Η παλιοπαρέα

[MadnJim]

Όνομα Συγγραφέα: MadnJim

Είδος: Τρόμος

Βία; Ελάχιστη

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: Περίπου 2575

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Πρόκειται για τη συμμετοχή μου στον 42ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας, κατηγορία: Τρόμος, θέμα: Φοβίες. 

Αρχείο: Η παλιoπαρέα.pdf

 

 

[elgalla]

Σπύρο βρήκα εφευρετικό τον τρόπο με τον οποίο συνδύασες το θέμα με το είδος

 

- η φοβία ήταν ο λόγος που το υπερφυσικό ΔΕΝ σκότωσε τον πρωταγωνιστή, πολύ έξυπνο. Με κάθε σου κείμενο γίνεσαι όλο και καλύτερος κι αυτό εδώ δεν αποτελεί εξαίρεση. Βάζεις και χιουμοριστικές πινελιές (δεν θα είχα πρόβλημα, προσωπικά, αν ήταν και πιο χιουμοριστικό ακόμη), με τις οποίες τα πας καλά και, γενικά, μου φάνηκε ότι πέρασες κι εσύ καλά γράφοντάς το και περνάμε κι εμείς καλά διαβάζοντάς το. Η μόνη μου παρατήρηση προς βελτίωση είναι η εξής: είχες περίπου χίλιες λέξεις διαθέσιμες για να χτίσεις καλύτερα την επίμαχη τρομοσκηνή στο νεκροταφείο. Θα πρότεινα να τις εκμεταλλευτείς, ίσως με κάποιο flashback που θα μας μεταφέρει πιο άμεσα εκεί. Στήνεις πολύ καλά το θέμα της φοβίας και καταλαβαίνω πως επικεντρώθηκες σε αυτό ως το πιο τρομαχτικό του κειμένου διότι ήταν το θέμα του διαγωνισμού (η επιλογή σου ήταν σωστή), αλλά μετά το διαγωνισμό, μπορείς αν θες να το ξανακοιτάξεις και να δώσεις λίγη παραπάνω δύναμη και στη σκηνή του νεκροταφείου.

Α, δύο ψιλοασήμαντα πράγματα: (1) λες ότι ο πρωταγωνιστής ξεπέρασε τον φόβο του, όμως στην αρχή του κειμένου λέει στον φίλο του ότι τόσα χρόνια που γνωρίζονται δεν έχει πάει ποτέ σε νεκροταφείο, ούτε για κηδεία και (2) τα "κέρατα" δεν έχουν καμία σχέση με Σατανισμό, αντίθετα είναι σύμβολο που ξορκίζει το κακό.

 

 

Μπράβο και καλή επιτυχία!

[SymphonyX13]

Kαλογραμμένη ιστορία που την απόλαυσα και με έκανε να νοσταλγήσω με τις αναφορές σε μουσική, συγκροτήματα και σε τρόπο ζωής,μιας εποχής που την έζησα από πρώτο χέρι. Ωραία, έξυπνη σύνδεση με το θέμα, πολύ καλές περιγραφές που μου δημιούργησαν αβίαστα εικόνες στο μυαλό και ένας ρυθμός που δεν με κούρασε σε κανένα σημείο. Αν κάτι θα ήθελα, θα ήταν παραπάνω "άπλωμα" της σκηνής στο νεκροταφείο, μια έστω εν μέρη εξήγηση του γεγονότος, αν και πόσο εύκολο ή απαραίτητο είναι να εξηγήσεις το υπερφυσικό ή το ανεξήγητο; Ίσως ακριβώς σε αυτό το ανεξήγητο, υπόκειται η γοητεία του. Και λόγω προσωπικού γούστου, ίσως να την ήθελα λιγότερο ανάλαφρη και με λίγο περισσότερη ένταση.

 

Καλή επιτυχία...

[Ballerond]

Καλησπέρα Σπύρο! Ομολογώ ότι περίμενα με αγωνία την συμμετοχή σου γιατί μου αρέσει αρκετά το στυλ που γράφεις και ήθελα να δω τι θα κατεβάσω η τεράστια φαντασία σου ;)
Μου άρεσε η ιστορία, είχε τις αδυναμίες της, είχε και τα μικρά διαμαντάκια της.

 

Τι μου άρεσε περισσότερο:

 

 

Όπως και στους υπόλοιπους, η νοσταλγία αυτής της κατάστασης, μου θύμισε κι εμένα παρέα δικιά μου στα φοιτητικά μου χρόνια.
Μου αρέσει ο τρόμος που βασιλεύει στα νεκροταφεία και το απέδωσες αρκετά ωραία, με χιουμοριστικές πινελιές.
Στις περιγραφές ήσουν αρκετά παραστατικός, κι αν και όλη η ιστορία χτίστηκε ουστιαστικά πάνω σε διαλόγους, την απέδωσες ωραία.
Θα μπορούσα άνετα να δω μία τέτοαι ιστορία σαν CreepyPasta σε κάποιο αντίστοιχο φόρουμ ;)

 

 

Τι μου άρεσε λιγότερο

 

 

Το βρήκα αρκετά ανάλαφρο σε αρκετά σημεία. Το τέλος όσο κι αν μου άρεσε σαν τελική εικόνα, θα ήθελα να έχει μεγαλύτερη την ένταση του τρόμου για τον Τάκη που ακούιει την ιστορία.
Επίσης ενώ ήσουν ontopic με το θέμα του διαγωνισμού, δεν με έπεισε πολύ ο κεντρικός χαρακτήρας.
Μπορεί να ήθελες να το παρουσιάσεις έτσι, αλλά δεν ένιωθα να τρομάζω ιδιαίτερα ούτε να χτίζεις πολύ την ατμόσφαιρα όπως θα περίμενα σε μία τέτοια ιστορία.

Με παραπάνω λέξεις σίγουρα θα μπορούσες να αποδώσεις παραπάνω πράγματα και πίστεψε με το χρειαζόταν η ιστορία σου.
Πιστεύω ότι μπορείς να το δουλέψεις και λίγο παραπάνω για να το εμπλουτίσεις με στοιχεία που αφορούν την παρέα του πρωταγωνιστή, τον κολλητό του κτλ.

 

:

 

Καλή επιτυχία μπρο!

[Blacksword]

Λοιπόν ας προσθέσω και εγώ το λιθαράκι μου αν και με έχουν καλύψει λίγο-πολύ οι προηγούμενοι.

Απ΄ όλες τις ιστορίες σου που έχω διαβάσει δυστυχώς δεν θα έβαζα την συγκεκριμένη στις καλύτερες σου γιατί δεν μου άρεσε όσο θα ήθελα (φυσικά ίσως φταίει το θέμα της ιστορίας ή ακόμα και το περίεργο γούστο μου).

Τα θετικά όμως σε αυτή την ιστορία είναι σίγουρα η σκηνή με την "τελευταία" φωτογραφία που είναι πολύ καλή αλλά και το εκπληκτικά, ανατρεπτικό, χιουμοριστικό φινάλε που είναι όλα τα λεφτά!

Γενικά είναι καλή ιστορία αλλά αν είχε καμιά 1000 λέξεις παραπάνω ίσως να ήταν ακόμα καλύτερη. Όπως και να χει, καλή επιτυχία.

[Morfeas]

Ωραία ανάλαφρη ιστοριούλα!

 

Καλογραμμένη, αν και χρειάζεται κάνα χέρι επιμέλεια ακόμα, με αστεία σημεία (κυρίως το τέλος). Προφανώς και θα μπορούσε να είναι τρομαχτική (αν π.χ. την αφηγούσουν κανονικά, όχι μέσα από διάλογο), αλλά εστίασες στη νοσταλγία του χαρακτήρα, κάτι που μου φάνηκε ενδιαφέρον. Πάντως όσο τη διάβαζα, ομολογώ ότι σκεφτόμουν "μα γιατί έβαλε την κανονική ιστορία σε φλασμπάκ διαλόγου;" Ίσως να βόλευε μια σπαστή αφήγηση, λίγο με τον Τάκη, λίγο με την παλιοπαρέα, μέχρι να συγκλίνουν οι δυο ιστορίες, κρατώντας το κωμικό τέλος.

Είσαι εντός είδους, εντός θέματος, οι χαρακτήρες σου, αν και δεν αποκτούν ιδιαίτερη προσωπικότητα, είναι λειτουργικοί (αν και ομολογώ ότι ο Τάκης μου φάνηκε κάπως λίγος στις αντιδράσεις του, πλας όταν μιλούσαν δεν τους ένιωθα τόσο κοντινούς φίλους, που λες στην αρχή). Ο διάλογος καλογραμμένος,

Από άποψη αληθοφάνειας, μου φάνηκε περίεργο το πώς αντιμετωπίστηκε η φοβία του. Το φυσιολογικό θα μου φαινόταν να ενταθεί η φοβία για τα νεκροταφεία, ή έστω να έχει προϋπάρξει κάτι άλλο (που θα έπρεπε να μας το δείξεις), που θα τον έκανε να παραβλέψει τη φοβία και να επιστρέψει στο νεκροταφείο. Επίσης, για να ξύπνησαν οι φίλοι του, πάει να πει ότι πήγε και κατούρησε στους τάφους τους; Ίσως να μπορούσες να γίνεις πιο περιγραφικός στη 2η σκηνή -αν κι έτσι θα έκανες λιγότερο απότομο το φινάλε- για να μοιάζει πιστότερο στην κοσμοπλασία σου.

 

 

Συνολικά πέρασα καλά.

Καλή σου επιτυχία!

[mariosdimitriadis]

Καλησπέρα Σπύρο!

 

Ωραία η ιστορία σου!

Έπιασες και σε μένα αυτό το ευαίσθητο σημείο με την παρέα που ακούει rock και μου θύμισε πολλά. Θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους στο ότι ήταν γενικά ανάλαφρη. Ενώ θα μπορούσες άνετα να την κάνεις περισσότερο τρομακτική, επέλεξες να γίνει πιο χαλαρή, με περισσότερο χιούμορ πράγμα που σου αφήνει ένα χαμόγελο στο τέλος και σε καμία περίπτωση δεν τη χαλάει. Η φοβία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα κι έτσι όπως την παρουσίασες ήταν έξυπνο το όλο σκηνικό. Από κάποια σημεία δε πείστηκα (εκείνο ας πούμε που έτρεμε και παρακαλούσε να μην τον πάρουν μαζί του, ενώ θα μπορούσε να μην πάει εξ αρχής καθόλου μιας και έκανε ήδη ξεκάθαρο ότι φοβόταν υπερβολικά) αλλά δε με χάλασε γενικά.
Συνολικά μια ευχάριστη ιστορία με τρόμο και χιούμορ.

 

Καλή επιτυχία! 

[Natasha]

Γεια σου Σπύρο!

 

 

 

Αν διάβαζα την ιστορία σε γραμμική αφήγηση, χωρίς το φλάσμπακ διαλόγου πιστεύω ότι θα μου άρεσε και ότι θα τρόμαζα παραπάνω. Ειδικά η καταπίεση που βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας από τους φίλους του προκειμένου να ακολουθήσει στο νεκροταφείο, πιστεύω ότι σε διάλογο θα προσέφερε σε αμεσότητα, σκιαγράφηση χαρακτήρων και σε εμβάθυνση σχέσεων. Γενικά φίλοι που καταπιέζουν έτσι δεν είναι πραγματικοί φίλοι, οπότε πολύ θα ήθελα να δω τι τους κρατάει κοντά, πχ τα κοινά ενδιαφέροντα περί μουσικής, μια οικεία αίσθηση αγέλης, κλπ.

 

Μου άρεσε πάντως πολύ η ανάλαφρη διάθεση των φίλων του μετά θάνατον, το βρήκα μάλιστα πρωτότυπο όπως και το ότι μια φοβία μπορεί να σου βγει σε καλό καμιά φορά.

 

 

Γενικά είναι μια ευχάριστη ιστορία, εντός θέματος και είδους για το διαγωνισμό. Αλλά και με το πέρας του διαγωνισμού, αξίζει την προσοχή και τις διορθώσεις σου αφού μπορεί άνετα να ανέβει στην σκάλα του τρόμου 

[GeorgeDamtsios]

Σπύρο καλησπέρα

 

 

 

Μακράν η πιο νοσταλγική ιστορία του διαγωνισμού. Τα έχω ζήσει αυτά με τη μουσική, οπότε με άγγιξες σε πολύ ευαίσθητο σημείο. Και ναι, αν είναι δυνατόν κιόλας, σαν άμυαλοι έφηβοι είχαμε πάει και σε νεκροταφείο. Οπότε τελικά άκυρο το ευαίσθητο σημείο, εδώ πάμε σε φλέβα χρυσού!

 

Αν υπάρχει κάποιο αρνητικό στην ιστορία είναι ότι δεν ήταν τρόμου. Άρα, είναι αρνητικό μόνο επειδή συμμετέχεις σε διαγωνισμό τέτοιου είδους. Αν όμως οι δώδεκα ιστορίες μας ήταν τα τραγούδια του cd μιας μέταλ μπάντας, τότε το δικό σου θα ήταν η μπαλάντα. Εκείνη η ωραία η μπαλάντα, που τη φέρνεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά μες στη μέρα. Και νομίζω ότι αυτό λέει πολλά. Πολλά μπράβο φίλε.

 

 

 

Καλή επιτυχία.

[jjohn]

Καλησπέρα Σπύρο,

 

Το τέλος είναι πολύ γλυκό ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!

 

Μπορώ να πω ότι το διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση.

Είναι μία κλασική ιστορία που, ωστόσο, δεν έχει καθόλου αναμενόμενο τέλος

Περίμενα ότι ο Τάκης καπούτ στο τέλος...

. 

 

Όταν βρεις χρόνο, πέρασε του μερικά χέρια διορθώσεις για να το αναδείξεις καλύτερα.  Μου άφησε μία αίσθηση βιασύνης, ότι η αφήγηση κυλάει ένα κλικ πιο γρήγορα απ'ό,τι πρέπει.

 

 

Κοντολογοίς,  πολύ καλή προσπάθεια. Το τέλος της θα το θυμάμαι για καιρό με χαμόγελο

 

 

 

Καλή  επιτυχία!

Edited May 27, 2016 by jjohn

[DinMacXanthi]

Καλησπέρα Γιάννη,

Συνολικά η ιστορία μου άρεσε, και είμαι φαν της μουσικής οπότε βλέπω με συμπάθεια αυτά τα παιδιά. Θα χρειαστεί κάποια επιμέλεια για καναδυο ασυνέχειες και μερικές άτσαλες φράσεις, αλλά τώρα θα μου πεις ποια ιστορία δεν χρειάζεται; Τέλος πάντων.
Μου έμεινε σαν σπόρος ανάμεσα στα δόντια εκείνη η πρόταση για τις πόλαροϊντ στην αρχή που είναι απλά ατέλειωτη:

"Πήγε κι έφερε μερικές παλιές φωτογραφίες, από εκείνες που έβγαζε μια συγκεκριμένη φωτογραφική μηχανή, η Polaroid, και εμφανίζονταν αμέσως επιτόπου".

Πέρα από αυτή, δεν κόλλησα κάπου και νομίζω ότι η ιστορία είναι αυτό που λέμε solid. Θεωρώ όμως ότι η σκηνή "όλα τα λεφτά" της ιστορίας είναι κατώτερη των δυνατοτήτων που έδειξες στο υπόλοιπο κείμενο. Είναι μάλλον λίγο γρήγορα γραμμένη. Η σκηνή με τα μάρμαρα και τους νεκρούς περιγράφεται λιγότερο από τη σημασία της. Θα σου πρότεινα το εξής, κάτι που πιστεύω ότι είναι και πιστό στον χαρακτήρα και τη φοβία που του έχεις δώσει, και πιστό στο είδος και στην ατμόσφαιρα της ιστορίας. 

Βάλτον να γυρίζει πλάτη όταν πάει να γίνει το νταβαντούρι. Να τρέμει να κοιτάξει, και συγχρόνως να είναι τόσο φρικαρισμένος που να μην μπορεί να κουνηθεί για να το βάλει στα πόδια. Περίγραψε με όλες τις άλλες αισθήσεις πέρα από εκείνη της όρασης όσα πιστεύεις ότι συμβαίνουν πίσω, ουρλιαχτά των παιδιών, το σύρσιμο των μαρμάρων, γρυλίσματα ή βογκητά των νεκρών, σπάσιμο οστών κλπ, και κάντον να ξεκολλάει όταν τον πιάνει το χέρι του φίλου του... το οποίο θα γυρίσει και θα το δει ότι είναι κομμένο από τον καρπό (οκέι, είναι λίγο φθηνό το συγκεκριμένο τρικ αλλά στο ύφος της ιστορίας μετράει).
Το πιο τρομαχτικό κομμάτι της ιστορίας είναι πάντα αυτό που φανταζόμαστε, οπότε μπορεί αυτό να λειτουργήσει υπέρ σου.
Το τέλος-τέλος το βρήκα ωραίο, και επειδή είναι στο κλείσιμο της ιστορίας μου άφησε μια θετική επίγευση. Υπάρχει μια ελαφριά αναληθοφάνεια στο πόσο εύκολα του έφυγε η φοβία, μιας και του προκαλείται από ένα φυσιολογικό γεγονός και του απομακρύνεται από ένα υπερφυσικό, αλλά αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να σκεφτείς για να δικαιολογήσεις στην επιμέλεια. Ίσως πέρα από τα όρια του θέματος και του διαγωνισμού, να μην χρειάζεται τόσο και να το εκφράσεις διαφορετικά.

Καλή επιτυχία!

[Mournblade]

Ωραία η ιστορία, ειδικά το τέλος! Δεν το περίμενα, με έπιασες απροετοίμαστο..!

Όσο για το αν είναι τρόμος ή όχι, εγώ θα πω μόνο πως ακολουθεί cult μονοπάτια, όπως πχ το evil dead..! Δεν τρομάζεις, όχι, αλλά δεν λες πως δεν είναι ταινία τρόμου!

Τώρα, αν θα ήθελα να δω κάτι διορθωμένο, δεν ξέρω... ίσως περισσότερο χτίσιμο έντασης στο κομβικό σημείο της ιστορίας; Αυτό νομίζω. Όπως και να έχει, μου άρεσε πολύ!

[Mesmer]

 

 

Ωραία η ιστορία σου, Σπύρο. Έβγαζε αυτήν τη νοσταλγία από περασμένες δεκαετίες, που της ταίριαζε γάντι. Γι’ αυτό και σήκωνε πολύ περισσότερη μουσική. Δηλαδή, να ακούμε κι εμείς  τα τραγούδια που άκουγε η παλιοπαρέα, να μαθαίνουμε σε ποια σολαρίσματα χτυπιόντουσαν.

 

Πολύ καλή η γραφή. Διαβάζεται νεράκι. Και παρόλο που είναι μια ιστορία τρόμου, διατηρεί μια εύθυμη χροιά, που απογειώνεται όταν φτάνουμε στο τέλος.

 

 Το θέμα το χρησιμοποίησες πολύ καλά και μου άρεσε αυτή η προσέγγιση: η φοβία είναι το μέσο για να γλιτώσει ο Θάνος από το κακό.

 

Κάτι άλλο που θα ήθελα είναι να μην ήταν τόσο εύκολο το τέλος. Δεν εννοώ ότι έπρεπε να γίνει τίποτα τραγικό. Περίπου όπως το έχεις στημένο και τώρα, απλά να έλεγε ο Θάνος ότι πήγε στο νεκροταφείο έχοντας μαζί του το παλιό τους ραδιοκασετόφωνο. Κι αφού άκουσε για κανένα τρίωρο τις κασέτες που είχαν γράψει τότε, με τις ροκιές της εποχής τους, οι φίλοι του σηκώθηκαν για να του κάνουν παρέα. Κάτι τέτοιο πιστεύω ότι θα ταίριαζε πολύ καλά στο κλίμα της ιστορίας σου.

 

Αν υπάρχει ένα σημείο που θα έπρεπε να του δώσεις λίγη προσοχή είναι το γιατί αποκαλύπτει ο Θάνος όλα αυτά στον Τάκη. Και γιατί τώρα. Ήταν το σμίξιμο με την παλιοπαρέα; Ήταν ότι δεν άντεχε να το κρατάει άλλο μέσα του; Γενικά, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής του Θάνου για να το αφήσεις πιο φλου.

 

Φοβία: Coimetrophobia

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[Silvertooth]

 

 

Ετούτη η ιστορία είχε το πιο ενδιαφέρον τουίστ, που μας θυμίζει γιατί υπάρχει ο φόβος εξαρχής: για να μας προστατεύει.

 

Ήταν μια πολύ καλή ιδέα, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη.

 

Από άποψη εκτέλεσης θα ήταν χρήσιμη λίγη δουλειά ακόμη. Θα μπορούσα να προτείνω rewrite, γιατί πραγματικά μου άρεσε πολύ και θα ήταν ωραίο να τελειοποιηθεί, αλλά φυσικά αυτό είναι κατά την κρίση σου.

 

Σε γενικές γραμμές, μου άρεσε το κλίμα της παρέας, η βασική ιδέα και η προσέγγιση της φοβίας, και η γραφή αξιοπρεπής. Ανήκει στις αγαπημένες μου του διαγωνισμού.

 

 

[Γιώργος77]

Η ιστορία αυτή μου θύμισε τα 90ς, τους σατανιστές της Παλλήνης, την εφηβεία και την μετεφηβεία μου και «την - μέρα – που - γαμήθηκαν – όλα». Ο Σπύρος άγγιξε ευαίσθητες χορδές μου και η κριτική δεν μπορεί να είναι αντικειμενική.

 

 

 

 

Στα θετικά:

• Οι ζωντανοί διάλογοι. Η γραφή του Madnjim όντως έχει βελτιωθεί στον χρόνο που πέρασε από τον τελευταίο διαγωνισμό.

• Το κατούρημα πίσω από τον τάφο του παπά.

• Σέλφι με φαντάσματα, καθόλου κακή ιδέα. Καθόλου κακή.

• Το τέλος είναι και χιουμοριστικό και μελαγχολικό ταυτόχρονα.

 

Στα αρνητικά:

• Αν η ιστορία είχε σταματήσει με την φιγούρα εκείνου που εμφανίζεται στην φωτογραφία, θα αρκούσε για να μας δώσει έναν αστικό μύθο (urban legend). Οι νεκροί που ζωντανεύουν και κομματιάζουν τους πάντες μου φαίνονται κάπως υπερβολικοί. Η τρομάρα που θα είχε πάθει η παλιοπαρέα όταν έβλεπε την πολαρόιντ θα ήταν υπεραρκετή για να "κρατήσει" ένα διήγημα αυτού του μεγέθους.

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία Σπύρο!!!

Edited May 31, 2016 by Γιώργος77

[Ιρμάντα]

Μάλιστα. Μια τρέλα και μια διάθεση για παιχνίδι την έχεις κι εδώ, αλλά σίγουρα δίνεις και τρόμο. Και φοβία, από όσο οι ελλιπείς μου γνώσεις περί ψυχικών συνδρόμων και νοσημάτων μου επιτρέπουν να εννοήσω. Με είχες για μια στιγμή, όπως είπε και ο ήρωάς σου, με είχες εκεί στο νεκροταφείο....Να σου πω εγώ

δεν θα τους περίμενα τόσο κεφάτους με τέτοιου είδος θάνατο που τους βρήκε (αλλά με τέτοιου είδους συγγραφέα σαν και σένα, βέβαια, δεν γινόταν αλλιώς) και έχω μία απορία σχετικά με τις πρώτες φωτογραφίες. Τις είχαν τραβήξει τα παιδιά και απλώς βρέθηκαν ανάμεσα στους τάφους; Και τι έδειχναν οι άλλες φωτογραφίες; Αν έδειχναν πνεύματα όπως και η τελευταία, τότε οι αρχές θα έπρεπε να ανησυχήσουν βρε αδελφέ, να το ψάξουν λίγο καλύτερα.

 

Πολύ καλό και το εύρημα, να απαλλαγεί από τη φοβία λόγω μίας τέτοιες κατάστασης. Ξέρεις τι μου θυμίζει;

O.T.	Στην Πολίτικη Κουζίνα, τη γιαγιάκα που γιατρεύεται από τις τρεμούλες της όταν τρομάζει με τη χύτρα που ανατινάζεται!

 

Όμορφη λοιπόν η ιστορία σου και καλή επιτυχία, Σπυρέτο.

[Disco_Volante]

Σπύρο καλησπέρα!

 

Την ιστορία σου τη διάβασα νεράκι και μπορώ να πω ότι την ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Η ιδέα είναι αρκετά πρωτότυπη και φυσικά ενδιαφέρουσα. Επίσης φαίνεται ξεκάθαρα ότι πρόσεξες αρκετά τη διαφορά μεταξύ φόβου και φοβίας. Και φυσικά, όπως όλες οι ιστορίες σου, είναι και αυτή καλογραμμένη.

 

Εκεί στην αρχή που του δείχνει τη φωτογραφία και υπάρχει ένα πέμπτο άγνωστο άτομο ανάμεσά τους υπέθεσα ότι μέσα στους βανδαλισμούς είχαν ξεθάψει κανένα φρέσκο πτώμα και το κρατούσαν όρθιο, κάτι σα λάφυρο. Χάρηκα που είχες σκεφτεί καλύτερο!

 

Συνέχισε την καλή δουλειά

[MadnJim]

Λοιπόν, σ' αυτόν τον διαγωνισμό ήμουν παρών-απών, και ελπίζω να μην μου κρατήσατε κακία γι' αυτό. Εκείνες τις μέρες είχα τρελό πρόγραμμα, και δεν μου έμενε καθόλου δύναμη για να μπορέσω να ασχοληθώ όσο θα ήθελα, κι όσο θα έπρεπε. Έκτοτε ομολογώ ότι περνώντας οι μέρες το... ξέχασα! Χρωστάω σχόλια, και θα τα κάνω -πιστεύω- σύντομα. Προς το παρόν όμως θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν, σχολίασαν, και ψήφισαν, να είστε όλοι καλά.

 

Δυο λόγια για τη συμμετοχή μου. Επέλεξα αυτόν τον τρόπο αφήγησης επειδή, όπως είχα ήδη πει από την πρώτη στιγμή που δόθηκε το θέμα, έβρισκα τρομερά tricky να συνδυάσω τη φοβία με τον υπερφυσικό τρόμο, κρατώντας όμως και τα δύο ισοβαρή κι αναλλοίωτα. Η φοβία είναι πολύ εύκολο να γίνει φόβος, το είδαμε και σε άλλες συμμετοχές να συμβαίνει, και αυτό αν μου ξέφευγε θεωρούσα πως θα έκανε την ιστορία μου να βγει εκτός θέματος. Όπως ακριβώς βάσει κανονισμών, θα ήταν άκυρη η ιστορία μου αν δεν περιείχε κάποιας μορφής υπερφυσικό στοιχείο, κάτι που επίσης είδαμε να συμβαίνει σε άλλες συμμετοχές, αλλά απ' ότι κατάλαβα τελικά μόνο εγώ προβληματιζόμουν με τον κανονισμό.  Αρχικά λοιπόν είχα ξεκινήσει να γράφω την ιδέα μου κανονικά, σε δύο χρόνους, έναν με το τι κάνει ο Θάνος στο σήμερα, κι έναν παράλληλα με το τι συνέβη τότε, τριάντα χρόνια πριν. Όταν έφτασα στην περιβόητη σκηνή στο νεκροταφείο, αντιλήφθηκα πως αυτό το σημείο θα γινόταν το επίκεντρο της ιστορίας, και θα ήταν λάθος μου, γιατί μιας και επρόκειτο για διαγωνισμό, έπρεπε το κεντρικό σημείο να είναι το θέμα. Έτσι αποφάσισα να την γράψω διαφορετικά, σαν ένα flashback, δίνοντας λιγότερη σημασία στην gore σκηνή του νεκροταφείου για να μην υπερισχύσει του θέματος. Μόνο που με αυτόν τον τρόπο, όπως είναι φυσικό, αποδυνάμωνα τον τρόμο στην ιστορία μου. Εκεί ακριβώς ξεπήδησε ο πλακατζής από μέσα μου, η έμπνευση να το κάνω λίγο πιο -black- χιουμοριστικό μου φάνηκε πολύ καλή, και η σέλφι ήταν πια γεγονός!

 

Τώρα που το σκέφτομαι, η μισοτελειωμένη εκδοχή της ιστορίας ίσως να είχε ενδιαφέρον να την ολοκληρώσω κάποια στιγμή, απελευθερωμένος πλέον από τα του διαγωνισμού. Χμ, αν το κάνω θα την ανεβάσω σαν extended version, για να τη δείτε όσοι θέλετε.

 

Χαίρομαι πολύ που κατάφερα να κάνω πολλούς από σας να νοσταλγήσουν. Πρέπει να πω εδώ πως η "παλιοπαρέα" της ιστορίας ήταν η δική μου εφηβική παρέα, με αλλαγμένα φυσικά τα ονόματα. Το "Στέκι" υπήρξε πραγματικά, και η ιδέα να πάμε βράδυ για φωτογραφίες στο τοπικό νεκροταφείο επίσης. Αλλά όχι με Polaroid. Αυτό που συνέβη όμως μας έκανε εκ των υστέρων να λαχταρήσουμε αρκετά. Πήγαμε, βγάλαμε πολλές φωτό, φροντίζαμε μάλιστα να έχουμε πάντα πλάτη τον μοναδικό προβολέα του νεκροταφείου. Όταν εμφανίσαμε το φιλμ, ανακαλύψαμε πως όλες, μα όλες όμως, οι φωτό που βγάλαμε εκεί ήταν καμένες! Στο ίδιο φιλμ είχαμε κι άλλες βραδινές φωτό από άλλες στιγμές της καθημερινότητάς μας, εκείνες βγήκαν μια χαρά. Η φαντασία μας οργίασε αμέσως, οι θεωρίες άρχισαν να πέφτουν βροχή, έβαλα κι εγώ λίγο το χεράκι μου καθώς φρόντισα να βάλω στις θεωρίες μερικές πιο... ευφάνταστες πιθανότητες υπερφυσικού περιεχομένου ( ), το αποτέλεσμα ήταν να μην ξαναπλησιάσουμε ποτέ στο νεκροταφείο της περιοχής μας.

 

Υ.Γ.: Και Γιάννης, γιατί όχι; Σημασία έχει που δόθηκε η επιθυμητή προσοχή στην ιστορία μου, και οπωσδήποτε ευχαριστώ πολύ για το εποικοδομητικό σχόλιο. Εξάλλου, τι Σπύρος, τι Γιάννης, και τα δύο σε "ς" τελειώνουν. Θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερα, Φίφης ας πούμε, ή ακόμα και γυναικείο, πχ Ευλαμπία. (Συγχώρα με Κωνσταντίνε, φαντάζομαι θα με έχεις μάθει τώρα πια πως δύσκολα μπορώ να κρατηθώ να μην αστειευτώ. )

 

 

[DinMacXanthi]

Mea Culpa, Jim (έχει περάσει αρκετός καιρός ώστε πραγματικά να μην θυμάμαι τι άλματα λογικής χρειάστηκαν για να γίνει το Σπύρος, Γιάννης )

[Odinson]

Σπύρο, πολύ όμορφη ιστορία. Θα ήθελα να διαβάσω και την extended μορφή για πλάκα. Ίσως με περισσότερη ανάλυση των χαρακτήρων. Αν και μεταξύ μας είναι δική σου ιστορία και οι συμβουλές όλων μας μάλλον δεν πρέπει να σε κάνουν να την αλλάξεις. Και άσχετο, αλλά όλλοι μας είχαμε, πιστεύω. μία τουλάχιστον 'περιπέτεια' σε νεκροταφείο στην εφηβεία μας!