Αρρώστια

[mariosdimitriadis]

Όνομα Συγγραφέα: Μάριος Δημητριάδης
Είδος: Τρόμος
Βία; Ναί
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων:3595
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 42ο διαγωνισμό τρόμου με θέμα φοβίες.
 

 

Αρρώστια.doc

Αρρώστια.pdf

[elgalla]

Μάριε, καλησπέρα.

 

Το διήγημά σου είναι καλογραμμένο και, αν εξαιρέσουμε κάποια μικρά εκφραστικά εδώ κι εκεί, οι διάλογοι είναι ζωντανοί και ο κεντρικός σου χαρακτήρας πειστικός. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η πλοκή είναι μάλλον αναμενόμενος και δίχως εκπλήξεις. Τώρα, στα πλαίσια του διαγωνισμού, θα πρέπει να σχολιάσω δύο πράγματα: καταρχήν, αυτό που περιγράφεις δεν είναι φοβία, αλλά σωματόμορφη διαταραχή. Υπάρχει φοβία νόσων, η νοσοφοβία, η οποία σχετίζεται με τον φόβο του ατόμου μην τυχόν και πάθει καρκίνο ή κάποια μολυσματική ασθένεια κτλ. Ο Τζέικόμπ σου μάλλον από υποχονδρίαση πάσχει. Η βασική διαφορά είναι ότι στις σωματόμορφες διαταραχές ο ασθενής έχει πραγματικά σωματικά συμπτώματα και πόνους, ενώ ο φοβικός τρομάζει με την πιθανότητα μήπως νοσήσει. Κατά δεύτερον, η ιστορία είναι ρεαλιστικός τρόμος και όχι φανταστικός. Εντάξει, βάζεις ένα ερωτηματικό, στο τέλος, αλλά προσωπικά αυτό περισσότερο τέχνασμα μου φάνηκε παρά ουσιαστικό και αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής. Γενικά είναι μια καλή ιστορία που διαβάζεται εύκολα και γρήγορα, πάντως, οπότε αυτό είναι σίγουρα υπέρ της. 

 

Καλή επιτυχία!

[Björne]

Μάριε καλησπέρα κι από μένα

 

 

 

1. Το θέμα της νοσοφοβίας μού άρεσε, έχει πολύ 'ζουμί', καθώς ψάχνεσαι συνεχώς με τον εαυτό σου.
2. Το κείμενο έρεε γρήγορα και δεν κούραζε
3. Εκεί που λέει  "Μια ανεπαίσθητη σουβλιά στο νεφρό του ξεσκέπασε πάλι τις ανασφάλειες και τον έλουσε με ιδρώτα", θα ήθελα να διάβαζα μια εσωτερική συνομιλία τύπου "τί έχω τώρα;", "έτσι ξεκινάει ο καρκίνος στα νεφρά, όπως έλεγε το ιατρικό σάιτ" κλπ. Έτσι θα ψάχνονταν και οι αναγνώστες "βρε λες;;;" 
4. Τα βρισίδια και τα 'καντήλια' θα ήθελα να τα διαβάζω χωρίς αποσιώπηση -προσωπικά.
5. Με τα κινητά και τα σταθερά δεν κατάλαβα τί έγινε. Στη μια σκηνή μιλάει στο τηλέφωνο με τη Βανέσα και στην επόμενη στο σπάει στον τοίχο. Μετά χρησιμοποιεί σταθερό και στο τέλος χτυπάει πάλι το κινητό του στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Προφανώς κάτι δεν κατάλαβα. Μπορεί να ήταν στη φαντασία του...;

 

 

[SymphonyX13]

Καλογραμμένη, δυνατή ιστορία που την διάβασα γρήγορα και ξεκούραστα. Πολύ καλά σκιαγραφημένος ο ήρωας και τα φυσικά συμπτώματα της φοβίας του έκαναν το δέρμα μου να ανατριχιάσει σε σημεία. Ωραίες περιγραφές, σκληρές  εικόνες, ιδιαίτερα προς το τέλος, και ένταση που κλιμακώθηκε με ωραίο ρυθμό. Το υπερφυσικό στοιχείο δεν είναι όσο ξεκάθαρο θα έπρεπε, αφού όλα θα μπορούσαν να συμβαίνουν στο μυαλό του. Από κάποιο, συγκεκριμένο σημείο και μετά, μου θύμισε μια χαρακτηριστική σκηνή μιας από τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου, του "Evil Dead", χωρίς φυσικά την slapstick αίσθηση που κυριαρχούσε.

Στο τέλος μου έφερε στο μυαλό και την πιο χαρακτηριστική σκηνή του "Αλιεν".

 

Γενικά, μια ωραία, δυνατή ιστορία τρόμου που την ευχαριστήθηκα!

 

Καλή επιτυχία...

[Morfeas]

Μάριε, καλησπέρα! Πρώτο σου κείμενο που διαβάζω.

 

 

Καλός ρυθμός, ωραίο το θέμα, καλά σκιαγραφημένος ο βασικός χαρακτήρας, συνολικά η ιστορία με άφησε ικανοποιημένο.

Η τελική σκηνή με τα εξογκώματα ήταν πετυχημένη ως περιγραφή (το καλύτερο σημείο του κειμένου, όπου φαινόταν ότι το εγραφες με πολλή όρεξη). Παρ' όλα αυτά, μου φάνηκε πολύ εύκολο το πώς φτάσαμε εκεί. Έχουμε έναν άνθρωπο που νομίζει ότι κάτι έχει και κανένας γιατρός δεν τον πιστεύει.Για μένα η πιο λογική αντίδραση, τη 2η φορά, θα ήταν να το βγάλει φωτογραφία ή βίντεο, να το δείξει στον γιατρό του σε πρώτο επίπεδο (τη σημερινή εποχή που το να βγάλεις μια φωτογραφία είναι το ευκολότερο πράγμα). Το να αρχίζει να γδέρνει τον εαυτό του μου φαίνεται κάπως απότομη αντίδραση, ήθελε περισσότερο χρόνο και περισσότερα περιστατικά, ώστε κι ο αναγνώστης να πει μαζί με τον ήρωα "ε βγάλτο πια από μέσα σου να ηρεμήσεις". Τουλάχιστον εμένα μου φάνηκε αρκετά ξαφνικό.

Για τον διαγωνισμό: εντός θέματος (είναι υποχόνδριος, ναι, αλλά κι αυτό που περιγράφεις, ότι φοβάται διαρκώς ότι κάτι έχει, είναι μια φοβία, ακόμη κι αν δεν είναι η νοσοφοβία), αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είναι εντός είδους (φανταστικός τρόμος), καθώς στο τέλος δεν ξέρω αν τα φαντάστηκε ή αν έγιναν όντως έτσι. Ούτε το τηλέφωνο κατάλαβα τι σημαίνει (ότι το είχε σπάσει, όταν είχε μιλήσει με τη Βανέσα, άρα το τηλεφώνημα με τη φοβία ήταν της φαντασίας του;). Α, μιας και το θυμήθηκα, η σκηνή όπου ακούει στο τηλέφωνο "Εγώ είμαι... Η φοβία σου" είναι κάπως αστεία (ίσως και να προτιμούσα ένα "Είμαι εσύ" ή κάτι αντίστοιχο, που να υπονοούσε τη φοβία).

 

 

Συνολικά, σίγουρα ενδιαφέρουσα ιστορία, με θετικό το τελικό πρόσημο.

Καλή σου επιτυχία!

[Ballerond]

Καλησπέρα Μάριε! Και για εμένα είναι το πρώτο κείμενο σου, εκτός κι αν κάπου έχω χάσει επεισόδια

Καλογραμμένο θρίλερ σωματικού τρόμου με πολύ ζωντανές αφηγήσεις που σε κάνουν να διπλοτσεκάρεις αν δεν έχεις πάθει κι εσύ όσα έχει πάθει ο πρωταγωνιστής! Οι σκηνές εναλάσσονται πολύ ωραία και σε κρατάει στην τσίτα!

 

Τι μου άρεσε περισσότερο

 

 

- Η περιγραφή που βγαίνει ο "φαλλός" και ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να τον κόψει με το μαχαίρι. Οι σκηνές με τα μαύρα εξογκώματα και πως τα βίωνε. Πάρα πολύ ζωντανό
- Το τέλος αν και απότομο κατά κάποιον τρόπο μου άρεσε. Απλά δείχνει το τέλος ενός ανθρώπου που έπεσε θύμα της μεγαλομανίας του και της παράνοιας του.
- Ο τίτλος. Είναι απλός, περιεχτικός και απόλυτος.

 

 

Τι μου άρεσε λιγότερο:

 

 

- Η νοσοφοβία δεν είναι τόσο παραισθήσεις αρρωστιών και νοσημάτων, αλλά ο φόβος ότι το παραμικρό μπορεί να είναι από το τίποτα μέχρι και καρκίνος που λέει ο λόγος. Κυρίως έχει να κάνει με τρέλα του παθόντος που ψάχνει τα πάντα και δεν ηρεμεί ποτέ.
Εσύ το πήγες και με την βοήθεια του υπερφυσικού ότι έφτασε στο σημείο να βλέπει το ίδιο του το σώμα να καταστρέφεται και δεν με χάλασε, αλλά θα ήθελα να παραμείνεις λίγο περισσότερο στο πως τρελένεται πραγματικά κάποιος που συνέχεια πιστεύει ότι πάσχει από κάτι.
- Η σκηνή με την Βανέσσα έπρεπε να είναι λίγο πιο έντονη πιστεύω. Γενικά έδειξες έναν άνθρωπο που αναμενόμενο ήταν να μείνει μόνος μετά πό όσα περνούσε αλλά δεν μου ταίριαζει τόσο το lifestyle του με τις αντιδράσεις του.
- Μου άρεσε το τέλος όπως έγραψα παραπάνω, αλλά ήθελα ίσως και 1-2 γραμμές παραπάνω. Ένα conclusion. Μία πρόταση. Δεν ξέρω κάτι

 

 

Γενικά πολύ δυνατή ιστορία και μία από αυτές που ξεχώρισα στον διαγωνισμό ;)

Καλή επιτυχία!

[Natasha]

Γεια σου Μάριε!

 

Η ιστορία είχε έντονες στιγμές και ο αντιήρωας που διάλεξες για κεντρικό χαρακτήρα με έπεισε. Διαβάζεται γρήγορα κι άνετα, είναι μέσα στο είδος και το θέμα του διαγωνισμού!

 

Οι λίγες παρατηρήσεις που έχω είναι οι εξής:

 

 

 

Πρέπει να μειωθούν τα ονόματα στους διαλόγους, περισσότερο σε εκείνον με την Βανέσσα και τον Τζέικομπ.

Το τηλεφώνημα δεν είμαι σίγουρη αν χρειάζεται γιατί μπερδεύει λίγο η προσωποποίηση της φοβίας που μπορεί να παίρνει τηλέφωνο.

Προσωπική μου προτίμηση είναι οι ιστορίες που μπορούν να σταθούν σε ελληνικό χώρο να το κάνουν, γιατί ο αναγνώστης νιώθει αμέσως οικεία και μπορεί να εικονοποιήσει και αυτά που λέει ο συγγραφέας και αυτά που δεν λέει.

 

 

 

Άπαξ και την γυαλίσεις λίγο θα γίνει μια πραγματικά δυνατή ιστορία σωματικού τρόμου 

[GeorgeDamtsios]

Μάριε καλησπέρα κι από μένα.

 

 

 

Λοιπόν, θα είμαι και μαζί σου λιτός και περιεκτικός. Η ιστορία σου κυλάει πολύ καλά –ο ρυθμός της είναι γρήγορος αλλά και ευχάριστος. Αν πρέπει ωστόσο να επισημάνω κάτι περισσότερο, ήταν ότι κυρίως με αηδίασε! Και αν αυτό ακούγεται σε πρώτη φάση αρνητικό, εδώ δεν είναι καθόλου, μιας και μιλάμε για ιστορία τρόμου! Και η τελική κατάληξη του διηγήματός σου, με άφησε με ένα δυνατό μπλιαξ! Ακόμη χειρότερα, (ή και καλύτερα), εκείνο με το πετσόκομμα στο φινάλε γυρόφερνε ολημερίς στο μυαλό μου. Οπότε αν θες μια απόδειξη ότι η ιστορία σου πέτυχε τον σκοπό της, μόλις τον είχες!

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Καλησπέρα Μάριε,

 

Έχω διαβάσει και τις δύο ιστορίες που έχεις ανεβάσει στο φόρουμ και αυτή  μου άφησε καλύτερη εντύπωση από την προηγούμενη.  Είναι μία κλασική ιστορία, αλλά κατάφερες και την  απέδωσες αρκετά καλά. Δεν συμβαίνει κάτι το πρωτοποριακό, αλλά ό,τι συμβαίνει, περιγράφεται καλά, με μεράκι!.

 

 Από τις πέντε ιστορίες που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής, αυτή  είχε το πιο   ίου  κλείσιμο

 

Οι μονές παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι οι εξής:

 

 

 

•  Όπως ανέφεραν κι άλλοι,  η συνομιλία  με τoν  'Φοβία είναι κάπως  'κάπως'.  Ενώ  το κείμενο είναι  αρκετά καλά γραμμένο, στο σημείο αυτό με άφησες λίγο με μία αίσθηση 'γουατ;'   Ή βγάλε την ή  κάνε μία ακόμα προσπάθεια μαζί της                                                                                                                          Άσχετο μα σχετικό. Όταν  διαβάζω διάλογο   στυλ: είμαι το   τάδε σου, αυθόρμητα  στον νου μου έρχεται αυτό: 

I am your darkness to kill all your lights,

I am your hatred burning inside,

I am your cold grave to bury you alive,

I am your denial,

I am your betrayal.

I am your messenger,

I am your filth,

I am your funeral,

I am your malice.

I am your shadow,

I am your regret,

I am your sorrow,

I am your lies.

 

από το Vanitas των Sigh .  

 

 

• Η τελευταία σκηνή. Δεν νομίζω ότι προσθέτει κάτι (πέρα  από το ότι μπερδεύει τα πράματα).  Θα προτιμούσα το διήγημα να  έκλεινε  με τον θάνατο του Τζέικομπ και το άψυχο κουφάρι του. 

 

 

 

Αυτά!

Καλή επιτυχία!

[DinMacXanthi]

Καλησπέρα Μάριε,

Ξεκινάω από το σούπερ δυνατό σημείο της ιστορίας, δηλαδή την σκηνή της κορύφωσης. Το gore είναι για μένα η τελευταία επιλογή όμως εδώ λειτουργεί εξαιρετικά, και θα εξηγήσω το γιατί: η ψύχωση του χαρακτήρα που χτίζεται σε όλο το κείμενο σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του με κάνει να πιστέψω ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, και σε τέτοιες περιπτώσεις, less is more. επικεντρώνεσαι σε ένα σημείο (στην κοιλιακή χώρα) και με τις περιγραφές το αφήνεις στη φαντασία του αναγνώστη. Δούλεψε πολύ καλά, και επειδή θεωρώ ιδιαίτερα δύσκολες τέτοιες σκηνές, παίρνει έξτρα πόντους στα κιτάπια μου.
Για την επιμέλεια: Αυτό που θα συνιστούσα να αποφύγεις είναι να τον τοποθετήσεις σε ένα άγνωστο για εσένα μέρος. Από το Μανχάταν ο τύπος πήγε στα περίχωρα της Νέας Υόρκης, και μάλιστα γρήγορα, στα περίχωρα είχε και 30 ορόφους κτίριο, έπειτα πήγε στο Νοσοκομείο του Μανχάταν (έχει πάνω από 30 νοσοκομεία το Μανχάταν), γενικά μια αίσθηση πρόχειρου setting μου έδωσε αυτό το κομμάτι, σαν να στήνεις μια ωραία ιστορία και ξαφνικά να πέφτει το σκηνικό. Δεν θα το τόνιζα αν είχε σημασία στην ιστορία -εκεί μάλλον θα ζητούσα περισσότερο research για να γίνει πιο αληθινό και πειστικό- επειδή όμως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία στην ιστορία, θα πρότεινα να το βάλεις κάπου που γνωρίζεις καλύτερα.
Όσον αφορά το κινητό τηλέφωνο που τσακίζει στον τοίχο: επειδή το γράφεις να διαλύεται και πριν την τελική σκηνή τον βλέπουμε να το ξανασηκώνει, έχε πίστη ότι ο αναγνώστης θα θυμάται την ασυνέχεια, άρα οφείλεις να δημιουργήσεις το ίδιο συναίσθημα και στον χαρακτήρα - είναι πάντα καλό να προκαλείς το ίδιο συναίσθημα στον αναγνώστη και στον χαρακτήρα. Βάλτον λοιπόν να βγάζει προς τα έξω αυτό το κομφούζιο ενός ανθρώπου που θυμάται ότι το τηλέφωνό του διαλύθηκε αλλά το βλέπει να χτυπάει στο πλάι του. Θα δούλευε πολύ καλά στη σκηνή αυτή η προσθήκη.
Τέλος, κάτι που απορώ πώς σου ξέφυγε. Οι διάλογοι στο τηλέφωνο με τις επαναλήψεις των ονομάτων είναι κάτι που πρέπει να έχει κανείς πάντα κατα νου. Ο τύπος επανέλαβε 3 ή 4 φορές το όνομα της Βανέσας σε έναν ιδιαίτερα σύντομο διάλογο. Ακόμα και οι 2 φορές που είπε το όνομά του εκείνη είναι πολλές. Σκέψου το κείμενο που έχω γράψει εδώ να έχω επαναλάβει 10 φορές το όνομα "Μάριε" μεταξύ των φράσεων.
Συνολικά, η ιστορία -όπως όλες οι ιστορίες- σηκώνει μια καλή επιμέλεια, όμως στέκεται πολύ άνετα στον διαγωνισμό, είναι εντός θέματος και εντός είδους, δεν φάνηκε να χωλαίνει λόγω μεγέθους, και συνολικά τη βρήκα άξια της πένας σου.

Καλή επιτυχία!

[Mesmer]

 

 

Γρήγορο και βουρ στο ψητό σπλατεράκι. Φυσικά και χρειαζόταν ένα τέτοιο ο διαγωνισμός. Ναι, ακολουθεί μια πολύ φυσιολογική εξέλιξη, χωρίς να έχουμε τίποτα περίεργα μπερδέματα και ανατροπές, αλλά στην όλη αυτή πορεία συμβαίνουν διάφορα παράξενα που κρατούν το ενδιαφέρον.

 

Αρκετά καλογραμμένη, τόσο οι περιγραφές, όσο και οι διάλογοι. Εκεί που θα συνιστούσα λίγη παραπάνω προσοχή είναι στη χρήση των επιθέτων. Για παράδειγμα, πολλές φορές χρησιμοποιείς επίθετα για να δείξει τον πλούτο του Τζέικομπ, πχ πολυτελές, πανάκριβο κτλ κτλ, τα οποία φαίνονται να μπαίνουν σφηνωτά μόνο και μόνο για να δείξουν αυτό. Μπορείς να μας δώσεις κάποιες άλλες μικρές λεπτομέρειες από το χώρο για να δείξεις το ίδιο.

 

Η φοβία υπάρχει, αλλά μετά φαίνεται να εξελίσσεται σε κάτι άλλο, να αποκτάει υπόσταση. Και φυσικά, ως φοβία, είναι μεν άυλη, φασματική, αόρατη, για τους υπόλοιπους, αλλά για τον Τζέικομπ είναι απόλυτα αληθινή και δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερους τρόμους. Εγώ πιστεύω πως το φανταστικό στοιχείο υπάρχει, αλλά υπάρχει μόνο για τον Τζέικομπ. Το αλλά εδώ είναι πως θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερες εξηγήσεις, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, επειδή έτσι μπορεί να θεωρηθεί και πως όλα συμβαίνουν στο μυαλό του.

 

Η τελική σκηνή είναι το κερασάκι στην τούρτα. Αρκετά δυνατή, με ωραίες, αιματοβαμμένες περιγραφές. Και ναι, θυμίζει λιγάκι Alien.

 

Φοβία: Nosophobia

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[Silvertooth]

Μου άρεσε που ο πρωταγωνιστής παρότι αντιπαθητικός, έκανε τον αναγνώστη να συμπάσχει μαζί του.

 

 

 

Η ιστορία έχει ωραία γραφή, και καλές περιγραφές.

 

Εκμεταλλεύεται καλά το θέμα του διαγωνισμού και σε βάζει στο κλίμα με άνεση.

 

Συνδυάζει την περιέργεια και το μυστήριο, με τη σπλατεριά και την παράνοια, και το κάνει καλά.

 

Καλή συνέχεια λοιπόν!

 

 

[Γιώργος77]

 

 

Στα θετικά:

• Η ενδιαφέρουσα φοβία. 100% μέσα στο θέμα.

• Ο αστείος μέσα στην παράνοιά του ήρωας. Είναι κακεντρεχής και απαίσιος, χαίρεσαι πραγματικά με ό,τι του συμβαίνει. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα καθαρόαιμης σπλατεριάς.

 

Στα αρνητικά:

• Η έντονη ομοιότητα με μια σκηνή από την ταινία Άλιεν, όπου το τέρας «γεννιέται» μέσα από το στήθος του αστροναύτη. Μιλώ για το σημείο όπου ο Τζέικομπ πιάνει αυτό που υπάρχει στην κοιλιά του με το σπασμένο του χέρι.

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία Μάριε!!!

Edited May 31, 2016 by Γιώργος77

[Ιρμάντα]

 

Η ιδέα μου φάνηκε καλή, ακόμη πιο καλή θα μου φαινόταν αν το πήγαινες στον εκβιασμό, ότι κάποιος του είχε φυτέψει τον ιό για να τον εκβιάσει. Δεν γνωρίζω από ψυχολογία όσα η Αταλάντη και νομίζω ότι αυτό που περιγράφεις ήταν φοβία. Το στοιχείο του υπερφυσικού δεν ξέρω αν το πέτυχες ωστόσο. Δείχνει να είναι εντελώς παραισθητική η κατάστασή του (αν το λέω σωστά δηλαδή). Και μολονότι η ιστορία ήταν καλογραμμένη και ο ήρωας πειστικός, δεν ξέρω γιατί έπρεπε να το πας Αμερική όλο αυτό. Μπορεί να έχεις ζήσει έξω, να έχεις άνεση με το μέρος, αλλά δεν μου πολυφάνηκε αυτό όταν περιγράφεις το νοσοκομείο απλώς ως το νοσοκομείο του Μανχάταν.

Τεχνικές λεπτομέρειες:

...δεν το πήρε και πολύ καλά...εννοείς το ότι τον πήγαιναν στο νοσοκομείο; Κάπως μου φάνηκε αυτή η φράση.
Φράσεις όπως, βάνα των δακρύων και αχανής σάρκα επίσης δεν με κέρδισαν.
Επίσης νομίζω πως τέτοιος λεφτάς που ήταν και τόσο ισχυρό που ήταν το σοκ που διέγνωσαν, στην καμία δεν θα τον άφηναν να φύγει τόσο νωρίς, χωρίς μια –δυο νοσοκόμες κατ’ οίκον τουλάχιστον. Ειδικά αυτό. Έτσι που ήταν άρρωστος αυτός έπρεπε από μόνος του να έχει φροντίσει να κατοικεί μέσα ένα επιτελείο γιατρών, ακόμη κι αν όλη την ώρα τους έβγαζε άχρηστους, τους έβριζε, τους απέλυε, τους αντικαθιστούσε με άλλους.

 

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

[Disco_Volante]

Μάριε καλησπέρα,

 

Πραγματικά απόλαυσα την ιστορία σου! Ναι, κάποια σημεία μου θύμισαν διάφορες σκηνές από ταινίες αλλά δε θα σταθώ καθόλου σε αυτό. Το διήγημά σου περιέχει αρκετή δράση και κυρίως περιγραφικές αιματηρές σκηνές, κάτι που για εμένα τουλάχιστον είναι αναπόσπαστο συστατικό μιας επιτυχημένης ιστορίας τρόμου.  

 

Σε κάποιο σημείο γράφεις: ... κύριε Τζέικομπ. Νομίζω, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι ένας Αμερικάνος δεν θα το έλεγε αυτό. Εμείς μπορεί να λέμε «καλημέρα κύριε Κώστα», αλλά εκεί η προσφώνηση κύριε συνοδεύεται πάντα με το επώνυμο. Άρα θα έπρεπε να πει κύριε Σαντοβάλ.

 

Πάντως χαίρομαι ιδιαιτέρως που τόλμησες να γράψεις ιστορία με ξένο setting και χαρακτήρες. Η πεποίθηση του «είμαι Έλληνας, γράφω για Έλληνες, άρα η ιστορία μου πρέπει να είναι τοποθετημένη στην Ελλάδα και με Έλληνες ήρωες», έχει καταντήσει αστεία, τουλάχιστον...

[mariosdimitriadis]

Να σας ευχαριστήσω όλους για τον κόπο που κάνατε να διαβάσετε την "αρρώστια" μου και να επισημάνετε όλες αυτές τις πολύτιμες παρατηρήσεις. Όλες θα ληφθούν πολύ σοβαρά υπ' όψιν όταν θα το περάσω ξανά. Να 'στε όλοι καλά