Εκείνος που παραφυλά

[Morfeas]

Είδος: τρόμος
Βία;/Σεξ; Νομίζω πως δεν έχει κάτι.
Αριθμός Λέξεων:3,848
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 42ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Τρόμος, Θέμα: Φοβίες.

Αρχείο: Εκείνος που Παραφυλά.doc

[elgalla]

Γκουντ ίβνινγκ χάσμπαντ,

 

βούτηξες βαθιά στη φοβική ψυχολογία του Άγγελου, την απέδωσες άψογα στα πάντα, από την απώλεια του πατέρα μέχρι τη σχέση εξάρτησης/απέχθειας με τη μάνα, μου άρεσε που αποκαλεί "σπασικλάκι" την εσωτερική του φωνή και μου άρεσε που χρησιμοποίησες ελληνικό σέττινγκ και ελληνική μυθολογία. Αν και τυπικά ο Δείμος είναι η ενσάρκωση του τρόμου του πολέμου (θα μου άρεσε να διάβαζα και μια ιστορία με τον Δείμο επί Κατοχής, τώρα που το σκέφτομαι), στο δίνω γιατί ήταν σαφώς καλύτερο από το να τον ονομάσεις "Φόβο". "Ποιος είσαι;" "Ο Φόβος", φαντάσου, δηλαδή, τρελή τσηζιά θα ήταν. Προτιμώ Δείμος, λοιπόν. Τώρα, άπαξ και το ξανακοιτάξεις, η μόνη μου πρόταση θα ήταν να αφιερώσεις μερικές γραμμές ακόμη στον Δείμο και το ποιος είναι, γιατί το όνομα αισθάνομαι ότι κάπως περνάει και δεν ακουμπάει ή μπορεί κάποιος να χρειαστεί να το ψάξει αν δεν το θυμάται. Κατά τα άλλα, από τις αγαπημένες μου ιστορίες του διαγωνισμού και μπράβο σου.

 

Καλή επιτυχία!

[Ballerond]

Φίλε Μορφέα καλησπέρα! Συγχαρητήρια για την ιστορία, μπήκες 10000% στο κλίμα του θέματος και έφτιαξες πραγματικά μία ιστορία για φοβίες. Επειδή όλη η ιστορία είναι μέσα στην ένταση το ίδιο θα είναι και τα σχόλια από κάτω. Ετοιμάσου

Αδερφέ πραγματικά, αν ο τίτλος δεν ήταν "Εκείνος που παραφυλά" εγώ θα σου έλεγα να το ονομάσεις "ΦΟΒΙΑ!" με κεφαλαία γράμματα, μεγάλη γραμματοσειρά και bold!

Είναι ο ορισμός της φοβίας. Από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία. Ήταν τόσο έντονο και ανατριχιαστικό πο αρκετές φορές δεν άντεχα εύκολα να διαβάσω την συνέχεια.

Με είχες συνέχεια στην τσίτα. Βίωνα όλη την παράνοια του πρωταγωνιστή και ακόμα περισσότερο. Πραγματικά αν είχα μία τέτοια ζωή δε θα άντεχα να ζω, θα έκοβα φλέβες από το πρώτο λεπτό.
Μπράβο πραγματικά. Ελάχιστα πράγματα που δεν μου άρεσαν ήταν κυρίως ο δρόμος προς το τέλος καθώς ήθελα παραπάνω να δείξεις τον Δείμο όπως και την σκηνή που οδηγεί στην τελική εικόνα.

Επίσης ενώ με πόρωσε πολύ η περιγραφή της φοβίας σε λίγα σημεία με κούρασε ίσως παραπάνω. Θεωρώ ότι ίσως μία μεγαλύτερη επεξήγηση του πως ξεκίνησε η φοβία να βοηθούσε.
Πάντως γενικά με στιγμάτισε η ιστορία σου και μπράβο!

 

[SymphonyX13]

Ωραία ιστορία με ολοένα αυξανόμενη αγωνία και ένταση, αλλά χωρίς τρόμο, καθώς μπήκα άνετα στην ψυχολογία του ήρωα αλλά δεν τρόμαξα κάπου. 

Πολύ καλή περιγραφή, που όμως με μπέρδεψε σε λίγα σημεία όπως στην αρχή που ενώ ο ήρωας αφηγήται, μετά μιλάει στον εαυτό του ή στο σημείο που η μορφή του λέει μια πρόταση δεν το κατάλαβα, παρά μόνο όταν το αναφέρει ο ίδιος πάρακατω στην ιστορία. Οι φοβίες του( αφού είναι πολλές και όχι μόνο μία ή θα έλεγα ότι είναι φοβικός στη ζωή γενικότερα ) είναι πολύ καλά δοσμένες, σε αυτό τα καταφέρνει τέλεια η ιστορία.  Το υπερφυσικό στοιχείο όμως το αντιλαμβάνομαι στο τέλος μόνο και μένω με την απορία γιατί δεν κατάλαβα ακριβώς τι έγινε. Πήρε τη θέση αυτού που τον παραφυλούσε και μετά ξεκίνησε να παραφυλάει αυτός το κορίτσι του λεωφορείου. Πως έγινε αυτό, με ποιον μηχανισμό, τι το δικαιολογεί; Εδώ εγώ προσωπικά θα ήθελα πολύ περισσότερες επεξηγήσεις.

 

Η αίσθηση ότι κάποιος τον παραφυλάει, μου έφερε στο μυαλό την πρόσφατη ταινία τρόμου "Ιt follows" και η πολύ δυνατή σκηνή του ασανσέρ, την επίσης πολύ δυνατή και γεμάτη αγωνία σκηνή από το "Τhe Eye" των αδερφών Pang!

 

 

 

Καλή επιτυχία...

[mariosdimitriadis]

Καλησπέρα Νικόλα!

 

Δεν έχω να πω πολλά φίλε μου για το διήγημα σου, καθώς εδώ ισχύει η φράση «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια»:
Ήταν απλά καταπληκτικό!
Εικόνες, σκηνές, φοβία, παράνοια, τρέλα! Με καθήλωσε κυριολεκτικά ο τρόπος που παρουσίασες τη φοβία του και διψούσα διαρκώς για κάθε επόμενη σκηνή!
Καμία παρατήρηση από μένα. Πολύ προσεγμένο και μελετημένο κείμενο.
Διήγημα οδοστρωτήρας!

 

Καλή επιτυχία!

[GeorgeDamtsios]

Νικόλα καλησπέρα. Πολύ λίγα σχόλια και σε σένα.

 

 

Ο λόγος σου είναι πάρα πολύ καλός κι εδώ, απίστευτα περιγραφικός, και μας βάζει για τα καλά στην ιδιοσυγκρασία του ήρωα και του… σπασικλακιού του. Γενικώς, είναι όλα μια χαρά και στρωτά. Απλά, αν κάποιος αποφασίσει να ψηφίσει με βασικό κριτήριο τον τρόμο, τότε χάνεις λίγο, καθώς αυτό που βασιλεύει είναι κυρίως η ολοένα αυξανόμενη αγωνία και ένταση. Το σχόλιο αυτό ωστόσο δε νομίζω ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία σε γενικότερη βάση, καθώς σε ένα βιβλίο διηγημάτων του υπερφυσικού και του παράδοξου αυτό θα χωρούσε μια χαρά. Δε θα χωρούσε σε horror show.

 

 

Καλή επιτυχία.

[DinMacXanthi]

Kαλησπέρα Νικόλα,

Άλλη μια ιστορία με πολύ καλογραμμένο χαρακτήρα. Αν χωρίσουμε την ιστορία σε 3 μέρη, τα πρώτα 2 κυμαίνονται στα υψηλά επίπεδα που μας έχεις παρουσιάσει. Οι χαρακτήρες παίζουν τον σημαντικότερο ρόλο στις ιστορίες, κι αυτό φαίνεται πως το έχεις ενστερνιστεί. Φαντάζομαι ότι ήθελες να κάνεις τον χαρακτήρα σχετικά αντιπαθητικό, πιθανολογώ ότι η συμπεριφορά του αντικατοπτρίζει τον κόσμο -όπως τον βλέπει ο ίδιος μέσα από την πολύ πετυχημένη φοβία που του έδωσες- το σημαντικό είναι ότι λειτουργεί. Επίσης, αν και δεν έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, οι αγγλισμοί από την αμέσως προηγούμενη ιστορία σου έχουν εξαφανιστεί, αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι κανέναν. Πολύ καλό γράψιμο. Η σκηνοθεσία είναι ένα από τα βασικά ταλέντα που χρειάζεται να έχει ένας συγγραφέας και να διαχειρίζεται διαισθητικά, κι εσύ δείχνεις πως το κατέχεις.
Το 3ο κομμάτι, ίσως λόγω χώρου ήταν βιαστικό, και το planting στο οποίο βασίζεται στο 1ο μέρος (λεωφορείο-κοπέλα) θέλει λίγες κουβέντες παραπάνω, να αναδειχτεί. Στο θέμα είσαι 1000% μέσα, χωρίς συζήτηση. Το στοιχείο του τρόμου υπολείπεται αρκετά, όπως και το υπερφυσικό στοιχείο. Αυτό που έχει αναφερθεί ήδη είναι ότι αυξάνεις την αγωνία και την ένταση, αλλά δεν υπάρχει κλιμάκωση λόγω ταχύτητας. Ίσως στα πλαίσια του διαγωνισμού, η ιστορία είναι λίγο υβρίδιο και είμαι βέβαιος ότι θα λειτουργήσει καλύτερα εκτός των πλαισίων στα οποία είχες να δουλέψεις, είτε με το υπερφυσικό σαν διττή εξήγηση του τι συμβαίνει, είτε με ανάπτυξη της ιστορίας και άλλο τέλος. Πάντως βρήκα ότι στο τέλος μου έμεινε περισσότερο ο ίδιος ο χαρακτήρας παρά η πλοκή της ιστορίας του, κι αυτό, πέρα από το διήγημα, λέει πολλά για τη δική σου συγγραφική ικανότητα και εξέλιξη.

Καλή επιτυχία!

[Björne]

Καλησπέρα κι από μένα,

 

 

 

Βρήκα τη θεματολογία σου αρκετά ενδιαφέρουσα. Ως πρώην προγραμματιστής, είχα να κάνω λίγο με αυτό το σπασικλάκι μέσα μου! :-)

Διατηρούσε τον τρόμο και οι χαρακτήρες ήταν πολύ όμορφα δοσμένοι.

 

Για να πω την αλήθεια, δεν πολυκατάλαβα τί συνέβη στον ήρωα στο τέλος εκεί με τον Δείμο και την κοπέλα που τον βρήκε μέσα στα αίματα κλπ.

Τελικά πέθανε ο ήρωας ή απλώς έκοψε τις φλέβες του και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο;

 

Μου αρέσει που χρησιμοποιείς πετυχημένα λεξιπλαστικά/σύνθετα ρήματα όπως το "πισωπατώ" για να αποδώσεις την ενέργεια.

 

Θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις σε αρκετά σημεία πιο πολλές σύνθετες προτάσεις, γιατί μου δίνει την εντύπωση του αναφορικού κειμένου.

Δηλ. αντί για  "Στρέφω το πόμολο. Βγαίνω δειλά στον διάδρομο. Ανοίγω το φως."

θα μπορούσες "Στρέφω το πόμολο και βγαίνοντας δειλά στο διάδρομο, ανοίγω το φως".

 

Σε σημεία όπως αυτό

"«Δεν θα πάρεις κανέναν», φωνάζω. Πρέπει να φύγει. «Σταμάτα να μπλέκεσαι στη ζωή μου»."

Είναι καλύτερα να γράφονται μόνο τα λόγια χωρίς να "σπάνε" ενδιάμεσα. Γιατί αν σπάει διάλογος, 100% των περιπτώσεων πας να εξηγήσεις.

Θα πρότεινα

"Δεν θα πάρεις κανέναν. Σταμάτα να μπλέκεσαι στη ζωή μου. Σήκω και φύγε επιτέλους!"

Έτσι θα δικαιολογούνταν περισσότερο η κορύφωση με το χαστούκι κατ' εμέ.

 

Εκεί που λέει "δεν υπάρχει pause, ούτε save and quit."

μου τη λένε όταν χρησιμοποιώ ξένες λέξεις, ειδικά εάν αναφέρομαι σε ευρύ κοινό, το οποίο πιθανόν να μην ξέρει καλά αγγλικά ή να μην έχει ιδέα από βιντεοπαιχνίδια.

Συνήθως προτιμούν τον ελληνικό ορισμό τους ή περιφραστικά.

 

Από εκεί που λέει "Είσαι ακόμη στην πολυκατοικία, μαλάκα...μην το σκέφτεσαι"

καταλαβαίνω πως υπάρχει ένας εσωτερικός διάλογος όπου λέει στον εαυτό του "μην το σκέφτεσαι", αλλά υπάρχει και η φωνή του σπασικλακίου. Θα ήθελα προσωπικά να έβλεπα γραμμένο με κάποιο τρόπο και το πότε μιλάει στον εαυτό του, ώστε να ξεχωρίζονται εύκολα. 

 

Από "Την αφήνω. ...ο φόβος πάντα νικά",

μου άρεσε η μετάβαση στο παρελθόν για να δω κάτι από το υπόβαθρο του ήρωα, αν και ψιλοαναφέρθηκε προηγουμένως. Παρ' όλα αυτά είναι ένα σημείο που τραβά το ενδιαφέρον για να δεις τί έγινε ή πώς έγινε κλπ. Πολύ πετυχημένο.

 

 

 

Αν αλλάξεις όλα αυτά που προτείναμε, νομίζω ότι αν το έβλεπα σε κάποιο ράφι βιβλιοπωλείου, θα το αγόραζα και θα το πρότεινα! :-)

Edited May 27, 2016 by Björne

[jjohn]

Καλησπέρα Νικόλα,

 

Το φαν κλαμπ στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς και ευχαριστεί για την ιστορία που είχε  την χαρά να διαβάσει.

 

Η εσωστρέφεια είναι κάτι που ακολουθάει όλους εμάς που αποφασίζουμε  να ασχοληθούμε με αυτό το παλιογ...νο επάγγελμα και μπορώ να πω ότι αναγνώρισα

πολλά κομμάτια του εαυτού μου στον πρωταγωνιστή ( Ίσως παραπάνω  απ'ό,τι πρέπει   ).   Αυτό που θαυμάζω στα κείμενα σου, ήτοι η γραφή, ξανά κυμαίνεται σε πολύ δυνατά επίπεδα. Δεν ξέρω πως γράφεις την λίστα για το σουπερ μάρκετ αλλά κι αυτή σαν ποιήμα φαντάζομαι θα ηχεί

Παράπονα γενικά δεν έχω. Έχεις γίνει σπεσιαλίστας  στην σκιογράφηση των χαρακτήρων σου και επάνω σε αυτούς βασίζονται όλα τα διηγήματα σου.

 

 

Ίσως ο  ενεστώτας να προδίδει το τέλος, αλλά κακά τα ψέματα σε διήγημα τρόμου είμαστε  

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Natasha]

Νικόλα γεια σου!

 

Βρήκα την ιστορία σου πολύ καλογραμμένη, έφευγε γρήγορα το κείμενο και δεν μου κλώτσησε σχεδόν τίποτα   

Αυτά που θέλω να σου σημειώσω είναι τα εξής:

 

 

Δεν είμαι σίγουρη αν η ιστορία ανήκει στο είδος του τρόμου, καθώς η αίσθηση που σε πιάνει είναι περισσότερο μια άβολη κατάσταση παρά κάτι με πρόθεση να τρομάξει.

Το χαστούκι στη μάνα το βρήκα αρκετά απότομο, γιατί αυτός ο φοβητσιάρης, σιχασιάρης τύπος δεν νομίζω να κατέβαζε το χέρι σε ξένο δέρμα. Η αποστροφή που περιγράφεις μετά το χαστούκι θεωρώ ότι ήταν πολύ πιο καλογραμμένη και σημαντική, οπότε στη θέση σου θα σκεφτόμουν να βγάλω το χαστούκι και να βάλω τον χαρακτήρα να σηκώνει το χέρι και να το μετανιώνει, όχι για τη φουκαριάρα τη μάνα του (!), αλλά λόγω των συμπλεγμάτων του.

Ο χαρακτήρας σου, όπως όλοι οι αντιπαθητικοί βασικοί χαρακτήρες, είναι τζογαδόρικος γιατί αν δεν συμπαθεί ο αναγνώστης τον πρωταγωνιστή πολλές φορές δεν νοιάζεται και για την μοίρα του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ενώ τον αποτύπωσες σαν αυτό το σπασικλάκι που φοβάται και τη σκιά του, δεν τον λυπήθηκα ιδιαίτερα και δεν αγχώθηκα για αυτόν. Μήπως να του δώσεις κάποιο redeeming quality στην επόμενη διόρθωση;

 

 

 

Καλύτερα κι από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή πιστεύω ότι αποτύπωσες την μάνα, και αν σου έρθει καμία ιστορία από τη δική της την οπτική γωνία, πολύ θα ήθελα να την διαβάσω!

Edited May 28, 2016 by Natasha

[Mesmer]

 

 

Νικόλα, το διήγημά σου μου άρεσε πάρα πολύ. Απ’ την αρχή ως το τέλος βγάζει αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα του συνονόματου. Οι σκέψεις του, οι πράξεις του, οι φωνές μέσα στο κεφάλι του, όλα δένουν εξαιρετικά με την ψυχολογική του κατάσταση. Επίσης, πολύ καλά δοσμένη η σχέση του παρελθόντος με το παρόν του Άγγελου, το πώς έγινε αυτός που είναι, το γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο στη μητέρα του. Κι ο τρόπου που έρχεται το τέλος, αυτός ο κύκλος, είναι ιδανικός για την ιστορία σου.

 

Δεν ξέρω αν θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες για εκείνον που παραφυλά. Νομίζω ότι αν θα έλεγες περισσότερα θα χαλούσες αυτήν τη μυστηριώδη και τρομακτική αύρα που τον περιέκλειε. Απ’ ό,τι κατάλαβα, έχουμε να κάνουμε με ένα πλάσμα που τρέφεται με φόβους. Κι όταν ξεμπερδέψει με το θύμα του, τότε το θύμα μεταμορφώνεται στο ίδιο είδος πλάσματος. Κάτι σαν βαμπίρ, αλλά όπου αίμα, βάλε φόβος.

 

Μερικές από τις φοβίες του Άγγελου: Claustrophobia, anthropophobia

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[Silvertooth]

Ως συνάδελφος του πρωταγωνιστή, μπορώ να πω ότι σε μερικά σημεία της ιστορίας, υπήρξε μια κάποια ταύτιση.

 

 

 

Ήταν ωραία η σκιαγράφηση του χαρακτήρα, ως συνήθως. 

 

Μου άρεσε και η σχέση του με τη μητέρα του και η σχέση του με τους ανθρώπους γενικότερα.

 

Η αγαπημένη μου σκηνή ήταν σίγουρα αυτή με τον ηλεκτρολόγο.

 

Είναι λοιπόν μια αξιοπρεπής ιστορία. Καλή συνέχεια.

 

 

[Γιώργος77]

 

 

Στα θετικά:

• Ο τίτλος που θυμίζει Λάβκραφτ.

• Η αγοραφοβία, που ποτέ δεν κατονομάζεται ρητά, και παίρνει τη μορφή του πανταχού παρόντος φαντάσματος του Πατέρα.

• Ο ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Έγινε προγραμματιστής, επειδή ήταν αγοραφοβικός. Δεν φοβάται το άγγιγμα της μάνας του, γιατί «μοιράζονταν το ίδιο σώμα».

• Αγαπημένες φράσεις: Έχεις πάψει να φοβάσαι τα φαντάσματα. Πλέον μόνο τους ανθρώπους τρέμεις.

Για να βάζω τα πρέπει σας στον κώλο μου.

Δεν ξέρω πώς αλλάζει τους άλλους ανθρώπους ο φόβος. Εμένα, πάντως, με κάνει ένα κουβάρι από ανθρώπινα μέλη, χωρίς τη δύναμη να σηκωθεί από το πάτωμα

 

Στα αρνητικά:

• κάποιες ασάφειες. Ο ρόλος της κοπέλας στο λεωφορείο δεν μου έγινε κατανοητός – το ύστατο ερωτικό ενδιαφέρον ίσως; Ο αφηγητής μάλλον αυτοκτόνησε, αλλά ποιος τον «έπεισε» να τον κάνει; Ο Δείμος, ένα είδος δαίμονα, ή το φάντασμα του πατέρα του;

• η σχεδόν αφόρητη, βαριά ατμόσφαιρα. Είναι ένα παράδοξο αυτό. Ο συγγραφέας περιγράφει τόσο επιτυχημένα τον ψυχοπαθή ήρωα, που κάπου δεν την αντέχεις αυτή τη σκοτεινιά. Κάποιο αστείο περιστατικό ίσως να ήταν μια ευχάριστη νότα.

 

 

 

 

Καλή επιτυχία Νικόλα!!!

Edited May 31, 2016 by Γιώργος77

[mman]

Αρκετά καλή προσπάθεια περιγραφής της φοβίας και του χαρακτήρα. Όντως, η κοπέλα θέλει καλύτερο hook.

 

Μερικά τεχνικά θεματάκια:

1) Η γλώσσα παραείναι κοφτή. Σε κάποια σημεία.

2) Δεν ξεκινάμε ποτέ πρόταση με αναφορικό "Που". Οι εξαιρέσεις είναι τόσο λίγες! Που μπορεί να τις αγνοήσεις.

3) Να αποφεύγουμε την υποτακτική για πολλές περιόδους. Δηλαδή να υπάρχει μια ολόκληρη παράγραφος με υποτακτική. Να συνεχίζουμε τις περιγραφές που κανονικά θα ήθελαν κόμμα. Να παρουσιάζουμε έτσι τη σημαντικότερη εικόνα από το παρελθόν του ήρωα. 

:-)

 

Στα συν η σκηνή με τον ηλεκτρολόγο.

[Ιρμάντα]

 

Η ιστορία μου άρεσε, η αφήγηση, η απεικόνιση των ηρώων και της φοβίας του πρωταγωνιστή (ναι, είναι ξεκάθαρα φοβία) και ακόμη και η επιλογή του Δείμος σαν όνομα για αυτό που περνάει ο τύπος είναι καλή. Αν έχω κάποια ένσταση; Σίγουρα ήθελα να καταλάβω τι έγινε στο τέλος. Σε τι μεταλλάχθηκε ο τύπος για να βασανίζει άλλους ανθρώπους, ή αν το κορίτσι τον είχε ακολουθήσει, για ποιο λόγο και πώς. Και δεν ξέρω αν υπήρχε ακριβώς κάτι υπερφυσικό εδώ, ή αν ήταν όλα πλασμένα από την άρρωστη φαντασία και την κατεστραμμένη ψυχική του ισορροπία.

 

Καλή σου επιτυχία!

[Morfeas]

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια. Κάποιες απαντήσεις, έστω και λίγο καθυστερημένες.

Γενικά:

 

 

Ναι, ήθελε περισσότερο χώρο το τελευταίο μέρος (είχα μεγαλύτερη σκηνή στο κεφάλι μου πριν το γράψω), ναι, ήθελε καλύτερη εισαγωγή το κορίτσι στο λεωφορείο, αλλά κλασικά πάω για 2μιση χιλιάδες λέξεις και δεν φτάνουν οι 4 χιλιάδες παρά κάτι. Πριν την ανεβάσω, σκεφτόμουν μήπως έπρεπε να πετσοκόψω τη σκηνή με τον ηλεκτρολόγο για να κερδίσω λέξεις, αλλά ούτε ο χρόνος θα έφτανε ούτε κι οι λέξεις που θα κέρδιζα. Κι η σκηνή με τον ηλεκτρολόγο μου επισημάνθηκε ως καλό σημείο του κειμένου. Πάντως σωστές παρατηρήσεις που αν την ξαναδώ, θα αλλάξουν.

 

 

 

Για τη φύση Εκείνου:

 

 

Δεν είχα σκεφτεί τον παραλληλισμό με τους βρικόλακες, αλλά αυτό που κατάλαβε κι ο Μέσμερ είχα στο μυαλό μου. Είναι ένα πλάσμα που τον ξυπνά ο φόβος των ανθρώπων (κι άρα οι φοβικοί άνθρωποι είναι η πιο χορταστική λεία) και η πείνα τον κάνει να παραμονεύει, μέχρι να βρει ευάλωτο το θύμα (όταν ο φόβος θα έχει κερδίσει ολοκληρωτικά). Κι επειδή ο φόβος αλλάζει τον άνθρωπο, στην ουσία μετατρέπει το θύμα σε ό,τι είναι κι ο ίδιος. Γι’ αυτό και τα δάχτυλα που στάζουν. Πέρα από αυτό, δεν έχω κάποια άλλη επιστημονική εξήγηση για τον μηχανισμό της αλλαγής, ήταν υπερφυσικό και δεν το εξήγησα (και δεν θα μπορούσα γιατί απλώς συμβαίνει κι ο αφηγητής δεν θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να το γνωρίζει, αλλά ούτε κι εκείνος που τον παραφυλούσε).

Για τον Δείμο: οκ, εδώ μάλλον βλακεία έκανα, κι ίσως τσάμπα να σας μπέρδεψα. Δεν ήθελα το πλάσμα αυτό να είναι κάποια ενσάρκωση του θεού Δείμου, το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν μια αναφορά στο ότι αυτό το πλάσμα ήταν αδελφός του φόβου (γι’ αυτό και Δείμος), αλλά μεταφορικά κι όχι κυριολεκτικά. Η αρχική μου ιδέα ήταν να λεγόταν Δήμος (όταν ήταν άνθρωπος το πλάσμα), και να άφηνα τον συνειρμό να πάει μόνος του, αλλά έτσι κανείς δεν θα το έβρισκε (ή άντε, ένα άτομο ), οπότε μιας και ο ήχος είναι κοινός ο ένας θα μπορούσε να πει Δήμος κι ο άλλος να καταλάβαινε Δείμος. Έπειτα σκέφτηκα ότι θα μπορούσε κάθε πλάσμα να ονοματοδοτείται έτσι από τον προηγούμενο (κι άρα κι ο Άγγελος έτσι να απαντούσε αν τον ρωτούσαν ποτέ ποιος είναι). Δεν με πείραζε όποια θεωρία κι αν καταλάβαινε κάποιος (μιλάω για πριν την ολοκληρώσω καν, που δεν είχα φανταστεί ότι θα μπέρδευε). Σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν ξέρω αν είναι κάτι που θα άξιζε να παραμείνει, γιατί ίσως δημιουργεί περισσότερες απορίες απ’ όσες χωράνε στο διήγημα.

 

 

 

Για τον κοφτό λόγο:

 

 

Αυτό ήταν κάτι που έγινε επίτηδες, γνώριζα ότι μπορεί να ήταν εκνευριστικό ή κουραστικό για κάποιους αναγνώστες (κι ως έναν βαθμό ήταν και το ζητούμενο, το να ξενίσει η αφήγηση ενός ανθρώπου φοβικού, ιδίως σε σημεία που τον χτυπούσε ο πανικός), αλλά βλέπω ότι για τους περισσότερους λειτούργησε κι έδωσε την αίσθηση που ήθελα.

Το ίδιο και για τις προτάσεις που ξεκινούν με αναφορικό που. Γνωρίζω τον "κανόνα" κι επέλεξα να τον αγνοήσω γιατί ταίριαζε, κατά τη γνώμη μου, στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Επίσης μου ταίριαξε και η υποτακτική, ναι, δυσκολεύομαι πολύ δηλαδή όλα τα παραπάνω να τα δω ως τεχνικά λάθη, από τη στιγμή που τα έκανα συνειδητά, μου ταιριάζουν και για κάποιους αναγνώστες ήταν κι από τα σημεία που μου επισήμαναν ως τα καλά του κειμένου. Τα κρατάω, σαφώς, υπ' όψιν, με την επισήμανση ότι όποτε το θεωρώ καλύτερο, μπορεί να μην ακολουθώ τους παραπάνω κανόνες.

 

 

 

Κι ένα ακόμη, για να ξεκαθαριστεί:

 

 

Το χαστούκι στη μάνα το βρήκα αρκετά απότομο, γιατί αυτός ο φοβητσιάρης, σιχασιάρης τύπος δεν νομίζω να κατέβαζε το χέρι σε ξένο δέρμα. Η αποστροφή που περιγράφεις μετά το χαστούκι θεωρώ ότι ήταν πολύ πιο καλογραμμένη και σημαντική, οπότε στη θέση σου θα σκεφτόμουν να βγάλω το χαστούκι και να βάλω τον χαρακτήρα να σηκώνει το χέρι και να το μετανιώνει, όχι για τη φουκαριάρα τη μάνα του (!), αλλά λόγω των συμπλεγμάτων του.

Ο Άγγελος δεν χαστούκισε τη μάνα του, το ανάποδο συνέβη (αν και νομίζω ότι αυτό συνέβη σ’ άλλο διήγημα του διαγωνισμού, οπότε δεν είναι και παράξενο να μπερδευτεί κανείς). Ο Άγγελος όταν η μάνα του αναφέρθηκε στον πατέρα του θόλωσε και την ταρακούνησε από τους ώμους (όπου μπορούμε να υποθέσουμε ότι φορούσε ρούχο, άρα δεν είχε επαφή με δέρμα). Αλλά και να μην φορούσε, η μάνα του ήταν από τα λίγα άτομα με τα οποία είχε μια κάποια οικειότητα (το λέει στην αρχή(, οπότε δεν νομίζω να αποτελούσε τόσο ανασταλτικό παράγοντα το συγκεκριμένο στοιχείο.

 

 

 

Ελπίζω να μην ξέχασα κάτι σημαντικό.

 

Σε κάθε περίπτωση, σας ευχαριστώ για τα σχόλια, τις παρατηρήσεις για διόρθωση και τα καλά λόγια (μερικά τα είχα ανάγκη, ομολογώ, και με χαροποίησαν πάρα πολύ)!

Edited June 4, 2016 by Morfeas

[mman]

Για τον κοφτό λόγο:

 

 

Αυτό ήταν κάτι που έγινε επίτηδες, γνώριζα ότι μπορεί να ήταν εκνευριστικό ή κουραστικό για κάποιους αναγνώστες (κι ως έναν βαθμό ήταν και το ζητούμενο, το να ξενίσει η αφήγηση ενός ανθρώπου φοβικού, ιδίως σε σημεία που τον χτυπούσε ο πανικός), αλλά βλέπω ότι για τους περισσότερους λειτούργησε κι έδωσε την αίσθηση που ήθελα.

Το ίδιο και για τις προτάσεις που ξεκινούν με αναφορικό που. Γνωρίζω τον "κανόνα" κι επέλεξα να τον αγνοήσω γιατί ταίριαζε, κατά τη γνώμη μου, στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Επίσης μου ταίριαξε και η υποτακτική, ναι, δυσκολεύομαι πολύ δηλαδή όλα τα παραπάνω να τα δω ως τεχνικά λάθη, από τη στιγμή που τα έκανα συνειδητά, μου ταιριάζουν και για κάποιους αναγνώστες ήταν κι από τα σημεία που μου επισήμαναν ως τα καλά του κειμένου. Τα κρατάω, σαφώς, υπ' όψιν, με την επισήμανση ότι όποτε το θεωρώ καλύτερο, μπορεί να μην ακολουθώ τους παραπάνω κανόνες.

 

 

 

Για μένα δεν δούλεψε επειδή πιστεύω ότι χάλασε τόσο η αφήγηση στα συγκεκριμένα σημεία, που υπερκάλυψε κάθε κέρδος χτισίματος χαρακτήρα. Δεν κατάλαβα ότι το έκανες επίτηδες, αλλά ακόμα κι αυτή η γνώση δεν θα άλλαζε τη γνώμη μου επειδή, φυσικά, το πρόβλημα στην αφήγηση παραμένει. Γενικά, όταν θέλουμε να "χειροτερέψουμε" ένα κείμενό μας, καλό είναι να μην βλάψουμε την ομαλή ροή του.

Δες το χαρακτηριστικό παράδειγμα του υπέροχου "Flowers for Algernon".  Αν δεν το έχεις διαβάσει, μην το χάσεις με τίποτα. Είναι ένα καταπληκτικό διήγημα.

[Disco_Volante]

Νικόλα καλησπέρα,

 

Δε θα κρίνω το αν ξέρεις να γράφεις ή όχι. Τα κείμενά σου αποδεικνύουν περίτρανα το υψηλό επίπεδο γραφής σου.

 

Γι αυτό ακριβώς έχω και μεγάλες απαιτήσεις από εσένα. Προσωπικά θεωρώ ότι σπατάλησες πολλές λέξεις στο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η απαιτούμενη δράση. Επίσης δεν μπορώ να πω ότι τρόμαξα ιδιαίτερα σε κάποιο σημείο. Ίσως γιατί απουσιάζουν οι ανάλογες βίαιες σκηνές.

 

Μια ακόμα παρατήρηση όσον αφορά στη γλώσσα του κειμένου. Σε μερικά σημεία είναι αρκετά ενοχλητική. Για παράδειγμα γράφεις: «Σπρώχνω την πόρτα. Μπαίνω. Μέσα.» Γιατί όχι «Σπρώχνω την πόρτα και μπαίνω μέσα»; 

 

Παρεμπιπτόντως, ο Φόβος και ο Δείμος είναι δορυφόροι του πλανήτη Άρη!

Edited June 11, 2016 by Disco_Volante

[Eugenia Rose]

Yesterday, upon the stair,
I met a man who wasn't there.
He wasn't there again today,
I wish, I wish he'd go away...

When I came home last night at three,
The man was waiting there for me
But when I looked around the hall,
I couldn't see him there at all!
Go away, go away, don't you come back any more!
Go away, go away, and please don't slam the door...

Last night I saw upon the stair,
A little man who wasn't there,
He wasn't there again today
Oh, how I wish he'd go away...

 

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Antigonish_(poem)

Edited October 30, 2016 by Eugenia Rose