Αργά τη νύχτα, όταν βασιλεύει το σκοτάδι

[GeorgeDamtsios]

Όνομα Συγγραφέα:Γιώργος Δάμτσιος
Είδος: Θρίλερ/Τρόμου
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3835
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 42ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Τρόμος, Θέμα: Φοβίες.
Αρχείο: 

Αργά τη νύχτα, όταν βασιλεύει το σκοτάδι.doc

Αργά τη νύχτα, όταν βασιλεύει το σκοτάδι.pdf

[elgalla]

Γεια σου Γιώργο!

 

Λοιπόν, αυτός ο πατέρας είναι πραγματικά για κλωτσιές, αυτό σκεφτόμουν όση ώρα διάβαζα την ιστορία σου. Καταλαβαίνω πως μόλις έχασε το παιδί του και είναι οργισμένος, όμως αυτός ξεπερνάει τη λογική και ανθρώπινη οργή και γίνεται κακοποιητικός απέναντι στη γυναίκα του και τον γιο του. Η κεντρική ιδέα της ιστορίας σου με το τέρας και τα κουκλάκια και το φάντασμα της αδερφής μου άρεσε, αλλά νομίζω ότι σου τέλειωναν οι λέξεις και δεν έδωσες όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις (τι τέρας ήταν αυτό; γιατί ο παππούς ήξερε και τους έδωσε τα κουκλάκια; γιατί το τέρας κυνηγούσε τα συγκεκριμένα παιδιά;).Το PoV σου χρειάζεται δουλειά, δεν είναι καθόλου διακριτό αν η οπτική γωνία είναι του Στέφανου ή αν υπάρχει παντογνώστης αφηγητής, πρέπει να αποφασίσεις τι από τα δύο θες και να κάνεις commit σε αυτό (π.χ. αν η οπτική γωνία είναι του Στέφανου δεν μπορείς να γράφεις "προφανώς η μητέρα της δεν είχε το σθένος να τις αγγίξει"). Ο τίτλος είναι πολύ μεγάλος και πολύ περιγραφικός, επίσης. Και, φυσικά, το διήγημά σου δεν αφορά κάποια φοβία, αλλά έναν απόλυτα λογικό και κατανοητό φόβο απέναντι σε ένα υπερφυσικό, επικίνδυνο πλάσμα. Γενικά, πάντως, θα σου έλεγα να μην το αφήσεις, έχεις μια όμορφη ιδέα και μπορείς να την αποδώσεις ακόμη καλύτερα, είμαι βέβαιη.

 

Καλή επιτυχία!

[Ballerond]

Καλησπέρα φίλε Γιώργο! Διάβασα την ιστορία σου και μου θύμισε πραγματικά φόβους και τρόμο που είχα νιώσει κι εγώ πιτσιρικάς όπως και φαντάζομαι πολλοί από εμάς ;) Έχεις αρκετά καλά στοιχεία και αρκετά αδύναμα. Θα το κρίνω βάση διαγωνισμού αλλά και σαν διήγημα στο σύνολο.

 

Τι μου άρεσε περισσότερο:

 

 

- Ο πιτσιρικάς. Μου θύμισε τον δικό μου γιο και αρκετές φορές κατάφερς να τον αποδώσεις πολύ πειστικά. Βέβαια φαντάζομαι ότι με περισσότερο χώρο θα έδινες και μεγαλύτερη βαθύτητα.
Συνήθως βέβαια να ξέρεις ότι τα περισσότερα παιδιά δύσκολα θα κοιμόντουσαν στο δωμάτιο τους μετά από μία τέτοια εμπειρία και θα μπορούσες να περιγράψεις ότι κάποιςε φορές ήθελε να πάει στο κρεβάτι των γονιών του κτλ.
- Η απλοική και προφανής εξήγηση. Δεν περίμενα κάτι ανατρεπτικό στην ιστορία αυτή και ήταν αρκετά ειλικρινής γι αυτό που ήθελε να περάσει. Μου θύμισε μπαλάντα τρόμου
με αρκετά στοιχεία από θρίλερ.
- Η αρχή ήταν απότομη και σε έβαλε στο κλίμα απευθείας. Ίσως θα ήθελες και ένα αντίστοιχο τέλος ;)

 

 

Τι μου άρεσε λιγότερο:

 

 

- Ο πατέρας, όπως ανέφερε η Αταλάντη, είναι λίγο για τα μπάζα. Η αντίδραση του δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα εκτός κι αν πραγματικά είχε παίξει ρόλο στον θάνατο της κόρης του.
Ίσως έπρεπε να το δεις λίγο πιο σφαιρικά και όχι τόσο βεβιασμένα στην συμπεριφορά του.
- Δεν υπήρχε ουσιαστικά κάποια φοβία καθώς μόνο υπερφυσικός τρόμος με παραισθήσεις του μικρού για την αδερφή του. Η φοβία επιπλέει μόνο επιφανειακά στο κείμενο οπότε καθαρά κι μόνο λόγω του διαγωνισμού, χάνει αρκετα΄απ'εκεί
- Το τέλος το ήθελα πιο έντονο και αποκαλυπτικό. Η λύτρωση είναι καλό να επέλθει αλλά όχι με τόσο απλό και φυσικό τρόπο. Σαν να παραμύθιασε λίγο στο τέλος ;)

 

 

Καλή επιτυχία!

[Björne]

Γιώργο καλησπέρα κι από μένα.

 

 

 

Μου άρεσαν πάρα πολύ οι παρομοιώσεις, αλλά και οι διάλογοι των πρωταγωνιστών. 

 

Αντιμετώπισα όμως κάποια ζητήματα με το χαρακτήρα του πατέρα και τη θέση της συζύγου:

Δεν αναφέρεις πουθενά το όνομά της, παρά μόνο με κοσμητικά επίθετα όπως "γυναίκα" ή σύζυγο.

 

Καταλαβαίνω πως ο χαρακτήρας του Αντώνη είναι ο σατράπης, ίσως και λίγο κλασσικός ελληναράς κλπ. κλπ. κι εκεί ξεκινά άλλος ένας κυκεώνας:

 

Νιώθω πως έχει κάτι από το κλισέ του "πολύ κακού κακού". Είναι σαφώς ο ανταγωνιστής του παιδιού και επίφοβος. Οι δηλώσεις όμως του τύπου "Θα κάνω ό,τι θέλω! Όχι που θα θυμάμαι τις αηδίες του και θα χαίρομαι" ή "το γερο-τρελό πατέρα σου", χωρίς να έχει συνέπειες από τη βοηθητική σύζυγο, τον κάνει να φαίνεται σαν τον τύπο που τα βάζει με τις αρχές και δεν τον κάνουν τίποτα γιατί "απλώς φάνηκε να διασκεδάζει το βασιλιά". Κατά τη γνώμη μου η σύζυγος σε κάτι τέτοιες στιγμές θα έπρεπε να δρα πιο έντονα σε αυτά τα λόγια, χωρίς να χάνεται η "θέση της στην οικογενειακή ιεραρχία". 

 

Θίχτηκε επίσης το κλισέ του "άρχοντα των γρίφων/τρελού μάγου κλπ." που προβλέπει ένα μεγάλο κακό και δίνει φυλαχτά, αλλά -όπως είπα και σε άλλη ιστορία, δεν έχω διαμορφώσει ακόμα πλήρη άποψη, οπότε δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι 

 

Μου άρεσε που είναι και οι δύο κολλημένοι στο χαμό του παιδιού τους (και μου θύμισε σε μερικά σημεία Κοκκινόπουλο -δε ξέρω αν είσαι φαν). Αυτή όμως η εμμονή δεν κάνει -όπως λένε οι ψυχολόγοι- τον άνθρωπο να προχωρήσει παραπέρα στη ζωή του. Κατά τη γνώμη μου, μια προσκόλληση σε κάτι άλλο (πχ χόμπυ, ένα σκύλο ή μια μάνα που είναι γραπωμένη από το εναπομένον παιδί κλπ), θα έκανε τους χαρακτήρες πιο "τρισδιάστατους", χωρίς να έμπαινες σε διαδικασία να εξηγήσεις ένα σκασμό υπόβαθρο.

 

Το τέλος χωρίς καμία ανατροπή φτάνει στη λύση του και δεν με χάλασε κάπου. Ίσως η αλλαγή του πατέρα να γινόταν με λίγο πιο φαντασμαγορικό τρόπο πχ να ένοιωθε την κόρη του καθώς εκείνη ξεθώριαζε σιγά-σιγά προς το άπειρο ή κάτι τέτοιο, χωρίς να "αρκεί" μόνο στην ίδια τη Μαιρούλα όλο αυτό.

 

Είδα επίσης δυο λαθάκια που ξεφεύγουν τα άτιμα

έκκρινε κάποια κολλώδες ουσία

εξέκρινε κάποια κολλώδη ουσία

 

 

 

Γενικά σαν ιδέα τη βρήκα ωραία (ασχέτως φόβου/τρόμου/φοβίας κλπ.) και θα καθόμουν να την έβλεπα σα θριλεράκι 

 έκκρινε κάποια κολλώδες ουσία

[mariosdimitriadis]

Καλησπέρα Γιώργο!

 

Πολύ ωραία η ιστορία σου! Μ’ άρεσε που μπήκες στη παιδική ψυχολογία και παρουσίασες την φοβία μέσα από τα μάτια του παιδιού. Μου θύμισες αρκετά τους παιδικούς μου φόβους κι αυτό ήταν κάτι που λειτούργησε πολύ θετικά. Οι διάλογοι ήταν πολύ καλοί και θεατρικοί. Έμοιαζαν να ξεπετάγονται μέσα από την ιστορία. Μ’ άρεσε επίσης που η συμπεριφορά του πατέρα ήταν τόσο σκληρή και παράλογη γιατί δείχνει ότι όταν ένας γονιός χάνει το παιδί του μπορεί να κάνει τρελά πράγματα, να γίνει κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος. Πολύ ωραίο διήγημα γενικά που τα είχε όλα: φοβία, πλοκή, κλιμάκωση, φινάλε!

Δυνατή ιστορία! Keep up the good work!

 

Καλή επιτυχία!

[SymphonyX13]

Aπολαυστική ιστορία που μου άρεσε πολύ. Πολύ καλά γραμμένη, με ξεκούραστο ρυθμό, ωραία ατμόσφαιρα, πολύ καλά σκιαγραφημένους χαρακτήρες και η οπτική από τα μάτια ενός παιδιού πολύ πετυχημένη. Το θέμα της φοβίας είναι λίγο χαλαρό όσον αφορά τον διαγωνισμό, ενώ το υπερφυσικό στοιχείο είναι έντονο, αν και θα ήθελα μερικές πληροφορίες ακόμα που θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να σχηματίσει πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

Tι ακριβώς είναι το πλάσμα, ποια σχέση έχει με την συγκεκριμένη οικογένεια π.χ...Το ότι η οπτική είναι ενός μικρού παιδιού που σιγουρα δεν μπορεί να ξέρει αυτές τις λεπτομέρειες όμως, δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον φόβο του και στην ατμόσφαιρα της ιστορίας.

Άσχετο, αλλά δεν γίνεται στις ιστορίες που διαβάζω να μην θυμάμαι και κάποια από όλες αυτές τις εικόνες/σκηνές που έχω δει/διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον τρόμο. Εδώ η σκηνή που η Μαιρούλα εμφανίζεται στον αδερφό της, με τις πληγές ορατές στο πρόσωπο της, μου θύμισε την ανάλογη σκηνή από το αγαπημένο μου "Ένας αμερικάνος λυκάνθρωπος στο Λονδίνο!"

 

 

Καλή επιτυχία...

[Morfeas]

Καλησπέρα, Γιώργο!

Ενδιαφέρον διήγημα, με καλή δομή και καλή εξέλιξη της πλοκής.

 

Μου άρεσε πολύ το πώς παρουσιάζεις τον μπαμπούλα, ενώ ήταν και αρκετά ατμοσφαιρικό.

Η γραφή είναι καλή (αν και στο Φτάσατε στον Προορισμό σας με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο), οι διάλογοι όμως έχουν κάποια θέματα. Γι’ αρχή μου φαίνονται όλοι οι χαρακτήρες του διηγήματος καρικατούρες. Έχουμε έναν πατέρα υπερβολικά αυστηρό, για ξύλο, που λέει το παιδί του "πέντε χρονών μαντράχαλο" στα σοβαρά (τότε σκεφτόμουν μήπως ήθελες λανθιμική ατμόσφαιρα), που έχουν περάσει δέκα μέρες από τον χαμό της κόρης του και κάνει λες κι έχουν περάσει μήνες. Έχουμε μια μάνα που δεν κάνει τίποτα, απλά διακοσμητική, δηλαδή χαρά στο κουράγιο του παιδιού. Κι ένα παιδί, που δεν συμπεριφέρεται από τη μια σαν πεντάχρονο, αλλά σαν κάπως μεγαλύτερο (εδώ μπορεί να φταίει, όμως, και η αύρα παντογνώστη αφηγητή), κι από την άλλη, ενώ ξέρει τον πατέρα του, συνεχίζει να κάνει τα ίδια "λάθη" (θα το ήθελα πιο μαζεμένο, να φιλτράρει όσα θέλει να πει, ζώντας στον φόβο, άλλωστε ο πατέρας του δεν θα έγινε έτσι ξαφνικά λόγω πένθους, πάντα θα ήταν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό). Στο σημείο που ο πατέρας μπαίνει με την καραμπίνα, σκοτώνει το τέρας και μετά κλαίνε και γελάνε όλοι μαζί, δεν πείθει, θέλει κι άλλο χώρο (δεν μπορώ να τον φανταστώ τον πατέρα να γελάει αφού σκότωσε το τέρας που σκότωσε την κόρη του, ιδίως από τη στιγμή που παραλείπεις τα ενδιάμεσα βήματα)

Κι εγώ είμαι της άποψης του να είσαι πιο σταθερός στην αφήγηση, θα προτιμούσα εστιασμένη χωρίς στοιχεία παντογνώστη. Σε πολλά σημεία αισθανόμουν ότι εξηγούσες πράγματα για να είναι πιο αληθοφανής η ιστορία, αλλά αυτό με πετούσε κάπως εκτός (π.χ. εκεί που λες για τα ατσαλένια νύχια του τέρατος και πώς θα μπήκε στο δωμάτιο).

Επιπλέον, θα ήθελα περισσότερα στοιχεία για τον παππού, πώς κι επέλεξε να τους δώσει τα φυλαχτά, αλλά και για το τέρας, έστω ως υπόνοιες. Νομίζω ότι η ιστορία ασφυκτιά σε τόσο λίγες λέξεις, κι ίσως να θέλει και τις διπλάσιες για να ξεδιπλωθεί όπως της πρέπει. Πιστεύω ότι μπορείς να το φτιάξεις.

Για τον διαγωνισμό, ενώ είναι μεταφυσικός τρόμος (είσαι εντάξει, όσον αφορά το είδος), δεν νομίζω ότι είσαι μέσα στο θέμα. Δεν βλέπω πουθενά στο διήγημα φοβία, βλέπω τον δικαιολογημένο φόβο ενός παιδιού απέναντι σε ένα τέρας (που σκότωσε και την αδελφή του).

 

 

Παρ’ όλα τα προβλήματα που επισημαίνω παραπάνω, ήταν μια ατμοσφαιρική ιστορία, που διαβάστηκε μονοκοπανιά. Είναι από τις ιστορίες με το μεγαλύτερο περιθώριο βελτίωσης, κάτι που σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις παπάδες μαζί της, αν την ξαναδείς.

Καλή σου επιτυχία!

[jjohn]

Καλησπέρα Γιώργο,

 

Σε γενικές γραμμές, αυτή η πρώτη επαφή μου μαζί σου μου άφησε καλές εντυπώσεις.  Θα συμφωνήσω με τους υπολοίπους ότι ο 

 

Αντώνης είναι υπερβολικά εκνευριστικός σε σημείο που καταντάει ενοχλητικός για το ίδιο το διήγημα. Και οι διάλογοι του χρειάζονται κατ'εμέ αρκετή δουλειά ακόμη. 

Ειδικά το συγκεκριμένο σημείο στην αρχή:

Κάποιο απαίσιο αγρίμι την ξέσκισε. Της άνοιξε στην μέση την κοιλιά. Άφησε και την αταραμένη την ταυτότητα του στο πρόσωπο της, τέσσερις πελώριες νυχιές...

Ουσιαστικά, ο διάλογος αυτός έχει σκοπό  να ενημερώσει τον αναγνώστη  για το background, αλλά     (α) δεν έχει νόημα αναναφέρεται σε τόσες λεπτομέρειες, όταν  η γυναίκα του από δίπλα ξέρει πολύ καλά τι έχει συμβεί  (β)  ακόμα κι έτσι μου φάνηκε ψεύτικος. Δεν ένιωσα κανέναν σπαραγμό τα λόγια του 

 

Γενικά, ο τύπος δεν μου φάνηκε να δίνει την παραμικρή δεκάρα για τον γιο του.Απορώ  τι μπορεί να του βρήκε η   γυναίκα του

 

 

Επίσης, οι τελευταίες δύο γραμμές του διηγήματος ( από το 'Στη Συνέχεια' κι έπειτα) μου χάλασαν την πολύ όμορφη  εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου.  Θαρρώ θα λειτουργήσει καλύτερα αν τις βγάλεις

 

Σε επόμενες διορθώσεις,  κοίταξε κυρίως το θέμα του πατέρα με μία πιο καθαρή ματιά και νομίζω θα κάνεις το κείμενο ακόμα καλύτερο.

Καλή  επιτυχία!

Edited May 28, 2016 by jjohn

[DinMacXanthi]

Καλησπέρα Γιώργο,

Φαίνεται και στη δική σου περίπτωση ότι η γραφή σου απογειώνεται στο μέγεθος 5000-10000 λέξεων, και το μάξιμουμ των 3850 είναι εμπόδιο. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την αόριστη φύση του πλάσματος: εγώ είχα στο νου μου κάτι μεταξύ κινέζικου δράκου και ερμίνας για κάποιο λόγο, το σκέφτηκα σαν ένα πλάσμα που, από τη στιγμή που φανερώνεται και επιτίθεται σε παιδιά, θα έχει μια πιο από-τα-μάτια-ενός-παιδιού τερατώδη μορφή. Οι διάλογοι, όπως σου ανέφερα ήδη σε μεταξύ μας συζήτηση, θέλουν ξαναγράψιμο, είναι το λιγότερο πειστικό κομμάτι της ιστορίας σε βαθμό να σου χαλάνε τους χαρακτήρες -οι οποίοι θα χρειαστούν ένα ηλικιακό ρετους. Το σημαντικό είναι ότι οι διάλογοι είναι το ευκολότερο πράγμα για να διορθωθεί συνήθως, ενώ οι σκηνές και η γενικότερη αλληλουχία των πράξεων λειτουργεί μια χαρά και είναι δείγμα του ότι ξέρεις τι κάνεις. Θα χρειαστεί να μάθουμε λίγα πράγματα παραπάνω για τον παππού σε ακόλουθη έκδοση της ιστορίας και εγώ είμαι βέβαιος ότι θα λειτουργήσει πολύ-πολύ καλά όταν θα απλωθεί στις λέξεις που νιώθεις εσύ άνετος.

Καλή επιτυχία!

[Silvertooth]

Άλλη μια ιστορία που διαβάστηκε ευχάριστα.

 

 

 

Είναι μια καλή επιλογή ο πρωταγωνιστής να είναι τόσο μικρής ηλικίας σε ιστορία τρόμου. Σε κάνει να νιώθεις ότι είναι ευάλωτος και να ανησυχείς αυτόματα γι αυτόν.

 

Οπότε ήταν ωραίο το κλίμα που δημιουργήθηκε.

 

Γενικώς, θα συμφωνήσω ότι κάποιοι διάλογοι θέλουν ένα ακόμη πέρασμα, και θα ήταν καλό λίγο άπλωμα στο τέλος, αλλά ήταν ωραία ιστορία.

 

 

Edited May 30, 2016 by Silvertooth

[Mesmer]

 

 

Αυτό που μου άρεσε σ’ αυτό το διήγημα είναι ότι σε έχει συνέχεια στην τσίτα. Είτε με τις σκηνές στο δωμάτιο, είτε με τις ζόρικες ενδοοικογενειακές καταστάσεις. Δεν χαλαρώνει καθόλου. Στα συν του, βέβαια, είναι και η πολύ καλή σκοτεινή ατμόσφαιρα.

 

Η οπτική γωνία του μικρού Στέφανου δουλεύει καλά και νομίζω πως ήταν λίγα τα σημεία όπου κουβέντες/αντιδράσεις δεν ταιριάζουν και τόσο στην ηλικία του. Απ’ την άλλη, ο μπαμπάς και η μαμά φαίνονται κάπως «στημένοι». Κάτι που ίσως βοηθούσε λίγο μ’ αυτό θα ήταν να βλέπαμε μια-δυο σκηνές με το πώς συμπεριφέρονταν οι γονείς πριν το θάνατο της Μαιρούλας, έτσι ώστε να υπάρχει μια αντίθεση του πριν με το μετά.

 

Η γραφή είναι αρκετά καλή κι όπως είπα και πριν, φτιάχνεις μια σωστή ατμόσφαιρα. Μόνο σε κάποια σημεία οι διάλογοι είναι πιο επεξηγηματικοί απ’ όσο θα έπρεπε. Ο τίτλος όντως είναι πολύ μεγάλος. Νομίζω ότι μόνο το «Όταν βασιλεύει το σκοτάδι» είναι αρκετό.

 

Παίζεις ωραία με την ιδέα «αδικαιολόγητοι παιδικοί φόβοι που γίνονται πραγματικότητα». Εδώ η φοβία έχει να κάνει με αυτό που βλέπουν και προσπαθούν να ελέγξουν οι γονείς, κι όχι μ’ αυτό που βιώνει ο Στέφανος. Είναι μεν δεκτό σαν προσέγγιση, αλλά δεν είναι αυτή η βασική κατεύθυνση της ιστορίας σου.

 

Φοβία: Teratophobia

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[Γιώργος77]

 

 

 

Στα θετικά:

• ο «τρελός» παππούς, ο πραγματικός σωτήρας του μικρού πρωταγωνιστή

• αγαπημένες φράσεις: Σκόρπισαν στο πάτωμα θυμίζοντας ξεσκισμένη περούκα γριάς . ,είναι κάπως αδόκιμη σαν φράση, αλλά ελαφραίνει κάπως την πολύ βαριά ατμόσφαιρα με το μαύρο της χιούμορ, το σαν από πάγο βλέμμα του , Τον ξύπνησε ένας αόριστος ψίθυρος.

 

Στα αρνητικά:

• ο υπερβολικά επιθετικός προς τον γιο πατέρας. Μιλάμε για ένα παιδάκι που έχει χάσει την αδερφή του. Στην αρχή νόμιζα ότι αυτός ήταν το πραγματικό τέρας της ιστορίας κι ότι ήταν αυτός που σκότωσε την κόρη του.

• Αρκετές λόγιες φράσεις που θα ταίριαζαν καλύτερα σε ένα δοκίμιο όπως: Ούτε ο ίδιος δεν πίστευε ότι τόλμησε να πάρει τον λόγο.

• Το σχετικά προβλέψιμο τέλος.

 

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία Γιώργο!!!

Edited May 31, 2016 by Γιώργος77

[Ιρμάντα]

 

Διακρίνω, πως να το πω, υπερβολικά μεγάλη καφρίλα απέναντι στο παιδάκι, υπερβολικά μεγάλη αμορφωσιά, βλαχουριά, αδιαφορία. Προφανώς βέβαια είναι ο στόχος σου αυτό. Αλλά πέντε χρονών παιδάκι δεν το λες με τίποτα μαντράχαλο. Και εκείνο που με κάνεις να νιώθω από την αρχή της ιστορίας σου είναι ότι υπάρχουν βαθύτερα και σοβαρότερα προβλήματα εδώ από ένα φάντασμα. Εκφράσεις του στυλ σας πετάω στο δρόμο είναι αρκετά αψυχολόγητες εδώ. Το ψυχολογικό κομμάτι των χαρακτήρων στην πρώτη σκηνή χρειαζόταν καλύτερο στήσιμο.


Επίσης, ΜΑΜΑ ΒΟΗΘΕΙΑ δεν το λες επίκληση. Σατανάδες επικαλείσαι, πνεύματα, αγγέλους, θεούς, αλλά όχι τη μαμά σου το βράδυ. Πες το μετάνιωσε που τη φώναζε, ή κάτι παρόμοιο.

Η ιδέα με το φυλακτό είναι καλή, με τα λούτρινα, όπως επίσης και όλα όσα υπονοούνται σε σχέση με τη διανοητική κατάσταση του παππού. Τι ήξερε ο παππούς, γιατί, από πού. Θα ήθελα περισσότερα εδώ. Αλλά ο χαρακτήρας του πατέρα είναι εντελώς αντιπαθής, δεν περίμενα ότι θα λύτρωνε τον Στέφανο τελικά. Δεν περίμενα τίποτα καλό από αυτόν.

Ένα άλλο θέμα είναι ότι δεν μου φάνηκε φοβία αυτό που περιγράφεις. Μάλιστα το λέει και η μητέρα κάπου, δεν είναι φοβία αυτό. Αν ήταν να ξανάγραφες την ιστορία θα ήθελα να σμιλέψεις περισσότερο το υπόβαθρο του παππού, των κουκλακίων και φυσικά να δικαιολογήσεις τον τραμπουκισμό του πατέρα κάπως αρτιότερα. (Όλο αυτό σε μία ασφυκτική νουβέλα που να περιγράφει από τη μία τον αποπνικτικό χαρακτήρα της επαρχίας, τη φασίζουσα συμπεριφορά του πατέρα ως απόρροια ποιος ξέρει ποιας εμπειρίας συν τα μεταφυσικά που αντιμετωπίζει το παιδάκι δεν θα ήταν απλώς καλό, θα τα έσπαγε.)

 

 

Καλή σου επιτυχία!

Edited June 1, 2016 by Ιρμάντα

[GeorgeDamtsios]

Γεια σου Γιώργο!

 

Λοιπόν, αυτός ο πατέρας είναι πραγματικά για κλωτσιές, αυτό σκεφτόμουν όση ώρα διάβαζα την ιστορία σου. Καταλαβαίνω πως μόλις έχασε το παιδί του και είναι οργισμένος, όμως αυτός ξεπερνάει τη λογική και ανθρώπινη οργή και γίνεται κακοποιητικός απέναντι στη γυναίκα του και τον γιο του. Η κεντρική ιδέα της ιστορίας σου με το τέρας και τα κουκλάκια και το φάντασμα της αδερφής μου άρεσε, αλλά νομίζω ότι σου τέλειωναν οι λέξεις και δεν έδωσες όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις (τι τέρας ήταν αυτό; γιατί ο παππούς ήξερε και τους έδωσε τα κουκλάκια; γιατί το τέρας κυνηγούσε τα συγκεκριμένα παιδιά;).Το PoV σου χρειάζεται δουλειά, δεν είναι καθόλου διακριτό αν η οπτική γωνία είναι του Στέφανου ή αν υπάρχει παντογνώστης αφηγητής, πρέπει να αποφασίσεις τι από τα δύο θες και να κάνεις commit σε αυτό (π.χ. αν η οπτική γωνία είναι του Στέφανου δεν μπορείς να γράφεις "προφανώς η μητέρα της δεν είχε το σθένος να τις αγγίξει"). Ο τίτλος είναι πολύ μεγάλος και πολύ περιγραφικός, επίσης. Και, φυσικά, το διήγημά σου δεν αφορά κάποια φοβία, αλλά έναν απόλυτα λογικό και κατανοητό φόβο απέναντι σε ένα υπερφυσικό, επικίνδυνο πλάσμα. Γενικά, πάντως, θα σου έλεγα να μην το αφήσεις, έχεις μια όμορφη ιδέα και μπορείς να την αποδώσεις ακόμη καλύτερα, είμαι βέβαιη.

 

Καλή επιτυχία!

Αταλάντη καλησπέρα.

 

 

 

Σχολίασες σε πρώτη φάση τον πατέρα του παιδιού. Σου φάνηκε είπες υπερβολικός, στα όρια του κακοποιητικού. Στη συνέχεια, το απέδωσες στον πρόσφατο χαμό του άλλου του παιδιού. Νομίζω λοιπόν ότι έδωσες από μόνη σου την εξήγηση. Η οποία απ’ όσο γνωρίζω (δυστυχώς από πρώτο χέρι), ισχύει συχνά και στην πραγματικότητα. Υπάρχει ένα ποσοστό πατεράδων που τις πρώτες ημέρες μετά από τον χαμό ενός ανήλικου παιδιού τους, συμπεριφέρονται έτσι ακραία, επιθετικά, αλλοπρόσαλλα. Δυστυχώς και πάλι. Και υπάρχουν και αρκετές καταγραφές σε βιβλία αδικημάτων και συμβάντων της αστυνομίας που το αποδεικνύουν, ενώ και σε αίθουσες δικαστηρίων έχουν ακουστεί τέτοια πράγματα. Δυστυχώς ξανά και ξανά.

Παρακάτω αναφέρεις ότι 1). δεν έδωσα όλες τις απαραίτητες εξηγήσεις για την ιστορία, και, 2). ότι το διήγημα δεν έχει να κάνει με κάποια φοβία. Λοιπόν, ξεκινώντας από το 2, στο θέμα του διαγωνισμού έπρεπε να αναφερθούμε στις φοβίες. Και εγώ επέλεξα μια από τις κλασικές παιδικές: το παιδί που βλέπει “πράγματα” στο δωμάτιό του και οι γονείς του δεν το πιστεύουν. Σαφέστατα λοιπόν στην ιστορία μου δεν υπάρχει ''υπαρκτή'' φοβία αφού το πλάσμα είναι αληθινό. Θεματικά όμως, και πάντα κατά την προσωπική μου εκτίμηση, η μνεία στις φοβίες υπάρχει. Αν θες να στο πω κι αλλιώς, αν το θέμα ήταν το “Ψέμα” και εγώ έγραφα αυτή την ιστορία που έγραψα, και πάλι δε θα υπήρχε ψέμα αφού το πλάσμα ήταν “αληθινό”, αλλά στην ουσία θα είχα εστιάσει στο κατά πόσο η αδιαφορία στο “παιδικό ψέμα” θα μπορούσε να κοστίσει στους άτυχους γονείς τον χαμό ενός παιδιού ακόμα. Οπότε λοιπόν, επιστρέφοντας στο 1, οι εξηγήσεις που ζητάς και που δόθηκαν επιφανειακά, για μένα δεν είχαν τόση σημασία αφού ήθελα να εστιάσω στο παιδί που βλέπει τον ιπτάμενο γάιδαρο και οι γονείς του δεν το πιστεύουν… 

Για το POV θα το τσεκάρω ξανά. Προσωπικά ωστόσο, νομίζω ότι η “ελαφρώς χαμηλωμένη οπτική γωνία με μικρές παρεμβάσεις από ψηλότερα”, κουμπώνει στην ιστορία. Αν σε ενοχλεί πάντως πραγματικά θα ήθελα να το σχολιάσεις λίγο περαιτέρω διότι το εν λόγω τρικ το εφαρμόζω συχνά. Και αν είναι άστοχο, τότε να το κόψω.

Τέλος, τον τίτλο τον λατρεύω να πω την αλήθεια. Μιας και σου αρέσουν τα αγγλικά, σκέψου τον και έτσι : Late at night, when darkness reigns. Τόσο που μου αρέσει θα τον έβαζα και σε συλλογή.

Συνοπτικά, σε ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις σου. Παραπάνω δεν εμφανίζω πνεύμα αντιλογίας ή ξερόλα, αλλά παραθέτω τις δικές μου απόψεις. 

 

 

 

*Το spoiler μπαίνει μήπως και υπάρξουν και άλλοι αναγνώστες...

Καλησπέρα φίλε Γιώργο! Διάβασα την ιστορία σου και μου θύμισε πραγματικά φόβους και τρόμο που είχα νιώσει κι εγώ πιτσιρικάς όπως και φαντάζομαι πολλοί από εμάς ;) Έχεις αρκετά καλά στοιχεία και αρκετά αδύναμα. Θα το κρίνω βάση διαγωνισμού αλλά και σαν διήγημα στο σύνολο.

 

Τι μου άρεσε περισσότερο:

 

 

- Ο πιτσιρικάς. Μου θύμισε τον δικό μου γιο και αρκετές φορές κατάφερς να τον αποδώσεις πολύ πειστικά. Βέβαια φαντάζομαι ότι με περισσότερο χώρο θα έδινες και μεγαλύτερη βαθύτητα.

Συνήθως βέβαια να ξέρεις ότι τα περισσότερα παιδιά δύσκολα θα κοιμόντουσαν στο δωμάτιο τους μετά από μία τέτοια εμπειρία και θα μπορούσες να περιγράψεις ότι κάποιςε φορές ήθελε να πάει στο κρεβάτι των γονιών του κτλ.

- Η απλοική και προφανής εξήγηση. Δεν περίμενα κάτι ανατρεπτικό στην ιστορία αυτή και ήταν αρκετά ειλικρινής γι αυτό που ήθελε να περάσει. Μου θύμισε μπαλάντα τρόμου

με αρκετά στοιχεία από θρίλερ.

- Η αρχή ήταν απότομη και σε έβαλε στο κλίμα απευθείας. Ίσως θα ήθελες και ένα αντίστοιχο τέλος ;)

 

 

Τι μου άρεσε λιγότερο:

 

 

- Ο πατέρας, όπως ανέφερε η Αταλάντη, είναι λίγο για τα μπάζα. Η αντίδραση του δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα εκτός κι αν πραγματικά είχε παίξει ρόλο στον θάνατο της κόρης του.

Ίσως έπρεπε να το δεις λίγο πιο σφαιρικά και όχι τόσο βεβιασμένα στην συμπεριφορά του.

- Δεν υπήρχε ουσιαστικά κάποια φοβία καθώς μόνο υπερφυσικός τρόμος με παραισθήσεις του μικρού για την αδερφή του. Η φοβία επιπλέει μόνο επιφανειακά στο κείμενο οπότε καθαρά κι μόνο λόγω του διαγωνισμού, χάνει αρκετα΄απ'εκεί

- Το τέλος το ήθελα πιο έντονο και αποκαλυπτικό. Η λύτρωση είναι καλό να επέλθει αλλά όχι με τόσο απλό και φυσικό τρόπο. Σαν να παραμύθιασε λίγο στο τέλος ;)

 

 

Καλή επιτυχία!

Γιάννη καλησπέρα.

 

Σχολίασες τον πατέρα του πιτσιρικά, οπότε για εξηγήσεις σε παραθέτω στο σχόλιο που μόλις έκανα στην Αταλάντη.

Χμ, σχολίασες και το ζήτημα της φοβίας, οπότε και πάλι σε οδηγώ στο παραπάνω σχόλιο!

Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου φίλε!

Γιώργο καλησπέρα κι από μένα.

 

 

 

Μου άρεσαν πάρα πολύ οι παρομοιώσεις, αλλά και οι διάλογοι των πρωταγωνιστών. 

 

Αντιμετώπισα όμως κάποια ζητήματα με το χαρακτήρα του πατέρα και τη θέση της συζύγου:

Δεν αναφέρεις πουθενά το όνομά της, παρά μόνο με κοσμητικά επίθετα όπως "γυναίκα" ή σύζυγο.

 

Καταλαβαίνω πως ο χαρακτήρας του Αντώνη είναι ο σατράπης, ίσως και λίγο κλασσικός ελληναράς κλπ. κλπ. κι εκεί ξεκινά άλλος ένας κυκεώνας:

 

Νιώθω πως έχει κάτι από το κλισέ του "πολύ κακού κακού". Είναι σαφώς ο ανταγωνιστής του παιδιού και επίφοβος. Οι δηλώσεις όμως του τύπου "Θα κάνω ό,τι θέλω! Όχι που θα θυμάμαι τις αηδίες του και θα χαίρομαι" ή "το γερο-τρελό πατέρα σου", χωρίς να έχει συνέπειες από τη βοηθητική σύζυγο, τον κάνει να φαίνεται σαν τον τύπο που τα βάζει με τις αρχές και δεν τον κάνουν τίποτα γιατί "απλώς φάνηκε να διασκεδάζει το βασιλιά". Κατά τη γνώμη μου η σύζυγος σε κάτι τέτοιες στιγμές θα έπρεπε να δρα πιο έντονα σε αυτά τα λόγια, χωρίς να χάνεται η "θέση της στην οικογενειακή ιεραρχία". 

 

Θίχτηκε επίσης το κλισέ του "άρχοντα των γρίφων/τρελού μάγου κλπ." που προβλέπει ένα μεγάλο κακό και δίνει φυλαχτά, αλλά -όπως είπα και σε άλλη ιστορία, δεν έχω διαμορφώσει ακόμα πλήρη άποψη, οπότε δεν ξέρω αν μου αρέσει ή όχι 

 

Μου άρεσε που είναι και οι δύο κολλημένοι στο χαμό του παιδιού τους (και μου θύμισε σε μερικά σημεία Κοκκινόπουλο -δε ξέρω αν είσαι φαν). Αυτή όμως η εμμονή δεν κάνει -όπως λένε οι ψυχολόγοι- τον άνθρωπο να προχωρήσει παραπέρα στη ζωή του. Κατά τη γνώμη μου, μια προσκόλληση σε κάτι άλλο (πχ χόμπυ, ένα σκύλο ή μια μάνα που είναι γραπωμένη από το εναπομένον παιδί κλπ), θα έκανε τους χαρακτήρες πιο "τρισδιάστατους", χωρίς να έμπαινες σε διαδικασία να εξηγήσεις ένα σκασμό υπόβαθρο.

 

Το τέλος χωρίς καμία ανατροπή φτάνει στη λύση του και δεν με χάλασε κάπου. Ίσως η αλλαγή του πατέρα να γινόταν με λίγο πιο φαντασμαγορικό τρόπο πχ να ένοιωθε την κόρη του καθώς εκείνη ξεθώριαζε σιγά-σιγά προς το άπειρο ή κάτι τέτοιο, χωρίς να "αρκεί" μόνο στην ίδια τη Μαιρούλα όλο αυτό.

 

Είδα επίσης δυο λαθάκια που ξεφεύγουν τα άτιμα

έκκρινε κάποια κολλώδες ουσία

εξέκρινε κάποια κολλώδη ουσία

 

 

 

Γενικά σαν ιδέα τη βρήκα ωραία (ασχέτως φόβου/τρόμου/φοβίας κλπ.) και θα καθόμουν να την έβλεπα σα θριλεράκι 

 έκκρινε κάποια κολλώδες ουσία

Βασίλη καλησπέρα.

Για το σχόλιο για τον πατέρα, σου λέω να δεις το σχόλιο που έκανα στην Αταλάντη παραπάνω.

Για το “έκκρινε κάποια κολλώδες ουσία”, στην αρχή ήταν (χοντρικά) “κάτι κολλώδες αλλά αδιευκρίνιστο”. Όταν άλλαξε, ξεχάστηκε κολλώδες. Όσο για το μεταβατικό “εξέκρινε” δε θα το προτιμούσα. Πολύ λόγιο.

Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου φίλε!

Aπολαυστική ιστορία που μου άρεσε πολύ. Πολύ καλά γραμμένη, με ξεκούραστο ρυθμό, ωραία ατμόσφαιρα, πολύ καλά σκιαγραφημένους χαρακτήρες και η οπτική από τα μάτια ενός παιδιού πολύ πετυχημένη. Το θέμα της φοβίας είναι λίγο χαλαρό όσον αφορά τον διαγωνισμό, ενώ το υπερφυσικό στοιχείο είναι έντονο, αν και θα ήθελα μερικές πληροφορίες ακόμα που θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να σχηματίσει πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

Tι ακριβώς είναι το πλάσμα, ποια σχέση έχει με την συγκεκριμένη οικογένεια π.χ...Το ότι η οπτική είναι ενός μικρού παιδιού που σιγουρα δεν μπορεί να ξέρει αυτές τις λεπτομέρειες όμως, δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον φόβο του και στην ατμόσφαιρα της ιστορίας.

Άσχετο, αλλά δεν γίνεται στις ιστορίες που διαβάζω να μην θυμάμαι και κάποια από όλες αυτές τις εικόνες/σκηνές που έχω δει/διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον τρόμο. Εδώ η σκηνή που η Μαιρούλα εμφανίζεται στον αδερφό της, με τις πληγές ορατές στο πρόσωπο της, μου θύμισε την ανάλογη σκηνή από το αγαπημένο μου "Ένας αμερικάνος λυκάνθρωπος στο Λονδίνο!"

 

 

Καλή επιτυχία...

Φίλε Δημήτρη ξεκινώ με ένα φρικτό παράπονο… ;)  Σε μένα η δεν είχες καμία εικόνα ταινίας… Ας ήταν έστω μια μεταλιά ρε φίλε!

Για τις παρατηρήσεις σου, περί του θέματος του διαγωνισμού σε παραθέτω (όπως όλους) στο σχόλιο που έκανα στην Αταλάντη, ενώ για τις λειψές πληροφορίες σου λέω ότι αυτό το διήγημα το κόβω να γίνεται γύρω στις 7000 λέξεις όταν το δουλέψω σωστά. Φαντάζομαι ότι τότε θα τα λύσει τα περισσότερα από αυτά που ανέφερες.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιέρωσες φίλε μου!

Καλησπέρα, Γιώργο!

Ενδιαφέρον διήγημα, με καλή δομή και καλή εξέλιξη της πλοκής.

 

Μου άρεσε πολύ το πώς παρουσιάζεις τον μπαμπούλα, ενώ ήταν και αρκετά ατμοσφαιρικό.

Η γραφή είναι καλή (αν και στο Φτάσατε στον Προορισμό σας με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο), οι διάλογοι όμως έχουν κάποια θέματα. Γι’ αρχή μου φαίνονται όλοι οι χαρακτήρες του διηγήματος καρικατούρες. Έχουμε έναν πατέρα υπερβολικά αυστηρό, για ξύλο, που λέει το παιδί του "πέντε χρονών μαντράχαλο" στα σοβαρά (τότε σκεφτόμουν μήπως ήθελες λανθιμική ατμόσφαιρα), που έχουν περάσει δέκα μέρες από τον χαμό της κόρης του και κάνει λες κι έχουν περάσει μήνες. Έχουμε μια μάνα που δεν κάνει τίποτα, απλά διακοσμητική, δηλαδή χαρά στο κουράγιο του παιδιού. Κι ένα παιδί, που δεν συμπεριφέρεται από τη μια σαν πεντάχρονο, αλλά σαν κάπως μεγαλύτερο (εδώ μπορεί να φταίει, όμως, και η αύρα παντογνώστη αφηγητή), κι από την άλλη, ενώ ξέρει τον πατέρα του, συνεχίζει να κάνει τα ίδια "λάθη" (θα το ήθελα πιο μαζεμένο, να φιλτράρει όσα θέλει να πει, ζώντας στον φόβο, άλλωστε ο πατέρας του δεν θα έγινε έτσι ξαφνικά λόγω πένθους, πάντα θα ήταν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό). Στο σημείο που ο πατέρας μπαίνει με την καραμπίνα, σκοτώνει το τέρας και μετά κλαίνε και γελάνε όλοι μαζί, δεν πείθει, θέλει κι άλλο χώρο (δεν μπορώ να τον φανταστώ τον πατέρα να γελάει αφού σκότωσε το τέρας που σκότωσε την κόρη του, ιδίως από τη στιγμή που παραλείπεις τα ενδιάμεσα βήματα)

Κι εγώ είμαι της άποψης του να είσαι πιο σταθερός στην αφήγηση, θα προτιμούσα εστιασμένη χωρίς στοιχεία παντογνώστη. Σε πολλά σημεία αισθανόμουν ότι εξηγούσες πράγματα για να είναι πιο αληθοφανής η ιστορία, αλλά αυτό με πετούσε κάπως εκτός (π.χ. εκεί που λες για τα ατσαλένια νύχια του τέρατος και πώς θα μπήκε στο δωμάτιο).

Επιπλέον, θα ήθελα περισσότερα στοιχεία για τον παππού, πώς κι επέλεξε να τους δώσει τα φυλαχτά, αλλά και για το τέρας, έστω ως υπόνοιες. Νομίζω ότι η ιστορία ασφυκτιά σε τόσο λίγες λέξεις, κι ίσως να θέλει και τις διπλάσιες για να ξεδιπλωθεί όπως της πρέπει. Πιστεύω ότι μπορείς να το φτιάξεις.

Για τον διαγωνισμό, ενώ είναι μεταφυσικός τρόμος (είσαι εντάξει, όσον αφορά το είδος), δεν νομίζω ότι είσαι μέσα στο θέμα. Δεν βλέπω πουθενά στο διήγημα φοβία, βλέπω τον δικαιολογημένο φόβο ενός παιδιού απέναντι σε ένα τέρας (που σκότωσε και την αδελφή του).

 

 

Παρ’ όλα τα προβλήματα που επισημαίνω παραπάνω, ήταν μια ατμοσφαιρική ιστορία, που διαβάστηκε μονοκοπανιά. Είναι από τις ιστορίες με το μεγαλύτερο περιθώριο βελτίωσης, κάτι που σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις παπάδες μαζί της, αν την ξαναδείς.

Καλή σου επιτυχία!

Νικόλα καλησπέρα.

 

Λίγο πολύ, αρκετές από τις παρατηρήσεις σου μπορούν να απαντηθούν από το ότι όντως η εν λόγω ιστορία πάει για το διπλάσιο μέγεθος περίπου. Επίσης, ο πιτσιρικάς, σού παραφαίνεται μεγάλος ώρες-ώρες επειδή αρχικά… πήγαινε Τρίτη τάξη δημοτικού. Κάτι όμως στην πλοκή με ανάγκασε να τον… μικρύνω, χωρίς όμως να έχω τα περιθώρια να αλλάξω σημαντικά τους διαλόγους του. Όσο για τους γονείς, εκεί κάπου νομίζω ότι εγώ το βλέπω διαφορετικά, έχω έναν πατέρα στα χαμένα που ουρλιάζει και ωρύεται υπερβολικά, και μια μητέρα επίσης στα χαμένα, που της έχει βγει μια συμπεριφορά παραίτησης. Στα δικά μου μάτια δηλαδή, ο πρόσφατος χαμός της κόρης τους τούς έχει κάνει να ολισθήσουν από το φυσιολογικό τους, αλλά μόνο  προσωρινά.

Για το αν η ιστορία είναι στο θέμα ή όχι, εγώ θεωρώ ότι είναι και εξήγησα το σκεπτικό μου παραπάνω και στην Αταλάντη. Αν δε σου κάνει κόπο, να το δεις. Τέλος, αυτό με την εστιασμένη κάμερα θα το κοιτάξω, καθώς το επισημάνατε ήδη δύο άτομα. (Παντού Αταλάντη τελικά!) Εγώ την κάμερα πάντως έβλεπα λειτουργικότερη στο μοτίβο του παντογνώστη, αλλά όταν μιλάει ο λαός…

Ευχαριστώ πολύ για τις καίριες συμβουλές και παρατηρήσεις σου. Να είσαι βέβαιος ότι θα μελετηθούν εξωνυχιστικά.

Καλησπέρα Γιώργο,

 

Σε γενικές γραμμές, αυτή η πρώτη επαφή μου μαζί σου μου άφησε καλές εντυπώσεις.  Θα συμφωνήσω με τους υπολοίπους ότι ο 

 

Αντώνης είναι υπερβολικά εκνευριστικός σε σημείο που καταντάει ενοχλητικός για το ίδιο το διήγημα. Και οι διάλογοι του χρειάζονται κατ'εμέ αρκετή δουλειά ακόμη. 

Ειδικά το συγκεκριμένο σημείο στην αρχή:

Κάποιο απαίσιο αγρίμι την ξέσκισε. Της άνοιξε στην μέση την κοιλιά. Άφησε και την αταραμένη την ταυτότητα του στο πρόσωπο της, τέσσερις πελώριες νυχιές...

Ουσιαστικά, ο διάλογος αυτός έχει σκοπό  να ενημερώσει τον αναγνώστη  για το background, αλλά     (α) δεν έχει νόημα αναναφέρεται σε τόσες λεπτομέρειες, όταν  η γυναίκα του από δίπλα ξέρει πολύ καλά τι έχει συμβεί  (β)  ακόμα κι έτσι μου φάνηκε ψεύτικος. Δεν ένιωσα κανέναν σπαραγμό τα λόγια του 

 

Γενικά, ο τύπος δεν μου φάνηκε να δίνει την παραμικρή δεκάρα για τον γιο του.Απορώ  τι μπορεί να του βρήκε η   γυναίκα του

 

 

Επίσης, οι τελευταίες δύο γραμμές του διηγήματος ( από το 'Στη Συνέχεια' κι έπειτα) μου χάλασαν την πολύ όμορφη  εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου.  Θαρρώ θα λειτουργήσει καλύτερα αν τις βγάλεις

 

Σε επόμενες διορθώσεις,  κοίταξε κυρίως το θέμα του πατέρα με μία πιο καθαρή ματιά και νομίζω θα κάνεις το κείμενο ακόμα καλύτερο.

Καλή  επιτυχία!

Γιάννη καλησπέρα.

Σε ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις. Όπως και στους προηγούμενους, σου λέω και σένα ότι στο θέμα του πατέρα υπήρχε μια αίσθηση συντριβής που τον είχε σοκάρει και φερόταν υπερβολικά. (Δες και το σχόλιο προς την Αταλάντη, αν δε βαριέσαι).

Οι διάλογοι θέλουν όντως αρκετή δουλειά, κάτι που σαφέστατα και θα γίνει όταν το διήγημα πάρει την πλήρη μορφή του –εικάζω τουλάχιστον το διπλάσιο μέγεθος. Για τον συγκεκριμένο διάλογο του πατέρα που αναφέρεις πάντως, α). προσπαθεί όντως να υπέρ-ενημερώσει τον αναγνώστη, αλλά β). υποτίθεται ότι λέει ήδη γνωστά πράγματα περισσότερο για να τα τονίσει στον γιο του. Γενικώς όμως, έχει πολλά συναισθήματα για τον γιο του αλλά βαδίζει ακόμα στα χαμένα από τον πρόσφατο χαμό της μικρής.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διέθεσες!

Άλλη μια ιστορία που διαβάστηκε ευχάριστα.

 

 

 

Είναι μια καλή επιλογή ο πρωταγωνιστής να είναι τόσο μικρής ηλικίας σε ιστορία τρόμου. Σε κάνει να νιώθεις ότι είναι ευάλωτος και να ανησυχείς αυτόματα γι αυτόν.

 

Οπότε ήταν ωραίο το κλίμα που δημιουργήθηκε.

 

Γενικώς, θα συμφωνήσω ότι κάποιοι διάλογοι θέλουν ένα ακόμη πέρασμα, και θα ήταν καλό λίγο άπλωμα στο τέλος, αλλά ήταν ωραία ιστορία.

 

 

Μάγδα καλησπέρα, και σε ευχαριστώ πολύ για το πολύτιμο feedback!

 

 

Αυτό που μου άρεσε σ’ αυτό το διήγημα είναι ότι σε έχει συνέχεια στην τσίτα. Είτε με τις σκηνές στο δωμάτιο, είτε με τις ζόρικες ενδοοικογενειακές καταστάσεις. Δεν χαλαρώνει καθόλου. Στα συν του, βέβαια, είναι και η πολύ καλή σκοτεινή ατμόσφαιρα.

 

Η οπτική γωνία του μικρού Στέφανου δουλεύει καλά και νομίζω πως ήταν λίγα τα σημεία όπου κουβέντες/αντιδράσεις δεν ταιριάζουν και τόσο στην ηλικία του. Απ’ την άλλη, ο μπαμπάς και η μαμά φαίνονται κάπως «στημένοι». Κάτι που ίσως βοηθούσε λίγο μ’ αυτό θα ήταν να βλέπαμε μια-δυο σκηνές με το πώς συμπεριφέρονταν οι γονείς πριν το θάνατο της Μαιρούλας, έτσι ώστε να υπάρχει μια αντίθεση του πριν με το μετά.

 

Η γραφή είναι αρκετά καλή κι όπως είπα και πριν, φτιάχνεις μια σωστή ατμόσφαιρα. Μόνο σε κάποια σημεία οι διάλογοι είναι πιο επεξηγηματικοί απ’ όσο θα έπρεπε. Ο τίτλος όντως είναι πολύ μεγάλος. Νομίζω ότι μόνο το «Όταν βασιλεύει το σκοτάδι» είναι αρκετό.

 

Παίζεις ωραία με την ιδέα «αδικαιολόγητοι παιδικοί φόβοι που γίνονται πραγματικότητα». Εδώ η φοβία έχει να κάνει με αυτό που βλέπουν και προσπαθούν να ελέγξουν οι γονείς, κι όχι μ’ αυτό που βιώνει ο Στέφανος. Είναι μεν δεκτό σαν προσέγγιση, αλλά δεν είναι αυτή η βασική κατεύθυνση της ιστορίας σου.

 

Φοβία: Teratophobia

 

Καλή επιτυχία!

 

 

Άγγελε καλησπέρα. Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, το οποίο μόλις το διάβασα ειλικρινά ένιωσα σαν να εξήγησες διάφορα εσύ για μένα! Όπως ορθώς σχολίασες ωστόσο, υπάρχουν οι “ηλικιακά προβληματικοί” διάλογοι, κάτι που προέκυψε από την αλλαγή ηλικίας του πιτσιρικά την τελευταία στιγμή. Στην αρχή ήταν σαφώς μεγαλύτερος, και αναγκάστηκα να τον “μικρύνω” για θέματα πλοκής. Έτσι μού κόστισε σίγουρα σε μερικούς διαλόγους, αλλά σε κάποια άλλα σημεία κέρδισα σε αληθοφάνεια –που θα χτυπούσε πολύ άσχημα. Στην κανονική έκδοση του διηγήματος, (7000+ λέξεις), υποθέτω ότι αυτό θα λυθεί –όπως και η υπερβολική “επεξηγηματικότητα”. Όσο για τον τίτλο της ιστορίας, μάλλον θα σε ακούσω, καθώς είδε ο δεύτερος που το επισημάνεις.

Σε ευχαριστώ πολύ για το feedback φίλε μου!

 

 

 

Στα θετικά:

• ο «τρελός» παππούς, ο πραγματικός σωτήρας του μικρού πρωταγωνιστή

• αγαπημένες φράσεις: Σκόρπισαν στο πάτωμα θυμίζοντας ξεσκισμένη περούκα γριάς . ,είναι κάπως αδόκιμη σαν φράση, αλλά ελαφραίνει κάπως την πολύ βαριά ατμόσφαιρα με το μαύρο της χιούμορ, το σαν από πάγο βλέμμα του , Τον ξύπνησε ένας αόριστος ψίθυρος.

 

Στα αρνητικά:

• ο υπερβολικά επιθετικός προς τον γιο πατέρας. Μιλάμε για ένα παιδάκι που έχει χάσει την αδερφή του. Στην αρχή νόμιζα ότι αυτός ήταν το πραγματικό τέρας της ιστορίας κι ότι ήταν αυτός που σκότωσε την κόρη του.

• Αρκετές λόγιες φράσεις που θα ταίριαζαν καλύτερα σε ένα δοκίμιο όπως: Ούτε ο ίδιος δεν πίστευε ότι τόλμησε να πάρει τον λόγο.

• Το σχετικά προβλέψιμο τέλος.

 

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία Γιώργο!!!

Συνονώματε Γιώργο, σε ευχαριστώ πολύ για το πολύτιμο feedback!

 

Διακρίνω, πως να το πω, υπερβολικά μεγάλη καφρίλα απέναντι στο παιδάκι, υπερβολικά μεγάλη αμορφωσιά, βλαχουριά, αδιαφορία. Προφανώς βέβαια είναι ο στόχος σου αυτό. Αλλά πέντε χρονών παιδάκι δεν το λες με τίποτα μαντράχαλο. Και εκείνο που με κάνεις να νιώθω από την αρχή της ιστορίας σου είναι ότι υπάρχουν βαθύτερα και σοβαρότερα προβλήματα εδώ από ένα φάντασμα. Εκφράσεις του στυλ σας πετάω στο δρόμο είναι αρκετά αψυχολόγητες εδώ. Το ψυχολογικό κομμάτι των χαρακτήρων στην πρώτη σκηνή χρειαζόταν καλύτερο στήσιμο.

 

 

Επίσης, ΜΑΜΑ ΒΟΗΘΕΙΑ δεν το λες επίκληση. Σατανάδες επικαλείσαι, πνεύματα, αγγέλους, θεούς, αλλά όχι τη μαμά σου το βράδυ. Πες το μετάνιωσε που τη φώναζε, ή κάτι παρόμοιο.

 

Η ιδέα με το φυλακτό είναι καλή, με τα λούτρινα, όπως επίσης και όλα όσα υπονοούνται σε σχέση με τη διανοητική κατάσταση του παππού. Τι ήξερε ο παππούς, γιατί, από πού. Θα ήθελα περισσότερα εδώ. Αλλά ο χαρακτήρας του πατέρα είναι εντελώς αντιπαθής, δεν περίμενα ότι θα λύτρωνε τον Στέφανο τελικά. Δεν περίμενα τίποτα καλό από αυτόν.

 

Ένα άλλο θέμα είναι ότι δεν μου φάνηκε φοβία αυτό που περιγράφεις. Μάλιστα το λέει και η μητέρα κάπου, δεν είναι φοβία αυτό. Αν ήταν να ξανάγραφες την ιστορία θα ήθελα να σμιλέψεις περισσότερο το υπόβαθρο του παππού, των κουκλακίων και φυσικά να δικαιολογήσεις τον τραμπουκισμό του πατέρα κάπως αρτιότερα. (Όλο αυτό σε μία ασφυκτική νουβέλα που να περιγράφει από τη μία τον αποπνικτικό χαρακτήρα της επαρχίας, τη φασίζουσα συμπεριφορά του πατέρα ως απόρροια ποιος ξέρει ποιας εμπειρίας συν τα μεταφυσικά που αντιμετωπίζει το παιδάκι δεν θα ήταν απλώς καλό, θα τα έσπαγε.)

 

 

Καλή σου επιτυχία!

Ειρήνη καλησπέρα, σε ευχαριστώ για το feedback. Σε παραθέτω κι εσένα στο σχόλιο που έκανα στην Ελγκάλα. Εξηγεί αρκετά πράγματα νομίζω.

Επίσης, αυτό που αναφέρεις κάτι για μελλοντική, μεγαλύτερη έκδοση, θα υπάρξει σαφώς. Αυτό εδώ το διήγημα δε λέει τίποτα όπως είναι. Ενδεχομένως και δε με χαρακτηρίζει καν. Το λέω και εκ του αποτελέσματος.

Edited June 2, 2016 by GeorgeDamtsios

[SymphonyX13]

Δεν την διάβασα με σκοπό να μου θυμίσει κάποια μεταλιά Γιώργο! Το "Ένας αμερικανός λυκάνθρωπος..." ήταν μια από τις γνωστές φλασιές μου! Τώρα όμως με την μουσική στο μυαλό, για να δούμε... ιστορία τρόμου, metal, φοβίες.... ορίστε, έτοιμο, αφιερωμένο!

 

 

 

 

 

Kαι άλλο ένα αγαπημένο!

 

 

 

 

Mου έκανες ζημιά, πάρε και άλλο ένα!

 

 

 

[GeorgeDamtsios]

Δεν την διάβασα με σκοπό να μου θυμίσει κάποια μεταλιά Γιώργο! Το "Ένας αμερικανός λυκάνθρωπος..." ήταν μια από τις γνωστές φλασιές μου! Τώρα όμως με την μουσική στο μυαλό, για να δούμε... ιστορία τρόμου, metal, φοβίες.... ορίστε, έτοιμο, αφιερωμένο!

 

 

 

 

 

Kαι άλλο ένα αγαπημένο!

 

 

 

 

Mου έκανες ζημιά, πάρε και άλλο ένα!

 

 

 

Τώρα μιλάμε ''business'' φίλε μου!  

Περιττό να σου πω ότι σπάσαμε τα ηχεία εδώ! Φοβερές οι επιλογές σου! 

[SymphonyX13]

Χάρηκα που σου άρεσαν! Σου είπα, μου έκανες ζημιά! Τώρα γυρίζει στο πλατώ το "Spider's Lullaby", μετά έχουν σειρά και τα "Αlice in Hell" και "Consuming Impulse"... και αν ξεκινήσω με Pestilence, με βλέπω να βάζω και το αριστουργηματικό "Τestimony of the Ancients"...

[Disco_Volante]

Γιώργο καλησπέρα,

 

Η ιδέα πίσω από την ιστορία είναι σίγουρα αρκετά ενδιαφέρουσα και πετυχημένη. Ο χαρακτήρας του πατέρα μπορεί να είναι αποκρουστικός αλλά αν δεν ήταν έτσι η ιστορία δε θα μπορούσε να κυλήσει σωστά.

 

Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσες να διορθώσεις μην έχοντας πια τον περιορισμό των λέξεων είναι στο θέμα της πλοκής. Θα ήθελα πολύ να μάθω κάποια επιπλέον στοιχεία για τον παππού καθώς και για τα φυλακτά-κουκλάκια που χάρισε στα εγγόνια του. Επίσης, τι σχέση έχουν αυτά με το πλάσμα και πως το επηρεάζουν; 

[GeorgeDamtsios]

Γιώργο καλησπέρα,

 

Η ιδέα πίσω από την ιστορία είναι σίγουρα αρκετά ενδιαφέρουσα και πετυχημένη. Ο χαρακτήρας του πατέρα μπορεί να είναι αποκρουστικός αλλά αν δεν ήταν έτσι η ιστορία δε θα μπορούσε να κυλήσει σωστά.

 

Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσες να διορθώσεις μην έχοντας πια τον περιορισμό των λέξεων είναι στο θέμα της πλοκής. Θα ήθελα πολύ να μάθω κάποια επιπλέον στοιχεία για τον παππού καθώς και για τα φυλακτά-κουκλάκια που χάρισε στα εγγόνια του. Επίσης, τι σχέση έχουν αυτά με το πλάσμα και πως το επηρεάζουν; 

Γεια σου Βαγγέλη και σε ευχαριστώ πολύ για τον αναγνωστικό σου χρόνο. Η ιστορία αυτή προορίζεται για το διπλάσιο μέγεθος και σίγουρα κομμάτια όπως αυτά θα εξηγηθούν εκεί! Σε ευχαριστώ και πάλι!

[Mournblade]

Γειά σου φίλε Γιώργο!

Αυτή είναι η πρώτη ιστορία που διαβάζω από εσένα, και μπορώ να πω πως μου άφησε θετικότατες εντυπώσεις. Η άψογη χρήση του μικρού (το πιο δύσκολο εγχείρημα), η δυνατή ατμόσφαιρα, η σωστή δόση gore και σασπένς, η έξυπνη απόδοση της φοβίας του μπαμπούλα και η ''ασπίδα-παιχνίδι'' που χρησιμοποιούν τα παιδιά όταν φοβούνται τη νύχτα, η σωστά καταμερισμένη δομή της πλοκής. Διαβάστηκε πολύ ευχάριστα το ομολογώ, και προσωπικά δεν μου άφησε κάποιο κενό ή απορία. Ήταν μια προσεγμένη προσπάθεια. 

Όμως, επειδή τα αρνητικά πάντα είναι πιο σημαντικά από τα θετικά, θα μοιραστώ μαζί σου και τι ατοπήματα εντόπισα ως αναγνώστης, πάντα σύμφωνα με τη δική μου οπτική γωνία. Το κείμενο είναι πολύ καλογραμμένο, σε σημείο που ίσως το παράκανες σε κανα δυο περιπτώσεις!  Επεξηγηματικές εκφράσεις που απευθύνονται στον αναγνώστη όπως "σύντομα διαφάνηκε πως έτρεφε φρούδες ελπίδες" , "ήταν λες και δημιουργούνταν ένας υπνωτισμός κάποιου είδους", "το δικό της κλάμα έφτανε σε επίπεδα σπαραγμού", ''η οικογενειακή χορωδία της θλίψης'', για παράδειγμα, θαρρώ πως είναι περιττές σε ιστορία τρόμου. Χρησιμοποίησε την ανάλογη πληροφορία απλούστερα, νομίζω πως είναι πιο ταιριαστό. Επίσης ο χαρακτήρας του πατέρα δεν με έπεισε, δεδομένου πως τόσο σύντομα είχαν χάσει την κόρη τους. Τον χειρίστηκες λάθος, τολμώ να πω. Η εισαγωγή, γενικώς, με τους διαλόγους και κανα δυο αδύναμες παρομοιώσεις, θεωρώ πως θέλει δουλειά ακόμη. Κατά τ' άλλα, όπως είπα στην αρχή, μια αξιόλογη σύντομη ιστορία!

Well done!