Chiaroscuro

[DinMacXanthi]

Όνομα Συγγραφέα: Κωνσταντίνος Κέλλης
Είδος: τρόμος
Βία; Ναι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3850 (+2 τίτλος, τέλος)
Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Η ιστορία για τον 42o ΔΣΣΙ κατηγορία: τρόμος

Αρχείο:Chiaroscuro DinMacXanthi διαγωνισμός τρόμου σφφ Μάιος 2016 (1).doc

Chiaroscuro, η ιστορία μου για τον 42ο διαγωνισμό του φόρουμ μας. Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά  
Ευχαριστώ για τον αναγνωστικό χρόνο, καλή επιτυχία σε όλους!

Edited May 10, 2016 by DinMacXanthi

[Blacksword]

Λοιπόν, την διάβασα και την απόλαυσα ιδιαίτερα!

Πρέπει να πω ότι αν και λίγο στην αρχή δεν με έπιασαν αμέσως οι χαρακτήρες και η ιστορία γενικώς όσο προχωράει γίνεται όλο και καλύτερη καθώς η ροή της ιστορίας, πιστεύω, είναι πολύ καλή μέχρι το τέλος όπως και το εκπληκτικό φινάλε. Μπράβο και καλή επιτυχία!

[elgalla]

Καλησπέρα Ντίνο!

 

 

Λάτρεψα το τρικ με τα bold γράμματα σε διαφορετικές σειρές και διαφορετικά σημεία σε κάθε σειρά, δημιουργεί ακριβώς την αίσθηση που θες: ότι η φωνή ακούγεται από παντού, ότι είναι πολλές φωνές σε μία κτλ. Πάρα πολύ καλογραμμένη ιστορία, με το χαρακτηριστικό σου ύφος - έχει κάποια λάθη επιμέλειας, σε εμπιστεύομαι ότι θα διορθωθούν όταν δεν θα υπάρχει deadline, και σε κάποια σημεία μου φάνηκαν τραβηγμένες ορισμένες περιγραφές. Για παράδειγμα:

 

Διαπεραστικά ουρλιαχτά, τσιρίδες βρεφών τραβηγμένων βίαια από ανέτοιμα σπλάχνα.

 

 

Δεν ξέρω τι έγινε, μου σβήστηκαν τα μισά. Πάμε πάλι. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, σωστή κορύφωση και ρυθμός, εφιαλτικό τέλος. Αλλά δεν νομίζω πως είναι μια ιστορία για φοβίες, αν και είναι σαφώς μια ιστορία για τον φόβο. Η φοβία του πρωταγωνιστή μόνο επιφανειακά αγγίζεται και τα υπόλοιπα που αναφέρονται από τα πλάσματα στο τέλος μπορούν κάλλιστα να ερμηνευτούν ως συνηθισμένοι φόβοι που κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει (ειδικά τα γηρατειά ή τον θάνατο). Αγαπημένο μου σημείο: "Δεν το είχα για ξύρισμα". Απλό, λιτό και τα λέει όλα.

 

Καλή επιτυχία!

Edited May 12, 2016 by elgalla

[SymphonyX13]

Πολύ ωραία, καλογραμμένη ιστορία, με ωραίο ρυθμό και αυξανόμενη ένταση, δυνατές περιγραφές(αν και σε σημεία υπερβολικές) και εικόνες. Νομίζω ότι δεν σχετίζεται ιδιαίτερα με τις φοβίες, το υπερφυσικό στοιχείο όμως είναι κυρίαρχο,(θα ήθελα όμως μερικές ακόμα επεξηγήσεις που να το ερμηνεύουν και να το δικαιολογούν, για να μην μένουν απορίες στον αναγνώστη)η ατμόσφαιρα σκοτεινή και ανατριχιαστική και το τέλος αν και από κάποιο σημείο και μετά το βλέπεις να έρχεται

(η προοικονομοία με την λεπτομέρεια των τριών χαρακιών για μένα λειτούργησε τέλεια)

απόλυτα ταιριαστό!

 

Καλή επιτυχία...

Edited May 16, 2016 by SymphonyX13

[mariosdimitriadis]

Καλησπέρα Ντίνο!

 

Πολύ δυνατή ιστορία!

Έντονες σκηνές και ο τρόμος σέρνεται αργά στο κείμενο μέχρι που φτάνει στο εφιαλτικό τέλος. Ωραίες περιγραφές και οι εικόνες που δίνεις είναι φρικιαστικά αληθινές. Ωραίο κόλπο αυτό με τις λέξεις σε διαφορετικές σειρές· έδωσε το στίγμα των φωνών που ακούγονταν από διαφορετικά σημεία. Επίσης η αναφορά στο ξυράφι δίπλα του που δεν χρησίμευε τελικά για το ξύρισμα, πολύ έξυπνη. Το θέμα ίσως λίγο της φοβίας ήταν ασαφές και σε μερικά σημεία σαν να χανόμουν κάπως όσον αφορά την ροή της ιστορίας.

Σίγουρα μια από τις καλύτερες ιστορίες του διαγωνισμού.

 

Καλή επιτυχία!

[Morfeas]

Καλησπέρα, Ντίνο!

Η ιστορία σου μου άρεσε αρκετά.

 

Ήταν αναμενόμενα καλογραμμένη, με αρχή που με βούτηξε μέσα της, με καλά σκιαγραφημένο χαρακτήρα, ζωντανούς διαλόγους (πολύ ωραίο το εφέ των bold), με εφιαλτική ατμόσφαιρα και ενδιαφέρουσα εξέλιξη της πλοκής.

Μου άρεσε πολύ και η ιδέα, αν και δεν κατάλαβα πώς ακριβώς λειτουργούν οι φωτογραφίες ούτε πώς σωματοπιούνται οι φόβοι, ενώ επίσης δεν κατάλαβα τη σκοπιμότητα του τσαγιού και των σημείων που κοιμόταν. Τι ακριβώς του έκαναν; Του έχωναν στην πλάτη τους φόβους; Για ποιον λόγο, δεν ήταν ήδη μέσα του; Στο τέλος έμεινα με αρκετές απορίες.

Γενικά, μπορώ να πω ότι καθαρά λόγω γούστου, δεν με ενθουσίασαν τα σημεία σαν όνειρο, με τις αστραπές και τα ουρλιαχτά, τα αισθανόμουν αφηρημένα, σαν κομμάτια που παρέμβαιναν στην αφήγηση και περίμενα να τελειώσουν για να πάμε παρακάτω (ίσως επειδή και το παρακάτω μου φαινόταν ενδιαφέρον). Επίσης, το τελευταίο κομμάτι μου φάνηκε κάπως βραδυκίνητο και έπεσε λίγο το ενδιαφέρον μου σε σχέση με την αρχή που με γράπωσε κατευθείαν (αν και μου άρεσαν όσα του έλεγαν οι φόβοι, νομίζω ότι πάλι υπήρχε αυτό το αφηρημένο στην ατμόσφαιρα). Βέβαια λεπτομέρειες και πιθανόν θέμα γούστου.

Αν το μεγαλώσεις ή κάνεις αλλαγές, θα πρότεινα να δώσεις περισσότερο βάρος και χώρο στις μη τρομοσκηνές, να χτίσεις περισσότερο το μυστήριο γύρω από τι του έκαναν (ο ίδιος παύει να απορεί από το σημείο που βλέπει το άλμπουμ και μετά) και να συμπεριλάβεις κάποιες εξηγήσεις ή εντονότερες υπόνοιες για το τι πραγματικά κάνουν σε εκείνο το σπίτι. Και γιατί κύκνειο άσμα, btw; Αφού ποτέ δεν θα τελειώσει αυτό το παιχνίδι, εκτός αν του είπε ψέματα η γυναίκα.

Από την άλλη, μπορεί να υπάρχουν όλα αυτά κάπου στο κείμενο και να μην τα πρόσεξα - μου άφησε μια αίσθηση ασάφειας ως προς κάποιες λεπτομέρειες, όταν την ολοκλήρωσα, την αίσθηση που αφήνουν οι εφιάλτες.

Όσον αφορά τον διαγωνισμό, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιδέα του φωτογράφου των φόβων και η ενσάρκωσή τους, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ οριακά στο θέμα (οριακά εντός; Δεν είμαι σίγουρος…) γιατί εν τέλει δεν παίζει με τις φοβίες αλλά με τους φόβους, που δεν είναι το ίδιο - ακόμα κι αν ο χαρακτήρας σου έχει φοβία, δεν είναι κεντρικό θέμα του διηγήματος (ακόμη κι αν σε περίπτωση που βγάλουμε τη φοβία του ήρωα, δεν έχεις ιστορία, γιατί δεν έχει λόγο να πάει στο σπίτι). Εκεί στο όριο, λοιπόν, για τα τυπικά του διαγωνισμού.

 

 

Συνολικά, σαφώς θετική η τελική αποτίμηση και παρόλο που φαίνεται να γκρινιάζω πολύ, ήταν από τα καλά του διαγωνισμού.

Καλή σου επιτυχία!

[Natasha]

 

Η ιστορία λόγω υπόθεσης (Φωτογράφος που φωτογραφίζει φοβίες και φοβίες που προσωποποιουνται σε απαίσια πλάσματα) συμπληρωνει το τρίπτυχο του διαγωνισμού: τρόμος, υπερφυσικό και μέσα στο θέμα φοβία.

 

Η όλη φάση με τα πλάσματα, το α' πληθυντικό που χρησιμοποιούν και το ανώφελο της αντίστασης σε αυτα μου θυμισε πολυ λαβκραφτικό ύφος.

 

Δεν ειναι ευκολο να αφηγηθείς μέσα απο ενα χαρακτήρα ναρκωμένο και να δώσεις και τις πληροφορίες που χρειαζεται ο αναγνώστης, αλλα το πέτυχες! Συγκεκριμενα, το φλας της κάμερας που ο χαρακτήρας αντιλαμβάνεται ως αστραπές λειτούργησε πολυ καλά.

 

 

Γενικα πέρασα καλά και τρόμαξα καλά!

[Ballerond]

Καλησπέρα Ντίνο! Εμπειρία μεγάλη η ιστορία σου και μπορώ να πω ότι ήθελε προσπάθεια για να καταφέρω να μπω στο κλίμα. Αυτό τώρα ήταν καλό ή κακό; Θα δείξει

Από τις πρώτες γραμμές φαίνεται ότι το έχεις. Να στο πω απλά. Δυστυχώς δεν έχω προλάβει να διαβάσω αρκετά κείμενα σου αλλά φαίνεται ότι μπορείς με λίγες λέξεις αλλά ουσιαστικές να περιγράψεις ΑΚΡΙΒΩΣ ότι χρειάζεται.

Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Μου δημιουργούσες εικόνες πολύ εύκολα και πολύ πειστικές. Όπως και οι υπόλοιποι, αυτό με το ξυραφάκι το λάτρεψα.
Ενώ η παρουσίαση της γυναίκας είναι επιβλητική, μετά το πρώτο όραμα άρχισα λίγο να σε χάνω. Μου άρεσε αυτό που διάβαζα αλλά δεν μπορούσα να το ακολουθήσω τόσο πιστά.
Θεωρώ ότι πάνω στην έμπνευση σου ίσως παραχάθηκες στις εικόνες σε κάποια σημεία.

Το καλύτερο σημείο ήταν αυτό με τις διαφορετικές φωνές που ακουγόντουσαν τριγύρω και με το πανέξυπνο τέχνασμα του πως το παρουσίασες. Ο πρωταγωνιστής έπρεπε να προσπαθήσε λίγο περισσότερο για να μας κερδίσει και ενώ το τέλος ήταν αναμενόμενο (καθόλου κακό για την ιστορία αυτή), ήθελα να με επηρρεάσει λίγο περισσότερο.

Η ιστορία έχει πάρα πολύ καλά στοιχεία αλλά ίσως σε μερικές γραμμές ξεπερνάει τον εαυτό της και γίνεται λίγο υπερβολική.
Πάντως με έπεισες να διαβάσω και ότι άλλη ιστορία έχεις γράψει καθώς έχεις ένα στυλ που ξεχωρίζει ;)

 

 

Καλή επιτυχία!

[GeorgeDamtsios]

Καλησπέρα κι από μένα Ντίνο.

 

 

 

Η ιστορία σου θεωρώ ότι πετυχαίνει απολύτως τον σκοπό της: Τρομάζει. Και τρομάζει πολύ. Φοβίες που προσωποποιούνται; Ανατριχίλα ακόμη και στη βάση της σκέψης, ειδικά από τη στιγμή που έχουν αποκτήσει ύπαρξη μέσω των “ξενιστών” τους. Και πέραν αυτού, προφανώς δημιουργούνται και βάσει των φόβων του καθενός. Οπότε, η φρίκη μεγαλώνει κι άλλο.Να υποσημειώσω επίσης εδώ ότι κατά την άποψή μου είσαι και 100 τα 100 εντός θέματος.

 

Εκτός της σκέψης, τα κατάφερες περίφημα και στην απόδοσή της. Μερικά σκηνικά όπως αυτό με το ξυράφι που ήδη προαναφέρθηκε, είναι απίστευτα ανατριχιαστικά. Μου άρεσε τρομερά και το τρικ με τις λέξεις που υπάρχουν σε διαφορετικά σημεία της σειράς, αφού δημιουργούν ένα “τρομερό χωνί” στη σκέψη μου.

Πραγματικά, δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Μόνο ίσως ότι έχω την υποψία ότι αυτή η ιστορία εκτός διαγωνισμού θα μεγαλώσει κι άλλο.

 

 

 

Καλή επιτυχία.

[jjohn]

Καλησπέρα Ντίνο,

 

Επιτέλους, μία ιστορία στον Διαγωνισμό που με έκανε να νιώσω  άβολα    Έχει πολλές καλές ιστορίες ο διαγωνισμός, αλλά   αυτή πραγματικά με έκανε να νιώσω ότι διαβάζω τρόμο

Συνολικά,  καλό κειμενάκι  δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Στο μόνο που θα συμφωνήσω είναι με τον Νικόλα για τα

'όνειρα' . Ακριβώς την ίδια εντύπωση άφησαν και σε μένα!

 

 

 

Καλή επιτυχία!

[Mesmer]

 

 

Να, γι’ αυτό πρέπει να παίρνεις πιο συχνά μέρος στους τρομοδιαγωνισμούς. Δυνατό διήγημα τρόμου, με επιβλητική ατμόσφαιρα και με τον τίτλο να το χρωματίζει με τις κατάλληλες αντιθέσεις και να συμβάλει κι αυτός στην δημιουργία της ατμόσφαιρας. Είναι από τις φορές που ο τίτλος παίζει έναν επιπλέον ρόλο. Πολύ σωστή η επιλογή του.

 

Όπως ήταν αναμενόμενο, η γραφή είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Δεν θα διαφέρω από τους υπόλοιπους, και σε μένα άρεσε πολύ το εφέ με τις φωνές που έρχονται από διαφορετικά μέρη. Πολύ παραστατική η οπτικοποίηση αυτής της αίσθησης. Μόνο δυο μικρές παραφωνίες που μου έκατσαν λίγο στραβά και τις δυο φορές που διάβασα το διήγημα είναι το «αντίστροφο πυροτέχνημα» και το «διακοσμημένο από κοσμήματα».

 

Κάτι που δεν κατάλαβα είναι το πώς η Νάντια κατάφερε να ξεφύγει από αυτούς. Είχε ξεφύγει πραγματικά, της είχε δοθεί κάποια ελευθερία ή απλά λειτουργούσε ως υποχείριο; Γενικότερα, κάποια πράγματα για τη φύση αυτών μένουν μετέωρα, που ενώ σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήθελα παραπάνω πληροφορίες, εδώ νιώθω ότι κάτι λείπει.

 

Οι φοβίες παίζουν λίγο δευτερεύοντα ρόλο στο διήγημα. Αλλά μ’ αρέσει κι ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται. Τη σχέση τους με εκείνους.

 

Φοβία, αν κατάλαβα καλά: Agoraphobia

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[Silvertooth]

Το διήγημα μου κέντρισε την περιέργεια από την αρχή του, με τον άνθρωπο που φλερτάρει με την κατάθλιψη.

 

 

 

Στη συνέχεια η συνεχώς σουρεαλιστική προσέγγιση με τα όνειρα, προκαλεί μια κάποια μείωση του ενδιαφέροντος.

 

Έχει ωραίο λόγο και ροή, και θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους ότι ήταν ευφάνταστος ο τρόπος παρουσίασης της φωνής από πολλά σημεία.

 

Γενικώς, δεν δίνω και πολλή σημασία στην ταύτιση με το θέμα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ήθελα να δω περισσότερο από τους φόβους του, δεδομένου ότι χάρη σε αυτούς δεν μπορεί να ξεφύγει στο τέλος. Καταλαβαίνω ότι φοβάται ότι δε θα ξαναδει τη γυναίκα που έχασε, αλλά αυτό δε βγάζει το συναίσθημα του φόβου, όσο αυτό της τραγικής συνειδητοποίησης, δηλαδή θλίψη.

 

Θα ήθελα δηλαδή να αιτιολογηθεί καλύτερα το γιατί δεν μπόρεσε να το σκάσει, και να μην παρουσιαστεί τόσο σα θύμα τρίτων.

 

Μου άρεσε το ότι κυριαρχούσε το μυστήριο, έδινε ένα ωραίο κλίμα, ωστόσο η αποκάλυψη δεν έμοιαζε στο ίδιο επίπεδο.

 

Ήταν μια αξιοπρεπής ιστορία πάντως. Καλή συνέχεια!

 

 

[Björne]

 

 

Τί ωραίες περιγραφές είναι αυτές που διάβασα...!

 

Οι εναλλαγές με τα στυλ μορφοποίησης και η ακανόνιστη τοποθέτηση μου άρεσαν πολύ. Έδιναν ένα εφέ στο έργο. Μου θύμισαν λίγο τον τρόπο που ήταν γραμμένα τα λόγια στο έργο "4:48 Ψύχωση".

 

Η σκηνή με το τσάι μού θύμισε λίγο πορφυρό λόφο και νόμισα πως θα πέθαινε από δηλητήριο ή θα τον είχαν κλεισμένο για πάντα εκεί μέσα όπως στο misery.

 

Η μετάβαση από τον ρεαλισμό στο σουρεαλισμό πάντοτε αφήνει κάποια κενά τύπου "επ! Τώρα τί έγινε εδώ;", αλλά αυτό είναι το νόημα!

 

Δεν έχω να πω κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους, θα μου επιτρέψεις να σημειώσω μερικά θέματα επιμέλειας

 

«Μαλάκα…» είπε. «Στο Ντάουντον Άμπι ήρθαμε;»

«Μαλάκα…στο Ντάουντον Άμπι ήρθαμε;», είπε.

Καλό είναι ο λόγος να μη σπάει ενδιάμεσα γιατί διακόπτει τη ροή της σκέψης.

 

Φορούσε μια λευκή τουαλέτα, διακοσμημένη από κοσμήματα.  [πλεονασμός]

Φορούσε μια λευκή και περίτεχνα διακοσμημένη τουαλέτα

ή Φορούσε μια λευκή τουαλέτα, διακοσμημένη με [και γράφεις λεπτομερώς τί κοσμήματα είχε επάνω. Ζαφείρια, χρυσάφια κλπ] 

 

«Μ-μάλιστα»

καλύτερα "Μάλιστα" και να δείξεις τη γλώσσα του σώματος την ώρα που το λέει.

 

με μια έντονη αίσθηση déjà-vu.

Κάποιοι από το αναγνωστικό κοινό να μη ξέρουν να διαβάζουν γαλλικά ή να μην ξέρουν πώς προφέρεται. Καλύτερα για μένα να το γράψεις ελληνικά και με αστερίσκο το γαλλικό ορισμό.

 

 

 

Πολύ καλή ιστορία με αρκετό ενδιαφέρον. Μπράβο σου!

[Γιώργος77]

Μαζί με τον Κόκκινο Κήπο και την Αρρώστια, το πιο τρόμου – τρόμου διήγημα του διαγωνισμού.

 

 

 

Στα θετικά:

• Η συνεχής αίσθηση ότι βλέπεις εφιάλτη. Η ονειρική ατμόσφαιρα που δεν χάνεται λεπτό είναι το μεγάλο προτέρημα αυτού του διηγήματος. Φαίνεται κι από τη φράση Ο εφιάλτης συνέχισε άχρονος, φυλακίζοντας τον πόνο σε ένα σημείο μηδέν δίχως αρχή ή τέλος.

• Τα έργα του Καλλιφατίδη, ιδίως το σύμπλεγμα γυναίκας – σαρανταποδαρουσών. Δυνατές εικόνες.

• Ο γέρος Καλλιφατίδης που μυρίζει ούρα. Ωραία λεπτομέρεια.

• Οι φωνές και πως τοποθετούνται μέσα στο σώμα του κειμένου.

 

Στα αρνητικά:

• Τελικά, τι ήταν αυτά τα όντα; Εξωγήινοι; Ίσως χρειαζόταν λίγη παραπάνω περιγραφή των αλλόκοτων πλασμάτων.

• Ο χαρακτήρας του Καλλιφατίδη και της συμφωνίας του με τη γυναίκα θα έπρεπε να φωτιστεί περισσότερο.

• Γενικά, νιώθω ότι η συνολική εικόνα δεν είναι αρκετά διαυγής, κάποια πράγματα δεν περιγράφονται επαρκώς, μάλλον γιατί το διήγημα ήταν αρχικά μεγαλύτερο σε έκταση.

 

Καλη επιτυχία Ντίνο!!!

Edited May 31, 2016 by Γιώργος77

[Ιρμάντα]

Πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική ιστορία.

Οι ενστάσεις μου:

 

Δεν αντιλήφθηκα την ύπαρξη του κιαροσκούρο εδώ. Είναι τεχνική όπου οι μορφές φωτίζονται μέσα στο σκοτεινό πλαίσιο, καμβά, είτε πρόκειται για ζωγραφική είτε για φωτογραφία. Δεν είδα να εφαρμόζεται αυτό στην ακραία μορφή τέχνης που περιγράφεις. Ή εννοείς γενικά; Το σπίτι με τα λευκά καλύμματα, τα εξωτερικά τοπία; Ήθελα πιο ουσιαστική λειτουργία του κιαροσκούρο με τέτοιον τίτλο.
Θα ήθελα να καταλάβω περισσότερα. Τι παίζει τελικά; Οι εφιάλτες κάποιου, οι φόβοι του, γίνονται τροφή στο ον/ όντα ή /και τέχνη; Αυτά αποτυπώνονται σε κάποιο φωτογραφικό φιλμ; Και τα μοντέλα μετά αναλώνονται; Μένει ένα κενό δοχείο, που κάπως θυμίζει το σώμα τους; Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, πολύ ωραίες σκηνές, αλλά κομματιαστό. Ήθελε κάποια σύνδεση νομίζω, έναν αρμό να νιώσουμε λίγο καλύτερα τι γινόταν. Τι συμφωνία έγινε με τον άρρωστο φωτογράφο;
Δεν είδα φοβίες. Πουθενά. Φόβους ένα σωρό, μία υποψία αγοραφοβίας στην αρχή –αρχή που την πέρασες ξώφαλτσα, αλλά περίμενα να είναι θέμα η φοβία, όχι περαστικό στοιχείο.

 

Γενικά η ιστορία θα ήταν ό,τι έπρεπε για επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος. Και για ολόκληρη ταινία ακόμη.

Καλή επιτυχία!

[mman]

Υποβλητικοί διάλογοι, επιτυχημένα τα bold (τρέχει εκεί ωραία το κείμενο) δυνατό τέλος, άψογο το payoff με τις νυχίες στην πόρτα, εντυπωσιακή η γυναίκα, δίνονται όσες εξηγήσεις χρειάζονται (περισσότερες ίσως χάλαγαν την επιτυχημένη ατμόσφαιρα).

Στα πλην τα "όνειρα" (με τα οποία κι εγώ δεν τα πάω καλά, με πετάνε απ' έξω) και κάποιες μικροαστοχίες στο λεξιλόγιο (ακανθωτά, ιξώδες).

Γενικά, ισχυρό κομμάτι.

[DinMacXanthi]

Να 'μαι κι εγώ με τα σχόλια. Καταρχάς σας ευχαριστώ από καρδιάς όλες και όλους για τις ψήφους. Η αλήθεια είναι ότι το έχω γυρίσει πια σχεδόν εξ'ολοκλήρου στη φόρμα του μυθιστορήματος και αυτό είναι το πρώτο διήγημά μου έπειτα από δυο χρόνια και αυτό εδώ. Σε κάθε περίπτωση, είχα στους συγγραφικούς στόχους μου 3 διηγήματα μέσα στη χρονιά, και το ένα είναι ήδη έτοιμο, οπότε είμαι πολύ ευχαριστημένος. Δεν θα γραφόταν αν δεν ήταν η κοινότητά μας.

Θα ήθελα να σχολιάσω μερικά σημεία μαζεύοντας συνολικά τα σχόλια. Ελπίζω να ρίξουν λίγο φως. Πολλά σπόιλερς φυσικά:

Για τη φύση των πλασμάτων. Η φύση τους και ο τρόπος με τον οποίον έρχονται είναι σχετικά ομιχλώδης για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι ασφαλώς το wordcount. Ο δεύτερος -και ο λόγος για τον οποίο δεν έκοψα από αλλού- είναι ότι προτιμούσα να μείνει μια αίσθηση μυστηρίου στον αναγνώστη για αυτά τα πλάσματα, γι'αυτό και δεν εξήγησα πώς τα φέρνει/καλεί ο φωτογράφος και το τραγούδι εκείνων/εκείνης. Ο Κινγκ το έχει πει καλύτερα από μένα, και κάνω επίκληση στο τσιτάτο του που βρίσκεται πρώτο στην υπογραφή μου. Θεωρώ ότι ο βασικός χαρακτήρας -στον οποίο εστιάζει η τριτοπρόσωπη αφήγηση- καταλαβαίνει μόνο μέχρι ένα σημείο τι συμβαίνει, και αυτό ήθελα να αντανακλά και στον ίδιο τον αναγνώστη. Για μένα δουλεύει όταν το διαβάζω σε άλλα διηγήματα. Δεν θέλω πολλές εξηγήσεις, προτιμώ να μαζεύω τα clues που προσφέρει ο συγγραφέας. Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει στην μεγαλύτερη εκδοχή της ιστορίας, αλλά με αρκετά στοιχεία ώστε και να μην μένει εντελώς στο σκοτάδι ο αναγνώστης, ούτε όμως να δίνονται και στο πιάτο. Πουθενά δεν εξηγείται με το ν και με το ς η φύση τους, γιατί... 1) ποιος θα το κάνει, 2) γιατί να το κάνει, μήπως χρωστάει στον χαρακτήρα;
Είναι πάντως αρκετά πιο αποδεκτό να το κάνει κανείς αυτό σε διήγημα -όπου σημασία έχει η αίσθηση που μένει- παρά σε μυθιστόρημα, και χάρηκα που εδώ είχα την ευκαιρία να αφήσω κάποιες σκιές. Νομίζω κάνανε τις μορφές πιο ισχυρές.

Για τα "όνειρα". Εδώ πραγματικά με πόνεσε το wordcount. Το εγγενές ζήτημα που υπάρχει είναι η τριτοπρόσωπη αφήγηση που εστιάζεται στον χαρακτήρα και όχι σε παντογνώστη αφηγητή. Όταν λοιπόν ο χαρακτήρας πίνει το τσάι που τον ναρκώνει, και η "γυναίκα" τον τοποθετεί πάνω στην διάφανη πλάκα, ο χαρακτήρας δεν γίνεται να καταλάβει ότι βρίσκεται παράλυτος και τον βγάζουν φωτογραφίες. Ούτε εγώ μπορώ να το γράψω γιατί αυτόματα θα σήμαινε ότι το καταλαβαίνει ο χαρακτήρας. Οι "αστραπές" είναι το φλάς της φωτογραφικής από πάνω του, προσπαθώ να το πω με διάφορους τρόπους (δεν υπάρχουν βροντές αλλά ένα μηχανικό στακάτο, κλπ) κι αυτός νιώθει ότι κολυμπάει ακριβώς επειδή είναι παράλυτος από το ναρκωτικό. Έχοντας βρεθεί σε νάρκωση που σιγά-σιγά φεύγει, αυτή την αίσθηση θυμάμαι, αίσθηση σαν να επιπλέεις.
Τα πλάσματα γεννιούνται όντως από μέσα του, είναι η προσωποποίηση των φόβων του, και εμφανίζονται με αυτό τον τρόπο σαν μια γέννα από φίδια ή χέλια -στους άλλους έμοιαζαν με διάφορες μορφές- ώσπου στο τέλος όταν πάει να φύγει, να βγαίνουν βιαια από μέσα του για να μείνουν κοντά σε εκείνους/εκείνη.
Το πρόβλημα με τις λέξεις διορθώνεται στην εκτός διαγωνισμού εκδοχή. Θέλει μια πιο ομαλή μετάβαση από την αρχική αίσθηση ονείρου -που να επαναλάβω, σε κανένα σημείο δεν ονειρεύεται ο χαρακτήρας. Τίποτα σουρεαλιστικό και κανένα dream sequence δεν υπάρχει στην ιστορία: ο χαρακτήρας είναι μπρούμυτα στο τραπέζι, ναρκωμένος με ελάχιστο έλεγχο των αισθήσεών του, και ο φωτογράφος βγάζει λήψεις ενώ βγαίνουν από μέσα του αυτές οι φιδίσιες μορφές-  μέχρι ο χαρακτήρας να συνειδητοποιήσει ότι δεν ονειρεύεται αλλά ότι αυτό συμβαίνει πραγματικά (και εγώ να το δώσω ξεκάθαρα, εφόσον το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος). 
Ο γέρος έχει επίσης την ευκαιρία να πει δυο κουβέντες παραπάνω στον χαρακτήρα όταν τον συναντάει, ώστε να εξηγείται μέσα από κάποιες κουβέντες περισσότερο η φύση των πλασμάτων αλλά και γιατί ο ίδιος -και η Νάντια- λειτουργούν σαν υπηρέτες Τους.

Για τον τίτλο. Δεν είναι set in stone φυσικά, αλλά η εικόνα της σκιάς του στο λουσμένο από το φλας πάτωμα, περιζωμένης από τις φιδίσιες μορφές των φόβων του μου έφερε στο νου αυτή την τεχνική. Το άπλετο φως με το βαθύ σκοτάδι στην ίδια εικόνα ή στον ίδιο καμβά.

Σας ευχαριστώ και πάλι! It's good to be back

Edited June 5, 2016 by DinMacXanthi

[Disco_Volante]

Κωνσταντίνε καλησπέρα,

 

Η ιστορία σου είναι αρκετά καλή αλλά δυστυχώς μακριά από τα γούστα μου.

 

Το διήγημά σου βασίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα που δημιουργείς και λιγότερο στη δράση που λαμβάνει χώρα σε αυτό. Για παράδειγμα στο τέλος υπάρχει πολύ μπλα-μπλα από τις φωνές και τη γυναίκα. Θα μπορούσες να το περιορίσεις κάπως αυτό και να βάλεις τον πρωταγωνιστή σε μεγάλους μπελάδες. Οι φωνές αντί να φλυαρούν θα μπορούσαν να προσφέρουν στον πρωταγωνιστή ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο βίαιο τέλος με πολύ αίμα. Κατά τη γνώμη μου πάντα, αυτό θα ήταν καλύτερο φινάλε. Επιπλέον, θα μπορούσες να δώσεις μερικές ακόμα πληροφορίες σχετικά με τις φωνές.

 

Πάντως, το κόλπο με τα bold γράμματα είναι σίγουρα πετυχημένο.

 

Το μόνο που με χάλασε αρκετά είναι το εξής: τοποθετείς την ιστορία σου στην Αγγλία. Μπράβο γι αυτό! Γιατί όμως οι πρωταγωνιστές πρέπει να είναι ντε και καλά Έλληνες;    

[DinMacXanthi]

Καλησπέρα, Ευάγγελε. Ευχαριστώ για τον αναγνωστικό χρόνο.

Μπερδεύεις τον τρόμο με το υπο-είδος του σπλάτερ, του οποίου είσαι φαν. Όπως μπορείς να δεις στο tag, δεν υπάρχει splatter. Κατανοητό το λάθος.
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Η ιστορία δεν είναι τοποθετημένη στην Αγγλία.

[wordsmith]

Συγχαρητήρια για τη νίκη.

 

Πολύ ατμοσφαιρικό και πολύ καλογραμμένο, αν και σε πολλά σημεία νομίζω ότι το παράκανες με τις ωραίες φράσεις, προσπαθείς υπερβολικά να εκφραστείς πρωτότυπα.

 

Συμφωνώ με όσους έγραψαν παραπάνω ότι είναι εκτός θέματος. Άλλο οι φόβοι γενικά (και μάλιστα οι υπαρξιακοί φόβοι που έχει όλος ο κόσμος) και άλλο οι παθολογικές φοβίες.

 

ΦΟ-ΒΕ-ΡΗ η φράση "Το σκοτάδι μέσα σου θέλει να μείνει".   Την κλέβω για προσωπική χρήση ως τσιτάτο.

 

Διαφωνώ με τον αποπάνω ότι ο διάλογος δεν είναι δράση. Δράση δεν είναι μόνο οι μάχες, δράση έχει οποιαδήποτε σκηνή στην οποία αλλάζει κάτι από την αρχή της ως το τέλος της (αυτό που γράφω εγώ τώρα να δεις πόσο μπλα μπλα έχει). Δράση είναι και το να δίνεις πληροφορίες, να εκφράζεις αποψεις, να παίρνεις αποφάσεις κλπ.

 

Αλλά συμφωνώ ότι όλα δείχνουν πως το παρόν διήγημα διαδραματίζεται στην Αγγλία. Αφού λέει "Ο Πέτρος στράφηκε προς το παράθυρο. Το Εδιμβούργο απλωνόταν μουντό σαν βρεγμένος καμβάς." και παρακάτω "Το ίδιο απόγευμα βρίσκονταν καταμεσής των Χάιλαντς." Υπάρχουν Εδιμβούργο και Χάιλαντς κι αλλού εκτός από την Αγγλία; Ή εννοείς απλώς ότι είναι Σκοτία και όχι Αγγλία; Γιατί ο Disco Volante δε λέει αυτό - μάλλον εννοεί "γιατί όχι στην Ελλάδα, αφού οι χαρακτήρες είναι Έλληνες;" ή "γιατί δεν είναι Άγγλοι/Σκοτσέζοι;".

 

Διαφωνώ με τα λάθη επιμέλειας που σου επεσήμανε ο Bjorne. Εγώ τα περισσότερα τα προτιμώ όπως τα έγραψες. Θα σου διόρθωνα το "τα τακούνια άνοιγαν τη διαφορά". Γιατί όχι "μεγάλωναν"; Μου φαίνεται εκφραστικό λάθος και δε δικαιολογείται ως "ποιητικός" τρόπος γραφής.

 

Μια ψήφος κι από μένα σ' αυτή τη φράση με το ξύρισμα - πετυχημένο.

 

Α, και (γκουχ) δεν κατάλαβα και πολύ καλά την ιδέα και το τέλος. Αλλά βλέπω από τα σχόλια ότι δεν είμαι η μόνη και ότι σε έφαγε το όριο λέξεων, οπότε οκ.

 

Γενικά σε υψηλά στάνταρ, αλλά θέλει λίγο άπλωμα.

[DinMacXanthi]

Καλημέρα Κέλλυ, ευχαριστώ για την ανάγνωση.

Για το θέμα, νομίζω ότι οι περισσότεροι ψάχνουμε να βρούμε έναυσμα και έμπνευση στο θέμα, όχι κάτι παραπάνω. Ο στόχος είναι να γραφτεί μια καλή ιστορία που θα μείνει για περισσότερο από 20 μέρες. Εγώ διαβάζοντας για φοβίες, σκέφτηκα ένα personification φόβων και βγήκε η ιστορία. Αν δεν ήταν ο διαγωνισμός, δύσκολα θα είχε γραφτεί -κι ευχαριστώ γι'αυτό την κοινότητα για άλλη μια φορά- και το ίδιο θα είχε συμβεί αν την είχα παρατήσει επειδή άγγιζε το θέμα.

Ενδιαφέρον αυτό που λες για τις φράσεις: Πέρα από το ότι δεν γίνεται να ξέρεις πόσο προσπαθώ, αν όπως λες το παράκανα, μπορεί να οφείλεται στο κόψιμο 3200 λέξεων από το διήγημα την τελευταία μέρα για να χωρέσει στον διαγωνισμό. Σαν κανόνα, κι επειδή έχεις διαβάσει τι έχω γράψει, ξέρεις ότι αποφεύγω να βάζω πολλές επιτηδευμένες φράσεις for their own sake. Ίσως πάλι να μη φαίνονται όταν είναι απλωμένες σε μεγαλύτερο κείμενο. Απο κει και πέρα, πίστεψέ με, όποτε γράφω έχω στο νου μου να λέω πάνω απ'όλα τι γίνεται, όχι να γράφω με ωραίες φράσεις. Είναι ο κανόνας "γροθιά αντί για χαστούκια" που έχω ευαγγέλιο εδώ και χρόνια. Εδώ μάλλον ξέμειναν λόγω του μεγάλου μαχαιριού που έπεσε.

Προφανώς και εννοώ ότι είναι Σκωτία, και όχι Αγγλία -by all means, πήγαινε να αποκαλέσεις έναν Σκωτσέζο στο Εδιμβούργο "Άγγλο", θα μάθεις πόσο colorful είναι οι τοπικές βρισιές τους-, αλλά δεν ξέρω πόσο σοβαρή απάντηση περιμένεις τώρα σε τρολαρίσματα τύπου "γιατί έλληνες σε ιστορίες με φανταστικό στοιχείο".  Εφόσον πρέπει να απαντήσω, και όντας οικονομικός μετανάστης ο ίδιος, ξέρω ως ένα βαθμό τα προβλήματα ατόμων που αναγκάζονται να βρίσκονται σε άλλη χώρα. Πόσο μάλλον όταν κάποιοι δεν καταφέρνουν να εγκλιματιστούν και ζούνε ξένοι μεταξύ ξένων.
Όταν λοιπόν ο χαρακτήρας στην ιστορία δεν έχει λεφτά να κατέβει στην κηδεία της μάνας του, για μένα προσθέτει στον χαρακτήρα, και την ανάγκη του να μπλεχτεί με κάτι που δεν θα έκανε σε άλλη περίπτωση. Και όπως ξέρουμε όλοι, υπάρχουν πολλοί έλληνες στο εξωτερικό από ανάγκη. Συγκεκριμένα για το Εδιμβούργο, έχοντας ζήσει εκεί, η ελληνική νεολαία του αριθμεί πάνω από 1000 μέλη.

Το αν λειτουργεί ο τρόμος, τουλάχιστον, σε ελληνικό setting και με έλληνες χαρακτήρες, αυτό είναι θέμα πωλήσεων και αναγνωστικού κοινού, κι όπως δείχνει μέχρι τώρα, μια χαρά το δέχεται.

Καλό αυτό με τα τακούνια, θα διορθώσω το ρήμα, ευχαριστώ. Και πάλι, κανένας ποιητικός τρόπος γραφής, απλά το "άνοιγαν" ήταν το ρήμα που μου ήρθε στο νου και το έβαλα. Να 'σαι καλά, αν βρεις κανένα άλλο τέτοιο, ρίξε ένα pm.

Edited June 12, 2016 by DinMacXanthi