Ζάχαρη και Αίμα

[elgalla]

Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη Ευριπίδου
Είδος: τρόμος
Βία; ναι
Σεξ; ναι
Αριθμός Λέξεων: 3.821
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον διαγωνισμό σύντομης ιστορίας, κατηγορία τρόμος, με θέμα "Φοβίες". 
Αρχείο: Ζάχαρη και Αίμα.doc

[Björne]

 

 

1. Μου άρεσε πάρα πολύ η περιγραφή που σου δίνει παράλληλα το χωροχρόνο, πολιτισμό και κοσμοπλασία. 
2. Μου άρεσε επίσης η Γ' πρόσωπη αφήγηση. Του ταίριαζε πολύ.
3. Βρήκα πετυχημένη την διακειμενικότητα με αναφορά στους αδελφούς Γκριμ. Έδινε ζωντάνια στο κείμενο.
4. Στο θέμα του χαρακτήρα του μάγου/παντογνώστη/άρχοντα των γρίφων δεν έχω σχηματίσει -γενικά, όχι μόνο στο κείμενο- σαφή εικόνα μέσα μου. Δεν είμαι σίγουρος πώς μπορεί να ξεφύγει από τα κλισέ, ώστε να τον συμπαθήσει ο αναγνώστης και παράλληλα να διατηρεί και το σασπένς των γρίφων τύπου 'θα καταλάβεις όταν έρθει η ώρα/όταν είσαι έτοιμος'. Ο χαρακτήρας όμως και η φωνή του ήταν πολύ ωραία σχηματισμένοι.

 

Γενικά έχω θετικές εντυπώσεις.

 

 

Edited May 11, 2016 by Björne

[Ballerond]

Καλησπέρα Αταλάντη!

Πραγματικά πίστευα ότι το μοναδικό άτομο που θα μπορούσε εύκολα να γράψει μία ιστορία σε άλλη εποχή πέρα από την τωρινή, ήσουν εσύ ;) Και τελικά βγήκα σωστός! Μου άρεσε η ιστορία σου, με πολύ δυνατή εισαγωγή. Παρακάτω οι λεπτομέρειες.

 

Τι μου άρεσε περισσότερο

 

 

- Η εισαγωγή και οι περιγραφές του εφιάλτη. Πραγματικά εκείνη την στιγμή είχα μία γρανίτα μπροστά μου και δεν άντεξα την πέταξα (μου χρωστάς μία με φράουλα).
Πολύ καλή έναρξη που θα μπορούσε κάλιστα να βγάλει έντονο τρόμο.
- Η παρουσίαση της εποχής και του κεντρικού χαρακτήρα. Τα ονόματα τους. Το βιβλίο των αδερφών Grimm και το παραμύθι/όνειρο που έζησε ο πρωταγωνιστής
- Η στιγμή που συνειδητοποιεί τι ακριβώς έγινε με την αδερφή του και η αντίδραση του. Βέβαια εδώ ήταν δίκοπο μαχαίρι και θα σου εξηγήσω παρακάτω..
- Απέδωσες αρκετά όμορφα το πως ξεκίνησε η φοβία για την ζάχαρη, μέσω της κατάρας, αλλά πιο πολύ για υποσυνείδητο τρόμο μου έκανε παρά για πραγματική φοβία.

 

 

 

Τι μου άρεσε λιγότερο

 

 

Λίγες παρατηρήσεις εδώ μόνο.

- Ο τίτλος είναι πολύ ωραίος. Το πρόβλημα είναι ότι είδα την ζάχαρη, την ένιωσα, την γεύτηκα αλλά δεν είδα το αίμα. Εκτός κι αν έχασα κάτι. Περίμενα κάτι αρκετά πιο "bloody/splatter" μιας και βρίσκεται στον τίτλο.
Φαντάσου σκεφτόμουν σαρκοφάγα ζαχαρωτά που καταβροχθίζουν μικρά παχουλά παιδάκια (ναι οκ έχω πρόβλημα).
- Το τέλος μπορώ να πω ότι με...ξενέρωσε λίγο. Περίμενα να βρίσκει τον ζαχαροπλάστη και να του ξεσκίζει το κέρατο. Περίμενα να βιώνει την κατάρα του νέγρου αλλά αφού πάρει την εκδίκηση του. Λες και όλα έγιναν μάταια
- Δεν ξέρω κατά πόσο είναι φοβία αυτό πυο περιέγραψες αλλά σίγουρα είναι κάτι ψυχωτικό. Είσαι κοντά στο θέμα αλλά όχι όσο έπρεπε.

 

 

Καλή επιτυχία ;)

Edited May 12, 2016 by Ballerond

[Natasha]

 

Γεια σου Αταλάντη! Την ιστορία σου τη διαβασα 2 φορές, μια την επόμενη του διαγωνισμού και μια σημερα. Οι εντυπώσεις μου ηταν οι εξής:

 

Πολυ ωραια ατμόσφαιρα χτίζεις με το όνειρο στην αρχή! Μου αρεσε ο τρόπος που συνεδεσες το αίμα με τις καραμέλες. Γενικα μου αρέσουν πολυ οι ιστορίες σε αυτόν τον χρονο και τόπο :-)

 

Τα θέματα που πιστεύω οτι κρατάνε πίσω την ιστορία ειναι τα εξής:

ο κακός της ιστορίας φαίνεται απο την πρώτη στιγμή οτι ειναι ο κακός. Εφόσον ακολουθούμε την ιστορία απο τα ματια του πρωταγωνιστή αυτο με την ανεξήγητη απέχθεια που γράφεις προκαταβάλλει τον αναγνώστη οποτε η αποκάλυψη αργότερα, δεν ειναι αποκάλυψη.

 

Επίσης ο ήρωας της ιστορίας δεν δρά ή αντιδρά πουθενά. Του συμβαίνουν πράγματα λόγω τρίτων, ουτε τη συνάντηση με τη μάγισσα δεν κανονίζει μόνος του. Δεν μπορεί το τέλος της ιστορίας, όπου κάνει αυτή την απελπισμένη ευχή, να τον φτιάξει στα ματια του αναγνώστη σαν δυναμικό χαρακτήρα- ασε που γονιός που εύχεται το παιδί του να γινει στάχτη προκειμένου να μην το βρει κατι χειρότερο, δεν ειναι ακριβώς αντιπαθής αλλα ουτε και συμπαθής γινεται.

 

 

Τα δυο πιο δυνατά κομμάτια της ιστορίας ειναι το όνειρο της αρχής και το όραμα πριν το τέλος. Αφού σου παει το στιλ τοσο πολυ θα έλεγα μηπως να κατευθυνθείς σε ιστορίες στον κόσμο των ονείρων/παραδείσου/ κόλασης εξολοκλήρου, με show για το τι μπορεί να συνέβη σε αυτούς τους χαρακτηρες στο δικό μας κόσμο, κάπως σαν το "Φτυάρι"

του dinmacxanthi που ηταν σε μια τύπου κόλαση, αλλα στο δικό σου γράψιμο.

 

 

Edited May 17, 2016 by Natasha

[mariosdimitriadis]

Καλησπέρα Αταλάντη!

 

Πολύ ιδιαίτερο κείμενο το οποίο με ταξίδεψε σε άλλη εποχή. Με μετέφερες κυριολεκτικά εκεί κι αυτό είναι κάτι που μου έκανε πολύ εντύπωση. Τα τοπία, τα ονόματα, τα σκηνικά, το βιβλίων των αδερφών grimm ήταν όλα εκεί. Οι περιγραφές του εφιάλτη και του οράματος ήταν πολύ ζωντανές και επίσης μου άρεσε αρκετά η αηδία που έβγαζε με τη ζάχαρη· την ένιωσα πραγματικά στο στόμα μου (και αυτό με τις καραμέλες πολύ καλό). Συμφωνώ με Ballerond στο κομμάτι του τίτλου: το αίμα ίσως θα μπορούσες να το αντικαταστήσεις με κάποια άλλη νευραλγική λέξη από το κείμενο για να είναι πιο αντιπροσωπευτικό. Επίσης δεν ξέρω το κατά πόσο ήταν φοβία αυτό που πέρασες τελικά.
Γενικά μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις.

 

Καλή επιτυχία!

[Morfeas]

Αγαπημένη μου,

 

 

Καλογραμμένη, πάρα πολύ ατμοσφαιρική (σου πάει, άλλωστε, η Νέα Ορλεάνη), πετυχημένο fairy tale retold (το κατάλαβα στη λέξη Γκριμ ότι περί αυτού επρόκειτο, αν και πήγα να ξενερώσω προς στιγμή στο όραμα – φοβερή σύνδεση εν τέλει των σκηνών, όχι, μπράβο σου!), με καλογραμμένους χαρακτήρες (ιδίως οι πιο αντιπαθείς, αλλά και η μάγισσα μου φάνηκε πολύ πετυχημένη), μέσα στο θέμα, μέσα στο είδος.

Ενδιαφέρουσα η φοβία για τις καραμέλες (όχι, εγώ δεν την περίμενα την ανατροπή και με βρήκε απροετοίμαστο, περίμενα ότι η αδελφή του είχε πνιγεί από καραμέλα, γι’ αυτό είχε αναπτύξει τη φοβία ). Γενικά η φρίκη λειτούργησε σ’ εμένα, αρκετά πετυχημένο το κομμάτι αυτό.

Αν κάτι θέλει φτιάξιμο, όταν θα έχεις και περισσότερες λέξεις στη διάθεσή σου, είναι πιστεύω το τέλος, μετά το όραμα. Πρώτον, μου φάνηκε παράξενη η σύμπτωση να καίγεται η δική τους φυτεία την ίδια μέρα που ο Κριστάαν πήγε στη μάγισσα (από τη στιγμή που δεν μου φάνηκε να έχει προοικονομηθεί ότι π.χ. πολλοί θα τη θέλανε καμένη ή ότι υπήρχαν ανταγωνιστές κλπ), πόσο μάλλον την ίδια ώρα που έβλεπε το όραμα. Δεύτερον, δεν μου άρεσε που πήγε στα σκοτάδια χωρίς φανάρι, όσο τρελαμένος και να ήταν μετά την αποκάλυψη. Θα προτιμούσα να έπαιρνε ένα, να έβγαινε στη νύχτα, αλλά τρελαμένος όπως ήταν να περπατήσει χωρίς προσανατολισμό, μέχρι να γλιστρήσει, με το φως να του πέφτει, και να βυθιστεί πάλι στον βάλτο. Τρίτον, το σημείο με το μακάρι να γίνει στάχτη, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Μου αφήνει πολύ περίεργη αίσθηση για τον χαρακτήρα, να εύχεται το παιδί του να πεθάνει, όταν το πρώτο του μέλημα θα έπρεπε να είναι να βγει από τον βάλτο, να πάει να το σώσει - και πολύ εύκολα πείστηκε για την κατάρα, από εκεί που ήταν αρκετά δύσπιστος, ώστε να παρατήσει έτσι τα όπλα. Τέταρτο και τελευταίο, ίσως ούτε το τέλος με τον βάλτο να είναι απαραίτητο. Μπορεί να επιστρέψει σπίτι του, μπορεί ο γιος του να λείπει (η γυναίκα του έμαθε για τη φωτιά κι ήθελε να πάει εκεί, οπότε έδωσε το παιδί στον Μπουσέ να το φυλάξει), να προσπαθήσεις να τον σώσει ή οτιδήποτε άλλο, για να κάνεις την τιμωρία του ακόμη μεγαλύτερη. Κάτι λιγότερο απότομο, εν πάσει περιπτώσει.

Πιστεύω ότι τα παραπάνω, με περισσότερες λέξεις στη διάθεσή σου, δεν θα ήταν πρόβλημα. Η εικόνα με την οποία κλείνει το διήγημα είναι ανατριχιαστική, ωστόσο.

 

Συνολικά, μένω με την πολύ όμορφη ατμόσφαιρα (το Σουρίμο ελπίζω να ξεκινήσεις το ξέρεις-τι), με την ενδιαφέρουσα ιστορία και ιδέα, σίγουρα από τις πιο φρικιαστικές του διαγωνισμού.

Καλή σου επιτυχία!

[SymphonyX13]

Σου έχω πει και άλλες φορές Αταλάντη, πόσο πολύ μου αρέσει η γραφή σου, και αυτή είναι άλλη μια ιστορία σου, που πραγματικά απόλαυσα. Πανέμορφες περιγραφές, πολύ καλός, ξεκούραστος ρυθμός και εξίσου καλά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες. Πολύ καλή ατμόσφαιρα και όπου περιγράφεις τρόμο ( που θα ήθελα να το έκανες παραπάνω) το κάνεις με τέλεια αποτελέσματα. Η εισαγωγή σου είναι πολύ δυνατή (νομίζω η πιο δυνατή του διαγωνισμού) και αιχμαλωτίζει αμέσως τον αναγνώστη. Για αυτό ακριβώς θα ήθελα παραπάνω τρόμο στην υπόλοιπη ιστορία, που ναι μεν έχει, έντονες σκηνές( όπως την σκηνή του οράματος) αλλά την κορυφή του τρόμου( για μένα πάντα) την φτάνεις ακριβώς στην αρχή και σίγουρα θα ήθελα και άλλες ανάλογες στιγμές. Η σκηνή με την μάγισσα, έχει αποδοθεί τέλεια, η ατμόσφαιρα της συγκεκριμένης σκηνής, όσο και ο διάλογος μεταξύ της μάγισσας και του πρωταγωνιστή, με...μάγεψαν!  Το θέμα της φοβίας νομίζω έχει αποδοθεί μια χαρά, ενώ το υπερφυσικό στοιχείο, το βρήκα λίγο χαλαρό.

Aυτό που θα ήθελα διαφορετικό, ήταν το τέλος. Θα ήθελα ένα είδους κάθαρσης για τον ήρωα, με ή χωρίς την ολοκλήρωση της κατάρας! Ο Γιάννης πιο πάνω το έθεσε τέλεια... "να βρίσκει τον ζαχαροπλάστη και να του ξεσκίζει το κέρατο!"  Και αυτό το "να γίνει στάχτη" και εμένα μου χτύπησε λίγο άσχημα, πρέπει να ομολογήσω!

 

Για άλλη μια φορά, υπέροχη ιστορία, σίγουρα μια από τις αγαπημένες μου του διαγωνισμού!

Καλή επιτυχία...

Edited May 19, 2016 by SymphonyX13

[mman]

Καλή ατμόσφαιρα, πειστικό περιβάλλον, αρκετά φυσικοί διάλογοι. Συμφωνώ με τις περισσότερες από τις παρατηρήσεις της Νατάσας και του Μορφέα, αλλά συνολικά ήταν μια πραγματικά καλή προσπάθεια.

[jjohn]

Καλησπέρα Αταλάντη,

 

Με συνεπήρε  πραγματικά η αφήγηση. Κάποιο άνθρωποι  είναι γεννημένοι για να γράφουν. Αυτό μόνο

 

 

Καλή επιτυχία!

[Mesmer]

 

 

Όπως το περίμενα από εσένα, το διήγημα είναι καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό. Πολύ όμορφες και ζωντανές οι εικόνες και οι περιγραφές αυτής της διαφορετικής εποχής, στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία σου. Επίσης, όπως έχει αναφερθεί από πολλούς, αυτή η αίσθηση από τα παραμύθια των Γκριμ βρίσκεται παντού.

 

Μ’ άρεσε η ιδέα σου. Είναι σχετικά απλή, αλλά ο τρόπος που χτίζεις όλη την ιστορία γύρω της, με τα όνειρα, τη μάγισσα, τη σύνδεση των όσων έγιναν με αυτά που συμβαίνουν τώρα, την κάνει να διαφέρει από άλλες παρόμοιες. Ίσως να υπάρχουν μερικές ευκολίες, αλλά πιστεύω ότι αν δώσεις στο διήγημα το χρόνο που χρειάζεται θα μπορέσεις να τις ξεπεράσεις. Το τέλος το βρήκα πολύ ταιριαστό. Έχουμε ένα σκοτεινό παραμύθι, οπότε, αυτή η τραγική ειρωνεία στο τέλος, ταιριάζει απόλυτα.

 

Μάλλον η πιο ιδιαίτερη φοβία του διαγωνισμού. Την αξιοποιείς άριστα. Πολύ καλή η σκηνή που ο Κριστιάαν φρικάρει.

 

Φοβία: Saccharophobia

 

Καλή επιτυχία!

 

 

[Silvertooth]

Πολύ δυνατή ιστορία, με καλοδουλεμένες τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Κάθε σημείο της έχει την έκταση που του πρέπει ώστε να πει όσα χρειάζεται, χωρίς να πλατειάζει. 

 

 

 

Η σύνδεση με το παραμύθι χτίζει καλό κλίμα, και η αποκάλυψη είναι σταδιακή, προοικονομημένη, έχοντας τον αναγνώστη σε περιέργεια μέχρι εκείνο το σημείο.

 

Σε κάνει λίγο να θες να ρίξεις μερικές φάπες στον πρωταγωνιστή που πήγε και πέθανε πριν καν προλάβει να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα. Θα ήταν ωραίο να τον βλέπαμε να παλεύει να σώσει το γιο του, έστω και ανεπιτυχώς. Γιατί μετά από αυτή την αποκάλυψη τα πράματα ξεκαθάρισαν, φαίνεται το τι είναι σοβαρό πλέον και τι όχι και θα ήταν ωραίο να δούμε λίγη περισσότερη ώρα τον Κριστιάαν με την φρεσκοαποκτημένη γνώση.

 

Η ιστορία λοιπόν είναι πάρα πολύ καλή σε όλες τις πτυχές της (πλοκή, χαρακτήρες, γλώσσα, κλιμάκωση). Θα εκτιμούσα ένα εκτενέστερο τέλος, αλλά και έτσι είναι σίγουρα άψογη.

 

 

[Γιώργος77]

 

 

Στα θετικά:

• Η πρωτότυπη φοβία κι ο πρωτότυπος τίτλος.

• Οι αναφορές στον ρατσισμό και στη δουλεία. Πάντα επίκαιρα αυτά τα θέματα, δυστυχώς.

• Η παραμυθένια ατμόσφαιρα, η παραμυθένια γραφή. Η πολύ καλή αναπαράσταση της ιστορικής περιόδου.

• Η νέγρα μάγισσα. Τα λόγια της είναι γεμάτα ζωντάνια.

 

Στα αρνητικά:

• Δεν δίνεται ιδιαίτερο βάρος στον νέγρο – αποδιοπομπαίο τράγο, που κρεμάστηκε ως εγκληματίας.

• Είναι μια πολύ σκληρή ιστορία. Και λόγω θέματος, και γιατί είναι καλογραμμένη. Δύο παιδιά κακοποιημένα και , πιθανόν, νεκρά, ψυχοπαθής πρωταγωνιστής, κρεμασμένος αθώος. Πολλά θύματα σε λίγες σελίδες.

 

 

 

 

 

Καλή επιτυχία Αταλάντη!!!

Edited May 31, 2016 by Γιώργος77

[Ιρμάντα]

Μου αρέσει πολύ, η εποχή, η ατμόσφαιρα.

 

 

Δεν ξέρω ωστόσο αν ένας άνθρωπος μεγαλωμένος σε τέτοιες συνθήκες θα μπορούσε να σκεφτεί διαφορετικά, ότι ας πούμε δεν είναι τίποτα φοβερό να παίξει κάποιος με ορφανά ή με παιδιά νέγρων. Δείχνει δηλαδή μια δημοκρατικότητα στη σκέψη του που ίσως μας κάνει να αναρωτηθούμε πώς του προέκυψε, αφού δεν γαλουχήθηκε με αυτή.

 

 

 

Η ιδέα με ενθουσίασε, και το εννοώ. Οι εικόνες του κρεμασμένου νέγρου, ο συνδυασμός που έκανες με το σοκολατένιο σπίτι. Μα το τέλος ήταν πολύ, πολύ απότομο. Ναι, θέλει χώρο για να απλωθεί, ναι, υπήρχε όριο λέξεων- μα η πυρκαγιά στο τέλος, και η ευχή του να γίνει στάχτη ο μικρός- δεν ξέρω, ήταν κάπως too much όλα μαζί στην τελευταία παράγραφο.

 

 

 

 

Αλλά όμως, τι όμορφη ιδέα. Τι ωραία ατμόσφαιρα. Τι καλή χρήση του δοθέντος θέματος. Αυτήν την ιστορία θα την κρατήσω.

Και πόσο χρήσιμη θα ήταν, μία φοβία για τα γλυκά......

Edited June 1, 2016 by Ιρμάντα

[elgalla]

- Ο τίτλος είναι πολύ ωραίος. Το πρόβλημα είναι ότι είδα την ζάχαρη, την ένιωσα, την γεύτηκα αλλά δεν είδα το αίμα. Εκτός κι αν έχασα κάτι. Περίμενα κάτι αρκετά πιο "bloody/splatter" μιας και βρίσκεται στον τίτλο.

Φαντάσου σκεφτόμουν σαρκοφάγα ζαχαρωτά που καταβροχθίζουν μικρά παχουλά παιδάκια (ναι οκ έχω πρόβλημα).

- Το τέλος μπορώ να πω ότι με...ξενέρωσε λίγο. Περίμενα να βρίσκει τον ζαχαροπλάστη και να του ξεσκίζει το κέρατο. Περίμενα να βιώνει την κατάρα του νέγρου αλλά αφού πάρει την εκδίκηση του. Λες και όλα έγιναν μάταια

- Δεν ξέρω κατά πόσο είναι φοβία αυτό πυο περιέγραψες αλλά σίγουρα είναι κάτι ψυχωτικό. Είσαι κοντά στο θέμα αλλά όχι όσο έπρεπε.

 

Καλή επιτυχία ;)

 

1. Για τον τίτλο αισθάνομαι ότι έχεις δίκιο διότι αυτός ήταν ο working title μου και όταν τέλειωσα την ιστορία ήμουν κυριολεκτικά στα όρια του χρόνου και δεν προλάβαινα να σκεφτώ τίποτε άλλο.

 

2. Κι εγώ αυτό είχα κατά νου. Αλλά, τελικά, η μανία μου με τη ματαιότητα νίκησε για μία ακόμη φορά.

 

3. Όχι, είναι ξεκάθαρα φοβία. Ο πρωταγωνιστής συνέδεσε μια τραυματική εμπειρία (απαγωγή και κακοποίηση της αδελφής του) με κάτι άκακο (τα γλυκά), το οποίο μετατράπηκε σε φοβογόνο αντικείμενο. Τον βλέπουμε να έχει εφιάλτες, αποφευκτική συμπεριφορά (ούτε να διαβάσει για ζάχαρη δεν μπορεί), να παθαίνει κρίση πανικού και να φεύγει τρέχοντας μόλις βλέπει μία καραμέλα. Βασικά, είναι textbook φοβία, είχα ανοίξει και τα κιτάπια μου της κλινικής ψυχολογίας για να διπλοτσεκάρω τι συμπτώματα έπρεπε να περιγράψω. Επίσης, είναι κατά βάση δύο φοβίες, που συνδέονται: καραμελοφοβία και σακχαροφοβία. Υπαρκτές και οι δύο.

 

Τα θέματα που πιστεύω οτι κρατάνε πίσω την ιστορία ειναι τα εξής: ο κακός της ιστορίας φαίνεται απο την πρώτη στιγμή οτι ειναι ο κακός. Εφόσον ακολουθούμε την ιστορία απο τα ματια του πρωταγωνιστή αυτο με την ανεξήγητη απέχθεια που γράφεις προκαταβάλλει τον αναγνώστη οποτε η αποκάλυψη αργότερα, δεν ειναι αποκάλυψη.

 

Επίσης ο ήρωας της ιστορίας δεν δρά ή αντιδρά πουθενά. Του συμβαίνουν πράγματα λόγω τρίτων, ουτε τη συνάντηση με τη μάγισσα δεν κανονίζει μόνος του. Δεν μπορεί το τέλος της ιστορίας, όπου κάνει αυτή την απελπισμένη ευχή, να τον φτιάξει στα ματια του αναγνώστη σαν δυναμικό χαρακτήρα- ασε που γονιός που εύχεται το παιδί του να γινει στάχτη προκειμένου να μην το βρει κατι χειρότερο, δεν ειναι ακριβώς αντιπαθής αλλα ουτε και συμπαθής γινεται.

 

1. Στο σημείο που το έβαλα, θεώρησα πως απλά φαινόταν σαν να του τη σπάει που τον Μπουσέ τον γουστάρουν όλες οι γυναίκες - μεταξύ των οποίων και η δική του. Γενικά βλέπω πως λειτούργησε για άλλους, όμως ίσως μπορώ να χρησιμοποιήσω διαφορετικό phrasing, τύπου ότι τον εκνεύριζε (αντί του προκαλούσε απέχθεια).

 

2. Ναι, σωστά. Ο ήρωάς μου είναι ένα ανθρωπάκι που τραμπουκίζεται από τον πατέρα και τη γυναίκα του συστηματικά, που ζει με το φόβο από τότε που ήταν παιδί, που αποφεύγει τη σύγκρουση και που, γενικά, τον κάνουν ό,τι θέλουν. Υπάρχουν κι αυτοί. Σίγουρα ένας τέτοιος χαρακτήρας μπορεί να ήταν προβληματικός σε μεγαλύτερη ιστορία, αλλά εδώ δεν θα τον άλλαζα.

Αν κάτι θέλει φτιάξιμο, όταν θα έχεις και περισσότερες λέξεις στη διάθεσή σου, είναι πιστεύω το τέλος, μετά το όραμα. Πρώτον, μου φάνηκε παράξενη η σύμπτωση να καίγεται η δική τους φυτεία την ίδια μέρα που ο Κριστάαν πήγε στη μάγισσα (από τη στιγμή που δεν μου φάνηκε να έχει προοικονομηθεί ότι π.χ. πολλοί θα τη θέλανε καμένη ή ότι υπήρχαν ανταγωνιστές κλπ), πόσο μάλλον την ίδια ώρα που έβλεπε το όραμα. Δεύτερον, δεν μου άρεσε που πήγε στα σκοτάδια χωρίς φανάρι, όσο τρελαμένος και να ήταν μετά την αποκάλυψη. Θα προτιμούσα να έπαιρνε ένα, να έβγαινε στη νύχτα, αλλά τρελαμένος όπως ήταν να περπατήσει χωρίς προσανατολισμό, μέχρι να γλιστρήσει, με το φως να του πέφτει, και να βυθιστεί πάλι στον βάλτο. Τρίτον, το σημείο με το μακάρι να γίνει στάχτη, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Μου αφήνει πολύ περίεργη αίσθηση για τον χαρακτήρα, να εύχεται το παιδί του να πεθάνει, όταν το πρώτο του μέλημα θα έπρεπε να είναι να βγει από τον βάλτο, να πάει να το σώσει - και πολύ εύκολα πείστηκε για την κατάρα, από εκεί που ήταν αρκετά δύσπιστος, ώστε να παρατήσει έτσι τα όπλα. Τέταρτο και τελευταίο, ίσως ούτε το τέλος με τον βάλτο να είναι απαραίτητο. Μπορεί να επιστρέψει σπίτι του, μπορεί ο γιος του να λείπει (η γυναίκα του έμαθε για τη φωτιά κι ήθελε να πάει εκεί, οπότε έδωσε το παιδί στον Μπουσέ να το φυλάξει), να προσπαθήσεις να τον σώσει ή οτιδήποτε άλλο, για να κάνεις την τιμωρία του ακόμη μεγαλύτερη. Κάτι λιγότερο απότομο, εν πάσει περιπτώσει.

 

Λοιπόν, ήρθε η ώρα να αποκαλύψω δύο μυστικά. Το ένα είναι πως η ιστορία δεν είναι fairy tale retold. Χρησιμοποιώ το παραμύθι σαν όχημα για να φτάσει ο χαρακτήρας στην αλήθεια, σαν συμβολισμό του υποσυνείδητού του. Το δεύτερο είναι πως εγώ, κατά βάση, δεν ήθελα να γράψω υπερφυσικό τρόμο. Αλλά όταν έφτασα προς το τέλος, συνειδητοποίησα πως έπρεπε να κάνω πιο εμφανές το υπερφυσικό, δηλαδή να πραγματοποιήσω την κατάρα ώστε να φανεί σαν κάτι πραγματικά μαγικό και όχι σαν τα λόγια ενός ετοιμοθάνατου. Εξ ου και προέκυψε αυτό το ατσούμπαλο τέλος. Η ιστορία που έχω στο μυαλό μου στ' αλήθεια, όμως, αφήνει το υπερφυσικό στο φλου: έχει μεν κατάρα, αλλά έχει και λογική επιστημονική εξήγηση της φοβίας (τραυματική εμπειρία, μη φοβογόνο αντικείμενο που γίνεται φοβογόνο κτλ.).

 

 

Καλησπέρα Αταλάντη,

 

Με συνεπήρε  πραγματικά η αφήγηση. Κάποιο άνθρωποι  είναι γεννημένοι για να γράφουν. Αυτό μόνο

 

Δεν έχω κάτι να σχολιάσω πάνω σε αυτό πέρα από το ότι πραγματικά βούρκωσα όταν το διάβασα. Ευχαριστώ πολύ, είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που μου έχουν γράψει.

 

 

 

• Δεν δίνεται ιδιαίτερο βάρος στον νέγρο – αποδιοπομπαίο τράγο, που κρεμάστηκε ως εγκληματίας.

• Είναι μια πολύ σκληρή ιστορία. Και λόγω θέματος, και γιατί είναι καλογραμμένη. Δύο παιδιά κακοποιημένα και , πιθανόν, νεκρά, ψυχοπαθής πρωταγωνιστής, κρεμασμένος αθώος. Πολλά θύματα σε λίγες σελίδες.

 

1. Σωστά. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη εστιασμένη και ο Κριστιάαν δεν θα μπορούσε να κατέχει περισσότερες πληροφορίες έτσι γρήγορα όπως έγιναν όλα. Και ήταν και τεσσάρων χρονών. Εξάλλου, αισθάνομαι πως δεν έχει σημασία. Ήταν ένας άνθρωπος που γλίτωσε ένα παιδί, το πήγε στους γονείς του και κρεμάστηκε άδικα για κάτι που δεν έκανε, επειδή αυτό ήταν το εύκολο.

2. Ναι. Δεν είμαι σίγουρη για ποιον λόγο είναι αρνητικό αυτό.

 

Δεν ξέρω ωστόσο αν ένας άνθρωπος μεγαλωμένος σε τέτοιες συνθήκες θα μπορούσε να σκεφτεί διαφορετικά, ότι ας πούμε δεν είναι τίποτα φοβερό να παίξει κάποιος με ορφανά ή με παιδιά νέγρων. Δείχνει δηλαδή μια δημοκρατικότητα στη σκέψη του που ίσως μας κάνει να αναρωτηθούμε πώς του προέκυψε, αφού δεν γαλουχήθηκε με αυτή.

 

Θα σου πω πώς το είχα εγώ στο μυαλό μου και πιστεύω ότι βγαίνει το συμπέρασμα δια της ατόπου, αλλά μου λες. Ο Κριστιάαν είναι ένας άνθρωπος που μπορούμε να καταλάβουμε ότι τραμπουκίζεται συστηματικά, όπως έγραψα και παραπάνω, λόγω της φοβίας του και του χαρακτήρα του. Και, παρόλο που δεν το θυμάται, κάποτε σώθηκε από έναν μαύρο. Αισθάνομαι ότι είναι ένας άνθρωπος που νιώθει παρείσακτος κι ο ίδιος και γι' αυτό ταυτίζεται και συμπάσχει με άλλους παρείσακτους.

 

Και πάλι σας ευχαριστώ για όλα τα υπερπολύτιμα σχόλια.

Edited June 1, 2016 by elgalla

[Disco_Volante]

Αταλάντη καλησπέρα,

 

Η ιστορία σου ήταν η μόνη που με δυσκόλεψε. Τη διάβασα 3 φορές και ακόμα υπάρχουν ασαφή σημεία. Γενικά οι μεγάλες παράγραφοι και οι μακροσκελείς περιγραφές αποσυντονίζουν τον μέσο αναγνώστη.

 

Σίγουρα το διήγημά σου είναι εντός θέματος, αν και δεν μπορώ να πω ότι με τρόμαξε κάπου. Εννοώ πως δεν υπήρχαν κάποιες έντονες σκηνές βίαιου θανάτου με αίμα που θα τρομάξουν τον αναγνώστη. Αναμφίβολα χτίζεις μια εξαιρετική ατμόσφαιρα σε όλη την ιστορία αλλά δε θα πρέπει να ξεχνάμε τα βασικά στοιχεία του τρόμου.  

[elgalla]

Ευάγγελε ευχαριστώ για τον χρόνο που διέθεσες. Βλέπω πως είναι ένα μοτίβο το να μην κατανοείς τα διηγήματά μου και, μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών στο φόρουμ δεν αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, μπορώ μόνο να υποθέσω πως βαριέσαι και σταματάς να προσέχεις τι γίνεται. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, ούτε και σε παρεξηγώ. Αντιθέτως, νιώθω τον πόνο σου. Κι εγώ βαριέμαι, για παράδειγμα, ιστορίες χωρίς χαρακτήρες ή με σελίδες ολόκληρες από technobabble, οπότε καταλαβαίνω πώς νιώθεις. Αισθάνομαι, επομένως, υποχρεωμένη να σου πω ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο γράφω, με περιγραφές και χαρακτήρες και ατμόσφαιρα, και δεν σκοπεύω να τον αλλάξω. Ξέρω πως θα εκπλαγείς, αλλά πολλοί άνθρωποι τα θεωρούν αυτά δομικά στοιχεία της λογοτεχνίας τρόμου (δεν θα σου συνιστούσα σε καμία περίπτωση, βέβαια, να διαβάσεις Λάβκραφτ ή Πόε ή Μπηρς ή Μπλοχ ή Τσέημπερς ή Μπλάκγουντ ή οποιονδήποτε άλλον από αυτούς, γιατί πιθανότατα θα πέσεις σε κώμα από τη βαρεμάρα). Εγώ ανήκω σε αυτούς και, παρά τα εκτενή σου επιχειρήματα κατά καιρούς, ούτε έχω αλλάξει γνώμη ούτε και το σκοπεύω. Είναι μάλλον απίθανο να βρεις ποτέ κάποια ιστορία μου που να είναι του γούστου σου. Με λυπεί, βέβαια, αυτό, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορείς ποτέ να τους ευχαριστήσεις όλους. Παρότι, λοιπόν, σ' ευχαριστώ για την πολύτιμη κριτική σου, μου φαίνεται πως το πιο έντιμο που μπορώ να κάνω είναι να στο ξεκαθαρίσω αυτό, ώστε να σε γλιτώσω από το μαρτύριο της ανάγνωσης μελλοντικών μου ιστοριών.

[Disco_Volante]

Ευάγγελε ευχαριστώ για τον χρόνο που διέθεσες. Βλέπω πως είναι ένα μοτίβο το να μην κατανοείς τα διηγήματά μου και, μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών στο φόρουμ δεν αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα, μπορώ μόνο να υποθέσω πως βαριέσαι και σταματάς να προσέχεις τι γίνεται. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, ούτε και σε παρεξηγώ. Αντιθέτως, νιώθω τον πόνο σου. Κι εγώ βαριέμαι, για παράδειγμα, ιστορίες χωρίς χαρακτήρες ή με σελίδες ολόκληρες από technobabble, οπότε καταλαβαίνω πώς νιώθεις. Αισθάνομαι, επομένως, υποχρεωμένη να σου πω ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο γράφω, με περιγραφές και χαρακτήρες και ατμόσφαιρα, και δεν σκοπεύω να τον αλλάξω. Ξέρω πως θα εκπλαγείς, αλλά πολλοί άνθρωποι τα θεωρούν αυτά δομικά στοιχεία της λογοτεχνίας τρόμου (δεν θα σου συνιστούσα σε καμία περίπτωση, βέβαια, να διαβάσεις Λάβκραφτ ή Πόε ή Μπηρς ή Μπλοχ ή Τσέημπερς ή Μπλάκγουντ ή οποιονδήποτε άλλον από αυτούς, γιατί πιθανότατα θα πέσεις σε κώμα από τη βαρεμάρα). Εγώ ανήκω σε αυτούς και, παρά τα εκτενή σου επιχειρήματα κατά καιρούς, ούτε έχω αλλάξει γνώμη ούτε και το σκοπεύω. Είναι μάλλον απίθανο να βρεις ποτέ κάποια ιστορία μου που να είναι του γούστου σου. Με λυπεί, βέβαια, αυτό, αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορείς ποτέ να τους ευχαριστήσεις όλους. Παρότι, λοιπόν, σ' ευχαριστώ για την πολύτιμη κριτική σου, μου φαίνεται πως το πιο έντιμο που μπορώ να κάνω είναι να στο ξεκαθαρίσω αυτό, ώστε να σε γλιτώσω από το μαρτύριο της ανάγνωσης μελλοντικών μου ιστοριών.

 

Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν είχα διαβάσει μερικά κείμενα από τους συγγραφείς που ανέφερες. Δε με ενθουσίασαν και νομίζω πως η αιτία είναι ολοφάνερη. Είναι κείμενα του παρελθόντος και μάλιστα του μακρινού παρελθόντος, αν αναλογιστούμε ότι κάποια γράφτηκαν τον αιώνα του 1800! Ζούμε όμως στο 2016 και πάντα κατά την ταπεινή μου ταπεινή άποψη οι σύγχρονοι συγγραφείς δεν θα πρέπει να αναπαράγουν αυτό το αναχρονιστικό ύφος. Ο King και Barker, για να αναφέρω μερικούς, δείχνουν ξεκάθαρα πως πρέπει να γράφεται μια σύγχρονη ιστορία τρόμου. Σίγουρα όταν έχεις πουλήσει εκατομμύρια, αν όχι δισεκατομμύρια, αντίτυπα ξέρεις το σωστό τρόπο. Έτσι δεν είναι;