Σειρά βιβλίων ''Οι Απόστολοι του Χάους'', Ξαναγράφοντας το Νεκρονομικόν.

[Pantelis Liakas]

Η σειρά βιβλίων ''Απόστολοι του Χάους'', από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, αποτελείται από έξι αυτοτελή βιβλία-νουβελέτες (50 σελίδων το καθένα), με ξεχωριστές υποθέσεις μεταξύ τους, τα οποία περιστρέφονται γύρω από τους μύθους του Νεκρονομικόν του τρελού Άραβα Αμπντούλ Αλχαζρέντ, συνεχίζοντας έτσι επάξια την μυθολογία του, όπως αυτή αποτυπώθηκε μέσα από τα βιβλία του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ.

 

Ξαναγράφοντας το Νεκρονομικόν.
«Γιατί ξανά;» ίσως μας ρωτήσετε. Κι όμως, έχει γραφτεί μερικές δεκάδες φορές και μάλλον θα γράφεται ξανά και ξανά ανά τους αιώνες, γιατί κανείς δεν ξέρει πού αρχίζει και που τελειώνει η επιρροή του Χ.Φ. Λάβκραφτ. Μπορεί την πρώτη φορά να το έγραψε ο τρελός Άραβας, μα σίγουρα δεν ήταν και η τελευταία.
Ξαναγράψτε το κι εσείς μαζί μας με τη φαντασία σας και χαθείτε στις σελίδες του.

 

http://filologika-mathimata-online.blogspot.gr/2016/06/blog-post_3.html

 

https://universe-pathways-ebookstore.skroutzstore.gr/c.Seires-vivlion.280518.html

 

https://www.facebook.com/%CE%9F%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%A7%CE%AC%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%A3%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AC-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%9E%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD-236933216649672/?fref=ts

 

 

• «Η επιστροφή των αποστόλων του χάους» του Παντελή Λιάκα

Το βιβλίο V στην σειρά βιβλίων «Οι Απόστολοι του Χάους»

 

Όλοι οι κάτοικοι εδώ, γνωρίζουν τι είναι οι Μεγάλοι Παλαιοί, αυτά τα αποτρόπαια πλάσματα. Όλοι τους, όμως, αποφεύγουν να μιλάνε ανοιχτά για αυτούς, από φόβο μήπως γίνουν θύματά τους. Έχουν σημειωθεί πολλές περίεργες εξαφανίσεις σε αυτό το μέρος: παιδιά που χάθηκαν στο δάσος και δεν ξαναγύρισαν πίσω, κυνηγοί που βρέθηκαν νεκροί, με τα τομάρια τους γδαρμένα και κρεμασμένα στα δέντρα. Υπήρχαν επίσης άνθρωποι που ξέφυγαν, αλλά όταν γύρισαν είχαν χάσει τα λογικά τους και μετά από λίγο αυτοκτόνησαν. Εδώ οι άνθρωποι φοβούνται να μιλήσουν στους άλλους κατοίκους και για έναν ακόμη σημαντικό λόγο, γιατί θεωρούν ότι πολλοί από αυτούς που γυρίζουν σε αυτά τα μέρη δεν είναι άνθρωποι, αλλά σύμμαχοι και πράκτορες αυτών των σιχαμερών πλασμάτων που έχουν τις κατοικίες τους μέσα στις σπηλιές.

 

• «Ανίερη Πόλη» του Γιώργου Κωστόπουλου

Βιβλίο IV στην σειρά βιβλίων «Οι Απόστολοι του Χάους»

 

Οι θρύλοι λένε ότι αν καταφέρεις και διανύσεις τις ερημικές πεδιάδες της Ιορδανίας κι επιζήσεις από τον ανελέητο ήλιο και τα πλάσματα που σέρνονται κάτω από την άμμο, θα φτάσεις σε μια Μαύρη Πόλη – μια πόλη που το πραγματικό της όνομα δεν μπορεί να προφέρει κανένας άνθρωπος, εκτός ίσως από τα χυδαία βδελύγματα που κατοικούν εκεί.

 

• «Η περιπολία» του Ηλία Ιορδανίδη

Βιβλίο ΙΙ στην σειρά βιβλίων «Απόστολοι του Χάους»

 

Κάπου στη δύση, ένα σύννεφο σηκωνόταν από το έδαφος κι έφτανε τόσο ψηλά που έκρυβε τον ήλιο. Έμοιαζε σαν να έχει δική του ζωή και θέληση, αψηφώντας τους ανέμους που φυσούσαν εκείνη την ώρα. Κι έμοιαζε να έρχεται προς το μέρος τους. Το έδειξε στον υπαρχηγό του. «Το βλέπεις; Δεν φαίνεται σαν να έρχεται προς τα εδώ;» τον ρώτησε, κρύβοντας όσο καλύτερα μπορούσε, την αγωνία στη φωνή του.

 

• «Μετάβαση» της Αναστασίας Μανώλη

Το βιβλίο Ι της σειράς βιβλίων «Οι Απόστολοι του Χάους»

 

Τρεις ημέρες και τρεις νύχτες καθηλωμένος στο πάτωμα, η όψη του μαρτυρούσε όλες τις σκιές που τον κατάπιαν αυτές τις τρεις ημέρες, όλα τα τέρατα που τράφηκαν από τον ίδιο, όλες τις σκέψεις που του σκάψανε τα μάτια, που του σπάσανε τα δόντια από το σφίξιμο του τρόμου, από το σκότος που αναθαρρεύει στη προσπάθεια.

 

• «Οδοιπόρος των ανέμων» της Κιάρας Καλουντζή

Το βιβλίο ΙΙΙ στη σειρά βιβλίων «Απόστολοι του Χάους»

 

«Στεκόμουν έξω από ένα κυκλώπειο τείχος, φτιαγμένο από κάποια σκοτεινή πέτρα, κι από πάνω του έσταζε γλίτσα που έπαιρνε εφιαλτικές ακατανόμαστες μορφές. Η φωνή, η υποχθόνια φωνή που λόγιζα άλλοτε φιλική, μου συλλάβιζε ψιθυριστά ακατάληπτες λέξεις, μονότονα, σε κάποια αινιγματική γλώσσα. Τα τύμπανα των βοσκών έμοιαζαν τώρα να ξορκίζουν το κακό, κι όχι να ευχαριστούν. Μα χτυπούσαν ακριβώς τον ίδιο ρυθμό, υπόκωφο και μακρόσυρτο. Εγώ ήθελα να περάσω το τείχος, μα δεν έβρισκα τις πύλες, ήθελα να μπω στη μαύρη πόλη με τα ιερογλυφικά –δε θυμάμαι γιατί, μα θυμάμαι πως υπήρχε ένα γιατί που απλώς το έχω λησμονήσει– το ήθελα με όλο μου το είναι».

 

• «Το χαμένο κάστρο» του Παναγιώτη Λιανού

Το βιβλίο VI της σειράς βιβλίων «Απόστολοι του Χάους»

 

Κάτω από τα πόδια μου απλωνόταν μια αίθουσα τεραστίων διαστάσεων. Παράξενα φωτεινά χρώματα διαχέονταν στον αέρα ξεκινώντας από μια πηγή ασύλληπτη από τις ανθρώπινες αισθητηριακές ικανότητες. Στη μέση της αίθουσας υπήρχε ένας βωμός βαμμένος κόκκινος… από αίμα. Πάνω του ήταν ξαπλωμένη αναίσθητη μια γυμνή γυναίκα. Γύρω από τον βωμό στέκονταν κάποια πλάσματα που δεν μπορώ να σου περιγράψω. Δεν ήταν ούτε ζώα ούτε άνθρωποι.

Edited June 16, 2016 by Pantelis Liakas

[Ιρμάντα]

Δεν γνωρίζω άλλα ακόμη, πέρα από το ότι η ιδέα για τα εξώφυλλα που σχηματίζουν όλα μαζί μία σφραγίδα των Παλαιών είναι πολύ καλή.

[Naroualis]

Δεν γνωρίζω άλλα ακόμη, πέρα από το ότι η ιδέα για τα εξώφυλλα που σχηματίζουν όλα μαζί μία σφραγίδα των Παλαιών είναι πολύ καλή.

 

Όντως, τσίμπησα με τη μία. Και μέσα είναι όμορφα, στολισμένα.

 

Τα διάβασα σε δύο μέρες και τα έξι. Είναι πάρα πολύ μικρά, το μεγαλύτερο έχει 47 σελίδες.

 

 

1. «Μετάβαση» της Αναστασίας Μανώλη

 

Μια ιστορία που δείχνει να έχει μια προοπτική, ένα όραμα ίσως, αλλά πάσχει τραγικά από έλλειψη τεχνικής και πειθώ

 

2. «Η περιπολία» του Ηλία Ιορδανίδη

 

Παρόλο που έχει εκείνο το θέμα που βαριέμαι μια ιδέα λιγότερο κι από τη φιλοσοφία (ομάδα στρατιωτών που παθαίνουν διάφορα), φαίνεται να έχει κάτι στο μυαλό του και να παλεύει με πείσμα να τα αποδώσει. Θεωρώ ότι θα 'πρεπε να κάνει λίγο περισσότερη έρευνα, να δει πώς μιλάνε τα φαντάρια μεταξύ τους σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

3. «Οδοιπόρος των ανέμων» της Κιάρας Καλουντζή

 

Με την Κιάρα μοιραζόμαστε συχνά το ίδιο κεφάλι: διαβάζει η μία κείμενο της άλλης και σκέφτεται: "έτσι θα το έγραφα κι εγώ, δε θα άλλαζα ούτε μια λέξη εκεί μέσα". Κι εδώ συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά με τον άλλο τρόπο: έτσι θα έγραφα κι εγώ μια ιστορία για τον Μέγα Κθούλου, τα ίδια νοσταλγικά λάθη θα έκανα, την ίδια ηρωίδα, το ίδιο υπόβαθρο, την ίδια ιστορία, ίσως, ναι ίσως.

 

Δεν ξέρω καθόλου - μα καθόλου! - τι με χαλάει σε αυτό το κείμενο. Είμαι μέσα στο κεφάλι της, ξέρω τι θέλει να πει. Δεν ξέρω και πώς να της πω τι φταίει, γιατί πώς να βγω από ένα κεφάλι ολόιδιο με το δικό μου; 

 

4. «Ανίερη Πόλη» του Γιώργου Κωστόπουλου

 

Ίσως το καλύτερο βιβλίο της σειράς (Απόστολοι του Χάους). Λυρικό, αλλά όχι μπαρόκ, επιβεβαιώνει τη φήμη που απέκτησε ο Κωστόπουλος με την Εξιλέωση του. Μου θύμισε για ποιον λόγο μου αρέσει ο Κλαρκ Άστον Σμιθ: γιατί μπλέκει το τρομερό με το απάνθρωπο και το μαγικό.

 

5. «Η επιστροφή των αποστόλων του χάους» του Παντελή Λιάκα

 

Αυτό το βιβλίο με στεναχώρησε. Ήταν κακογραμμένο, γεμάτο λάθη που φαίνονται να είναι λάθη απροσεξίας κι όχι τυχαία. Μου είπε ότι ο συγγραφέας του δεν ενδιαφέρεται να τον διαβάσω, γιατί αν ενδιαφερόταν θα πρόσεχε στη δεύτερη ανάγνωση ότι οι ήρωές του έχουν αγγλικά ονόματα, αλλά το φαξ στο σπίτι του καθηγητή έχει πάνω πάνω τη φράση 

 

Γραφείο Ερευνητικής Παλαιοντολογίας

Αθήνα, 3 Απριλίου 1980

ΠΡΟΣ

Κο ΣΤΙΒ ΓΚΟΡΝΤΟΝ

ΟΔΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ 80

ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ

 

6. «Το χαμένο κάστρο» του Παναγιώτη Λιανού

 

Πολύ φιλόδοξο, αλλά και πολύ αδύναμα εκτελεσμένο.

[Pantelis Liakas]

Ένα ενδεικτικό απόσπασμα από το βιβλίο μου ''Η Επιστροφή των Αποστόλων του Χάους''.

Edited June 17, 2016 by Pantelis Liakas