14o Flash Fiction Live (FFL)

[Γιώργος77 406]

Έδωσες πόνο με αυτό το θέμα...

Τα μυαλά μας πονάνε από τώρα

Edited July 14, 2016 by Γιώργος77

[Ballerond 2,969]

ΞΕΚΙΝΑΑΑΑΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

https://www.youtube.com/watch?v=Ud4HuAzHEUc

[Natasha 1,091]

Παιδιά δυστυχώς μου έκατσε κάτι, ταβέρνα και ψαράκια, οπότε δεν θα μπορέσω. Καλή επιτυχία σε όλους και όλες σας, ανυπομονώ να σας διαβάσω! Πολύ ωραίο θέμα!

edit: η ταβέρνα έκατσε με τους πρεσβύτερους της οικογένειας οπότε ήταν υπεράνω αρνήσεων!

Edited July 14, 2016 by Natasha

[Ballerond 2,969]

Που ανεβαζουμε τις ιστοριες;

[MountainRoot 139]

Επειδή κάτι έτυχε δεν θα μπορέσω να γράψω άλλο ή και να περιμένω να πάει 10μισή. Οπως και να έχει όμως εγώ έγραψα ότι πρόλαβα και χωρίς πολλές διορθώσεις....

 

Αλλά για το καλό λέω να το ποστάρω. Μπορώ να το κάνω σε λίγη ώρα με ένα spoiler η πρέπει να πάει 10Μιση....γιατί δεν ξέρω αν θα μπορώ να το ποστάρω τότε.

[Silvertooth 950]

Επειδή κάτι έτυχε δεν θα μπορέσω να γράψω άλλο ή και να περιμένω να πάει 10μισή. Οπως και να έχει όμως εγώ έγραψα ότι πρόλαβα και χωρίς πολλές διορθώσεις....

 

Αλλά για το καλό λέω να το ποστάρω. Μπορώ να το κάνω σε λίγη ώρα με ένα spoiler η πρέπει να πάει 10Μιση....γιατί δεν ξέρω αν θα μπορώ να το ποστάρω τότε.

 

Δεν νομίζω ότι υπάρχει περιορισμός σχετικά με το πότε θα το ανεβάσεις. Άλλωστε πρέπει πριν πάει 22:30 να έχει ανέβει, οπότε αν το ανεβάσεις τώρα, είσαι μια χαρά.

[Ballerond 2,969]

Θέλει να μου πει κάποιος που ανεβάζουμε;
Εδώ; σε ξεχωριστό topic?

[Silvertooth 950]

Θέλει να μου πει κάποιος που ανεβάζουμε;

Εδώ; σε ξεχωριστό topic?

 

Εδώ.

[Sonya 926]

Εδώ ανεβαίνουν οι ιστορίες, όποτε και να τις τελειώσετε (μέχρι τις 10:30, οπότε αφήνουμε κάτω τα πληκτρολόγια και μετράμε λέξεις).

[Ballerond 2,969]

1100 λέξεις ακριβώς.
Δε θέλω να το ξανακοιτάξω, να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι. Ελπίζω να βγήκε κάτι...πονεμένο.

Hope you enjoy it

Σιωπηλός παρατηρητής.doc

Σιωπηλός παρατηρητής.pdf

[MountainRoot 139]

Δεν εχω ιδέα τι κάνω και δεν ξέρω πως να βάζω spoiler και δεν μπορώ να το βρω κιόλας (δεν θα έπρεπε να υπάρχει κουμπάκι που να λέει spoiler)...θα το κάνω με έναν μπακαλίστικο τρόπο και ελπίζω να πιάσει. Δεν εχουμε πλεον και το preview before posting οπότε τι να πω.

 

Λέξεις 398 και ήθελα να κόψω και άλλες να το κάνω ως άσκηση για να μάθω να γράφω λίγο.

 

 

Διαχωρισμός

«Όχι...Όχι...Όχι....Είσαι εντελώς ηλίθιος. Τον σκότωσες. Πάει χάθηκε..... Θα έπρεπε να σε τερματήσω εδώ και τώρα αλλά έχε χάρη που δεν υπάρχει άλλος να σε αντικαταστήσει ακόμα.»
«Δεν φταίω εγώ. Είναι σαν βούτυρο όλοι τους. Λες και το κάνουνε επίτηδες και πεθαίνουν αμέσως. Είμαι σίγουρος οτι το ξέρουν και δεν θέλουν να μας δώσουν τους δικούς μας. Δεν λένε με τίποτα να ελευθερωθούν οι δικοί μας. Είναι σκληρά καρύδια οι άνθρωποι και ας πεθαίνουν εύκολα. Επίσης έχουν αλλάξει απο την τελευταία φορά. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως αλλά....δεν μου φαίνονται ίδιοι»
Γύρισαν το κεφάλι τους προς τα αριστερά εκεί απο όπου είχαν ξεκινήσει. Υπήρχε, μέχρι το τέλος της αποθήκης στην οποία βρίσκονταν, ανθρωποι όλων των ηλικιών και απο τα δύο φύλλα δεμένοι σε πλαστικές καρέκλες όλοι τους νεκροί. Κοίταξαν προς τα δεξιά. Μερικοί μόνο ακόμα άνθρωποι. Όλοι τους ζωντανοί, για την ώρα, επίσης δεμένοι σε καρέκλες. Θα ερχόταν και η σειρά τους.
Είχε χαθεί ο χρόνος για πολυτέλειες και λεπτές εργασίες. Έπρεπε να πάρουν αυτό για το οποίο είχαν έρθει και γρήγορα μάλιστα. Δεν ήταν καν ειδικοί σε αυτό το πράγμα εξ ου και όλα τα πτώματα....το κάνανε πολύ γρήγορα. Δεν υπήρχαν όμως και άτομα για να καλύψουν και ολόκληρη την Γη.
«Ξαναδιάβασε τις οδηγίες.»
«Τις έχουμε διαβάσει 100 φορές. Δεν είμαστε εμείς για τέτοια σου λεώ.»
Είπε βαριεστημένα
« Για να ελευθερώσουμε τους δικούς μας πρέπει να προκαλέσουμε συγκεκριμένη ποσότητα πόνου στο σώμα των ξενιστών ώστε να μπορέσουν να σπρώξουν απο την άλλη πλευρά οι δικοί μας και να βγουν. Η διαδικασία δεν είναι δύσκολη απλά δεν ξέρουμε πόση είναι η γαμημένη η συγκεκριμένη ποσότητα και με τους ρυθμούς που πάμε δεν παίζει να μάθουμε ούτε σε 1000 χρόνια.»

«Έπρεπε να έχουμε έρθει στην Γη αρκετά χρόνια πριν. Ηρθαμε προχθές και μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει κανένας Πυρήνας να βρει το Ποσό Πόνου που χρειαζόμαστε.»
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε διάπλατα. Στην είσοδο εμφανίστηκε ένας δικός τους με την στολή του αστρόπλοιου ακόμα, να ασθμαίνει γρήγορα.
«Βρήκαμε την ποσότητα πόνου»
«Πόση είναι;»
«Έχει αλλάξει λίγο απο τότε που πρωτοήρθαμε εδώ γι’ αυτό και δεν μπορέσαμε να κάνουμε ούτε έναν Διαχωρισμό.»
«Πες πόση είναι να ξεκινήσουμε.»
«Είναι το ποσό πόνου που παράγετε κατα την διάρκεια μιας ανθρώπινης γέννας περίπου. Με την εξέλιξη τους απο πιθηκοειδή σε αυτό που είναι σήμερα υπήρξε αλλοίωση»
Κοιτάχτηκαν έντρομοι μεταξύ τους και συνέχισε.
«Ήταν ήδη εδώ οι δικοί μας και τους σκοτώσαμε σχεδόν όλους.»

 

Edited July 14, 2016 by MountainRoot

[Sonya 926]

Ωπ, το τσακώσαμε το πρώτο πόκεμον (εσύ φταις για όλα, Ballerond ). Για να δούμε ποιοι γράφουν ακόμα και ποιοι πόνεσαν απ' το θέμα και πήγαν για μοχίτο;

 

Πς, να και το δεύτερο. Ωραία, συμμαζεμένα σε λέξεις, γιατί θα σκάσει το τριχίλιαρο της Αταλάντης και θα δώσει πόνο.

Edited July 14, 2016 by Sonya

[Nienor 2,062]

Για την τιμή των όπλων, διότι έχασα και 45 λεπτά  Είναι μαγικός ρεαλισμός (μάλλον) κι άμα δε μας κάνει ας μη διαγωνίζεται, δεν πειράζει.

 

 

 

 

 

Να χορεύω στα σύννεφα. Να πετώ κάτω από χιλιάδες αστροφεγγιές.

Και στροβιλιζότανε, εκατό γύρους κι άλλους τόσους μονομιάς, κάτω από το λαμπερό φεγγαρόφωτο, ψηλά, πάνω από τις στέγες χιλιάδων σπιτιών όπου κοιμόντουσαν μακάριοι χιλιάδες άνθρωποι. Κι αυτή τη γλυκιά ζαλάδα που τη θυμόταν από τότε, παιδί ακόμα, που άνοιγε διάπλατα τα χέρια της και έφερνε βόλτες γύρω από τον εαυτό της μέχρι να ζαλιστεί καλά καλά, την είχε μόνιμα εκεί πάνω. Μόνο αυτήν ένιωθε. Αυτήν και πόνο. Μα γλυκό. Γιατί όλα όσα την πονούσαν βρίσκονταν στα σωστά σημεία. Τα κόκκαλα του πισινού της πονούσαν από την άγρια επιφάνεια του σκουπόξυλου. Τα χέρια της πάνιαζαν από το σφίξιμο πάνω του, το στομάχι της ανέβαινε στον λαιμό της, οι πατούσες και οι αστράγαλοί της μούδιαζαν. Μα εκείνη πετούσε, χόρευε, στροβιλιζόταν και βουτούσε στο κενό ελεύθερη.

Έπειτα επέστρεφε στην καθήλωση. Στους πόνους της που ο καθένας είχε το δικό του όνομα. Στη συμφορά που είχε ποτίσει τα πάντα μέσα σε εκείνο το μικρό της δωμάτιο, το γεμάτο με σωληνάκια και μηχανήματα που έκαναν λεπτεπίλεπτους ήχους. Είχε ποτίσει τις κουρτίνες, τα σεντόνια, τα μαλλιά της μάνας της, ως και τις καθαρές κάλτσες που της άλλαζε κάθε μέρα, από το πάνω-πάνω συρτάρι. Και δυστυχώς, παρόλο που δεν μπορούσε να κουνηθεί ή να αρθρώσει λέξεις, ακόμη μπορούσε να μυρίζει την αποφορά του νοσοκομείου.

Καμιά φορά, όταν κοιμόταν αληθινά, ονειρευόταν τον θάνατο: έναν όμορφο μελαχρινό άντρα, με περιποιημένο μουστάκι και ημίψηλο. Που ερχόταν σπλαχνικά να την πάρει. Έμοιαζε με έναν από αυτούς τους άντρες που δε θα γνώριζε ποτέ της – ακόμα ένας μικρός πόνος, κι αυτός ήταν θρασύς, τον έλεγε «τριβελιστή» γιατί ήτανε εκεί συνέχεια κι αφορούσε όλα όσα δεν πρόλαβε. Είχε ακόμα τον «μόνιμο» εκείνον που περνούσε και διυλιζόταν μέσα από την ψυχή της μάνας της και κατακαθότανε πάνω της αν βούρκος, τον «χαρωπό» που τον έλεγε έτσι γιατί ήτανε μόνο σωματικός και πού και πού όταν τον θυμόταν αισθανόταν για λίγο ζωντανή.

Φορούσε τη νύχτα όταν ήρθε σε κείνην για πρώτη φορά. Της είχε πει: «Θέλεις να πονάς ή να χορεύεις και να πετάς;» Κι εκείνη βέβαια απάντησε: «Να χορεύω. Να χορεύω στα σύννεφα κάτω από χιλιάδες αστροφεγγιές». Πόσο λάθος… Πόσο την στεναχωρούσε ο μικρότερος εαυτός της. Έπρεπε να περάσει τρία χρόνια καθηλωμένη στο κρεβάτι χωρίς να νιώθει τίποτα, επειδή φοβήθηκε τον πόνο. Μια μικρή λάθος επιλογή που της είχε κοστίσει πόσα;

Στην αρχή ήτανε τόσο όμορφα να πετάς. Η ίδια είχε διαλέξει τη σκούπα, γιατί αυτό της φάνηκε σωστό. Μα σιγά-σιγά κατάλαβε, γιατί ακόμα και εκεί πάνω, στην ομορφιά, ο πόνος ήταν παρόν. Ο πόνος ήταν που την κρατούσε σε εγρήγορση και της δίδασκε πώς να κάνει σωστά ό,τι χρειαζόταν για να πετά. Κι έφτανε να το μάθει, για να καταλάβει ότι όταν πονάς είσαι ζωντανός.

Κι έτσι όποτε μπορούσε πετούσε, και περίμενε να εμφανιστεί μπροστά της ξανά με φορεσιά τη νύχτα, για να τη ρωτήσει κι αυτή τη φορά να απαντήσει σωστά.

[Γιώργος77 406]

Ρε παιδιά μήπως παίζει κανένα ντεπόν;;;

 

Γιατί μου φαίνεται πως έχω ένα καρφί στο κεφάλι μου...

 

Λέξεις: 797

Καρφί στο κεφάλι μου.docx

Καρφί στο κεφάλι μου.doc

Edited July 14, 2016 by Γιώργος77

[MadnJim 2,308]

1099 λέξεις, ένα σφηνάκι ανελέητου πόνου και ανείπωτου τρόμου. Είμαι σίγουρος πως όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε ανάλογες εμπειρίες...

 

Ήρθε η σειρά του.pdf

 

[Sonya 926]

Δυο λεπτάκια για τη λήξη. Βουρ για τις τελευταίες λέξεις!

[elgalla 6,479]

Αλγώ.doc

 

 

Να' μαι κι εγώ.

[Morfeas 2,865]

1168 λέξεις.Αίμα στα Χείλη.docxΑίμα στα Χείλη.doc

Edited July 14, 2016 by elgalla
Προσθήκη αρχείου doc.

[Sonya 926]

Έχει μείνει τελευταιοστιγμούλης ή να σφυρίξω λήξη;

[Morfeas 2,865]

Αν θέλει κάποιος μοντ, ας βάλει και το αρχείο doc στο αρχικό ποστ, γιατί ξεχάστηκα και δεν θα ανοίγει σε όλους.

Αίμα στα Χείλη.doc

[elgalla 6,479]

Μπάι δε γουέι, έγραψα μόνο 1020, έτσι για να μη λέτε.

 

Έδιτ: σύζυγε, σε τακτοποίησα.

Edited July 14, 2016 by elgalla

[Sonya 926]

Και με τις σοκαριστικά λίγες λέξεις της Αταλάντης (δεν σε αναγνωρίζω, κουμπάρα), σφυρίζει λήξη συγγραφής ιστοριών του 14ου FFL. Ένας μοντ να κάνει την καλή ν' ανοίξει το πολλ, διαβάζουμε και ψηφίζουμε μέχρι τις 21/7.

[jjohn 3,469]

Είχα τρεις ιδέες, η μία από αυτές ήταν καλή μάλιστα, αλλά δεν την έγραψα 

Σκέφτομαι να την πασάρω στον Κοκκινόπουλο να την έχει υπόψιν του για καμιά 10η Εντολή κι ετς

----

Λίγοι συμμετέχοντες είναι η αλήθεια. Θα σας διαβάσω αύριο πουρνό-πουρνό με την αυγούλα.

----

Καλή επιτυχία και μπράβο σε όλους σας!

Ωραίο και το θεματάκι  

Edited July 14, 2016 by jjohn

[elgalla 6,479]

Είναι το πρώτο μου poll, ελπίζω να το έκανα σωστά και να μην ξέχασα κανέναν! Αν είναι πείτε μου.

Α, ναι, ψηφίζουμε τις 3 ιστορίες που μας άρεσαν πιο πολύ.

Edited July 14, 2016 by elgalla

[MadnJim 2,308]

Σας διάβασα όλους, και ψήφισα κιόλας, πρώτος πρώτος!  Μπράβο παιδιά, με τόση ζέστη και πάλι κάτι όμορφο βγήκε.  

 

Αταλάντη, με εκπλήσεις! Μόνο 1020 λέξεις; Χάλασε το κλιματιστικό;

 

Α! Είδα ότι μπορούσα να ψηφίσω και τον εαυτό μου, και ναι, το έκανα.