Δυο μικροί κύκλοι

[wordsmith]

Όνομα Συγγραφέα: Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου
Είδος: φάντασυ παραμυθοειδές
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3050 περίπου
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Το έγραψα για το 26ο εργαστήριο της ΑΛΕΦ (Νοέμβριος 2015), αλλά νομίζω ότι κολλάει και στο θέμα του 43ου διαγωνισμού του φόρουμ, τουλάχιστον αν λάβετε υπόψη σας αυτό που έγραψε ο MadnJim στο τόπικ του διαγωνισμού, ότι το φυλαχτό μπορεί να μην είναι ένα αντικείμενο. Εδώ είναι ένα σύμβολο. Του οποίου το σχήμα, όπως αρκετοί στο εργαστήριο φάνηκε να μην κατάλαβαν, δεν είναι συμμετρικό. Δε γράφω πουθενά ότι είναι συμμετρικό και δεν ξέρω από πού βγάλατε το συμπέρασμα ότι είναι (μήπως η συμμετρία συνηθίζεται τόσο πολύ στο μεσαιωνικό ντιζάιν; ). Τεσπά, ελπίζω να σας αρέσει .

 

Δυο μικροί κύκλοι.doc

Edited October 9, 2016 by Nihilio
tag

[Morfeas]

Αυτή την ιστορία δεν τη διαβάζω πρώτη φορά και δεδομένου ότι οι αλλαγές που έκανες είναι κυρίως μικροπράγματα και λεπτομέρειες, τα σχόλιά μου θα είναι τα ίδια: Η ιστορία δεν μου άρεσε κι απ’ όσα κείμενά σου έχω διαβάσει είναι το λιγότερο καλό.

Στα θετικά, έχει κατά κανόνα σωστή γραφή, καλή ροή και κυλάει εύκολα, κάτι που σίγουρα είναι καλό να συμβαίνει (και που και να ήθελες, δεν θα μπορούσες πλέον να μην το κάνεις, εκεί όπου έχεις φτάσει συγγραφικά εννοώ).

Στα αρνητικά, δεν μου φάνηκε η γλώσσα σου τόσο ζεστή, της έλειπε κάτι που να την κάνει να ξεχωρίσει, αυτό που εσύ αποκαλείς "σάλτσες". Η ιστορία δεν με κέρδισε, ο χαρακτήρας ή η κοσμοπλασία δεν μου φάνηκαν πειστικά και το τέλος μου φάνηκε πολύ απλοϊκό, ενώ η αλλαγή που έκανες περισσότερο μπερδεύει παρά το σώζει

(ήξερε η εμπόρισσα κάτι και δεν το έλεγε;)

Για να μην επαναλαμβάνομαι, αντιγράφω τα (αυστηρά, ομολογώ,όπως είναι εκεί το έθιμο ) σχόλιά μου από το εργαστήρι:

 

 

Με άφησε με πολλές απορίες. Γενικά μου φάνηκε ότι η πλοκή ήταν προσχηματική, οι χαρακτήρες μου φάνηκαν χάρτινοι, απλώς υπήρχαν για να προωθήσουν την πλοκή (ο ένας χαρακτήρας, δηλαδή, η πρωταγωνίστρια – έχει το σημάδι στο χέρι, κάτι από το οποίο θα μπορούσες να πιαστείς για να χτίσεις τον χαρακτήρα της, αλλά το αφήνεις ως απλό plot device κι όχι κάτι περισσότερο). Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι μου έδωσε την αίσθηση ότι δεν είχε κάτι να πει, κάτι για το οποίο να αξίζει να τη διηγηθεί κάποιος, μια ιστορία, μια εξερεύνηση, ένα μήνυμα, έναν προβληματισμό, την παρουσίαση μιας ιδέας, ενός κόσμου ή έστω ενός χαρακτήρα.

• Όλο αυτό με τους μικρούς κύκλους μου φάνηκε ασαφές. Υποτίθεται ότι είναι μία «εκλεκτή» για να σώσει τον κόσμο από τον πόλεμο. Γύρω από αυτό, όμως, δεν λες τίποτα. Ούτε για τον πόλεμο ουσιαστικά μιλάς (αναφέρεσαι γενικώς κι αορίστως σε 3 άνδρες), ούτε για ποιον λόγο υπήρξαν οι σημαδεμένοι. Ποιος το έκανε, με ποια λογική, το «γιατί έτσι» εμένα δεν με ικανοποιεί και μου φαίνεται ξεπερασμένη επιλογή. [update: ούτε η εμπόρισσα βγάζει, αν αυτό υπονοείς στο κλείσιμο]
• Το «μόνο πράγμα που αν το αποκτούσε θα σταματούσε» ο καθένας αν κι έχει ενδιαφέρον ως σκέψη, μου φαίνεται ότι παίζει πολύ με λογοπαίγνιο. Π.χ. το τρίτο κουτί (τίποτα) έχει πρακτικά μέσα αέρα, γιατί να μην ήταν ο αέρας που θα σταματούσε τον τρίτο; Η εξήγηση του «όποιος έχει σημάδια, αναγκάζεται να ζήσει διαφορετικά και παίρνει καλύτερα αποφάσεις» αν και παρουσιάζει ενδιαφέρον δεν έχει καμία σχέση με το διήγημα (κατά τη γνώμη μου). Δεν ήταν γενικώς και αορίστως σημαδεμένη, είχε το ιδιαίτερο σύμβολο (που δεν θα το είχε αν δεν είχε γίνει ο πόλεμος). Γενικά δεν βρίσκω νόημα σε όλο αυτό το ζήτημα με τα κουτιά (ποιανού όντος ήταν ιδέα, για ποιον λόγο κλπ), πέραν του ότι θα το ήθελα και κάπως πιο εντυπωσιακό (απλώς ανοίγει 3 κουτιά και κλείνει το 1), παραείναι απλό. Επίσης πώς βρέθηκε κάτι τόσο τρομερό στα χέρια μιας απλής εμπόρισσας; Γενικά πολλές απορίες.
• Χρονικά Παράδοξα και λοιπά μπλεξίματα: Το βασικότερο για μένα ζήτημα στην πλοκή είναι ότι αναφέρεσαι σε έναν πόλεμο που έγινε αιώνες πριν, η Τουρίλ κάνει κάτι που ως δια μαγείας συντομεύει από την ιστορία αυτόν τον πόλεμο, κάτι που θα έπρεπε να αλλάζει εκθετικά την υπόλοιπη ιστορία κι η Τουρίλ γεννιέται, οι γνωστοί της φαντάζεται ότι έμειναν ανεπηρέαστοι κι έχει τις μνήμες των όσων συνέβησαν. Είναι τελείως αναληθοφανές αυτό, σαν να λέω εγώ «Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε πριν φτάσει στη σημερινή Τουρκία, κι εγώ επειδή δεν έχω σχέση ούτε με τους Μακεδόνες ούτε με τους Τούρκους, ευτυχώς δεν επηρεάστηκα από την αλλαγή της ιστορίας». Φάουλ μεγάλο κατ’ εμέ.
• Πολύ ξαφνική η σκηνή που η πρωταγωνίστρια δείχνει το σημάδι στην εμπόρισσα. Γενικά ο διάλογός τους θέλει να γίνει πιο αργός, η πληροφορία να περάσει σταδιακά (μέσα από τον διάλογο εννοώ) κι όχι έτσι μπαμ.

 

 

Τέλος, δεν βρήκα το διήγημα να έχει οποιαδήποτε σχέση με το θέμα του διαγωνισμού: το σημάδι δεν είναι φυλαχτό, δεν φυλάει κάτι, δεν την προστατεύει από τίποτα, είναι απλώς το σημάδι του εκλεκτού που την κάνει ικανή να πράξει κάτι. Αν το θέμα του διαγωνισμού ήταν "σημάδι" ή "εκλεκτός" θα ήσουν μια χαρά, αλλά έτσι μου φαίνεσαι εκτός.

Σε κάθε περίπτωση, καλή επιτυχία!

[WILLIAM]

Μου άρεσε πολύ αυτή η ιστορία και ο τρόπος που την είπες. το χρονικό παράδοξο που επισημαίνει ο Ονειραφέντης από πάνω δε με πείραξε, σε πολλές ιστορίες εκείνος που αλλάζει το συνεχές μένει ανεπηρέαστος. Μου άρεσε και η πινελιά με το ποια ήταν η γυναίκα πραγματικά που της μίλησε. 

 

 

Επίσης μου άρεσε το περιεχόμενο των κουτιών (όπως το εξέλαβα τουλάχιστον), ο πρώτος ήθελε χρυσάφι, ο δεύτερος προφανώς να καταστρέφει και ο τρίτος όχι τίποτα αλλά τα πάντα και γι' αυτό δεν υπήρχε κάτι μέσα. Εξαφανίζοντας αυτόν από την ιστορία την άλλαξε,και η επιθυμία για χρυσό και αυτη για καταστροφή κάποια στιγμή θα κορεστούν αν τα θες όμως όλα δεν σταματάς ποτέ.

 

 

Το εύρημα με τα κεράσια ήταν το... κερασάκι στην τούρτα. Μια νότα διασκεδαστική για να κλείσει η ιστορία.

 

Από τις ιστορίες που έχω ως εδώ διαβάσει η δική σου είναι εκείνη που μου άρεσε πιο πολύ.

Καλή επιτυχία. 

[Mournblade]

Καλησπέρα Κέλλυ!

Επίσης ένα διήγημα που για μένα δεν μπορείς να του προσάψεις κάτι σημαντικά αρνητικό.

Πέρασα όμορφα διαβάζοντας την ιστορία σου! Κυλάει νερό και φαίνεται πως είναι δουλεμένη.

 

Γράφεις με συνέπεια, αρμονικά, βατά. Έχεις όμορφες εικόνες και περιγραφές. (Ειδικά η λευκή έρημος της στάχτης έκανε την φαντασία μου να οργιάζει).

Ωραίες ιδέες με τα κουτιά επίσης, αν και αφήνεις στην κρίση μας την ερμηνεία για το άδειο κουτί και ομολογώ πως πέρασα πολλές στιγμές κάπως έτσι:

(Κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα με τον William, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν έκανα-κάναμε σωστή εκτίμηση!)

 

Θα ήθελα όμως λίγο περισσότερο δυναμισμό. Όχι ντε και καλά μάχες, δεν εννοώ αυτό, αλλά μια ιδέα πιο σουρεαλιστικό ίσως, όσον αφορά το παράδοξο ή τον κόσμο αυτόν καθ’ αυτόν. Και περισσότερες λεπτομέρειες για το σύμπαν επίσης δεν θα με χάλαγαν. Ίσα-ίσα, θα δυνάμωναν το immersion και την τελική αίσθηση που θα μου άφηνε!

 

Σε ένα διήγημα 5-9 σελίδων προσωπικά δεν περιμένω να δεθώ με χαρακτήρες. Περιμένω να με τραβήξει ο κόσμος, η ατμόσφαιρα, οι ιδέες και η γραφή.

Εσύ πέτυχες σε όλα.

Οι εντυπώσεις είναι θετικές λοιπόν.

Καλή επιτυχία!

[Ballerond]

Κέλλυ καλημέρα και μπράβο για την ιστορία σου!

 

Αντιθέτως με αρκετές γνώμες από ότι κατάλαβα, εμένα μου άρεσε πολύ η ιδέα και η υλοποίηση της. Γράφεις αρκετά περιγραφικά, σε αρκετά σημεία βήμα-βήμα το οποίο εμένα μου αρέσει, αν και θα προτιμούσα όντως να ήταν λίγο πιο "ζεστή" η αφήγηση σου. Ειδικά στο φάντασυ πιστεύω ότι βοηθάει πολύ για να κάνεις τον αναγνώστη να ενδιαφερθεί παραπάνω για το σύμπαν σου.

 

Η ιδέα με τα κουτιά και τους κύκλους εμένα μου άρεσε πολύ. Γενικά τέτοια παιχνίδια με αποφάσεις/αινίγματα/χρονικά παράδοξα μου αρέσουν. Δεν βρήκα κάποιο ιδιαίτερο κενό αν και

 

Δεν είμαι σίγουρος για την επιλογή στο κουτί με το τίποτα για ποιον λόγο το έκανε η ηρωίδα σου. Εμένα μου περνάει γιατί ήθελε να μην αναστηθεί αυτός που θα ρήμαζε τα πάντα; Γιατί σκέφτηκε να αναστηθεί αυτός που δεν ήθελε τίποτα; Είναι πολύ διφορούμενο.

 

 

Σίγουρα θα χωρούσε και παραπάνω πράγματα να εισάγεις αν και το τέλος είναι μία απλή, αλλά όχι απλοική, εξήγηση για το τι συμβαίνει όταν επεμβαίνεις στα χρονικά της ιστορίας. Το θέμα ήταν αρκετά αφαιρετικό, το φυλαχτό δεν λειτούργησε όπως ακριβώς θα το ήθελες, οπότε αν χάνει κάπου η ιστορία ίσως είναι απ' εκεί. Πρέπει να μπει κάποιος πολύ στο πετσί της σκέψης σου για να πει ότι είσαι εντός θέματος.

 

Αυτά από εμένα, καλή επιτυχία ;)

[Νίκη]

Μου άρεσε αρκετά. Είμαι ακόμη πολύ αρχάρια στο γράψιμο, αλλά θα μου επιτρέψεις φαντάζομαι να κάνω κάποια σχόλια.  Δεν ήταν πολύ «στολισμένο» και δεν κατάλαβα κάποια πράγματα για τους ήρωες. Ας πω όμως τις εντυπώσεις μου με λεπτομέρεια:

Πρωταγωνιστές: η Τουρίλ είναι πετυχημένη σαν ηρωίδα. Μου άρεσε πολύ ας πούμε που αρχικά την έβαλες να δυσπιστεί προς τις προτάσεις της εμπόρισσας και να θέλει να δει με τα μάτια της τι συμβαίνει.

Η εμπόρισσα μ’ άρεσε λιγότερο και στην αρχή αναρωτιόμουν πού τα ξέρει όλα αυτά, γιατί μου φάνηκε ότι ο ρόλος της ήταν απλώς να λέει όλα αυτά που είχε να πει χωρίς να έχει  κάποια ατομικά χαρακτηριστικά. (Αυτό το σχόλιο είναι λίγο του στυλ «κοίτα ποιος μιλάει», καθώς εγώ δεν χειρίστηκα καλά τους ήρωες μου, αλλά τέλος πάντων)  . Επίσης, η αποκάλυψη του τέλους

(ότι δηλαδή η εμπόρισσα είναι στην πραγματικότητα η βασίλισσα της πόλης) με μπέρδεψε καθώς ο τρόπος που έδινε τις πληροφορίες φαινόταν σαν να γνώριζε από δεύτερο ή και τρίτο χέρι, ενώ αφού ήταν η βασίλισσα θα έπρεπε να τα είχε ζήσει. Και πώς είχε ζήσει τόσους αιώνες;

Πλοκή: κατ’ αρχήν, να παραδεχθώ ότι οι ιστορίες με χρονικά παράδοξα πάντα με μπερδεύουν! Πάντως, αυτή δεν με μπέρδεψε τόσο, αν και θα ήθελα να σχολιάσω την απόφαση.  Δεν κατάλαβα το εξής:

η Τουρίλ αποφάσισε ότι θα ξαναγεννιόταν αυτός που τίποτε δεν θα τον σταματούσε, άρα ο πιο άπληστος, που ήθελε τα πάντα; Έτσι κατάλαβα, αφού η εμπόρισσα λέει ότι το κάθε κουτί περιέχει το πράγμα που ο καθένας από τους 3 που ξεκίνησαν τον πόλεμο θα σταματούσε αν το αποκτούσε. Το ένα περιέχει χρήματα, άρα ο πρώτος ήθελε πλούτο, το άλλο περιείχε φωτιά, άρα ο δεύτερος ήθελε δύναμη/εξουσία, ενώ το τελευταίο περιέχει το τίποτε, άρα ο τρίτος επιθυμούσε τα πάντα. Λέω εγώ λοιπόν τώρα: αν ξαναζούσε αυτός που ήθελε τα πάντα και δεν τον σταματούσε τίποτε, δεν θα γινόταν, αργά ή γρήγορα, η αφορμή κάποιου πολέμου;  Αν έβρισκε κάποιον ή κάτι που  του εναντιωνόταν…

Η λεπτομέρεια που πρόσθεσες με τα κεράσια είναι διασκεδαστική, αλλά κάπως άχρηστη για την πλοκή, πράγμα που σε μικρό κείμενο δεν είναι πολύ καλό να υπάρχει. Θα μπορούσε να αναβαθμιστεί σε χρήσιμη αν, για παράδειγμα, έβαζες  τα κεράσια να είναι το σύμβολο της πόλης, οπότε, βλέποντας το όμοιο σύμβολο στο χέρι της Τουρίλ να την ανυψώσουν σε κάτι ιερό (οπότε θα ήσουν και μες το θέμα, επειδή η πρωταγωνίστρια θα γινόταν το φυλαχτό της πόλης).

Μου φάνηκε επίσης πολύ συμπτωματικό όλο αυτό καθώς, αν κατάλαβα καλά, κάθε σύμβολο θα ήταν κατάλληλο για την διαδικασία σωτηρίας της πόλης. Μου άρεσε βέβαια πολύ η αιτιολόγηση γιατί βοηθάν τα σύμβολα στην λήψη σωστής απόφασης, αλλά μου φάνηκε λίγο αόριστο.

Καλή επιτυχία!

[Ιρμάντα]

Μία πολύ ωραία ιστορία, πράγματι. Δεν ξέρω αν έκανες την ιδανικότερη χρήση της έννοιας του φυλαχτού, βέβαια. Είχες πει έτσι κι αλλιώς πως η ιστορία ήταν παλιότερη. Η ιδέα εξαιρετική, αν ήθελα να γίνω ψείρα θα έλεγα ότι χρονοτρίβησες λίγο στην αρχική περιγραφή της εξαθλιωμένης Ιρέγια –αλλά, πάλι, έτσι η ανατροπή έκανε περισσότερη εντύπωση/ αντίθεση σε σχέση με την αρχή.

Πολύ ωραία ιστορία, wordsmith. Ειδικά το τέλος, με την εμπόρισσα, όταν αλλάζει η ιστορία αλλάζει, όχι φούμαρα!

Καλή σου επιτυχία!

Edited October 5, 2016 by Ιρμάντα

[SymphonyX13]

Όμορφη ιστορία με στρωτή γραφή, ωραίες περιγραφές και ρυθμό. Ο βασικός χαρακτήρας όμορφα δοσμένος, το θέμα πολύ ενδιαφέρον, (αν και το βρίσκω να μην έχει ουδεμία σχέση με το θέμα του διαγωνισμού-δεν μπόρεσα να βρω κάποια σχέση μεταξύ σημαδιού-φυλαχτού) και ο γρίφος με τα κουτιά πολύ έξυπνος. Θα προτιμούσα μόνο να έχεις δώσει κάποια επεξήγηση , έστω στο τέλος για το περιεχόμενο του τρίτου κουτιού για να μην αναρωτιέται ο αναγνώστης αν κατάλαβε καλά ή όχι. Όπως θα ήθελα και περισότερες πληροφορίες σχετικά με το σημάδι, αφού αυτές που δίνονται εμένα προσωπικά με άφησαν με αρκετές απορίες. Όμορφη όπως ξαναείπα ιστορία, που την διάβασα ευχάριστα! Καλή επιτυχία!

Edited October 6, 2016 by SymphonyX13

[Eugenia Rose]

Λοιπόν και εγώ ανήκω σε αυτούς που τους άρεσε η ιστορία και όλοι ξέρουμε ότι γράφεις πολύ καλά και οι περιγραφές της πόλης επίσης μου άρεσαν πολύ. Ο κόσμος που έφτιαξες μοιάζει να έχει βάθος και παρελθόν και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αυτό που εγώ βλέπω ως πρόβλημα είναι πως το διήγημα είναι λίγο άνισο. Στην αρχή περιγράφεις με λεπτομέρεια τα πάντα αλλά μετά σαν ΄κάπως να βιάζεσαι (καλά ήτανε και ο περιορισμός των λέξεων) και έτσι τσακ μπαμ η Τουρίλ μπαίνει στη σκηνή και αποφασίζει και βγαίνει. Επίσης πέρα από το σημάδι και τη μάνα της δεν έχω και πολύ εικόνα του πως και ποια είναι η Τουρίλ. Ίσως αν είχες πιο πολλές λέξεις να μπορούσες να το αναπτύξεις σε αυτό.
 
 

-Εγώ κατάλαβα πάντως πως αυτό που είχε μέσα το τίποτα δεν θα σταματούσε σε τίποτα ή δεν ήθελε τίποτα συγκεκριμένο και έτσι δεν θα σταματούσε ποτέ.

 
-Ωραίο αυτό με τα κεράσια και έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω ποιο φρούτο ήτανε γιατί συνήθως τα κεράσια δεν έχουνε αυτή την ευθεία γραμμή πάνω. Φανταζόμουνα κάτι τελείως εξωτικό που δεν ξέρω.
 
-Εκείνη η εμπόρισσα σαν να μας τα λέει περίεργα. Από την μια δεν ξέρει τα κεράσια, από την άλλη ξέρει τα πάντα για το σύμβολο με τα κεράσια, από την τρίτη κρύβει τα κουτιά στη σκηνή της. Πολύ τυχαία βρισκότανε εκεί με τα πιο σημαντικά κουτιά που αλλάζουνε τον ρουν της ιστορίας ενώ ταυτόχρονα είχε μπόλικη άγνοια για πολλά. Θα μπορούσες να την κάνεις να φαίνεται λίγο πιο πολύ "μέσα στο κόλπο".
 
-Επίσης έχω περιέργεια αν οι άλλοι σαν την Τουρίλ έχουνε επίσης κεράσια για σημάδι και αν ο σκοπός της εμπόρισσας ήταν να τραβήξει τον οποιονδήποτε με τέτοιο σημάδι ή αν μιλούσε γενικά και η Τουρίλ ήταν η μόνη κατάλληλη γι αυτήν την απόφαση. 
 
Καλή επιτυχία!

Edited October 6, 2016 by Eugenia Rose

[Man_from_Earth]

Ξεκινώ με αυτό που θεωρώ το ομορφότερο στοιχείο της ιστορίας: ο μύθος των τριών ανδρών σε σχέση πάντα με τα τρία κουτιά και την ισχύ των 'σημαδεμένων' πάνω σε αυτά. Το περιεχόμενο δε των κουτιών το βρήκα εξαιρετικό (ειδικά όταν δεν υπήρχε). Θεωρώ όμως ότι δεν το αξιοποίησες βέλτιστα ή στο έπακρο:

 

-Η εμπόρισσα από ότι φαίνεται είχε στημένα τα κουτιά στη 'γαλαρία' 'just in case' πράγμα που παραείναι βολικό για να το χωνέψω (πιάσε άλλη μια σοδίτσα...). Το ίδιο γεγονός οδήγησε στο να μας εξιστορίσει το μύθο απότομα και από εκεί που χαζέυαμε κάτι φασόλια, μπουμ, κοσμοϊστορικά γεγονότα.

 

-Η επιλογή του σημαδιού με έπεισε σημειολογικά: κεράσια ως σύμβολο γόνιμης γης αντί καμμένης απόρροια του γεγονότος ότι ο πόλεμος εξαλείφθηκε. Παρόλα αυτά σε μένα δεν λειτουργησε καλά περιγραφικά (κύκλοι με γραμμές κλπ.). Όταν το πρωτοδιάβασα η πληροφορία 'καταχωρήθηκε' με ερωτηματικό. Ενδεχομένως να μεγιστοποιούσες το impact του συμβόλου με κάτι πιο οικείο. Επιπλέον, σχετικά με το σημάδι, εντάξει, είμαστε σε κόσμο με μηδενική τεχνολογία αλλά δεν είχε ποτε δει ή ακούσει για κεράσια από άλλες περιοχές; Υπήρχε εμπόριο...

 

-έβαλες edit 'χωροχρονικού συνεχούς' που ως συνήθως περιπλέκει τα πάντα. Η νέα πραγματικότητα που δημιουργήθηκε πιθανότατα ήταν ένας άλλος κόσμος από αυτόν στον οποίο η ηρωίδα μεγάλωσε και με ενόχλησε που στο τέλος δεν της καίγεται καρφί και ανέμελη βολτάρει στα μαγαζιά. Δεν έχασε τίποτε, δεν θα της λείψει τίποτε από την αρχική πραγματικότητα;

 

Τελικά μου άφησε παραμυθική γεύση από αυτές που σε κάνουν να ξεχνάς τυχόν ερωτηματικά όπως τα παραπάνω (ποια ήταν αυτά είπαμε;).

 

Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Καλημέρα Κέλλυ,

 

Κι εμένα μου άρεσε πολύ η ιστορία. Δεν νομίζω πως έχω κάτι να της προσάψω περά από το ότι ίσως να πήρες τον χρόνο σου λιγουλάκι  προτού μπεις στο ψητό. Δεν ξέρω, πραγματικά, τι άλλο να σου γράψω οπότε:

 

Καλή επιτυχία!

Edited October 9, 2016 by jjohn

[elgalla]

Καλημέρα, Κέλλυ

 

 

εγώ διαφωνούσα σχεδόν με όλους σε εκείνο το εργαστήριο, γιατί η συγκεκριμένη ιστορία ήταν από τις αγαπημένες μου. Και εξακολουθεί να είναι, κατά τη γνώμη μου, μια όμορφη ιστορία, με πολύ ωραία ατμόσφαιρα και γραφή και πολύ ωραία κεντρική ιδέα. Έχει κάποιες ευκολίες σε σχέση με τον ρόλο της εμπόρισσας, ισχύει, έχει όμως και μια γοητεία ο κόσμος που πλάθεις, η οποία αναπληρώνει σημαντικά για τις ευκολίες αυτές. Τα εκτενή μου σχόλια τα έχεις από το εργαστήριο, στα πλαίσια του συγκεκριμένου διαγωνισμού τη θεωρώ εκτός θέματος, αλλά είναι πραγματικά μια πολύ όμορφη ιστορία που ακόμη κι ένα χρόνο μετά τη θυμόμουν πεντακάθαρα όταν έκατσα να την ξαναδιαβάσω. Κι αυτό, νομίζω, είναι εξαιρετικά σημαντικό και δύσκολο επίτευγμα από μόνο του, δεδομένου του πόσα πολλά διηγήματα διάβασα μέσα σ' αυτόν τον έναν χρόνο.

 

 

Μπράβο σου και καλή επιτυχία!

[MadnJim]

Αγαπητή Κέλλυ, απόλαυσα την ιστορία σου. Μου άρεσε η εικόνα της παρηκμασμένης μικρής πόλης στην άκρη της αφιλόξενης ερήμου, με το τεντοπάζαρο και τους εμπόρους. Τεχνικά, φυσικά, το κείμενο είναι άρτιο από κάθε άποψη. Την ιδέα των τριων πολέμαρχων και των τριων κουτιών την βρήκα πολύ καλή, όπως και το περιεχόμενο των κουτιών.

 

Συμφωνώ κι εγώ με τον William, το "τίποτα" το μετάφρασα ως "τα πάντα όλα".

 

Μόλις διάβασα το τι θα συνέβαινε σαν θα επέλεγε κουτί, χαμογέλασα και συνέχισα με ανανεωμένο ενδιαφέρον.

 

Λατρεύω τα πετυχημένα χρονομπερδέματα κι όταν διάβασα πως αυτός που το κουτί του θα έκλεινε πρώτο δεν θα γεννιόταν ποτέ, άρα και όλη η ιστορία θα άλλαζε δραματικά, ανυπομονούσα να δω τι θα γίνει παρακάτω. Όμως, εδώ είναι το μόνο μου μικρό παράπονο, επέλεξες να δώσεις ως αποτέλεσμα της αλλαγής αυτής το πιο απλό, το εκ διαμέτρου αντίθετο όσων συνέβαιναν πριν την αλλαγή. Ο πόλεμος δεν αποφεύχθηκε (στο κείμενο δεν δίνεται καμία πληροφορία επ' αυτού οπότε συμπεραίνω αυθαίρετα), απλά έγινε με δύο μόνο πολέμαρχους αντί για τρεις. Θα μπορούσες αν ήθελες να αφήσεις "σημάδια" τους να υπάρχουν ακόμα. Πιστεύω πως θα έδινε το κάτι περισσότερο στο χρονομπέρδεμα (αγαπημένη μου λέξη αυτή! ). Και, συμφωνώ, αυτός που αλλάζει το χρονοσυνεχές διατηρεί τις μνήμες της προηγούμενης γραμμής, τουλάχιστον για λίγο. 

 

Ωραίο το τέλος, εννοώ το εντελώς τέλος, την τελευταία φράση που κλείνει με χαμόγελο την ιστορία.

Στα του διαγωνισμού, οπωσδήποτε ήταν μέσα στο είδος και, για μένα, μέσα και στο θέμα. Το σημάδι της πρωταγωνίστριας ήταν κάτι σαν φυλαχτό, απλώς αφορούσε όλον τον κόσμο κι όχι μόνον αυτή. Σαν "ενεργοποιήθηκε" ο κόσμος έγινε καλύτερος. Η μόνη μου ένσταση είναι πως ήταν παλιότερη ιστορία σου κι όχι γραμμένη φρέσκια για τον διαγωνισμό, αλλά αφού δεν απαγορεύεται από τους κανονισμούς ας το πάρουμε ως δική μου παραξενιά.

 

Ομολογώ πως πήρα χαρτί και μολύβι και άρχισα τα σκίτσα προκειμένου να κάνω εικόνα την αρχική σου περιγραφή του σημαδιού. Δοκίμασα αρκετούς συνδυασμούς μέχρι να καταλήξω στον σωστό, κι όταν το είδα το μυαλό μου πήγε αμέσως στα κεράσια (και σε κάτι άλλο, αλλά ας το αφήσουμε καλύτερα ). Μου άρεσε σαν πινελιά πως έδεσε το σημάδι με το φρούτο στη νέα εκδοχή του κόσμου, το είδα σαν σύμβολο από κάτι που δεν υπήρχε πριν λόγω του πολέμου, ενώ υπήρξε μετά όταν όλα ήταν πιο καλά.

 

 

Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ.: Όταν έλεγα ότι το φυλαχτό δεν χρειαζόταν να είναι ντε και καλά αντικείμενο, στο μυαλό μου είχα πως θα μπορούσε να είναι άνθρωπος, ή κάτι πιο εξωτικό, ένα αερικό που προστατεύει πχ. Αλλά και το εκ γενετής σημάδι ήταν πολύ καλή ιδέα.

[Solonor]

Μάλιστα. Εδώ δεν έχουμε ούτε δράματα, ούτε το τέλος του κόσμου, ούτε μακελέματα, τουλάχιστον στο χρόνο που βλέπουμε. Έχουμε μια ήρεμη ιστορία με μια μελαγχολική ατμόσφαιρα κι αυτό μου άρεσε.

Το γράψιμο είναι όμορφο, στρωτό, δίχως σκαμπανεβάσματα, δίχως ατοπήματα, με καλούς διαλόγους, καλή λαλιά εκεί που πρέπει –με μοναδική εξαίρεση τον πρώτο διάλογο που σκάει λίγο απότομα κι ίσως λίγο αμήχανα. Μερικές λεπτομέρειες λειτουργούν πολύ καλά, λεπτομέρειες που ζωντανεύουν ειδικά τον χαρακτήρα της Τουρίλ.

Ωστόσο όταν ήρθε η ώρα της πράξης χάθηκα λίγο.

Ο λόγος νομίζω ήταν πως το τέχνασμα της επιλογής δεν δένει τέλεια. Κατ’ αρχήν, θα περίμενε κανείς ένας πόλεμος να οφείλεται σε δύο άντρες. Το ότι έβαλες τρεις, αφήνει μια ανοιχτή ραφή: ήθελες τρεις επιλογές. Έπειτα, η ίδια επιλογή παραείναι γρήγορη. Και η ανακάλυψη εύκολη.

Τα κεράσια, τώρα, είναι μια υπέροχη λεπτομέρεια. Ο τρόπος που περιέγραψες το σύμβολο δούλευε, κάπως έτσι το είχα φανταστεί και μου άρεσε που είχα τη σωστή εικόνα στο μυαλό μου. Όμως στο δικό μου το μυαλό, η επιλογή των κερασιών και πάλι δεν έδενε τέλεια με την ιστορία. Π.χ. θα περίμενα στη δεύτερη πραγματικότητα να ήταν ξεκάθαρα τα κεράσια η αιτία του πλούτου της πόλης ή κάτι τέτοιο. Να υπάρχει ένας λόγος δηλαδή που είναι τα κεράσια κι όχι οι φράουλες ή οι μπανάνες.

Είναι μια γλυκιά ιστορία που θα μπορούσε να γίνει ένα κλικ πιο ξεκάθαρη και αν είχες περισσότερες λέξεις, ίσως κι ένα κλικ πιο δυνατή. Άξιζε τον αναγνωστικό χρόνο και δεν πρόδωσε την άποψη που είχα για τις ικανότητές σου. Θενξ. 

[Cassandra Gotha]

Πάρα πολύ ωραίο, Κέλλυ! Χαμογέλασα στο τέλος,

τι καλά, τα κεράσια υπάρχουν!

 

Δεν βρήκα κανένα αρνητικό, ούτε έχω όρεξη να το ψαχουλέψω και πολύ, γιατί άλλωστε, όταν μια αφήγηση κάνει αυτό που πρέπει, όλα πάνε κατ' ευχήν.

Εντάξει, για να είμαι τελείως ειλικρινής, πρέπει να ομολογήσω ότι... κατέβηκε πολύ εύκολα αυτή η ιστορία, θέλησα λίγο να με παιδέψει, ώστε να με συγκινήσει, τελικά.

Θαύμασα τη γραμματική του κειμένου (μα, ναι! ) και τον ρυθμό.

[Tiessa]

Την ήξερα αυτή την ιστορία και ομολογώ ότι είναι γοητευτική η ατμόσφαιρά της και ευχάριστο το τέλος της. Δεν θα εκθέσω εδώ τυχόν παράπονα για το χωροχρονικό συνεχές (που ανήκει στα θέματα που πάντα με μπερδεύουν). Είναι έτσι γιατί έτσι θέλεις να είναι.

Η περιγραφή της Ιρέγια μού άρεσε πολύ και προϊδεάζει για κάτι ζόρικο.

Το κείμενο κυλάει εύκολα και στρωτά, οι εικόνες εναλλάσσονται γρήγορα και κρατάνε το ενδιαφέρον. Από την άλλη, η σύνδεση με το φυλαχτό είναι κάπως χαλαρή. Θα ήθελα να το έβλεπα λίγο περισσότερο σε δράση με κάποιο τρόπο κι όχι μόνο σαν σημάδι αναγνώρισης.

[Γελωτοποιός]

Μπράβο σου Κέλλυ, πολύ καλή προσπάθεια! Η γραφή σου στρωτή, ξεκούραστη. Η ιδέα της άμμου και της ιστορίας της, πρωτότυπο και εντυπωσιακό στοιχείο. Το περιεχόμενα των κουτιών επίσης εντυπωσιακό. Για το τρίτο κουτί θα συμφωνήσω με την Ευγενία.

 

 

Νομίζω πως το περιεχόμενο του τελευταίου κουτιού ήθελε να συμβολίσει την δίψα του τρίτου άντρα για πόλεμο. Ότι δηλαδή δεν επιζητούσε να αποκτήσει τίποτα για να σταματήσει τον πόλεμο. Επίσης, υπάρχει ένα σημείο που με προβληματίζει λίγο. Θεωρώντας ότι υπάρχουν και άλλα άτομα με το ίδιο σημάδι, να υποθέσω πως όταν και αυτά βρεθούν/βρέθηκαν στο ίδιο δίλημμα με την Τουρίλ, ανάλογα με την επιλογή τους δημιουργήθηκε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν; Ή η Τουρίλ ήταν η πρώτη και τελευταία που κλήθηκε να πάρει την απόφαση; Δεν θα κολλήσω όμως στα χρονικά παράδοξα (εδώ ολόκληρος Nolan μας τα μπέρδεψε με το Interstellar  ), αλλά θα μείνω στην ευχάριστη προσπάθειά σου και στις ωραίες ιδέες.

 

 

Τέλος, το σημάδι και το θέμα του διαγωνισμού είναι λίγο παράξενος συνδυασμός και με προβληματίζει ελάχιστα. Καταλαβαίνω όμως πως το εννοείς οπότε μου είναι δεκτό σαν φυλαχτό. Γενικά η ιστορία σου με ικανοποίησε αρκετά.

 

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!   

[South of Heaven]

Πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντας την ιστορία σου Κέλλυ. Την γραφή την βρήκα στρωτή αλλά και ζεστή χωρίς πολλά πολλά και to the point. Η εξωτική ατμόσφαιρα είναι στα πολύ δυνατά της ιστορίας για μένα. Καραβάνια, παζάρια, ερείπια, έρημος, πολύ δυνατές εικόνες. Το σημάδι που είχε από την γέννησή της η ηρωίδα, δύσκολα το λες φυλαχτό, ωστόσο η ικανότητα αλλαγής της ιστορίας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Αγαπημένο μου κομμάτι πληροφορίας από την κοσμοπλασία της ιστορίας είναι η έρημος και ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε.

Μπράβο και καλή επιτυχία!

[Silvertooth]

Σε γενικές γραμμές προσπάθησα να διαβάσω/κρίνω τα διηγήματα χωρίς να ξέρω ποιος έγραψε τι. Διαβάζοντας τους δύο μικρούς κύκλους μου άφησε καλή αίσθηση γενικά - είχε και καλό τέλος σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ιστοριών αυτού του διαγωνισμού - αν και μπορώ να πω ότι με έχεις συνηθίσει σε πολύ καλύτερα.

 

Η βασική παρατήρηση που έχω να πω είναι στο εξής σημείο (κόβω τις περιγραφές και κρατάω μόνο το διάλογο):

 

«Γιατί εγώ;»
«Γιατί όλοι εσείς που γεννηθήκατε με το σημάδι; Δεν είναι ανάγκη έτσι κι αλλιώς να έχετε κάποια ιδιαίτερη ικανότητα. Το ίδιο το σημάδι σάς κάνει κατάλληλους να παίρνετε αποφάσεις».
«Το σημάδι μάς αλλάζει;»
«Όταν γεννιέσαι με κάτι γραμμένο στο δέρμα σου, ένα σύμβολο που φαίνεται πως έχει κάποια σημασία και δεν είναι τυχαίο, συνήθως συμβαίνει αυτό που φοβόταν η μάνα σου: οι άλλοι γύρω σε αποδιώχνουν, σε κυνηγάνε, από φόβο γι' αυτό που δεν ξέρουν» η εμπόρισσα μιλούσε σοβαρή, ..... «Κι εσύ, μετά από κάθε τέτοια στεναχώρια, πηγαίνεις κάπου απόμερα και ονειροπολείς ότι το σύμβολο σημαίνει κάτι καλό. Ότι το χέρι σου το έχουν σημαδέψει κάποιοι μεγάλοι και σοφοί που κάποια μέρα θα έρθουν να σε πάρουν μαζί τους, σε έναν κόσμο όπου θα ταιριάζεις και θα 'σαι σπουδαίος και σεβαστός. Ε λοιπόν,» η γυναίκα χαμογέλασε αχνά, ήσυχα, σηκώνοντας το φρύδι της για έμφαση «όσο κι αν τα παιδιά μεγαλώνοντας παύουν να πιστεύουν σε κάτι τέτοια, για σας είναι μια σταλίτσα αλήθεια. Κι οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια, ίσως, που περάσατε σ' αυτή τη μοναξιά, σας έμαθαν να βλέπετε τα πράγματα με άλλο μάτι, να εξετάζετε καλύτερα πριν ρίξετε στην πυρά όποιον δε μοιάζει με τους περισσότερους και γι' αυτό να αποφασίζετε με μυαλό πιο καθαρό από το συνηθισμένο. Να, κι αυτό εδώ το μαγαζί» έκανε μια πλατιά χειρονομία «είναι από τα πιο μικρά, τα πιο φτωχικά, τα πιο ασήμαντα της Ιρέγια. Αν δεν είχες νιώσει ποτέ στη ζωή σου κι εσύ μικρή, ασήμαντη, παραγκωνισμένη από όσους φοβούνταν το σημάδι σου, ούτε που θα το πρόσεχες, ούτε που θα σου περνούσε από το μυαλό να μπεις εδώ μέσα».

 

Δεν μοιάζει ιδιαίτερα δυνατός λόγος για να δώσει την εξουσία στην άλλη να επηρεάσει όλο τον κόσμο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν βιώσει παρόμοια δυσπιστία και παραγκωνισμό, η Τουρίλ δε μοιάζει να έχει κάτι το ιδιαίτερο. Απλώς η εξήγηση θυμίζει λίγο κάποια σύγχρονη υποκειμενική ψυχολογική ανάλυση.

 

Μπορώ πάντως να δεχτώ ότι το σημάδι σήμαινε κάτι γι αυτούς που το είχαν - όχι όμως εξαιτίας του πώς τους φέρονται οι υπόλοιποι χάρη σε αυτό.

 

Κατά τα άλλα η ιστορία κύλησε ομαλά και είχε έναν ωραίο τόνο αισιοδοξίας. Καλή συνέχεια.

[wordsmith]

Σας ευχαριστώ που διαβάσατε και σχολιάσατε το διήγημά μου και χάρηκα πολύ που σχεδόν όλοι το καταλάβατε και σας άρεσε , έστω κι αν είχε και μειονεκτήματα.

Συμφωνώ ότι η σχέση με το θέμα είναι πολύ χαλαρή και χρειάζεται πολλή επιείκεια για να το θεωρήσουμε εντός θέματος - δεν είναι αυτό που φαντάζεται κανείς όταν ακούει τη λέξη "φυλαχτό". Απλώς για μένα φυλαχτό είναι αυτό που το φυλάς εσύ, προσέχεις να μην το χάσεις, το έχεις πάντα μαζί σου και γι' αυτό σε διάφορες περιπέτειες εποχής από κάτι τέτοιο αναγνωρίζονται συγγενείς/αγαπημένοι που χάθηκαν πριν πολύ καιρό σε κάποια καταστροφή κλπ κλπ.

Ο ρόλος του συμβόλου με το οποίο κάποιοι (τυχαίοι) έχουν γεννηθεί είναι να ενδιαφερθούν να πλησιάσουν μια σκηνή που θα είχε τυπωμένο στην πρόσοψή της το σύμβολο. Κατά τα άλλα είναι τυχαίοι, δεν τους δίνει κάποια ιδιαίτερη ικανότητα αυτό το σύμβολο και βεβαίως την ικανότητα που έχει κάποιος περιθωριοποιημένος άνθρωπος να κρίνει με πιο ανοιχτό μυαλό δε χρειάζεσαι ένα σύμβολο στο χέρι σου για να την αναπτύξεις, μπορεί να την αποκτήσει κάποιος και για χίλιους δυο άλλους λόγους. Απλώς αυτές οι μάγισσες-ξερωγώποιοι έκαναν το μαγικό με τα μωρά που γεννιούνται σημαδεμένα ήθελαν να εξασφαλίσουν ότι οι άνθρωποι που θα επέλεγαν ένα από τα τρία κουτιά θα ήταν κάποιοι από αυτούς τους περιθωριοποιημένους-και-γι'αυτό-ανοιχτόμυαλους και όχι διαφορετικοί, ακατάλληλοι, χαρακτήρες.

Ο λόγος που το έγραψα αυτό εδώ είναι η ιδέα με τα κουτιά, που μου αρέσει γενικά σαν σύμβαση των παραμυθιών, να υπάρχουν τρία αντικείμενα όμοια-αλλά-και-διαφορετικά-μαζί, από τα οποία να πρέπει να διαλέξεις το ένα (πχ τρία τσεκούρια, το ένα χρυσό, το ένα ασημένιο και το άλλο ξύλινο, και να πρέπει να διαλέξεις, όχι το καλύτερο, αλλά το δικό σου). Ο άντρας του κουτιού που θα επιλέξει η Τουρίλ θα πάψει να υπάρχει, η ζωή του από τη γέννηση ως το θάνατο θα διαγραφεί από την ιστορία. Το χρυσό νόμισμα σημαίνει βεβαίως πλούτο, η φωτιά εξουσία (αυτό από τον Υφαντόκοσμο) και το κενό σημαίνει ότι

αυτός δε θα σταματούσε μπροστά σε τίποτα και θα συνέχιζε τον πόλεμο ό,τι κι αν γινόταν, όσα κι αν κατάφερνε να αποκτήσει.

Μου φάνηκε καλή παραλλαγή στην παραμυθοσύμβαση που λέγαμε.

Τα κεράσια τα έβαλα επειδή μου αρέσουν ( ), επειδή η εποχή τους κρατάει λίγο (και άρα είναι a little closer to extinction than others) και γιατί ένας πόλεμος καταστρέφει και κάτι τέτοια, όχι μόνο ανθρώπινες ζωές: χωράφια, εμπορικές δραστηριότητες, περιουσίες και το μέλλον πλουσίων οικογενειών και (το κερασάκι στην τούρτα ) είδη χλωρίδας και πανίδας που μπορεί να υπάρχουν μόνο στα εμπόλεμα μέρη και τα παίρνει η μπάλα. Η (αριστοκρατικής καταγωγής) εμπόρισσα επίσης προερχόταν από κάποια οικογένεια που θα είχε άλλη εξέλιξη αν δεν είχε κρατήσει τόσο ο πόλεμος και προφανώς δεν ήξερε την ιστορία της πόλης από πρώτο χέρι, αφού παίζουν και μια σειρά γιαγιάδες, είπαμε.

Και πάλι ευχαριστώ, δεν περίμενα να το καταλάβετε τόσοι και τόσο . Μια μερίδα κερασάκι γλυκό του κουταλιού σε όλους από μένα