Το Σμαραγδένιο Μενταγιόν

[WILLIAM]

Όνομα Συγγραφέα: William
Είδος: Φάντασι
Βία; Όχι κάτι τρομερό
Σεξ; Λίγο γυμνό
Αριθμός Λέξεων: 3790
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 43ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας

 

-Στο κάτω μέρους αυτού του post θα βρείτε μια πιο πλήρη εκδοχή της ιστορίας

 

Αρχείο: σε word για όποιον θέλει να το κατεβάσει

 

 

 

 

Ι.

 

Τα τύμπανα ήχησαν ρυθμικά καθώς ο κρατούμενος ανέβηκε στο ικρίωμα και σταμάτησαν. Η πλατεία γύρω ήταν ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο που είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει την εκτέλεση, νέοι και γέροι, επαγγελματίες και αγρότες, άνδρες και γυναίκες. Όλοι αυτοί πίεζαν τη γραμμή των στρατιωτών για μια καλύτερη θέση κοντά στο χώρο της εκτέλεσης ώστε να έχουν καλύτερη θέα.

Πάνω στο ικρίωμα βρίσκονταν τρείς άνδρες μόνο. Ο μελλοθάνατος, ντυμένος με ένα απλό πουκάμισο και ένα παντελόνι, ο δήμιος ντυμένος στα μαύρα και με την κουκούλα να κρύβει τα χαρακτηριστικά του, και ο δικαστής με την επίσημη στολή του και το χαρακτηριστικό κόκκινο σκούφο.

-Μιχαήλ Βοτανειάτη, καταδικάστηκες σε θάνατο για στάση και υποκίνηση σε στάση, έχεις να δηλώσεις τίποτα;

-Ότι χαίρομαι που θα πεθάνω και δε θα ακούω τη φλυαρία σου, απάντησε ο κρατούμενος αρκετά δυνατά για να τον ακούσουν όλοι.

Γέλια ακούστηκαν από το πλήθος. Με μια γκριμάτσα απέχθειας ο δικαστής ένευσε στο δήμιο που τον γονάτισε και έσπρωξε το κεφάλι του στην αιματοβαμμένη επιφάνεια του κούτσουρου εκτέλεσης. Ύψωσε το τσεκούρι που γυάλισε στο φως του πρωινού.

-Σταματήστε την εκτέλεση! Ακούστηκε μια φωνή συνοδευόμενη από μουρμουρητά απογοήτευσης του πλήθους.

Ένας άνδρας είχε μπει στην πλατεία, ήταν έφιππος και ντυμένος με ρούχα αυλικού στο Μεγάλο Παλάτιο.

-Κρατούμενε, ο δούκας Αξιώτης, έχει μια πρόταση για εσένα.

Ο δήμιος σήκωσε όρθιο τον μελλοθάνατο που αντίκριζε τώρα κατά πρόσωπο τον αυλικό.

-Θα σου δοθεί χάρη αν δεχθείς να ταξιδέψεις στον πύργο του Ντραζάκ του ανηλεούς και να φέρεις πίσω κάτι που η εξοχότης του θέλει.

Μουρμουρητά διέτρεξαν το πλήθος, η επιλογή που δινόταν στον κατάδικο δεν ήταν και αξιοζήλευτη. Θα γλίτωνε προσωρινά τη ζωή του αλλά θα έπρεπε να πολεμήσει για να επιβιώσει εκεί που τον έστελναν και ο σχεδόν βέβαιος θάνατος που τον περίμενε εκεί έκανε την καρατόμηση να δείχνει μια πράξη ελέους. Κανείς δεν είχε γυρίσει ζωντανός από εκεί και ο μόνος που είχε επιστρέψει, έστω και νεκρός πάνω στο άλογό του, είχε μια επιθανάτια έκφραση που μαρτυρούσε ότι είχε αντικρίσει ανείπωτους τρόμους.

-Δέχομαι, είπε ο μελλοθάνατος αγέρωχα κάνοντας και πάλι το κοινό να επιδοθεί σε ψιθύρους.

Χωρίς πολλές τυπικότητες τον κατέβασαν από το ικρίωμα και παραδόθηκε στην φροντίδα του αυλικού που τον επιβίβασε σε ένα δεύτερο άλογο και πήραν το δρόμο για το παλάτι του διοικητή της πόλης,

-Τι αναζητώ στον πύργο του Ντραζάκ; ρώτησε ο μέχρι πριν λίγο μελλοθάνατος διασχίζοντας τους δρόμους της πόλης της Ακροκώμης.

-Στον πύργο ζει μια φοβερή μάγισσα, είναι πανίσχυρη και τα μάγια της ανίκητα. Δεν πρέπει να την κοιτάξεις για να την σκοτώσεις. Αν την κοιτάξεις θα χαθείς, αν κοιτάξεις τα μάτια της θα πλανηθείς για πάντα μέσα τους, θα μείνεις εκεί μέχρι ο χρόνος να διαλύσει το κορμί σου, αν κοιτάξεις τα χείλη της θα την φιλήσεις και τότε θα ρουφήξει την ψυχή σου, αν κοιτάξεις τα στήθη της θα την ποθήσεις και τότε θα ζευγαρώσεις μαζί της και θα είσαι σκλάβος στις ορέξεις της, αν κοιτάξεις τα πόδια της έστω θα τη λατρέψεις σαν θεά σου και θα είσαι πιστός της υπηρέτης ως που να θέσει τέλος ο χρόνος στο μαρτύριό σου.

-Αν δεν μπορώ να την κοιτάξω πως θα τη σκοτώσω;

-Θα έχεις μαζί σου έναν ευνούχο, για εκείνους οι γυναίκες δεν αποτελούν πειρασμό, θα μπορεί να την κοιτάζει άφοβα και να σε κατευθύνει. Έχεις πολεμήσει ποτέ με κλειστά τα μάτια;

-Ναι, σε μια πολιορκία πολεμώντας τους Χουσίτες είχα εκτεθεί σε φωτιά και για λίγο είχα αναγκαστεί να το κάνω.

-Πολύ ωραία, μόλις τη σκοτώσεις θα πάρεις το φυλαχτό που φοράει με μια αλυσίδα γύρω από το λαιμό της, το Σμαραγδένιο Μενταγιόν. Αυτό είναι που θέλει ο δούκας Αξιώτης.

-Θα το φέρω.

-Έξοχα, να υποθέσω ότι δέχεσαι λοιπόν.

-Με μερικούς όρους, είπε ο Μιχαήλ Βοτανειάτης, θέλω τα όπλα μου και τους συντρόφους μου που είναι στα μπουντρούμια της φυλακής του Ιελισσαίου.

-Εντάξει.

-Και θέλω και τριάντα χρυσά νομίσματα, χρειάζομαι ρούχα και θα χρειάζονται και αυτοί.

Ο άλλος άνδρας έβγαλε από μια τσέπη της πολυτελούς ενδυμασίας του ένα πουγκί και του το έδωσε. Πήρανε ένα μακρύ λασπωμένο δρόμο αλλάζοντας προορισμό.

-Σαράντα, και για τα έξοδα του ταξιδιού, κανόνισε να φτάσουν.

Φτάσανε στις φυλακές. Είχαν πάρει το όνομά τους από τον έπαρχο που είχε χτίσει το αρχικό κτίσμα κάπου τρεις αιώνες πριν, και ήταν σκοτεινές και γεμάτες υγρασία. Με οδηγό τον αυλικό ο Βοτανειάτης πέρασε την πύλη από την οποία είχε βγει μόλις λίγες ώρες πριν και κατέβηκε τα σκαλιά για τα υπόγεια όπου κρατούνταν οι μελλοθάνατοι. Εδώ κινούνταν με το φως πυρσών που κρατούσαν οι δεσμοφύλακες ενώ ο αυλικός συνοδός του κρατούσε ένα αρωματισμένο μαντήλι στη μύτη του. Ο Βοτανειάτης σταμάτησε μπροστά σε ένα κελί που βρίσκονταν δύο αλυσοδεμένοι άνδρες. Αυτοί στην αρχή δεν κινήθηκαν αλλά συνειδητοποιώντας ποιος στεκόταν στο διάδρομο σηκώθηκαν όρθιοι.

-Στρατηγέ, είπε ο ένας, είσαι εσύ; Σε φέρανε πίσω;

-Μου δίνουν, και σε’ σας αν έρθετε μαζί μου, χάρη αρκεί να εκτελέσουμε μια αποστολή.

-Μαζί σου στρατηγέ και στην κόλαση, είπε ο ίδιος άνδρας.

-Βάλρους; είπε στον άλλο ο Βοτανειάτης.

-Χειρότερα από εδώ δεν πρόκειται να είναι, είπε ο πολεμιστής που το κεφάλι του σχεδόν άγγιζε την οροφή.

Ο αυλικός έκανε ένα νόημα να ανοίξουν το κελί και να λύσουν τους άνδρες. Πήραν το δρόμο της επιστροφής. Πλησίαζαν την έξοδο όταν ένας κρατούμενος φώναξε μέσα από τη σκοτεινιά του κελιού του:

-Άρχοντά μου, βγάλε με από’ δω μέσα σε εκλιπαρώ.

Ο Βοτανειάτης πλησίασε την σιδερένια πόρτα του κελιού και ρώτησε:

-Πως σε λένε; Και γιατί είσαι εδώ;

-Με λένε Λαόνικο Σκορδουμίτη και έχω καταδικαστεί σε δέκα χρόνια ειρκτή για κλοπές.

Ο Βοτανειάτης συνοφρυώθηκε. Επρόκειτο για έναν κοινό κλέφτη και το αίσθημα δικαίου του δεν είχε αμβλυνθεί από τη στάση που είχε επιχειρήσει, ούτε καν αν επρόκειτο για τη δικαιοσύνη του Μαρδοχαίου. Όμως πήγαιναν να κλέψουν ένα φυλακτό από μια μάγισσα. Ίσως να ήταν χρήσιμος.

-Πόσα χρόνια έχεις εκτίσει;

-Τρία, δεν θα αντέξω άλλα επτά εδώ μέσα.

-Αν έρθεις μαζί μου στο εγχείρημα που έχω αναλάβει θα σου χαρισθούν τα υπόλοιπα χρόνια.

-Άρχοντά μου, είμαι παντοτινός δούλος σου.

Βγήκαν και πάλι στην αυλή της φυλακής και όλοι πήραν βαθιά ανάσα στον κρύο αλλά καθαρό αέρα. Στο κέντρο της αυλής ο δήμιος που λίγο πριν είχε χάσει την ευκαιρία να του πάρει το κεφάλι ακόνιζε το τσεκούρι του. Το κούτσουρο ήταν ήδη στημένο και μια πόρτα άνοιξε. Βγάλανε μια φιγούρα ντυμένη στα λευκά με το μανδύα της να αναδίδει έντονα την μυρωδιά θείου. Αυτό σήμαινε μόνο ένα πράγμα, μάγισσα, αφού θα της έπαιρναν το κεφάλι θα την έκαιγαν γιατί λεγόταν πως μπορούσαν να επιστρέψουν από το θάνατο αν δεν καίγονταν.

-Πάμε να φύγουμε, άρχοντά μου, είπε ο Λαόνικος, είναι καταραμένα όντα αυτές οι μάγισσες.

-Πάμε να αντιμετωπίσουμε μια, είπε ο Μιχαήλ, ίσως θα μπορούσε να μας φανεί χρήσιμη.

Πλησίασε τον εκτελεστή και είπε στην καταδικασμένη κοπέλα.

-Κοίταξέ με.

Εκείνη το έκανε. Τα μάτια της είχαν το πιο ζεστό καστανό χρώμα που είχε δει ποτέ και το δέρμα της είχε την απόχρωση των νομάδων της Ανατολής.

-Από πού είσαι;

-Από τη φυλή των Ασάρ, είπε η κοπέλα σε άψογη κοινή.

-Είσαι πραγματικά μάγισσα; Πηγαίνω να αντιμετωπίσω μία και αν με βοηθήσεις θα σε αφήσω ελεύθερη.

Η γυναίκα τον κοίταξε για μια στιγμή και μετά ένευσε καταφατικά.

-Είμαι γητεύτρα, είπε, και θα σε βοηθήσω με κάθε τρόπο που μπορώ.

-Πως σε λένε;

-Αλίμα.

-Η Αλίμα θα έρθει μαζί μας, είπε ο Βοτανειάτης.

-Μου έχεις χαλάσει τη μέρα σήμερα, μούγκρισε ο δήμιος.

 

 

ΙΙ.

 

Ο Βοτανειάτης βγήκε από το νερό και αφού σκουπίστηκε καλά με την πετσέτα άρχισε να ντύνεται. Μετά τις φυλακές είχαν αφήσει τον αυλικό και είχαν μεταβεί στα λουτρά του Πανδρόσου όπου θα μπορούσαν να ξεπλύνουν από πάνω τους τη βρώμα της φυλακής πριν ντυθούν με καινούρια καθαρά ρούχα.

Τώρα με τα πάντα καθαρά, από τις μαύρες μπότες μέχρι τον ίδιου χρώματος μανδύα του, άρχισε να ζώνεται τα όπλα του, πολεμούσε με μια μεγάλη σπάθα αλλά έφερε πάντα μαζί του και ένα εγχειρίδιο. Πέρασε την καμάρα για τον επόμενο χώρο και στάθηκε. Μπορούσε να δει στην απέναντι κάμαρα την Αλίμα να ντύνεται. Ήξερε ότι δεν ήταν σωστό αλλά δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα από την γυμνή μορφή της. Το δέρμα της ήταν στο χρώμα της κανέλλας, λείο και αψεγάδιαστο, τα πόδια της καλοσχηματισμένα, οι γοφοί της γεμάτοι και τα στήθη της πλούσια, τα μακριά μαλλιά της ήταν κατάμαυρα και έπεφταν ως την πλάτη της όπου σταγόνες νερού λαμπύριζαν ακόμα. Φόρεσε μια από τις παραδοσιακές ρόμπες του λαού της στο χρώμα της άμμου και ένα κάλυμμα της κεφαλής που άφηνε μόνο το πρόσωπο ακάλυπτο. Προχώρησε προς το μέρος του και υποκλίθηκε.

-Είμαι έτοιμη άρχοντά μου.

Βγήκαν στον προθάλαμο όπου τους συνάντησαν οι άλλοι τρεις άνδρες. Ο Λέων Νεστάνης, ο υπασπιστής του, είχε πλυθεί και είχε χτενίσει τη γενειάδα του, αυτός και ο Βάλρους είχαν προλάβει να απολαύσουν και τις χάρες δυο γυναικών από τις υπηρέτριες των λουτρών. Σίγουρα είχαν στερηθεί τη γυναικεία συντροφιά τόσο καιρό. Ο Λαόνικος είχε κάνει ένα  γερό μπάνιο και μετά από αυτό είχε ασχοληθεί με το να τους βρει καλά άλογα. Ο Λέων είχε οπλισθεί με ξίφος και ασπίδα, όπως και όταν πολεμούσαν με τον αυτοκρατορικό στρατό, ο Βάλρους Οστράγκεν, με τα δύο που χρησιμοποιούσε όντας αμφιδέξιος.

-Τι θα κάνουμε τώρα στρατηγέ; ρώτησε ο Λέων.

-Θα συναντήσουμε στην πύλη τον ευνούχο Χρυσάφιο και θα ξεκινήσουμε για την αποστολή μας.

 

Ο Χρυσάφιος ήταν ένας χοντρός πλαδαρός άνδρας, όπως ήταν σχεδόν πάντα οι ευνούχοι, με ξυρισμένο κεφάλι και φανταχτερό χιτώνα. Τους περίμενε κοντά στην πύλη και συστήθηκε με το όνομά του και το αξίωμά του, πρωτονοτάριος του άρχοντα Μαρδοχαίου.

-Είμαι ο εξ’ απορρήτων της εξοχότητάς του, είπε ενώ κοίταζε με εξεταστικό μάτι την Αλίμα.

-Νόμιζα ότι αυτός ήταν ο Αξιώτης, είπε ο Βοτανειάτης.

-Ένας άρχοντας έχει πολλά να σκεφθεί και πολλές αρμοδιότητες, δεν έχει μόνο έναν εξ’ απορρήτων. Διάλεξες καλά, είπε ενώ κοίταζε ακόμα την Αλίμα.

-Είναι εδώ γιατί χρειάζεται και όχι για την απόλαυση, είπε ο Λέων, όχι ότι κινδυνεύει από’ σενα.

-Κάνε ένα σχόλιο ακόμα για’ μένα και θα πέσει το κεφάλι σου! είπε ο Χρυσάφιος χολωμένα.

-Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια, παρενέβη ο Βοτανειάτης, έχουμε μια αποστολή να εκτελέσουμε.

 

Ο πύργος του Ντραζάκ του ανηλεούς ορθωνόταν στην δυτική πλευρά των ορέων του Κρίκου. Στην παλιά εποχή, όταν η περιοχή βρισκόταν ακόμα στον έλεγχο της αυτοκρατορίας ήταν γνωστός σαν οχυρό των Βουρκελιωτών αλλά μετά είχε γίνει άντρο ληστών, από έναν διαβόητο λήσταρχο είχε πάρει και το τωρινό του όνομα, και τώρα ήταν η κατοικία της μάγισσας. Απείχε από την Ακροκώμη και τα σύνορα δύο περίπου ημερών δρόμο. Η μικρή ομάδα του Βοτανειάτη άφησε πίσω της την πόλη και προχώρησε στους πρόποδες του βουνού. Οι τρεις πολεμιστές μιλούσαν μεταξύ τους για όσα είχαν ζήσει και τι τους περίμενε στον προορισμό τους. Ο Λαόνικος ήταν λαλίστατος και μοιραζόταν μαζί τους παλιές του περιπέτειες ενώ η Αλίμα μιλούσε σπάνια. Ο Χρυσάφιος μιλούσε σπάνια και ήταν συνήθως για να κάνει δηκτικές παρατηρήσεις.

Σταμάτησαν για να περάσουν τη νύχτα τους στα ερείπια ενός παλιού φυλακίου. Δύο τοίχοι που σχημάτιζαν γωνία είχαν διασωθεί όρθιοι και οι πλάκες του δαπέδου είχαν επιζήσει της μανίας της φύσης οπότε ήταν ένα καλό μέρος. Το ότι παραδίπλα βρισκόταν και μια πηγή με τρεχούμενο νερό το έκανε ακόμα πιο κατάλληλο. Ο Λαόνικος μάζεψε ξύλα και άναψαν φωτιά ενώ μοιράστηκαν λίγα από τα τρόφιμα που είχαν αγοράσει από την πόλη πριν φύγουν. Οι τρεις πολεμιστές μοιράστηκαν τις βάρδιες για να φυλάξουν σκοπιά και μετά έπεσαν όλοι για ύπνο εκτός από τον Βάλρους που είχε την πρώτη βάρδια.

 

Η νύχτα πέρασε χωρίς πρόβλημα και το πρωί μετά από ένα γρήγορο πρόγευμα ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν και πάλι. Οι πολεμιστές και ο Λαόνικος ετοίμαζαν τα άλογά τους και η Αλίμα είχε επωφεληθεί να πάει στην πηγή να ρίξει λίγο νερό πάνω της. Απολάμβανε την αίσθηση της δροσιάς στο πρόσωπο και το λαιμό της όταν άκουσε τους θάμνους πίσω της να παραμερίζουν. Γύρισε και αντίκρισε τον Χρυσάφιο. Τρομαγμένη τακτοποίησε το φόρεμά της κρύβοντας το γυμνό στήθος της και μετά φόρεσε βιαστικά και το κάλυμμα της κεφαλής.

-Ήθελα να σου μιλήσω, είπε ο ευνούχος.

-Για ποιο πράγμα; είπε η Αλίμα καχύποπτα.

-Μόνο εμείς θα γυρίσουμε από τον πύργο, είπε ο Χρυσάφιος πλησιάζοντας, και θα ήθελα να μιλήσουμε για το μέλλον σου. Μια τόσο όμορφή γυναίκα σίγουρα θα ενδιαφέρει τον δούκα Αξιώτη.

Το χέρι του ταξίδεψε στο στήθος της, το κατέβασε με την ράχη χαϊδεύοντας την καμπύλη του. Η Αλίμα τραβήχτηκε με μια κραυγή απέχθειας που έφερε εκεί τον Βοτανειάτη.

-Τι συμβαίνει εδώ; ρώτησε αυστηρά.

-Είχαμε μια συζήτηση για το μέλλον, είπε ο Χρυσάφιος.

Η Αλίμα απομακρύνθηκε αφήνοντας τον Βοτανειάτη μπερδεμένο, ο ευνούχος δεν μπορούσε να την ποθεί ερωτικά ή να έχει τέτοιες ανάγκες, άρα; Τι ήθελε λοιπόν; Δεν του άρεσε να μην έχει απάντηση για κάποιο ερώτημα ειδικά όταν διαισθανόταν ότι μπορεί να είχε να κάνει με την αποστολή που είχε αναλάβει.

 

Ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει προς τη δύση όταν είδαν μπροστά τους τον πύργο. Τα τείχη του ήταν ψηλά και στο χρώμα της πέτρας του γύρω βουνού ενώ οι πύργοι τους είχαν καταπέσει από τα χρόνια που είχαν περάσει χωρίς συντήρηση κάνοντας ωστόσο τα τείχη πιο απροσπέλαστα και ισχυρά αντί να τα εξασθενούν. Η πύλη ήταν ανοιχτή και από μέσα ερχόταν ένα κιτρινωπό φως σαν από πολλά κεριά. Η σιωπή ήταν σχεδόν απόλυτη, δεν ακουγόταν κανένα ζώο, δεν κελαηδούσαν πουλιά και δεν πετούσαν στον ουρανό, δεν κουνιόταν φύλλο, σαν να ήταν ακόμα και ο αέρας ακίνητος. Μόνο τα πέταλα των αλόγων τους πάνω στις πέτρες ακούγονταν και η  ησυχία μεγέθυνε τον ήχο.

-Δεν μου αρέσει αυτό το μέρος καθόλου, είπε ο Λαόνικος, σίγουρα πρέπει να μπούμε;

Πέρασαν την πύλη και τα πέταλά τους κροτάλισαν στο παμπάλαιο πλακόστρωτο της εσωτερικής αυλής. Σταμάτησαν μπροστά στην είσοδο των κτισμάτων του πύργου που ήταν κλειστή και, όπως φάνηκε από μια δοκιμή, κλειδωμένη.

-Μπορείς να την ανοίξεις; είπε Βοτανειάτης στον Λαόνικο.

Εκείνος πήδηξε από το άλογό του και πήγε στην πύλη. Έβγαλε από ένα σακούλι ένα μικρό μεταλλικό εργαλείο και άρχισε να δουλεύει στην κλειδαριά. Ξεκλείδωσε την πύλη και μετά επέστρεψε κοντά στους άλλους χωρίς να τολμήσει να την ανοίξει.

-Μείνε εδώ με τα άλογα, είπε ο Βοτανειάτης και με τους υπόλοιπους προχώρησε στην πύλη και την έσπρωξε.

 

ΙΙΙ.

 

Η πύλη άνοιξε με ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο και με τον Βοτανειάτη πρώτο μπήκαν μέσα. Βρέθηκαν σε μια μεγάλη σάλα με πλάκες στο έδαφος και ένα χαλί που είχε φαγωθεί από το χρόνο ενώ πάνω από τα κεφάλια τους κρεμόταν ένας μεγάλος πολυέλεος. Αλλά αυτό που τράβηξε την προσοχή τους ήταν οι πολεμιστές που βρίσκονταν μπροστά τους. Ήταν όλοι ντυμένοι με πανοπλίες και οπλισμένοι με σπαθιά και ασπίδες με το έμβλημα της αυτοκρατορίας, και ήταν όλοι νεκροί. Νεκροκεφαλές φαίνονταν από τα κράνη τους και σκελετωμένα χέρια κρατούσαν τα όπλα. Επιτέθηκαν αμέσως.

Ο Βοτανειάτης τράβηξε τη σπάθα του, ο Λέων πήρε θέση αριστερά του και ο Βάλρους δεξιά. Η μάχη ήταν σκληρή αλλά οι τρεις πολεμιστές ήταν από τους καλύτερους που είχε η αυτοκρατορία. Χτυπούσαν γρήγορα και καίρια ενώ απέκρουαν τα χτυπήματα των σκελετικών πολεμιστών. Η αίθουσα αντηχούσε από τα χτυπήματα του μετάλλου στο μέταλλο και τον κρότο των αντιπάλων τους όταν σωριάζονταν στο δάπεδο διαλυμένοι. Ο Χρυσάφιος είχε μείνει πίσω κοντά στην πόρτα και στρίγγλιζε φοβισμένος κάθε φορά που έδειχναν οι σκελετικοί πολεμιστές να υπερτερούν στη μάχη. Νικήθηκαν ωστόσο και ο Βοτανειάτης προχώρησε στη σκάλα που οδηγούσε στον πρώτο όροφο του πύργου.

Σταμάτησε στη μέση όμως καθώς ένα ον που παρόμοιο του δεν είχε ξαναδεί κατέβαινε τη σκάλα. Έμοιαζε με φίδι αλλά ήταν πολύ μεγαλύτερο, οι κουλούρες του σέρνονταν στη σκάλα πίσω του ενώ το ορθωμένο μέρος από το καλυμμένο με μαύρες φολίδες σώμα του ήταν πιο ψηλό από τον πολεμιστή. Ένα οστέινο στεφάνι προφύλασσε το λαιμό του και μια μαύρη γλώσσα οπλισμένη με ένα κεντρί που έσταζε δηλητήριο μπαινόβγαινε στο στόμα του.

-Για όνομα της Φρέια, τη είναι αυτό το πράγμα; Αναφώνησε ο Βάλρους.

-Ένας Υπερόφις, είπε η Αμίνα, κάνετε πίσω πολεμιστές. Το κεντρί του είναι θανάσιμο και δύσκολα τα όπλα σας θα περάσουν την πανοπλία του. Άλλη είναι η αδυναμία του.

Η κοπέλα πέρασε μπροστά και μια απόκοσμη μελωδία ξεχύθηκε από τα χείλη της. Το μεγάλο ερπετό χαμήλωσε το κεφάλι και κουλουριάστηκε στη σκάλα. Καθώς η μελωδία συνεχιζόταν το ακούμπησε στις σπείρες του σώματός του και τα μεγάλα μοχθηρά μάτια του έκλεισαν.

-Πάμε, είπε ο Βοτανειάτης, προσέξτε μην το αγγίξετε και ξυπνήσει.

Είχαν μόλις φτάσει στον πρώτο όροφο όταν ένας νέος κίνδυνος εμφανίστηκε στο πρόσωπο μιας δράκας ψηλών, μεγαλόσωμων όντων με μυώδη σώματα και κυρτές πλάτες που ήταν οπλισμένα με τσεκούρια και ρόπαλα.

-Τελώνια, είπε ο Βάλρους με απέχθεια και προχώρησε να αντιμετωπίσει τα κακόβουλα όντα. Ο Βοτανειάτης και ο Λέων έσπευσαν να πάρουν θέση δίπλα του.

Αυτή η μάχη ήταν πιο δύσκολη από τη μάχη με τους πολεμιστές κάτω, τα τελώνια ήταν εξαιρετικά δυνατά και αιμοβόρα. Αν είχαν ένα μειονέκτημα ήταν η έλλειψη συντονισμού, δεν πολεμούσαν σαν ομάδα αλλά το καθένα μόνο του, έτσι πολλές φορές αλληλοεμποδίζονταν επιτρέποντας στους τρεις πολεμιστές να τα αντιμετωπίζουν και τελικά ένα προς ένα να τα σκοτώσουν.

-Τι άλλο θα δουν τα μάτια μου, είπε ο Χρυσάφιος καθώς δρασκελούσε το τελευταίο από αυτά για να φτάσει στη σκάλα προς τον επόμενο όροφο.

Η απάντηση ήρθε από μια φωνή που έψελνε ξόρκια και απήγγειλε κατάρες. Στην κορυφή της σκάλας είχε εμφανιστεί ένα όν που έμοιαζε βγαλμένο από παραμύθι ή από εφιάλτη. Ήταν μια όμορφη γυναίκα με γλυκό πρόσωπο, μακριά μαύρα μαλλιά, αλαβάστρινο δέρμα και ολοστρόγγυλα στήθη αλλά από τη μέση και κάτω είχε σώμα φιδιού που κατέληγε σε μια διχαλωτή ουρά.

-Μια λάμια, είπε ο Βοτανειάτης, γρήγορα πριν προλάβει να ολοκληρώσει την κατάρα της.

Έτρεξε πρώτος μπροστά. Η λάμια χαμογέλασε με ένα χαμόγελο που έδειξε την πραγματική της φύση κάνοντας το όμορφό της πρόσωπο μια απαίσια μάσκα και αποκαλύπτοντας μια σειρά αιχμηρών δοντιών. Τίναξε την ουρά της στα πόδια του με σκοπό να τον ανατρέψει αλλά εκείνος πήδηξε από πάνω και πριν καλά καλά ξαναπατήσει στο έδαφος βύθισε τα σπαθιά του στην κοιλιά της. Η λάμια έπεσε στη σκάλα σφαδάζοντας και οι υπόλοιποι ακολούθησαν τον Βοτανειάτη με τελευταίο τον Χρυσάφιο που κλώτσησε το νεκρό πλάσμα περνώντας δίπλα του.

Μπροστά τους βρισκόταν τώρα μια μεγάλη πόρτα που κάποτε θα ήταν έργο τέχνης αλλά τώρα την έτρωγε το σαράκι. Ο Βοτανειάτης την έσπρωξε και άνοιξε. Βρέθηκε σε μια μεγάλη σάλα με ψηφιδωτά στο πάτωμα, στους τοίχους κρέμονταν πολυτελείς ταπετσαρίες και βιβλιοθήκες κατάφορτες με τόμους και περγαμηνές. Από την οροφή κρεμόταν ένας πολυτελής, γυαλιστερός πολυέλεος με δεκάδες κεριά. Αντίθετα με τον υπόλοιπο πύργο και ως και την πόρτα αυτού του δωματίου δεν υπήρχε καμία φθορά μέσα.

Στο κέντρο του δωματίου βρισκόταν μια πολυθρόνα με ψηλή ράχη σαν θρόνου, καθισμένη σε αυτήν ήταν μια γυναίκα ηλικιωμένη με μακριά άσπρα μαλλιά που έφταναν στους ώμους του πορφυρού της φορέματος. Στο στήθος της κρεμόταν το αντικείμενο που είχαν έρθει να βρουν, το Σμαραγδένιο Μενταγιόν. Ήταν χρυσό, σκαλισμένο σε ένα περίτεχνο σύνολο φύλλων και στη μέση του βρισκόταν η πράσινη πέτρα που του είχε χαρίσει το όνομά του.

-Βοήθεια, ψέλλισε η γυναίκα.

Ο Βοτανειάτης σάστισε. Δεν ήταν αυτό που περίμενε, αυτό για το οποίο είχε προειδοποιηθεί. Την ίδια στιγμή πίσω του άκουσε τον Λέοντα να βογκάει. Γύρισε για να δει τον υπασπιστή του να πέφτει στο δάπεδο με ένα εγχειρίδιο μπηγμένο στο πλευρό του.

-Ο ευνούχος… είπε πριν ξεψυχήσει.

Ο Βοτανειάτης και ο Βάλρους στράφηκαν στον Χρυσάφιο αλλά βρήκαν στη θέση του έναν ψηλό ξερακιανό άνδρα με ένα σπαθί στο χέρι. Τέντωσε την παλάμη του ελεύθερου χεριού του προς τον Βάλρους και τον έστειλε να κυλιστεί στο δάπεδο στην άλλη άκρη του δωματίου. Τράβηξε την Αλίμα μπροστά του και ακούμπησε το σπαθί στο λαιμό της.

-Αν δεν θες να πεθάνει και αυτή πήγαινε να φέρεις το μενταγιόν, είπε ο άνδρας.

-Είχα καταλάβει ότι δεν είσαι ευνούχος, είπε ο Βοτανειάτης, από το ενδιαφέρον που έδειχνες για τα γυναικεία θέλγητρα της Αλίμα. Αλλά δεν υποψιάσθηκα ποτέ ότι είσαι εσύ Δρούσε Αξιώτη. Γιατί όλο αυτό το θέατρο;

-Λίγα λόγια και κάνε αυτό που σου λέω!

Ο Βοτανειάτης πλησίασε τη γυναίκα στην πολυθρόνα. Άπλωσε το χέρι του περιμένοντας κάποιο χτύπημα αλλά τίποτα δε συνέβη και πήρε το μενταγιόν. Στράφηκε προς τον Αξιώτη.

-Δώσε το μου, είπε ο δούκας.

-Όχι! φώναξε η Αλίμα και η φωνή της ακούστηκε καμπανιστή σε ολόκληρο τον πύργο. Με τη δύναμή του θα κάνει μεγάλο κακό!

Ο Βοτανειάτης κοίταξε τον Αξιώτη και μετά την κοπέλα στα χέρια του. Σαν για να τον εξωθήσει στην απόφαση ο Αξιώτης πίεσε τη λάμα στο λαιμό της και μια κατακόκκινη σταγόνα αίμα ανάβλυσε από την τομή.

-Προτιμάς να πεθάνει και αυτή;

Ο Βοτανειάτης κούνησε το κεφάλι του.

-Όχι, είπε, πάρε το.

Πέταξε το μενταγιόν με ορμή και αυτό πέρασε πάνω από το κεφάλι του Αξιώτη. Εκείνος έσπρωξε μακριά την Αλίμα και γύρισε να δει που είχε πέσει το μενταγιόν Αντί για το μενταγιόν όμως βρήκε μπροστά του τον Υπερόφι, που είχε ξυπνήσει από την κραυγή της γητεύτρας. Δεν πρόλαβε να κάνει κάτι για να φυλαχθεί καθώς το κεντρί του τέρατος διαπερνούσε το λαιμό του ποτίζοντάς τον με ένα από τα πιο δυνατά δηλητήρια στον κόσμο. Την επόμενη στιγμή σωριαζόταν νεκρός.

-Πρόσελθε μενταγιόν! είπε μια δυνατή νεανική φωνή.

Ο Βοτανειάτης στράφηκε προς την κατεύθυνση της φωνής και είδε με έκπληξη πως στην θέση της ηλικιωμένης γυναίκας καθόταν μια εκπάγλου καλλονής νέα γυναίκα με το μενταγιόν στο στήθος της. Με ένα ακόμα ξόρκι εξαφάνισε τον Υπερόφι και μετά χαμογέλασε στον πολεμιστή.

-Σε ευχαριστώ, του είπε.

-Αν πω ότι κατάλαβα τι έγινε θα πω ψέματα, είπε ο Βοτανειάτης,

-Ονομάζομαι Νάγια, είμαι μάγισσα. Πριν από καιρό ο Δρούσος Αξιώτης με παγίδευσε εδώ και δέσμευσε τις δυνάμεις μου. Την τελευταία στιγμή πρόλαβα να τον καταραστώ να μην μπορεί να πάρει από πάνω μου το μενταγιόν εκείνος και να μην τον αναγνωρίσουν οι φύλακες που είχε βάλει στον πύργο.

-Έτσι χρειαζόταν πολεμιστές να νικήσουν τα τέρατα και κάποιον να πάρει το μενταγιόν σου, είπε η Αλίμα. Αλλά γιατί αυτή η μασκαράτα με τον ευνούχο;

-Αυτό μπορώ να το πω εγώ, είπε ο Βοτανειάτης. Ήθελε να κερδίσει την μάχη αλλά χωρίς τα ερωτηματικά που θα δημιουργούσε αν ερχόταν με την πραγματική του μορφή και ταυτότητα. Ειδικά σε’ μενα που δεν θα τον εμπιστευόμουν.

Η Νάγια έκανε ένα ξόρκι και ο Βάλρους υγιής επέστρεψε δίπλα στον Βοτανειάτη.

-Για τον άλλο σύντροφό σου, είπε η μάγισσα, δεν μπορώ να κάνω δυστυχώς τίποτα. Θα φροντίσουμε για την ταφή του. Όσο για εσένα, είθε η καλή τύχη να είναι μαζί σου και η νίκη να στέφει τα όπλα σου.

Η μάγισσα στράφηκε στην Αλίμα.

-Εσύ κόρη των Ασάρ τι θα επιθυμούσες; Θα ήθελες να γίνεις μαθήτριά μου;

Τα μάτια της Αλίμα έλαμψαν.

-Δεν θα ήθελα τίποτα περισσότερο, είπε.

 

Μετά την ταφή του Λέοντα ο Βοτανειάτης και ο Βάλρους αποχαιρέτησαν την Νάγια και την Αλίμα.

-Να έρθετε πάλι, είπε η μάγισσα, όταν αυτό το μέρος θα είναι ένα μέρος μελέτης και γνώσης.

Καθώς ανέβαιναν στα άλογά τους ο Βάλρους ρώτησε:

-Τι θα κάνουμε τώρα;

Βγήκαν από την πύλη με τον Λαόνικο να ακολουθεί.

-Τι θα έλεγες για μια στάση εναντίον του Μαρδοχαίου; απάντησε ο Βοτανειάτης.

 

 

Τέλος

708. Το Σμαραγδένιο Μενταγιόν.doc

Edited December 18, 2016 by Mesmer
link πληρέστερης εκδοχής

[Morfeas]

Είναι με διαφορά το πιο καλογραμμένο σου κείμενο που έχω διαβάσει, γενικά η ροή και οι διάλογοι ήταν σε καλό επίπεδο. Στο κομμάτι της πλοκής, διαβάστηκε με μεγάλο ενδιαφέρον από την αρχή. Μου άφησε κάποιες απορίες βέβαια, τελικά:

 

Δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε ο ήρωας να είναι μελλοθάνατος. Αρχικά νόμιζα ότι το να πάει για το φυλαχτό ήταν μια πράξη ισοδύναμη με θάνατο, αλλά σε έναν μελλοθάνατο δεν θα έδιναν με ευκολία χρυσό (πόσο μάλλον θα του έδιναν και περισσότερα απ’ όσα ζητούσε), ούτε θα απελευθέρωναν τη μισή φυλακή, επειδή έτσι του κάθισε (λες κι είναι άρχοντας ένα πράγμα), παρόλο που ήταν αστεία η ατάκα του δήμιου. Ομοίως, δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε ο Αξιώτης να είναι μαζί τους (έστω και μεταμορφωμένος), μου φαίνεται σαν μεγάλο ρίσκο από πλευράς του (και στην τελική χάρη τους έδωσε, τι τους ένοιαζε πώς θα χρησιμοποιούνταν το φυλαχτό, ώστε να τους πει ψέματα;). Επίσης μου δίνει την αίσθηση ότι η γητεύτρα μπήκε μόνο και μόνο για να βοηθήσει στη σκηνή με το φίδι (το οποίο ο ήρωας δεν μπορούσε να το γνωρίζει εκ των προτέρων), σαν κάπως βολική σύμπτωση δηλαδή (που μπορεί να είναι, αλλά δεν θέλω να το βλέπω τόσο φανερά). Όλα αυτά όμως διορθώνονται σε λίγο μεγαλύτερη φόρμα.

 

Συνολικά, έμεινα ικανοποιημένος από την ιστορία. Καλή σου επιτυχία!

[Ballerond]

Καλησπέρα φίλε WILLIAM. 

Αυτό που μου αρέσει πολύ στην ιστορία σου είναι τα ονόματα. Βγάζουν κάτι εξωπραγματικό και αριστοκρατικό κι από ότι κατάλαβα, οι κρατούμενοι δεν είναι απλοί κρατούμενοι.

 

Έχεις ωραίο τρόπο να αποδίδεις κάποιες σκηνές αλλά παρατήρησα ένα σημαντικό ζήτημα το οποίο με έβγαζε συνέχεια εκτός κλίματος. Κι εξηγώ:

 

 

 

Σε όλη την ιστορία γίνονται άτσαλες κινήσεις χωρίς να υπάρχει απαραίτητη εξήγηση, χωρίς να προοικονομήσεις τίποτα, σαν κάποιος να βγάζει και να βάζει πιόνια στην ιστορία. Ο Βοτανειάτης πήρε χάρη από τον άρχοντα αλλά φέρεται λες και του ανήκουν τα πάντα. Πήγε στην φυλάκη κι ελευθέρωσε 5-6 που βρήκε εκεί, χωρίς καμία αιτιολόγηση, και κανείς δεν το είπε τίποτα. Οι σύντροφοι του φάγανε, ήπιανε, πηδήξανε 2-3 γυναίκες κι όλα καλά. Στο τέλος περίμενα σκάσει κι ο άρχοντας και να τους πει "παιδιά κάνα τσιμπουκάκι;;"

Επίσης οι διάλογοι είναι καθαρά διεκπαιρεωτικοί σε πολλά σημεία, σαν απλά να υπάρχουν για να λένε πληροφορίες. Στο κάστρο εμφανίζεις 3-4 εχθρούς που είναι καλή φάση αλλά χωρίς καμία φαινομενική δυσκολία.

Φτάνουν στην μάγισσα και όταν ουρλιάζει ο Αξιώτης και ξυπνάει το φίδι υποτίθεται, αυτό καταφέρνει και σε κλάσματα δευτερολέπτου ανεβαίνει δύο ορόφους και τον τρυπάει; Με πυραυλάκατο ήρθε;

 

Γενικά βρήκα και αρκετές ασυνέχειες και κενά. Και το φυλαχτό δεν ήταν φυλαχτό, αλλά μαγικό μενταγιόν. 

 

 

 

Βλέπω ότι σου αρέσει αυτό που γράφεις και σίγουρα η γραφή σου την βλέπω βελτιωμένη συγκριτικά με προηγούμενα κείμενα. Αλλά πρέπει να δουλέψεις την δομή της ιστορίας, πως ξετυλίγεται και που πρέπει να δώσεις χώρο και χρόνο. Σκέψου την σαν πλαστελίνη. Πλάθεις, ανοίγεις, κόβεις, κολλάς, ξαναπλάθεις. Θα ήθελα να δω κι άλλες ιστορίες του χαρακτήρα σου αλλά που να περιγράφουν και δικές του σκέψεις, σκηνικά που δίνεις χρόνο να αναπτυχθούν χωρίς να υπάρχει απαραίτητα κάτι το «επικό» πάνω τους.

 

Καλή επιτυχία!

[Man_from_Earth]

καλησπέρα William,

 

έχεις πάθος για την επική φαντασία, είναι πια φανερό μετά από όσα δικά σου έχω δει. Η πλοκή και του παρόντος είναι αξιοπρεπής, μια επική ιστορία με τα όλα της: Σπάθες, επικίνδυνη αποστολή, συντροφιά συμπολεμιστών, μάγισσες. Από πλευράς υπόθεσης πάμε καλά, με αρκετή πρωτοτυπία στην ανατροπή του τέλους. Μου αρέσει επίσης η ονοματοδοσία σου. Έχεις λοιπόν τα απαραίτητα συστατικά αλλά αντιμετωπίζεις, θεωρώ, κάποιες δυσκολίες στο θέμα της εκτέλεσης.

 

-μη ρεαλιστικοί διάλογοι. Είναι μάλλον επιφανειακοί, δεν παρουσιάζουν τίποτε από τον εσωτερικό κόσμο των ηρώων, τα όποια κίνητρά τους, το παρελθόν τους κλπ.Π.χ.

 

Μου έχεις χαλάσει τη μέρα σήμερα, μούγκρισε ο δήμιος

 

Υποθέτεις ότι ένας δήμιος απολαμβάνει αυτό που κάνει ενώ οι πιθανότητες να ισχύει το ανάποδο είναι μεγαλύτερες (λ.χ. κληρονομικό επάγγελμα όχι επάγγεμα επιλογής). Επιλέγεις τη στερεοτυπική αντίληψη του δήμιου-κακού. Οχι ότι ήταν τίποτε καλόπαιδα αλλά ξέρεις τι εννοώ, ένας ρεαλιστικός χαρακτήρας δεν είναι μόνο καλός ή κακός.

 

-Υπεραπλουστέυσεις στα διαδικαστικά (σου ανέφερε και ο Γιάννης και ο Νικόλας από πάνω κάποιες). Με τόση ευκολία διάλεξε όποιον ήθελε από τη φυλακή, ο δε εργοδότης του είχε την ισχύ του βασιλιά ενώ ήταν 'αυλικός', πέρασαν τα παλικάρια ωραία με τις κοπελιές και μπράβο αλλά...πιο άνετοι πεθαίνεις...Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά ακόμη και αν κάπως παραμυθικά χτίζουν το επικό στοιχείο. Θεωρώ όμως ότι αν είχαν μεγαλύτερη δόση ρεαλισμού το κείμενό σου θα αναβαθμιζόταν.

 

- Το μυστήριο λύνεται ξερά με μια φράση:

 

-Ονομάζομαι Νάγια, είμαι μάγισσα. Πριν από καιρό ο Δρούσος Αξιώτης με παγίδευσε εδώ και δέσμευσε τις δυνάμεις μου. Την τελευταία στιγμή πρόλαβα να τον καταραστώ να μην μπορεί να πάρει από πάνω μου το μενταγιόν εκείνος και να μην τον αναγνωρίσουν οι φύλακες που είχε βάλει στον πύργο.

 

Το ανάλογο του Τόλκιν θα ήταν:

 

...Είμαι ο Φρόντο το χόμπιτ. Κουβαλάω ένα δαχτυλίδι που είναι σατανικό, χειραγωγεί τους ανθρώπους. Φαίνομαι μικρός αλλά είμαι θαραλλέος και τελικά θα πάω εγώ να ρίξω το δαχτυλίδι του κακού Σάουρον στο βουνό του χαμού...

 

Αντίθετα ο Τόλκιν το είπε αυτό σε μερικές χιλιάδες σελίδες. Προφανώς εσύ έχεις μόνο περί τις 4000 λέξεις αλλά και παλι θα μπορούσες να καταφέρεις πιο 'βαθμωτές αποκαλύψεις'

 

-υποψιάζομαι ότι κάποια κόμματά σου θα έπρεπε να έιναι τελείες ή άνω τελείες. Π.χ.

 

Τώρα με τα πάντα καθαρά, από τις μαύρες μπότες μέχρι τον ίδιου χρώματος μανδύα του, άρχισε να ζώνεται τα όπλα του, πολεμούσε με μια μεγάλη σπάθα αλλά έφερε πάντα μαζί του και ένα εγχειρίδιο.

 

Καλή επιτυχία!

[Ιρμάντα]

Γεια σου Prince William!

 

• Είναι περίεργο που από ένα σημείο και ύστερα ο Βοτανειάτης ελευθερώνει κόσμο χωρίς να ρωτάει κανένα, πρώτα το ληστή, μετά τη μάγισσα…εννοώ αν ρωτούσε τον Δούκα Αξιώτη και τον άφηνε, ΟΚ, αλλά δεν κατάλαβα να ρώτησε κάποιον. Δηλαδή, μέχρι το πρωί με το κεφάλι στο ντορβά ήταν το παλικάρι.
• Καλή η μίξη βυζαντινών ονομάτων και δυτικότροπων. Η άκρως σεναριακή γραφή κάπως με χάλασε, μου φάνηκε ίσως λίγο πρόχειρη, λίγο ακοίταχτη που λέμε.
• Δεν με κέρδισε η φράση στο πρόσωπο μίας δράκας. Μία δράκα, μικρός αριθμός βέβαια, είναι ωστόσο κάτι που σημαίνει πλήθος. Σαν να λέμε, στο πρόσωπο μίας ντουζίνας. Μία ντουζίνα, μία δράκα, δεν μπορεί να έχουν ένα πρόσωπο. Κάπως αταίριαστο μου φάνηκε σαν σχήμα λόγου (προσωπική άποψη)
• Την τελευταία στιγμή πρόλαβα να τον καταραστώ να μην μπορεί να πάρει από πάνω μου το μενταγιόν εκείνος και να μην τον αναγνωρίσουν οι φύλακες που είχε βάλει στον πύργο. Εδώ μπερδεύτηκα πλήρως. Εντάξει, τον καταράστηκε να μην μπορεί να πάρει το μενταγιόν. Το δεύτερο κομμάτι; Να μην τον αναγνωρίσουν τα όντα που φύλαγαν τον πύργο της μάγισσας; Αυτό ήταν υπέρ του. Αν τον αναγνώριζαν θα του επιτίθονταν. Εκτός και εννοείς ότι αυτός τα είχε βάλει με μαγεία, για να την κρατούν δέσμια, και τα έκανε εκείνη να μην τον αναγνωρίζουν σαν αφεντικό τους, ώστε να πρέπει να είναι μεταμφιεσμένος σε ευνούχο π.χ. και να έχει και πολεμιστές μαζί του για να κάνει τη δουλειά του.
• Γενικώς είσαι από τους ανθρώπους που το «έχουν» με το vast scope fantasy. Θα ήθελα κάπως λιγότερο βιαστική γραφή. Η ιδέα σου είναι καλή, ήθελε κάπως καλύτερο γράψιμο νομίζω. Πιο λυρικό.

 

 

Καλή σου επιτυχία!

[Mournblade]

Καλησπέρα φίλε μου William!

Δυστυχώς θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες! Ήθελε λίγη δουλειά ακόμη το κείμενο. Μου θύμισε 1o draft πατημένο σε προσχέδιο. Σαν να ήταν βιαστικά ή πιεστικά γραμμένο. Υπήρξαν σημεία στην αρχή (στη φυλακή) που δεν έδειξες να υπολογίζεις στην αληθοφάνεια κάποιων γεγονότων ή να μπεις στον κόπο να μας πείσεις τέλος πάντων για το παράδοξο του πράγματος. Εμένα δυστυχώς, δεν μου άρεσαν ούτε τα ονόματα. Με έβγαζαν από το κλίμα! (Θέμα γούστου πάντα, οκ;)

Υπήρξαν φυσικά και θετικά στοιχεία, δεν το συζητώ. Ωραία δράση και ατμόσφαιρα, χτίσιμο για την ανατροπή στο τέλος, μεθοδική γραφή που φανερώνει αν μη τι άλλο πως ξέρεις τα... κατατόπια.

Για να μην μακρυγορώ, διαβάστηκε άνετα, αλλά η γεύση που μου άφησε ήταν οτι θα το ήθελα πιο προσεγμένο. Θα γυρέψω να διαβάσω κι αλλες ιστορίες σου. Αν θες, στείλε μου σε pm ποιές μου προτείνεις!

Καλή επιτυχία!

[Tiessa]

Αυτή η ιστορία μού θύμισε πολύ το κλασικό φάντασυ μιας παλιότερης εποχής με τις μάγισσες και τους πολεμιστές, με την αποστολή που ξεκινάει και διαλέγει ο ήρωας τους συνεργάτες του, και κατά κάποιο τρόπο μού προκάλεσε μια νοσταλγία και μου θύμισε αυτά που με τράβηξαν στην επική φαντασία. Σίγουρα αυτό το κλίμα το μεταφέρεις πολύ καλά.

Από την άλλη, θα προτιμούσα να παίζει κάπως πιο κεντρικό ρόλο το φυλαχτό. Έτσι όπως είναι φαίνεται λίγο ασύμμετρη. Από τη μια έχουμε πολύ χρόνο να ξοδεύεται σε λεπτομέρειες για το πώς μπήκε να πάρει τους συντρόφους του από τα μπουντρούμια και αν έκαναν μπάνιο και τι φορούσαν κι από την άλλη μαθαίνουμε ελάχιστα για τη σημασία του φυλαχτού.

Μια βασική μου ένσταση:

 

 

Δεν είμαι σίγουρη αν έχει ο Βοτανειάτης το κίνητρο να πάει πραγματικά να συναντήσει τη μάγισσα και να την πολεμήσει. Εγώ θα έλεγα ότι με τους συντρόφους του, με τα λεφτά, με τα άλογα και με την κοπέλα, θα ήταν έτοιμος να γίνει καπνός, αφήνοντάς τους όλους τους άλλους πίσω. Εκτός πια αν το κίνητρό του να επιστρέψει είναι πάρα πολύ ισχυρό –όπως ας πούμε να τα ξαναβάλει με τον άρχοντά, που λες στο τέλος.

 

 

[jjohn]

Καλημέρα εν sff αδελφέ Γουίλ,

 

Σε γενικές  γραμμές είναι μια καλή ιστορία.  Θα ήθελα, αν μου επιτρέπεις, μία πιο  ζεστή γραφή, όπως είπανε κι άλλοι, γιατί όντως είναι πολύ απομακρυσμένη  από τους χαρακτήρες( δεν ξέρω αν  λέγεται 'σεναριακή' που είπε η Ειρήνη, αλλά μου άρεσε και θα το χρησιμοποιώ από εδώ και μπρος...) . Επίσης ορισμένοι διάλογοι ήθελαν λίγο  δουλίτσα  με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την περιγραφή τη μάγισσας,  που μου μοιάζει  αφενώς λίγο άτσαλη και αφετέρου λίγο μεγαλύτερη απ'όσο πρέπει.

 

Στον τομέα της υπόθεσης, με χάλασε το

 

ότι όλα συμβαίνουν πάρα πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα.   Καθώς διάβαζα την εισαγωγή, το μόνο που σκεπτόμουν είναι 'γιατί να τα κάνει όλα αυτά αντί να πάει και να φύγει;'  όπως κι η Βάσω.  Ή το κομμάτι στο τρίτο κεφάλαιο όπου μεταπηδούνε συνεχώς από τέρατα σε τέρατα με κούρασε γιατί αφενώς   δεν αποτελούν ποτέ πραγματικό  κίνδυνο για τους χαρακτήρες και αφετέρου μου θύμιζαν  rpg και τα trash mobs που ξεπηδάνε συνεχώς)

 

 

Τέλος, το δεύτερο κεφάλαιο μου  φάνηκε σαν ένα ιντερλούδιο  και νομίζω σε ιστορίες τόσων λίγων λέξεων δεν χωράνε ιντερλούδια

Ο μόνος σκοπός που -εγώ βρήκα- ήταν να μας κάνει  να υποψιαστούμε τον ευνούχο

 

 

Αυτά!

Καλό δείγμα φάντασι, αλλά του λείπει το γυάλισμα. Αν θυμαμαι καλά, έγραψες δύο  κείμενα για τον διαγωνισμό οπότε μάλλον αυτό φταίει. Την επόμενη φορά προσπάθησε να περιοριστείς

 

Καλή επιτυχία!

Edited October 9, 2016 by jjohn

[wordsmith]

Εγώ το κατάλαβα ότι ο Βοτανειάτης είχε καταδικαστεί σε θάνατο για στάση εναντίον του άρχοντα (το λες νομίζω κάπου και ευθέως), αλλά συμφωνώ με τους αποπάνω ότι πήρε πολύ αέρα για πρώην μελλοθάνατος. Δηλαδή εντάξει, τον ελευθέρωσαν τον ίδιο, έστω και υπό όρους, αλλά δεν του έδωσαν και το δικαίωμα να ελευθερώνει κι άλλους χωρίς να ρωτάει! Βάλ' τον να ζητάει την άδεια του αυλικού κάθε φορά που θεωρεί ότι χρειάζεται κάποιον άλλο φυλακισμένο για βοηθό.

Κατά τα άλλα εντόπισα τα εξής προβλήματα:

-αρκετές φράσεις άχρηστες και tell, πχ το "χολωμένα" στη φράση του ευνούχου (μια τέτοια φράση δε θα την έλεγε χαρούμενα ή έστω ήρεμα, μόνο τσαντισμένος θα μπορούσε κάποιος να την πει) και η περιγραφή της παραλίγο εκτέλεσης στην αρχή (προφανώς ο λόγος που πλησιάζουν στο ικρίωμα και σπρώχνονται είναι για να δουν καλύτερα, δε χρειάζεται να το πεις).

-επαναλήψεις λέξεων κοντά κοντά, πχ το "μιλούσε-μιλούσαν", εκεί που περιγράφεις το ταξίδι των πολεμιστών. Βάλε μια μόνο φορά τη λέξη "μιλούσαν" και ύστερα βρες άλλες, "κουβέντιαζαν", "συζητούσαν", "δεν άνοιξε το στόμα της σχεδόν καθόλου" κλπ, αλλά όχι το ίδιο ρήμα ξανά τόσο κοντά. Ή, στην αρχή, το "ντυμένος" δυο φορές, μια για το δήμιο και μια για το μελλοθάνατο. Βάλε τη μία φορά "φορούσε" αντί για "ντυμένος".

-περιγράφεις με λεπτομέρειες διάφορες σκηνές που δεν έχουν σημασία, όπως το ότι έκαναν μπάνιο και φόρεσαν καθαρά ρούχα κλπ. Αυτό μην το κόψεις τελείως, αλλά ξεπέταξέ το με λιγότερες λέξεις.

-πρωτοτυπία μηδέν. Γενικά δε με πειράζει αυτό, αλλά εδώ σαν να μην προσπάθησες καν.

-και δυο λάθη, το ένα ορθογραφικό: "πολυέλεος" (πολυέλαιος, καλέ!) και το άλλο επιμέλειας: τη γητεύτρα τη λένε Αλίμα (ωραίο), αλλά σε ένα σημείο τη λες "Αμίνα".

Τα ονόματα μου άρεσαν και κυρίως το ότι τολμάς να ανακατέψεις ελληνοφανή με ξένα - θυμίζει ιστορικό μυθιστόρημα για την αρχαία Ελλάδα-Μέση Ανατολή, με ολίγη από Robin Hobb, μη σου πω.

Γενικά ένα διήγημα όχι πολύ προσεκτικά γραμμένο, που δεν καταφέρνει να πει όλα όσα είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας.

[Solonor]

Μια περιπέτεια που μου θύμισε AD’n’D σε βυζαντινόκοσμο που απ’ ότι φαίνεται ο δημιουργός της πέρασε πολύ καλά γράφοντάς την. Κι αυτό βγαίνει στο γράψιμο που κυλάει όμορφα. Υπάρχουν μερικές λέξεις που χτυπάνε λίγο περίεργα σε σχέση με το στυλ (εκπάγλου καλλονής) και δεν χρειάζονται.

Πρέπει πάντως να πω ότι αυτό που πήγες να κάνεις είναι τρομαχτικά δύσκολο. Η φόρμα που διάλεξες είναι τόσο εξαντλημένη, τόσο χιλιοφορεμένη, που για να πετύχεις κάτι φρέσκο είναι σχεδόν αδύνατο. Σκέψου πόσοι έχουν γράψει αυτό που γράφεις, από την εποχή του Χάουαρντ. Ακόμη κι αν τερματίσεις τα υπόλοιπα, πρόζα, πλοκή, χαρακτήρες, διαλόγους, θα πρέπει να στίψεις το μυαλό σου να βγάλεις ιδαίτερα encounters και συνεχείς ανατροπές. Κάτι που βέβαια έκανες στο τέλος που δούλεψε και με το παραπάνω. Απλώς η διαδρομή που διάλεξες για να φτάσεις ως εκεί είναι κάπως συνηθισμένη.

Στα τεχνικά τώρα, η οπτική γωνία σου θα ήταν καλύτερο να ήταν εστιασμένη σε κάποιου χαρακτήρα από όλους. Θα μπορούσα να φανταστώ την ιστορία πρωτοπρόσωπη από τη ματιά κάποιου άλλου από του πρωταγωνιστή, που να τον θαυμάζει και λίγο.

Επίσης οι διάλογοι μου θύμισαν κάποιες φορές κόμικ.

Συνολικά μια διασκεδαστική ιστορία, από αυτές που προσωπικά μπορώ να διαβάζω ξεκούραστα.

[SymphonyX13]

Kαλή, ευκολοδιάβαστη sword and sorcery ιστορία που κύλησε ανάλαφρα. Ίσως πιο ανάλαφρα απ` όσο θα έπρεπε αφού πολλά από τα γεγονότα έγιναν "εύκολα" και  διαδικαστικά με απλές αναφορές. Φυσικά και δεν γίνεται να περιγράφουμε ολόκληρα ταξίδια και μάχες, ειδικά όταν έχουμε περιορισμένο χώρο, αλλά εδώ σε ορισμένα σημεία ξεμπερδεύεις  μια ολόκληρη μάχη, όπως αυτή με τα τελώνια σε δύο μικρές προτάσεις.Θα προτιμούσα οι τέσσερις διαφορετικοί αντίπαλοι που συνάντησαν μέχρι να φτάσουν στην κορυφή να ήταν λιγότεροι και οι μάχες πιο πλούσια παρουσιασμένες.

Οι χαρακτήρες επίσης παρουσιάζονται κάπως επιδερμικά. Θα ήθελα να εστίαζες σε κάποιον απ`όλους, παρά να δώσεις λίγη προσοχή στον καθένα. Το μέγεθος της ιστορίας δεν σε βοηθάει να τους αναπτύξεις πλήρως φυσικά αν και καταλαβαίνω την λογική της ομάδας με τα διαφορετικά σε ταλέντα άτομα.(φανατικός rpgας εδώ και δεκαετίες) Όσον αφορά τα ονόματα για μένα δεν δούλεψαν τόσο καλά τα βυζαντινότροπα ονόματα, ιδιαίτερα όταν συνδιάζονται με τελείως διαφορετικά. Και αν στην περίπτωση της Αλίμα λειτουργεί αφού αναφέρεις ότι ανήκει σε διαφορετική φυλή(των Ασάρ) με τον Βάλρους δεν κάνεις το ίδιο, μας πετάει ξαφνικά και την Φρέια και με χάνεις τελείως! Μην το παρεξηγείς, φυσικά και μπορείς να συνδιάσεις φαινομενικά ανόμοια πράγματα( μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες είναι ο "13ος πολεμιστής" άραβας παρέα με βίκινγκς) εδώ όμως δεν το δικαιολογείς κάπου.

Η επιλογή επίσης που κάνεις σε ορισμένες λέξεις δεν νομίζω να βοηθάει. Η Ειρήνη σου ανάφερε την "δράκα", εγώ θα σου πω για το "εγχειρίδιο". Φυσικά και σημαίνει δίκοπο μαχαίρι, στιλέτο, άλλα αν ρωτήσεις δέκα άτομα στον δρόμο "τι είναι εγχειρίδιο", οι εννέα τουλάχιστον θα σου απαντήσουν "βιβλίο οδηγιών".  Φαντάστηκα που λες αμέσως τον Βοτανειάτη, να ξεκινάει η μάχη, να βγάζει την σπάθα και αμέσως μετά το εγχειρίδιο και να διαβάζει "Πιάνετε την σπάθα καλά και με τα δύο χέρια, την σηκώνετε πάνω από το κεφάλι σας και βάζετε όλο το βάρος σας πίσω από το χτύπημα!"

Μην νομίσεις φυσικά ότι δεν μου άρεσε αυτό που διάβασα, αφού όπως είπα η ιστορία διαβάστηκε εύκολα και ξεκούραστα. Θέλει νομίζω όμως αρκετό γυάλισμα για να γίνει ακόμα καλύτερη!

 

Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ. Η στο τελευταίο δευτερόλεπτο διάσωση του Βοτανειάτη από την εκτέλεση, μου θύμισε(το ξαναέγραψα σε αυτόν τον διαγωνισμό: "είναι τρελοί αυτοί οι νευρώνες")    αυτό!!! :lol:

Edited October 12, 2016 by SymphonyX13

[elgalla]

Καλημέρα, William,

 

 

θα είμαι απόλυτα ειλικρινής και θα πω ότι αυτό το διήγημα δεν με ενθουσίασε. Θες η ευκολία με την οποία γίνονται όλα, θες οι άχρωμοι και άοσμοι χαρακτήρες που στους διαλόγους θα μπορούσαν να ήταν εντελώς ανταλλάξιμοι, θες η μη engaging δράση που περιγραφόταν συνοπτικά, θες η κοινότυπη συνταγή που ακολουθεί η πλοκή... γενικά, δεν με κέρδισε το διήγημα οποιαδήποτε στιγμή. Συν τοις άλλοις, το φυλαχτό δεν είναι κεντρικό θέμα της ιστορίας, αλλά απλώς κάτι που υπάρχει για να περιστρέφεται γύρω του ένα τυπικό quest story. Θα μπορούσε να ήταν μαγικό σπαθί ή οποιοδήποτε ισχυρό μαγικό αντικείμενο και η ιστορία θα παρέμενε ακριβώς η ίδια γιατί, πολύ απλά, το ίδιο το μενταγιόν δεν διαδραματίζει κανέναν ρόλο και δεν έχει καμία σημασία για την υπόθεση. Δεν ξέρουμε τι είναι, πού χρησιμεύει, ούτε το μαθαίνουμε ποτέ, ούτε το βλέπουμε να χρησιμοποιείται, ούτε και ξέρουμε γιατί το ήθελε ο Αξιώτης. Πολύ οριακά εντός θέματος, για μένα, αλλά ακόμη κι αυτό θα το παρέβλεπα αν με είχε καλύψει σε άλλους τομείς. Όπως και να 'χει...

 

 

Μπράβο σου και καλή επιτυχία!

[Νίκη]

Γεια σου Γουίλλιαμ,

 

 

Η γραφή είναι καλή και έχει καλό ρυθμό, όμως μου φαίνεται ότι εδώ συμβαίνουν, με σχετικά πολύ γρήγορο ρυθμό, απλώς κάποια γεγονότα χωρίς κίνητρο, χωρίς να εξηγούνται επαρκώς.

Δεν κατάλαβα, ας πούμε, γιατί ήθελε ο Αξιώτης τόσο πολύ το μενταγιόν, δεν κατάλαβα ποιος έβαλε τους φρουρούς (αν τους έβαλε ο Αξιώτης, όπως λέει το κείμενο, δε θα έπρεπε να μπορεί να τους ελέγχει, αντί να του επιτεθούν, όπως συμβαίνει;). 

Η εισαγωγή επίσης μου φάνηκε λίγο υπερβολικά μεγάλη και περιγράφει αρκετά πράγματα που δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για τη συνέχεια. Τέλος, πολύ γρήγορα πήρε φόρα ο Βοτανειάτης και άρχισε να απελευθερώνει άτομα. Για τη γκρίνια-ατάκα του δήμιου ενάντια στους αιχμαλώτους θα πρότεινα να την λέει ο αυλικός. Πιο πειστικό θα μου φαινόταν! Απορία: ο Αξιώτης πώς μπόρεσε να αλλάξει τόσο πολύ την εμφάνισή του ώστε κανείς να μην τον κατάλάβει;

 Το πιο μεγάλο μειονέκτημα, για μένα, είναι ότι η ιστορία σου είναι, ουσιαστικά, εκτός θέματος! Μπορεί η αναζήτηση να αφορά φυλαχτό, αλλά όπως λέει και η Ελγκαλλα, θα μπορούσε να ήταν σπαθί ή το οτιδήποτε πολύτιμο πράμα χωρίς να αλλάξουν πολλά. Για να ανήκει στο θέμα, θα χρειαζόταν να βλέπουμε κάποιες ιδιότητες/δυνάμεις του φυλαχτού ή να επηρέαζε κάπως τους ήρωες της ιστορίας.

 

Ως προς τα άλλα, είχες κάτι μικρά λαθάκια, ορθογραφικά και εκφραστικά, όμως αυτά τα είπανε κι άλλοι, οπότε δεν θα επεκταθώ.

Εμένα ο συνδυασμός των ονομάτων μ’ άρεσε, εκτός από του Βάλρους (φώκια θα πεί αυτό στα αγγλικά νομίζω). Βέβαια, ένα σκανδιναβικό όνομα δεν θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου, καθώς οι Βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν σε κάποια περίοδο Βάραγκους/Βίκινγκς μισθοφόρους. Δεν μ’ άρεσε όμως το στρίμωγμα στα ονόματα, εκεί που νομίζουμε ότι ο άρχοντας είναι ο Αξιώτης ακούμε έναν κάποιο Μαρδοχαίο, το οποίο δεν είναι καν Βυζαντινό όνομα.

 Έτσι όπως τα λέω, φαίνεται σαν να μην μ' άρεσε, αλλά είναι μια ευχάριστη περιπέτεια, γενικά.

Καλή επιτυχία!

[South of Heaven]

Γεια χαρά! Διάβασα την ιστορία σου με διάθεση που συνεχώς έφτιαχνε όσο οι ήρωες προχωρούσαν την αποστολή τους κι αυτό κυρίως γιατί μου ξύπνησε την χαρά της περιπέτειας που ως πρώην καμένος παίκτης παιχνιδιών ρόλων (RPG - επιτραπέζια ή στην οθόνη) πάντα είχα, ξεκινώντας μια αποστολή. Εκτίμησα ιδιαίτερα το concept του quest giver, του party of adventurers, του reward, κτλ κτλ και γενικά ένιωθα ότι έπαιζα σε κάποια αποστολή του Baldur’s Gate! Υπήρχε διάχυτη η ατμόσφαιρα της επικείμενης περιπέτειας και του κινδύνου και μπράβο σου γι’ αυτό.

Η ιστορία είναι καλογραμμένη, η γραφή ωστόσο θα μπορούσε σε σημεία να γίνει λίγο πιο ζεστή, με ζωντανές περιγραφές καθώς και λίγες παραπάνω σκέψεις των ηρώων (το τελευταίο είναι προσωπικό γούστο και καταλαβαίνω ότι ο περιορισμός λέξεων είναι θέμα).

Η πρόταση “Την τελευταία στιγμή πρόλαβα να τον καταραστώ να μην μπορεί να πάρει από πάνω μου το μενταγιόν εκείνος και να μην τον αναγνωρίσουν οι φύλακες που είχε βάλει στον πύργο” με μπέρδεψε και μένα οφείλω να ομολογήσω. Και με ξένισε και μένα η άνεση του ήρωα να διαλέγει την ομάδα του.

Ωραία ονόματα by the way. Καλή επιτυχία!

[Silvertooth]

Ρε συ... Ωραίο ήταν αυτό. Κλασική περιπέτεια, με καλό ρυθμό, χαρακτήρες που κινούν την περιέργεια και ανατροπή. Μπράβο!

[Cassandra Gotha]

Πολύ ωραίο, Γουίλλιαμ! Το ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου! Και ωραίο το τέλος...

 

Οι σημειώσεις μου:

Πολύ εύκολα δέχτηκε ο αγγελιαφόρος του δούκα να ελευθερώσει τους συντρόφους του Βοτανειάτη. Θα μπορούσε να του πει "ξαναβάλε το κεφαλάκι σου εκεί πάνω και θα βρω άλλον εγώ, μη σε νοιάζει". Και το συνεχίζεις χειρότερο, δείχνοντάς τον να αποφασίζει, μόνος του πια, και για άλλον ένα κρατούμενο και μία μελλοθάνατη! (Το σχόλιο του δήμιου, πάντως, πετυχημένο).

Εκείνος ο "Πολυέλεος".

"Ένα οστέινο κεφάλι προφύλασσε τον λαιμό του"; Πώς το κεφάλι προφυλάσσει τον λαιμό;

"Εκπάγλου καλλονής". Κακόηχο, και δεν ξέρω καν τι σημαίνει (εκπληκτικής, εξαιρετικής ομορφιάς, ναι... αλλά η ίδια η λέξη τι σημαίνει; )

Σημαντικό: πάρα (μα, πάρα) πολύ εύκολα γίνονταν όλα, με ένα χτύπημα έπεφτε κάτω και το πιο τρομακτικό τέρας. Παίδεψε λίγο τις μάχες, σύντροφε νανοριμίτη.

 

Πραγματικά, ωραίο διήγημα.

Edited October 19, 2016 by Cassandra Gotha

[Γελωτοποιός]

Will, καλή η ιστορία, ευχάριστη προσπάθεια. Η γραφή σου ήτανε στρωτή και ξεκούραστη. Η πλοκή κυλούσε ωραία και δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησε κάπου. Τους χαρακτήρες σου όμως, τους βρήκα αρκετά ξύλινους. Ίσως να θέλανε περισσότερη δουλειά.

 

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!   

[Blacksword]

Την ιστορία σου αυτή την βρήκα αρκετά καλή και ενδιαφέρουσα, όμως πιστεύω ότι χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να εξελιχθεί καθώς έχει βάλει πολλά πράγματα μέσα. Επίσης με ενόχλησαν λίγο και χαρακτήρες, μιας και ήθελα κάτι παραπάνω για να γίνουν πιο πιστευτοί και αληθινοί. Γενικά είναι μια καλή προσπάθεια αλλά υστερεί σε βάθος.

[WILLIAM]

Είχα ξεχάσει να απαντήσω στα σχόλια σας αγαπητοί μου συνφορουμίτες, είμαι στον κόσμο μου μου λένε συχνά και μάλλον έχουν δίκιο!

Λοιπόν ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρόβλημά μου ήταν οι λέξεις, όπως είχα πει και στο τόπικ του διαγωνισμού. Είχα ξεκινήσει να γράφω και μετά σκέφθηκα το όριο, είχα αρχίσει να την απλώνω με την ησυχία μου. Δε μου φτάνανε οι λέξεις για το πώς τη σκεφτόμουν και με την οικονομία που έκανα πάλι έφτασα στις 4900. Οπότε χρειαζόμουν χίλιες λέξεις και να κόψω και το έκανα όχι πολύ πετυχημένα. Γι’ αυτό και έγραψα και ένα δεύτερο διήγημα για το διαγωνισμό αλλά οι beta readers μου αποφάνθηκαν υπέρ του πρώτου έστω και κομμένου. Τα αποτελέσματα δεν τους δικαίωσαν και πιάσαμε πάτο.

Μερικές επί μέρους απαντήσεις:

Ονειραφέντη, ευχαριστώ για τα καλά λόγια και να απαντήσω ότι η γητεύτρα πήγε μαζί μιας και θα είχαν να κάνουν με μάγισσα όπως περίμεναν, ο Υπερόφις μπήκε για να τον τακτοποιήσει εκείνη και για να δώσει το φινάλε.

Ballerond, ευχαριστώ για τα καλά λόγια, έκανα όντως αυτό που λες αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θα ήθελα. Αν κάνεις μια αντιπαραβολή με το πλήρες κείμενο θα δεις που έκανα τις αφαιρέσεις και έπλασα ξανά κάποια κομμάτια για να μου βγαίνουν.

Man From Earth, ευχαριστώ για τα καλά λόγια, όντως λατρεύω το φάντασι και μου αρέσει να γράφω τέτοιες ιστορίες. Τώρα με τους διαλόγους το παλεύω όσο μπορώ αλλά δεν μου βγαίνουν πάντα, για τα υπόλοιπα είχα το περιθώριο λέξεων που δεν έδινε πολύ χώρο για εξηγήσεις.

Ιρμάντα, ευχαριστώ που μου έχεις δώσει και τίτλο! Οι εξηγήσεις όντως λείπουν σε αυτά που αναφέρεις. Αλλά ας όψονται τα περιθώρια. Αφού μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως δεν πρέπει να μετέχω σε διαγωνισμούς μιας και με τα μικρής έκτασης κείμενα δεν τα πάω καλά.

Mournblade, φίλε μου θα προσπαθήσω στο μέλλον να σε αφήσω πιο ικανοποιημένο.

Tiessa, το κίνητρο του Βοτανειάτη είναι να ανατρέψει τον Μαρδοχαίο, και γι’ αυτό δέχεται την αποστολή αυτή για να μπορέσει να επιστρέψει και να ξανακάνει κίνημα εναντίον του.

Γιάννη, φίλε μου αρχίζεις να με μαθαίνεις, το κομμάτι είχε το σκοπό που υποψιάζεσαι και είχε και ένα ακόμα μέρος που έλεγε λίγα για το Βοτανειάτη αλλά το πήραν μπάλα οι περικοπές. Επίσης εξήγησα γιατί ήταν δύο τα διηγήματα.

Wordsmith, σωστές παρατηρήσεις, το είχα κάνει αυτό με το Βοτανειάτη και τον αυλικό αλλά το έκοψα για να μου βγουν οι λέξεις. Το πολυέλεος είναι και έτσι σωστό σαν λέξη και δεν το πρόσεξα όταν το διάβαζα. Το Αμίνα ήταν εκ παραδρομής από το άλλο διήγημα.

Solonor, ευχαριστώ για την κριτική. Είναι το είδος που μου αρέσει να γράφω οπότε προσπαθώ να το διανθίζω όσο μπορώ αλλά δυστυχώς και η κοινοτυπία δεν αποφεύγεται.

Symphony X13, για τον Βάλρους είχα εξήγηση αλλά έβγαλα το κομμάτι που δινόταν και δεν την έβαλα μετά αλλού. Λάθος μου σαφώς. Ο 13^ος Πολεμιστής είναι και από τις δικές μου αγαπημένες ταινίες. Και με έκανες να γελάσω με την ιστορία με το εγχειρίδιο!

Εlgalla, ευχαριστώ για την κριτική.

Νίκη με εντυπωσιάζεις με την ιστορική λεπτομέρεια που δεν ξέρει ο περισσότερος κόσμος για την αυτοκρατορική φρουρά και μάλιστα ο Βάλρους είναι αυτό ακριβώς, από την αυτοκρατορική φρουρά αλλά όπως είπα η εξήγηση κόπηκε! Και ίσως θα έπρεπε να είχα κάνει και την ιεραρχία πιο σαφή.

South Of Heaven, ευχαριστώ για τα καλά λόγια και την παρομοίωση με ένα role playing game.

Silvertooth, ευχαριστώ πολύ.

Άννα, δεν μπορούσα να παιδέψω πολύ τις μάχες, δεν είχα λέξεις! Οστέινο στεφάνι, είχε δηλαδή γύρω από το λαιμό που κάλυπτε και προφύλασσε το λαιμό. Έκπαγλος σημαίνει κυριολεκτικά θαμπωτικός σε ομορφιά. Ευχαριστώ για την κριτική.

Γελωτοποιέ σε ευχαριστώ, όπως είπα τους διαλόγους τους παλεύω.

Blacksword, ευχαριστώ για την κριτική σου και που μου θύμισες με το μήνυμα εδώ ότι δεν έχω απαντήσει.

 

Συνημμένη η πλήρης εκδοχή για όποιον θέλει να της ρίξει μια ματιά.

717. Το Σμαραγδένιο Μενταγιόν - Πλήρης Έκδοση.doc