Popular Post South of Heaven Posted September 28, 2016 Popular Post Share Posted September 28, 2016 (edited) Είδος: ΦαντασίαΒία; Ε... λίγο Σεξ; ΝαιΑριθμός Λέξεων: 3.848Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Για τον 43ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας με θέμα: Φυλαχτό. Μελινόη.doc Edited October 9, 2016 by Nihilio tag 15 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted September 29, 2016 Share Posted September 29, 2016 Αυτό εδώ μου άρεσε πολύ! Έχεις πολύ όμορφη γραφή, πολύ ζωντανούς διαλόγους, πολύ ωραίες ιδέες και επιλογές (όλα πολύ και καλά, δηλαδή) και γενικά με άφησες ενθουσιασμένο. Τα σχόλια που κάνεις περί φτώχειας τα λάτρεψα, οι χαρακτήρες μού φάνηκαν διακριτοί και ζωντανοί, η πλοκή έχει πολύ καλό ρυθμό, όπως και η αποκάλυψη των πληροφοριών γίνεται στα σωστά σημεία. Πολύ (πάλι) όμορφο και το όνομα Μελινόη (και γενικά τα ονόματα). Νομίζω το μόνο που θέλει είναι λίγο (λίγο όμως) άπλωμα, για να ξεδιπλωθούν κάποια πράγματα πιο ομαλά και να δοθεί λίγο περισσότερο βάρος στις δυνάμεις του σπαθιού, γιατί η τελευταία ιδιότητα μοιάζει λίγο από μηχανής θεός στο φινάλε (και δεν κατάλαβα γιατί επιτέθηκε στην ιέρεια, από τη στιγμή που η θυσία θα έσωζε απλώς τις δυο ψυχές των αδελφών της). Κι άργησα να καταλάβω πώς ακριβώς λειτουργούσε το σπαθί με τα πλοκάμια (νόμιζα πως ήταν απλή μεταφορά στην αρχή, όχι κυριολεξία). Στις εξηγησεις δεν βλάπτει να μπουν και κάποιες ακόμη για τη Δίνη, για να γίνει λιιίγο πιο σαφές τι ακριβώς ήταν, ή πώς (από άποψη εικόνας) τους προστάτευαν τα φυλαχτά. Άλλα σοβαρά προβλήματα δεν βρήκα ή και να υπάρχουν, η αφήγηση δεν με άφησε να τα δω. Αλλά αυτά είναι ξεψείρισμα, εννοείται θέλω να σε ξαναδιαβάσω και μη διανοηθείς να σταματήσεις να γράφεις. Αυτά. Καλή σου επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted September 29, 2016 Share Posted September 29, 2016 Ενώ είχα πει να τις δω και να απαντήσε σε όλες μαζί, μιας και τελείωσα τώρα την δική σου λέω να κάνω μια άτυπη αρχή. Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου και ομολογώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα (με την έννοια ότι δεν έχω δει άλλο κείμενο σου και δεν ξέρω πόσο καιρό γράφεις). Το όνομα Μελινόη μου έκανε ένα ευχάριστο άκουσμα στα αυτιά και ο χαρακτήρας της ξεδιπλώθηκε πολύ όμορφα. Ρεαλιστικό, αρκετά ατμοσφαιρικό και με σωστές δόσεις κοσμοπλασίας χωρίς να γίνει κουραστικό. Είχες βασικά στοιχεια fantasy τα οποία συνθέτουν μία ωραία ιστορία χωρίς να σημαίνει ότι είναι κλισέ. Θυσίασες χώρο στο να εξηγήσεις τις σκέψεις των ηρώων με αποτέλεσμα να νοιαστούμε για το τι θα γίνει. Όπως έγραψε και ο Μορφέας, ισως θα ήθελα κι εγώ λίγο άπλωμα παραπάνω και μία καλύτερη επεξήγηση των κινήσεων στο τέλος. Είναι πολύ σημαντικό μία ιστορία που κλείνει με τέτοιο τέλος, να κλείνει με δυναμισμό και ένταση. Εξηγώ λίγο πιο αναλυτικά: Στα θετικά: + Η σχέση της Μελινόης με τον Άρατο + Η σκηνή με το δηλητήριο και την αράχνη + Οι περιγραφές των ιέρειων και ο χαρακτήρας τους + Η χρήση του φυλαχτού + Η τελική μάχη με εξαίρεση ισως λιγο την επεξήγηση στο τέλος. + Το χτίσιμο της ατμόσφαιρας Στα λιγότερο θετικά - Η λεπίδα ήθελε καλύτερη ανάλυση γιατί ήταν ωραία ιδέα. Ειδικά αυτό με τα πλοκάμια - Η Ιέρεια ήξερε καλύτερα να πολεμαει με όπλα από μία πληρωμένη δολοφόνο; Μου έκανε εντύπωση - Ήθελα να δω αν οι ψυχές που επέτρεψε να ζήσουν είχαν κάποια αξία γι αυτήν. - Πως ήξερε ότι όντως είχε πιάσει παιδί τόσο εύκολα; Αυτά. Κυρίως λεπτομέρειες αλλά η γενική εικόνα είναι πολύ πολύ θετική. Μπράβο ;) Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 5, 2016 Share Posted October 5, 2016 Όμορφο όνομα και όμορφος τίτλος! Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που εμφανίστηκε η πληροφορία για τη Δίνη και ο τρόπος που επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων κοντά της. Πολύ καλή η χρήση του Φυλαχτού. Δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα για ποιο λόγο έκλεψαν οι ιέρειες τα Φυλαχτά από τ’ αδέλφια της Μελινόης. Ήταν μόνο επειδή είχαν το πολύτιμο ορυκτό ή αποσκοπούσαν και σε κάτι άλλο; Βρήκα πολύ καλή τη σκηνή με τα περιστέρια και τον συσχετισμό τους με τα αδέλφια της (ένα χωρίς χέρια – φτερούγες, το άλλο χωρίς μάτια). Πολύ καλή και η χρήση του δηλητηρίου και της αράχνης αλλά και η ιστορία με τη λεπίδα μέχρι το τέλος. Μου άρεσε η κατάσταση ανάμεσα στην ηρωίδα και στον Άρατο αλλά όχι και τόσο το γεγονός ότι προέκυψε παιδί από εκείνο το σμίξιμο και ότι η Μελινόη το γνώριζε κιόλας. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να προοικονομηθεί καλύτερα και να δουλέψει ακόμα πιο όμορφα στο τέλος. Συνολικά, πολύ καλή η σχέση με το θέμα και πολύ ενδιαφέρων ο κόσμος της Δίνης. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mournblade Posted October 7, 2016 Share Posted October 7, 2016 Καλημέρα! Λοιπόν, συνονόματε, και οι δικές μου εντυπώσεις είναι θετικές. Μου άρεσε αρκετά η ιστορία σου. Σίγουρα μου τράβηξε το ενδιαφέρον η απόπειρα που έκανες να προσδώσεις βάθος με την χρήση φιλοσοφικών ρήσεων, μιας και είναι κάτι που κι εγώ επιθυμώ να κάνω στα κείμενα μου. (Άσχετα αν συμφωνώ με το θέμα πχ του "Η λογική είναι υπερεκτιμημένη. Ακόμη περισσότερο η ψυχραιμία". Γι' αυτό λέγεται φιλοσοφία, για να αναθεωρείς ή να επιδίδεσαι σε εσωτερικές αναζητήσεις, κι αν δεν συμφωνείς τις απορρίπτεις. Σε βάζει να σκέφτεσαι με λίγα λόγια). Συγχαρητήρια επομένως γι' αυτό. Μου άρεσαν επίσης τα ξόρκια, η μάχη και η "μαγεία του αίματος." (Ίσως μόνο η Ιέρεια να μην ήταν και τόσο ικανή στη μάχη σώμα με σώμα). Η γραφή επίσης είναι στρωτή και σημεία-σημεία δυνατή. Φανερώνει δυνατότητες. Αν κάτι δεν μου άρεσε είναι το high fantasy του πράγματος που είναι φυσικά θέμα προσωπικού γούστου. Δεν μου άρεσε επίσης το Νεκρομαντείο. Πολύ απαγορευμένο για να είναι κάτι που δεν δρα πίσω από τις σκιές.(Εκτός αν εγώ δεν το κατάλαβα πως είναι έτσι, οπότε my bad). Η Δίνη φαντάζει ωραία ιδέα, και ο Σπύρος (Madnjim) ξέρει πολύ καλά γιατί! Θα ήθελα φυσικά να μάθαινα περισσότερα, θυσιάζοντας κάποιους διαλόγους. (Κι αυτό προσωπικό γούστο Greg οπότε αν δεν συμφωνείς μην το λαμβάνεις υπόψη). Με λίγα λόγια μπράβο για ένα αξιοπρεπές κείμενο, με κάποιες αρκετά καλές ιδέες και κάποιες ακόμα καλύτερες αναζητήσεις. Καλή επιτυχία εύχομαι! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted October 9, 2016 Share Posted October 9, 2016 Καλημέρα Γρηγόρη, Πέρασα αρκετά καλά με την ιστορία σου.Είχε καλή γραφή, είχε καλή ροή, μα πάνω από όλα είχε έναν αξιομνημόνευτο χαρακτήρα, την Μελινόη. Την σκιαγράφισες αρκετά καλά έστω και σε αυτό τον λίγο χρόνο που σου δόθηκε. Το μόνο σημείο στο διήγημα που με κούρασε ήτανε η τελευταία σκηνή μάχης, αλλά αυτό είναι καθαρά λόγω προσωπικών προτιμήσεων. Οι μάχες έχουν σταματήσει να με εξιτάρουν εδώ και καιρό και πρέπει να είναι κάπως έτσι για να με συνεπάρουν Συνεπώς, πολύ-πολύ θετικές εντυπώσεις. Καλή επιτυχία! Υ.Γ Το τέλος είναι από τα πιο creepy πράματα που έχω διαβάσει εδώ και καιρό... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted October 10, 2016 Share Posted October 10, 2016 Καλημέρα, Γρηγόρη, έστησες μέσα σε λίγες λέξεις έναν κόσμο που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και έναν κεντρικό χαρακτήρα που κερδίζει τον αναγνώστη. Η γραφή σου είναι καλή, ως επί το πλείστον, αλλά πάσχει από κάποιες απροσεξίες σε σύνταξη, στίξη και μορφοποίηση (σου έχουν ξεφύγει και κάποια τυπογραφικά, αλλά σ' αυτά δεν στέκομαι). Για παράδειγμα: - "Η Μελινόη στένεψε τα μάτια και παρατήρησε μια σειρά μαύρα πούπουλα από φτερούγες κορακιού δεμένα σε δερμάτινο κορδόνι κρεμασμένο ανάμεσα στα ασημόχρωμα μαλλιά της Ιέρειας ως τον ώμο της." Τι φτάνει ως τον ώμο της; Τα μαλλιά; Τα πούπουλα; Το κορδόνι; - "Άγγιξε την αράχνη από μελάνι κάτω απ' την πέτσα του ώμου της" Τι έκανε, σήκωσε το δέρμα της και άγγιξε το τατουάζ; Τέτοια πράγματα. Επίσης, σε κάποια σημεία στους διαλόγους, αλλάζεις γραμμή χωρίς να μιλάει άλλο πρόσωπο, το οποίο μπερδεύει τον αναγνώστη. Σε επίπεδο πλοκής, η ιστορία κινείται πολύ καλά, μέχρι την τελευταία σκηνή. Η οποία μας κάνει να απορούμε για τα εξής: α) για ποιον λόγο η Μελινόη αποφάσισε να χαρίσει το φυλαχτό της, εφόσον ήξερε ότι οι ιέρειες επικαλούνται τις σκιές; β) αφού ήξερε πως οι ιέρειες επικαλούνται τις σκιές, γιατί δεν άρπαξε το φυλαχτό της Άνθεμις την ώρα που πολεμούσαν, αντί να κάτσει να πεθάνει; γ) δεν μας έχεις πει πιο πάνω ότι τα μαχαίρια των νεκρομαντών επίσης προστατεύουν από τις σκιές; για ποιον λόγο η Άνθεμις κάλεσε τις σκιές, τότε, και γιατί η Μελινόη ήταν σίγουρη πως θα πέθαινε; Για του λόγου το αληθές: "Ήξερε πως το Νεκρομαντείο έφτιαχνε τις Νεκρικές Λεπίδες εδώ και αιώνες. Μαχαίρια που, ανάλογα το υλικό και το χρώμα τους, έδιναν τέτοιες δυνάμεις για τη μάχη στον κάτοχό τους, που είχαν αποκτήσει φήμη τρομερή. Όταν το Φυλαχτό άρχισε να σπανίζει, οι Νεκρομάντες πρόσθεσαν και την προστασία απ' τις Σκιές σ' αυτές της δυνάμεις με τρόπο που οι Ιέρειες θα σκότωναν να μάθουν." δ) τις οδηγίες του Άρατου για το μαχαίρι τις μαθαίνουμε, βολικά, την τελευταία στιγμή και, βολικά, η Μελινόη και είναι έγκυος και το ξέρει (που ακόμη και με οξυμένες αισθήσεις δεν δικαιολογείται γιατί δεν υπάρχει καν σχηματισμένο έμβρυο ακόμα), ε) την ώρα της μάχης, κάπου λες πως το μαχαίρι της γλιστράει, αλλά αμέσως μετά το έχει, σαν αυτό να μην έγινε ποτέ: "Το αίμα που κυλούσε απ’ τις τρεις ανοιχτές πληγές της έκανε το μαχαίρι να γλυστρίσει απ’ το χέρι της. Κλαίγοντας απ΄ τον πόνο άνοιξε μια ακόμα στο μπράτσο και με την νέα της δύναμη μπόρεσε να ξεφύγει και να απομακρυνθεί." Σε γενικές γραμμές, η ιστορία σου μου άρεσε και την απόλαυσα, πιο πολύ με κέρδισε ο κόσμος και ο κεντρικός χαρακτήρας, παρά η ιστορία καθεαυτή βέβαια. Αυτά που επεσήμανα είναι πράγματα που χρειάζονται ελάχιστη δουλειά για να διορθωθούν και, αν διορθωθούν, το διήγημα αμέσως θα λάμψει. Έχεις πάρά πολύ καλό υλικό, μην το αφήσεις να πάει χαμένο. Μπράβο σου και καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted October 11, 2016 Share Posted October 11, 2016 Γεια κι από μένα. Τελικά δεν ήταν τυχαίο που εσύ βρήκες το θέμα από όλους. Σου κόβει, και χαίρομαι, και ακόμη περισσότερο χάρηκα με αυτή την ιστορία. Τι μου άρεσε: Η ονοματολογία Ο κόσμος Η ιστορία, Τα περιστέρια ως εκείνο που σημαίνουν/ θυμίζουν Η χρήση του φυλαχτού Τι μου άρεσε λιγότερο Κάτι ανθυπολαθάκια σαν αυτά που εντόπισε η φίλτατη elgalla και βέβαια η λέξη λοβοτομή. Δυο φορές την αναφέρεις κιόλας. Δεν ξέρω αλλά ο κόσμος δεν μου φάνηκε ότι σηκώνει λοβοτομές, με την όποια τεχνολογία τους και το υπόβαθρό τους. Σκοτεινός, μαύρος, κόσμος δυστυχίας και για τους πραγματικά σκληρούς, αλλά δεν μου φαίνεται να γνωρίζουν περί λοβοτομής, και η Μελινόη το σκέφτεται δυο φορές, σαν να είναι κάτι σύνηθες ως πρακτική. Η λοβοτομή προϋποθέτει γνώσεις ανατομίας συγκεκριμένες και ίσως δεν θα είχα πρόβλημα αν την εκτελούσαν, απλά θα μου φαινόταν πειστικότερο να την έλεγαν κάπως αλλιώς, για παράδειγμα. Αυτά. Μπράβο σου και καλή σου επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted October 11, 2016 Share Posted October 11, 2016 Ωραίο ξεκίνημα, πολύ όμορφος φαντασοδιάλογος. Να το ξαναπώ: πολύ όμορφος φαντασοδιάλογος. Καλό γράψιμο και εξαιρετική δουλειά στην κοσμοπλασία. Σούπερ και τα διάφορα ευρήματα, η αράχνη, η λεπίδα κλπ, μπορεί τίποτα από όλα αυτά να μην είναι πρωτότυπο, όμως συνθέτουν ένα πολύ ολοκληρωμένο κάδρο στο οποίο η ιστορία εξελίσσεται ωραιότατα. Γενικά, η τεχνική, η οπτική γωνία, η δομή, η ροή πληροφορίας, το σασπένς είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Με έπεισες πως αυτό που γράφεις, ξέρεις πολύ καλά πώς θες να το γράψεις και το κάνεις. Το διήγημα θα ήταν για μένα άριστο αν είχες προοικονομήσεις το τέλος. Μου ήρθε απότομο. Το ότι απέκρυψες την πληροφορία για τη χρήση του μαχαιριού, επέτρεψέ μου να το θεωρώ φάουλ. Μου ‘ρθα νταμπλάς και μου έκλεψε λίγη από την ευχαρίστηση που με περίμενε με την ανατροπή σου –δώσ’ τη μου πίσω! Αν είχες βάλει κι αυτό το μικρό κομματάκι στη θέση του, η ιστορία θα ήταν βόμβα. Αν θες τη γνώμη μου, φρόντισε να το προοικονομήσεις με τρόπο που ξέρεις εσύ. Είμαι σίγουρος πως μπορείς να το κάνεις δίχως να ψυλλιαστεί ο αναγνώστης τις προθέσεις σου. Έτσι, για να του έρθει νοκ-άουτ στο τέλος, να ψάχνει τα δόντια του. Μια (σχεδόν) άρτια ιστορία που μπορώ να φανταστώ τυπωμένη. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted October 12, 2016 Share Posted October 12, 2016 Διαβάζοντας τις ιστορίες του διαγωνισμού με την σειρά που ανέβηκαν, ολοκληρώνω την ανάγνωση με αυτήν την απολαυστικότατη ιστορία που την ευχαριστήθηκα αφάνταστα! Όλα, μα όλα, λειτούργησαν τέλεια για μένα! Η κοσμοπλασία, η γραφή, ο ρυθμός που κύλαγε νεράκι και δεν κόλλαγε πουθενά, οι διάλογοι, η σύνδεση με το θέμα του διαγωνισμού, η δράση, μα πιο πολύ απ`όλα, οι χαρακτήρες και ιδιαίτερα ο πρωταγωνιστικός που είναι απλά τέλεια σκιαγραφημένος και κερδίζει με την μία( στην δική μου περίπτωση) τον αναγνώστη. Πρόλαβα και δέθηκα μαζί της τόσο, ώστε να αγωνιώ για την τύχη της Μελινόης.(υπέροχο όνομα και τίτλος) Διαβάζοντας σύμπασχα μαζί της, κατάλαβα τι την παρακινεί και πραγματικά ήθελα στο τέλος να ψιλοκόψει σε μικρά κομματάκια την Άνθεμη! Κάτι που στο τέλος έγινε, με δυσβάσταχτο όμως κόστος. Ναι μεν ταιριάζει γάντι το τέλος που έδωσες με την ατμόσφαιρα της ιστορίας, αλλά εδώ η λύτρωση της πρωταγωνίστριας, ήθελα να μην είναι μόνο ηθική, για αυτό κάπου το τέλος με χάλασε! Προσωπικό γούστο πάντα! Yπέροχη πραγματικά ιστορία που δεν έχω να της προσάψω κάτι ουσιαστικά αρνητικό! Μπράβο και καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 17, 2016 Share Posted October 17, 2016 Εντυπωσιακό το backstory που χτίζεις βασανιστικά μέχρι το τέλος σε φράσεις κλειδιά. Παντού στην ιστορία αναζητούσα το γιατί πίσω από κάθε εξέλιξη και κοιτώντας προσεκτικά δεν απογοήτευσες, το έβρισκα πάντα. Τα ονόματα ήταν τόσο εύηχα που θα έπρεπε να υπάρχουν και στην πραγματικότητα, ενώ η ηρωίδα που ζητά θανάσιμη εκδίκηση είναι ένα κλασικό πλοτ στο οποίο δεν μπορώ ποτέ να πω όχι. Τι θα μπορούσες να αποφύγεις: -Μου έμεινε η αίσθηση ότι μπήκες σε αχρείαστα ifs και buts όσον αφορά τα μαγεμένα αντικείμενα που τελικά δημιουργούν μπέρδεμα και εμποδίζουν την κατα τα άλλα αβίαστη ροή. Λ.χ οι 'κανόνες' λειτουργίας του μαχαιριού. Εμοιαζαν να δημιουργήθηκαν για να δικαιολογήσουν την κορύφωση του τέλους στην οποία όμως θα μπορούσες να καταλήξεις με πιό σαφή κ άμεσο τρόπο. -Δεδομένου ότι η ιστορία περιλαμβάνει σημαντική κοσμοπλασία θα μπορούσες να αφιερώσεις λίγο περισσότερο χώρο να περιγράψεις τον κόσμο και τον τρόπο που λειτουργεί ώστε να μην διακόπτεται η ροή για να ενωσει ο αναγνώστης τα κομμάτια του πάζλ. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νίκη Posted October 18, 2016 Share Posted October 18, 2016 Γειά σου Γρηγόρη, Είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό διήγημα του διαγωνισμού. Σε αυτό με άρεσαν μέχρι κι οι σκηνές μάχης. Τα φυλαχτά έχουν πραγματικά σπουδαίο ρόλο, όχι μόνο ως αντικείμενο αλλά και στην κοσμοπλασία. Μου άρεσε πολύ ότι ο κάθε χαρακτήρας έχει ξεχωριστό στυλ διαλόγου. Έχει επίσης ενδιαφέρον πολιτικοκοινωνικό σχόλιο και γενικά, πολύ ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία. Κάπου μπερδεύτηκα όμως στο ρόλο των ιερειών ως προς τη διακυβέρνηση της πόλης και το χειρισμό των σκιών. Οι ιέρειες θέλουν λεφτά για να προστατέψουν την πόλη, αν δεν την προστατέψουν θα επιτεθούν οι σκιές. Στο τέλος σώζονται οι ψυχές των αδερφών της απ’ τις σκιές, λόγω της θυσίας αυτής και του παιδιού της. Όμως, οι υπόλοιπες σκιές επιτέθηκαν στην πόλη, αφού τις διέταξε η ιέρεια, η οποία πεθαίνοντας έπαψε να τις ελέγχει ή κατάλαβα λάθος; Εγώ πάντως βρήκα ότι είχε αρκετή προοοικονομία η ανακοίνωση των δυνάμεων της λεπίδας, αν και θα ήθελα λίγο περισσότερη εξήγηση για την ατάκα Η λεπίδα μπορεί να σώσει απ’ τις Σκιές τόσες οικείες ψυχές, όσες και οι ζωές που θα της χαριστούν, καθώς ήταν λίγο πιο ξαφνική απ’ ότι έπρεπε. Το γεγονός ότι η Μελινόη δίνει το φυλαχτό της εγώ το ερμήνευσα σαν προοικονομία ότι θα πέθαινε στο τέλος, αλλά πραγματικά, ήταν λίγο παράλογο, αφού μας λέει ότι τα φυλαχτά είναι κυριολεκτικά απαραίτητα. Τέλος, πολύ εύκολα δεν της αποκάλυψε ο Άρατος τα μυστικά του νεκρομαντείου; Τα άλλα που έχω να σχολιάσω είναι κάποιες εκφραστικές μικρολεπτομέρειες: Πώς η φωνή δεν είναι καθόλου γνώριμη; Αφού ο τύπος αποδεικνύεται γνωστός της. Λοβοτομή; Υπερβολικά σύγχρονο. την αράχνη από μελάνι κάτω απ' την πέτσα του ώμου της: εε; Μάλλον μπλέχτηκες στην περιγραφή του τατουάζ. Αυτά και καλήεπιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted October 19, 2016 Share Posted October 19, 2016 (edited) Καταρχήν: "Ο ήλιος οφείλει να πέφτει όταν μια κυρία αποφασίζει να πιει". :worshippy: "Ένας άνδρας που απευθύνεται σε μια γυναίκα ως ίσος. Σπάνιο και ενδιαφέρον γνώρισμα." :worshippy: Τώρα ας πούμε για όλο το διήγημα. Είναι ωραίο, αλλά με ένα σημαντικό πρόβλημα: στριμώχνει πολλά πράγματα, θέλει κι άλλες, πολλές λέξεις χώρο. Δεν πολυκατάλαβα τα πάντα, όχι ακριβώς-ακριβώς (βεβαίως-βεβαίως, πώς) και αυτό λόγω της συμπύκνωσης. Δεν βρήκα άλλο πρόβλημα. Μου άρεσε η ιστορία, τη φανταζόμουν σε βιβλίο, με όλη της την ατμόσφαιρα, (με όλη της την κρέμα), μου άρεσε το τέλος ( όμως, ένιωσα ότι δεν προοικονομήθηκε, ότι μπήκε βιαστικά για να κλείσεις, αν και μάλλον δεν ήταν έτσι, μου έδωσε αυτή την αίσθηση), και συμπάθησα πολύ την ηρωίδα σου, τη Μελινόη. Επιτέλους, ένας χαρακτήρας-χαρακτήρας (συχνά στα διηγήματα δεν προφταίνουμε να αναπτύξουμε τους χαρακτήρες, αλλά η Μελινόη σου... ). Edited October 19, 2016 by Cassandra Gotha 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted October 19, 2016 Share Posted October 19, 2016 Άμεσο στην αφήγηση και επικεντρωμένο στην ουσία, χωρίς πολλές παλινδρομήσεις και περικοκλάδες, με σχετικά σύντομες -δίχως υπερβολή- περιγραφές, “έξυπνο” (κυρίως στους διαλόγους), ασκεί κι αυτό το στυλ της γραφής τη δική του γοητεία. Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα από τα θετικά σχόλια που έγιναν μέχρι τώρα, για την ονοματολογία, για το σκηνικό και την ατμόσφαιρα, για τους χαρακτήρες. Έναν νεκρομάντη, βέβαια, που έχει ήδη περάσει το” κατώφλι του θανάτου”, θα τον φανταζόμουν πιο απόμακρο, πιο μυστηριώδη και λιγότερο ανθρώπινο στις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά. Εξ’ ου και, σε πρώτη φάση, θεώρησα την ερωτική σκηνή σαν αισθησιακό bonus για τον αναγνώστη, αδιάφορο για τη ροή της ιστορίας. Στην πορεία είδα ότι εξυπηρετεί την εξέλιξή της, εξασφαλίζοντας μια δεύτερη ψυχή -το έμβρυο- για να θυσιαστεί, αφού “η λεπίδα μπορεί να σώσει απ’ τις Σκιές τόσες οικείες ψυχές, όσες και οι ζωές που θα της χαριστούν”. Έτσι, αποδέχομαι την εκδοχή του συγγραφέα, χωρίς ουσιαστική ένσταση, εφ’ όσον η φαντασία του είναι πρωτίστως αρμόδια να ορίζει τέτοιους συσχετισμούς -τόσες ζωές για τόσες ψυχές. Θα συμφωνήσω με μικρο-παρατηρήσεις, όπως αυτή σχετικά με τη λοβοτομή, και το μαχαίρι που γλίστρησε αλλά ξαναβρέθηκε στο χέρι της Μελινόης κατά την τελική μάχη με την Άνθεμι. Δεν θα θεωρήσω λάθη (μόνο και μόνο επειδή εμένα μου φαίνονται αδόκιμα) κάποια εκφραστικά του τύπου: “άκουσε έναν αποτρόπαιο βρυχηθμό απ’ τη λεπίδα” (ταιριάζει εδώ το επίθετο αποτρόπαιος; Αηδιαστικός, απεχθής, αποκρουστικός δηλαδή; -Μήπως τρομακτικός, καλύτερα; ή κάτι άλλο;) “Τα σωθικά σου χυμένα στο πάτωμα” (μήπως όχι στο πάτωμα ενός νεκροταφείου; -Στο χώμα, ή στο έδαφος, μάλλον) Θα ρωτήσω εν τέλει, από περιέργεια, αν υπήρχε λόγος που η Άνθεμις μπαίνει στο νεκροταφείο πριν την μάχη με την Μελινόη. (Ή επιλέγεις να γίνει η μάχη εκεί, επειδή απλά προσφέρει την κατάλληλη ατμόσφαιρα;) Δεν ξεδιάλυνα, επίσης, αν τα κίνητρα της Μελινόης είναι μόνο προσωπικά, ή αν εντάσσονται αυτά στις γενικότερες δράσεις της “κοινότητας”. Έχει δηλαδή η κοινότητα και τον χαρακτήρα μιας μυστικής επαναστατικής ομάδας, ας πούμε; (Συσχετίζω και το σχόλιο της Μελινόης: «Η φτώχεια τους ανάγκασε και η τράπεζα ήταν εκεί να διευκολύνει την κατάσταση». Πίστη, κέρδη, δύναμη…κλπ) Δεν είναι τόσο σημαντικό να διευκρινιστεί, απλά συμβάλλει στην πληρέστερη κατανόηση του κόσμου σου. Αποκτά πάντως σημασία στην περίπτωση που η ιστορία εξελιχθεί σε κάτι πιο εκτεταμένο, ξεπεράσει δηλαδή τις διαστάσεις του διηγήματος. Όντως από τα καλύτερα διηγήματα του διαγωνισμού, Καλή επιτυχία Γρηγόρη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γελωτοποιός Posted October 19, 2016 Share Posted October 19, 2016 Μπράβο Γρηγόρη! Πολύ καλή γραφή, ζωντανές περιγραφές και διάλογοι, ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως η σκηνή με την αράχνη και το σύστημα μαγείας στη μάχη, ωραία χρήση του φυλαχτού. Όμορφο και το όνομα Μελινόη. Για το τέλος και το παιδί, δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Ίσως θα μπορούσες να το είχες προσεγγίσει και διαφορετικά. Επίσης εξαιρετικός και ο κόσμος σου! Γενικά πολύ αξιόλογη προσπάθεια. Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mournblade Posted October 20, 2016 Share Posted October 20, 2016 Μπράβο Greg, συγχαρητήρια! Άξιος! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Silvertooth Posted October 21, 2016 Share Posted October 21, 2016 Το διήγημα μου άρεσε ιδιαίτερα. Για την ακρίβεια, το έβαλα πρώτο στη δική μου κατάταξη. Για αρχή, παίρνει απόψεις που θεωρούνται αυταπόδεικτες στην εποχή μας (λογική, ψυχραιμία) και τις ακυρώνει. Οι χαρακτήρες ήταν πολύ δυνατοί και το σημαντικότερο: πιστεύουν τις απόψεις τους. Συχνά σε ιστορίες βλέπουμε κάποιον χαρακτήρα ο οποίος παρουσιάσεται με έναν χ, ψ τρόπο από το συγγραφέα, αλλά τελικά φέρεται διαφορετικά. Μου άρεσε και η τακτική που άπλωσες τις πληροφορίες για τον κόσμο: σε μικρές δόσεις και πινελιές, διακριτικά. Έπιασα κάπου στα μισά του κειμένου να ξέρω πράματα για τον κόσμο και να μη θυμάμαι πότε τα διάβασα και για μένα αυτός είναι ο ιδανικότερος τρόπος ανάπτυξης μιας κοσμοπλασίας. Συν ότι ο ίδιος ο κόσμος ιντριγκάρει πολύ και άνετα θα διάβαζα κι άλλα γι αυτόν. Το τέλος είναι το μόνο σημείο που θα ήθελα κάτι παραπάνω, κυρίως για την 'κακιά'. Θα ήθελα να ήξερα περισσότερα γι αυτήν, είτε σαν προσωπικότητα είτε από άποψη δυνάμεων για να ευχαριστηθώ περισσότερο τη μάχη. Ωστόσο, όπως προείπα, το διήγημα μου άρεσε πάρα πολύ - συγχαρητήρια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
South of Heaven Posted October 23, 2016 Author Share Posted October 23, 2016 Μπράβο Greg, συγχαρητήρια! Άξιος! Thank you Gregory! Να 'σαι καλά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
South of Heaven Posted October 23, 2016 Author Share Posted October 23, 2016 Γεια χαρά παίδες! Καταρχήν ευχαριστώ πάρα πολύ όσους αφιέρωσαν τον χρόνο για να διαβάσουν την ιστορία και να σχολιάσουν! Η αλήθεια είναι ότι όλα τα σχόλια ήταν πολύ χρήσιμα και εύστοχα! Ξεκινάω λέγοντας ότι όταν τελείωσε το πρώτο draft της ιστορίας, ήταν γύρω στις 4.600 λέξεις (όπως όλων φαντάζομαι ήταν εκτός ορίου. Δύσκολο, να πέσεις εντός με την πρώτη). Οπότε έπεσε πολύ τσεκούρι (και καλά έκανε). Όπως και να ‘χει, το θέμα του διαγωνισμού μου άρεσε πολύ και αποφάσισα να κρατήσω τον κόσμο όπου εκτυλίσσεται η ιστορία και να φτιάξω κάτι μεγαλύτερο. Επίσης, δυο λόγια (λέμε τώρα) για τον κόσμο της ιστορίας, καθώς θα βοηθήσουν στα σχόλια παρακάτω. Βάζω spoiler γιατί πάμε για σεντόνι. Ο κόσμος, όπως μου κατέβηκε, είναι σκοτεινός και γεμάτος κινδύνους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, είναι οι Σκιές. Στο μακρινό παρελθόν, κάποια τιτάνια μάχη έλαβε χώρα (ανάμεσα σε ποιους ανάθεμά με κι αν ξέρω), απόηχος της οποίας είναι η Μόνιμη Καταιγίδα (η Μεγάλη Δίνη όπως την λένε στη Βόρεια Πρωτεύουσα). Οι τρεις πρωτεύουσες (Βόρεια, Ανατολική και Δυτική) είναι οι τρεις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας (η Βόρεια η μεγαλύτερη απ’ όλες). Οι χώρα διοικείται από τρεις αρχαίους “θεσμούς”, την Πίστη, την Τράπεζα και τον Στρατό στους οποίους στηρίζεται όλη η κοινωνία (εξ’ ου και ο επίσημος χαιρετισμός με τα τρία δάχτυλα). Κάθε μια από τις τρεις πρωτεύουσες έχει διακριτό ρόλο στη διοίκηση της χώρας αφού φιλοξενεί και έναν από τους τρεις Πύργους (της Πίστης, της Τράπεζας και της Δύναμης). Οι γυναίκες έχουν σαφώς ανώτερη κοινωνική θέση από τους άντρες (αυτό φάνηκε μόνο σε μια εσωτερική σκέψη της Μελινόης). Ακόμη και ο ανώτερος διοικητής του στρατού είναι γυναίκα (με άντρες στα αμέσως κατώτερα πόστα). Η υψηλότερη θέση ίσως απ’ όλες είναι αυτή των Ιερειών, οι οποίες εκπαιδεύονται σε θέματα πίστης και μαγείας και αφού περάσουν κάποιες δοκιμασίες, αποκτούν το “κορακόφτερο”, σύμβολο εύνοιας της Θεάς (δεν ξέρω όνομα ακόμα), μιας από τις τρεις Θεότητες του κόσμου. Οι Ιέρειες είναι ότι πιο θανατηφόρο κινείται σ’ αυτόν τον κόσμο και εκπαιδεύονται ακόμα και στην κοντινή μάχη στον μέγιστο δυνατό βαθμό καθώς γνωρίζουν ότι οι αντίπαλοί τους κυρίως επιλέγουν αυτό το στυλ μάχης για να τις αντιμετωπίσουν (στην μακρινή μάχη δεν τίθεται θέμα). Η Δίνη είναι μια τεραστίων διαστάσεων μόνιμη καταιγίδα στις βόρειες εσχατιές του κόσμου (η βόρεια πρωτεύουσα και ειδικά το βορινό τοίχος είναι το κοντινότερο σημείο σ’ αυτήν που μπορεί να φτάσει άνθρωπος). Το φυλαχτό είναι κάποιου είδους ορυκτό (γαλαζόπετρα) το οποίο προστατεύει τους κατοίκους από τις Σκιές οι οποίες ξεχύνονται κάθε νύχτα από τη Δίνη και “τρώνε” :Ρ τους απροστάτευτους. Οι Ιέρειες υποτίθεται ότι είναι μια διεφθαρμένη κοινότητα (ή τουλάχιστον μια κοινότητα με κάποια διεφθαρμένα μέλη) που δείχνουν προς τα έξω ότι ενεργούν με σκοπό την προστασία της χώρας και των κατοίκων της από τις Σκιές, αλλά στην ουσία σκοπός τους είναι να συγκεντρώσουν μεγαλύτερο απόθεμα ορυκτού στην κατοχή τους. Το πετυχαίνουν είτε με μυστικές-υπόγειες συναλλαγές με την Τράπεζα (η οποία ανταλλάσει φυλαχτά των κατοίκων για χρυσάφι) είτε αρπάζοντάς τα στην ψύχρα, με ειδικές αποστολής αρπαγής (όπως αυτή κατά την οποία η Άθεμις έκλεψε τα φυλαχτά απ’ τα αδέρφια της Μελινόης. Αυτό δεν αναφέρεται πουθενά στην ιστορία). Τέλος, προσφέρουν προσωρινή προστασία για τη Νύχτα, δίνοντας τις ευλογίες τους σε όσους έχουν πληρώσει το αντίτιμο. Για όσους δεν έχουν να πληρώσουν, υπάρχουν τα φανάρια με το γαλάζιο φως, κάτω απ’ τα οποία μπορούν “αράξουν” για να βγάλουν τη νύχτα προστατευμένοι. Οι Σκιές είναι μια de facto κατάσταση του κόσμου, αφού ορμάνε κάθε νύχτα από τη Δίνη και οι Ιέρειες υποτίθεται ότι προστατεύουν τον κόσμο από αυτές. Με λίγα λόγια η καλύτερη και σπανιότερη περίπτωση είναι να έχει κάποιος το δικό του Φυλαχτό, η αμέσως επόμενη να το έχει χάσει αλλά να έχει χρήματα για να νοικιάσει προστασία και η χειρότερη να μην έχει ούτε χρήματα οπότε να αρκείται στα φανάρια. Το Νεκρομαντείο είναι κάτι σαν ο τέταρτος θεσμός της κοινωνίας, επίσης υπεύθυνο για θέματα μαγείας, με την ατυχία ωστόσο να αποτελείται από άντρες άρα υποδεέστερο του Πύργου της Πίστης. Ακόλουθοι της τέταρτης και εξόριστης θεότητας του κόσμου με την ονομασία Πρώτος Θάνατος (όνομα που έδωσαν και στην σχολή τους), έχουν πρόσβαση σε θησαυρό απαγορευμένων γνώσεων και αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχει ακόμα ανοιχτός πόλεμος ανάμεσα στον Πύργο της Πίστης και στο Νεκρομαντείο. Οι Νεκρικές λεπίδες είναι μαχαίρια που ανάλογα το χρώμα και το υλικό τους δίνουν και τις ανάλογες ικανότητες στον κάτοχό τους, φτάνει να πληρωθεί ο Πρώτος Θάνατος με αίμα. Η προστασία από τις Σκιές προστέθηκε λόγω της σπανιότητας της γαλαζόπετρας, με ανυπολόγιστο κόστος ωστόσο. Τέλος, η κοινότητα στην οποία ανήκει η Μελινόη, είναι μια κοινότητα δολοφόνων που εκτελούν κυρίως συμβόλαια θανάτου, αλλά εξυπηρετούν και τους δικούς τους άγνωστους σκοπούς. Η αράχνη, εκτός από την χρήση της για το ναρκωτικό, είναι και το σύμβολο του υψηλότερου ιδανικού της υπόγειας διδασκαλίας (μια σειρά από διδάγματα που εξυμνούν το συναίσθημα και ακυρώνουν τη λογική), που είναι η εκδίκηση. Το σχέδιο της Μελινόης βασίζεται στην διδασκαλία (την έκταση αισθήσεων και συναισθημάτων στο έπακρο μέσω της εκδίκησης) και έχει δύο μέρη. Το πρώτο είναι να πλακώσει στο ξύλο μέχρι θανάτου την Άνθεμις, έτσι για την ευχαρίστηση του πράγματος. Και το δεύτερο, να αυτοκτονήσει ώστε να ελευθερώσει τις ψυχές των αδερφών της, προσφέροντας στην λεπίδα τη ζωή της και αυτήν του παιδιού της. Μετά την συνεύρεσή της με τον Άρατο άρχισε να αναθεωρεί και σκεφτόταν σοβαρά μόνο να σαπίσει την Άνθεμις. Αφού είδε πως δεν τα καταφέρνει (λόγω του level of awesomeness της Ιέρειας) αποφάσισε να προχωρήσει στο δεύτερο κομμάτι του σχεδίου, δηλαδή να αυτοκτονήσει πετυχαίνοντας δύο πράγματα. Πρώτων ελευθερώνει τις ψυχές των αδερφών της και δεύτερων πληρώνει το υπέρτατο τίμημα στον Πρώτο Θάνατο (η λεπίδα δίνει δύναμη ανάλογα το αίμα που πληρώνεις) και έτσι τα πλοκάμια σαπίζουν στο ξύλο την Άνθεμις για χάρη της Μελινόης. Να πω ακόμα ότι δεν έχω αποφασίσει για το τέλος της Μελινόης και αν είναι οριστικό. Η επίκλησή της στον Πρώτο Θάνατο ίσως να σημαίνει ότι απλά αλλάζει υπόσταση/κατάσταση και δεν το βρίσκω απίθανο να επιστρέψει κάποια στιγμή σε κάποια κατάσταση παρόμοια με αυτή του Άρατου (ή χειρότερη). Αυτά! Πολλά από τα παραπάνω ούτε που αναφέρονται στο διήγημα και ο αναγνώστης φυσικά δεν μπορεί να τα ξέρει, απλά τα αναφέρω για να εξηγήσω τι είχα στο κεφάλι μου όταν έγραφα την ιστορία. Όπως και να ‘χει, αποφάσισα να κρατήσω την κοσμοπλασία, να συμπληρώσω τα τεράστια κενά και να την εμπλουτίσω, να κρατήσω και κάποιους από τους χαρακτήρες, να προσθέσω πολλούς ακόμα και να φτιάξω κάτι πολύ μεγαλύτερο από διήγημα. Έχω ξεκινήσει δηλαδή, αλλά είμαι ακόμα στο outline. Φαντάζομαι θα μου πάρει χρόνο! Να πω την αλήθεια ο χαρακτήρας που μου κλείνει πιο πολύ το μάτι είναι η Έρις (η οποία στο διήγημα κάνει απλώς ένα cameo appearance) και τρώγομαι να μάθω την ιστορίας της. Τέλος πάντων, θα δούμε. Πιο συγκεκριμένα στα σχόλια: Αυτό εδώ μου άρεσε πολύ! Έχεις πολύ όμορφη γραφή, πολύ ζωντανούς διαλόγους, πολύ ωραίες ιδέες και επιλογές (όλα πολύ και καλά, δηλαδή) και γενικά με άφησες ενθουσιασμένο. Τα σχόλια που κάνεις περί φτώχειας τα λάτρεψα, οι χαρακτήρες μού φάνηκαν διακριτοί και ζωντανοί, η πλοκή έχει πολύ καλό ρυθμό, όπως και η αποκάλυψη των πληροφοριών γίνεται στα σωστά σημεία. Πολύ (πάλι) όμορφο και το όνομα Μελινόη (και γενικά τα ονόματα). Νομίζω το μόνο που θέλει είναι λίγο (λίγο όμως) άπλωμα, για να ξεδιπλωθούν κάποια πράγματα πιο ομαλά και να δοθεί λίγο περισσότερο βάρος στις δυνάμεις του σπαθιού, γιατί η τελευταία ιδιότητα μοιάζει λίγο από μηχανής θεός στο φινάλε (και δεν κατάλαβα γιατί επιτέθηκε στην ιέρεια, από τη στιγμή που η θυσία θα έσωζε απλώς τις δυο ψυχές των αδελφών της). Κι άργησα να καταλάβω πώς ακριβώς λειτουργούσε το σπαθί με τα πλοκάμια (νόμιζα πως ήταν απλή μεταφορά στην αρχή, όχι κυριολεξία). Στις εξηγησεις δεν βλάπτει να μπουν και κάποιες ακόμη για τη Δίνη, για να γίνει λιιίγο πιο σαφές τι ακριβώς ήταν, ή πώς (από άποψη εικόνας) τους προστάτευαν τα φυλαχτά. Άλλα σοβαρά προβλήματα δεν βρήκα ή και να υπάρχουν, η αφήγηση δεν με άφησε να τα δω. Αλλά αυτά είναι ξεψείρισμα, εννοείται θέλω να σε ξαναδιαβάσω και μη διανοηθείς να σταματήσεις να γράφεις. Αυτά. Καλή σου επιτυχία! Ευχαριστώ πολύ Morfea για τα θετικά σχόλια! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η ιστορία! Ως προς το άπλωμα συμφωνώ απόλυτα. Πραγματικά δυσκολεύτηκα να φέρω την ιστορία στο όριο και έκοψα κάποιες παραγράφους με πόνο ψυχής. Ωστόσο η εξήγηση της τελευταίας ιδιότητας της λεπίδας δεν υπήρχε ούτε καν στο πρώτο draft (μεγάλο λάθος) και όντως θα έπρεπε κάπου να αναφερθεί. Ίσως κατά τη σκηνή της κουβέντας Άρατου-Μελινόης στο πανδοχείο, τη νύχτα πριν τη μάχη. Κάποιες πληροφορίες για τη Δίνη υπήρχαν στην αρχική μορφή της ιστορίας, με την Μελινόη να στέκεται...”ψηλά στο βορινό τοίχος αγναντεύοντας την απεραντοσύνη της μεγαλύτερης ελεύθερης δύναμης στον κόσμο” και να φωνάζει στον αέρα... “Είθε το μαχαίρι μου να βαφτεί με το αίμα των εχθρών μου...” και άλλα τέτοια φιλοσοφημένα :Ρ εξηγώντας παράλληλα μια ιδιαίτερη σχέση της κοινότητας των “αραχνοδολοφόνων” (δεν έχω σκεφτεί ακόμη όνομα) με την Δίνη, αλλά το σβήσιμο όλης της σκηνής μού γλύτωσε καμιά 200αριά λέξεις! Ενώ είχα πει να τις δω και να απαντήσε σε όλες μαζί, μιας και τελείωσα τώρα την δική σου λέω να κάνω μια άτυπη αρχή. Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου και ομολογώ ότι με εξέπληξε ευχάριστα (με την έννοια ότι δεν έχω δει άλλο κείμενο σου και δεν ξέρω πόσο καιρό γράφεις). Το όνομα Μελινόη μου έκανε ένα ευχάριστο άκουσμα στα αυτιά και ο χαρακτήρας της ξεδιπλώθηκε πολύ όμορφα. Ρεαλιστικό, αρκετά ατμοσφαιρικό και με σωστές δόσεις κοσμοπλασίας χωρίς να γίνει κουραστικό. Είχες βασικά στοιχεια fantasy τα οποία συνθέτουν μία ωραία ιστορία χωρίς να σημαίνει ότι είναι κλισέ. Θυσίασες χώρο στο να εξηγήσεις τις σκέψεις των ηρώων με αποτέλεσμα να νοιαστούμε για το τι θα γίνει. Όπως έγραψε και ο Μορφέας, ισως θα ήθελα κι εγώ λίγο άπλωμα παραπάνω και μία καλύτερη επεξήγηση των κινήσεων στο τέλος. Είναι πολύ σημαντικό μία ιστορία που κλείνει με τέτοιο τέλος, να κλείνει με δυναμισμό και ένταση. Εξηγώ λίγο πιο αναλυτικά: Στα θετικά: + Η σχέση της Μελινόης με τον Άρατο + Η σκηνή με το δηλητήριο και την αράχνη + Οι περιγραφές των ιέρειων και ο χαρακτήρας τους + Η χρήση του φυλαχτού + Η τελική μάχη με εξαίρεση ισως λιγο την επεξήγηση στο τέλος. + Το χτίσιμο της ατμόσφαιρας Στα λιγότερο θετικά - Η λεπίδα ήθελε καλύτερη ανάλυση γιατί ήταν ωραία ιδέα. Ειδικά αυτό με τα πλοκάμια - Η Ιέρεια ήξερε καλύτερα να πολεμαει με όπλα από μία πληρωμένη δολοφόνο; Μου έκανε εντύπωση - Ήθελα να δω αν οι ψυχές που επέτρεψε να ζήσουν είχαν κάποια αξία γι αυτήν. - Πως ήξερε ότι όντως είχε πιάσει παιδί τόσο εύκολα; Αυτά. Κυρίως λεπτομέρειες αλλά η γενική εικόνα είναι πολύ πολύ θετική. Μπράβο ;) Καλή επιτυχία! Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλιά σου Γιάννη! -Συμφωνώ ότι η λεπίδα ήθελε λίγο ανάπτυξη περισσότερο και νομίζω ότι θα ‘πρεπε να δοθούν εξηγήσεις και για τον τρόπο κατασκευής της (το οποίο θα έδινε εξηγήσεις και για την λειτουργία της). -Η ιδέα ήταν ότι οι Ιέρειες είναι ότι πιο θανατηφόρο κινείται σ’ αυτόν τον κόσμο. Και επειδή γνωρίζουν ότι οι αντίπαλοί τους κυρίως τις εμποδίζουν να χρησιμοποιούν τις επικλήσεις τους, εκπαιδεύονται στην κοντινή μάχη σε τρελό επίπεδο. Όντως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται καθαρά στην ιστορία. -Οι δύο ψυχές ήταν των δύο αδερφών τις, απλά έκοψα την τελευταία σκηνή με τις Σκιές να στροβιλίζονται πάνω από την Μελινόη. Ίσως μια άλλη εικόνα να λειτουργούσε πιο καλά, δεν ξέρω. -Αυτό ήταν και δική μου αμφιβολία αλλά τελικά το άφησα ως έχει. Η σκέψη μου ήταν ότι η επίδραση του δηλητηρίου της αράχνης, έβαλε την Μελινόη σε μια κατάσταση Hyper Awareness (πολύ Dune διαβάζω τελευταία :Ρ ) σε τέτοιο βαθμό που ένιωθε πληροφορίες να ρέουν στο κεφάλι της για κάθε της κύτταρο. Κουφό όντως και επίσης δεν αναφέρεται παρά επιφανειακά με μια πρόταση. Ίσως πιο λογικό θα ήταν η συνεύρεσή της με τον Άρατο να γινόταν αρκετά νωρίτερα ώστε να προλάβει να το πάρει χαμπάρι. Όμορφο όνομα και όμορφος τίτλος! Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που εμφανίστηκε η πληροφορία για τη Δίνη και ο τρόπος που επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων κοντά της. Πολύ καλή η χρήση του Φυλαχτού. Δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα για ποιο λόγο έκλεψαν οι ιέρειες τα Φυλαχτά από τ’ αδέλφια της Μελινόης. Ήταν μόνο επειδή είχαν το πολύτιμο ορυκτό ή αποσκοπούσαν και σε κάτι άλλο; Βρήκα πολύ καλή τη σκηνή με τα περιστέρια και τον συσχετισμό τους με τα αδέλφια της (ένα χωρίς χέρια – φτερούγες, το άλλο χωρίς μάτια). Πολύ καλή και η χρήση του δηλητηρίου και της αράχνης αλλά και η ιστορία με τη λεπίδα μέχρι το τέλος. Μου άρεσε η κατάσταση ανάμεσα στην ηρωίδα και στον Άρατο αλλά όχι και τόσο το γεγονός ότι προέκυψε παιδί από εκείνο το σμίξιμο και ότι η Μελινόη το γνώριζε κιόλας. Αυτό βέβαια θα μπορούσε να προοικονομηθεί καλύτερα και να δουλέψει ακόμα πιο όμορφα στο τέλος. Συνολικά, πολύ καλή η σχέση με το θέμα και πολύ ενδιαφέρων ο κόσμος της Δίνης. Σ’ ευχαριστώ πολύ Tiessa για τον σχολιασμό σου! Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία και ο συμβολισμός των περιστεριών που είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια. Όπως γράφω στο εισαγωγικό σχόλιο για τον κόσμο, οι Ιέρειες υποτίθεται ότι είναι μια διεφθαρμένη κοινότητα που δείχνουν προς τα έξω ότι ενεργούν με σκοπό την προστασία της χώρας και τον κατοίκων της από τις Σκιές, αλλά στην ουσία σκοπός τους είναι να συγκεντρώσουν μεγαλύτερο απόθεμα ορυκτού στην κατοχή τους. Άρα το ορυκτό και η απόκτησή του είναι ο μόνος σκοπός τους. Συμφωνώ πως είναι παράξενο να γνωρίζει για το παιδί η Μελινόη (όπως γράφω παραπάνω). Θα μπορούσε να δοθεί κάπως διαφορετικά. Καλημέρα! Λοιπόν, συνονόματε, και οι δικές μου εντυπώσεις είναι θετικές. Μου άρεσε αρκετά η ιστορία σου. Σίγουρα μου τράβηξε το ενδιαφέρον η απόπειρα που έκανες να προσδώσεις βάθος με την χρήση φιλοσοφικών ρήσεων, μιας και είναι κάτι που κι εγώ επιθυμώ να κάνω στα κείμενα μου. (Άσχετα αν συμφωνώ με το θέμα πχ του "Η λογική είναι υπερεκτιμημένη. Ακόμη περισσότερο η ψυχραιμία". Γι' αυτό λέγεται φιλοσοφία, για να αναθεωρείς ή να επιδίδεσαι σε εσωτερικές αναζητήσεις, κι αν δεν συμφωνείς τις απορρίπτεις. Σε βάζει να σκέφτεσαι με λίγα λόγια). Συγχαρητήρια επομένως γι' αυτό. Μου άρεσαν επίσης τα ξόρκια, η μάχη και η "μαγεία του αίματος." (Ίσως μόνο η Ιέρεια να μην ήταν και τόσο ικανή στη μάχη σώμα με σώμα). Η γραφή επίσης είναι στρωτή και σημεία-σημεία δυνατή. Φανερώνει δυνατότητες. Αν κάτι δεν μου άρεσε είναι το high fantasy του πράγματος που είναι φυσικά θέμα προσωπικού γούστου. Δεν μου άρεσε επίσης το Νεκρομαντείο. Πολύ απαγορευμένο για να είναι κάτι που δεν δρα πίσω από τις σκιές.(Εκτός αν εγώ δεν το κατάλαβα πως είναι έτσι, οπότε my bad). Η Δίνη φαντάζει ωραία ιδέα, και ο Σπύρος (Madnjim) ξέρει πολύ καλά γιατί! Θα ήθελα φυσικά να μάθαινα περισσότερα, θυσιάζοντας κάποιους διαλόγους. (Κι αυτό προσωπικό γούστο Greg οπότε αν δεν συμφωνείς μην το λαμβάνεις υπόψη). Με λίγα λόγια μπράβο για ένα αξιοπρεπές κείμενο, με κάποιες αρκετά καλές ιδέες και κάποιες ακόμα καλύτερες αναζητήσεις. Καλή επιτυχία εύχομαι! Σ’ ευχαριστώ πολύ Gregory για τα σχόλια! Όντως το Νεκρομαντείο και η ακριβής του θέση στον κόσμο με δυσκόλεψε. Κυρίως γιατί υπάρχουν πολλά που δεν αναφέρονται στην ιστορία για αυτό. Όπως γράφω στο εισαγωγικό σχόλιο είναι κάτι που υπάρχει παράλληλα και στη σκιά των τριών πύργων της χώρας (Πίστη, Τράπεζα, Στρατός). Έχει στη διάθεσή του θησαυρό απαγορευμένων γνώσεων και για τον λόγο αυτό δεν το πετάνε οι Ιέρειες απ’ έξω. Είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό. Μου αρέσει πολύ η ιδέα πάντως να είναι κάτι εντελώς απαγορευμένο και να δρα στις σκιές. Thanks! Καλημέρα Γρηγόρη, Πέρασα αρκετά καλά με την ιστορία σου.Είχε καλή γραφή, είχε καλή ροή, μα πάνω από όλα είχε έναν αξιομνημόνευτο χαρακτήρα, την Μελινόη. Την σκιαγράφισες αρκετά καλά έστω και σε αυτό τον λίγο χρόνο που σου δόθηκε. Το μόνο σημείο στο διήγημα που με κούρασε ήτανε η τελευταία σκηνή μάχης, αλλά αυτό είναι καθαρά λόγω προσωπικών προτιμήσεων. Οι μάχες έχουν σταματήσει να με εξιτάρουν εδώ και καιρό και πρέπει να είναι κάπως έτσι για να με συνεπάρουν Συνεπώς, πολύ-πολύ θετικές εντυπώσεις. Καλή επιτυχία! Υ.Γ Το τέλος είναι από τα πιο creepy πράματα που έχω διαβάσει εδώ και καιρό... Thank you jjohn για τα σχόλια! Η αλήθεια είναι ότι και μένα με κουράζουν πολύ οι μάχες και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έβαλα μία στην ιστορία μου. Κυρίως ήθελα να δείξω το level of awesomeness των Ιερειών στη μάχη Καλημέρα, Γρηγόρη, έστησες μέσα σε λίγες λέξεις έναν κόσμο που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και έναν κεντρικό χαρακτήρα που κερδίζει τον αναγνώστη. Η γραφή σου είναι καλή, ως επί το πλείστον, αλλά πάσχει από κάποιες απροσεξίες σε σύνταξη, στίξη και μορφοποίηση (σου έχουν ξεφύγει και κάποια τυπογραφικά, αλλά σ' αυτά δεν στέκομαι). Για παράδειγμα: Μπράβο σου και καλή επιτυχία! Σ' ευχαριστώ πολύ Αταλάντη για τα θετικά σχόλια και τις παρατηρήσεις! - "Η Μελινόη στένεψε τα μάτια και παρατήρησε μια σειρά μαύρα πούπουλα από φτερούγες κορακιού δεμένα σε δερμάτινο κορδόνι κρεμασμένο ανάμεσα στα ασημόχρωμα μαλλιά της Ιέρειας ως τον ώμο της." Τι φτάνει ως τον ώμο της; Τα μαλλιά; Τα πούπουλα; Το κορδόνι; Όντως όλη η πρόταση είναι λίγο ότι να ‘ναι. Thanks! - "Άγγιξε την αράχνη από μελάνι κάτω απ' την πέτσα του ώμου της" Τι έκανε, σήκωσε το δέρμα της και άγγιξε το τατουάζ; Εδώ... ναι... χμμ... απλά... ναι... ούτε που το πρόσεξα Τέτοια πράγματα. Επίσης, σε κάποια σημεία στους διαλόγους, αλλάζεις γραμμή χωρίς να μιλάει άλλο πρόσωπο, το οποίο μπερδεύει τον αναγνώστη. Ναι αυτό το παρατήρησα κι εγώ αργότερα. Σε επίπεδο πλοκής, η ιστορία κινείται πολύ καλά, μέχρι την τελευταία σκηνή. Η οποία μας κάνει να απορούμε για τα εξής: α) για ποιον λόγο η Μελινόη αποφάσισε να χαρίσει το φυλαχτό της, εφόσον ήξερε ότι οι ιέρειες επικαλούνται τις σκιές; β) αφού ήξερε πως οι ιέρειες επικαλούνται τις σκιές, γιατί δεν άρπαξε το φυλαχτό της Άνθεμις την ώρα που πολεμούσαν, αντί να κάτσει να πεθάνει; γ) δεν μας έχεις πει πιο πάνω ότι τα μαχαίρια των νεκρομαντών επίσης προστατεύουν από τις σκιές; για ποιον λόγο η Άνθεμις κάλεσε τις σκιές, τότε, και γιατί η Μελινόη ήταν σίγουρη πως θα πέθαινε; Για του λόγου το αληθές: "Ήξερε πως το Νεκρομαντείο έφτιαχνε τις Νεκρικές Λεπίδες εδώ και αιώνες. Μαχαίρια που, ανάλογα το υλικό και το χρώμα τους, έδιναν τέτοιες δυνάμεις για τη μάχη στον κάτοχό τους, που είχαν αποκτήσει φήμη τρομερή. Όταν το Φυλαχτό άρχισε να σπανίζει, οι Νεκρομάντες πρόσθεσαν και την προστασία απ' τις Σκιές σ' αυτές της δυνάμεις με τρόπο που οι Ιέρειες θα σκότωναν να μάθουν." Οι Σκιές δεν έρχονται μετά από επίκληση κάποιας Ιέρειας. Είναι μια κατάσταση που υπάρχει από τότε που δημιουργήθηκε η Δίνη. Δηλαδή κάθε νύχτα ορμάνε και τρώνε :Ρ τον κόσμο έτσι κι αλλιώς. Οι Ιέρειες υποτίθεται ότι πουλάνε προστασία από τις Σκιές. Τώρα γιατί χάρισε έτσι εύκολα το Φυλαχτό της η Μελινόη είναι ένα άλλο θέμα, που όντως φαίνεται εντελώς αψυχολόγητο. Το κάνει κυρίως επειδή γνωρίζει (νομίζει) ότι την επόμενη νύχτα θα σκοτώσει την Άνθεμις για εκδίκηση και ύστερα θα αυτοκτονήσει για να ελευθερώσει τις ψυχές των αδερφών της. Το ‘χει πάρει απόφαση ότι πλέον δεν θα της χρειάζεται το φυλαχτό ενεργώντας με βάση το συναίσθημα αφού “η λογική είναι υπερεκτιμημένη”. Θα μπορούσε ίσως να αναφέρεται πιο ξεκάθαρα το όλο σχέδιό της. Το πρώτο κομμάτι του σχεδίου της ήταν να σκοτώσει την Άνθεμις για να πάρει εκδίκηση. Το δεύτερο κομμάτι ήταν να πεθάνει. Να αυτοκτονήσει δηλαδή ώστε να παραδώσει δύο ψυχές στην νεκρική λεπίδα και η λεπίδα ως αντάλλαγμα θα απελευθερώσει δύο ψυχές από τις Σκιές. Νομίζω ότι το μπέρδεμα προκαλείται από την λέξη “επίκληση” που χρησιμοποιώ στην τελευταία μάχη για να αναφερθώ στο “ξόρκι” στην ουσία που κάνει η Άνθεμις με την αστραπή. Η επίκληση δεν αναφέρεται στην έλευση των Σιών (αν και οι Σκιές εμφανίζονται αμέσως μετά). Το ότι οι σκιές είναι μια de facto κατάσταση του κόσμου αναφέρεται στην εξήγηση του Άρατου: “Μπορεί απ' τη Δίνη να ξεχύνονται κάθε νύχτα οι Σκιές και να κατασπαράσσουν τους απροστάτευτους μα η ίδια η γη μας έδωσε την προστασία”. Με λίγα λόγια η Μελινόη δεν ήθελε να πεθάνει από τις Σκιές (γι’ αυτό βασίστηκε στην λεπίδα αφού το δικό της φυλαχτό το είχε δώσει στον ζητιάνο), αλλά ήθελε να αυτοκτονήσει. δ) τις οδηγίες του Άρατου για το μαχαίρι τις μαθαίνουμε, βολικά, την τελευταία στιγμή και, βολικά, η Μελινόη και είναι έγκυος και το ξέρει (που ακόμη και με οξυμένες αισθήσεις δεν δικαιολογείται γιατί δεν υπάρχει καν σχηματισμένο έμβρυο ακόμα), ε) την ώρα της μάχης, κάπου λες πως το μαχαίρι της γλιστράει, αλλά αμέσως μετά το έχει, σαν αυτό να μην έγινε ποτέ: "Το αίμα που κυλούσε απ’ τις τρεις ανοιχτές πληγές της έκανε το μαχαίρι να γλυστρίσει απ’ το χέρι της. Κλαίγοντας απ΄ τον πόνο άνοιξε μια ακόμα στο μπράτσο και με την νέα της δύναμη μπόρεσε να ξεφύγει και να απομακρυνθεί." Συμφωνώ για το έμβρυο και η αντίληψη της Μελινόης για τις αλλαγές στο σώμα της βασίστηκε στο α-λα Dune concept του Hyper Awareness που αναφέρω παραπάνω, αν και δεν πολυπείθει Και όντως, η τελευταία ιδιότητα του μαχαιριού θα έπρεπε να προοικονομηθεί κάπως. Το προσπάθησα αλλά λόγω οικονομίας λέξεων αρκέστηκα τελικά στις συνοπτικές οδηγίες του Άρατου που δίνονται την τελευταία στιγμή. Η Μελινόη πολεμούσε με δύο όπλα, το ένα είναι το δικό της μαχαίρι και το άλλο η νεκρική λεπίδα. “Βγήκε απ’ την κρυψώνα της και μπήκε στο νεκροταφείο προχωρώντας με ένα μαχαίρι στο ένα χέρι και τη λεπίδα στο άλλο, γεμάτη πρωτόγνωρη δύναμη, ποτίζοντας αίμα τις πλάκες του δρόμου”. Το μαχαίρι το ‘χε για επίθεση, ενώ την λεπίδα για να χαρακώνεται και να παίρνει δύναμη. Σ’ αυτή την σκηνή, που της γλιστράει το μαχαίρι, αναφέρομαι στο δικό της μαχαίρι, ωστόσο έχει ακόμα τη νεκρική λεπίδα στο άλλο χέρι, την οποία χρησιμοποιεί για να ανοίξει μια ακόμα πληγή και να αποκτήσει περισσότερη δύναμη. Γεια κι από μένα. Τελικά δεν ήταν τυχαίο που εσύ βρήκες το θέμα από όλους. Σου κόβει, και χαίρομαι, και ακόμη περισσότερο χάρηκα με αυτή την ιστορία. Τι μου άρεσε: Η ονοματολογία Ο κόσμος Η ιστορία, Τα περιστέρια ως εκείνο που σημαίνουν/ θυμίζουν Η χρήση του φυλαχτού Τι μου άρεσε λιγότερο Κάτι ανθυπολαθάκια σαν αυτά που εντόπισε η φίλτατη elgalla και βέβαια η λέξη λοβοτομή. Δυο φορές την αναφέρεις κιόλας. Δεν ξέρω αλλά ο κόσμος δεν μου φάνηκε ότι σηκώνει λοβοτομές, με την όποια τεχνολογία τους και το υπόβαθρό τους. Σκοτεινός, μαύρος, κόσμος δυστυχίας και για τους πραγματικά σκληρούς, αλλά δεν μου φαίνεται να γνωρίζουν περί λοβοτομής, και η Μελινόη το σκέφτεται δυο φορές, σαν να είναι κάτι σύνηθες ως πρακτική. Η λοβοτομή προϋποθέτει γνώσεις ανατομίας συγκεκριμένες και ίσως δεν θα είχα πρόβλημα αν την εκτελούσαν, απλά θα μου φαινόταν πειστικότερο να την έλεγαν κάπως αλλιώς, για παράδειγμα. Αυτά. Μπράβο σου και καλή σου επιτυχία! Ευχαριστώ πολύ Ειρήνη για τα σχόλια! Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία και ειδικά ο συμβολισμός των περιστεριών. Είναι κάτι που άρεσε και σε μένα πολύ. Αυτό για την λοβοτομή ούτε καν το σκέφτηκα όταν το έγραφα. Τώρα που το σκέφτομαι, όντως η λέξη δεν ταιριάζει και τόσο. Θα σκεφτώ κάποια άλλη. Thanks! Ωραίο ξεκίνημα, πολύ όμορφος φαντασοδιάλογος. Να το ξαναπώ: πολύ όμορφος φαντασοδιάλογος. Καλό γράψιμο και εξαιρετική δουλειά στην κοσμοπλασία. Σούπερ και τα διάφορα ευρήματα, η αράχνη, η λεπίδα κλπ, μπορεί τίποτα από όλα αυτά να μην είναι πρωτότυπο, όμως συνθέτουν ένα πολύ ολοκληρωμένο κάδρο στο οποίο η ιστορία εξελίσσεται ωραιότατα. Γενικά, η τεχνική, η οπτική γωνία, η δομή, η ροή πληροφορίας, το σασπένς είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Με έπεισες πως αυτό που γράφεις, ξέρεις πολύ καλά πώς θες να το γράψεις και το κάνεις. Το διήγημα θα ήταν για μένα άριστο αν είχες προοικονομήσεις το τέλος. Μου ήρθε απότομο. Το ότι απέκρυψες την πληροφορία για τη χρήση του μαχαιριού, επέτρεψέ μου να το θεωρώ φάουλ. Μου ‘ρθα νταμπλάς και μου έκλεψε λίγη από την ευχαρίστηση που με περίμενε με την ανατροπή σου –δώσ’ τη μου πίσω! Αν είχες βάλει κι αυτό το μικρό κομματάκι στη θέση του, η ιστορία θα ήταν βόμβα. Αν θες τη γνώμη μου, φρόντισε να το προοικονομήσεις με τρόπο που ξέρεις εσύ. Είμαι σίγουρος πως μπορείς να το κάνεις δίχως να ψυλλιαστεί ο αναγνώστης τις προθέσεις σου. Έτσι, για να του έρθει νοκ-άουτ στο τέλος, να ψάχνει τα δόντια του. Μια (σχεδόν) άρτια ιστορία που μπορώ να φανταστώ τυπωμένη. Να 'σαι καλά Solonor για τα θετικά σχόλια! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η Μελινόη, ο κόσμος της, τα διάφορα ευρύματά και κυρίως οι διάλογοι! Τους θεωρώ πολύ σημαντικό κομμάτι μιας ιστορίας και προσπαθώ όσο μπορώ να δίνω προσοχή σ' αυτούς! Συμφωνώ για την προοικονομία του μαχαιριού, και ότι όπως είναι τώρα δοσμένο είναι φάουλ. Θα σκεφτώ κάποιον άλλο τρόπο να το αναφέρω για να γίνει το τέλος και πιο πειστικό και πιο δυνατό. Διαβάζοντας τις ιστορίες του διαγωνισμού με την σειρά που ανέβηκαν, ολοκληρώνω την ανάγνωση με αυτήν την απολαυστικότατη ιστορία που την ευχαριστήθηκα αφάνταστα! Όλα, μα όλα, λειτούργησαν τέλεια για μένα! Η κοσμοπλασία, η γραφή, ο ρυθμός που κύλαγε νεράκι και δεν κόλλαγε πουθενά, οι διάλογοι, η σύνδεση με το θέμα του διαγωνισμού, η δράση, μα πιο πολύ απ`όλα, οι χαρακτήρες και ιδιαίτερα ο πρωταγωνιστικός που είναι απλά τέλεια σκιαγραφημένος και κερδίζει με την μία( στην δική μου περίπτωση) τον αναγνώστη. Πρόλαβα και δέθηκα μαζί της τόσο, ώστε να αγωνιώ για την τύχη της Μελινόης.(υπέροχο όνομα και τίτλος) Διαβάζοντας σύμπασχα μαζί της, κατάλαβα τι την παρακινεί και πραγματικά ήθελα στο τέλος να ψιλοκόψει σε μικρά κομματάκια την Άνθεμη! Κάτι που στο τέλος έγινε, με δυσβάσταχτο όμως κόστος. Ναι μεν ταιριάζει γάντι το τέλος που έδωσες με την ατμόσφαιρα της ιστορίας, αλλά εδώ η λύτρωση της πρωταγωνίστριας, ήθελα να μην είναι μόνο ηθική, για αυτό κάπου το τέλος με χάλασε! Προσωπικό γούστο πάντα! Yπέροχη πραγματικά ιστορία που δεν έχω να της προσάψω κάτι ουσιαστικά αρνητικό! Μπράβο και καλή επιτυχία! Thank you Δημήτρη για τα καλά λόγια και χαίρομαι πολύ που απόλαυσες την ιστορία μου! Η αλήθεια είναι ότι και ‘γω θα προτιμούσα η Μελινόη να ζει, γιατί τη συμπάθησα πολύ γράφοντας γι’ αυτήν. Αυτό που της συνέβη πάντως δεν είμαι σίγουρος ότι είναι οριστικό τέλος. Γι’ αυτό και επικαλείται τον Πρώτο Θάνατο στο τέλος. Ίσως απλώς να περνάει κάποιο κατώφλι προς μία κατάσταση παρόμοια με αυτή του Άρατου, και κάποια στιγμή να κάνει την επανεμφάνισή της. Δεν το ‘χω σκεφτεί ακόμα! Εντυπωσιακό το backstory που χτίζεις βασανιστικά μέχρι το τέλος σε φράσεις κλειδιά. Παντού στην ιστορία αναζητούσα το γιατί πίσω από κάθε εξέλιξη και κοιτώντας προσεκτικά δεν απογοήτευσες, το έβρισκα πάντα. Τα ονόματα ήταν τόσο εύηχα που θα έπρεπε να υπάρχουν και στην πραγματικότητα, ενώ η ηρωίδα που ζητά θανάσιμη εκδίκηση είναι ένα κλασικό πλοτ στο οποίο δεν μπορώ ποτέ να πω όχι. Τι θα μπορούσες να αποφύγεις: -Μου έμεινε η αίσθηση ότι μπήκες σε αχρείαστα ifs και buts όσον αφορά τα μαγεμένα αντικείμενα που τελικά δημιουργούν μπέρδεμα και εμποδίζουν την κατα τα άλλα αβίαστη ροή. Λ.χ οι 'κανόνες' λειτουργίας του μαχαιριού. Εμοιαζαν να δημιουργήθηκαν για να δικαιολογήσουν την κορύφωση του τέλους στην οποία όμως θα μπορούσες να καταλήξεις με πιό σαφή κ άμεσο τρόπο. -Δεδομένου ότι η ιστορία περιλαμβάνει σημαντική κοσμοπλασία θα μπορούσες να αφιερώσεις λίγο περισσότερο χώρο να περιγράψεις τον κόσμο και τον τρόπο που λειτουργεί ώστε να μην διακόπτεται η ροή για να ενωσει ο αναγνώστης τα κομμάτια του πάζλ. Καλή επιτυχία! Ευχαριστώ πολύ Σπύρο για τον σχολιασμό! Χμμμ. Εύστοχη παρατήρηση! Γενικά όταν γράφω μια ιστορία την σκέφτομαι λίγο σαν αλγόριθμο (μόνο διαγράμματα λογικής που δεν φτιάχνω:Ρ ), και γενικά δουλεύει για μένα. Συγκεκριμένα για το μαχαίρι θα μπορούσαν οι πληροφορίες να είναι δοσμένες διαφορετικά. Η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα για την λεπίδα μπήκαν σχεδόν τελευταία στιγμή και θέλουν παραπάνω δουλειά. Γειά σου Γρηγόρη, Είναι ίσως το πιο συγκλονιστικό διήγημα του διαγωνισμού. Σε αυτό με άρεσαν μέχρι κι οι σκηνές μάχης. Τα φυλαχτά έχουν πραγματικά σπουδαίο ρόλο, όχι μόνο ως αντικείμενο αλλά και στην κοσμοπλασία. Μου άρεσε πολύ ότι ο κάθε χαρακτήρας έχει ξεχωριστό στυλ διαλόγου. Έχει επίσης ενδιαφέρον πολιτικοκοινωνικό σχόλιο και γενικά, πολύ ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία. Κάπου μπερδεύτηκα όμως στο ρόλο των ιερειών ως προς τη διακυβέρνηση της πόλης και το χειρισμό των σκιών. Οι ιέρειες θέλουν λεφτά για να προστατέψουν την πόλη, αν δεν την προστατέψουν θα επιτεθούν οι σκιές. Στο τέλος σώζονται οι ψυχές των αδερφών της απ’ τις σκιές, λόγω της θυσίας αυτής και του παιδιού της. Όμως, οι υπόλοιπες σκιές επιτέθηκαν στην πόλη, αφού τις διέταξε η ιέρεια, η οποία πεθαίνοντας έπαψε να τις ελέγχει ή κατάλαβα λάθος; Εγώ πάντως βρήκα ότι είχε αρκετή προοοικονομία η ανακοίνωση των δυνάμεων της λεπίδας, αν και θα ήθελα λίγο περισσότερη εξήγηση για την ατάκα Η λεπίδα μπορεί να σώσει απ’ τις Σκιές τόσες οικείες ψυχές, όσες και οι ζωές που θα της χαριστούν, καθώς ήταν λίγο πιο ξαφνική απ’ ότι έπρεπε. Το γεγονός ότι η Μελινόη δίνει το φυλαχτό της εγώ το ερμήνευσα σαν προοικονομία ότι θα πέθαινε στο τέλος, αλλά πραγματικά, ήταν λίγο παράλογο, αφού μας λέει ότι τα φυλαχτά είναι κυριολεκτικά απαραίτητα. Τέλος, πολύ εύκολα δεν της αποκάλυψε ο Άρατος τα μυστικά του νεκρομαντείου; Τα άλλα που έχω να σχολιάσω είναι κάποιες εκφραστικές μικρολεπτομέρειες: Πώς η φωνή δεν είναι καθόλου γνώριμη; Αφού ο τύπος αποδεικνύεται γνωστός της. Λοβοτομή; Υπερβολικά σύγχρονο. την αράχνη από μελάνι κάτω απ' την πέτσα του ώμου της: εε; Μάλλον μπλέχτηκες στην περιγραφή του τατουάζ. Αυτά και καλήεπιτυχία! Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια Βάγια! Ναι ο ακριβής ρόλος των Ιερειών είναι λίγο θολός αφού δεν μπόρεσα να "χωρέσω" όσες πληροφορίες θα ήθελα γι' αυτές. Περισσότερες πληροφορίες δίνω στην εισαγωγή και στα παραπάνω σχόλια, όπως επίσης και εξηγήσεις για το γεγονός ότι οι Ιέρειες δεν επικαλούνται τις Σκιές ούτε και τις ελέγχουν. Οι Σκιές επιτίθενται κάθε νύχτα έτσι κι αλλιώς. Οι Ιέρειες προστατεύουν (και καλά) τους κατοίκους. Η εξήγηση για το μαχαίρι είναι όντως λίγο απότομη στο τέλος. Όσο για τον Άρατο και τις αποκαλύψεις που κάνει, νομίζω ότι το κάνει επειδή τα αισθήματά του για την Μελινόη είναι ακόμη δυνατά και επίσης επειδή ξέρει για το σχέδιό της να αυτοκτονήσει. Thanks! Καταρχήν: "Ο ήλιος οφείλει να πέφτει όταν μια κυρία αποφασίζει να πιει". "Ένας άνδρας που απευθύνεται σε μια γυναίκα ως ίσος. Σπάνιο και ενδιαφέρον γνώρισμα." Τώρα ας πούμε για όλο το διήγημα. Είναι ωραίο, αλλά με ένα σημαντικό πρόβλημα: στριμώχνει πολλά πράγματα, θέλει κι άλλες, πολλές λέξεις χώρο. Δεν πολυκατάλαβα τα πάντα, όχι ακριβώς-ακριβώς (βεβαίως-βεβαίως, πώς) και αυτό λόγω της συμπύκνωσης. Δεν βρήκα άλλο πρόβλημα. Μου άρεσε η ιστορία, τη φανταζόμουν σε βιβλίο, με όλη της την ατμόσφαιρα, (με όλη της την κρέμα), μου άρεσε το τέλος ( όμως, ένιωσα ότι δεν προοικονομήθηκε, ότι μπήκε βιαστικά για να κλείσεις, αν και μάλλον δεν ήταν έτσι, μου έδωσε αυτή την αίσθηση), και συμπάθησα πολύ την ηρωίδα σου, τη Μελινόη. Επιτέλους, ένας χαρακτήρας-χαρακτήρας (συχνά στα διηγήματα δεν προφταίνουμε να αναπτύξουμε τους χαρακτήρες, αλλά η Μελινόη σου... ). Thank you Άννα για τα σχόλια! Συμφωνώ ότι το διήγημα θέλει πολύ περισσότερο χώρο και γι' αυτό αποφάσισα να το κάνω μυθιστόρημα :Ρ Με διαφορετική κεντρική πλοκή. Την Μελινόη την συμπάθησα κι εγώ πολύ και χαίρομαι που σου άρεσε και σένα Άμεσο στην αφήγηση και επικεντρωμένο στην ουσία, χωρίς πολλές παλινδρομήσεις και περικοκλάδες, με σχετικά σύντομες -δίχως υπερβολή- περιγραφές, “έξυπνο” (κυρίως στους διαλόγους), ασκεί κι αυτό το στυλ της γραφής τη δική του γοητεία. Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα από τα θετικά σχόλια που έγιναν μέχρι τώρα, για την ονοματολογία, για το σκηνικό και την ατμόσφαιρα, για τους χαρακτήρες. Έναν νεκρομάντη, βέβαια, που έχει ήδη περάσει το” κατώφλι του θανάτου”, θα τον φανταζόμουν πιο απόμακρο, πιο μυστηριώδη και λιγότερο ανθρώπινο στις εκδηλώσεις και τη συμπεριφορά. Εξ’ ου και, σε πρώτη φάση, θεώρησα την ερωτική σκηνή σαν αισθησιακό bonus για τον αναγνώστη, αδιάφορο για τη ροή της ιστορίας. Στην πορεία είδα ότι εξυπηρετεί την εξέλιξή της, εξασφαλίζοντας μια δεύτερη ψυχή -το έμβρυο- για να θυσιαστεί, αφού “η λεπίδα μπορεί να σώσει απ’ τις Σκιές τόσες οικείες ψυχές, όσες και οι ζωές που θα της χαριστούν”. Έτσι, αποδέχομαι την εκδοχή του συγγραφέα, χωρίς ουσιαστική ένσταση, εφ’ όσον η φαντασία του είναι πρωτίστως αρμόδια να ορίζει τέτοιους συσχετισμούς -τόσες ζωές για τόσες ψυχές. Θα συμφωνήσω με μικρο-παρατηρήσεις, όπως αυτή σχετικά με τη λοβοτομή, και το μαχαίρι που γλίστρησε αλλά ξαναβρέθηκε στο χέρι της Μελινόης κατά την τελική μάχη με την Άνθεμι. Δεν θα θεωρήσω λάθη (μόνο και μόνο επειδή εμένα μου φαίνονται αδόκιμα) κάποια εκφραστικά του τύπου: “άκουσε έναν αποτρόπαιο βρυχηθμό απ’ τη λεπίδα” (ταιριάζει εδώ το επίθετο αποτρόπαιος; Αηδιαστικός, απεχθής, αποκρουστικός δηλαδή; -Μήπως τρομακτικός, καλύτερα; ή κάτι άλλο;) “Τα σωθικά σου χυμένα στο πάτωμα” (μήπως όχι στο πάτωμα ενός νεκροταφείου; -Στο χώμα, ή στο έδαφος, μάλλον) Θα ρωτήσω εν τέλει, από περιέργεια, αν υπήρχε λόγος που η Άνθεμις μπαίνει στο νεκροταφείο πριν την μάχη με την Μελινόη. (Ή επιλέγεις να γίνει η μάχη εκεί, επειδή απλά προσφέρει την κατάλληλη ατμόσφαιρα;) Δεν ξεδιάλυνα, επίσης, αν τα κίνητρα της Μελινόης είναι μόνο προσωπικά, ή αν εντάσσονται αυτά στις γενικότερες δράσεις της “κοινότητας”. Έχει δηλαδή η κοινότητα και τον χαρακτήρα μιας μυστικής επαναστατικής ομάδας, ας πούμε; (Συσχετίζω και το σχόλιο της Μελινόης: «Η φτώχεια τους ανάγκασε και η τράπεζα ήταν εκεί να διευκολύνει την κατάσταση». Πίστη, κέρδη, δύναμη…κλπ) Δεν είναι τόσο σημαντικό να διευκρινιστεί, απλά συμβάλλει στην πληρέστερη κατανόηση του κόσμου σου. Αποκτά πάντως σημασία στην περίπτωση που η ιστορία εξελιχθεί σε κάτι πιο εκτεταμένο, ξεπεράσει δηλαδή τις διαστάσεις του διηγήματος. Όντως από τα καλύτερα διηγήματα του διαγωνισμού, Καλή επιτυχία Γρηγόρη. Ευχαριστώ πολύ Γιώργο για τον χρόνο σου και τα σχόλια! Η εικόνα του απόμακρου και μυστηριώδη νεκρομάντη που λες μου αρέσει πολύ! Γράφωντας την ιστορία μάλλον ήθελα να επικεντρωθώ στην ανθρώπινη πλευρά αλλά τώρα που το σκέφτομαι (και που αποφάσισα να την ξαναγράψω) λέω να αλλάξω το συγκεκριμένο κομμάτι, thanks! Για το μαχαίρι που γλιστράει απ' το χέρι της, όπως ανέφερα παραπάνω, εννοώ το μαχαίρι που χρησιμοποεί για επίθεση και όχι την νεκρική λεπίδα. Η Μελινόη πολεμούσε με δύο όπλα όπως αναφέρεται κατά την είσοδό της στο νεκροταφείο. Εύστοχες παρατηρήσεις για τη λέξη "αποτρόπαιο" και ειδικά για το "πάτωμα"! Ο λόγος που μπαίνει η Άνθεμις στο νεκροταφείο ήταν ένα εύρημα της τελευταίας στιγμής απλά για να την βάλω σε έναν ανοιχτό χώρο χωρίς κάλυψη και να δικαιολογήσω το γεγονός ότι η Μελινόη δεν την μαχαιρώνει απλά πισώπλατα ξεμπερδεύοντας γρήγορα και χωρίς μάχη Τα κίνητρα της Μελινόης είναι κυρίως σύμφωνα με τις διδασκαλίες της οργάνωσης στην οποία ανήκει και της οποίας το ύψιστο ιδανικό είναι η εκδίκηση. Επίσης η επικρατούσα κατάσταση της χώρας είναι αντίθετη με τις διδασκαλίες της οργάνωση και άρα στοχεύει και σε μια συνολικότερη αλλαγή. Το ότι η εκδίκηση αφορούσε τα αδέρφια της είναι μάλλον αυτό που δίνει πιο προσωπική και συναισθηματική χροιά στις πράξεις της. Μπράβο Γρηγόρη! Πολύ καλή γραφή, ζωντανές περιγραφές και διάλογοι, ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως η σκηνή με την αράχνη και το σύστημα μαγείας στη μάχη, ωραία χρήση του φυλαχτού. Όμορφο και το όνομα Μελινόη. Για το τέλος και το παιδί, δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Ίσως θα μπορούσες να το είχες προσεγγίσει και διαφορετικά. Επίσης εξαιρετικός και ο κόσμος σου! Γενικά πολύ αξιόλογη προσπάθεια. Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία! Σ' ευχαριστώ πολύ Δημήτρη για τα σχόλια! Χαίρομαι που σου άρεσε πολύ η κοσμοπλασία! Το διήγημα μου άρεσε ιδιαίτερα. Για την ακρίβεια, το έβαλα πρώτο στη δική μου κατάταξη. Για αρχή, παίρνει απόψεις που θεωρούνται αυταπόδεικτες στην εποχή μας (λογική, ψυχραιμία) και τις ακυρώνει. Οι χαρακτήρες ήταν πολύ δυνατοί και το σημαντικότερο: πιστεύουν τις απόψεις τους. Συχνά σε ιστορίες βλέπουμε κάποιον χαρακτήρα ο οποίος παρουσιάσεται με έναν χ, ψ τρόπο από το συγγραφέα, αλλά τελικά φέρεται διαφορετικά. Μου άρεσε και η τακτική που άπλωσες τις πληροφορίες για τον κόσμο: σε μικρές δόσεις και πινελιές, διακριτικά. Έπιασα κάπου στα μισά του κειμένου να ξέρω πράματα για τον κόσμο και να μη θυμάμαι πότε τα διάβασα και για μένα αυτός είναι ο ιδανικότερος τρόπος ανάπτυξης μιας κοσμοπλασίας. Συν ότι ο ίδιος ο κόσμος ιντριγκάρει πολύ και άνετα θα διάβαζα κι άλλα γι αυτόν. Το τέλος είναι το μόνο σημείο που θα ήθελα κάτι παραπάνω, κυρίως για την 'κακιά'. Θα ήθελα να ήξερα περισσότερα γι αυτήν, είτε σαν προσωπικότητα είτε από άποψη δυνάμεων για να ευχαριστηθώ περισσότερο τη μάχη. Ωστόσο, όπως προείπα, το διήγημα μου άρεσε πάρα πολύ - συγχαρητήρια. Σ' ευχαριστώ πολύ Μάγδα για τα θετικά σχόλια και για την πρωτιά που μου έδωσες στην κατάταξή σου! Οι απόψεις περι λογικής και ψυχραιμίας είναι όντως κάτι που θα ήθελα η ηρωίδα να αμφισβητεί και χαίρομαι πολύ που βρίσκεις ότι το πετυχαίνει με την στάση της! Προσπαθώ όσο γίνεται σε ότι γράφω να επικεντρώνομαι στον χαρακτήρα του ήρωα αλλά ο πειρασμός για να το γυρίσω σε εγκυκλοπαίδεια κοσμοπλασίας είναι μεγάλος Χαίρομαι που τον απέφυγα! Όσο για την Άνθεμις, ναι, έχω αποφασίσει ήδη να γράψω πολλά περισσότερα γι' αυτήν! Thank you guys once more! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted October 23, 2016 Share Posted October 23, 2016 (edited) Θα προσθέσω μόνο ότι η "Μελινοη" ήταν η κορυφαία στη λιστα μου! Υ.Γ. Άσχετο αλλά εγω προτιμώ με διαφορά "seasons in the abyss" και "whoracle"... Edited October 23, 2016 by SymphonyX13 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
South of Heaven Posted October 23, 2016 Author Share Posted October 23, 2016 Θα προσθέσω μόνο ότι η "Μελινοη" ήταν η κορυφαία στη λιστα μου! Extra thanks Δημήτρη για την πρωτιά! Υ.Γ. Άσχετο αλλά εγω προτιμώ με διαφορά "seasons in the abyss" και "whoracle"... χαχαχαχα! Δεκτόν! για το whoracle ως album συμφωνω απόλυτα. Απλά το The Jester Race είναι all-time favourite 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Billandros Posted January 19, 2017 Share Posted January 19, 2017 (edited) Εξαιρετική ιστορία! Ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, και φυσικά συμβολισμοί και νοήματα. Συγχαρητήρια. Ως νέου στο forum, μου φαίνεται εντυπωσιακό, τέτοια δουλειά από "ερασιτέχνες" συγγραφείς! Και εις ανώτερα... Edited January 19, 2017 by Billandros 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
South of Heaven Posted January 20, 2017 Author Share Posted January 20, 2017 Ευχαριστώ πάρα πολύ Βασίλη για τον σχολιασμό σου! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η ιστορία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.