Ο πλανήτης του χαμένου παραδείσου - Μηνάς Τσαμπάνης

[AlienBill]

Ο πλανήτης του χαμένου παραδείσου

  Πράξη πρώτη

Συγγραφείς:   Μηνάς Τσαμπάνης  

Θέμα:  Ελληνική πεζογραφία

Εκδότης: andys publishers

Σελίδες:  352

Ημ. Έκδοσης: 01/08/2016

 

 

Περιγραφή:

  Στη πρώτη πράξη αυτής της ιστορίας, στον μακρινό και όχι και τόσο ξένο, κόσμο του πλανήτη Δέλτα Πρωτεύοντα, συναντάμε τον Ντάσερ Χολσόι και τον επιστήθιο φίλο του, Γκορ Τανάν. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στην Ακαδημία Επιστημών, γίνεται μάρτυρας της άγριας άφιξης ενός μυστηριώδους τεχνουργήματος από κάποια μακρινή γωνιά του διαστήματος.

Στα χρόνια που ακολουθούν, και καθώς η επιστημονική κοινότητα του Δέλτα Πρωτεύοντα προετοιμάζεται για την αυγή της πρώτης εποχής της εξερεύνησης του διαστήματος, ο ενήλικας πια Ντάσερ Χολσόι καλείται να βοηθήσει όχι μόνο στην αφύπνιση ενός πλάσματος που έχει άμεση σχέση με το επιβλητικό αντικείμενο που σημάδεψε τα νεανικά του χρόνια αλλά και στην τελειοποίηση μιας συσκευής η οποία θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο για τη πραγματοποίηση του βασικού, υπεύθυνου προγράμματος με σκοπό την εξερεύνηση του διαστήματος.

Εν τω μεταξύ, μια σειρά γεγονότων θα φέρει τον ρεαλιστή επιστήμονα αντιμέτωπο με τα ίδια του τα πιστεύω ενώ η κοινωνία του Δέλτα Πρωτεύοντα θα έρθει αντιμέτωπη με μια τρομακτική πραγματικότητα.

Τόσο ο Ντάσερ και οι νέοι του σύντροφοι θα κληθούν να βιώσουν καταστάσεις που θα αλλάξουν τις ζωές τους με ριζοσπαστικό και τρομακτικό τρόπο.  

 

 

Σχολιασμός:

 

Πρόκειται για ένα πανέμορφο βιβλίο κλασικής επιστημονικής φαντασίας, που είναι γραμμένο με μεράκι από κάποιον που φαίνεται ότι κατέχει το είδος καλά.

 

Το πρώτο μισό έχει πινελιές space opera καθώς εξιστορεί το χρονικό που υποχρέωσε τους τέσσερις πρωταγωνιστές να εγκαταλείψουν τον Δέλτα Πρωτεύοντα και μάλιστα εσπευσμένα.

 

Η ευχάριστη έκπληξη για μένα που δεν είμαι φαν του space opera (για τους ίδιους λόγους που δεν είμαι και φαν του fantasy) είναι ότι ο Δέλτα Πρωτεύοντας έχει τόσες πολλές ομοιότητες με τη Γη, που η αφήγηση δεν με κούρασε καθόλου με περιττή κοσμοπλασία και μπήκε κατευθείαν στο ψητό, το οποίο είναι η ιστορία.

 

Το δεύτερο μισό, αφηγείται το ταξίδι των τεσσάρων πρωταγωνιστών στο διάστημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι τέσσερις αναπτύσσονται τόσο καλά στο κείμενο, που όταν τελειώνει, αισθάνεσαι σαν να πρόκειται για κάποιους φίλους σου.

 

Εντυπωσιακή είναι η χρήση επιστημονικών και ψευδεπιστημονικών ορολογιών από τον συγγραφέα που δείχνει ότι έχει μελετήσει σοβαρά το είδος της επιστημονικής φαντασίας, χωρίς ωστόσο να κουράζει με αυτές, εφόσον τις συνοδεύει με πλοκή και όμορφες στιγμές από την καθημερινότητα των ηρώων. Οι επιρροές από Άρθουρ Κλαρκ και Καρλ Σέηγκαν είναι εμφανείς.

 

Το τέλος μου άνοιξε την όρεξη για να περιμένω τη δεύτερη πράξη, εφόσον αναμένονται περισσότερα στοιχεία space opera σε αυτή και μάλιστα από αυτή που μου αρέσει. Οι πρωταγωνιστές θα γνωρίσουν τους νέους κόσμους που αναμένεται να τους φιλοξενήσουν  από το μηδέν και με τον τρόπο αυτό θα δωθεί και σε μας τους αναγνώστες η ευκαιρία να τους γνωρίσουμε μέσα από τα μάτια τους.

 

Ο πλανήτης του χαμένου παραδείσου είναι μία από τις καλές και σοβαρές προσπάθειες που γίνονται για να φέρνουν την επιστημονική φαντασία στο προσκήνιο της ελληνικής λογοτεχνίας και υπόσχεται μια εντυπωσιακή συνέχεια, την οποία ανυπομονώ να διαβάσω και ελπίζω να τη βρω τόσο εντυπωσιακή όσο τη φαντάζομαι.

Edited October 11, 2016 by AlienBill