ΣΑ #4 (Απαντήσεις και Σχολιασμοί)

[Ιρμάντα]

 

...εδώ είμαστε πάλι, με το χριστουγεννιάτικο πνεύμα να μας εμπνέει!

Σας θέλω να κάνετε κατάχρηση της ανοχής και της υπομονής που χαρακτηρίζει τούτο το φόρουμ και να βιαιοπραγήσετε όσο σας βγει. Μην καταπιέσετε τίποτα. Και τα Χριστούγεννα μια ιδέα είναι. Μία εμπορική ιδέα και μόνο, δυστυχώς, για κάποιους.

Βασικά, σας θέλω να φτιάξετε τον πιο ακραίο Άγιο Βασίλη που μπορεί να βρεθεί στα έγκατα ενός ανθρώπινου μυαλού.

(Ανθρώπινου είπα; Λάθος. Συγγραφικού μυαλού εννοούσα).

 

Ε, ξέρετε τα υπόλοιπα. Εκφώνηση εδώ: http://community.sff.gr/topic/17009-σα-4-the-nightmare-before-christmas/?p=304564

 

Καλή σας (και μας) διασκέδαση!

 

[Γελωτοποιός]

Δωράκι για τις γιορτές; 

Είδος: Τρόμου

Βία: Όχι

Σεξ: Ίσως
Αριθμός Λέξεων: 1088
Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Η ιστορία είναι βαριά εμπνευσμένη και βασισμένη στον πίνακα "The Nightmare" του Fuseli.

Αρχείο: Λάθος επισκέπτης.pdf

 

 

Λάθος επισκέπτης

 

Βαριά σιωπή επικρατούσε στο δωμάτιο όταν εισέβαλε η μαύρη φοράδα. Η είσοδός της ήταν θαρρείς ομίχλη που χυνότανε αργά και παιχνιδιάρικα από τη ξεχασμένη χαραμάδα ενός παραθύρου. Το ίδιο το σώμα του ζωντανού ήταν άυλο. Ένας ακόμα ίσκιος μέσα στους αμέτρητους άλλους του σκοτεινού χώρου. Η αέρινη, μακριά της χαίτη κυμάτιζε διαρκώς με χάρη, προσδίδοντας στο ζώο ένα γοητευτικό και συνάμα αποκρουστικό παρουσιαστικό. Το νεκρικό της βάδισμα δε διατάραξε διόλου τη νυχτερινή γαλήνη. Κινήθηκε μέχρι το κέντρο του σαλονιού και σταμάτησε. Για λίγες στιγμές, πέρα του αιθέριου κυματισμού της χαίτης, δε φαινότανε να κουνιέται τίποτε άλλο.

Η σιωπή του δωματίου διακόπηκε επιτέλους από έναν συρτό, ανατριχιαστικό, σιγανό ήχο. Η κοιλιά του αλόγου άνοιξε διάπλατα, σαν δυο μαύρα φτερά που ξεδιπλώνονται, και ένα κουλουριασμένο πλάσμα, σαν νεογνό, έπεσε  με γδούπο πάνω στο χαλί. Μετά την αλλόκοτη γέννα, τα ανοιγμένα πλευρά της φοράδας μαζεύτηκαν προς τα πάνω επαναφέροντας την αρχική της υπόσταση.

Η απροσδιόριστη μάζα πάνω στο χαλί άρχισε να σαλεύει αργά. Με βραδείες κινήσεις, συνοδευόμενες από κριτσανιστούς ήχους, ξεκίνησε να ξεδιπλώνει τα άκρα της και να τεντώνει τους μυς και τις αρθρώσεις της. Σε λίγο, μια τριχωτή, σκοτεινή μορφή σε μέγεθος παιδιού αφουγκραζότανε στητή το δωμάτιο κάτω από το θεόρατο ζωντανό. Το τρίχωμά του πλάσματος ήταν βρόμικο, μπερδεμένο, σαν να είχε κυλιστεί μέσα σε λάσπες. Το στρογγυλό του πρόσωπο είχε τα φριχτά χαρακτηριστικά ενός εφιαλτικού όντος. Ενός δαίμονα. Τέντωσε τα μυτερά αυτιά του και αναγνώρισε δύο πηγές ήχου μέσα στο κοιμισμένο σπιτικό. Ήταν οι σιγανές αναπνοές δύο ανθρώπων. Η μία ήταν πιθανόν παιδική.

Παρατήρησε αδιάφορα, για αρκετή ώρα τον χώρο. Εκτός των συνηθισμένων επίπλων ενός σαλονιού το δωμάτιο είχε κάτι το διαφορετικό. Ένα μεγάλο, στολισμένο με μπάλες, γιρλάντες και λαμπάκια δέντρο ορθωνότανε στη μία γωνία του δωματίου και στο σβηστό, πέτρινο τζάκι κρέμονταν τρείς κόκκινες κάλτσες υπερφυσικού μεγέθους. Στη βάση του δέντρου δεν υπήρχε τίποτα. Το φρικαλέο, δίποδο άρχισε να ενοχλείται. Τα φωτάκια δεν έλεγαν να σταματήσουν να αναβοσβήνουν. Ξεκίνησε με ένα δυναμικό αλλά ανάλαφρο περπάτημα να βρει αυτό για το οποίο ήρθε.

Μέσα στο βουβό σπιτικό, το πλάσμα δεν προκάλεσε κανέναν απολύτως ηχητικό αναβρασμό. Γνώριζε πολύ καλά τον χορό της νύχτας. Ένα απαραίτητο προσόν για  να πλησιάζει αθόρυβα τα θύματά του. Στο τέλος του σαλονιού, στο ξεκίνημα ενός μακριού, στενού διαδρόμου βρισκότανε ένα μικρό κομοδίνο. Η δαιμονική φιγούρα το προσπέρασε, αγνοώντας τα ανέγγιχτα κουλουράκια και το ποτήρι με το γάλα.

Ο διάδρομος κατέληγε σε τρείς πόρτες με τη μία από αυτές ανοιχτή. Μια γυναίκα κοιμότανε βαριά πάνω σ` ένα διπλό, περιτριγυρισμένο από κουρτίνες κρεβάτι, όταν το αποτρόπαιο κεφάλι του ανθρωπόμορφου όντος ξεπρόβαλε στην είσοδο. Το πλάσμα εντόπισε το θύμα του αμέσως. Η παράδοση της κοπέλας στη ζεστή αγκάλη του ύπνου, είχε φέρει το σώμα της σε μια ανάρριχτη στάση. Πλάγιαζε ανάσκελα, με το κεφάλι της στην άκρη της κλίνης και με το χέρι της να προεξέχει στο κενό. Τα ερμητικά κλειστά της μάτια, μαρτυρούσαν την απόλυτη εσωτερική γαλήνη στην οποία βρισκόταν. Μια ψυχική ηρεμία που σύντομα θα ήταν παρελθόν.

Ο εισβολέας πλησίασε στωικά τη βαθιά κοιμισμένη φιγούρα και κάρφωσε το ανέκφραστο, παγωμένο βλέμμα του στο πρόσωπο της. Αφού μελέτησε για αρκετή ώρα τα χαρακτηριστικά της ανυποψίαστης γυναίκας, σήκωσε ανάλαφρα την κουβέρτα και σάλταρε με μαεστρία πάνω στην κοιλιά της. Αυτή δεν ένιωσε κανένα βάρος. Ο νυχτερινός χορευτής ήξερε τι έκανε. Βολεύτηκε καθιστός πάνω στο σώμα του θύματός του, κουβαριάζοντας τα ξερακιανά του άκρα. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει.

Το πλάσμα ήταν ένας αγγελιοφόρος. Οι σκοτεινές σκέψεις του άντρα το είχαν αφυπνίσει. Ακόμα και αν αυτός δεν το ήξερε, τη νύχτα που τον κατέκλεισε η τρέλα του θυμού, οι κατάρες που ξεστόμισε λυσσασμένα, εισακούστηκαν. Πάντα κάτι σέρνεται μέσα στους ίσκιους, πάντα κάποιος ακούει. Οι οργισμένες  παρακλήσεις του θα εκπληρώνονταν και η γυναίκα που τον πρόδωσε θα πλήρωνε ακριβά.

Ο Εφιάλτης ετοιμάστηκε να αποδώσει τη δικαιοσύνη του διαβόλου. Σύντομα ο γαλήνιος ύπνος της κοπέλας θα κυριευόταν από φριχτές ζωντανές εικόνες. Του είδους που αφήνουν σημάδια. Κάτι έπρεπε να κερδίσει και αυτός όμως από την όλη διαδικασία. Σαν αεράκι που χαϊδεύει απαλά τα φύλλα των δέντρων, η στενόμακρη κεφαλή του προαγγέλου του κακού ξεμύτισε πίσω από τη βαριά κόκκινη κουρτίνα του κρεβατιού. Η μαύρη φοράδα ήταν εκστασιασμένη. Οι κόρες των ματιών της είχαν γυρίσει προς τα πάνω, αποκαλύπτοντας δύο ορθάνοιχτα άσπρα μάτια. Το στόμα του ζώου ήταν μισάνοιχτο και τα ρουθούνια του πετάριζαν μανιωδώς. Ήξερε τι θα ακολουθούσε και ο Εφιάλτης  το άφηνε πάντα να κοιτάει. Πρόσεξε σκεπτικός το ρούχο που φορούσε η ξαπλωμένη κακότυχη γυναίκα. Ήταν μια ανάλαφρη, βελούδινη νυχτικιά. Η αφαίρεσή της θα γινόταν πανεύκολα.

«Άγιε εσύ είσαι;» ακούστηκε μία λεπτή, τσιριχτή, παιδική φωνή «Περίμενα όλο το βράδυ.»

Το πλάσμα γύρισε απότομα το κεφάλι του γουρλώνοντας τα μάτια, και κοίταξε ξαφνιασμένο το κοριτσάκι που στεκότανε στο κατώφλι της πόρτας τρίβοντας τα μάτια του από την αϋπνία. Αμέσως έσπευσε να κρυφτεί πριν το παιδί καταλάβει τίποτα και τρύπωσε σβέλτα στα έγκατα του κρεβατιού. Την ίδια στιγμή η ζοφερή φοράδα έγινε ένα με τους ίσκιους και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι.

Το κορίτσι δεν πήρε απάντηση και εξαφανίστηκε γρήγορα από την είσοδο της κρεβατοκάμαρας. Αφού περίμενε να σιγουρευτεί πως δεν υπήρχε κάποια απειλή, ο Εφιάλτης έκανε να βγει από την κρυψώνα του. Τρέξιμο και φωνές διέκοψαν την απόπειρά του και κρύφτηκε πάλι εκνευρισμένος.

«Μαμά, μαμά ξύπνα!», τσίριξε ενθουσιασμένη η μικρή.

«Τι συμβαίνει καλή μου;» απόρησε πνιχτά η αγουροξυπνημένη γυναίκα.

«Ήρθε ο Άγιος Βασίλης μαμά! Μας έφερε δώρα πολλά και έφαγε και τα κουλουράκια!»

«Ήσουν πολύ καλό παιδί φέτος αγάπη μου. Φυσικά και θα μας επισκεπτόταν» είπε η κοπέλα καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι. Βγήκε στον διάδρομο και ακολούθησε την κόρη της που είχε τρέξει πάλι πίσω στο σαλόνι.

Κάποιος είχε φάει όντως το φαγητό και κάτω από το φωτιζόμενο δέντρο υπήρχαν πολλά πολύχρωμα κουτιά με κορδέλες. Ο Χένρυ πρέπει να ήταν. Ο γλυκός μου μας έφερε τέτοια χαρά και εγώ ήμουν έτοιμη να του ραγίσω την καρδιά πρόλαβε να σκεφτεί.

«Μαμάκα μπορώ να τ` ανοίξω τώρα;» είπε η μικρή και διέκοψε τις σκέψεις της μητέρας της.

«Φυσικά γλυκιά μου» απάντησε γρήγορα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μακάρι να μη μάθει ποτέ αυτό που έκανα όσο έλειπε συλλογίστηκε μετανιωμένη και έσκυψε να βοηθήσει την κόρη της με τα περιτυλίγματα.

 

Το ίδιο βράδυ, πάνω στα κεραμίδια του πλέον ξυπνητού σπιτιού, μια σκοτεινή φιγούρα διάβαζε τις τελευταίες λέξεις ενός χαρτιού. Και να προσέχεις τη μαμάκα μου και τον μπαμπάκα μου που τόσο πολύ αγαπώ διάβασε και χαμογέλασε πλατιά. Πριν φύγει, κοίταξε κάτω στον έρημο δρόμο. Ίσα που διέκρινε τη μαύρη, αχνή μορφή ενός αλόγου να χάνεται μέσα στην καταχνιά της νύχτας. Ήσυχη πια που ο δαίμονας είχε αποτύχει, συνέχισε την περιπλάνησή της στις στέγες του χωριού.

Edited December 13, 2016 by Γελωτοποιός

[jjohn]

Γεια σου Δημήτρη και με γεια το νέο σου άβαταρ αν και προτιμούσα το προηγούμενο γιατί μου  θύμιζε τον  kindaichi

 

Η ιστορία σου είναι καλή.  Το πιο θετικό απ'όλα είναι η  βελτίωση που υπάρχει στο τεχνικό κομμάτι Αν θυμάσαι,  στην ιστορία του Διαγωνισμού σου είχα γράψειτ ότι η γραφή σου μου 'χε φανεί κάπως παιδική/άτσαλη. Εδώ  κάνεις πολύ-πολύ καλύτερη διαχείριση του λόγου και η γραφή  είναι σε ένα σχετικά καλό επίπεδο. Βεβαίως  και υπάρχουν πράγματα που μπορούν να βελτιωθουν αλλά σε γενικές γραμμές το 'χεις keep it up! Α και βλέποντας τον πίνακα που σ'ενέπνευσε μπορώ να πω ότι έκανε μία καλή αποτύπωση της στο χαρτί.

 

Σχετικά με την ιστορία τώρα μάλλον  είσαι μέσα στα πλαίσια του θέματος όπως αυτός εδόθη.   Για τα κυβικά της (δηλαδή τις ~1.000 λέξεις) είναι αρκετά καλή και όμορφη η τελευταία πινελιά με την 'σκοτεινή φιγούρα'

 

Αυτά!

Πολλά μπράβο για την βελτίωση

Άλλαξε το άβαταρ

[jjohn]

Έμπνευση της στιγμής.  Μου πήρε και δέκα λεπτά να το γράψω

~~~~~~~~~

Ταρανδόσκονους Μαγικούς

~~~~~~~~~

"Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

 

Φέτος ήμουνα πολύ καλό παιδάκι. Θέλω  πολύ να μου φέρεις λίγη ταραδόσκονη για να έχω να παίζω με τους τάρανδους  στον ζωολογικό κήπο

 

Ο μικρός Γιωργάκης"

 

Ο Άγιος Βασίλης έριξε μια τελευταία ματιά στο γράμμα και   κατέβηκε την καμινάδα.

"Άγιε, Άγιε ήρθες!" έκανε ο  μικρός Γιωργάκης μόλις τον είδε

"Καλή Χρονιά χο-χο-χο" έκανε  ο κοκκινοφορεμένος γέρος κι έβγαλε από την τσέπη του ένα σακουλάκι

"Είναι το δώρο μου;" έκανε χαμογελαστός ο Γιωργάκης

"Ναι. Η ταρανδόσκονη που μου ζήτησες.  Η σακούλα είναι μαγεμένη και κρατάει  την μυρωδιά. Μόλις την ανοίγεις, οι τάρανδοι μαγεύονται από την μυρωδιά  και έρχονται. Αλλά μην το παρακάνεις..."

"Ευχαριστώ! Μπορώ να το πάρω;"

"Πάρτο. Χρόνια πολλά!"

"Στ' αλήθεια δουλεύει;"

"Ναι, ναι"

"Θέλω να το δοκιμάσω" είπε ο μικρός  Γιωργάκης και άνοιξε την συσκευασία και πέταξε όλη την σκόνη επάνω στον Άγιο.

Μία περίεργη μυρωδιά απλώθηκε στο δωμάτιο και τάρανδοι αρχίσανε να πέφτουν από την καμινάδα με τα μάτια τους κοκκινισμένα και τα  στόματα τους να στάζουν σάλιο.

"Νομίζω λειτουργεί!" είπε ο μικρός Γιωργάκης και ο Άγιος Βασίλης πανικόβλητος άρχισε να τρέχει καθώ οι λυσσασμένοι τάρανδοι του αρχίσανε  να τον κυνηγάνε.

 

Και πολύ σύντομα δεν ήταν ο Ρούντολφ  ο μοναδικός τάρανδος με κόκκινη μυτούλα...

 

~~~~~~~~~

Edited December 14, 2016 by jjohn

[Ιρμάντα]

Δωράκι για τις γιορτές; 

Είδος: Τρόμου

Βία: Όχι

Σεξ: Ίσως

Αριθμός Λέξεων: 1088

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Η ιστορία είναι βαριά εμπνευσμένη και βασισμένη στον πίνακα "The Nightmare" του Fuseli.

Αρχείο: Λάθος επισκέπτης.pdf

 

 

Λάθος επισκέπτης

 

Βαριά σιωπή επικρατούσε στο δωμάτιο όταν εισέβαλε η μαύρη φοράδα. Η είσοδός της ήταν θαρρείς ομίχλη που χυνότανε αργά και παιχνιδιάρικα από τη ξεχασμένη χαραμάδα ενός παραθύρου. Το ίδιο το σώμα του ζωντανού ήταν άυλο. Ένας ακόμα ίσκιος μέσα στους αμέτρητους άλλους του σκοτεινού χώρου. Η αέρινη, μακριά της χαίτη κυμάτιζε διαρκώς με χάρη, προσδίδοντας στο ζώο ένα γοητευτικό και συνάμα αποκρουστικό παρουσιαστικό. Το νεκρικό της βάδισμα δε διατάραξε διόλου τη νυχτερινή γαλήνη. Κινήθηκε μέχρι το κέντρο του σαλονιού και σταμάτησε. Για λίγες στιγμές, πέρα του αιθέριου κυματισμού της χαίτης, δε φαινότανε να κουνιέται τίποτε άλλο.

Η σιωπή του δωματίου διακόπηκε επιτέλους από έναν συρτό, ανατριχιαστικό, σιγανό ήχο. Η κοιλιά του αλόγου άνοιξε διάπλατα, σαν δυο μαύρα φτερά που ξεδιπλώνονται, και ένα κουλουριασμένο πλάσμα, σαν νεογνό, έπεσε  με γδούπο πάνω στο χαλί. Μετά την αλλόκοτη γέννα, τα ανοιγμένα πλευρά της φοράδας μαζεύτηκαν προς τα πάνω επαναφέροντας την αρχική της υπόσταση.

Η απροσδιόριστη μάζα πάνω στο χαλί άρχισε να σαλεύει αργά. Με βραδείες κινήσεις, συνοδευόμενες από κριτσανιστούς ήχους, ξεκίνησε να ξεδιπλώνει τα άκρα της και να τεντώνει τους μυς και τις αρθρώσεις της. Σε λίγο, μια τριχωτή, σκοτεινή μορφή σε μέγεθος παιδιού αφουγκραζότανε στητή το δωμάτιο κάτω από το θεόρατο ζωντανό. Το τρίχωμά του πλάσματος ήταν βρόμικο, μπερδεμένο, σαν να είχε κυλιστεί μέσα σε λάσπες. Το στρογγυλό του πρόσωπο είχε τα φριχτά χαρακτηριστικά ενός εφιαλτικού όντος. Ενός δαίμονα. Τέντωσε τα μυτερά αυτιά του και αναγνώρισε δύο πηγές ήχου μέσα στο κοιμισμένο σπιτικό. Ήταν οι σιγανές αναπνοές δύο ανθρώπων. Η μία ήταν πιθανόν παιδική.

Παρατήρησε αδιάφορα, για αρκετή ώρα τον χώρο. Εκτός των συνηθισμένων επίπλων ενός σαλονιού το δωμάτιο είχε κάτι το διαφορετικό. Ένα μεγάλο, στολισμένο με μπάλες, γιρλάντες και λαμπάκια δέντρο ορθωνότανε στη μία γωνία του δωματίου και στο σβηστό, πέτρινο τζάκι κρέμονταν τρείς κόκκινες κάλτσες υπερφυσικού μεγέθους. Στη βάση του δέντρου δεν υπήρχε τίποτα. Το φρικαλέο, δίποδο άρχισε να ενοχλείται. Τα φωτάκια δεν έλεγαν να σταματήσουν να αναβοσβήνουν. Ξεκίνησε με ένα δυναμικό αλλά ανάλαφρο περπάτημα να βρει αυτό για το οποίο ήρθε.

Μέσα στο βουβό σπιτικό, το πλάσμα δεν προκάλεσε κανέναν απολύτως ηχητικό αναβρασμό. Γνώριζε πολύ καλά τον χορό της νύχτας. Ένα απαραίτητο προσόν για  να πλησιάζει αθόρυβα τα θύματά του. Στο τέλος του σαλονιού, στο ξεκίνημα ενός μακριού, στενού διαδρόμου βρισκότανε ένα μικρό κομοδίνο. Η δαιμονική φιγούρα το προσπέρασε, αγνοώντας τα ανέγγιχτα κουλουράκια και το ποτήρι με το γάλα.

Ο διάδρομος κατέληγε σε τρείς πόρτες με τη μία από αυτές ανοιχτή. Μια γυναίκα κοιμότανε βαριά πάνω σ` ένα διπλό, περιτριγυρισμένο από κουρτίνες κρεβάτι, όταν το αποτρόπαιο κεφάλι του ανθρωπόμορφου όντος ξεπρόβαλε στην είσοδο. Το πλάσμα εντόπισε το θύμα του αμέσως. Η παράδοση της κοπέλας στη ζεστή αγκάλη του ύπνου, είχε φέρει το σώμα της σε μια ανάρριχτη στάση. Πλάγιαζε ανάσκελα, με το κεφάλι της στην άκρη της κλίνης και με το χέρι της να προεξέχει στο κενό. Τα ερμητικά κλειστά της μάτια, μαρτυρούσαν την απόλυτη εσωτερική γαλήνη στην οποία βρισκόταν. Μια ψυχική ηρεμία που σύντομα θα ήταν παρελθόν.

Ο εισβολέας πλησίασε στωικά τη βαθιά κοιμισμένη φιγούρα και κάρφωσε το ανέκφραστο, παγωμένο βλέμμα του στο πρόσωπο της. Αφού μελέτησε για αρκετή ώρα τα χαρακτηριστικά της ανυποψίαστης γυναίκας, σήκωσε ανάλαφρα την κουβέρτα και σάλταρε με μαεστρία πάνω στην κοιλιά της. Αυτή δεν ένιωσε κανένα βάρος. Ο νυχτερινός χορευτής ήξερε τι έκανε. Βολεύτηκε καθιστός πάνω στο σώμα του θύματός του, κουβαριάζοντας τα ξερακιανά του άκρα. Ήταν έτοιμος να ξεκινήσει.

Το πλάσμα ήταν ένας αγγελιοφόρος. Οι σκοτεινές σκέψεις του άντρα το είχαν αφυπνίσει. Ακόμα και αν αυτός δεν το ήξερε, τη νύχτα που τον κατέκλεισε η τρέλα του θυμού, οι κατάρες που ξεστόμισε λυσσασμένα, εισακούστηκαν. Πάντα κάτι σέρνεται μέσα στους ίσκιους, πάντα κάποιος ακούει. Οι οργισμένες  παρακλήσεις του θα εκπληρώνονταν και η γυναίκα που τον πρόδωσε θα πλήρωνε ακριβά.

Ο Εφιάλτης ετοιμάστηκε να αποδώσει τη δικαιοσύνη του διαβόλου. Σύντομα ο γαλήνιος ύπνος της κοπέλας θα κυριευόταν από φριχτές ζωντανές εικόνες. Του είδους που αφήνουν σημάδια. Κάτι έπρεπε να κερδίσει και αυτός όμως από την όλη διαδικασία. Σαν αεράκι που χαϊδεύει απαλά τα φύλλα των δέντρων, η στενόμακρη κεφαλή του προαγγέλου του κακού ξεμύτισε πίσω από τη βαριά κόκκινη κουρτίνα του κρεβατιού. Η μαύρη φοράδα ήταν εκστασιασμένη. Οι κόρες των ματιών της είχαν γυρίσει προς τα πάνω, αποκαλύπτοντας δύο ορθάνοιχτα άσπρα μάτια. Το στόμα του ζώου ήταν μισάνοιχτο και τα ρουθούνια του πετάριζαν μανιωδώς. Ήξερε τι θα ακολουθούσε και ο Εφιάλτης  το άφηνε πάντα να κοιτάει. Πρόσεξε σκεπτικός το ρούχο που φορούσε η ξαπλωμένη κακότυχη γυναίκα. Ήταν μια ανάλαφρη, βελούδινη νυχτικιά. Η αφαίρεσή της θα γινόταν πανεύκολα.

«Άγιε εσύ είσαι;» ακούστηκε μία λεπτή, τσιριχτή, παιδική φωνή «Περίμενα όλο το βράδυ.»

Το πλάσμα γύρισε απότομα το κεφάλι του γουρλώνοντας τα μάτια, και κοίταξε ξαφνιασμένο το κοριτσάκι που στεκότανε στο κατώφλι της πόρτας τρίβοντας τα μάτια του από την αϋπνία. Αμέσως έσπευσε να κρυφτεί πριν το παιδί καταλάβει τίποτα και τρύπωσε σβέλτα στα έγκατα του κρεβατιού. Την ίδια στιγμή η ζοφερή φοράδα έγινε ένα με τους ίσκιους και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι.

Το κορίτσι δεν πήρε απάντηση και εξαφανίστηκε γρήγορα από την είσοδο της κρεβατοκάμαρας. Αφού περίμενε να σιγουρευτεί πως δεν υπήρχε κάποια απειλή, ο Εφιάλτης έκανε να βγει από την κρυψώνα του. Τρέξιμο και φωνές διέκοψαν την απόπειρά του και κρύφτηκε πάλι εκνευρισμένος.

«Μαμά, μαμά ξύπνα!», τσίριξε ενθουσιασμένη η μικρή.

«Τι συμβαίνει καλή μου;» απόρησε πνιχτά η αγουροξυπνημένη γυναίκα.

«Ήρθε ο Άγιος Βασίλης μαμά! Μας έφερε δώρα πολλά και έφαγε και τα κουλουράκια!»

«Ήσουν πολύ καλό παιδί φέτος αγάπη μου. Φυσικά και θα μας επισκεπτόταν» είπε η κοπέλα καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι. Βγήκε στον διάδρομο και ακολούθησε την κόρη της που είχε τρέξει πάλι πίσω στο σαλόνι.

Κάποιος είχε φάει όντως το φαγητό και κάτω από το φωτιζόμενο δέντρο υπήρχαν πολλά πολύχρωμα κουτιά με κορδέλες. Ο Χένρυ πρέπει να ήταν. Ο γλυκός μου μας έφερε τέτοια χαρά και εγώ ήμουν έτοιμη να του ραγίσω την καρδιά πρόλαβε να σκεφτεί.

«Μαμάκα μπορώ να τ` ανοίξω τώρα;» είπε η μικρή και διέκοψε τις σκέψεις της μητέρας της.

«Φυσικά γλυκιά μου» απάντησε γρήγορα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μακάρι να μη μάθει ποτέ αυτό που έκανα όσο έλειπε συλλογίστηκε μετανιωμένη και έσκυψε να βοηθήσει την κόρη της με τα περιτυλίγματα.

 

Το ίδιο βράδυ, πάνω στα κεραμίδια του πλέον ξυπνητού σπιτιού, μια σκοτεινή φιγούρα διάβαζε τις τελευταίες λέξεις ενός χαρτιού. Και να προσέχεις τη μαμάκα μου και τον μπαμπάκα μου που τόσο πολύ αγαπώ διάβασε και χαμογέλασε πλατιά. Πριν φύγει, κοίταξε κάτω στον έρημο δρόμο. Ίσα που διέκρινε τη μαύρη, αχνή μορφή ενός αλόγου να χάνεται μέσα στην καταχνιά της νύχτας. Ήσυχη πια που ο δαίμονας είχε αποτύχει, συνέχισε την περιπλάνησή της στις στέγες του χωριού.

 

 

Αυτό έτσι;

 

Η ιστορία είναι πολύ καλογραμμένη. Ιδιαίτερα προσεγμένη η "γέννα" του δαιμονικού πλάσματος. Θα παρατηρήσω ωστόσο κάποια ασυνέπεια σε σχέση με την εποχή. Την αισθάνθηκα πολύ σύγχρονη, πολύ  σημερινή για τέτοια απεπικόνιση και για τέτοιο κρεβάτι, με κουρτίνες και ουρανό, όπως το περιγράφεις. Κουλουράκια με γάλα και κάλτσες στο δέντρο είναι μία συνήθεια που δεν νομίζω να πηγαίνει τόσο παλιά. Εκτός και κάνω λάθος.

Επίσης περισσότερες λεπτομέρειες όσον αφορά στο τι τελικά ήταν η φιγούρα στη στέγη. Ο κανονικός Άγιος προφανώς, μα δεν πείστηκα γιατί τα δώρα έδιωξαν το δαίμονα. Επειδή η γυναίκα συγκινήθηκε και έδιωξε τις κακές σκέψεις για τον άντρα της; Άρα ήρθε όντως ο Άγιος, και έφερε στην οικογένεια αυτό που όλοι χρειάζονταν περισσότερο; Την αγάπη;

Πάλι, εκείνο που με πετάει εκτός είναι η σχεδόν μεσαιωνική περιγραφή του Εφιάλτη σε συνάρτηση με την πιο σύγχρονη, δυτική περιγραφή των Χριστουγέννων.

 

Η ιδέα σου πάντως μου άρεσε πολύ. Ήταν εντελώς μα εντελώς στο πνεύμα της άσκησης. Μπράβο σου!

 

εδίτιον: Η φιγούρα, λες, ήσυχη πια. Η φιγούρα είναι λέξη γένους θηλυκού, αλλά θα ήθελα ίσως να είναι κάπως αλλιώς γραμμένη η πρόταση, εφόσον προφανέστατα πρόκειται για αντρική φιγούρα. Κυρίως επειδή όλη η πρόταση ξεκινά μετά από τελεία και παίρνει λίγη ώρα να την προσδιορίσει/ εννοήσει ο αναγνώστης. Ήσυχη πια που ο δαίμονας είχε αποτύχει, συνέχισε την περιπλάνησή της στις στέγες του χωριού. Είναι σαν να μιλάς για γυναίκα δηλαδή.

Edited December 16, 2016 by Ιρμάντα

[Γελωτοποιός]

Ιρμάντα και jjohn, ευχαριστώ για τα σχόλια.   Ειρήνη θα προσπαθήσω να απαντήσω σε κάποιες απορίες που είχες.

 

Ο παραπάνω πίνακας είναι μία δεύτερη εκδοχή (συνολικά υπάρχουν τρεις, καθώς μετά την επιτυχία του πρώτου ο καλλιτέχνης έφτιαξε άλλους δύο κατά παραγγελία). Αν και προσωπικά βρίσκω καλύτερη την παραπάνω παραλλαγή η ιστορία βασίστηκε στην original. Αλλά εντάξει τι να λέμε τώρα, πάνω κάτω το ίδιο είναι. 

 

 

Ίσως το κρεβάτι όντως να θυμίζει παλιότερες εποχές αλλά ήταν απαραίτητο στοιχείο για την περιγραφή της σκηνής. Ήθελα να είναι όσο πιο κοντά στον πίνακα γινόταν. Τώρα για την περιγραφή του Εφιάλτη, και γενικά οποιουδήποτε δαίμονα/πνεύματος, πιστεύω πως δεν σε πετάει απαραίτητα εκτός, αν η μορφή του είναι απαρχαιωμένη. Νομίζω πως επειδή τα πλάσματα αυτά έχουν ρίζες στη μυθολογία/folklore πολλών λαών μέσα στην ιστορία, γίνονται ακόμα πιο απόμακρα, μυστήρια και αποκρουστικά αν παρουσιάζονται ως αρχαίες μορφές που δεν ταιριάζουν στη εποχή μας. Βέβαια το ίδιο αποκρουστικά θα μπορούσαν να είναι και με μια πιο σύγχρονη περιγραφή. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Το ίδιο ισχύει και για τη σκοτεινή φιγούρα στο τέλος. Νομίζω πως είναι πιο προσιτό να μην αποκαλυφθεί φανερά στον αναγνώστη η μορφή του Άγιου Βασίλη με κάθε λεπτομέρεια. Μπορεί όταν ακούμε όλοι το όνομα Άγιος Βασίλης να μας έρχεται στο μυαλό η στερεοτυπική του μορφή, αλλά ήθελα να αφήσω την πραγματική του εμφάνιση στον αέρα. Ίσως να ήταν ο Άγιος της Χριστιανικής θρησκείας ή ίσως να ήταν ένα πνεύμα ή ίσως να ήταν ένα άσχημο μυστήριο πλάσμα. Ίσως ο ρόλος του πλάσματος αυτού να ήταν να κινήσει τα νήματα και σαν φύλακας άγγελος να βάλει αγάπη και συγχώρεση στην καρδιά του πατέρα κάνοντάς τον να εμφανιστεί το βράδυ στο σπίτι και να αφήσει τα δώρα. Οτιδήποτε θέλει να φανταστεί κάποιος. Και φυσικά μιλάω για μια φανταστική ιστορία εδώ. Όπου οι χαρακτήρες των μύθων υπάρχουν στα αλήθεια και οι πραγματικές τους μορφές μπορεί τελικά να μην είναι όπως τις φαντάζονται οι άνθρωποι. 

 

Πάντως δεν τα λέω αυτά για να δικαιολογηθώ. Απλά κάνω συζήτηση. Μπορεί όντως να ήταν φάουλ οι επιλογές αυτές. Άλλωστε ακόμα μαθαίνω και κάθε παρατήρηση είναι καλοδεχούμενη.

 

Κάτι ακόμα που μου άρεσε, ήταν η ερμηνεία που έδωσες για τον λόγο που ο Εφιάλτης απέτυχε. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι όταν το έγραψα (εγώ απλά δικαιολόγησα τη φυγή του ως αποτέλεσμα της αφύπνισης της γυναίκας). Πάντως από αυτά και από την προηγούμενη ιστορία του διαγωνισμού διαπίστωσα πως ίσως αφήνω στη φαντασία του αναγνώστη/στον αέρα παραπάνω πληροφορίες από όσες χρειάζεται, δημιουργώντας έτσι ασάφεια και απορίες. Μήπως πρέπει να το αλλάξω αυτό και να γίνω πιο επεξηγηματικός; Μπορεί επειδή εγώ τα έχω όλα πολύ καθαρά στο μυαλό μου (αφού εγώ γράφω την ιστορία), θεωρώ αυτονόητο πως ο αναγνώστης θα εκλάβει ακριβώς αυτό που φαντάζομαι. Μήπως πρέπει να το προσέξω αυτό και να αλλάξω λίγο τον τρόπο μεταφοράς εικόνων στον αναγνώστη; Νόμιζα πως το να μην τα δίνεις όλα στο πιάτο ήταν καλή τεχνική (τουλάχιστον ορισμένες φορές). Ή μπορεί να είναι όντως απλά εγώ να μην το διαχειρίζομαι σωστά.

Edited December 16, 2016 by Γελωτοποιός

[Ιρμάντα]

Έμπνευση της στιγμής.  Μου πήρε και δέκα λεπτά να το γράψω

~~~~~~~~~

Ταρανδόσκονους Μαγικούς

~~~~~~~~~

"Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

 

Φέτος ήμουνα πολύ καλό παιδάκι. Θέλω  πολύ να μου φέρεις λίγη ταραδόσκονη για να έχω να παίζω με τους τάρανδους  στον ζωολογικό κήπο

 

Ο μικρός Γιωργάκης"

 

Ο Άγιος Βασίλης έριξε μια τελευταία ματιά στο γράμμα και   κατέβηκε την καμινάδα.

"Άγιε, Άγιε ήρθες!" έκανε ο  μικρός Γιωργάκης μόλις τον είδε

"Καλή Χρονιά χο-χο-χο" έκανε  ο κοκκινοφορεμένος γέρος κι έβγαλε από την τσέπη του ένα σακουλάκι

"Είναι το δώρο μου;" έκανε χαμογελαστός ο Γιωργάκης

"Ναι. Η ταρανδόσκονη που μου ζήτησες.  Η σακούλα είναι μαγεμένη και κρατάει  την μυρωδιά. Μόλις την ανοίγεις, οι τάρανδοι μαγεύονται από την μυρωδιά  και έρχονται. Αλλά μην το παρακάνεις..."

"Ευχαριστώ! Μπορώ να το πάρω;"

"Πάρτο. Χρόνια πολλά!"

"Στ' αλήθεια δουλεύει;"

"Ναι, ναι"

"Θέλω να το δοκιμάσω" είπε ο μικρός  Γιωργάκης και άνοιξε την συσκευασία και πέταξε όλη την σκόνη επάνω στον Άγιο.

Μία περίεργη μυρωδιά απλώθηκε στο δωμάτιο και τάρανδοι αρχίσανε να πέφτουν από την καμινάδα με τα μάτια τους κοκκινισμένα και τα  στόματα τους να στάζουν σάλιο.

"Νομίζω λειτουργεί!" είπε ο μικρός Γιωργάκης και ο Άγιος Βασίλης πανικόβλητος άρχισε να τρέχει καθώ οι λυσσασμένοι τάρανδοι του αρχίσανε  να τον κυνηγάνε.

 

Και πολύ σύντομα δεν ήταν ο Ρούντολφ  ο μοναδικός τάρανδος με κόκκινη μυτούλα...

 

~~~~~~

Εδώ απλώς δεν κατάλαβα τι συμβαίνει. Δηλαδή, κατάλαβα, αλλά με έχασες κάπου στο σημείο όπου ο μικρός αδεοιάζει την ταρανδόσκονη επάνω στον Άγιο.

α. γιατί;

β. γιατί είχε ζητήσει τέτοιο δώρο από μιας αρχής; Τι σόι παιχνίδι ακριβώς θα έκανε με τους ταράνδους στο ζωολογικλό κήπο; Θα τους τραβούσε να βγουν από τα κλουβιά τους;

γ. η τελευταία φράση για το Ρούντολφ με μπέρδεψε. Κι άλλοι τάρανδοι απέκτησαν κόκκινη μυτούλα από το κυνήγι; Από τι;

 

Γενικά, είναι μία χαρά για έμπνευση της στιγμής. Οι επιμέρους λεπτομέρειες (εκεί κρύβεται ο διάβολος, ω ναι) θα έδιναν το "κλικ" στο φλασάκι σου.

Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή!

[jjohn]

Χα-χα ο μικρός Γιωργάκης είναι ψυχοπαθής και ήθελε να σκοτώσει τον Άγιο Βασίλη.

 

Όσο για την τελευταία φράση οι μύτες τους γίνονται κόκκινες από το αίμα λόγω του το ανελέητου σπλάττερ στον Άγιο Βασίλη.

 

Ήταν καφροέμπνευση της στιγμής

 

Μερσί μποκού

Edited December 22, 2016 by jjohn

[Ιρμάντα]

Απαραίτητη η Γονική Συναίνεση το καταντήσατε.

[jjohn]

γκουχ γκουχ

 

Γράψτε, γράψτε....the sicker the better!

[Ballerond]

Δεν ξέρω πως μου βγήκε αυτό το πράγμα, γι άλλο πήγαινα αλλού κατέληξε. 

Μην με ρωτήσετε, δε θα πάρετε απάντηση.

Πάρτε το και τα ρέστα δικά σας.

 

 

" Αμάν! Πολύ στριμόκωλα είναι εδώ μέσα.

Έπρεπε να είχα αφήσει μερικά δώρα έξω από τον σάκο. Τώρα η βιολετί barbie με ροζ τούφες είναι έτοιμη να μπει στον κώλο μου ενώ ο megatron με τα χέρια τεντωμένα μου πιέζει τα πλευρά. Αναθεματισμένα, ηλίθια παιχνίδια! Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια. Αυτά τα μούλικα, καμία πρωτοτυπία ρε γαμώτο. Και φυσικά, με κάθε κλασσικό δώρο ζητάνε κι ένα tablet.

«Άγιε μου Φαβίλη, φέτος ήμουν πολύ πολύ πολύ καλό παιδί γι αυτό θέλω ένα τρανφορμερ κι ένα μάμπλετ».

«Άγιε μου Βαθίλη, φέτοθ έκανα λίγεθ αταξίεθ γι αυτό θέλω δύο τάπλετ».

Αλήθεια, είναι τόσο ηλίθιοι οι γονείς που έγραφαν τα γράμματα των παιδιών τους επίτηδες έτσι για να φανούν πιο ρεαλιστικά; Ότι, και καλά, τα γράφουν τα ίδια τα πιτσιρίκια; Για τόσο καθυστερημένους μας νομίζουν.

Αλλά τι ρωτάω... εδώ ο άλλος ακόμα κυκλοφορεί με τάρανδους και μας κάνουν χουνέρι όλα τα πτηνά που μας προσπερνάνε. Είναι παλιάς τεχνοτροπίας, λέει, και θέλει να τιμάει τις παραδόσεις. Αντί να χάσει κάνα κιλό το παχύδερμο.

Χο, χο, χο και βλακείες. Βαρέθηκα. Τελευταία μου αποστολή σήμερα, από του χρόνου αλλάζω δουλειά. Θα πηγαίνω να χαλάω τις κολοκύθες του Χάλογουιν, έχει πιο πολύ πλάκα. Έφτασε η ώρα, πλησιάσαμε στην πρώτη καμινάδα. Έχουμε και το στουρνάρι τον Ρούντολφ κρυωμένο κι η μύτη του έχει γίνει σαν μπάλα του μπάσκετ. Το μοναδικό καλό εδώ στον σάκο, είναι ότι κάνει ζέστη. Αυτό το κρύο δεν το άντεξα ποτέ. Η ουρά έχει κουλουριαστεί γύρω μου, αρπάζοντας και το κεφάλι της barbie μαζί.

Ακούω τρίψιμο σε ρούχα. Αγκομαχάει. Ωραία, κοντεύουμε. Λογικά προσπαθεί να χωρέσει στην καμινάδα. Πραγματικά κάθε φορά απολαμβάνω αυτήν την γελοία προσπάθεια και κάθε φορά που προσγειώνεται στο σπίτι μονολογεί «Τέρμα, από του χρόνου δίαιτα».

Να, μόλις το είπε! Κάτι ωραίο όμως μου γαργαλάει τα ρουθούνια. Δεν έχω ξαναμυρίσει κάτι αντίστοιχο, σε κάθε σπίτι όλο το ίδιο. Μπισκότα, γάλα που έχει ξινίσει, ποδαρίλα από τα παπούτσια και ξεχασμένα φαγητά στο τραπέζι. Τώρα όμως βγάζει μία γλυκάδα, μία ένταση, μία ζεστασιά...

 

Άουτς! Τι έγινε ρε γαμώτο; Πως πέταξε τον σάκο έτσι κάτω. Τώρα είμαι σίγουρος ότι ο κώλος μου παραβιάστηκε. Πρέπει να σκαρφαλώσω και να βγω έξω. Αλλά δεν ακούω βήματα του χοντρού, τι έγινε τον πήρε ο ύπνος; Θα ξάπλωσε σε καμία πολυθρόνα και θα γλάρωσε ο βλάκας. Κι αυτή η μυρωδιά, πολύ μεθυστική.

Επιτέλους βγήκα. Τι ωραίο σαλόνι! Και τι όμορφο δένδρο. Αν δεν ήμουν ο ζαβολιάρης της παρέας, πραγματικά δε θα το άγγιζα καθόλου. Μα που είναι το αφεντικό; Δεν τον βλέπω πουθενά. Ένας απότομος ήχος από την κουζίνα με κάνει να τιναχτώ απότομα. Σαν να καρφώθηκε κάτι πάνω σε ξύλινη επιφάνεια. Φοβάμαι να πάω μόνος μου, η μυρωδιά γίνεται πιο έντονη και το φως τρεμοπαίζει από τα λαμπάκια του δένδρου. Σαν γλυκόριζα, ποτισμένη με λάδι. Τα δώρα έχουν χυθεί έξω από τον σάκο μαζί με την barbie.

Από το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό. Την αρπάζω σαν όπλο και προχωράω προς την κουζίνα. Ο φούρνος φαίνεται αναμμένος! Πώπω, για φωτιά το πάμε. Μα καλά, ξέχασαν το φαγητό μέσα; Τι ανεύθυνοι άνθρωποι. Δεν βλέπω όμως κάτι να ψήνεται μέσα αλλά η μυρωδιά βγαίνει σίγουρα από εκεί. Παραξενεμένος, ανοίγω το πορτάκι του φούρνου και κοιτάω καλύτερα. Φαίνεται κάτι να έχει πασαλειφτεί στην εσωτερική επιφάνεια, βγάζει μία ασημένια λάμψη κι από εκεί βγαίνει αυτό το άρωμ...

Μπαμ!

Όχι! Κάτι με έσπρωξε μέσα στον φούρνο κι έκλεισε το καπάκι. Βοήθεια! Άγιε Βασίλη! Καίγομαι, θα με φάνε ζωντανό, καίγομαι! Η μυρωδιά, μου πλημμυρίζει τα ρουθούνια, ιδρώτας με λούζει, τα πόδια μου αρχίζουν και τσουρουφλίζονται, νιώθω να πνίγομαι, βοήθεια! Να, τον βλέπω. Άγιε Βασίλη! Μα τι κάνει εκεί ο χοντρός; Σφίγγει το χέρι με ένα πιτσιρίκι και με κοιτάνε γελώντας. Τα μάτια μου δακρύζουν έντονα και τα μηνίγγια μου διαμαρτύρονται κολασμένα. Το πιτσιρίκι χοροπηδάει από χαρά.

Με πλησιάζει ο χοντρός και μου κολλάει ένα χαρτί στο τζάμι του φούρνου.

 

«Άγιε μου Βασίλη, φέτος θέλω κάτι διαφορετικό. Ο μπαμπάς με την μαμά φάγανε πριν μέρες ένα περίεργο φαγητό που λέγεται... λαγκάρια; Καλικάρια; Καλικαντζάρια; Κάτι τέτοιο. Βγαίνουν μετά την βροχή λένε αυτά και τα πιάνουν, τα μαγειρεύουν και τα τρώνε. Μπορείς να μου φέρεις ένα τέτοιο μεγάλο; Θα το μαγειρέψω εγώ στον φούρνο για να το φάμε για πρωινό. Θα βάλω και μυρωδιές γλυκιές για να νοστιμίσει.

Σε ευχαριστώ Άγιε μου Βασίλη.

Σε περιμένω».

 

Σκατά..."

[jjohn]

Δεν ξέρω πως μου βγήκε αυτό το πράγμα, γι άλλο πήγαινα αλλού κατέληξε. 

Μην με ρωτήσετε, δε θα πάρετε απάντηση.

Πάρτε το και τα ρέστα δικά σας.

 

 

" Αμάν! Πολύ στριμόκωλα είναι εδώ μέσα.

Έπρεπε να είχα αφήσει μερικά δώρα έξω από τον σάκο. Τώρα η βιολετί barbie με ροζ τούφες είναι έτοιμη να μπει στον κώλο μου ενώ ο megatron με τα χέρια τεντωμένα μου πιέζει τα πλευρά. Αναθεματισμένα, ηλίθια παιχνίδια! Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια. Αυτά τα μούλικα, καμία πρωτοτυπία ρε γαμώτο. Και φυσικά, με κάθε κλασσικό δώρο ζητάνε κι ένα tablet.

«Άγιε μου Φαβίλη, φέτος ήμουν πολύ πολύ πολύ καλό παιδί γι αυτό θέλω ένα τρανφορμερ κι ένα μάμπλετ».

«Άγιε μου Βαθίλη, φέτοθ έκανα λίγεθ αταξίεθ γι αυτό θέλω δύο τάπλετ».

Αλήθεια, είναι τόσο ηλίθιοι οι γονείς που έγραφαν τα γράμματα των παιδιών τους επίτηδες έτσι για να φανούν πιο ρεαλιστικά; Ότι, και καλά, τα γράφουν τα ίδια τα πιτσιρίκια; Για τόσο καθυστερημένους μας νομίζουν.

Αλλά τι ρωτάω... εδώ ο άλλος ακόμα κυκλοφορεί με τάρανδους και μας κάνουν χουνέρι όλα τα πτηνά που μας προσπερνάνε. Είναι παλιάς τεχνοτροπίας, λέει, και θέλει να τιμάει τις παραδόσεις. Αντί να χάσει κάνα κιλό το παχύδερμο.

Χο, χο, χο και βλακείες. Βαρέθηκα. Τελευταία μου αποστολή σήμερα, από του χρόνου αλλάζω δουλειά. Θα πηγαίνω να χαλάω τις κολοκύθες του Χάλογουιν, έχει πιο πολύ πλάκα. Έφτασε η ώρα, πλησιάσαμε στην πρώτη καμινάδα. Έχουμε και το στουρνάρι τον Ρούντολφ κρυωμένο κι η μύτη του έχει γίνει σαν μπάλα του μπάσκετ. Το μοναδικό καλό εδώ στον σάκο, είναι ότι κάνει ζέστη. Αυτό το κρύο δεν το άντεξα ποτέ. Η ουρά έχει κουλουριαστεί γύρω μου, αρπάζοντας και το κεφάλι της barbie μαζί.

Ακούω τρίψιμο σε ρούχα. Αγκομαχάει. Ωραία, κοντεύουμε. Λογικά προσπαθεί να χωρέσει στην καμινάδα. Πραγματικά κάθε φορά απολαμβάνω αυτήν την γελοία προσπάθεια και κάθε φορά που προσγειώνεται στο σπίτι μονολογεί «Τέρμα, από του χρόνου δίαιτα».

Να, μόλις το είπε! Κάτι ωραίο όμως μου γαργαλάει τα ρουθούνια. Δεν έχω ξαναμυρίσει κάτι αντίστοιχο, σε κάθε σπίτι όλο το ίδιο. Μπισκότα, γάλα που έχει ξινίσει, ποδαρίλα από τα παπούτσια και ξεχασμένα φαγητά στο τραπέζι. Τώρα όμως βγάζει μία γλυκάδα, μία ένταση, μία ζεστασιά...

 

Άουτς! Τι έγινε ρε γαμώτο; Πως πέταξε τον σάκο έτσι κάτω. Τώρα είμαι σίγουρος ότι ο κώλος μου παραβιάστηκε. Πρέπει να σκαρφαλώσω και να βγω έξω. Αλλά δεν ακούω βήματα του χοντρού, τι έγινε τον πήρε ο ύπνος; Θα ξάπλωσε σε καμία πολυθρόνα και θα γλάρωσε ο βλάκας. Κι αυτή η μυρωδιά, πολύ μεθυστική.

Επιτέλους βγήκα. Τι ωραίο σαλόνι! Και τι όμορφο δένδρο. Αν δεν ήμουν ο ζαβολιάρης της παρέας, πραγματικά δε θα το άγγιζα καθόλου. Μα που είναι το αφεντικό; Δεν τον βλέπω πουθενά. Ένας απότομος ήχος από την κουζίνα με κάνει να τιναχτώ απότομα. Σαν να καρφώθηκε κάτι πάνω σε ξύλινη επιφάνεια. Φοβάμαι να πάω μόνος μου, η μυρωδιά γίνεται πιο έντονη και το φως τρεμοπαίζει από τα λαμπάκια του δένδρου. Σαν γλυκόριζα, ποτισμένη με λάδι. Τα δώρα έχουν χυθεί έξω από τον σάκο μαζί με την barbie.

Από το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό. Την αρπάζω σαν όπλο και προχωράω προς την κουζίνα. Ο φούρνος φαίνεται αναμμένος! Πώπω, για φωτιά το πάμε. Μα καλά, ξέχασαν το φαγητό μέσα; Τι ανεύθυνοι άνθρωποι. Δεν βλέπω όμως κάτι να ψήνεται μέσα αλλά η μυρωδιά βγαίνει σίγουρα από εκεί. Παραξενεμένος, ανοίγω το πορτάκι του φούρνου και κοιτάω καλύτερα. Φαίνεται κάτι να έχει πασαλειφτεί στην εσωτερική επιφάνεια, βγάζει μία ασημένια λάμψη κι από εκεί βγαίνει αυτό το άρωμ...

Μπαμ!

Όχι! Κάτι με έσπρωξε μέσα στον φούρνο κι έκλεισε το καπάκι. Βοήθεια! Άγιε Βασίλη! Καίγομαι, θα με φάνε ζωντανό, καίγομαι! Η μυρωδιά, μου πλημμυρίζει τα ρουθούνια, ιδρώτας με λούζει, τα πόδια μου αρχίζουν και τσουρουφλίζονται, νιώθω να πνίγομαι, βοήθεια! Να, τον βλέπω. Άγιε Βασίλη! Μα τι κάνει εκεί ο χοντρός; Σφίγγει το χέρι με ένα πιτσιρίκι και με κοιτάνε γελώντας. Τα μάτια μου δακρύζουν έντονα και τα μηνίγγια μου διαμαρτύρονται κολασμένα. Το πιτσιρίκι χοροπηδάει από χαρά.

Με πλησιάζει ο χοντρός και μου κολλάει ένα χαρτί στο τζάμι του φούρνου.

 

«Άγιε μου Βασίλη, φέτος θέλω κάτι διαφορετικό. Ο μπαμπάς με την μαμά φάγανε πριν μέρες ένα περίεργο φαγητό που λέγεται... λαγκάρια; Καλικάρια; Καλικαντζάρια; Κάτι τέτοιο. Βγαίνουν μετά την βροχή λένε αυτά και τα πιάνουν, τα μαγειρεύουν και τα τρώνε. Μπορείς να μου φέρεις ένα τέτοιο μεγάλο; Θα το μαγειρέψω εγώ στον φούρνο για να το φάμε για πρωινό. Θα βάλω και μυρωδιές γλυκιές για να νοστιμίσει.

Σε ευχαριστώ Άγιε μου Βασίλη.

Σε περιμένω».

 

Σκατά..."

 

...dislike από έναν οπαδό του Κότζι... :thumbdown: :thumbdown:

 

Για να πω την αλήθεια εκεί που ανέφερες την μυρωδία λέω ωχ  σε κάνα μαστούρωμα θα μας το γυρίσει

Φάση είχε όμως

[Ιρμάντα]

Α ρε Γιαννάκη σε τι ιδέες μας έβαλες....Μπράβο πάντως! Αυτό ήταν το πνεύμα! Ακούτε οι υπόλοιποι; είδατε ο συμμαθητής σας ο Γιάννης;

 

Για Άγιος πάντως εντελώς γκάου. Εκτός και είχε άχτι τον καλικάντζαρο για κάτι. Θα ήθελα να το έβλεπα αυτό. Επίσης ο καλικάντζαρος γιατί είναι μέσα στα δώρα; Του ίδιου του φαίνεται φυσιολογικό, δεν το σχολιάζει διόλου δηλαδή, γιατί με έφερε ο γέρος εδώ κ.λπ. Άρα ήταν η ρουτίνα του αυτό; Γιατί, αν δεν ήταν, και απλώς τον είχε χώσει για να τον κάνει δώρο, θα έπρεπε να αναρωτιέται....

[Ballerond]

Χαίρομαι που σας άρεσε

 

Ο Άγιος τον είχε άχτι επειδή τον κοροίδευε για τους τάρανδους, το πάχος, επειδή του χαλούσε τα δώρα κτλ. Θεώρησα λογικό να φανέι αλλά ίσως ήθελε να το περιγράψω λίγο καλύτερα.

Επίσης το ότι βρίσκεται στα δώρα είναι σκανταλιά του καλικάντζαρου για να τρυπώνει και να χαλάει τα δώρα και το δένδρο. Γι αυτόν είναι φυσιολογικό.

Τώρα αν ο Άγιος το ήξερε και τον άφηνε επίτηδες, αυτό είναι άλλο θέμα...

[jjohn]

Α ρε Γιαννάκη σε τι ιδέες μας έβαλες....Μπράβο πάντως! Αυτό ήταν το πνεύμα! Ακούτε οι υπόλοιποι; είδατε ο συμμαθητής σας ο Γιάννης;

 

 

Οουυυυθ

https://youtube.com/watch?v=A7JSlO_p5HQ

Edited December 28, 2016 by jjohn

[Ιρμάντα]

 

Α ρε Γιαννάκη σε τι ιδέες μας έβαλες....Μπράβο πάντως! Αυτό ήταν το πνεύμα! Ακούτε οι υπόλοιποι; είδατε ο συμμαθητής σας ο Γιάννης;

 

 

Οουυυυθ

https://youtube.com/watch?v=A7JSlO_p5HQ

Ποιο παιδάκι θέλει να σταθεί στη γωνία στο ένα πόδι; Edited December 28, 2016 by Ιρμάντα

[jjohn]

 

Κάθε άσκηση τα ίδια

 

 

Ρίχνει μια ωραία ζεμπεκιά η  σκιά μου btw :P

Edited December 28, 2016 by jjohn

[Ιρμάντα]

Τέλειος! (Με τον κηδεμόνα σου...)

[Νίκη]

Λοιπόν, ελπίζω να προλαβαίνω!   Μια που δεν πρόλαβα να αναρτήσω στην προηγούμενη άσκηση, με έπιασε ο πόνος να αναρτήσω σε αυτήν εδώ. Έγραψα μια  καφρίλα κι εγώ, αλλά ας την αναρτήσω:

 

Μα πώς είναι ο Αι-Βασίλης;

Νύχτα Πρωτοχρονιάς. Στην πόλη, όλα τα παιδιά κοιμούνται βαθιά, καθώς τους έχουν πει ότι αν ξαγρυπνήσουν ο Άγιος Βασίλης δεν θα έρθει και δεν θα τους φέρει δώρα.  Το ίδιο συμβαίνει και στην οικογένεια της Αλεξάνδρας και του Γιαννάκη.

Όλοι, παιδιά και γονείς, κοιμούνταν βαθιά, όταν ένας ανεπαίσθητος θόρυβος ακούστηκε και μια φιγούρα προσγειώθηκε στη μέση του σαλονιού.  Ο Άγιος Βασίλης, σίγουρα!

Όμως, στο αμυδρό φως από τα διακοσμητικά λαμπάκια, η φιγούρα αυτή φαινόταν τελείως διαφορετική από τον γνωστό χοντρό, κοκκινοντυμένο παππού. Ήταν ένας ψηλός, κάτισχνος ηλικιωμένος άνδρας με μακρυά γενειάδα, που φορούσε ιερατικά άμφια.

Διασχίζοντας τη μικρή απόσταση μέχρι το τραπέζι όπου ήταν τοποθετημένα τα γράμματα των παιδιών και το κέρασμα, συνεχώς γκρίνιαζε:

«Τι  άχαρη δουλειά και αυτή, να παριστάνεις τον Άγιο Βασίλη! Ο μισός πλυθησμός του πλανήτη δεν πιστεύει στην ύπαρξη σου, ενώ ο άλλος μισός σε φορτώνει με πλήθος παράλογες απαιτήσεις, που πρέπει να ικανοποιήσεις, για να κάνεις τη δουλειά σου. Οι νέοι και τα παιδιά δεν έχουν αρετές πια, όλες τους οι επιθυμίες είναι υλιστικές και καταναλωτικές. Πάνε οι παλιές καλές ενάρετες εποχές!»

Μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια του, έπιασε το γράμμα της Αλεξάνδρας, το οποίο μόλις το άνοιξε έγινε έξω  φρενών, πρώτα κοκκίνησε απ’ το θυμό του και μετά χλωμιασε κι όλοι οι μύες του προσώπου του σφίχτηκαν από εκνευρισμό και πείσμα.

«Πώς τολμάει το παλιοκόριτσο να με ταυτίζει με αυτό το γελοίο πρόσωπο που ποζάρει για αληθινός Άγιος Βασίλης;» σφύριξε μοχθηρά, κοιτάζοντας αηδιασμένα τη ζωγραφιά που είχε κάνει το κοριτσάκι δίπλα στην παράκληση να δει τον Αι-Βασίλη: μια χοντρή φιγούρα, με κόκκινο ρούχο και σκούφο, άσπρα γένια και μεγάλο χαμόγελο.

Δεν έδωσε καμμιά σημασία στις ευχές και στις υπόλοιπες επιθυμίες του κοριτσιού, ούτε στο γράμμα του Γιαννάκη. Έσκισε το γράμμα και τράβηξε βιαστικά για έξω. Το σχέδιό του ήταν να διατρέξει την πόλη, απ’ άκρο σε άκρο, για να διερευνήσει αν η ταύτιση του Άγιου Βασίλη με τη σύγχρονη μορφή ήταν καθολική ή μεμονωμένο περιστατικό.  Μπορούσε να διασχίσει τη μεγάλη αυτή απόσταση σε πολύ μικρό χρόνο, καθώς η καταγωγή του από τον Καπαδόκη Άγιο Βασίλειο και η αποστολή να δίνει δώρα στους ανθρώπους του έδινε υπερφυσική ταχύτητα, χαρισμένη από το θεό σε κάθε άτομο του ρόλου  του, ώστε να εκπληρώνει την αποστολή του ως ο διαμοιραστής των δώρων.  Κοίταξε σε κάθε σπίτι και κάθε δρόμο της πόλης, παντού όμως, η κυρίαρχη εικόνα ήταν αυτή του ροδομάγουλου, χαμογελαστού και κοκκινοντυμένου νέου άγιου.

«Μα γιατί έχουν παντού αυτό το νέο φρούτο, αυτήν την εισαγωγή, αυτό το σημάδι νέων καιρών; Αν χρειάζεται κάποιος να θεωρείται άγιος Βασίλης και να φέρνει δώρα συμβολικά την Πρωτοχρονιά , αληθινοί εκπρόσωποι του είμαστε εμείς, η γενιά του από τα βάθη της Καπαδοκίας! Είμαστε απόγονοι της οικογένειάς του και παίρνουμε αυτό το ρόλο μόνο αν του μοιάζουμε, σωματικά και ψυχικά. Δεν είναι δυνατό να αντικατασταθούμε!» μονολογούσε απελπισμένος ο αντιπρόσωπος του παραδοσιακού άγιου Βασίλη, στη διαδρομή.

Σκέφτηκε να μπει στα σπίτια που είχαν μικρά παιδιά να ελέγξει μήπως εκεί τηρούνταν η παράδοση.  Αλλά κι εκεί, όπου έβλεπε ζωγραφιές του Άι-Βασίλη, όλες σχεδόν παρουσίαζαν την καινούρια εκδοχή του.

Με το χάραμα, κατέληξε εκεί που είχε ξεκινήσει η αναζήτησή του, δηλαδή στο σαλόνι του Γιαννάκη και της Αλεξάνδρας. 

«Χάθηκε η παράδοση! Πρέπει να τιμωρήσω τους ανθρώπους που δε σέβονται τα πατροπαράδοτα!» σκέφτηκε υστερικά. «Να δούμε τι θα κάνουν όταν θα είναι νεκρός ο τελευταίος άνθρωπος που προσωποποιεί τον Άγιο Βασίλη και μοιράζει δώρα, δηλαδή εγώ! Δε θα υπάρχει κανείς να κάνει αυτή τη δουλειά και ας τους να τα βγάλουν πέρα με τη νέα δημιουργία τους.» Αυτοκτόνησε εκεί και το πρωί, τα παιδιά και οι γονείς τους, προς μεγάλη τους σύγχυση, είδανε το πτώμα ενός γεράκου που έμοιαζε να είναι αιώνων, με πάνω μια κάρτα που ‘γραφε: «Εγώ ήμουν ο  αληθινός Άγιος Βασίλης, ασεβέστατοι!»

Από τότε, η γενιά του Άγιου Βασιλείου της Καπαδοκίας έχει σβήσει και σχεδόν ξεχαστεί ως αυτοί που φέρνουν τα δώρα. Αντίθετα, έχει υιοθετηθεί και κυριαρχήσει ο κεφάτος παππούς  Αι-Βασίλης ως αυτός που φέρνει στα παιδιά του κόσμου παιχνίδια.

 

Και λίγα σχόλια για τις ιστορίες των υπόλοιπων συμμετέχοντων:

Πιο πολύ μ' άρεσε η ιστορία του Ballerond, αν και λυπήθηκα το έρμο το καλικαντζαράκι.

John, πολύ γουστόζικο το φλασάκι σου, αλλά κι εγώ δεν το έπιασα γιατί κοκκίνησαν οι μύτες των ταράνδων. Νόμισα ότι ήταν απ' το φτέρνισμα και ότι η ταρανδόσκονη δρούσε πάνω στα ζώα όπως η φτερνιζόσκονη στους ανθρώπους. Επίσης, αφού ο Αι-Βασίλης ήξερε ότι ήταν επικίνδυνη η σκόνη, γιατί την έδωσε στο μικρό;

Ωραία εκδοχή η ιστορία σου Δημήτρη! Θα μου άρεσε περισσότερο  αν τόνιζες ότι τη γλίτωσε απ' το δαιμόνιο η παρουσία του Αι-Βασίλη, έστω και με μορφή διαφορετική απ' τη γνωστή. Στο τέλος, μπερδεύεται αρκετά ο αναγνώστης, λόγω γραμματικής μπερδεψιάς του συγγραφέα. Θα έπρεπε, νομίζω να κάνεις λίγο πιο σαφές ότι αυτή η φιγούρα είναι μια εκδοχή Αι-Βασίλη, καθώς χρησιμοποιώντας θηλυκό γένος νομίζει κανείς ότι ήταν γυναικεία μορφή.

Αυτά...

Καλή χρονιά σε όλους!

[Ιρμάντα]

Λοιπόν, Βάγια /Νίκη μου.

Κατ' αρχάς ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου. Η ιστορία σου μου άρεσε, αν και θα την ήθελα πιο αισιόδοξη (θέμα γούστου) με μία φάρσα που θα τους σκάρωνε ο Άγιος. Ικανοποιεί όμως τις προϋποθέσεις της άσκησης. Κι επιτέλους, επιτέλους, κάποιος που θυμάται ότι ο Άγιος από την Καππαδοκία ουδεμία σχέση έχει με τον φουσκωτό κοκακολιασμένο κόκκινο παππούλη.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν ήθελα να αυτοκτονήσει. Ήθελα να τους σκαρώσει κάτι άγριο, και άσχημο, κάτι που να έχουν να το θυμούνται.

 

Περισσότερα εδώ: http://www.coca-colacompany.com/stories/coke-lore-santa-claus

 

Προϊόν της Coca Cola ο Santa.

 

Λοιπόν, εύχομαι κι από δω Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους. Ευχαριστώ θερμά όσους συμμετείχαν και όσοι μπήκαν τιμωρία μπορούν τώρα να πάνε στα σπίτια τους.

[jjohn]

Λοιπόν  Βάγια τελευταία κριτική της χρονιάς

 

Καλό  ήτανε  απλά εμένα μου φάνηκε ΠΟΛΥ  απότομη η εξέλιξη/αλλαγή  στο τελευταίο κομμάτι. Ήθελε κάτι παραπάνω από ένα ξερό

'αυτοκτόνησε'

 

[Ιρμάντα]

....και κάπως έτσι λήγει η παλιά χρονιά, και η ΣΑ #4. Θα έπρεπε να είχε κλείσει από χτες, αλλά κάτι η Πρωτοχρονιά, κάτι επισκέψεις /τραπεζώματα /αη Βασίληδες είπα να το αφήσω ακόμη μία μέρα.

Ευχαριστώ θερμά όσους συμμετείχαν, είτε ως μαθητές είτε ως σχολιαστές. Αναμείνατε το ακουστικό σας για ΣΑ #5, πιστέψτε με, ετοιμάζεται κατι σπέσιαλ!

 

Καλή χρονιά και ό,τι καλύτερο σε όλα τα ζωάκια του δάσους!