Ύβρις

[Mournblade]

Όνομα Συγγραφέα: Γρηγόρης Δημακόπουλος
Είδος:Μυθοπλασία Επιστημονικής Φαντασίας
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3850
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η συμμετοχή μου στον 44ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: ε.φ, με Θέμα «Ο κόσμος που γνωρίζαμε, άλλαξε για πάντα».

Διήγημα βασισμένο σε μια ιστορία που όλοι ξέρουμε. Η προσέγγιση για την αληθινή φύση της ΣΥ βασίζεται σε μια κοσμοθεωρία δικής μου προέλευσης, που έχω συνθέσει για την τριλογία φαντασίας που έχω γράψει "Η Εποχή των Θρύλων".
Αρχείο: word & pdf

 

 

                                                                                 Ύβρις

 

      Οι τέσσερις ναυαρχίδες προσάραξαν στην γη, βάζοντας φωτιά στον ουρανό. Οι ομίχλες του ωκεανού, όλα τα νέφη της γης, συσπειρώθηκαν γύρω τους. Ο βορράς, η ανατολή, η δύση, και ο νότος μαύρισαν. Η ατμόσφαιρα γέμισε με κρότους, με διαπεραστικά ουρλιαχτά και βουητά. Η κατάλυση των πάντων δεν άργησε να έρθει, σαρώνοντας τις ελπίδες των ανθρώπων. Ο τρόμος τρύπωσε σε κάθε σπίτι. Η καταστροφή της άμυνας συντελέστηκε με καταιγιστικούς ρυθμούς. Οι ηγέτες, άπραγοι, απελπισμένοι, έβλεπαν τα φυλάκια της ανθρωπότητας να πέφτουν το ένα μετά το άλλο, σαν χάρτινοι πύργοι. Ό,τι έχτιζε ο άνθρωπος από την αυγή του πολιτισμού, γκρεμίστηκε. Ολόκληρες βάσεις έλιωσαν από τον πύρινο όλεθρο που εξαπέλυσαν πάνω τους οι Ξένοι. Η ισχύς των μεταλλικών μεγαθήριων ήταν συγκλονιστική. Σαν την καταδίκη πλανιόντουσαν πάνω από τη γη, θαμμένα στα σταχτιά τους νέφη, λάμποντας σαν φάροι στο σκοτάδι, ισοπεδώνοντας ολόκληρες πόλεις κάτω από τη σκιά τους και τα βαθιά σαλπίσματα τους. Η μια ναυαρχίδα στον βορρά ήταν λευκή, η άλλη στον νότο κόκκινη, στη δύση μαύρη και στην ανατολή πράσινη. Συνέτριψαν με χαρακτηριστική άνεση τα όπλα των ανθρώπων, απονέμοντας άγρια τιμωρία. Οι μηχανές, όλα τα ψεύτικα είδωλα του ανθρώπου, απέτυχαν, έρμαια της λαθεμένης πίστης πάνω στην οποία είχαν χτιστεί.

     Η Γη βρίσκονταν στο έλεος των Ξένων. Τα έθνη είχαν γονατίσει, η μάχη είχε χαθεί.

     Τότε, ο αρκτικός κύκλος ράγισε. Βουνά σείστηκαν, ρωγμές απλώθηκαν παντού. Ένας κολοσσιαίος λευκός πύργος αναδύθηκε μέσα από τους πάγους, καμωμένος από γαλακτώδες κρύσταλλο, σπειροειδής σαν σφήνα’ μια στενή στήλη που τρυπούσε σαν λόγχη τον ορίζοντα. Από μπροστά του έφυγε η γη και ο ουρανός, και δεν βρέθηκε τόπος για αυτά. Η λευκότητα του έντυσε με ένα παντοτινό, καθάριο πρωινό τον βορρά, παγώνοντας τον κόσμο. Μια ψυχρή πνοή ξεχύθηκε από μέσα του, για να σμίξει με τα ερεθισμένα νέφη του ουρανού, και να τυλίξει τα πάντα στην ομίχλη. Κάτω, μέσα από την άχλη και διάχυτη πάχνη που πλανιόταν σαν αστραφτερή σκόνη στην ατμόσφαιρα, γεννήθηκε ένα χάσμα’ και από πάνω του υλοποιήθηκε μια τιτάνια μαύρη σφαίρα. Σαν πέλεκυς στέκονταν στην κορυφή του κόσμου, κρεμασμένη πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων. Ένα θεόρατο, τέλειο μετέωρο σώμα, που προμήνυε το τέλος όλων.

      Οφθαλμαπάτες είχαν σκεπάσει την καθαρότητα του ουρανού, παραμορφώνοντας σαν δακρυσμένος καθρέφτης το στερέωμα. Η στρέβλωση γύρω από τη σφαίρα ήταν σαγηνευτική, ένα αποτύπωμα εκστατικό. Ο ήλιος είχε ξεφτίσει, μυριάδες ηλιαχτίδες έδειχναν να έχουν πιαστεί στα δίχτυα της. Το ηλιακό στέμμα έδειχνε να λιώνει και να χύνεται. Τα αλλοιωμένα χρώματα διαχωρίζονταν και αναμειγνύονταν μεταξύ τους, σαν την ψιλή πλαγιαστή βροχή που ραπίζει εδώ κι εκεί τους γκρίζους λόφους, ακολουθώντας τα τερτίπια του αγέρα. Ηλεκτρομαγνητικά ξεσπάσματα έπληξαν και τα τελευταία οχυρώματα των ανθρώπων, βυθίζοντας τα πάντα στο σκοτάδι. Τα στοιχεία της φύσης είχαν τρελαθεί. Αφηνιασμένες θύελλες ξεσπούσαν βίαια παντού, χαοτικά, αλλοπρόσαλλα, για να λήξουν απότομα χωρίς να αφήσουν ίχνος πίσω τους, ενώ ισχυρές βροχοπτώσεις μαστίγωναν κατά μήκος όλες τις ακτές. Τα βορινά παράλια και οι χερσόνησοι της γης είχαν κατακλυστεί από σεισμικές δονήσεις, ακολουθώντας τον ρυθμό των παλμών που ξεχύνονταν μέσα από τον πύργο.

 

      Αρμάδες από σκάφη ακολούθησαν την επίθεση των μεταλλικών μεγαθήριων. Πανέμορφα αστρόπλοια, αγγελικά πλασμένα, τυλιγμένα σε μια ιώδη αύρα, πίσω από ένα φάσμα χρωμάτων που έντυνε την κύτη τους με πεδία σαν το σέλας.

      Οι Γήινοι επεδίωξαν πρώτοι την επαφή, καθώς δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συνθηκολογήσουν. Οι Ξένοι δέχτηκαν να παραστούν στην Πρώτη Επαφή, απαιτώντας έναν πρέσβη που να χειρίζονταν άψογα τις αρχαίες γλώσσες. Η συνάντηση έλαβε χώρα στην Γροιλανδία, στα όρια της σκιάς της Μαύρης Σφαίρας.

      Εκεί ο άνθρωπος ανέβηκε για πρώτη φορά τα σκαλιά μιας κατοικίας που δεν είχε χτίσει με τα δικά του χέρια, και κοίταξε για πρώτη φορά τα πανώρια πλάσματα που έφταναν στη Γη μέσα από τις εσχατιές του σύμπαντος, σ’ ένα ταξίδι που διήρκησε εκατονταετίες. Έκπληξη ήταν το πρώτο πράγμα που ένιωσε.

      Έκπληξη και δυσαρέσκεια, και ένα κρυφό αίσθημα κατωτερότητας.

      Ο Ξένος δεν έφερε τίποτα το εξώκοσμο πάνω του, τίποτα το διαφορετικό. Είχε αμιγώς ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Όμως η αύρα του εξέπεμπε τόση δύναμη, τόση αίγλη, που ο Γήινος ένιωσε μικροσκοπικός μπροστά του. Ένιωσε άσχημος και ατελής. Και πράγματι, εκείνος ήταν τέλειος. Πανέμορφος σαν άγγελος, με σφριγηλό κορμί και μάτια ψυχρά σαν την ανταριασμένη θάλασσα. Το πρόσωπο του δεν είχε ίχνος από ρυτίδες, κι όμως, ήταν τόσο αυστηρό, τόσο ώριμο. Η ένδυση του είχε κεντηθεί με αμέτρητες, μικροσκοπικές διάστικτες φολίδες που άστραφταν μαγευτικά, σαν χλωμά μαργαριτάρια, κόβοντας την ανάσα με την ομορφιά τους. Η γνώση έκαιγε σαν φωτιά στο βλέμμα του. Τα μάτια του ήταν γηραιά, συνειδητοποιημένα. Ανώτερα.

      Πρώτος μίλησε εκείνος.

      Έδειξε τον θηριώδη λευκό πύργο στον ορίζοντα, μέσα από το παράθυρο του δωματίου, και είπε:

      «Η μακρά ημέρα όπου όλοι θα κριθούμε έχει αρχίσει».

      «Τι είναι αυτό;» ψέλλισε ο πρέσβης, κοιτώντας σαν μελλοθάνατος την αιχμή της στήλης που έμοιαζε να στηρίζει τα διαλυμένα ουράνια. «Πως βρέθηκε στον κόσμο μας;»

      «Αυτός είναι ο Λευκός Θρόνος. Υπήρχε εκεί πριν την έλευση σας. Πριν ακόμη βαδίσετε σ’ αυτή γη. Εκεί θα λάβουμε όλοι ρόλους. Μεγάλοι και μικροί. Παλιοί και νέοι.  Εκεί θα κριθεί η γενιά μας και η αγνότητα στο αίμα μας. Εκεί θα εξωραϊστούμε».

     «Τι θέλετε από εμάς; Από πού ήρθατε; Γιατί ισοπεδώσατε τα πάντα;»

     Ο Ξένος μειδίασε. Στάθηκε απέναντι του και έσφιξε την γροθιά του.

     «Αυτό δεν είναι ισοπέδωση Γήινε. Δεν έχεις ιδέα τι πάει να ισοπέδωση, τι πάει να πει απόλυτη καταστροφή. Δεν βίωσες το δέος του Αφανισμού. Ταξίδεψες στην παραμονή του και ξέχασες».

    Μια μακρά σιωπή έπεσε ανάμεσα τους. Ο θυμός του Ξένου καταλάγιασε.

    «Γήινε, η έλευση μας εδώ δεν είναι Κατάκτηση».

    Τα μάτια του άρχισαν να λάμπουν με ένα βαθύ φως. Αθόρυβα, πλησίασε κοντά του.

    «Είναι υποταγή. Είναι Συστράτευση. Είναι επανένωση».

    Εκείνος ζάρωσε μπροστά του. Τα λόγια πάγωσαν στα χείλη του.

    «Δεν έχουμε σκοπό να σας αφανίσουμε, Παιδιά της Γης. Ήρθαμε να προετοιμάσουμε το έδαφος για την αναμόρφωση μας».

    «Αναμόρφωση;»

    «Αν με ρωτήσεις, θεωρώ πως είστε ανάξιοι», απάντησε εκείνος, κοιτώντας προς τα βάθη του ορίζοντα και το μεγαλείο του Λευκού Θρόνου. «Αποτύχατε ξανά στην εξορία. Πριν δυο χιλιάδες χρόνια, λάβατε Προειδοποίηση, λάβατε Καθοδήγηση, λάβατε Θυσία, μα σταθήκατε άξιοι της ασωτίας σας. Η εμπιστοσύνη απωλέσθη. Δεν κατορθώσατε να ακολουθήσετε το παράδειγμα μας. Η γενιά σας είναι ακόμη ακατέργαστη, γεμάτη ακαθαρσίες και ανεπιθύμητες προσμείξεις. Τα κόσκινα του χρόνου δεν ολοκλήρωσαν το έργο τους. Μείνατε τόσο πίσω. Ο Κριτής όμως είναι μεγαλόκαρδος. Πιστεύει πως κάποιοι από εσάς αξίζουν».

     «Από πού ήρθατε; Πως σας λένε;» ρώτησε ο Πρέσβης. «Ποιος θα μας κρίνει;»

     Ο Ξένος τον κοίταξε προειδοποιητικά, σαν να του έλεγε: ‘μην κάνεις τον ανήξερο’.

     «Λέγε με Σηθ», είπε δυνατά με την βραχνή φωνή του. «Ήρθαμε από την Νέα Ενώχ, που βρίσκεται στα πέρατα του σύμπαντος. Ήρθαμε να σας πούμε πως το Τέλος των Αιώνων πλησιάζει».

    Ο πρέσβης χλόμιασε.

    «Ποιο Τέλος;» ρώτησε.

    Το πρόσωπο του Σηθ σκλήρυνε.

    «Το Τέλος που εσύ κι εγώ ορίσαμε, πριν χρόνια αμνημόνευτα», είπε. «Όμως, η ειδοποιός διαφορά μεταξύ μας είναι πως εμείς μετανοήσαμε πραγματικά, ενώ εσείς εξακολουθείτε να κυλιέστε μέσα στην αμαρτία και την παρακμή. Ζείτε σ’ ένα θέατρο σκιών, αποχαυνωμένοι, εθισμένοι στο ψέμα και την παρακμή, καταδυναστεύοντας θύματα που γεννήθηκαν με παρωπίδες».

    Ο πρέσβης ένιωσε τον θυμό μέσα του να θεριεύει.

    «Έχεις πολύ θράσος να προσβάλλεις τον πολιτισμό μας μετά την καταστροφή που σπείρατε στην Γη», είπε. «Ολόκληρες πόλεις χάθηκαν. Νεκροί κείτονται παντού. Εμείς δεν κάναμε τίποτα. Εσείς διαπράξατε γενοκτονία! Εσείς μας επιτεθήκατε δίχως λόγο κι αφορμή!»

    «Δεν κάνατε τίποτα;!» ρώτησε ο Σηθ αγριεμένα, μην πιστεύοντας στα αυτιά του. «Θεέ μου, στα αλήθεια είστε τυφλοί. Κοίταξε γύρω σου και θαύμασε τον κόσμο που χτίσατε. Δείτε τι κάνετε ο ένας στον άλλο, πως καταβροχθίζετε τα πάντα γύρω σας. Γεμίσατε τον τόπο με σφαγεία. Γεμίσατε την Γη με δυστυχία. Ξέρεις τι είσαι, Πρέσβη της Γης; Παιδί του Κάιν. Παιδί της Εύας. Θιασώτης του προπατορικού αμαρτήματος, φορέας της επιδημίας που λέγεται απληστία. Τρώτε ο ένας τον άλλο. Ξεχάσατε να δίνετε, μάθατε στα παιδιά σας να βρίσκουν εθισμό στην αρπαγή, στην κατανάλωση και στην αλαζονεία. Δεν σπέρνετε καρπούς, σπέρνετε πολέμους. Δρέπετε δάκρυα, απελπισία. Που είναι η αλληλεγγύη, που είναι η ομόνοια, η αγάπη, η αθωότητα; Που είναι η φιλευσπλαχνία; Αναστεναγμοί του ανέμου έχουν γίνει, ευχές. Ακόμη και την Γνώση μολύνατε. Πάλι προσπαθείτε να νικήσετε το γήρας. Πάλι παίζετε με την ζωή λες και είναι πηλός στα χέρια σας. Πάλι προσπαθείτε να παρακάμψετε την φυσική επιλογή. Έμβρυα. Θυσιάζετε έμβρυα, αχρείοι, πρώιμες ζωές. Εποφθαλμιάτε ακόμη την απαγορευμένη γνώση. Οι κοινοί μας πρόγονοι διαπράξαν Ύβρη. Εσείς ακόμη διαπράττετε. Τι είναι οι άλλοι δηλαδή, αυτών των οποίων τα όνειρα καταχραστήκατε; Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού; Δεν αξίζουν να ζούνε; Δεν αξίζουν να μεταδώσουν, δεν αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία; Έχετε την ψευδαίσθηση πως όλα σας ανήκουν. Τι είναι το Εγώ νομίζεις; Λάσπη. Σκόνη. Τροφή για τον Χρόνο. Το μόνο που μετρά μέσα σου είναι η πληροφορία. Ο διαρκώς εξελισσόμενος κώδικας μιας ολόκληρης γενιάς. Ο καρπός της εξέλιξης που προσπαθεί να σε μεταμορφώσει από βλαστό σε δέντρο. Τρώγοντας τις σάρκες σας, βάζετε τροχοπέδη στην εξελικτική διαδικασία. Μείνατε πίσω, έρμαια της αμαρτωλής φύσης σας. Ταξιδέψαμε από τις άκρες του σύμπαντος, αφήσαμε την εφήμερη ευδαιμονία, για να ενωθούμε με εκείνους τους λίγους που αξίζουν, όχι για να σας καταστρέψουμε. Το γενετικό υλικό θα συλλεχθεί, θα διαφυλαχθεί. Τα έργα σας, από την άλλη, θα χαθούν. Είναι τετριμμένης αξίας. Όλοι μαζί θα λάβουμε την ίδια μοίρα, θα γευτούμε την καταστροφή όσων προϋπήρξαν. Η τύχη μας όμως, λυπάμαι, δεν θα είναι τόσο επισφαλής όσο η δική σας. Βλέπεις, εμείς βελτιωθήκαμε».

     «Δεν καταλαβαίνω», είπε ο Πρέσβης. «Μιλάς για κοινούς προγόνους. Είμαστε συγγενικά είδη; Πως γίνεται αυτό; Η Ιστορία δεν αναφέρει κάτι σχετικό. Η τεχνολογία σας είναι πολύ πιο ανώτερη από την δική μας. Νομίζαμε πως ήμασταν μόνοι μας στο Σύμπαν».

     «Η κοινή μας Ιστορία ξεκινά από τα αρχαϊκά χρόνια», απάντησε εκείνος. «Πριν χιλιετηρίδες. Είστε πιο παλιοί απ’ ότι μπορείτε να φανταστείτε. Ανήκετε κι εσείς, όπως εμείς, στην γενιά που σφράγισε την μοίρα κάθε πλάσματος για τους αιώνες που θα έρχονταν. Η μέρα που ο κόσμος άλλαξε για πάντα δεν είναι σήμερα Γήινε, ούτε θα είναι αύριο. Ήταν κάποτε, στα βάθη του παρελθόντος. Στην Αρχή του Χρόνου».

     «Τι συνέβη τότε;»

     «Όλα ξεκίνησαν στην Ίντεν», άρχισε να εξιστορεί εκείνος. «Στον πράσινο πλανήτη, στο κέντρο του Σύμπαντος, όταν ο χρόνος, νεαρός ακόμη, κυλούσε ομαλά, σε απόλυτη αρμονία. Στο λίκνο της ζωής γεννηθήκαμε, το πρώτο είδος απ’ όλα τα είδη. Εκεί εμείς, οι πρωτόπλαστοι, σηκώσαμε κεφάλι, και κοιτάξαμε στον ουρανό και πέρα από τα άστρα, γεμάτοι απορία. Εκεί ο Δημιουργός ήρθε σ’ επαφή μαζί μας και το Εγώ αγκάλιασε την δυναμική του Νου. Μέσα από τα σπλάχνα της γης εγέρθηκε η Στήλη του Ύγκντρασιλ, ο Πυρήνας της Γνώσης, μέσω της οποίας ερχόμασταν σε επαφή μαζί Του. Από κει μας αποκάλυπτε το πρόσωπο του, μας έδινε τα Δώρα. Καρποί της Γνώσης, πνευματικές δυνάμεις που εξύψωναν την υπόσταση μας, έχοντας σκοπό να αναβαθμίσουν τον κώδικα στο αίμα μας, ώστε να γίνουμε καθ’ εικόνα και ομοίωση Του».

     «Ο Δημιουργός;» ρώτησε δύσπιστα ο πρέσβης.

     «Ξέρεις ποιόν εννοώ», είπε αυστηρά εκείνος. «Ο Δημιουργός είναι εξώκοσμος. Υπάρχει πέρα από το Σύμπαν. Είναι άπειρος, αυθύπαρκτος, αυτάρκης, αιώνιος, αναλλοίωτος, πανταχού παρών, αόρατος και ακατάληπτος».

     «Μιλάς για τον Θεό», συνειδητοποίησε ο πρέσβης.

     Ο Σηθ απέμεινε ανέκφραστος. Κοίταξε στον ουρανό. «Ήρθε σ’ επαφή μαζί μας μέσω του Ύγκντρασιλ. Μας χάρισε τις Σφαίρες. Οι προπάτορες γεύτηκαν τους καρπούς της γνώσης. Εντρύφησαν στα Σέιροθ. Έντεκα σφαίρες, ισάριθμα ανδραγαθήματα. Συνείδηση, σοφία, αγάπη, οίκτος, θέληση, περιέργεια, δημιουργικότητα, όνειρα, εξέλιξη, σύλληψη ζωής’ και έναν ενδέκατο καρπό, που ήταν όμως απαγορευμένος. Την Άλικη Σφαίρα».

     «Σφαίρες σαν κι αυτή που κρέμεται στον ουρανό;»

     Ο Σηθ ένευσε συγκαταβατικά. «Το Ύγκντρασιλ δεν σταμάτησε ποτέ να γεννά καρπούς», είπε. «Είναι, άλλωστε, η όψη Του».

     «Η Άλικη Σφαίρα… τι ήταν;» ρώτησε γεμάτος περιέργεια.

     «Χάριζε ανθεκτικότητα στο χάος, στην  φθορά του χρόνου. Αθανασία».

     Ο πρέσβης απέμεινε αμίλητος. Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Ο Σηθ χαμογέλασε λυπημένα.

     «Ο Άνθρωπος δεν ήταν έτοιμος. Ο καρπός, επίσης, ήταν ακόμη άγουρος. Το ίδιο το σύμπαν ήταν ανώριμο. Χρειάζονταν ακόμη Έτη ώστε η Δημιουργία να δεχτεί αυτό το δώρο. Όμως, τότε, το χειρότερο συνέβη. Η αλαζονεία και ο φθόνος εμφανίστηκε στην Ίντεν. Δυστυχώς, ο άνθρωπος δεν ήταν ο μόνος που εποφθαλμιούσε την Σφαίρα. Δεν ήταν ο μόνος στερημένος».

    Ο πρέσβης περίμενε τον Σηθ να συνεχίσει.

    «Ένας από τους Υποτακτικούς στασίασε», εξήγησε εκείνος. «Ο πιο ισχυρός. Ανακήρυξε τον εαυτό του Σφετεριστή και διέφθειρε τους ανθρώπους για να αδράξει την Σφαίρα, με απώτερο σκοπό να μπορεί να χειραγωγεί τον Χρόνο και να ανέβει σε κλίμακα ισχύος».

    «Τι είναι οι Υποτακτικοί;» ρώτησε ξανά ο πρέσβης.

    «Ανώτερα, εξώκοσμα πλάσματα. Λειτουργοί της θέλησης Του, καμωμένοι από το πυρ το εξώτερο, που μπορούσαν να εξαγνίσουν ολόκληρους τόπους με φωτιά. Τα πρώτα, πανίσχυρα τέκνα του Δημιουργού και οι πιο παλιοί υπηρέτες. Κατά χάριν αθάνατα όντα, που δεν περιορίζονται από το χρόνο και το χώρο, και δρουν εκτός της ύλης. Παρ΄ όλη τη καθαρότητα και απλότητα της στοιχειακής τους φύσης, αποδείχθηκαν δεκτικοί της κακίας. Ο Σφετεριστής παρέσυρε κι άλλους, πολλούς, στην εξέγερση του. Βλέπεις, δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν, δεν μπορούσαν να εξελιχθούν, κι αυτός ήταν ο λόγος της δυσαρέσκειας τους. Ήταν ισχυροί, αιώνιοι, μα για πάντα στερημένοι από δημιουργικότητα, εξέλιξη, όνειρα και σύλληψη ζωής. Τους είχε επιτραπεί να αγγίξουν μόνο τα έξι πρώτα Δώρα. Ένιωθαν ανολοκλήρωτοι. Αυτοανακηρύχθηκαν Κατακτητές των Κόσμων. Οι υπόλοιποι, όσοι έμειναν πιστοί, εναντιώθηκαν στους σφετεριστές με σφοδρότητα».

     «Και τι έγινε μετά;»

     «Ο άνθρωπος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες του, συμπεριφέρθηκε με αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο στον θεϊκό νόμο που επέβαλλε όρια στην ανθρώπινη δράση. Επιχείρησε να υπερβεί τη θνητή του φύση και να εξομοιωθεί με τον Δημιουργό. Η Σφαίρα άνοιξε. Το Χάος ξεχύθηκε στην γη. Ο Χρόνος μολύνθηκε. Ο Θάνατος αφήνιασε. Το κακό εξαπλώθηκε στον κόσμο, ριζώνοντας εκεί όπου μπορούσε να αναπτυχθεί και να ευημερήσει. Η αιώνια νύχτα σκέπασε το σύμπαν. Ο Δημιουργός αντίκρισε το δημιούργημα του να εκφυλίζεται, να γίνεται απρόσιτο. Από τότε πληρώνουμε όλοι την αμαρτία τους. Από τότε γευόμαστε στο πετσί μας τις συνέπειες της απληστίας».

     «Ο Χρόνος μολύνθηκε;»

     «Η εύθραυστη ισορροπία χάθηκε. Το σύμπαν άρχισε να γερνά με ταχύτερους ρυθμούς. Η ανάπτυξη του εκτροχιάστηκε, ο μηδενισμός του ήταν επικείμενος. Η φθορά του χρόνου άρχισε να καταναλώνει την ύλη σαν επιδημία. Αυτό που ήταν σχεδιασμένο να χτίζει, άρχισε να κατατρώγει. Το άπειρο βλέπεις, όπως προείπα, δεν ήταν έτοιμο. Ένα μέρος του άρχισε να αποσυντίθεται με τρομακτικούς ρυθμούς. Ο χώρος στα έσχατα σύνορα άρχισε να ξεφτίζει. Η επιτάχυνση της εντροπίας και η βίαιη διόγκωση του σύμπαντος γέννησε κι άλλα πλάσματα, ατελή, που δεν ήταν μέρος του θεϊκού σχεδίου. Τους Δευτερόπλαστους».

     «Και τι έκανε ο Δημιουργός;»

     «Περιόρισε την ζημιά στο ένα τρίτο της Δημιουργίας», απάντησε εκείνος. «Σφράγισε το υπόλοιπο σύμπαν με Σκοτεινή Ύλη και ο μηδενισμός ανακόπηκε».

     «Σκοτεινή Ύλη;» ρώτησε ο πρέσβης, στενεύοντας καχύποπτα τα μάτια.

      Ο Σηθ χαμογέλασε αινιγματικά, θλιμμένα, κάνοντας μια μικρή παύση. «Ένας αμόλυντος συμπαγής χώρος όπου ο Χρόνος παύει να κυλά. Μια ακατέργαστη περιοχή του σύμπαντος όπου η εντροπία σταματά, όπου η ενέργεια σταματά να εκφυλίζεται και το καθετί στερεοποιείται».

    «Εμείς δηλαδή σπείραμε την φθορά του χρόνου;» ρώτησε δύσπιστα πρέσβης. «Σε ολόκληρο το αχανές σύμπαν;»

    «Μια μικρή σπίθα αρκεί για να κάψει και το πιο μεγάλο δάσος», απάντησε δεικτικά ο Σηθ. «Η παρακμή μεταδόθηκε σαν φωτιά, με γεωμετρική πρόοδο».

    «Μετά; Τι συνέβη;»

    «Ακολούθησε η Θεοδικία. Αμφότεροι κατηγόρησαν ο ένας τον άλλο, δεν αναγνώρισε κανείς τη συγχώρεση. Σε μας, τους αγαπημένους Του, έδειξε ευσπλαχνία και δεν μας αφάνισε. Αναθεμάτισε όμως τους υπόλοιπους και τους αποκλήρωσε. Εκείνοι, κυνηγημένοι, κρύφτηκαν στην Πρώτη Άβυσσο. Οι πρόγονοι μας, μολυσμένοι πια, ντροπιασμένοι, έλαβαν έξωση από την Ίντεν. Εκδιώχτηκαν με δυο ναυαρχίδες στην Έα, στο μολυσμένο τμήμα της Δημιουργίας. Επιρρεπείς πια στον θάνατο και την αυξημένη εντροπία, μόχθησαν για να ξαναχτίσουν την ζωή τους».

    «Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος».

    Ο Σήθ κούνησε θλιμμένα το κεφάλι.

    «Τα χειρότερα έπονταν. Η αμαρτία είχε ήδη ριζώσει στις καρδιές τους. Στην Έα οι εξόριστοι ίδρυσαν τρεις μητροπόλεις. Δυστυχώς όμως, μέσα από την εκπνοή και την ματαιότητα της εποχής εκείνης, ήρθε η οργή, η θλίψη και ο θρήνος. Ένας εμφύλιος άναψε μεταξύ τους. Εκείνοι που Αποκτήθηκαν, φθόνησαν την Επιδοκιμασία. Αδελφός σκότωσε αδελφό. Μια μητρόπολη εξαλείφθηκε στον εμφύλιο, και άλλη μια ισοπεδώθηκε, εκείνη που κρατούσε την Σιδερένια Λόγχη. Η τρίτη, η πιο μικρή, δεν συμμετείχε στην σύρραξη. Ο Δημιουργός επενέβη. Οι Αδελφοκτόνοι έδειξαν μεταμέλεια, μα όχι ειλικρινή μετάνοια. Εξορίστηκαν ξανά, ζώντας νομαδική ζωή στις Εσχατιές, ώσπου κάποια στιγμή ίδρυσαν την Γηραιά Ενώχ, την Αμαρτωλή. Ένα μέρος όπου υπέθαλπε την κακία. Δεν διδάχθηκαν τίποτα από τον κατατρεγμό. Αίσχη έγιναν εκεί. Αίσχη που προσέλκυσαν τους Έκπτωτους από την Πρώτη Άβυσσο, σαν την μύγα που την τραβά το μέλι, βυθίζοντας την ανθρωπότητα ξανά στην αμαρτία».

     Ο πρέσβης, αμίλητος, περίμενε τον Σηθ να συνεχίσει.

     «Εκεί γεννήθηκαν οι Κραταιοί», ψιθύρισε εκείνος. «Οι Καταρρίπτοντες. Βλέπεις, αυτοί που έπεσαν από τα ουράνια, κατάφεραν τελικά να αποκτήσουν απογόνους».

    «Οι Κραταιοί;»

    «Γίγαντες. Κοσμικοί Τρόμοι».

    Ο πρέσβης δεν έβγαλε άχνα. Ο Σηθ συνέχισε.

    «Βίαια, σιχαμερά, τυραννικά πλάσματα. Υβριδικά όντα που ήρθαν σε ύπαρξη αθέμιτα. Η απόλυτη ασχήμια, η απόλυτη διαστροφή. Οι Έκπτωτοι απώλεσαν τις υπερβατικές τους ιδιότητες, με απώτερο στόχο να τεκνοποιήσουν και οι απόγονοι τους να αδράξουν τα Δώρα που οι ίδιοι είχαν στερηθεί. Οι ενσαρκωμένοι ονομάστηκαν Ελώχ. Μπορούσαν πια να εξελιχθούν και να αναπαραχθούν. Οι γάμοι τους με τις κόρες των Αδελφοκτόνων είχαν ως αποτέλεσμα την έξαρση της βίας στη Δημιουργία. Ο κόσμος γέμισε βδελύγματα και τρόμους. Η Ύβρις είχε ολοκληρωθεί. Η Νέμεσις και η Τίσις ήταν προ των πυλών».

    «Τι συνέβη;»

    «Ο Δημιουργός, μέσα στην οργή του, εξαπέλυσε τον Αφανισμό. Μια καταστροφή κατακλυσμικών διαστάσεων που εξάγνισε σχεδόν ολόκληρο το Σύμπαν. Δεν έχεις δει κόσμους να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο Γήινε, φράγματα να συνθλίβονται, αβύσσους να καταναλώνουν ολόκληρους γαλαξίες και το χάος να οδύρεται από την ηδονή, εκστασιασμένο από τη σύντομη ζωή του. Δεν έχεις δει την πραγματικότητα να γίνεται εύθρυπτη και να αναλώνεται, όπως κάνει ένα κάστρο καμωμένο από άμμο που το δέρνει ο αγέρας. Δεν είδες ποτέ αληθινές πληγές στα σωθικά των άστρων. Ό,τι ήταν, έπαψε να υπάρχει, έσβησε στην ανυπαρξία. Οι περισσότεροι Εχθροί καταστράφηκαν. Τους καλύτερους της τρίτης πόλης, εμάς, τους πήρε μαζί του, κοντά στα σύνορα. Εκεί ιδρύσαμε την Νέα Ενώχ, σε πείσμα της παλιάς. Εκεί σώσαμε την υπόληψη του ανθρώπινου γένους και γίναμε οι Εκλεκτοί. Οι υπόλοιποι υποδεέστεροι Άνθρωποι, εσείς, σας επιτράπηκε να ξεφύγετε την τελευταία στιγμή με την Κιβωτό. Όσοι σφετεριστές δεν έσβησαν στον Αφανισμό, αποκλείστηκαν πίσω από τα συντρίμμια, στο Υπερπέραν, φυλακισμένοι σε αιώνια δεσμά. Ο ανθρώπινος πληθυσμός διεσώθη. Η Κιβωτός άντεξε στις απειλές και στους απόκοσμους κινδύνους του σύμπαντος, άντεξε στο μακροχρόνιο Ταξίδι. Μετά από μεγάλες αγωνίες και δοκιμασίες, ταξιδεύοντας στα φτερά της καταστροφής, προσάραξε εδώ. Οι ολιγομελείς επιζώντες αποκήρυξαν την καταγωγή και την κληρονομιά τους. Αναθεμάτισαν την τεχνολογία, βγήκαν και προσέφεραν θυσία ευχαριστίας στον Δημιουργό, χτίζοντας βωμό. Ονόμασαν το νέο σπίτι Γαία».

     Ο πρέσβης απέμεινε αμίλητος. Όλα αυτά που άκουγε ήταν πια οικεία.

     «Όλα ξεκίνησαν από την αρχή για σας, χαμένοι αδελφοί», συνέχισε να εξιστορεί ο Ξένος. «Οι Εκπίπτοντες περιορίστηκαν. Η απειλή ξεχάστηκε. Λάβατε μια τρίτη ευκαιρία. Γδυθήκατε. Στερηθήκατε. Σας δόθηκε αμνηστία. Και που σας οδήγησε αυτό; Αποτυχημένοι ξανά. Στερημένοι από ψυχή. Γυμνοί από πίστη, από αγάπη. Ξανά γυρεύετε να ικανοποιήσετε την ανάγκη της πνευματικής τροφής με λάθος τρόπο. Αντί να συλλέγετε τους καρπούς της Γνώσης από τα κλαδιά, τους ψάχνετε τυφλά στη γη, σαν άπληστα σκουλήκια. Τόσα χρόνια είχατε. Αντί να βελτιωθείτε, ασχημύνατε. Γίνατε χειρότεροι από τους Αδελφοκτόνους».

    «Τι πρόκειται να συμβεί;» ρώτησε ο πρέσβης.

    «Σε χίλια χρόνια λήγει η φυλάκιση των Εχθρών», απάντησε ο Σηθ. «Οι Ορδές θα ξεχυθούν ξανά στη Δημιουργία. Οι Δευτερόπλαστοι, οι Κραταιοί, οι Ελώχ και οι Αδελφοκτόνοι θα διεξάγουν την Τελευταία Δοκιμή. Το Τέλος των Αιώνων πλησιάζει. Η τρέχουσα εποχή τελειώνει. Η ύστατη μάχη ξεκινά. Πρέπει να φανούμε έτοιμοι. Πρέπει να καταστραφούν ολοσχερώς. Και από κει, μετά, ξεκινά η Κάθαρση του Χρόνου και η αποκατάσταση της ισορροπίας».

     «Κι εμείς; Τι θα απογίνουμε;»

     «Θα εξαγνιστείτε μαζί μας. Θα μπούμε όλοι σε ένα στάδιο απόλυτης ακινησίας που θα διαρκέσει χίλια χρόνια. Ο Κριτής θα ξεδιαλέξει. Από το γενετικό υλικό θα κρίνει ποιες γενιές είναι οι καλύτερες. Ο Κώδικας, μεταλλαγμένος πια, καλύτερος χάρη στην διαδικασία της φυσικής επιλογής, θα ανακτηθεί και θα τελειοποιηθεί εκ νέου. Όσοι αξίζουν θα εξυψωθούν, θα σταθούνε πλάι Του στο Τέλος των Αιώνων. Αναμόρφωση, ανάταση, ανάπλαση. Θα γίνουμε ο στρατός Του και θα συντρίψουμε τους τρόμους των Εχθρών. Οι υπόλοιποι, όσοι κριθούν ανάξιοι, θα καταστραφούν. Έχουμε διορία χίλια χρόνια να ανταποκριθούμε».  

     «Όλοι μαζί; Κι εσείς το ίδιο όπως εμείς;»

     «Σου είπα. Η έλευση μας εδώ είναι επανένωση, είναι συστράτευση. Όσοι αξίζουν θα λάβουν την Εξύψωση. Εμείς δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.  Φανήκαμε επιμελείς, μοχθήσαμε στην μακρά προετοιμασία. Ήρθαμε την προκαθορισμένη ώρα για να προετοιμάσουμε το έδαφος και να ενωθούμε μ’ αυτούς που ξεχωρίζουν ανάμεσα σας».

     «Τι είδους Δημιουργός θα αφάνιζε τα παιδιά του;» ρώτησε ο πρέσβης πικραμένος.

     Ο Ξένος αγρίεψε.

     «Βλάσφημε», είπε. «Μιλάς εσύ που καταδυναστεύεις τους πάντες στο όνομα της απληστίας. Γι’ αυτό καταντήσατε έτσι. Προσβάλετε, λοιδορείτε, εκμεταλλεύεστε, καταναλώνετε χωρίς ποτέ να αναλογιστείτε τις συνέπειες».

     «Ποια ακριβώς θα είναι η μοίρα μας;» ρώτησε ο πρέσβης, συνειδητοποιώντας πως το τέλος της ανθρωπότητας ήταν κοντά.

     «Έκρηξη Σκοτεινής Ύλης θα λάβει χώρα μέσα από την Εβένινη Σφαίρα», απάντησε ψυχρά ο Ξένος. «Άχρονος χώρος θα περιχυθεί πάνω μας. Η εντροπία θα μηδενιστεί. Η ενέργεια θα πάψει να εκφυλίζεται, η ζωή θα ανασταλεί.  Ένα μαύρο ανθεκτικό κέλυφος θα σκεπάσει αυτόν τον κόσμο. Το ξεδιάλεγμα θα αποκαλύψει ποια έθνη έχουν το λιγότερο αμόλυντο φορτίο, την πιο ολοκληρωμένη πληροφορία. Όλα βλέπεις, καταγράφονται στο αίμα μας. Όλα καταγράφονται στον Κώδικα. Μέσω αυτού, παλιοί και νέοι θα κριθούν. Παιδιά και γέροι, ζωντανοί και νεκροί».

     «Δεν αξίζουμε μια ακόμη ευκαιρία;»

     «Λάβατε προειδοποίηση στο παρελθόν και την αγνοήσατε. Την υποβαθμίσατε. Τώρα πια είναι πολύ αργά για μετάνοιες».

     Ξαφνικά, ένα τρομακτικό βουητό έσκισε την ατμόσφαιρα.

     Η γη σείστηκε. Οι λίμνες της Γροιλανδίας ρυτίδωσαν. Ο αρκτικός ωκεανός άρχισε να λυσσομανάει, συνθλίβοντας τους πάγους. Οι υπόκωφοι συριγμοί του ανέμου μεταμορφώθηκαν σε οδυρμούς, σε σπαραχτικά ουρλιαχτά. Το έδαφος, μέσα στην οδύνη του, ζάρωσε κι άρχισε να τραντάζεται. Ένα απόκοσμο μουγκρητό γέμισε με δέος και τους δύο.

     «Ξεκινάει», ψέλλισε ο Σηθ, με κομμένη την ανάσα.

 

     Η μαύρη σφαίρα άνοιξε αργά, σαν μεταλλικό λουλούδι. Η γη ανυψώθηκε στους ουρανούς, σμιλεύοντας ένα φυσικό δοχείο καμωμένο από παγωμένο χώμα. Το χάσμα που είχε ανοιχτεί στα πόδια του Λευκού Θρόνου διευρύνθηκε, βαθύ πια σαν την κόλαση. Το ουράνιο σώμα άρχισε να έλκει τα πάντα γύρω του, με βιαιότητα, συμπιέζοντας τον χώρο γύρω του. Δέντρα ξεριζώθηκαν, κτίρια άρχισαν να πλέουν στον αέρα σαν αργοστόλιστα καράβια, μέσα από μάζες γεμάτες πέτρες, πάγο και χαλίκια.  Ο ορίζοντας γέμισε με πτυχώσεις, με διάφανους κυματισμούς που ρυτίδωναν τα νέφη. Ο αέρας έγινε παχύρρευστος, αναιμικός, κι ο δίσκος του ήλιου άρχισε να ματώνει. Ο ουρανός σχίστηκε, ένα απόκοσμο σκοτάδι άρχισε να χύνεται στην γη, μέσα από την σφαίρα, θυμίζοντας μαύρο μύρο.  

     Πρώτα τους χτύπησε το ψύχος. Μια παγωνιά σαρωτική, που έκλεψε ανάσες με το άγριο ράπισμα της. Το έρεβος κάλπαζε αφηνιασμένο καταπάνω τους, σαν παλιρροϊκό μαύρο κύμα. Η κορυφή της Γης μαύρισε, σκεπάζοντας κάθε μορφή και σχήμα, κάθε χαρακτηριστικό του εδάφους. Καταποντισμός, μαύρη λαίλαπα έπληξε τις ισοπεδωμένες πόλεις, πνίγοντας και τα τελευταία ερείπια του ανθρώπου. Η ενισχυμένη βαρύτητα έδεσε τα πάντα με αλυσίδες. Πουλιά πάγωσαν στον αέρα, το νερό στερεοποιήθηκε, κάθε κίνηση μηδενίστηκε. Η ύλη ζυμώθηκε, ξανάγινε πηλός. Τα πάντα αδρανοποιήθηκαν κάτω από το σκοτάδι, κάθε μορφή ενέργειας επέστρεψε στην αρχική ακατέργαστη μορφή. Ό,τι ήταν κάποτε ανθρώπινο, καταδικάστηκε σε αιωνία ακινησία, κλεισμένο για πάντα μέσα σε μια κεχριμπαρένια φυλακή μαύρη σαν κατράμι. Τα έργα άλλων εποχών, άχρηστα πια, καταστράφηκαν ολοσχερώς.

      Το τέλος των πάντων είχε ξεκινήσει. Η Ημέρα της Κρίσης είχε φτάσει.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ύβρις.doc

Ύβρις.pdf

[Ballerond]

Καλησπέρα Γρηγόρη!

Διάβασα την ιστορία σου πρώτη απ' όλες μιας και ανέβηκε αρκετά νωρίς. Την κριτική μου την είχα ετοιμάσει τότε για να είναι φρέσκια μετά το ανάγνωσμα. Την παραθέτω παρακάτω με spoilers για να μπορώ να εκφραστώ άνετα.

 

 

Αγαπητέ mournblade όσα γράψω είναι καθαρά η κριτική μου σαν αναγνώστης σε ένα κείμενο που βλέπω μπροστά μου.

Το «πόνημα» σου (καθώς για εμένα αυτό δύσκολα ονοματίζεται ιστορία) δυστυχώς δεν μου άρεσε. Δεν με άγγιξε καθόλου, δεν με ιντρίγκαρε καθόλου, δεν προξένησε κανένα απολύτως θετικό ερέθισμα ή μάλλον γενικά ερέθισμα.
Από τις πρώτες γραμμές δείχνεις ξεκάθαρα τι θες να κάνεις. Υπερ-εντυπωσιακή είσοδο με τις γνωστές περιγραφές που έχω δει ότι κατέχεις (δεν αμφιβάλλει κανείς γι αυτό), δείχνοντας εικόνες απόλυτου χάους και χωρίς να προλάβω να κατανοήσω την μία πριν πάω στην επόμενη.
Σε δύο παραγράφους έχουν διαλυθεί τα πάντα, έχει σκιστεί το σύμπαν κι εγώ κάθομαι και κοιτάω σαν χαμένος. Κι εκεί που θέλω σαν αναγνώστης να ηρεμήσω, ξαφνικά ξεκινάει ένας απίστευτα κουραστικός διάλογος (βασικά μονόλογος είναι, ο Πρέσβης μόνο ρωτάει «και μετά τι έγινε; και μετά; και μετά;» ) το οποίο περιέχει άπειρες ποσότητες tell με πληροφορίες που δοκίμασα 3 φορές να καταλάβω και δεν τα κατάφερα.
Έχεις βάλει σε ένα κείμενο 3850 λέξεων μία κοσμοπλασία που θα έπρεπε να περιγραφτεί σε 20.000 λέξεις τουλάχιστον. Μπορεί και παραπάνω. Μία ακατάσχετη διαρροή πληροφοριών που πραγματικά μετά από ένα σημείο δεν με ένοιαζε καμία. Γίνονται τόσα απανωτά και υπερβολικά πράγματα που έμοιαζε με παραλήρημα. Κι ο Πρέσβης δίπλα να λέει «ναι ναι ουάου».
Δεν μπορώ να κατανοήσω το τι είχες στο μυαλό σου. Όλη η φάση μου θυμίζει μία υπέρμετρη θρησκευτική προπαγάνδα ποτισμένη με άπειρη σάλτσα γύρω από κοσμικές περιγραφες. Ονόματα, τοποθεσίες, πλανήτες, Θεοί, γίγαντες, σύμπαντα, γαλαξίες. Χάθηκα τελείως μα τελείως. Άσε που έχει ένα κυρηγματικό ύφος το οποίο με ξένισε.
Δεν είδα πλοκή, δεν είδα χαρακτήρες, δεν είδα δράση, δεν είδα κίνηση.
Το μοναδικό που θα μπορούσα να το εκλάβω είναι σαν μία εισαγωγή, και πάλι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ πυκνή, πάνω σε μία δεκαλογία βιβλίων. Αλλά εδώ δεν γράφουμε εισαγωγές, μόνο ιστορίες ολοκληρωμένες.

Δε θα κουράσω άλλο, δυστυχώς θεωρώ ότι μπορείς να γράψεις πολύ πολύ καλύτερα χωρίς να εντυπωσιάζεις με υπερβολικές περιγραφές και κοσμοιστορικές πληροφορίες. Ο κόσμος αρέσκεται και σε απλά πράγματα. Η Δυστυχία που είχες γράψει μου άρεσε πολύ περισσότερο γιατί εκεί εστίασες σε χαρακτήρες.
Εδώ απλά ήταν μία συνεχόμενη ροή αδιάφορων πληροφοριών.
Όπως και να χει, αυτά είναι προσωπική καθαρά γνώμη.

 

 

Καλή επιτυχία!

[Disco_Volante]

Γρηγόρη καλημέρα!

 

Το διήγημά σου το διάβασα από την πρώτη κιόλας ημέρα που ανέβηκε και μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα αρκετά.

 

 

Διαβάζοντας το κείμενό σου γίνεται άμεσα κατανοητό ότι ξέρεις να γράφεις και μάλιστα καλά. Ο λόγος ρέει άνετα χωρίς εμφανή λάθη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι οι πολλές ταιριαστές παρομοιώσεις. Θέλει σίγουρα τέχνη και περισσή μαεστρία να μπορείς να παραθέτεις παραπάνω από μια παρομοίωση ανά πρόταση.

Το δεύτερο στοιχείο που μου άρεσε πολύ είναι το γεγονός ότι περιέχει αρκετή και συμπυκνωμένη πληροφορία. Εννοώ ότι μέσα σε λίγες σελίδες κείμενο κατάφερες να δώσεις όλη την ιστορία του κόσμου!

Κατά τη γνώμη μου αυτό που κάνει μια ιστορία πετυχημένη είναι όταν ο αναγνώστης δεν μπορεί να σταματήσει εύκολα την ανάγνωση. Όταν το ίδιο το κείμενο τον αναγκάζει να γυρίζει τις σελίδες, τη μία μετά την άλλη, μέχρι να φτάσει στο τέλος. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στην ιστορία σου.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω ότι προσωπικά πιστεύω πώς η Ε.Φ. δεν θα πρέπει να αφορά σε ιστορίες της καθημερινής ζωής. Ο μέσος αναγνώστης της Ε.Φ. την επιλέγει για να ταξιδέψει το μυαλό του κάπου μακριά σε μέρη και τοποθεσίες άγνωστες και μυστηριώδεις. Αντιθέτως, όποιος αρέσκεται σε “μικρές” καθημερινές ιστορίες μπορεί άνετα να καταπιαστεί με τη ρεαλιστική λογοτεχνία.

Υπάρχει κάτι που δεν μου άρεσε; Κάτι πολύ αρνητικό όχι. Αν θα έπρεπε να γκρινιάξω για κάτι θα ήταν η σύνδεση του μύθου με τη θρησκεία. Θα προτιμούσα για παράδειγμα να έλεγες απλά ότι ένα υπερ εξελιγμένο εξωγήινο είδος μας έπλασε στη Γη πριν εκατομμύρια χρόνια μας άφησε να προοδεύσουμε και τώρα ήρθε να μας κρίνει. Χωρίς καθόλου θρησκευτικές προεκτάσεις.

Έχοντας διαβάσει όλες τις συμμετοχές του διαγωνισμού, δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω ότι με βάση τα δικά μου κριτήρια η ιστορία σου είναι η καλύτερη, μακράν της δεύτερης

 

 

Καλή επιτυχία!

Edited February 7, 2017 by Disco_Volante

[Solonor]

Το γράψιμο είναι βατό με εξαίρεση την πρώτη παράγραφο, η οποία έχει κάποιες επιτηδευμένες εκφράσεις και μερικά μικρολαθάκια (η ατμόσφαιρα γέμισε κρότους). Επίσης καλό είναι να αποφεύγονται τα κλισέ στην πρώτη πρόταση (φωτιά στον ουρανό). Στην κοσμοπλασία σου, μου άρεσε πώς έβαλες να δουλεύει η εντροπία κι ο χρόνος. Οι ιδέες αυτές την ανεβάζουν. Επίσης τα χρώματα των ναυαρχίδων μου έφεραν στο νου τον Ντέμη να σφυράει κι αυτό μου άρεσε.

Το διήγημα τώρα είναι στην ουσία κοσμοπλασία σε διάλογο. Ο Σηθ κι ο Πρέσβης δεν ενεργούν, απλώς εξηγούν τον κόσμο σου. Κι η ιστορία η ίδια δεν έχει πρωταγωνιστή.

Θα σταθώ σε δυο ακόμη σημεία. Το ένα είναι το κήρυγμα που τρώνε οι άθρωποι. Μοιάζει σαν γνώμη του συγγραφέα και ως τέτοια μπορεί κάποιος να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει.

 Το δεύτερο είναι η ευγονική. Έχεις συγκεκριμένα 3 προτάσεις:

«…Η γενιά σας είναι ακόμα ακατέργαστη, γεμάτη ακαθαρσίες και ανεπιθύμητες προσμείξεις…»

«να ενωθούμε με εκείνους τους λίγους που αξίζουν. Το γεννετικό υλικό θα συλλεχθεί…»

«Ο κριτής θα ξεδιαλέξει. Από το γενετικό υλικό…»

Παίζεις με ένα παιχνίδι πολύ επικίνδυνο. Ίσως στην ιστορία σου αργότερα να αποκαλύψεις π.χ. ότι οι τύποι αυτοί είναι οι κακοί της υπόθεσης. Ωστόσο στο διήγημα δεν φαίνεται πού θα το πας, το οποίο μπορεί να είναι καλό για τη μεγαλύτερη ιστορία σου, αποτελεί όμως ένα επικίνδυνο ερωτηματικό για το διήγημα.

Καλή επιτυχία!

[Old man & SiFi]

¨Το καλό, αλλά και το κακό, είναι ότι είναι μεν πλούσια γραμμένο αλλά σε υπερβολικό βαθμό. Σε σημεία οι περιγραφές και τα επίθετα με κούρασαν, ίσως χρειάζεται να τιθασεύσεις λίγο την χειμαρρώδη και όμορφη πένα σου.
Η ιδέα είναι καλή, αρκετά περίπλοκη όμως, πιθανόν επειδή βασίζεται σε κάποια κοσμοπλασία την οποία εσύ γνωρίζεις καλά, αλλά oχι και ο αναγνώστης. Δεν βοηθάει στην ροή του διαβάσματος και το ότι απλώνεται σε πολλά επίπεδα.
Η λογική σειρά: Ισοπέδωση, θανατικό => Συστράτευση/ επανένωση => γενετικό υλικό θα συλλεχθεί, δεν μου κάθισε και πολύ καλά. Σαν να ομολογείς ότι το πρώτο δεν ήταν απαραίτητο!
Θα προτιμούσα κάποια άλλη δομή. Μοιάζει με έναν (κάπως επικριτικό-διδακτικό) μονόλογο, με τον Γήινο απλά να κάνει κάποιες ερωτήσεις για να βοηθηθεί η ανάπτυξη, χωρίς να υπάρχει κάποιο βάθος στους χαρακτήρες.
Καλή επιτυχία!

[elgalla]

Καλησπέρα, Γρηγόρη.

 

 

 

Με ταλαιπώρησε το διήγημά σου, όχι γιατί ήταν δυσνόητο, αλλά γιατί δεν ήξερα πώς ακριβώς να γράψω αυτά που θέλω.Όπως και να 'χει, πάμε:

 

Η προηγούμενη ιστορία σου που διάβασα, η "Δυστυχία", παρά τα θέματά της, με είχε αφήσει με μια θετική επίγευση ως προς τη γραφή σου. Η συγκεκριμένη, όμως, μου φαίνεται σχεδόν γραμμένη από άλλο άτομο... ή, μάλλον, από το ίδιο άτομο, αλλά αρκετά χρόνια πριν. Δεν ξέρω, βέβαια, αν αυτό έχει κάποια βάση, όμως αυτή η εντύπωση μου δημιουργήθηκε: πως είναι πιο άγουρα γραμμένη, πιο άτσαλα. Οι πολλές και υπερβολικές παρομοιώσεις δίνουν ένα ύφος εκθεσιακό και κουράζουν πολύ. Επιπλέον, επειδή κάποιες λέξεις ακούγονται όμορφα, δεν σημαίνει ότι ταιριάζουν μεταξύ τους (π.χ. αέρας παχύρρευστος και αναιμικός).

 

Χαρακτήρες δεν έχει το διήγημα, μόνο προσχηματικά, για να κάνουν έναν διάλογο που εξυπηρετεί το να μάθει ο αναγνώστης την κοσμοπλασία.

 

Η οποία... ουφ, εδώ έρχονται τα δύσκολα. Θα το πω όπως είναι, δεν μου άρεσε. Είναι κλισέ και κάπως... γραφική. Συν τοις άλλοις, για να παντρέψεις μυθολογίες μεταξύ τους και εσωτερισμό και να βάλεις και δικά σου πράγματα μέσα, θέλει προσεκτική μελέτη και δυο φορές φαντασία, ώστε ακριβώς το αποτέλεσμα να μη δείχνει κλισέ και γραφικό. Αλλαγές τύπου Ίντεν από Εδέμ, Σηθ από Σεθ, Σέιροτ από Σεφιρόθ δεν αρκούν (τα οποία είναι και 10 και έχουν και άλλα ονόματα). Με τόσο βάρος στην Ιουδαιοχριστιανική παράδοση, το Ύγκντρασιλ που μας πετάς είναι τελείως άκυρο και δεν κολλάει πουθενά. Γενικά, παίδεψέ το λίγο, ειδικά αν, όπως λες, πρόκειται για κοσμοπλασία που αφορά τριλογία. Το να αντλείς από μυθολογίες και παραδόσεις είναι υπέροχο πράγμα (δεν το κρίνω, το κάνω κι εγώ πολύ συχνά), όμως χρειάζεται λίγη περισσότερη προσπάθεια από το να αλλάξεις δυο ονόματα και να χώσεις και κατιτίς από μια άλλη μυθολογία μέσα.

 

Συνεχίζοντας με τα δύσκολα, ούτε ο έκδηλος διδακτισμός μου άρεσε. Και βρίσκω εξαιρετικά εύστοχο το σχόλιο του Solonor για το επικίνδυνο μονοπάτι που ακολουθείς με την ευγονική.

 

Όσον αφορά το θέμα, εντάξει, οριακά εντός το θεωρώ γιατί δεν βλέπω κανέναν κόσμο που "άλλαξε", μόνο κόσμο που καταστράφηκε. Και δεν βλέπω και καμία επίπτωση της καταστροφής. Οριακά εντός και στο είδος, κατά τη γνώμη μου, μιας και η επιστημονική φαντασία θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει και να υπάρχει απλώς φαντασία. Και, βασικά, αυτή ακριβώς την εντύπωση μου δημιούργησε, εν τέλει, η ιστορία αυτή: ότι είναι κάτι που είχες στο μυαλό σου ως φάνταζυ και επειδή σου φάνηκε ταιριαστό, έχωσες λίγη ΕΦ μέσα και το έγραψες βιαστικά-βιαστικά, ενδεχομένως βασισμένος και σε παλιότερες σημειώσεις που μπορεί να είχες για την τριλογία.

 

Όπως και να'χει, θεωρώ πως έχεις προοπτικές και αρετές στη γραφή σου που αυτό το διήγημα δεν αναδεικνύει.

 

 

 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

[SymphonyX13]

Kαλησπέρα Γρηγόρη. Το πόσο μου αρέσει η γραφή σου και η ευκολία που έχεις στην κοσμοπλασία, στο έχω ξαναπεί.Αυτή η ιστορία έχει εντυπωσιακή αρχή, εξίσου εντυπωσιακό τέλος,η υπόλοιπη  όμως βομβαρδίζει τον αναγνώστη με τόσο μεγάλο αριθμό πληροφοριών σε τόσο λίγο χώρο, που ο αναγνώστης, εγώ στην προκειμένη περίπτωση, κάπου χάνει την μπάλα. Σίγουρα μιλάμε για μια ιστορία που ήθελε πολύ περισότερο χώρο να αναπνεύσει, κάτι που σίγουρα θα γίνεται στην τριλογία που αναφέρεις, εδώ όμως η ιστορία ασφυκτιά, μαζί και ο αναγνώστης. Συμφωνώ με την Αταλάντη, πως αφού βασίζεσαι πολύ στην Ιουδαιοχριστιανική παράδοση, αναφορές όπως στο Υγκντράσιλ π.χ δείχνουν παράταιρες. Ένα σημείο όμως που μου άρεσε πάρα πολύ, είναι η πιο πρωτότυπη μορφή παρουσίασης των τεσσάρων Καβαλάρηδων της Αποκάλυψης που έχω διαβάσει!

 

Καλή επιτυχία!

[Ιρμάντα]

Γεια σου Γρηγόρη.

 

Διάβασα το διήγημά σου πρώτο- πρώτο, καθότι ανέβηκε και πρώτο.

Ομολογώ πως με δίχασες.

Από τη μία η γραφή σου δεν είναι άσχημη. Ξέρεις να πιάνεις που λέμε το μολύβι, και στρωτά να το χειρίζεσαι, και κάποιες από τις ιδέες σου μέσα σε ένα μυθιστόρημα ή κάπου πολύ μα πολύ πιο απλωμένες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν.

Έτσι όμως υπό μορφή διαλόγου σε ένα μονάχα διήγημα το έχασα εντελώς. Έχασα τη μπάλα. Ποιος, πού, πότε, γιατί; Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν προσχηματικοί βρε παιδί μου, απλώς ένας πρέσβης για να ακούσουν τα αυτιά μας αυτά που έχει να πει το ανώτερο ον. Πράγμα το οποίο με οδηγεί στο επόμενο θέμα μου με την ιστορία σου: μου φάνηκε κάπως διδακτική για τα γούστα μου. Θρησκεία, ευγονική (εδώ πραγματικά βαδίζουμε σε όχι ωραία μονοπάτια) ηθικολογία μέχρι το θεό και ημέρα κρίσης στα καπάκια. Και θα συμφωνήσω ότι σε όλο αυτό το Ύγκντρασιλ δεν κολλούσε. Καλά τα ανακατώματα μύθων και θρύλων, αλλά θέλει και ζύμωση το πράγμα. Αλλιώς μένουμε στο ανακάτωμα και γενικώς είναι και ανακατωμένη και η εντύπωση που μένει τελικά. Τόσο πολλά, σε τόσο λίγο χρόνο και να μην προκύπτουν παρά μονάχα από έναν διάλογο είναι υπερβολικά πολύ πληροφορία για να την απολαύσουμε. Συμπιέζεις ιδεολογήματα κοσμοπλασίας για μυθιστόρημα σε ένα μικρό χώρο και δεν κάνεις καλό ούτε στο διήγημά σου ούτε στην κοσμοπλασία σου.

 

Τέλος πάντων, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι μπορείς πολύ, πολύ καλύτερα από αυτό. Και μολονότι δεν αγαπώ να κρίνω κανενός τα πιστεύω, (ποτέ δεν το κάνω) σε ένα καθαρά αναγνωστικό πλαίσιο θα πω, με μεγάλη επιφύλαξη, ότι η κοσμοθεωρία εδώ ενδέχεται να παρουσιάζει κάποια θέματα που αγγίζουν τα όρια του πεπαλαιωμένου, του δογματικού, του μη-φρέσκου εντέλει.

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

[MadnJim]

Ρε, σοβαρέψου! Πήρες την Παλιά Διαθήκη και την έκανες Galactica; Κι όλη αυτή η κοσμικών διαστάσεων καταστροφή, πολύ Disco-Volante διαβάζεις!

Φυσικά κάνω πλάκα, το κατάλαβες, έτσι; Μου άρεσε, πολύ μάλιστα.

Μου άρεσε ακριβώς αυτή η διασκευή της ιστορίας της Πλάσης, των Πρωτόπλαστων και του Παράδεισου, των αγγελικών πολέμων, του Νώε, του Εξαποδώ, των Τεσσάρων Καβαλλάρηδων και των υπόλοιπων τελοσπάντων όσων διδαχτήκαμε στα θρησκευτικά στο σχολείο. Υπάρχουν πολλά κενά, είμαι σίγουρος πως τα ξέρεις, αλλά δεν βλέπω πως θα μπορούσαν να καλυφτούν ικανοποιητικά σε τόσο περιορισμένο χώρο, οπότε δεν είναι κάτι που αξίζει να αναφερθεί κανείς (αν και πιθανότατα θα ακούσεις διάφορα πάνω σ' αυτό). Για παράδειγμα, δεν νομίζω πως θα κατάφερναν ποτέ οι γήινοι να συνεννοηθούν τόσο που να επιλέξουν μόνο έναν για να τους εκπροσωπήσει σε τέτοιου μεγέθους (ή και σε οποιουδήποτε μεγέθους) συνομιλίες. Ή ξέρω γω, τι νόημα είχε -εκτός φυσικά από το να γίνει η συζήτηση με τον Ξένο ώστε να ξεδιπλωθεί στον αναγνώστη το τι συμβαίνει- όλη αυτή η επαφή αφού ο πρέσβης ποτέ δεν γύρισε να το πει στους υπόλοιπους; Η ανθρωπότητα μπήκε σ' αυτή τη "στάση" ουσιαστικά χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα γιατί, άρα και όλη η ιστορία καταλήγει να είναι εντελώς άσκοπη αφού πρόκειται για μια διπλωματική επαφή χωρίς αντίκρισμα. Ξαναλέω πως εννοώ πέρα από το ξεδίπλωμα των όσων συμβαίνουν στον αναγνώστη μέσω των εξηγήσεων του Ξένου. Για τη γραφή σου δεν χρειάζεται να πω κάτι, δεν είμαι καν αντικειμενικός αφού την απολαμβάνω πραγματικά κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου. Κάτι που με απασχολεί λίγο αλλά δεν ξέρω αν έχει σημασία για τον διαγωνισμό: το θέμα είναι όχι το τι συνέβη και γιατί, αλλά οι συνέπειες που είχε και το πως άλλαξε η ζωή για πάντα. Στην περίπτωσή μας εδώ αναφέρεσαι λίγο στο τι συνέβη, ήρθαν ξαφνικά οι Ξένοι και έγινε της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα, μετά όλη η ιστορία είναι μια ιστορική αναδρομή στο γιατί έγινε ότι έγινε, τι θα γίνει και γιατί θα γίνει ότι θα γίνει, και τελειώνει μόλις αρχίζουν οι συνέπειες αυτού που έγινε και οδηγούν σ' αυτό που θα γίνει. Προσωπικά θα το σχολίαζα αυτό ως μειονέκτημα στα πλαίσια του διαγωνισμού, αλλά έχω δει πολλές φορές, σχεδόν πάντα, να μην ακολουθούνται οι εκάστοτε περιορισμοί και κανείς να μην νοιάζεται γι' αυτό, αν και αυτή τη φορά για αλλαγή περάσαμε στο ακριβώς απέναντι άκρο. Βασικά υπάρχει ακόμη ένα πολύ μεγάλο κενό. Γιατί ήρθαν οι "Ξένοι" στη Γη τώρα κι όχι πεντακόσια χρόνια πριν ώστε να υπάρχει χρόνος για να πιάσει τόπο η προειδοποίησή τους; Αφού η "στάση" ήταν ήδη προγραμματισμένη και ξεκίνησε άμεσα, άρα δεν ήρθαν για να προειδοποιήσουν ξέρω γω μήπως και μετανοήσουν οι γήινοι και σωθούν, ούτε για να την επιβάλλουν οι ίδιοι. Σε συνδυασμό μάλιστα με το ότι ο "πρέσβης" ήταν ο μόνος που έμαθε την αλήθεια για το τι πραγματικά παιζόταν, άρα ούτε και για να μας πουν το λόγο όλων αυτών ήρθαν. Στάλθηκαν μόνο για να ενεργοποιήσουν τη σφαίρα εγκλωβίζοντας και τους εαυτούς τους στη Γη μαζί με τους ντόπιους; Και γιατί όλη αυτή η καταστροφή αφού δεν ήρθαν για να μας κατακτήσουν-πολεμήσουν-εκδικηθούν, κλπ; Γιατί να σκοτώσουν ένα τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού αφού προορίζονταν για "στάση" και τελική κρίση; Γιατί δεν προτιμήθηκε μια εντελώς ειρηνική και απολύτως φιλική επαφή; Αναφέρεις κάπου ότι θα κριθούν και οι νεκροί (κρίνοντας ζώντες και νεκρούς, που λέει και η θρησκεία), αλλά και πάλι κάτι χάνει σε όλο αυτό. Υπάρχει μια ασάφεια σ' αυτό το σημείο που ίσως να άξιζε να την δεις ξανά. Οπωσδήποτε εξυπηρετεί στο ξεδίπλωμα της ιστορίας, αν δεν είχαν έρθει ο αναγνώστης δεν θα μάθαινε ποτέ όλα αυτά που εξηγεί ο "Ξένος" στον πρέσβη και άρα δεν θα υπήρχε ιστορία να διαβάσουμε, όμως αυτό δεν αρκεί. Να τονίσω εδώ πως αυτά τα κενά που συζητάμε ελάχιστη σημασία έχουν στην πραγματικότητα, σαν αναγνώστης διαβάζοντας την ιστορία δεν θα ασχολιόμουνα ούτε δευτερόλεπτο μαζί τους, αλλά τα κουβεντιάζουμε τώρα επειδή πρόκειται για διαγωνισμό.

Εν κατακλείδι: Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, δεν το περίμενα όταν άνοιγα το pdf. Μου άρεσε, δεν σκόνταψα πουθενά, δεν μου έμειναν απορίες, οι εικόνες της βιβλικής καταστροφής ήταν υπέροχες (χμ, κάπως περίεργο ακούστηκε αυτό, καταστροφή και υπέροχο!  ), για μένα θα ήταν μια ιστορία που θα έβαζα στη λίστα των υποψήφιων για κορυφή. Μπράβο φίλε μου!

[Cucci]

Καλησπέρα κι από μένα, Mournblade! Μπορείς να αγνοήσεις τις παρακάτω μπόλικες γραμμες ως σχόλια από σπόντα, μιας και είμαι noob στο forum και ούτε δικαίωμα ψήφου έχω, ούτε μπορείς να πεις ότι μετράει κάπως η γνώμη μου, αλλά τριγύριζαν το μυαλό μου απ’ όταν πρωτοδιάβασα την ιστορία σου (νομίζω ανέβασες αρκετά γρήγορα για τον διαγωνισμό), όταν ακόμη τα σχόλια ήταν κλειδωμένα, και θα έσκαγα αν δεν τα έλεγα.
 

 

 

Κοίτα να δεις ποιο είναι το πρόβλημά μου με τη «σχολή σκέψης» που εκφράζει πιο πάνω και ο Disco Volante, που θέλει την ΕΦ και το fantasy ως κάτι εντελώς απόκοσμο, μακριά από την καθημερινότητα: συνήθως παλεύει την κοσμοπλασία με τόση θέρμη και μονομανία, που ξεχνάει ότι το fiction (οποιουδήποτε είδους) χρειάζεται χαρακτήρες. Ανθρώπους (ή ανθρωπόμορφους ή humanised). Relatable βρε παιδί μου, πώς το λένε; Αυτό είναι το όχημα που θα επιτρέψει σε οποιαδήποτε ιστορία να «ταξιδέψει» ο αναγνώστης κάπου αλλού. Η ΕΦ μπορεί να είναι βασισμένη σε ένα απειροελάχιστο επιστημονικό what if που θα δώσει ένα twist σε μια καθημερινή ιστορία (όπως λέει και ο Gaiman), αλλά μπορεί να είναι και κάτι εντελώς απόκοσμο, φουτουριστικό, μεταποκαλυπτικό, κι ό,τι θες. Αλλά χωρίς χαρακτήρες, πας για 100% brilliant, ποιητική κοσμογονία (ή/και κοσμοχαλασμό) ή τίποτα. Οι χαρακτήρες και όχι τα μπλιμπλίκια κάνουν μια ιστορία relatable και αποτελεσματική σε περισσότερους αναγνώστες, σε περισσότερους άξονες (γεωγραφικούς, χρονικούς κλπ).

Το κείμενό σου, δυστυχώς, δεν έχει χαρακτήρες.

Πέρα από τη διάθεσή μου να κάνω κατευθείαν shut down όταν βλέπω κάτι βιβλοκεντρικό, διάβασα όλο το κείμενο, ισορροπώντας μεταξύ μιας διάθεσης κόπωσης και μιας ανυπομονησίας για το πότε θα ξεκινήσει η ιστορία. Πιο πολύ ως πρελούδιο το ένιωσα δηλαδή. Ίσως σε μέρη που δεν ανέβασες να υπάρχουν χαρακτήρες και πλοκή, αλλά εδώ δεν πρόλαβα.
 

Μου άρεσαν οι εικόνες των δύο πρώτων παραγράφων και εκτίμησα τη διάθεση λυρισμού, τις παρηχήσεις, τις μεταφορές και την ομορφιά που ήθελες να δώσεις ως αντίθεση με την καταστροφή, και με χάλασαν εδώ μόνο κάποιες εικόνες παράταιρες, φράσεις που δεν κολλούσαν (μεταξύ τους). Θεωρώ επίσης ότι αυτό που δεν χρειαζόταν ήταν η διάθεση νουθεσίας, ηθικολογίας και κρίσης. Μου φτιάχνεις έναν ωραίο, απρόσωπο παντογνώστη αφηγητή, και μου χώνεις μέσα:

Οι μηχανές, όλα τα ψεύτικα είδωλα του ανθρώπου, απέτυχαν, έρμαια της λαθεμένης πίστης πάνω στην οποία είχαν χτιστεί.

 

Καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε yato butso, και μας το τρίβει στη μούρη ο παντογνώστης αφηγητής που χαίρεται με την καταστροφή. Περίφημα. Λέω θα μπορούσε να το αποφύγει, αλλά πάει στα κομμάτια. Αλλά τελικά αυτό ήταν απλώς προοίμιο για την ηθικολογία που υπήρχε αργότερα.

 

Μετά έχουμε την Πρώτη Επαφή, με δυο «πρώτες φορές», και το πρώτο πράγμα που ένιωσε ο Γήινος, μέσα σε τρεις σειρές. Θεωρώ ότι στην παράγραφο πριν τον «διάλογο» κάνεις το ίδιο σφάλμα με την περιγραφή, και φυτεύεις μια κρίση, άκρως παρεμβατικά, στον αναγνώστη: 

Έκπληξη και δυσαρέσκεια, και ένα κρυφό αίσθημα κατωτερότητας. [...] Τα μάτια του ήταν γηραιά, συνειδητοποιημένα. Ανώτερα.

 

 

Τι είπαμε είμαστε οι άνθρωποι; Κατάλαβες.

 

Στη συνέχεια έρχεται ο διάλογος της συνάντησης, που δεδομένης της οριστικής απόφασης της καταστροφής και του σχεδίου της Συστράτευσης, που δεν αλλάζουν, μηδενίζουν τον παρόντα χρόνο (της όποια πιθανής δράσης) και φαντάζει εντελώς περιττός.

 

Γιατί θυμώνει, ξεθυμώνει, μαλακώνει ο Ξένος; Και κυρίως, επειδή πιάνουν περισσότερες λέξεις, γιατί κάθεται τα εξηγεί όλα αυτά; Δε βρίσκω λόγο να τα εξηγήσει όλα αυτά ο Ξένος. Δεν διαπραγματεύεται, δεν έχει νόημα να τα πει σε έναν άνθρωπο. Δεν τα εξηγεί στην ανθρωπότητα. Δεν διδάσκει καν τον Πρέσβη. Καταστρέφοντας τον κόσμο, είναι προφανές το αν αφήνει περιθώρια επιλογής. Ακούγεται σαν να θέλει να εντυπωσιάσει και να διδάξει τον αναγνώστη ένα ιουδαιοχριστιανικό μελάνζ χωρίς σκοπό. [Σημ. Παίζεις μήπως Assassin’s Creed;]

 

To exposition του Σηθ/Ξένου πιάνει ακραία επίπεδα με τις άκρατες κεφαλαιοποιήσεις που υπονοούν ότι υπάρχουν εξηγήσεις για δεκάδες όρους (που ο αναγνώστης μπορεί μόνο να εικάσει) και με τον ανώνυμο Πρέσβη να παίζει δεύτερο κλαρίνο, επαναλαμβάνοντας όρους ή φράσεις με ερωτηματικό για να διευκολύνει τη ροή της ατέλειωτης εξήγησης (τουλάχιστον έτσι την ένιωσα εγώ).    

 

Να σου πω εμένα δε με ενόχλησε το fusion παραδόσεων. Αν μπορείς να πεις μια ιστορία που θα με πάρει, θα με σηκώσει, θα με ξεσηκώσει, θα με ταυτίσει, και τα συναφή, βάλε μέσα και τον Μπομπ Σφουγγαράκη με ρομφαία μέσα σε υποβρύχιο αστρόπλοιο να απονέμει δίκαιη τιμωρία στα ανήθικα, παραστρατημενα, αμαρτωλά χταπόδια.   

 

Στο τέλος έχουμε λίγες ακόμα εικόνες καταστροφής όπως προετοιμάζεται η όλη διαδικασία της Κρίσης, κάποιες εκφράσεις κλωτσάνε, και το τέλος των πάντων ξεκίνησε με μερικες ατυχείς παρομοιώσεις και πολλά αιωρούμενα «γιατί».

 

Συνοπτικά:

 

• Μου άρεσε η διάθεση του να μπλέξεις παραδόσεις, μου άρεσε η διάθεση λυρισμού στην καταστροφή, και έχεις μερικές ωραίες λέξεις μέσα και φράσεις (και ας μην κολλάνε όλες μεταξύ τους). Μου άρεσει και η φάση με την ευγονική [αν και μιλάς για έθνη και για αμόλυντη πληροφορία – θεωρώ λαθάκι το «λιγότερο αμόλυντη» μιας και ακριβώς μετά λες για «ολοκληρωμένη», άρα μάλλον εννοούσες «περισσότερο αμόλυντη» ή «λιγότερο μολυσμένη»; Σε κάθε περίπτωση, βάζοντας στο παιχνίδι έθνη, θα συμφωνήσω με προλαλήσαντες ότι το κάνεις επικίνδυνο, και στην εξέλιξή του θα ήθελα να τους δω villains αυτούς, και η ανθρωπότητα να προσπαθεί να επιζήσει ΜΕΤΑ από αυτή την καταστροφή και Κριση που άλλαξαν τα πάντα: κι αυτό θα ήταν 100% στο θέμα και πάρα πολύ ενδιαφέρον για μένα, που δεν το βλέπω συχνά].

 

• Δε μου άρεσε η νουθεσία, ο μη αντικειμενικός αφηγητής, το exposition, το tell αντί του show, ο κομπάρσος Πρέσβης, ο αναίτιος μονόλογος, οι αναίτιες αλλαγες mood του Ξένου, η έλλειψη χαρακτήρων και πλοκής.

 

 

 

Καλή επιτυχία!

Edited February 16, 2017 by Cucci

[Morfeas]

Καλησπέρα, Γρηγόρη!

Με έχουν καλύψει οι προηγούμενοι οπότε θα αναφέρω συνοπτικά πού συμφωνώ με την πλειοψηφία: στην έλλειψη πλοκής ή χαρακτήρων, κάτι που κάνει το διήγημα να μοιάζει με προσχέδιο, περιληπτικό (στην αρχή και στο τέλος), αποστασιοποιημένο. Πολλές πληροφορίες, η κοσμοπλασία σου πνίγει όλα τα υπόλοιπα (και με το μεταφυσικό στοιχείο με πετάς κι εκτός, ίσως επειδή το έχω στον αντίποδα της εφ - λεπτομέρεια βέβαια αυτό). Το κήρυγμα δεν μου άρεσε, καθώς δεν βρήκα πειστικό λόγο γιατί να καθίσει και να τα εξηγήσει όλα αυτά (ειδικά από τη στιγμή που ήταν όλα προτετελεσμένα), αν και γενικά εκτιμώ τη διάθεσή σου να εκθέσεις τους στοχασμούς σου στο χαρτί. Στη γραφή κάπου για μένα το παρακάνεις (προσωπικό γούστο, ενδεχομένως), ενώ (μικρής σημασίας, αλλά επειδή ούτε το Δυστυχία με είχε κερδίσει) ο τίτλος δεν μου φαίνεται ελκυστικός (γενικά οι μονολεκτικοί είναι δίκοπο μαχαίρι).

Γενικά πιστεύω πως έχεις ωραίες ιδέες, αλλά στην προσπάθειά σου να τις χωρέσεις όλες σε ένα κείμενο, τις αδικείς (τουλάχιστον με βάση τα κείμενά σου που 'χω διαβάσει, στα μεγαλύτερα ενδεχομένως δεν θα έχεις θέμα, καθώς θα μπορείς να απλώνεις τις πληροφορίες στο μέγεθός τους). Και μπορώ να δεχτώ ακόμη κι ότι αυτό είναι συνειδητή επιλογή, απλώς κατά τη γνώμη πρόκειται για μια επιλογή που αδικεί εσένα και τις δυνατότητές σου (που τουλάχιστον στη Δυστυχία ήταν εμφανείς). Κι επειδή πήρε το μάτι μου ένα σχόλιό σου, να φέρω ένα γαστρονομικό παράδειγμα (που μπορεί να φαίνεται και άκυρο): εσύ μπορεί να θεωρείς ότι έχουμε κάποια στεγανά για το πώς πρέπει να φτιάχνεται μια σαλάτα (π.χ. πρέπει να έχει κάποιο χορταρικό(χαρακτήρες), να είναι ελαφρύ(σχετικά απλή πλοκή για 3,500 λέξεις) κλπ) αλλά για εμάς ένα πιάτο που έχει μόνο κοτόπουλο (κοσμοπλασία) δεν είναι σαλάτα (διήγημα), ακόμη κι αν μπαίνει κοτόπουλο στη σίζαρ(σάιφάι). Υπό άλλες συνθήκες μπορεί να είναι καλό (αν και πάλι, όχι άψητο), απλώς εγώ δεν παρήγγειλα κοτόπουλο μα σαλάτα. 

Κλείνοντας, δυστυχώς το διήγημα δεν με άφησε ικανοποιημένο, παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι είναι μια καλή βάση για να πατήσεις και να φτιάξεις κάτι ενδιαφέρον.

Καλή σου επιτυχία στον διαγωνισμό!

[Mors Planch]

Φανατικοί επιτίθενται στη Γη την αφανίζουν και κάνουν κύρηγμα σε όσους τη γλίτωσαν, οτι έφταιγαν οι ίδιοι που τους έσφαξαν γιατί δεν ακολουθούσαν το δρόμο του Κυρίου. Με τον αφηγητή να δείχνει να είναι με το μέρος τους. Η ιδεολογία/μυθολογία που ευαγγελίζονται είναι φανερά ένα συνοθύλευμα ιουδαιο-χριστιανικών στοιχείων με αποκρυφισμό, ευγονική και λίγο από Σκανδιναβική μυθολογία. Κάπου το έχουμε ξαναδεί αυτό το μειγμα μου φαίνεται. Space Nazis που μόλις κατέστρεψαν τη Γη. 

 

Το οποίο μας αφήνει με δύο πιθανότητες. Πρώτον ότι οι ξένοι είναι στην πραγματικότητα οι κακοί. Οπότε η ιστορία κόπηκε στη μέση πριν δούμε κάτι τετοιο. Δεύτερον ότι θεωρούνται όντως οι καλοι. Το οποίο θα ήταν... ας το αποκαλέσουμε προβληματικό. 

[Billandros]

Το διήγημα παρουσιάζει μια εκδοχή της Δευτέρας Παρουσίας.

 

Παρόλο που μου αρέσουν τα σενάρια «αποκάλυψης», η συγκεκριμένη ιστορία, για να είμαι ειλικρινής, δε με ενθουσίασε τόσο.

Υπάρχουν κάποια δυνατά σημεία στην περιγραφή, πχ «Οι μηχανές, όλα τα ψεύτικα είδωλα του  ανθρώπου», «στα όρια της σκιάς της Μαύρης Σφαίρας» κλπ, όμως γενικά απουσιάζουν συγκεκριμένοι χαρακτήρες και υπόθεση.

Επίσης με ξένισαν λίγο οι έντονες θρησκευτικές αναφορές, «Πριν δυο χιλιάδες χρόνια, λάβατε...» η κυριότερη.

 

Στα θετικά (κατά τη γνώμη μου πάντα) κατατάσσω το γενικότερο μήνυμα που περνάει, αυτό της «συνέτισης» της ανθρωπότητας για τα σφάλματα που έχει διαπράξει σε όλη την ιστορία της και συνεχίζει να διαπράττει, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

 

Εύχομαι καλή επιτυχία!

Edited February 17, 2017 by Billandros

[Natasha]

Γεια σου Mournblade! Τα σχόλιά μου για το διήγημα:

 

Κάποιες από τις περιγραφές προσπαθούν να εντυπωσιάσουν αλλά μοιάζουν οξύμωρες όπως το "θαμμένα στα σταχτιά τους νέφη, λάμποντας σαν φάροι στο σκοτάδι". Θέλει να το χτενίσεις το κείμενο και να τις αλλάξεις.

 

Όταν τελειώνεις ένα διήγημα, πάτα ctrl και f για να βρεις τη λέξη "σαν". Σε κείμενο 3850 λέξεων έχεις 26 φορές χρησιμοποιήσει το σαν για παρομοίωση, που σημαίνει ότι το παράκανες λίγο. Το παρακάνω κι εγώ με τις παρομοιώσεις οπότε μου έχει γίνει συνήθεια να ψάχνω τα "σαν" στο τέλος και να σβήνω τις πιο αδύναμες. Όσες μένουν θα κάνουν πολύ καλύτερη εντύπωση γιατί τώρα χάνονται στο πλήθος.

 

Επίσης έχεις πολλές απανωτές ερωτήσεις που αποδυναμώνουν το διάλογο όπως για παράδειγμα εδώ: "«Από πού ήρθατε; Πως σας λένε;» ρώτησε ο Πρέσβης. «Ποιος θα μας κρίνει;»" Με τον ίδιο τρόπο σου προτείνω να ψάξεις τα ερωτηματικά και οι απανωτές ερωτήσεις να πέσουν μια-δυο φορές ώστε να δείξουν όντως αυτή την αγωνία, την ανησυχία και την αλλαγή ρυθμού αφήγησης.

 

Οι χαρακτήρες πρέπει να μιλάνε ως επί το πλείστον ανάλογα με τον ρόλο τους. Ένας πρέσβης πρέπει να είναι ευχάριστος, συμβιβαστικός, και να μας κακομαθαίνει! Ο συγκεκριμένος πρέσβης πολύ γρήγορα αφήνει το θυμό του να φανει. "Έχεις πολύ θράσος να προσβάλλεις τον πολιτισμό μας μετά την καταστροφή που σπείρατε στην Γη», είπε."  Η λέξη θράσος δεν ταιριάζει στο ρόλο του. Ας είναι θυμωμένος αλλά ας φανεί αυτό με πιο ήπιο τρόπο.

 

Κατα τα άλλα συμφωνώ με σχόλιο Σόλονορ περί ευγονικής,

 

Καλή επιτυχία!

[jjohn]

Καλησπέρα Γρηγόρη,

 

Σε γενικές γραμμές δεν θα διαφοροποιηθώ  σε σχέση με τους υπόλοιπους (όταν σχολιάζεις τελευταίος αυτά παθαίνεις )

 

Αυτή η ιστορία είναι πολύ φορτωμένη τόσο σε επίπεδο γραφής(προσωπικά, ήταν πολύ βαριά για τα δικά μου γούστα. Π.χ  φράσεις 'εντυπωσιασμού'  τύπου Ένα θεόρατο, τέλειο μετέωρο σώμα, που προμήνυε το τέλος όλων   σε μένα δεν δούλεψαν καθόλου και έχεις πολλές μέσα στο κείμενο σου είναι η αλήθεια. Προσπάθησε, ρε συ, να χαλαρώσεις λίγο την γραφή σου Θα δεις ότι μόνο καλύτερος θα βγεις. Κατ'εμέ ένα κείμενο δεν πρέπει να αποτελεί ούτε  εγκεφαλική άσκηση προς τον αναγνώστη(δόξα τον Θεό, αν  θέλω να ταλαιπωρήσω το μυαλουδάκι μου  υπάρχουν -κυριολεκτικά- άπειρα πράματα που μπορώ να κάνω ) ούτε και μέσο για να επιδεικνύει ο συγγραφές πόσο καλά ξέρει να γράφιε)  και σε επίπεδο πλοκής( που αν το καλοσκεφτείς  η ιστορία που μας πασάρεις δεν είναι κάτι πραγματικά καινούργιο, αλλά -ακόμα κι  έτσι-  είναι τεράστια για να χωρέσει σε -ούτε καν- 4.000 λέξεις.   Προσωπικά, η ιστορία από την αρχή δεν κατάφερε να μου κρατήσει την προσοχή(Ναι παρόλες τις καταστροφές και τις εκρήξεις) γιατί  ήταν πολύ large-scale. Και τα πράματα δεν βελτιώθηκαν ούτε στην συνέχεια με τον  'ξύλινο' διάλογο-exposition)  

 

Η συμβουλή μου:Γενικά χαλάρωσε λίγο  και προσπάθησε να γράφεις   πιο απλά.

Καλή σου επιτυχία!

[Man_from_Earth]

Γειά σου Γρηγόρη,

 

Η ιστορία σου είναι μια μορφή δευτέρας παρουσίας από την οπτική κάποιου με το προνόμιο να ακούσει από πρώτο χέρι όλες τις σχετικές εξηγήσεις. Μου άρεσε το μεγαλεπήβολο του πράγματος και με έκανες να θέλω να μπω σε μουντ κοσμοιστορικού γεγονότος. Επίσης η λυρική γλώσσα (αν και δεν την προτιμώ γενικά) οφείλω να παραδεχτώ ότι προσέφερε κάποιες όμορφες εικόνες. Τέλος το ότι ήθελες να μπλέξεις υπάρχουσες παραδόσεις με την εκδοχή της αλήθειας σου, είναι ένα παιχνίδι που γενικά μου αρέσει ήμουν θετικά προδιατεθημένος (στην εκτέλεσή του όμως μπορώ να πω ότι έμπλεξες περισσότερα στοιχεία από όσα σήκωνε).

 

Τώρα, θέλω καλόπιστα να σου επισημάνω κάποιες κατα τη γνώμη μου λανθασμένες επιλογές 2 από τις οποίες είναι βασικά λάθη για οποιαδήποτε ιστορία:

 

-Πρώτον σε βρίσκω εκτός είδους - δεν πιστεύω να νομίζεις ότι 2-3 ορολογίες (σκοτεινή ύλη, ο κώδικας DNA) ή το γεγονός ότι ήρθαν εξωγήινοι στη Γη ήταν αρκετά για να κάνουν την ιστορία ΕΦ (Χμμ, ίσως ναι αν ΕΦ=Έπος Φάντασυ). Ήταν καθαρά φάντασυ με όλη αυτή τη μυθοπλασία που παρουσιάστηκε...

-Δεύτερον οι πολλές παρομοιώσεις και κάποιες αρχαίζουσες φράσεις του Σηθ δίνουν αχρείαστο στόμφο και υπερβολή που μου δημιουργησε αρνητικά συναισθήματα.

-Τρίτον, το απίστευτο και πέραν κάθε φαντασίας infodump που υπόκειται αυτός ο δύσμοιρος ο πρέσβης και κατ'επέκταση ο αναγνώστης. Υπάρχει ένας μέγιστος ρυθμός αφομοίωσης πληροφορίας από τον αναγνώστη (reader's lerning curve) τον οποίο δείχνεις να αγνοείς.

 

Ελπίζω να μην αποθαρρυνθείς από τα σχόλια του θρεντ. Σκέψου το θετικά, εφόσον όλοι πάνω κάτω σου επισημάναμε τα ίδια πράγματα είσαι στη θέση να ξέρεις με σαφήνεια τι να 'διορθώσεις' και να επανέλθεις δριμμύτερος!

[Tiessa]

Όπως είπα και στο γενικό post του διαγωνισμού, τα σχόλια των τελευταίων σπάνια πρωτοτυπούν κάπου, οπότε θα είμαι λιτή.

 

Α) Ιδέα: Η ιδέα της αποκάλυψης (και του τέλους του κόσμου) ήταν μια απ’ αυτές που έπαιζαν προφανώς στο μυαλό μου όταν πρωτοσκέφτηκα το θέμα, οπότε θεωρώ ότι βρίσκεσαι εντός θέματος. Ο τρόπος που το χειρίστηκες, βέβαια, ομολογώ ότι με κατεύθυνε περισσότερο σε θρησκευτικά μονοπάτια, ειδικά τα χρώματα των τεσσάρων διαστημοπλοίων που είναι οι καβαλάρηδες της αποκάλυψης. (Έξυπνο αυτό).

 

Β) Εκτέλεση: Εδώ, η αλήθεια είναι ότι είχαμε απώλειες. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πλοκή και ούτε οι χαρακτήρες είναι μόνο προσχηματικοί για να αφηγηθείς την κοσμοπλασία. Ως φαν της φάντασι και η ίδια, πέφτω κι εγώ συχνά σ’ αυτή την παγίδα, να προσπαθείς να απλώσεις μια τεράστια μυθολογία στο χώρο του διηγήματος και κατανοώ την επιθυμία σου να τα πεις όλα. Δυστυχώς, όταν συμπιέζεις τόσα πολλά σε τόσο λίγο χώρο, είναι μοιραίο να κάνεις κάτι που μοιάζει με περίληψη, όπου οι ρυθμοί και ο βομβαρδισμός με πληροφορία είναι τέτοιοι που δεν επιτρέπουν στον αναγνώστη να ταυτιστεί με κανέναν και να νοιαστεί για το τι συμβαίνει.

 

Αν σε ενδιαφέρει αυτή η κοσμοπλασία/μυθολογία, η πρόταση για βελτίωση είναι να της δώσεις τον χώρο που της χρειάζεται.

[Γιώργος77]

 

Εξωγήινοι φασίστες αποτελειώνουν τον γήινο λαό. Δεν είναι τόσο άσχημο τελικά. Κι έχει και πολύ ωραία εφέ. Και αναφορές στην Αγία Γραφή. Γραμμένο ψυχρά και τρομακτικά. Οι διάλογοι είναι πομπώδεις, στα όρια της απλοϊκότητας. Μου μοιάζει χριστιανική παραβολή με διαστημόπλοια. Οι εικόνες της Αποκάλυψης είναι αυτό που μας μένει στο νου.

 

 

Καλή επιτυχία!

[Mournblade]

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους ξόδεψαν τον αναγνωστικό τους χρόνο, και όλους όσους έκαναν εποικοδομητικά την κριτική τους, το εκτιμώ πραγματικά.   Γενικώς αναζητώ θετικά στοιχεία από κάθε σχόλιο, με στόχο την βελτίωση, (αυτός είναι και ο λόγος που συμμετέχω άλλωστε) οπότε για μένα είναι πολύτιμες οι μετριοπαθείς τοποθετήσεις, είτε θετικές, είτε αρνητικές. Νομίζω πως κοινός γνώμονας πρέπει να είναι η ενσυναίσθηση και το αίσθημα ευθύνης απέναντι σε κάποιον συνάδελφο συγγραφέα που προσπαθεί να βελτιωθεί. Άλλωστε, σε τελική ανάλυση, όλα είναι θέμα γούστου. Πάμε τώρα στον σχολιασμό. Ακολουθεί σεντόνι.

 

 

 

Κατ’ αρχάς, να δηλώσω το προφανές: όσα περιγράφονται μέσα στο κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας, (με έμφαση στο ‘μυθο’) όπως τόνισα στα σχόλια, με αφορμή αυτόν τον διαγωνισμό ΕΦ και δεν συνάδουν απαραίτητα με τις αντιλήψεις μου και τις πεποιθήσεις μου για την θρησκεία. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος: είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, μα δεν είμαι θρησκόληπτος. Ασπάζομαι όμως τα περί «αγαπάτε αλλήλους, αλληλεγγύης, ομόνοιας, ειρήνης, βοήθειας των αδυνάτων» κλπ, και γενικώς έχω μια ευαισθησία προς τον συνάνθρωπο. Τα όσα αναφέρονται ακολουθούν απλά τις απαιτήσεις της πλοκής (πέρα από μερικά σημεία που σκοπό έχουν να προβληματίσουν) και συμβαδίζουν με το σκεπτικό ανάπτυξης της ιδέας που είχα όταν ανακοινώθηκε το θέμα.

Όταν διάβασα τον τίτλο του θέματος, ο νους μου, παραδόξως, έτρεξε στο παρελθόν και όχι στο μέλλον όπως συνηθίζεται στην ΕΦ.

 

Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν η εξής:
΄΄Αν ο κόσμος δεν άλλαξε όταν ο Αδάμ και η Εύα διέπραξαν το προπατορικό αμάρτημα, τότε πότε άλλαξε;΄΄

 

Σφράγισαν την μοίρα όλης της ανθρωπότητας τρώγοντας από τον απαγορευμένο καρπό. Σκόρπισαν τον θάνατο και την αμαρτία σε κάθε απόγονο, για όλες τις γενιές που έπονταν. Μου φάνηκε πολύ ιντριγκαδόρικο σαν setting, επομένως έπρεπε να εντάξω αυτή την πασίγνωστη ιστορία σε ένα πλαίσιο ΕΦ, χωρίς να φανεί γελοία.

 

Δημιουργήθηκαν ερωτήματα: Πώς να χρησιμοποιήσω τους 4 Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης; Να τον πω Κατακλυσμό ή Αφανισμό; Τι ακριβώς ήταν ο απαγορευμένος καρπός; Τι ακριβώς ξεχύθηκε στον κόσμο αν όχι η αμαρτία; Κολλάει η φθορά του χρόνου ως καρπός που έφερε τον θάνατο στους πρωτόπλαστους; Τι ήταν οι άλλοι καρποί του Δέντρου της Γνώσης; (Γνώση: πνευματική τροφή, που οδηγεί στην εξέλιξη-ωρίμανση, άρα έπρεπε να παρουσιάσω χαρακτηριστικά που απαντώνται κυρίως στον άνθρωπο και τον κάνουν να ξεχωρίζει ως είδος, αλλά και να εξελίσσεται). Να γράψω τα πασίγνωστα ονόματα Άβελ, Κάιν, Αδάμ και Εύα ως ονόματα μητροπόλεων ή ναυαρχίδων; Να γράψω Εδέμ ή Eden; Πώς να δείξω ένα δέντρο τεχνολογικά; Έτσι αποφάσισα να το πω αλλιώς, αποφεύγοντας τις άμεσες αναφορές. Η Στήλη του Ύγκντρασιλ, ο Πυρήνας της Γνώσης. Το Ύγκντρασιλ είναι ένα κοσμικό δέντρο όπως ξέρετε, και επιλέχθηκε ως μίνι «γρίφος» για να καταλάβετε πως η Στήλη των Σφαιρών (καρπών) είναι στην πραγματικότητα το Δέντρο της Γνώσης, δοσμένο πιο κομψά και «τεχνολογικά». Δεν έχει φυσικά καμία σχέση με την Νορβηγική Μυθολογία, αλλά σ’ αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην επισημάνω την ύπαρξη πολλών «κοσμικών» δέντρων σε πάρα πολλές θρησκείες ή μυθολογίες, πράγμα που κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως κάπου εκεί πρέπει να υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς. Το μόνο εύκολο για μένα θα ήταν να συνθέσω ένα άλλο όνομα που δεν θα θύμιζε οτιδήποτε γνωρίζετε. Το ίδιο ισχύει και για τα «Σέιροθ», ακολουθώντας το σκεπτικό των καρπών ενός δέντρου που μας φέρνει σε απευθείας επαφή με τον «Δημιουργό». Δεν είναι, φυσικά, τεμπελιά, ούτε ήθελα να αναφέρω την Καμπάλα, αλλιώς θα έλεγα Σέφιροθ. Αν έγραφα πχ το Η Στήλη του Νίζεραθ, ο Πυρήνας της Γνώσης και τα 10 Σελάι δεν θα πιάνατε ποτέ την σύνδεση που ήθελα να κάνω.

 

Έτσι κάπως γεννήθηκε η παράξενη, τολμηρή ιδέα που με παρέσυρε να γράψω αυτό το διήγημα μέσα σε μόλις 2 μέρες, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα αντιμετωπίζονταν με σκεπτικισμό και αρνητική προδιάθεση λόγω της ιδιόρρυθμης φύσης του, όντας μια ιστορία της κατηγορίας love or hate situation. (Ναι, υπήρξαν και lovers, θερμοί μάλιστα, εκτός forum!)

 

Η Ύβρις είναι ουσιαστικά ένα μέρος της Παλαιάς Διαθήκης, τροποποιημένο, διασκευασμένο αν θέλετε, και εμπλουτισμένο με στοιχεία ΕΦ και κοσμοπλασίας πάνω στα layers της γνήσιας ιστορίας, έτσι ώστε να παρουσιαστεί σαν «διαστημικό παραμύθι».

 

Όπως πολύ εύστοχα είπε ο Σπύρος, Παλαιά Διαθήκη και Γκαλάκτικα! Θεώρησα πως το πρωτότυπο κείμενο προσφέρεται για πολύ όμορφες αναζητήσεις στον κόσμο της φαντασίας, ασχέτως αν ορισμένοι πιστεύουν πως τα γεγονότα που αναφέρονται στα αρχαία κείμενα συνέβησαν ακριβώς όπως παρουσιάστηκαν ή όχι. Με λίγα λόγια, είναι ένα παραμύθι ΕΦ που πατάει στην εντυπωσιακή ιστορία της Γένεσης και της Αποκάλυψης και δεν έχει σκοπό ούτε να προπαγανδίσει, ούτε να προάγει δογματικά πιστεύω, ούτε να προσηλυτίσει, αλλά ούτε και να θίξει την πίστη ορισμένων. Αν έχει κάποιο σκοπό, έχει μόνο να προβληματίσει. Πχ θα γινόμασταν καλύτεροι και ανώτεροι εξελικτικά ως είδος - όπως οι Ξένοι - αν ενστερνιζόμαστε όσα λέει η θρησκεία μας για την αμοιβαία αγάπη και συμπαράσταση; Που πάμε τελικά ως είδος; Μας αρέσει ο κόσμος έτσι όπως τον έχουμε διαμορφώσει; Τι θα συνέβαινε αν κάναμε πράξη αληθινή, ως έθνη, το «αγαπάτε αλλήλους;» Θα γινόμασταν αυταρχικοί και φανατικοί όπως εκείνοι, αλλά εξίσου ανώτεροι; Ή μήπως θα κατακτούσαμε τελικά την αυτοπραγμάτωση μακριά από δογματισμούς; Επίσης, μιας και πρόκειται για το τέλος όλων, ήθελα να μεταφέρω το αίσθημα της απόγνωσης που έχει κάποιος όταν έχει αφήσει όλες του τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Επίσης, βασικό σαν κείμενο ΕΦ, ήταν να εξάψει την φαντασία και να ταξιδέψει σε κόσμους μακρινούς. Το ότι βασίζεται σε θρησκευτική ιστορία, θαρρώ πως δεν θα έπρεπε να προκαταβάλλει κανέναν εδώ μέσα, ως Έλληνες συγγραφείς που τολμούν να καταπιαστούν με καθετί φανταστικό. Αν δεν δείξουμε εμείς ανοιχτό μυαλό, και δεν εξερευνήσουμε πτυχές αμφιλεγόμενες, ποιοι θα το κάνουν; Αντιλαμβάνεστε επίσης πως αυτή η τόσο κλασσική και γνωστή ιστορία δεν μπορεί να έχει έναν πρωταγωνιστή, όπως και δεν έχει στο πρωτότυπο κείμενο. Πώς να το κάνουμε, κάποιες ιστορίες είναι πιο μεγάλες σε κλίμακα, περιγράφουν τον κόσμο μας, δεν είναι ανθρωποκεντρικές. Αυτό δεν σημαίνει πως είναι σωστό να τις υποβαθμίζουμε στα μάτια των αναγνωστών. Αν δεν είναι δημοφιλείς ως ιστορίες, το δέχομαι, οκ. Σε μένα πάντως όλες οι ιστορίες έχουν την ίδια βαρύτητα.

 

Η κοσμοπλασία πατάει σε πολύ γνώριμα μονοπάτια, επομένως, προσωπική μου άποψη είναι πως δεν είναι και τόσο δαιδαλώδης αν την διαβάσει κάποιος με αργό, φυσιολογικό ρυθμό. Άνετα μπορείς να διακρίνεις τις οικείες αναφορές πίσω από την διαστρέβλωση των γεγονότων και τα καλολογικά στοιχεία.

 

Επίσης, να τονίσω πως η ιστορία είναι τελείως αυτόνομη και γράφτηκε για τις ανάγκες του διαγωνισμού μέσα Γενάρη, τότε που χιόνιζε, όταν πρόλαβα να βρω πολύτιμο χρόνο από τις υποχρεώσεις μου. Δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την τριλογία φαντασίας σαν πλοκή ή σύμπαν. Το κοινό σημείο που αναφέρω είναι η φύση της Σκοτεινής Ύλης (εκεί την αναφέρω ως Μαύρος Αιθέρας για τις ανάγκες του fantasy) σαν ένα είδος άχρονου χώρου’ κάτι σαν ακατέργαστος χωροχρόνος ένα πράγμα, όπου ο χρόνος παύει να κυλά. (συνδέοντας ταυτόχρονα τον χρόνο με τον εκφυλισμό της ενέργειας και την εντροπία, σύμφωνα με μια θεωρία του Boltzmann όπως πολύ σωστά εντόπισε ο Αντώνης).

 

Όσον αφορά τις παρομοιώσεις. Ήταν πολλές, πράγματι. Η γλώσσα των αριθμών όμως, δεν λέει πάντα την αλήθεια. Για παράδειγμα: 2.7 παρομοιώσεις μέσο όρο, σε κάθε σελίδα, για ένα κείμενο που καταπιάνεται με την Δευτέρα Παρουσία, δεν είναι υπερβολικός αριθμός. Όμως, αυτό που δεν φαίνεται από την παραπάνω δήλωση είναι πως οι περισσότερες ήταν στριμωγμένες στην αρχή και στο τέλος του διηγήματος, γι αυτό και ξένισαν. Από την άλλη, ο επικός και καταστροφικός χαρακτήρας των συγκεκριμένων σημείων δικαιολογούν πλήρως την χρήση σχημάτων λόγου, έτσι ώστε να χρωματίσουν εντυπωσιακά το μυθικό – φανταστικό στοιχείο. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πρόκειται για διαγωνισμό ιστοριών ΕΦ, κι όχι ιστορικών δοκιμίων. Επομένως, η αλήθεια, ως συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση: σε ορισμένα σημεία ξέφυγαν παραπάνω απ’ όσες χρειάζονταν, ειδικά εκεί που είναι διπλές, όπου άνετα θα μπορούσαν να λείπουν ή να μετουσιωθούν σε μεταφορές. Νομίζω όμως πως είναι μικρή λεπτομέρεια, εφόσον οι περισσότερες ήταν πετυχημένες και κατάφεραν να ενισχύσουν το επικό στοιχείο. (Εδώ να πω στην Αταλάντη πως ο αέρας είναι ρευστό σώμα. Δεδομένου πως η Σφαίρα είναι ένα ουράνιο σώμα που παραμορφώνει τον χωροχρόνο, στρεβλώνει δηλαδή και συμπιέζει την πραγματικότητα, καθώς αυξάνεται η βαρυτική αλληλεπίδραση με την Γη, θεωρώ πως το ιξώδες του αέρα επηρεάζεται κι ως εκ τούτου γίνεται παχύρρευστος. Είναι συμφορημένος ο χώρος δηλαδή, συμπιεσμένος, δεν θα είναι και ο αέρας που ρέει μέσα του; Το αναιμικός, αν και πλεονασμός όντως, εκφράζει ουσιαστικά πως φυσά άτονα, υποτονικά, για τον παραπάνω λόγο).

 

Αντώνη. Το σχόλιο σου για την ευγονική πολύ εύστοχο.

 

Γεννά πολλές προεκτάσεις και προσωπικά με αιφνιδίασε. Δεν είχε όμως καμία σχέση με αυτό που είχα στο μυαλό μου. Η συλλογή του dna και το ξεδιάλεγμα προέκυψε από το εξής ερώτημα: Πως μπορεί να γίνει σε πλαίσιο ΕΦ πράξη η φράση «στην Δευτέρα Παρουσία θα κριθούν ζωντανοί και νεκροί. Οι αγαθοί θα πάνε πλάι Του, και οι υπόλοιποι θα καταστραφούν»; Καταλαβαίνετε τον συνειρμό. Μιας και το dna είναι ένας διαρκώς εξελισσόμενος κώδικας πληροφοριών που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς πως «μελετώντας» το, μπορείς να «κρίνει» κάποιος και τις παλιές γενιές και την «απόδοση» τους στο μακρύ ταξίδι της ζωής.

 

Για όσους είχαν πρόβλημα με το επικριτικό, κυρηγματικό ύφος: Δεν μου λέτε, αν δεν μας τα «ψάλλουν» την Ημέρα της Κρίσης, πότε θα το κάνουν;

 

Επίσης, για όσους δεν πείστηκαν από την … ευφράδεια του ξένου νομίζω πως όλοι ξέρουμε πως αυτός που θέλει να κάνει κήρυγμα δεν χρειάζεται απολύτως καμία αφορμή για να το κάνει. Είναι προϊδεασμένος, αμετάπειστος και ισχυρογνώμον, πράγμα που ο συγγραφέας (εγώ δηλαδή) εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο για να παρουσιάσει την ιστορία του κόσμου!
Σπύρο MadnJim φαντάζομαι πως στην Ημέρα της Κρίσης θα είναι πολύ αργά για καινούριες ευκαιρίες. Επομένως, οι Ξένοι δεν ήρθαν να μας σώσουν, ήρθαν ως φανατικοί να πεθάνουν πλάι μας, σίγουροι όμως πως ως ανώτερα όντα θα έχουν καλύτερη τύχη από εμάς. (Θα έχουν στα αλήθεια όμως;) Οι μεγάλοι, άμεπτοι, τέλειοι αδερφοί ένα πράγμα, που φοράνε παρωπίδες. Ήρθαν να επιβάλλουν μια γενική Συστράτευση, (μια ερμηνεία της λέξης Αρμαγεδδών). Η ισοπέδωση είναι προϊόν δικής τους λογικής.

 

Αν φαίνονται ακραίες οι αντιδράσεις και το παραλήρημα του Ξένου, το ίδιο τρελό και ακραίο φαίνεται και στα δικά μου μάτια η αυτοχειρία ενός φανατικού 18χρονου που ανατινάσσεται παίρνοντας μαζί του δεκάδες ανθρώπους για να πάει στον παράδεισο. Να μην ψάχνουμε να βρούμε λογική εκεί που δεν υπάρχει.

 

Εδώ να τονίσω το εξής:
Α) Ο Δημιουργός δεν εμφανίζεται. Δεν μας αποκαλύπτεται η βούληση Του.
Β) Τα πάντα αναλύονται μέσα από τα μάτια του Ξένου. Είναι φανατικός θρησκόληπτος που έχει διαστρεβλώσει την αλήθεια και νομίζει πως είναι καλύτερος σαν ον γιατί εξελίχθηκε εκρηκτικά; Είναι κάτι δηλαδή σαν τους γραμματείς και τους φαρισαίους και όταν θα έρθει η ώρα όπου θα κριθεί πραγματικά, θα τον περιμένει μια δυσάρεστη έκπληξη; Ότι ξέρετε, ξέρω!

 

Η σύνδεση με το θέμα υπάρχει. Το προπατορικό αμάρτημα άλλαξε ριζικά τους ανθρώπους, σύμφωνα με την θρησκεία.

 

Τα είδωλα που απέτυχαν (μηχανές) είναι μια ύπουλη αναφορά (ή παραβολή) για το χρυσό μοσχάρι της παλιάς διαθήκης, και γενικώς το πόσο ανεπαρκής μπορεί να φανεί η τεχνολογία ακριβώς την στιγμή που την χρειαζόμαστε περισσότερο. Πόσες φορές δεν χάλασε κάτι την στιγμή που ήταν απαραίτητο να το χρησιμοποιήσεις; Κάτι που είχες εναποθέσει την πίστη σου σ΄ αυτό;

 

Ο Πρέσβης ήταν πολύτιμος για το διήγημα. Ευχαριστούμε θερμά τον Πρέσβη για τις υπηρεσίες του! Αντίο Πρέσβη!

 

Αυτά! Αν ξέχασα να πω κάτι ή δεν κάλυψα ορισμένους, πολύ ευχαρίστως να απαντήσω!

Ευχαριστώ όλους για τον χρόνο που ξοδέψατε!

 

 

Edited February 25, 2017 by Mournblade