Solonor Posted January 19, 2017 Share Posted January 19, 2017 Όνομα Συγγραφέα:Είδος: Επιστημονική φαντασία.Βία; Ναι.Σεξ; Μόνο τα δεινά αυτούΑριθμός Λέξεων: 3844Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Για τον 44ο Διαγωνισμό σύντομης Ιστορίας με θέμα: ο κόσμος που γνωρίζαμε, άλλαξε για πάντα. Αρχείο: ΝΥΧΤΑΑΘΑΥΜΑΤΗfinal.docx Οι γλώσσες του αγοριού και της γριάς σμίγουν. Μια κλωστή από σάλιο γεφυρώνει τα χείλη τους σαν ξεκολλούν. Αν το παρουσιαστικό του παιδιού δεν πρόδιδε αφρικανική καταγωγή, θα μπορούσε να είναι εγγονός της. «Τι θα κάνω χωρίς εσένα;» λέει το αγόρι. Το πουκάμισό του, ήταν στη μόδα πριν σαράντα χρόνια. Η γριά βλεφαρίζει. Ωχρό δέρμα κρέμεται από το πηγούνι της. «Κατάλαβέ με», λέει. «Υπάρχει λόγος». «Υπάρχει λόγος, υπάρχει λόγος…» Το αγόρι χειρονομεί. «Τι λόγος υπάρχει για να πετάξεις τέτοιο δώρο;» Το χέρι της γριάς ξεκουκουλώνεται από το πάπλωμα, βρίσκει τον παιδικό πήχη. Τα δάχτυλά της τρέμουν στο μαύρο δέρμα του. «Μη θυμώνεις, αγάπη μου. Έχεις δίκιο. Πρέπει να μάθεις…» 1. Ο Μελίτης πρόσθεσε: «όχι παππούς, Τζο. Ως πατέρας του παιδιού θα ‘πρεπε να ‘χες υπογράψει». Ο Τζο τινάχτηκε, «τι είπες, ρε πούστη;» Οι δυο άντρες του Μελίτη, τον σταμάτησαν καταμεσής του διαδρόμου. Ήταν τόσο ελαφρύς, που τα πόδια του απογειώθηκαν από το πλαστικό δάπεδο. Μια νοσοκόμα κοντοστάθηκε. Το σαμπό της χόρευε, όσο οι μπράβοι ανάγκαζαν τον Τζο να κάτσει στις πορτοκαλί καρέκλες. Μετά, τους προσπέρασε βιαστικά. Ο Τζο καμπούριασε στο λερό τζιν του. «Δεν την έχω πειράξει ποτέ την κορούλα μου», κλαψούρισε. Στη ρίζα του αντίχειρα είχε μια ξεθωριασμένη μουτζούρα. Ο δόκτωρ Βαλτετσιώτης είχε πει στον Μελίτη, πως ο τύπος ήταν τριάντα επτά χρονών. Έμοιαζε πενήντα. Από κάπου σφύριξαν λάστιχα αυτοκινήτου. Ακολούθησαν θόρυβοι, οχλοβοή. Ήταν πυροβολισμοί αυτοί οι κρότοι; Ο ασύρματος ενός μπράβου ζωντάνεψε. Η φωνή ζητούσε βοήθεια στην είσοδο. Ο Μελίτης δεν είχε ξανακούσει πανικό σε ασύρματο υπαλλήλου του. Ήταν ανάγκη εκείνος ο μαλάκας να βγει στο youtube απόψε; Πόσο περίμενε να ζήσει ο πατέρας του αν δεν δοκίμαζε να αναγεννηθεί; Στην τηλεόραση, στο άδειο γκισέ του ορόφου, ο Μελίτης είδε την οθόνη διαιρεμένη σε τηλεοπτικά παράθυρα. Γραβατωμένοι, ταγερωμένες κι ένας αστυνομικός, κουνούσαν τα χείλη τους. Στην τιτλοκορδέλα που τσουλούσε χαμηλά, επαναλαμβανόταν η λέξη εκτρωγέννηση. Ο ασύρματος τώρα μπούκωνε από φωνές. Στο κλιμακοστάσιο, στην κουζίνα, στις εξόδους κινδύνου. Ο Μελίτης τον άρπαξε από το πέτο του μπράβου. «Μελίτης», είπε. «Τι συμβαίνει;» «Κύριε Μελίτη…» Φουρφούρισμα. «Δεχόμαστε επίθεση». Ένας άντρας διέσχισε τρέχοντας τη διασταύρωση του διαδρόμου στο βάθος. Κρατούσε πιστόλι. «Χρειαζόμαστε ενισχύσεις, κύριε Μελί…» Ο κρότος, συνέπεσε με τη διακοπή της φράσης στον ασύρματο. Ο Μελίτης σιγουρεύτηκε: ήταν πυροβολισμός. Πέταξε τον ασύρματο. Στην τηλεόραση, ένας δημοσιογράφος κρατούσε μικρόφωνο με σήμα διεθνούς καναλιού. Η αυλή της κλινικής είχε κοσμοπλημμυρίσει. Νιφάδες χιονιού στραφτάλιζαν σε σκούφους και κασκόλ. Κανείς δεν κρατούσε πανό ή πλακάτ. Ο Μελίτης είδε ρόπαλα, λοστούς, σφυριά. Η κάμερα εστίασε σε μια γριά σ’ αναπηρικό καροτσάκι, σ’ ένα φασκιωμένο κοριτσάκι, σ’ έναν τύπο με μια καραμπίνα. Όταν εκείνος ο μαλάκας έλεγε στο βίντεο, πως απόψε θα ξαναδοκιμάσουν το πείραμα που σκότωσε τον πατέρα του κι ένα βρέφος, δεν φανταζόταν πως έκανε διαφήμιση. Ο Μελίτης πάτησε το κουμπί και στη μαύρη οθόνη είδε κοκκάλινα γυαλιά και ξυρισμενα μάγουλα, οργωμένα από ακμή. Ο εαυτός του είχε την ίδια έκφραση με τους πολιορκητές της κλινικής. 2. Ο Μελίτης βρόντηξε την πορτοκαλί πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο. Ο δόκτωρ Βαλτετσιώτης, η νοσοκόμα κι ο προγραμματιστής σάστισαν. Δούλευαν όλοι στο ίδιο μηχάνημα από λευκό πλαστικό: τον Αναγεννητή, όπως το είχε βαφτίσει ο Βαλτετσιώτης. Ο μαλάκας στο youtube το ανεβοκατέβαζε Εκτρωγεννητή, επειδή το παιδί βγήκε παραμορφωμένο. Πριν πεθάνει, ανακάλυψαν πως οι αναμνήσεις του γέρου του, είχαν σκορπίσει σε αμέτρητες, διεστραμμένες προσωπικότητες. Ρίσκαρε κι ο Μελίτης να δει την κατακερματισμένη προσωπικότητα της γυναίκας του, σ’ ένα σχιζοφρενές έκτρωμα. Όμως είχε αποδεχθεί το ρίσκο. Και το κόστος. Ολόκληρη η πολυετής έρευνα του Βαλτετσιώτη, είχε χρηματοδοτηθεί από ανθρώπους σαν τον Μελίτη, που είχαν θυσιάσει περιουσίες κι επιχειρήσεις, προκειμένου να ξαναδούν τους αγαπημένους τους, στα μάτια ενός νέου, βρεφικού προσώπου. Ο ίδιος ο Μελίτης είχε ρευστοποιήσει κεφάλαια, είχε ξεπουλήσει μετοχές κι ακίνητα, είχε παραχωρήσει ένα ιδιωτικό νησί. Είχε δανειστεί. Απόψε, ήταν η σειρά του. Ο Βαλτετσιώτης τον είχε διαβεβαιώσει πως είχαν ελπίδες. Ναι, είχαν πειραματιστεί κι αποτύχει σε διάφορα στάδια, με έμβρυα μηνών ως και νεογνά –σαν την περίπτωση του πατέρα του μαλάκα. Όμως τώρα θα δοκίμαζαν με μωρό, λίγο πριν γεννηθεί. Ο Μελίτης έκλεισε την πόρτα. Τη φασαρία αντικατέστησε το κροτάλισμα του πληκτρολογίου του προγραμματιστή, το θρόισμα του εξαερισμού και των ανεμιστήρων του Αναγεννητή. Το επιβλητικό μηχάνημα έπιανε ολόκληρο το δωμάτιο, όλο κουμπιά, διακόπτες, οθόνες, πάνελ και λευκές επιφάνειες. Στο κέντρο, μια νοσοκόμα έκρυβε με το σώμα της έναν πάγκο μ’ εργαλεία κι έναν νιπτήρα. Μπροστά της, σ’ ένα χειρουργικό τραπέζι, ήταν ξαπλωμένη η έγκυος. Το πράσινο σεντόνι που τη σκέπαζε, είχε μια οπή για τη φουσκωμένη κοιλιά της. Σε μια σκοτεινή οθόνη φαινόταν ένα έμβρυο. Το κοριτσάκι της. Το νέο κορμί της γυναίκας του Μελίτη. Ο Μελίτης είχε δει στα χαρτιά, πως η έγκυος είχε μόλις κλείσει τα δεκατέσσερα. Οι πιο έμπιστοι διευθυντές του, επέμεναν πως ήταν θύμα του πατέρα της. Οι ίδιοι δεν είχαν δοκιμάσει πρέζα ποτέ, όμως ποιος δεν έχει δει ναρκομανή να σέρνεται στα πεζοδρόμια; Η ζωή αυτή, στη μαύρη οθόνη, δεν ήταν ευχή, ήταν κατάρα. Θα τους έκανε χάρη. Δεξιά από την πόρτα, η γυναίκα του Μελίτη καθόταν σε μια ιατρική καρέκλα. Ήταν αναίσθητη κι από πάνω της αιωρούταν ένα ογκώδες λευκό κράνος. Δέσμες από καλώδια το συνέδεαν με τον Αναγεννητή. Ζώνες στη μέση και τους σκελετωμένους ώμους, τσαλάκωναν το μεταξένιο νυχτικό της. Τα νύχια της ήταν βαμμένα κόκκινα. Αν αποτύχει το πείραμα, θέλω να φύγω με στυλ, είχε πει του Μελίτη. «Αστυνομία;» ρώτησε ο Βαλτετσιώτης με το χέρι σε μια οθόνη αφής στο κράνος της. Ο γιατρός ήταν λιγνός και καμπούρης. Αριθμημένες τρίχες αωρούνταν στο ασπρουλιάρικο κρανίο του. Με διαφορετικό ντύσιμο, θα έμοιαζε με τον Τζο. Ίσως να έφταιγε η έρευνα, ίσως η μόνη διαφορά τους να ήταν το χρώμα της σκόνης, ίσως να ήταν κι αυτός άρρωστος. «Όχι», απάντησε ο Μελίτης. Αλήθεια, πού ήταν η αστυνομία; «Τότε; Πρόλαβαν να μαζευτούν διαδηλωτές;» «Ούτε. Οι διαδηλωτές μπορούν να περιμένουν να φτιάξει ο καιρός. Οι ετοιμοθάνατοι, όχι» είπε ο Μελίτης. «Απλοί άνθρωποι είναι». 3. Ο Μελίτης χάιδεψε το χέρι της γυναίκας του. Ανάγλυφες γαλάζιες φλέβες διακλαδίζονταν στα κόκκαλά της. «Μήπως να αναβάλλαμε…» πήγε να πει ο Βαλτετσιώτης. «Δεν θ’ αναβάλλουμε τίποτα», τον διέκοψε ο Μελίτης. Ο προγραμματιστής που δούλευε στην άλλη άκρη του Αναγεννητή, πάτησε το κουμπί του ποντικιού, κλικ-κλικ, κλικ-κλικ… Κλικ. Έσπρωξε την τροχήλατη καρέκλα του πίσω, προς το παράθυρο. Σταύρωσε τα χέρια στον σβέρκο. «Έτοιμο». Ο Βαλτετσιώτης σκούπισε τα δάχτυλα στη ρόμπα του κι άγγιξε την οθόνη αφής στο κράνος. Έγνεψε στη νοσοκόμα που πήρε από τον πάγκο δυο βελόνες είκοσι εκατοστών. Ελαστικοί σωλήνες τις συνέδεαν στον Αναγεννητή. Στο κράνος, τέσσερα λαμπάκια πρασίνισαν. Η νοσοκόμα μετέφερε το βάρος της από το ένα πόδι στο άλλο. Έπειτα σήκωσε τις βελόνες πάνω από τη γυμνή κοιλιά του κοριτσιού. Μια ριπή από έξω τη διέκοψε. Η πόρτα άνοιξε. «Είναι εδώ», είπε ο Τζο. «Πρέπει να φύγουμε!» Μπήκε μέσα κι έκλεισε την πόρτα. Ασύρματοι και φωνές σίγησαν. «Δεν θα πάμε πουθενά», είπε ο Μελίτης. «Έχεις υπογράψει». «Είναι η κόρη μου!» «Αυτό να το σκεφτόσουν όταν της έσπερνες τον σπόρο που τώρα θες να ξεφορτωθείς». Ο Βαλτετσιώτης πισωπάτησε κι έβαλε το ισχνό σώμα του μπροστά στη γυναίκα του Μελίτη. Ο Τζο βρέθηκε στήθος με στήθος με τον Μελίτη που δεν μετακινήθηκε εκατοστό. «Δεν το έκανα», είπε ο Τζο κι έσφιξε τη γροθιά του. Ο Βαλτετσιώτης έβηξε. «Είναι αλήθεια. Είναι. Και τώρα, αν μου επιτρέπετε…» «Ξεκίνα», είπε ο Μελίτης. Δεν τον ένοιαζε τι είχε κάνει ο Τζο με την κόρη του. Τον ένοιαζε τι θα ‘κανε ο Βαλτετσιώτης με το έμβρυο στην κοιλιά της. Κι έπρεπε να συντομεύει κι ας είχαν σταματήσει οι πυροβολισμοί. «Τον σκότωσα», μονολόγησε ο Τζο. Γιατί είχαν σταματήσει οι πυροβολισμοί; Η πόρτα άνοιξε και χτύπησε στον Τζο. Μέσα μπήκαν δυο άγνωστοι με μουσκεμένα μπουφάν. Ο μεγαλύτερος κρατούσε καλάσνικοφ, ο άλλος γκλοκ. Είχαν όμοια μάτια κι ηλικίες πατέρα και γιου. Στην πλάτη του μικρότερου, κρεμόταν μια παραφουσκωμένη τσάντα με δυο μικροσκοπικά χεράκια. «Ακίνητοι», φώναξε ο μεγαλύτερος. Ο Τζο χίμηξε. Οι πυροβολισμοί κούφαναν τον Μελίτη, που είδε τον Τζο να παλεύει με τον νεότερο, πήγε να βοηθήσει, μα ο μεγαλύτερος του ‘ριξε μια κοντακιά κατακούτελα. Τα γυαλιά τού ‘πεσαν, το αντιμικροβιακό δάπεδο αποδείχθηκε σκληρό κι ο Μελίτης στραμπούληξε τον καρπό του. Είδε τον Τζο ξαπλωμένο πίσω από τέσσερα στρατιωτικά άρβυλα. «Τι κάνατε, ηλίθιοι!» τσίριξε ο Βαλτετσιώτης. Ο Τζο σηκώθηκε, «Μάνια;» οι μύτες των παπουτσιών του αλληθώρισαν προς το χειρουργικό τραπέζι. Ο Μελίτης μάζεψε τα γυαλιά του και σκαρφάλωσε στην ιατρική καρέκλα. Είδε τον Τζο και τον Βαλτετσιώτη να παραμερίζουν τη νοσοκόμα και να γέρνουν πάνω από το κορίτσι. Στο πράσινο σεντόνι εξαπλωνόταν μια σκοτεινή κηλίδα. 4. «Συνειδητοποιείτε τι κάνατε;» σύρισσε ο Βαλτετσιώτης. Είχε το ένα χέρι στο λαιμό του κοριτσιού, το άλλο στην πληγή, ψηλά στο στήθος. «Συνειδητοποιείτε τι κάνουμε εδώ πέρα;» «Ξέρουμε πολύ καλά τι κάνετε, γιατρέ», απάντησε ο γέρος. «Γι’ αυτό ήρθαμε. Λοιπόν, εσύ κι εσύ! Στο παράθυρο. Τώρα!» Ο Μελίτης υπάκουσε. Έτριψε το φρέσκο καρούμπαλο κι απομακρύνθηκε από τη γυναίκα του. Ο καρπός του πονούσε. Ο Τζο τον ακολούθησε. Λίγο πιο πέρα, ο προγραμματιστής μασούσε τσίχλα με ανοιχτό το στόμα. Ο γέρος γύρισε στον δικό του. «Άντε!» Ο νεαρός απίθωσε προσεκτικά την τσάντα στο πάτωμα. Έλυσε ένα μωρό, το πολύ τριών ετών. Ο Μελίτης μύρισε ούρα. Ο γέρος στράφηκε στον Βαλετσιώτη. «Ζει;» «Ζει», είπε ο γιατρός. Τα δάχτυλά του γυάλιζαν από το αίμα. Ο γέρος έτεινε το πηγούνι του στο μωρό. «Πού τη βάζουμε;» Ο Βαλτετσιώτη έδειξε την καρέκλα. Ο Μελίτης είδε τον γέρο να πηγαίνει να λύσει τη γυναίκα του. «Βαλτετσιώτη…» Ο γέρος κόλλησε την κάννη του καλάσνικοφ στο αυτί της. «Δικιά σου είναι, ε; Θες να τελειώνουμε μαζί της μια και καλή;» Ο Μελίτης κρατήθηκε από το περβάζι. Από κάτω ηχούσαν σειρήνες. «Περίμενε», είπε ο Βαλτετσιώτης. Έδωσε οδηγίες στη νοσοκόμα. Εκείνη άφησε τις βελόνες, έσκισε το σεντόνι, βρήκε ιώδιο, γάζες και πίεσε την πληγή. Ο Βαλτετσιώτης συνεννοήθηκε με τον προγραμματιστή, πήγε στην καρέκλα και πάτησε ένα κουμπί στο κράνος. Μόλις τα πράσινα λαμπάκια έσβησαν, σήκωσε το κράνος κι έλυσε τη γυναίκα του Μελίτη. Ο γέρος πήγε να βοηθήσει, αλλά η γυναίκα πρέπει να ζύγιζε όσο ο Τζο κι ο Βαλτετσιώτης τα κατάφερνε. Την ακούμπησε μαλακά σε μια γωνιά. Το κορμί της διπλώθηκε μπροστά, το κεφάλι της κρεμάστηκε. Το δέρμα του κρανίου της ήταν στιλπνό. Η όραση του Μελίτη θόλωσε. Έτριψε τα βλέφαρά του κάτω από τα γυαλιά. Ο νεαρός πήγε προς την καρέκλα, σκόνταψε, κόντεψε να πέσει με το μωρό, ο γέρος τον έβρισε κι εκείνος βρήκε την ισορροπία του. Έβαλε το μωρό στην καρέκλα. Ο Βαλτετσιώτης κατέβασε το κράνος που σταμάτησε δέκα πόντους πριν το κεφαλάκι. Η μικρή κοιμόταν. Έξω από την πόρτα, ακούστηκαν βήματα. «Τράβα», είπε ο γέρος. Το καρύδι στον λαιμό του νεαρού χοροπήδησε. Ο γέρος έφτυσε χάμω, μουρμούρισε «άχρηστε» κι έφυγε. Ο νεαρός έσφιξε το πιστόλι στα δυο χέρια και σημάδεψε τον Βαλτετσιώτη. Το φρύδι του γιατρού σηκώθηκε. Ο Μελίτης είχε κάνει δυο βήματα, όταν αντίκρισε το σκόπευτρο του γκλοκ. Δεν ήταν σταθερό, αλλά η ταλάντωση τον κέντραρε. Ο νεαρός μηρύκαζε αέρα. Ο Μελίτης επέστρεψε στο παράθυρο. Από έξω ακούστηκαν ανταλλαγές πυρών. Δυο απανωτές κραυγές. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο γέρος. Άλλαξε γεμιστήρα. Ο γιατρός ρύθμισε τον βραχίονα του κράνους. Το έφερε στο κεφάλι του μωρού, πάτησε κουμπιά και περίμενε. Η οθόνη αφής φωτίστηκε. «Γιατρέ», είπε η νοσοκόμα. «Έχουμε πρόβλημα». Το σάλιο κόλλησε στον λαιμό του Μελίτη. Η ανάσα της εγκύου, έβγαινε σε κοφτά αγκομαχητά. Μια δεύτερη κηλίδα μούλιαζε το πράσινο σεντόνι, αυτή τη φορά ανάμεσα από τα πόδια της. Οι κεντημένες κουρτίνες αφήνουν μια χαραμάδα ήλιο στο δωμάτιο. Στην οθόνη μιας ολοτοίχιας τηλεόρασης αντανακλάται σκόνη. Τα δάχτυλα της γριάς σκαρφαλώνουν στο πουκάμισο του αγοριού. Ο δείκτης γαντζώνεται στην ανοιχτή κουμπότρυπα. «Όσα σου λέω, τα ξέρουν ελάχιστοι… Κι ας είχε γίνει ντόρος. Η αστυνομία μάς σεβάστηκε». Το αγόρι κουμπώνει το πουκάμισο και κλείνει την παλάμη της στις χούφτες του, να τη σταματήσει να τρέμει. «Κι εσύ; Πώς τα έμαθες;» «Τα περισσότερα από τις κάμερες ασφαλείας. Τα υπόλοιπα…» 5. «Μπαμπά;» Το κορίτσι είχε βγει από τη νάρκωση. Πήγε να σηκωθεί, έσφιξε τα δόντια, στέναξε, ξαναξάπλωσε. Η νοσοκόμα σφούγγισε το μέτωπό της με μια πετσέτα. Ο Τζο έτρεξε προς το χειρουργικό τραπέζι. Η ριπή τον σταμάτησε. Σοβάδες και σκόνη έλουσαν τον Μελίτη. «Κάτσε ‘κει, διάολε!» φώναξε ο γέρος. «Είναι η κόρη μου!» Ο γέρος χαμήλωσε το όπλο. Πέταξε πίσω την κουκούλα του μπουφάν του κι έξυσε τη φαλάκρα του. «Λυπάμαι», είπε με επίπεδη φωνή. «Αλλά θα ζήσει η εγγονή μου». Ο Μελίτης είχε συνηθίσει τα πυρά λες κι ανήκαν στην πρωτευουσιάνικη ηχορύπανση. «Τζο», φώναξε ο Βαλτετσιώτης. «Πήγαινε πίσω». «Όχι», είπε ο Τζο. Ο γιατρός έριξε μια γροθιά στο μηχάνημα κι αμέσως έσπευσε να το ψηλαφήσει, να βεβαιωθεί ότι δεν έχει σπάσει και να το χαϊδέψει φευγαλέα. «Έλεγα να μην το πω, αλλά εσύ εσύ είσαι ανεπίδεκτος… Εσύ δεν ήσουν που την πουλούσες για τη δόση σου; Σε πόσους την έδωσες μέχρι να μείνει έγκυος; Τώρα θυμήθηκες πως έχεις κόρη;» «Πουλούσες το παιδί σου, ρε κερατά;» είπε ο γέρος και σκόπευσε το κεφάλι του Τζο. «Μη!» ούρλιαξε το κορίτσι, «Μη τον μπαμπά μου!» Τα γόνατα του Τζο λύγισαν. Ανάμεσα σε λυγμούς επαναλάμβανε, «τον σκότωσα. Αυτόν που της το ‘κανε, τον σκότωσα». «Αρκετά», είπε ο Βαλτετσιώτης και φώναξε τον προγραμματιστή. «Τριάντα δευτερόλεπτα!» απάντησε εκείνος. «Ο επαγγελματισμός σας, δόκτωρ Βαλτετσιώτη, είναι αξιοθαύμαστος», είπε ο Μελίτης που είχε ξεμπερδέψει με τα ηθικά διλήμματα από την πρώτη φορά που κόντεψε να χάσει τη γυναίκα του από την αρρώστια. Τώρα, ίσως να έφταιγε που ανάμεσά τους, παρεμβαλλόταν το χειρουργικό τραπέζι, ίσως πάλι να έφταιγαν οι σοβάδες, το καρούμπαλο κι ο πονεμένος του καρπός. Πάντως δεν κοιτούσε τη γυναίκα του. Κοιτούσε το κορίτσι. «Λυπάμαι για τη γυναίκα σας, κύριε Μελίτη. Αλλά έχουμε ακόμα ελπίδες να κάνουμε ένα θαύμα απόψε», αποκρίθηκε ο Βαλτετσιώτης. Ο Μελίτης θα του ‘λεγε πως νωρίτερα, είχε προτείνει να αναβάλλουν το πείραμα. Τι είχε αλλάξει; Δεν πρόλαβε να μιλήσει. Οι ανεμιστήρες του Αναγεννητή ξεψύχησαν. Τα πάντα σκοτείνιασαν. 6. Στο σκοτάδι, πρώτα επανήλθαν οι φωνές. Τα όπλα ακολούθησαν. Ο Βαλτετσιώτης έβγαλε ένα μακρόσυρτο, «όχι!» Ο προγραμματιστής έβρισε. Το δωμάτιο παλλόταν στον ρυθμό της ανάσας του κοριτσιού. «Μην κουνηθεί κανείς!» Ήταν ο γέρος. Αν τα φώτα άναβαν τώρα, ο Μελίτης θα ‘πρεπε να κρύψει το χαμόγελό του. Του το ‘κοψε μια δέσμη φωτός. Είχε κανονίσει προσωπικά την αγορά μιας πανάκριβης εφεδρικής γεννήτριας για την κλινική. Το κινητό φώτισε το μωρό στην ιατρική καρέκλα. Το ρεύμα δεν είχε έρθει. Ο Μελίτης εξέπνευσε. «Τι… Τι κάνουμε;» τραύλισε ο νεαρός με το κινητό στο ένα χέρι και το γκλοκ στο άλλο. Το κορίτσι βόγγηξε. Το κάθιδρο πρόσωπό της, έλαμψε στον φακό του κινητού. Ο Μελίτης είχε ξεχάσει πως την είχε επιλέξει για την ομορφιά της. «Διακοπή ρεύματος», είπε. «Τέλειωσαν όλα. Λυπάμαι για το θαυμα που περιμένατε, γιατρέ, αλλά το μόνο που θα συμβεί απόψε, είναι η γέννηση αυτού του παιδιού». Περπάτησε θαρρετά ως τον Βαλτετσιώτη, που αγκάλιαζε ένα κουτί του Αναγεννητή. «Σήκω», είπε και τον τράβηξε από τη μασχάλη. Ο γέρος τούς ακολούθησε. Στάθηκαν δίπλα στο χειρουργικό τραπέζι, οι τρεις τους από τη μια, η νοσοκόμα κι ο Τζο από την άλλη. Ο Μελίτης έσπρωξε τον Βαλτετσιώτη στα πόδια του κοριτσιού. Ο νεαρός ήρθε, άφησε το γκλοκ στον πάγκο κι έσκυψε για να φέξει με το κινητό. Η νοσοκόμα πίεζε μια γάζα στην πληγή. Ακούστηκαν βήματα από έξω. Κάποιος ρωτούσε: «πού είναι». Ο Μελίτης έσπρωξε τα γυαλιά που όλο γλιστρούσαν στη μύτη του. Το κινητό φώτισε το πρόσωπο του γέρου. «Κάτσε ‘σύ εδώ, να βοηθάς μ’ αυτό το μαραφέτι», είπε στον νεαρό. «Αφού δεν μπορούμε να σώσουμε το δικό μας παιδί, ας σώσουμε αυτό». Βγήκε έξω. Ο Μελίτης άκουσε συνομιλίες. Ευχήθηκε οι φωνές να μην εξελιχθούν σε πιστολιές. Ευχήθηκε… Ακούμπησε τον ώμο του Τζο, που μουρμούριζε το όνομα της κόρης του. Μάνια. «Πώς θα την πεις;» «Ε;» «Την… Την εγγονή σου». Ο Τζο φταρνίστηκε. «Όπως έλεγαν τη γυναίκα μου… Ή… Όπως θέλει η Μάνια». Ο Μελίτης έψαξε το χέρι του Τζο. Οι σκληροί κόμποι των δαχτύλων του γλιστρούσαν. «Όλα θα πάνε καλά», είπε. «Κι εγώ θα τιμήσω το συμβόλαιό μου». Η πόρτα άνοιξε κι ο ψυχρος αέρας έφερε την οσμή του ιδρώτα του γέρου. Ο Μελίτης δεν είχε παρατηρήσει πόση ζέστη έκανε πριν κοπεί το ρεύμα. «Φύγανε», είπε ο γέρος. «Η αστυνομία πρέπει να ‘ναι στο ισόγειο. Δεν θ’ αργήσουν». «Κάποιος να πάει να βρει ασθενοφόρο και να τους πει να περιμένουν», είπε ο Βαλτετσιώτης που είχε πιάσει δουλειά. «Πάω εγώ», πετάχτηκε ο νεαρός. Κοντοστάθηκε. Πήγε να δώσει το κινητό στον Μελίτη, εκείνος έβγαλε το δικό του κι αρνήθηκε. Ο νεαρός έφυγε. Ο Μελίτης δεν είδε αν είχε πάρει το γκλοκ. «Φως», είπε ο Βαλτετσιώτης κι ο Μελίτης φώτισε τα πόδια της Μάνιας. «Μα τον Θεό», είπε ο γιατρός, «έτσι και πάθει τίποτα αυτό το παιδί, θα το αναγεννήσω». Μια λάμπα τρεμόπαιξε. Ο Μελίτης έβρισε τον κατασκευαστή της εφεδρικής γεννήτριας. Ο Αναγεννητής πήρε μπρος μ’ έναν βόμβο, ακολούθησε ο εξαερισμός, οι ειδοποιήσεις του υπολογιστή, το τρέμισμα μιας λάμπας και τελικά το λευκό, εκτυφλωτικό φως. 7. «Στα-Σταμάτα!» τραύλισε ο γέρος. Το παιδικό κλάμα ηλέκτρισε τον Μελίτη. Ήταν το μωρό στην καρέκλα. Ο γέρος πήγε και το χάιδεψε, ενώ σάρωνε τον χώρο με το καλάσνικοφ. Λίγο πιο περα, το κεφάλι της γυναίκας του Μελίτη είχε γείρει στον τοίχο. Ήταν δυνατόν να ‘χε κινηθεί μόνη της; Η Μάνια σφάδαζε. Το χειρουργικό τραπέζι έτριζε. Το γκλοκ ήταν μπροστά του, μια αδραξιά κι ίσως προλάβαινε. Να σώσει ποιον; Το μωρό της Μάνιας; Ή τη γυναίκα του; «Γιατρέ!» είπε ο γέρος. «Μπορείς να το φτιάξεις;» Η εκπυρσοκρότηση έκανε το αυτί του Μελίτη να βουίζει. Όταν άνοιξε τα μάτια, είδε το πτώμα του γέρου να σωριάζεται δίπλα στα πόδια της γυναίκας του. Ο Μελίτης είδε την πατούσα της να σαλεύει. Ζούσε. «Μπορώ να το φτιάξω», είπε ο Βαλτετσιώτης. Οι τρίχες στο κρανίο του αναδεύονταν κωμικά. Κρατούσε το γκλοκ. «Μπαμπά!» φώναξε η Μάνια, «μην τους αφήσεις!» «Όχι!» είπε ο Τζο θαρρετά, «όχι δεν θα…» Αίμα και θραύσματα από το κρανίο του Τζο, λέρωσαν τη ρόμπα του γιατρού. «Μπαμπά!» Η νοσοκόμα έπεσε πάνω στη Μάνια, την αγκάλιασε, τη συγκράτησε να μην πέσει. Οι κραυγές οδύνης μπλέχτηκαν με αναφιλητά. Το βλέμμα του Μελίτη συνάντησε του Βαλτετσιώτη. Ο Μελίτης άνοιξε τις παλάμες του. Το γκλοκ στράφηκε στη γυναίκα του. «Τι περιμένεις», είπε ο γιατρός. «Συνέδεσέ την». Τα πόδια του Μελίτη δεν κουνήθηκαν. Κάποιος του ‘χε πει, πως η ηθική είναι η πολυτέλεια όσων δεν έχουν ανάγκη. Πρέπει να ‘ταν ο διευθυντής που είχε επιβλέψει τις μεταβιβάσεις της περιουσίας του. Αν αργοπορούσε, ίσως να ζούσε το κοριτσάκι της Μάνιας. Αν αργοπορούσε, θα έχανε τη γυναίκα του. Περπάτησε, βήμα το βήμα. Θα είχε μια ολόκληρη ζωή για να μετανιώσει. Παρέα με τη γυναίκα του. Την αγκάλιασε, μηχανικά. Ο καρπός του πόνεσε, του φάνηκε βαριά, πώς την είχε κουβαλήσει ο Βαλτετσιώτης; Η τελευταία λέξη που σκέφτηκε, ήταν εκτρωγέννηση. Η σφαίρα διαπέρασε το κρανίο του. 8. «Είσαι τρελός;» ξεφώνησε ο προγραμματιστής. «Τι σου ‘φταιξε αυτός τώρα;» Η νοσοκόμα έκρυψε το πρόσωπό της στις χούφτες της. Το μωρό άρχισε να κλαίει. Η Μάνια ούρλιαζε. Ο Βαλτετσιώτης πήδηξε πάνω από το πτώμα του Μελίτη και πήγε στην καρέκλα. Σήκωσε το κράνος, άρπαξε το μωρό από το πόδι και το πέταξε στον τοίχο. Η στριγγλιά διακόπηκε απότομα. Ο γδούπος έκανε τη νοσοκόμα να αναπηδήσει. «Πιστεύεις πως μετά απ’ όλα αυτά, θα μας αφήσουν να ξαναδουλέψουμε σύντομα;» ρώτησε ο Βαλτετσιώτης. Ο προγραμματιστής κατάπιε την τσίχλα του. «Δεν ήταν αυτοί οι δυο, οι μόνοι άρρωστοι εδώ μέσα», εξήγησε ο γιατρός. «Απλώς, θεώρησα σωστό να μη βιαστώ να γίνω πειραματόζωο. Καταλαβαίνεις, αν αποτύγχανα, όλη η έρευνα θα χαραμιζόταν». Επίψαυσε την οθόνη αφής του κράνους. Η Μάνια ανάσαινε κοφτά, γρήγορα. Το αίμα μούλιαζε το σεντόνι στο στήθος της. Υγρά κυλούσαν στα σίδερα του χειρουργικού τραπεζιού. «Αλλά, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχουμε αυτήν τη δυνατότητα. Δεν μου μένει πολύς καιρός. Είναι έτοιμο;» Ο προγραμματιστής άρχισε να πληκτρολογεί. «Αν ακολουθήσω το πρωτόκολλο…» «Χέσ’ το πρωτόκολλο! Εσύ», είπε ο Βαλτετσιώτης στη νοσοκόμα. «Κοίμησ’ την». Η νοσοκόμα άνοιξε ένα συρτάρι και πήρε μια ένεση. Χάιδεψε τον καρπό του κοριτσιού. Καθάρισε το δέρμα με βαμβάκι κι άδειασε την ένεση. Η Μάνια έπαψε να σπαρταράει. Η νοσοκόμα πήρε τις δυο βελόνες του Αναγεννητή. «Έτοιμο», είπε ο προγραμματιστής. «Αλλά δε θα τη γλιτώσεις. Θα φας ισόβια έστω κι αν θα σε ταίζουν φρουτόκρεμες». «Ίσως», είπε ο Βαλτετσιώτης κι ένευσε στη νοσοκόμα. Εκείνη ρούφηξε τη μύτη της. Κάρφωσε τις βελόνες στην κοιλιά της Μάνιας. Η μαύρη οθόνη τις έδειξε να πλησιάζουν στο έμβρυο. Η νοσοκόμα τις μετακίνησε, σημάδεψε και τις κάρφωσε στο κεφάλι. Ο Βαλτετσιώτης πιπίλισε τον αντίχειρά του. «Εκτός κι αν προλάβω να μπουσουλήσω έξω από ‘δώ και να το παίξω μπέμπα. Κι όταν μεγαλώσω, να βρω μια καλή κλινική γι’ αλλαγή φύλου. Φαντάζομαι πως δε θα δυσκολευτώ. Η τεχνολογία πλέον κάνει θαύματα», είπε κι εκτέλεσε τον προγραμματιστή και τη νοσοκόμα. Έπειτα σκόπευσε τη γυναίκα του Μελίτη. Η σφαίρα δεν την τάραξε, λες κι ήταν ήδη νεκρή. Ο Βαλτετσιώτης πέταξε το όπλο, κάθισε, φόρεσε το κράνος, πίεσε ένα κουμπί κι ασφάλισε τις ζώνες. Τα τέσσερα λαμπάκια πρασίνισαν. Ο Αναγεννητής σφύριξε σαν δέκα παλιοί εκτυπωτές. Ο γιατρός έκλεισε τα μάτια. Το μηχάνημα έτριζε, τα καλώδια στο κράνος χόρευαν, οι βελόνες δονούνταν στην κοιλιά του κοριτσιού. «Εδώ», είπε μια φωνή από το διάδρομο, μα τα βλέφαρα του Βαλτετσιώτη παρέμειναν κλειστά. Ο Αναγεννητής βούιζε. Στην οθόνη του νεκρού προγραμματιστή έτρεχαν αριθμοί, γράμματα, σύμβολα. Η πόρτα μπλόκαρε στο πτώμα του γέρου, το έσπρωξε κι άνοιξε. «Τι διάολο…» η φωνή ανήκε στον νεαρό. «Χριστέ μου», είπε ένας άντρας με ιατρική ρόμπα. Ο νεαρός ψέλλισε το όνομα του γέρου. Κοντοστάθηκε. Είδε τη μικρή. Τα γόνατά του κατέρρευσαν. Έσκυψε και την πήρε στην αγκαλιά του. Την ταρακούνησε. Το κεφαλάκι της κρεμόταν από τον λαιμό. Στο δωμάτιο μπήκαν δυο νοσοκόμες και τρεις αστυνομικοί. «Γρήγορα», φώναξε ο άντρας με τη λευκή ρόμπα. Στεκόταν δίπλα στη Μάνια, πάνω από το πτώμα της νοσοκόμας. Έλεγξε την πληγή, τις γάζες, τις δυο βελόνες, έψαξε παλμό. Άρχισε ν’ ανοίγει συρτάρια. «Γεννάει!» Τρεις πυροβολισμοί τον διέκοψαν. Ακολούθησαν καμπανίσματα, ειδοποιήσεις και σειρηνισμοί από το μηχάνημα. Οι οθόνες αναβόσβησαν. Ο βόμβος πέθανε κι οι ανεμιστήρες του Αναγεννητή σώπασαν. Τα καλώδια από το κράνος σπινθηροβολούσαν. Αίμα κύλησε στον λαιμό του Βαλτετσιώτη και λέρωσε τη ρόμπα του. Ο νεαρός είχε αφήσει τη μικρή και χάζευε το γκλοκ. «Εγώ φταίω», είπε και το έφερε στον κρόταφό του. Οι αστυνομικοί τον πρόλαβαν. Τον γράπωσαν, τον αφόπλισαν και τον έβγαλαν έξω. Οι νοσοκόμες κι ο γιατρός βρήκαν γάντια κι εργαλεία. Αφαίρεσαν τις δυο βελόνες από την κοιλιά της Μάνιας. Η ανάσα της μόλις που ακουγόταν. Το νυστέρι έσκισε σάρκα. Μετά από λίγο, ο γιατρός έβαζε τα γαντοφορεμένα χέρια του στην κοιλιά της. Η μια νοσοκόμα ξετύλιξε τον ομφάλιο λώρο κι ο γιατρός έβγαλε προσεκτικά το νεογέννητο. Το άφησε στην πετσέτα της άλλης νοσοκόμας κι έσκυψε αμέσως να το εξετάσει. Έπειτα σηκώθηκε, ίσιωσε την πλάτη και σκούπισε το μέτωπό του με τον αγκώνα του. Το μωρό ήταν νεκρό. «…Μια νοσοκόμα παρατήρησε πως ανέπνεα. Ο γιατρός μ’ έραψε επί τόπου». Η Μάνια αφήνει μια κουρασμένη εκπνοή. «Τα υπόλοιπα τα ξέρεις. Ο Αναγεννητής δούλευε. Αν δεν σκοτωνόταν ο γιατρός, είχε πιθανότητα 84% να αναγεννηθεί. Κι αν δεν συνδεόταν, το κοριτσάκι μου θα ζούσε». Η Μάνια αγγίζει το μάγουλο του αγοριού. Του άντρα της. Το χέρι της τρέμει και πασαλείβει τα δάκρυα. «Τώρα, ξέρεις τον λόγο που δεν θέλω να αναγεννηθώ», λέει και τα χείλη της λυγίζουν σ’ ένα ήρεμο χαμόγελο. Το χέρι της πέφτει στο πάπλωμα και το τρέμουλο γαληνεύει. 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mournblade Posted February 6, 2017 Share Posted February 6, 2017 Καλησπέρα Αντώνη. Υπήρξαν σημεία που μου άρεσαν πολύ στο διήγημα σου, και σημεία που δεν μου άρεσαν. (Ως αναγνώστης πάντα, έτσι;). Θετικά στοιχεία που βρήκα στο διήγημα σου: ---Για ακόμη μια φορά πολύ, πολύ καλή γραφή, κοφτή μεν, μα ταυτόχρονα με πολύ όμορφη απόδοση των εικόνων (και μάλιστα πολλές φορές από ασυνήθιστες "οπτικές" γωνίες που ξαφνιάζουν ευχάριστα). Επίσης, τις εναλλαγές των σκηνών, θα τις χαρακτήριζα μαεστρικές και μπράβο σου! Και για να συνεχίσω τα κοπλιμέντα, άψογη χρήση του απαιτούμενου χώρου. Από τον λίγο καιρό που συχνάζω εδώ μέσα, η πένα σου ξεχωρίζει πραγματικά. ---Ωραία αποδοσμένο χάος. ---Συμπαθητική ιδέα επί του θέματος, αν και όχι και ιδιαίτερα πρωτότυπη. Αρνητικά στοιχεία που βρήκα στο διήγημα, πάντα συμφωνα με τα δικά μου γούστα: ---Βρήκα την αρχή πολύ κακή. Η εικόνα μου δημιούργησε αμέσως αποστροφή και δυσαρέσκεια για την συνέχεια, και είναι τόσο κρίμα για το επίπεδο γραφής σου. Η χρήση της (καλής όπως είπα) ιδέας που προβάλλεται ουσιαστικά στην περίπτυξη της γριας και του αγοριού δεν μου άρεσε. Θα μπορούσες να την πλασάρεις στον αναγνωστη με άλλον τρόπο. ---Αφήνεις να εννοηθεί στο τέλος πως αυτός ο παρασιτικός τρόπος μετάδοσης της προσωπικότητας έχει γίνει κοινωνικά αποδεκτός. Χμμμ...όχι και τόσο πειστικό αν το αναλύσεις ψύχραιμα. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, πιστεύω πως ο κόσμος θα άλλαζε με διαφορετικό τρόπο, λογικά μιλώντας. ----Η Ε.Φ. βρίσκεται πολυυυυυ στο υπόβαθρο, σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Και μ' αυτό δεν μιλώ ντε και καλά πως πρέπει να υπάρχει το τέλος όλων, αλλά, να βρε αδερφέ, εμπλούτισε λίγο το background, βάλε με στο κλίμα πως διαβάζω ΕΦ. Όχι πως έχω πρόβλημα με την ρεαλιστική ΕΦ, αλλά αν είναι να διαβάσω κάτι ανάλογο, θα πρέπει η ιδέα του και η απόδοση του να είναι πολύ δυνατή για να με εντυπωσιάσει. ----Δεν είμαι fan των ελληνικών ονομάτων, οπότε κι εκεί με έχασες, αλλά ας πούμε πως σ' αυτό φταίω εγώ μιας και είναι καθαρά υποκειμενικό. ----Επίσης ένιωσα την ανατροπή λίγο βεβιασμένη. Αυτά από μένα. Με λίγα λόγια, η γραφή σου κυμαίνεται σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά κάποιες λάθος επιλογές στον σχεδιασμό αδυνατίζουν το αποτέλεσμα. Όπως και να 'χει, από τα καλύτερα κείμενα του διαγωνισμού. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted February 6, 2017 Share Posted February 6, 2017 Καλησπέρα κι από εμένα Αντώνη.Ομολογώ πραγματικά ότι το συγκεκριμένο σου κείμενο είναι πολύ διαφορετικό από το fantasy που είχες γράψει στον προηγούμενο διαγωνισμό (σαν γραφή εννοώ φυσικά). Με μπέρδεψες πάρα πολύ. Παραθέτω τα σχόλια μου: Δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή ο τρόπος που παρουσιάζονταν τα γεγονότα, αλλά δεν κατάλαβα τι έγινε. Μου άρεσε η αρχή, δεν με απώθησε αλλά αντιθέτως ήταν τολμηρή και περίμενα ότι θα παίξει κάτι με αναγεννήσεις κτλ. Η συνέχεια ήταν αρκετά καλή, έντονη, κοφτή και με δράση. Μέχρι το σημείο που έσκασε ο γέρος με τον νεαρό, πήγαινε σε μία πολύ ωραία δυστοπική ΕΦ το οποίο γενικά μου αρέσει. Μετά έχασα κυριολεκτικά την μπάλα. Ο τρόπος που παρουσιάζες τις σκηνές (Ο τάδε κάνει αυτό. Ο τάδε εκείνο. Μετά αυτό. Ο άλλος πάει εκεί. Ο άλλος πάει εδώ) με έκανε να κουραστώ σε αρκετά σημεία και πραγματικά, ενώ μου αρέσει η κινηματογραφική γραφή, στο συγκεκριμένο δεν κατάλαβα ποιος κάνει τι.Όλη η φάση έγινε σε ένα δωμάτιο στο οποίο προς το τέλος απλά περίμενα να δω μήπως γινει κάποια αποκάλυψη και καταλάβα το concept. Η ανατροπή που αναφέρει ο mourn πάνω δεν κατάλαβα ποια ήταν κι απλά στο τέλος έμεινα με ένα "ε;;". Αυτό είναι καθαρά προσωπική γνώμη, διάβασα 2 φορές την ιστορία αλλά και πάλι δεν έβγαλα κάποια άκρη. Θεωρώ ότι αν το είχες αφήσει να κυλήσει λίγο πιο ομαλά θα έδινε και το καλύτερο αποτέλεσμα. Η σύνδεση με το θέμα ήταν σωστή κι εγώ την βάζω απόλυτα σε ΕΦ κατηγορία, για να μιλήσουμε και για το θέμα του διαγωνισμού. Μου άρεσε επίσης ο τίτλος κι ίσως θα ήθελα παραπάνω διάλογο των δύο αρχικών πρωταγωνιστών για να καταλάβω τι γίνεται. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 7, 2017 Share Posted February 7, 2017 Η ιδέα είναι καλή και δίνεις πολλές καλές εικόνες, αλλά αλλάζεις με καταιγιστικό ρυθμό την “γωνία λήψης” και κάπου με χάνεις. Σε συνδυασμό με τους πολλούς, και όχι ιδιαίτερα διακριτούς χαρακτήρες και τις κοφτές προτάσεις δυσκολεύτηκα στο να έχω μια καλή και πλήρη εικόνα του τι συνέβαινε. Υπήρξαν σημεία που δυσκολεύτηκα να θυμηθώ ποιος είχε πυροβολήσει ποιόν, ποιος ζούσε κλπ. Λίγο ξεσκόνισμα θα το εκτόξευε γιατί υπάρχει πολύ ζουμί μέσα, αλλά (ξέρω από πρώτο χέρι) το όριο λέξεων…Δεν μου είναι φανερό το έντονο κίνητρο του γέρου και του γιού του, ειδικά με την πειραματική φάση που βρίσκεται η εφεύρεση και την “εκτρωγέννηση”, όπως και η (ακραία) αντίδραση του Βαλτετσιώτη. Μου φάνηκαν σαν τεχνάσματα για να στήσεις και να κορυφώσεις μια (πετυχημένη) σπλάτερ δράση. Τέλος, δεν κατάλαβα ποιός είναι ο άντρας της Μάνιας. Αν εκείνη γέρασε, τότε ο πιτσιρικάς άντρας της είναι κάποιος που δεν ξέρουμε, κάποιος που μάλλον αναγεννήθηκε πρόσφατα, πολλά χρόνια μετά από την κυρίως ιστορία και η εμφάνιση και το παρελθόν του δεν αναφέρονται ή αξιοποιούνται κάπως, είτε δεν μπόρεσα να κάνω την σύνδεση. (και λέγοντας αυτό, κατάλαβα ότι έχω κάνει κι εγώ το ίδιο ακριβώς λάθος!)Καλή επιτυχία! 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted February 7, 2017 Share Posted February 7, 2017 Καλησπέρα, Αντώνη. Καλογραμμένη ιστορία, αλλά αυτό δεν νομίζω πως είναι κάτι καινούριο, γενικά ξέρεις να χειρίζεσαι τον λόγο με άνεση κι αυτό φαίνεται. Η κεντρική ιδέα της μεταφοράς προσωπικότητας σε νέο σώμα δεν είναι και η πιο πρωτότυπη, αλλά μου άρεσε η σύλληψη της "εκτρωγέννησης" και το δέσιμο της πρώτης σκηνής με την τελευταία. Εκεί που πάσχει, κατά τη γνώμη μου, το διήγημα αυτό, είναι στον χώρο. Ίσως αν είχες τις διπλάσιες λέξεις να μπορούσες να αποδώσεις και να στήσεις πλοκή και χαρακτήρες με τρόπο που να μη χαώνει τον αναγνώστη. Κι εγώ, όπως και άλλοι, ομολογώ ότι χάθηκα, από κάποιο σημείο και μετά δεν καταλάβαινα ποιος είναι ποιος, ποιος μιλάει, ποιος πυροβολεί, ποιος έχει τι σχέδιο, αν τα κατάφερε, τι κατάφερε... Από την άλλη, ενδεχομένως το θέμα να είναι ότι χρειάζεσαι λιγότερους χαρακτήρες και όχι περισσότερες λέξεις. Τώρα που το σκέφτομαι, καταλαβαίνω ότι και στον προηγούμενο διαγωνισμό η συμμετοχή σου με είχε αφήσει μ' ένα παρόμοιο χάωμα. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως αυτό είναι κάτι που θα ήθελες να κρατήσεις σαν γενικότερο σχόλιο και να δεις μήπως χρειάζεται να δουλέψεις περισσότερο την καθαρότητα και τη σαφήνεια στο στήσιμο των διηγημάτων σου. Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Disco_Volante Posted February 7, 2017 Share Posted February 7, 2017 Αντώνη καλησπέρα, Την ιστορία σου τη διάβασα όχι μία αλλά τρεις φορές! Και δυστυχώς ακόμα έχω απορίες σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη. Αν και ο λόγος σου είναι ωραίος και στρωτός με κάποιο τρόπο ο αναγνώστης χάνεται σε πολλά και διάφορα σημεία.Τα ονόματα με μπέρδεψαν λιγάκι. Ή θα είναι όλα Ελληνικά (π.χ., Μελίτης) ή όλα ξένα (π.χ., Τζο) όχι και τα δύο! Προσωπικά με ξενίζει κάπως αυτό.Τέλος πιστεύω, και αυτή είναι καθαρά προσωπική άποψη, ότι η ιστορία κινείται οριακά εντός του θέματος. Να εξηγήσω τι εννοώ. Το θέμα ήταν: ο κόσμος που ξέραμε άλλαξε για πάντα. Εγώ το εκλαμβάνω ως εξής: υπάρχει μια τάξη πραγμάτων Α, συμβαίνει ένα κοσμοϊστορικό γεγονός Β και περνάμε απότομα σε μια τάξη πραγμάτων Γ. Στην ιστορία σου όμως δεν βρήκα αυτή τη ροή. Μας περιγράφεις μια μελλοντική ζωή με ανάλογη τεχνολογία (π.χ., Αναγεννητής) αλλά τίποτα ακραίο δεν συμβαίνει σε αυτήν που να οδηγήσει σε νέα δεδομένα. Για παράδειγμα, στο μέλλον ο άνθρωπος θα μπορούσε να είχε φτιάξει πολιτείες μέσα στον Ήλιο αλλά και πάλι θα έπρεπε να συμβεί κάτι ακραίο έτσι ώστε εκείνος ο τρόπος ζωής να αλλάξει. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ. Το ότι περιγράφεις απλά έναν μελλοντικό τρόπο ζωής, θεωρώ πως από μόνο του δεν αρκεί. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted February 8, 2017 Share Posted February 8, 2017 Αυτή είναι μια ιστορία με γρήγορο ρυθμό, που σε σημεία όμως γίνεται υπερβολικά γρήγορος, με συνεχόμενες σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστούν πάρα πολλοί χαρακτήρες, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μην μπορεί να ακολουθήσει, να μπερδεύεται και να μην μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Όλα αυτά, προσωπικά μιλώντας πάντα, αλλά βρήκα τον εαυτό μου να "τρέχει" για να μπορέσει να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα και αυτή η τρεχάλα κάπου με κούρασε. Η αρχική σκηνή ενώ είναι έτσι γραμμένη έτσι ώστε να ιντριγκάρει τον αναγνώστη, δεν τα κατάφερε στην περίπτωση μου, αφού ανήκω και εγώ σε αυτούς που μάλλον απώθησε, παρά ιντρίγκαρε. Αυτό όμως σίγουρα αφορά και τα δικά μου προσωπικά γούστα. Θα πρότεινα και εγώ λιγότερους χαρακτήρες και περισσότερη έκταση για να αναπτυθεί καλύτερα η ιστορία και να μπορέσει να καταλάβει ευκολότερα ο αναγνώστης το τι ακριβώς γίνεται. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted February 16, 2017 Share Posted February 16, 2017 Γεια σου Αντώνη. Η ιστορία σου είναι ωραία, και η ιδέα της, όσο και αν δεν είναι η πιο πρωτότυπη (δεν ξέρω ποια ιδέα είναι πλέον πρωτότυπη τη σήμερον) εμένα με ικανοποίησε. Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες ότι, μάλλον λόγω περιορισμένων λέξεων, η ιστορία δείχνει κάπως αποσπασματική, κομματάκι εδώ, κομματάκι εκεί, και οπωσδήποτε θα χρειαζόταν περισσότερη επεξεργασία για να δέσει πιο σωστά. Το αποσπασματικό αυτό είναι που ευθύνεται νομίζω για την αίσθηση ότι κάτι δεν καταλάβαμε. Εντάξει, είναι κατανοητό βέβαια αλλά θέλει το σκάλισμά του. Δεν κυλάει απρόσκοπτα. Αν ήταν να μιλήσω γενικά την ιστορία σου θα πρότεινα να δουλέψεις λίγο το θέμα της σαφήνειάς της. Έχει κάτι το ελαφρά χαώδες η δράση σου, κάτι το θαμπό, και είναι περίεργο αλλά η αίσθηση αυτή ταίριαξε με το φωτισμό που πέφτει σε κάποιο σημείο. Ένιωθα κι εγώ πώς φώτιζα με ένα κινητό στο χέρι, παλεύοντας να βγάλω άκρη. Επίσης δεν κατάλαβα, ή δεν μπόρεσα να κάνω τη σύνδεση: τι προσέθεσε στην ιστορία το ότι ίσως το μωρό ήταν προϊόν αιμομειξίας; Μάλλον ότι άνθρωποι ανήθικοι, ανεύθυνοι κ.λπ. είναι εκείνοι που μπλέκουν γενικά σε τέτοια αμφισβητήσιμης ηθικής πειράματα; Δεν βρήκα να υπάρχει κάποια άλλη σχέση... Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted February 16, 2017 Share Posted February 16, 2017 Καλησπέρα, Αντώνη! Παρόλο που γενικά ξέρεις να χειρίζεσαι τον λόγο, αυτή την ιστορία δεν τη βρήκα καλογραμμένη. Χρησιμοποιείς σωστά τον λόγο, μα εδώ η γραφή μου φάνηκε μονότονη ("ο τάδε κάνει αυτό" σε πολύ μεγάλο ποσοστό που λέει κι ο Γιάννης), δεν έρρεε όπως το άλλο σου κείμενο και με κούρασε. Ασαφής κι αυτή η ιστορία, μα εδώ αντί να προσδίδει κάποια γοητεία, αφαιρεί από την τελική εντύπωση. Η δομή με τα κεφάλαια και τις εναλλαγές οπτικής μπέρδευε, όπως και το γεγονός ότι κάθε κεφάλαιο συμβαίνει αμέσως μετά το προηγούμενο, άρα δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος διαχωρισμού (πέραν της εστίασης σε χαρακτήρα, που κι έτσι μπέρδευε). Θα ήθελα λιγότερους χαρακτήρες, και πιο διακριτούς, ενώ παράλληλα καλύτερη αίσθηση του ποιος υπάρχει σε κάθε σκηνή. Μου άρεσε η αρχή (είμαι από εκείνους που τους τράβηξε το ενδιαφέρον και ανέβασε ψηλά τις προσδοκίες μου), μου άρεσε και το τέλος (κι ας μην το έπιασα 100%). Το ενδιάμεσο δεν με κέρδισε, αφενός λόγω ασάφειας, αφετέρου επειδή δεν με ιντρίγκαρε η υπόθεση με την εγκυμοσύνη και την επέμβαση (προσωπικό γούστο αυτό). Παρ' όλα αυτά, ακόμη και με το ίδιο στόρι, με καλύτερο μοντάζ και "σκηνοθεσία", η τελική μου εντύπωση θα ήταν σαφώς καλύτερη. Καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted February 17, 2017 Share Posted February 17, 2017 Γειά σου Αντώνη, είχα κι εγώ παρόμοια προβλήματα με τους προηγούμενους γιατί το κείμενο ήταν εξαιρετικά βαρύ: κουβαλούσε όχι μόνο πολλή πληροφορία, πολλούς χαρακτήρες με πολλά κίνητρα κλπ. αλλά απαιτούσε και πολλή σκέψη απο τον αναγνώστη για το τι μπορεί να εννοείς με κάθε φράση. Προσωπικά κάπου στην τέταρτη ενότητα είχα ήδη κουραστεί να αναλύω πιθανές εξηγήσεις για το κάθε τι. Ηθελε ή κόψιμο ή χώρο όπως είπε και η Αταλάντη προηγούμενα. Για να σχολιάσω κάτι πέρα από αυτό που το άκουσες ήδη πολύ, βρήκα αρκετή ΕΦ καθώς και αρκετή σύνδεση με το θέμα. Η ιδέα είναι μια πρωτότυπη παραλλαγή της κατά παραγγελία μετα θάνατον ζωής με δυνατότητες να γίνει κάτι πολύ καλό. Τα ονόματα δε με ενόχλησε τόσο ότι ήταν ανάμικτα, όσο ότι είναι αδικαιολόγητα ανάμικτα (λ.χ. ήταν σημαντικό για την πλοκή να γίνεται;). Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cucci Posted February 18, 2017 Share Posted February 18, 2017 Καλησπέρα κι από μένα, Αντώνη! Νιούδι δορυφόρος Cucci εδώ, δεν νομίζω να προλάβω να ενεργοποιηθώ αρκετά μέχρι το τέλος του μήνα για να ψηφίσω κανονικά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις! Συμφωνώ με κάμποσα από αυτά που σου είπαν (Ballerond, Elgalla, Old man & Sifi, Morfeas) και διαφωνώ με άλλα (τμήματα των απαντήσεων του Mournblalde και Disco Volante), αλλά ας περάσουμε στο ψητό. Είμαι ένας άνθρωπος με λίγη υπομονή και παρόλο που ξεκίνησα πριν μέρες την ιστορία σου, μόνο σήμερα, και μετά από πολλές προσπάθειες, κατάφερα να την τελειώσω, με πείσμα και επιμονή. Δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι έτσι όμως, τι λες κι εσύ; Έχεις διαπιστώσει και από τους προηγούμενους ότι βρήκαμε ότι υπάρχει μπόλικη πληροφορία, ότι συμβαίνουν πράγματα συνέχεια και ότι δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Συνολικά, συμφωνώ και δε θα κρυφτώ, το βρήκα κακό και μη αποτελεσματικό. Πάρε ένα screenshot με τα γουαδεφάκ μου των πρώτων σειρών (εξαιρώ την εισαγωγή που ηταν αποκρουστική και για μένα ), και να φανταστείς αυτά είναι στην τουλάχιστον 6η ανάγνωση. Τεχνικούλια; Είχαμε. Περίεργες λεξούλες και φρασούλες; Είχαμε. Ασάφειες χρονικές/σκηνικές; Κι απ’ αυτές είχαμε. Ίσως επηρεασμένος από την ορολογία που χρησιμοποιεί ο Μορφέας παραπάνω αλλά και από το ότι προφανώς εσύ ξέρεις τι γίνεται, να μου επιτρέπεις να μαντέψω ότι συμβαίνει κάτι άλλο εδώ. Ίσως να μην έχουμε ένα καλό διήγημα, αλλά κάτι μου λέει ότι έχεις όλες τις εικόνες στο κεφάλι σου και ξέρεις τι συμβαίνει. Όσο το διάβαζα, είχα την υποψία ότι πρόκειται για ένα decent story (παρόλο που δεν είναι τόσο πρωτότυπο – so what?) που αν το έβλεπα ως αυτοτελές επεισόδιο σε σειρά ΕΦ ή ως ταινιάκι μικρού μήκους, θα το γούσταρα. Το φαντάζομαι κλειστοφοβικό (δε με πείραξε καθόοοολου που ήταν σε ένα δωμάτιο), σκοτεινό, με πολλή ένταση, αγωνία και ποπ κορν. Ίσως ως επεισόδιο να λειτουργούσε καλύτερα για να είχαμε και λίγο πιο πολύ μπακράου, και λίγο πιο πολύ κάρακτερ ντιβέλο. Μιαχαρότατα θα δούλευε και θα είχες χώρο και να βρεις και να σχεδιάσεις τις υπόλοιπες λεπτομέρειες οπτικά, που στο γραπτό μας λείπουν, μας χαώνουν, μας αποσυντονίζουν. Μιλώντας για μένα, αν ήταν στο χαρτί θα το είχα τσαλακώσει δέκα φορές πριν το τελειώσω, με το συμπάθειο. Τσέκαρε εδώ πώς θα το χαιρόμουν να το διάβαζα (και εν συνεχεία, να το έβλεπα): Καλά, είναι λίγο μαλακία, δεν ξέρω πώς τα γράφουν ακριβώς τα σενάρια, αλλά εσύ έχεις το μεγαλύτερο κομμάτι του κειμένου με διαλόγους, και πέφτεις και σε αυτά τα υπερβολικά υπερδραματικά ρηματάκια διαλόγων [σφύριξε, τσίριξε, σύρισσε (sic), κτλ. Βy the way, έψαξα για να το μάθω και για μένα, και το «σύρισσε» δεν υπάρχει. Εννοείς το ρήμα «συρίζω» που έχει θέμα αορίστου «συριξ-». Στο lexigram.gr τσάμπα κλιτικά λεξικά, παιδιά, δεν είναι ντροπή. Ασχολούμαι με επαγγέλματα γλώσσας και τσεκάρω συνέχεια]. Ο King τα θεωρεί πολύ αχρηστούλια αυτά τα συνεχή ρηματάκια στους διαλόγους και ότι το περιεχόμενο του διαλόγου (και ο χαρακτήρας που τα εκφέρει) θα πρέπει να είναι πολύ καλά ανεπτυγμένος ώστε να μην χρειάζεται αυτή η παρεμβατικότητα στον αναγνώστη για τον τρόπο που εκφέρεται η κάθε σειρά διαλόγου. Εγώ συμφωνώ με το μάστορα πάντως. Σε άλλα points, θα συμφωνήσω με τον Volante ότι θα προτιμούσα μια συνοχή στα ονόματα. Ωστόσο, εμένα δε μου φάνηκε και εκτός θέματος όπως του φάνηκε του Disco, γιατί το λογικό σφάλμα που κάνει στο παράδειγμα με το Α, Β, Γ και το μεγάλο γεγονός (Β) είναι ότι ερμηνεύει έτσι το θέμα του διαγωνισμού. Το θέμα είναι «ο κόσμος που γνωρίζαμε, άλλαξε για πάντα», και όχι «η μέρα που ο κόσμος μας άλλαξε για πάντα». Αν ο κόσμος που περιγράφεται έχει μέσα κάτι ΕΦ και είναι αλλαγμένος, εγώ έχω καλυφθεί, και μετά επαφίεται στο πόσο καλή και εκτεταμένη κοσμοπλασία θα κάνει ο άλλος (ή αν του χρειάζεται στο στόρι) για να μου συμπεριλάβει και το σημείο 0 που έφερε την αλλαγή. Φυσικά είναι δικό σου κείμενο κι εσύ ξέρεις καλυτερα τι θέλεις να το κάνεις και πώς να είναι, αλλά αν θες να παραμείνει διήγημα, σε παραπέμπω στο εξαιρετικό feedback που ήδη έλαβες από τα υπόλοιπα παιδιά. Ψήσου να το οπτικοποιήσεις ντε! Καλή σου επιτυχία! ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, συγγνώμη για το θάρρος των δύο screenshots. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natasha Posted February 19, 2017 Share Posted February 19, 2017 Γεια σου Solonor! Θετικό πρόσημο στην ιστορία σου και κάποιες φράσεις μου φάνηκαν ιδιαίτερα πετυχημένες όπως το " ο Μελίτης είδε την οθόνη διαιρεμένη σε τηλεοπτικά παράθυρα". Τόσο απλή περιγραφή για κάτι που εγώ θα το σκεφτόμουνα ωρα πώς ακριβώς να το πω. Μια σημείωση για τη λέξη "φουρφούρισμα" που μπορεί να γίνει "παράσιτα". Εγώ βέβαια Θεσσαλονικιά είμαι, οπότε μου άρεσε η επιλογή σου, μα χάριν ευκολότερης κατανόησης, το αναφέρω. Επίσης για το παιδάκι που καταφτάνει στην τσάντα: μου φαίνεται λίγο μεγάλο για να χωράει σε τσάντα το τρίχρονο. Αν ήταν δυο χρονών πιο εύκολα θα μου καθόταν. Γενικά τη χάρηκα την ιστορία, και τη διαφορά ηλικίας μεταξύ των εραστών βρήκα πετυχημένη και το πόσοι χαρακτήρες ήταν μέσα, και το ότι ήταν στην Ελλάδα τοποθετημένη. Επίσης μου άρεσε το ότι η Μάνια που κατα τη διάρκεια της ιστορίας είναι "οφφ" λόγω της γέννας και όλοι μιλάνε *για* αυτήν, αντί να μιλάνε με αυτήν, καταλήγει ως ο πρωταγωνιστής ο οποίος μάλιστα όλους (σχεδόν) τους έθαψε κι έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τέλος μου άρεσε παρα πολύ το ότι ο εραστής της Μάνιας είναι μαύρος. Ο κόσμος έχει πάρα πολλά διαφυλετικά ζευγάρια αλλά ελάχιστα φτάνουν να γραφτούν στις ιστορίες μας. Με αυτόν τον τρόπο κάνεις μια πιο πολυποίκιλη αντιπροσώπευση του κόσμου με έναν ωραίο τρόπο. Το αρνητικό της ιστορίας ήταν αυτό με το μπέρδεμα που περιέγραψαν και άλλοι. Κάποιες φορές χάθηκα και γύρισα πίσω και ξαναδιάβασα. Αιτία αυτού είναι ο περιορισμός των λέξεων. Σε άπλα κειμένου το διήγημα θα αναπνεύσει πολύ καλύτερα. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Billandros Posted February 21, 2017 Share Posted February 21, 2017 Καλησπέρα Αντώνη. Αν υπάρχει μια παρατήρηση είναι κάτι που αναφέρουν και άλλοι φίλοι παραπάνω: η χαώδης κατάσταση που δημιουργείται μέσα σ’ εκείνη την αίθουσα. Πολλοί χαρακτήρες, με συνεχή δράση και εναλλαγές, κάπου ο αναγνώστης χάνεται. Οι δυο τύποι (πατέρας και γιος) που εισέβαλαν θα μπορούσαν να λείπουν, η παρουσία τους δεν προσέφερε κάτι στην ιστορία. Πάντως η γενική εντύπωση είναι θετική και (έστω και με κάποια προσπάθεια) κατανόησα την υπόθεση χωρίς να χρειαστεί να την ξαναδιαβάσω συνολικά. Επίσης και το Θέμα, την αναγέννηση/μεταφορά προσωπικότητας, εγώ το βρήκα αρκετά πρωτότυπο και ενδιαφέρον. Καλή επιτυχία λοιπόν! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mors Planch Posted February 23, 2017 Share Posted February 23, 2017 Καταιγιστική αν όχι χαοτική δράση με όλους εναντίον όλων, ενδιαφέρουσα ιδέα που σαφώς είναι σκληρή ΕΦ. Τούτων λεχθεντων μου δημιούργησε κάποιες απορίες. 1. Όταν ο Αναγεννητης ουσιαστικά φορτώνει τις μνήμες ενός ανθρώπου στο μυαλό ενός νεογέννητου (ή ενός εμβρύου που πρόκειται να γεννηθεί αμέσως μετά) αυτό δημιουργεί ηθικά/νομικά ζητήματα. Θα μπορούσε να χαρακτηριστει και δολοφονία καθώς κάποιος μόλις πάτησε το μυαλό του με τα δεδομένα ενός άλλου. Βέβαια αυτό δε μας ενδιαφέρει απαραίτητα στα πλαίσια του διηγήματος και στην τελική η όλη διαδικασία δεν περιγράφεται και ως ακριβώς... νόμιμη. 2. Το μυαλό ενός νεογέννητου είναι γύρω στο 30% σε μάζα ενός ενήλικου. Θα μπορούσε να αποθηκεύσει τις πληροφορίες ενός ενήλικου μυαλού; Δεν έχω ιδέα οπότε ας το δεχτούμε για την οικονομία της ιστορίας. 3. Η αστυνομία που ήταν όταν έσκαγε κόσμος με καλασνικοφ και γκλοκ κι αλληλοσκοτώνονταν; Έρχεται στο τέλος, αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ποίος έκανε καλά τους μπραβους του Μελίτη για να φτάσει μόνο ο γέρος μέσα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted February 24, 2017 Share Posted February 24, 2017 Καλησπέρα Αντώνη, Αυτό μου άρεσε! Ναι, οκ, είναι χαώδες, αλλά η πλοκή έχει ενδιαφέρον, οι χαρακτήρες είναι βρώμικοι και, γενικά, υπάρχει μια ωραία αίσθηση νουάρ στην ατμόσφαιρα. Πολύ καλό και το τελείωμα σου που κάνει καλή σύνδεση με τον πρόλογο. Απλά νομίζω πως θέλει πολύ να γίνει νουβελίτσα. Αυτά! Καλή σου επιτυχία!. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 24, 2017 Share Posted February 24, 2017 Όπως είπα και στο γενικό post του διαγωνισμού, τα σχόλια των τελευταίων σπάνια πρωτοτυπούν κάπου, οπότε θα είμαι λιτή. Νύχτα Αθαύματη Ιδέα: Πολύ καλή ιδέα, παίζει με την υπό συνθήκες δυνατότητα της αθανασίας, και ήταν ένα από τα θέματα που θα ήθελα πολύ να δω σ’ αυτόν τον διαγωνισμό. Απ’ αυτή την άποψη ήταν ένα από τα περισσότερο εντός θέματος διηγήματα που διάβασα. Εκτέλεση: Εδώ, είναι η αλήθεια, έγιναν πολλές εκτελέσεις Όπως παρατήρησαν και αρκετοί από τους προηγούμενους, όλα γίνονται τόσο γρήγορα που μερικές φορές δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος-κάνει-τι. Το συμπέρασμα ότι όλοι γίνονται αδίστακτοι και αλληλοσκοτώνονται έτσι είναι ανατριχιαστικό επίκαιρο και αυτό ανεβάζει το κείμενο αρκετά. Έχω βέβαια και κάτι ενστάσεις στα σημεία, π.χ. γιατί να δημοσιεύσουν στο Internet ότι πάνε για το συγκεκριμένο λόγο στο νοσοκομείο και να τραβήξουν όλον αυτόν τον κόσμο πίσω τους; Κάτι τέτοιες κινήσεις συνήθως απαιτούν μυστικότητα. Πιστεύω, θα άξιζε τον κόπο να δεις το κείμενο λίγο πιο προσεκτικά, να κατεβάσεις τους ρυθμούς (ίσως και τους φόνους) και να μας επιτρέψεις έτσι να νιώσουμε βαθύτερα στο πετσί μας την τεράστια αλλαγή στον ψυχισμό όλων που φέρνει αυτή η νέα δυνατότητα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γιώργος77 Posted February 24, 2017 Share Posted February 24, 2017 This is cinema. Κινηματογραφική γραφή λες και βλέπεις ταινία. Στα αρνητικά:−Αδόκιμες φράσεις: Ο μαλάκας στο youtube το ανεβοκατέβαζε Εκτρωγεννητή, Αριθμημένες τρίχες, Ο νεαρός μηρύκαζε αέρα, Ο Μελίτης εξέπνευσε−Υπερβολικά πολλά πτώματα για 3800 λέξεις. Άνθρωποι σκοτώνονται σαν τις μύγες χωρίς να καταλαβαίνεις γιατί.- Οι πρωταγωνιστές μου φάνηκαν αντιπαθητικοί.Στα θετικά:−Μια ατμόσφαιρα ερωτικής παραβατικότητας – για να το πω κομψά – που διαπνέει την ιστορία. (Πατέρας με κόρη – γριά με μαύρο αγόρι). Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.