Ένα ζήτημα ζωής και θανάτου - Δέσποινα Μάντζαρη

[Nargathrod]

 

Ο Μπίλι ζει στο στοιχειωμένο Κάστρο του Μπλούχερβαλ παρέα με τρία φαντάσματα: το Βαρόνο, τη Ρίτα και τον Αντουάν. Παρ’ όλα αυτά, βαριέται. Πολύ. Και ξεχνάει τα πάντα όπου να ’ναι. Δύσκολη κι αυτή η εφηβεία. Άσε που ψηλώνεις απότομα και σκουντουφλάς όλη την ώρα. Το μόνο που τον απασχολεί είναι το ποδόσφαιρο με τσεκούρια και σπαθιά. Ώσπου τρεις μυστηριώδεις επισκέπτες, δύο τρολ και ένα ξωτικό, έρχονται να ταράξουν την ησυχία του. Κάτι ανεξήγητο έχει συμβεί: δεν πεθαίνει πια κανείς.
Χωρίς να το καταλάβει, ο Μπίλι θα παρασυρθεί σε μια περιπέτεια με ζόμπι, μάγους, μεθυσμένους δράκους, αλχημιστές, χρυσοπράσινους εφιάλτες, γοητευτικές μαθητευόμενες μάγισσες, απεργούς βαρκάρηδες, τροπικές παραλίες, ιπτάμενα κατσίκια, αρχαία ξόρκια, κύκλωπες μπάτλερ, ζωηρούς συνταξιούχους του Κάτω Κόσμου, ένα σκυλάκι με πενήντα κεφάλια που κυνηγάνε την ουρά του, το κερασάκι στην τούρτα, το τέτοιο του τέτοιου.
Πώς μπλέχτηκε ο Μπίλι με όλα αυτά; Ίσως επειδή διαθέτει ένα χάρισμα: μπορεί να κρύψει ακόμα κι έναν πελώριο δράκο στο τσεπάκι του. Αν θέλει. Και θέλει. Γι’ αυτό, φυλαχτείτε!

 

Ξεκίνησα ήδη την πρώτη ιστορία και καταλαβαίνω ότι είναι ένα σατυρικό βιβλίο φαντασίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον δίνουν κωμικά ονόματα των ηρώων. Περισσότερα όταν το τελειώσω.

[Nargathrod]

H Λέσχη Ανάγνωσης Φανταστικού σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση με τη συγγραφέα διάβασε το βιβλίο ένα ζήτημα ζωής και θανάτου και είπε πάνω κάτω τα εξής : 

 

Costas : Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Είχαν δωθεί πετυχημένα ονόματα στους χαρακτήρες. Ήταν αρκετά εμφανές τι υποννοούσε το κάθε ένα. Το χιούμορ ήταν τελείως Πρατσετικό. Επίσης το χιούμορ είχε ντογκινισμό από Dougle Adams. Γενικά η συγγραφέας είχε επιρροές που φαίνονταν ωραία δεμένες με την ιστορία της. Οι περιπέτειες που ζούσαν οι ήρωες ήταν σαν επισόδεια μιας σειράς. Ο ερωτευμένος δράκος μου θυμισε τον Shrek. Η σάτυρα ήταν κοινωνικοπολιτικά πετυχημένη. Η ικανότητα του Μπίλι να μικραίνει ήταν τόσο ενδιαφέρουσα. Το τρολ ούτε το λυπόσουνα ούτε το φοβόσουνα, αντιθέτως σου προκαλούσε γέλιο. Όλο αυτό το παράλογο που βγάζει σε αυτό τον κόσμο στέκει. Ο βασικός χαρακτήρας ήταν πολύ ρεαλιστικός. Είχε κάποια ωρημότητα που το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι η συγγραφέας δεν το έβαλε να φάει τα μούτρα του. Το πρώτο ελληνικό βιβλίο φάνταζυ που έσπασε το taboo της σοβαροφάνιας επιτυχημένα και όχι αποτυχημένο όπως στο παρελθόν. Είναι μια κοινωνικοπολιτκή αλληγορία. Δε μου άρεσε καθόλου η εικονογράφηση. 

 

deadend : Δε μου άρεσε το βιβλίο γιατί δεν κατάλαβα το αστείο με το ποδόσφαιρο. Και τώρα μαθαίνω από τα υπόλοιπα μέλη ότι δεν κατάλαβα και το αστείο με τον Πάουλιο Κοέλιο. Στα θετικά του ήταν ότι η ατμόσφαιρα ήταν μπριόζα. είναι πολύ ωραίο ότι έχουμε ένα χαρακτήρα που είναι τρολ και ξωτικό. το βιβλίο με κούρασε γενικών ήθελε και άλλη δουλειά. Έπρεπε να εξηγήσει τα αστεία για να είναι κατανοητά σε μεγαλύτερο κοινό. 

 

dimitris : Μου άρεσε πάρα πολύ. Δε σε κούραζε. Δεν είχε βαρύ λεξιλόγιο που το έκανε εύκολο page turner. Συνέδεσε πολύ ωραίο το ελληνικό στοιχείο με το fantasy. Η οικογένεια με τα φαντάσματα ήταν οικογενειακή υπόθεση. Μου άρεσε πάρα πολύ η μαγική ιδιότητα του Μπίλι. Με κράτησε από την αρχή σε ενδιαφέρον. Μου θύμισε Simpsons. Πιο πολύ συμπάθησα το τρολ παρά τον Μπίλι. Τον Μπίλι τον συμπάθησα στο τέλος. Ερωτεύτηκα τη μάγισσα. 

 

Nargathrod : Το βιβλίο της Μάντζαρη είναι το πρώτο ελληνικό φάνταζυ που με έκανε όντως να γελάσω πάρα πολύ. Είναι σατυρικό φάνταζυ ελληνικότατο. Σατυρίζει την Ελλάδα, τη μυθολογία της, τις παθογένειές της, όχι τοποθετώντας ελληνικα ονόματα (μια συνταγή που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοι έλληνες συγγραφείς φαντασίας για να λένε ότι γράφουν ελληνικά) αλλά ελληνικές καταστάσεις συνδέοντάς τις με το fantasy με εφάνταστο και πετυχημένο τρόπο. Η συγγραφέας ξέρει τι θέλει να πει και ξέρει σίγουρα να κάνει πλάκα. Όταν ένα βιβλίο σε κάνει να γελάς αυθόρμητα, τότε το βιβλίο αυτό αξίζει. Η γλώσσα είναι απλή, το κάνει να διαβάζετε εύκολα σε μόλις ένα απόγευμα. Τη μαγική ικανότητα του χαρακτήρα τη διάβαζα για πρώτη φορά και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Γέλασα πάρα πολύ με το πρώτο κεφάλαιο... Τόσο επίκαιρο με αυτά που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Φυσικά το ποδόσφαιρο σε ένα κόσμο φαντασίας ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα. Το τακουνάκι ήταν φοβερή ατάκα... Χαίρομαι γιατί η συγγραφέας κατάφερε να με κάνει να περάσω καλά και να γελάσω χωρίς προστυχιές και αισχρόλογα που συχνά χρησιμοποιούν συγγραφείς για να προκαλέσουν γέλιο... αποτυχημένα τις περισσότερες φορές. Διαφωνώ με την Τέτη στο ότι έπρεπε να διευκρινήσει τα αστεία. Ένα αστείο είναι πετυχημένο όταν το πιάνεις χωρίς εξήγησεις. Με τη σάλτσα χάνει την ουσία του. Σίγουρα περιμένω συνέχεια.