Έλενα Φεράντε (Elena Ferrante)

[T.C.Cook]

Έλενα Φερράντε είναι το λογοτεχνικό ψευδώνυμο μιας σύγχρονης Ιταλίδας συγγραφέως της οποίας η πραγματική ταυτότητα παραμένει άγνωστη από το 1992 που κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Βάναυση Αγάπη ( ελλ. Perugia, 1997), στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Μάριο Μαρτόνε. Το επόμενο μυθιστόρημα της ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα λογοτεχνικά έργα στην Ιταλία το 2002, το Μέρες Εγκατάλειψης (ελλ. Άγρα, 2004) και έγινε ταινία από τον Ρομπέρτο Φαέντσα. Το 2011 εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο της Τετραλογίας της Νάπολης µε τίτλο «Η υπέροχη φίλη µου» (ελλ. εκδ. Πατάκης, 2016). Το 2012 κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Το νέο Όνομα»  (ελλ. εκδ. Πατάκης, 2016). Από τις εκδόσεις Πατάκης ετοιμάζονται και το Τρίτο βιβλίο: Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν καθώς και το τελευταίο της τετραλογίας «Η Ιστορία της Χαμένης Κόρης».

 

Η τετραλογία της Νάπολης (Η υπέροχη φίλη µου, Το νέο Όνομα)

 

Η τετραλογία της Νάπολης είναι η ιστορία φιλίας μεταξύ της Έλενας Γκρέκο και της Λίλας Τσερούλλο, μια ιστορία που ξεκινά τη δεκαετία του ’50 με φόντο μια ναπολιτάνικη φτωχογειτονιά. Μια περίπλοκη φιλία δυο κοριτσιών που προσπαθούν μέσα από την παιδεία και την μάθηση, την αγάπη και την αφοσίωση να απεγκλωβιστούν από τα στενά όρια του μικρόκοσμου της γειτονιάς τους. Οι εποχές αλλάζουν αλλά όλα γύρω τους παραμένουν ίδια. Απαξίωση, βία και ταπείνωση συνεχίζουν να υφίστανται όσο η μικρή και κλειστή κοινωνία ταμπουρώνεται γύρω από τις ίδιες αντιλήψεις, αντιλήψεις που προέρχονται από την φτώχεια και την αμάθεια. Δεν θέλουν να γίνουν σαν και αυτούς.

Η τετραλογία της Νάπολης είναι μια πολύ όμορφη ιστορία. Απλή αλλά ταυτόχρονα μαγική. Σωστά διαρθρωμένη και γραμμένη εκπληκτικά. Με απολαυστικούς διαλόγους, ζωντανούς σαν να τους βλέπεις στο θέατρο. Απορρέουν μια θεατρική ζωντάνια που όμοια τους δεν έχω συναντήσει σε κανένα άλλο βιβλίο. Από κάθε σελίδα αναβλύζει κάτι δυνατό, μια δύναμη που δυσκολεύεσαι  να συλλάβεις από πού προέρχεται. Υπάρχει μια φυσικότητα μια ειλικρίνεια και ένα μυστήριο στη γραφή που μόνο τα πραγματικά βιβλία διαθέτουν. 4,5/5

[BladeRunner]

Η χαμένη κόρη

Το βιβλίο το αγόρασα το Σάββατο που μας πέρασε και επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο, είπα να το διαβάσω άμεσα, έτσι ώστε να γνωρίσω και 'γω την Έλενα Φερράντε και να καταλάβω γιατί όλη αυτή φασαρία γύρω από το όνομά της. Φυσικά το magnum opus της είναι η Τετραλογία της Νάπολης -ο βασικός λόγος που έχει αποκτήσει τέτοια φήμη σαν συγγραφέας-, αλλά εγώ ήθελα κάτι μικρότερο για πρώτη επαφή.

Λοιπόν, αν και το βιβλίο ανήκει σε ένα είδος που δεν συνηθίζω να διαβάζω, έχοντας έναν πιο γυναικείο προσανατολισμό λόγω των θεμάτων που θίγονται μέσω της πλοκής, και ενώ επίσης δεν μπορεί να πει κανείς ότι ανήκω στο... τάργκετ γκρουπ όντας άντρας νέος σε ηλικία, παρ'όλα αυτά, το βιβλίο μου έκανε καλή εντύπωση και με κράτησε μέχρι το τέλος. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι δέθηκα κιόλας με την πρωταγωνίστρια (ούτε καν την συμπάθησα), αλλά νομίζω ότι η Φερράντε πέτυχε τον στόχο της να θίξει ζητήματα όπως η μητρότητα και η γυναικεία φύση, με έναν ειλικρινή και πειστικό τρόπο.

Μου άρεσε πολύ το σκηνικό της παραθαλάσσιας κωμόπολης κατά τις καλοκαιρινές διακοπές της πρωταγωνίστριας, καθώς επίσης και η όλη ατμόσφαιρα. Φυσικά, πολύ ωραία είναι και η γραφή, σαφώς ευκολοδιάβαστη και αρκετά οξυδερκής, με ρεαλιστικές περιγραφές και κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις. Μπορεί να έχει κάποια θεματάκια σε πλοκή και χαρακτήρες, ενώ ορισμένοι αναγνώστες μπορεί να διαφωνήσουν με την οπτική της συγγραφέως για τα θέματα που θίγει, όμως σαν βιβλίο προσωπικά μου φάνηκε ιδιαίτερο και εντέλει λογοτεχνικά ικανοποιητικό.

7.5/10

Edited October 29, 2018 by BladeRunner

[BladeRunner]

Βάναυση αγάπη

Δεύτερο βιβλίο της Έλενα Φερράντε που διαβάζω, μετά το "Η χαμένη κόρη" που διάβασα πέρυσι τον Οκτώβριο. Ποιοτικά μου φάνηκε πάνω-κάτω στο ίδιο καλό επίπεδο με το προηγούμενο, κατάφερε και αυτό με τη σειρά του να μου δημιουργήσει κάθε είδους σκέψεις και συναισθήματα. Πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα μάλλον αποπνικτικό και σκοτεινό, με το μέγεθός του άποψη σελίδων να είναι σχετικά μικρό, αλλά να καταφέρνει παρ'όλα αυτά να γίνεται βαρύ και ασήκωτο σε πολλά σημεία του, χάρη στην κλειστοφοβική και σε ορισμένες στιγμές ακόμα και ζοφερή ατμόσφαιρα. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση είναι άμεση και βοηθάει πολύ στο να μπεις στο πετσί της αφηγήτριας και να νιώσεις και εσύ τα αντιφατικά της συναισθήματα, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι θα τη συμπαθήσεις κιόλας. Από κει και πέρα η ιστορία κινείται με αργούς έως βασανιστικούς ρυθμούς, με πολλές σκέψεις και φαντασιώσεις της πρωταγωνίστριας, καθώς και με αφόρητα ρεαλιστικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων. Είναι ένα βιβλίο που δημιουργεί μια παράξενη αίσθηση στον αναγνώστη και είναι ικανό να προκαλέσει έντονα συναισθήματα -ακόμα και αν αυτά είναι αρνητικά-, οπότε δεν προτείνεται για μια χαλαρή και ψυχαγωγική ανάγνωση. Τελικά, έστω και τελευταία στιγμή, θα τσιμπήσει και το τέταρτο αστεράκι: Απλά και μόνο γιατί μου αρέσει η γραφή της Φερράντε.

7.5/10

Edited March 23, 2019 by BladeRunner