Περί αντικειμενικότητας στην αξιολόγηση ιστοριών.

[WILLIAM]

Να λοιπόν που ξέρεις την απάντηση, φίλε αστροφυσικέ. Όσον αφορά την τηλεόραση είναι το κόστος. 

Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι o Βράχος, τίποτα δύσκολο από πλοκή και ιστορία, είναι έξω από τα δεδομένα της Ελλάδας από κόστος.

Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι έχουμε ξεφύγει, όσο και αν μας διασκεδάζει η τηλεόραση δεν είναι συγγραφή, οι κανόνες είναι άλλοι. Και εδώ δεν υπάρχει κόστος, μπορούμε να γράψουμε ό,τι θέλουμε (και ας έρθει ο Τζάκσον να το υλοποιήσει μετά!)

 

Για τα εθνικά θέματα είναι μεγάλη κουβέντα και ούτε το τόπικ ούτε το φόρουμ ο κατάλληλος χώρος.

[Cucci]

"Εδώ έχεις δίκιο! Οφείλω να διευκρινίσω ότι με τον όρο «ανίκανοι» δεν εννοούσα χαμηλή ποιότητα γραπτού λόγου. Αντίθετα πιστεύω ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι Έλληνες συγγραφείς. Αυτό που εννοούσα είναι ότι στερούνται εμπνεύσεως και ιδεών. Δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα."

 

Φυσικά και χρειάζεται να αναφέρεις ονόματα, αν θέλεις να πιστέψω ότι μιλάς σοβαρά.

Ξαναρωτάω λοιπόν. Ποια βιβλία ακριβώς έχεις διαβάσει από σημερινούς Έλληνες συγγραφείς και τους θεωρείς ανίκανους ή ότι στερούνται εμπνεύσεως και ιδεών;

 

 

Εγώ να υπενθυμίσω στον Ντίσκο Βολάντε ότι υπάρχει αυτή εδώ η ερώτηση που με αγωνία περιμένω να απαντηθεί, γιατί παρακολουθώ το θέμα με φανταστικό και τρομακτικό ενδιαφέρον. Εκτός κι αν έχουμε παραδοχή ότι το θέμα ήταν προϊόν τρόλινγκ, κάτι που (αν και απολύτως θεμιτό) θα με πληγώσει.

[AlienBill]

Βαγγέλη, έχω διαβάσει τις απόψεις σου σε αρκετά νήματα, όπως και σε αυτό.

Αν κατάλαβα καλά, μας λες ότι μια ιστορία που περιλαμβάνει κοσμογονικές καταστάσεις είναι a priori ανώτερη από μια ιστορία με λιγότερο κοσμογονικές καταστάσεις.

Δεν μπορώ να συμφωνήσω με τίποτα. Πρώτα απ' όλα το γεγονός ότι ο γραπτός λόγος μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε τα πάντα σε επίπεδο κοσμοπλασίας ή πλοκής, έχει οδηγήσει κατά καιρούς σε κείμενα γεμάτα από έναν αχταρμά "κοσμογονικών εικόνων" (όπως τις λες κι εσύ) που αποσκοπούν στις εντυπώσεις. Και πίσω από αυτό τον αχταρμά, κρύβεται συνήθως ο υπέρμετρος ενθουσιασμός του συγγραφέα, ο οποίος ανακάλυψε ότι με τη δύναμη της γραφής και της φαντασίας μπορεί να κάνει τα πάντα, χωρίς όμως να μπορεί να τα ελέγξει, να τα συμμαζέψει, να τα βάλει σε καλούπια, να τα αποδώσει με έναν πειστικό τρόπο και γενικότερα να δείξει ότι μπορεί να ασκήσει έναν έλεγχο σε αυτό που κάνει.

Η μέθοδος του αχταρμά, μπορεί να αποδωθεί σαφώς καλύτερα μέσω της εικόνας (αν και εκεί ακόμη υπάρχουν κάποιοι που ζαλίζονται). Υπάρχουν κόμιξ και κινούμενα σχέδια, όπου το κοσμογονικό μπάχαλο μπορεί να λειτουργήσει ως παραισθησιογόνο τριπ.

Τώρα βέβαια, για να μην αδικήσω κάποιους συγγραφείς οι οποίοι αφήνουν εντελώς αχαλίνωτη την φαντασία τους σε κάποια σημεία, θα πω ότι ο υπέρμετρος βομβαρδισμός φαντασίας με φρενήρεις ρυθμούς είναι κάτι που δεν ανταποκρίνεται στο προσωπικό μου γούστο. Δεν το αποκλείω ως αναγνώστης και σε καμία περίπτωση δεν το αφορίζω.

Θεωρώ ότι στην Ε. Φ. και στο φανταστικό γενικότερα, όσο πιο κοσμογονική είναι μια κατάσταση, τόσες σελίδες θα πρέπει να αφιερωθούν για να στηθεί, έτσι ώστε να μην δώσει την αίσθηση παραληρήματος. Και πάλι, δεν θέλω να είμαι απόλυτος καθώς έχω διαβάσει κατά καιρούς πολύ καλά φιλοτεχνημένα παραληρήματα τέτοιου τύπου.

Καταλαβαίνεις λοιπόν με βάση τα από πάνω, τους λόγους για τους οποίους θα προτιμήσω μια ιστορία πιο "καθημερινή" και πιο "απλή". Ειδικά στην περίπτωση που θέλω να χαλαρώσω.

Και κάτι γενικότερο: Ενώ οι απόψεις σου είναι αιρετικές και αυτό πολλές φορές μπορεί να συμβάλλει θετικά στην πολυφωνία που υπάρχει στη λογοτεχνία, κάνεις το λάθος να αντιμετωπίζεις τους υπάρχοντες δογματισμούς, με εκ διαμέτρου αντίθετους δογματισμούς.

Οι δογματισμοί στη λογοτεχνία είναι κάτι που ούτε εμένα μου αρέσει, (βέβαια αναγνωρίζω ότι οι περισσότεροι αφορούν κανόνες και υποδείξεις που λειτουργούν ΟΝΤΩΣ προς τη σωστή κατεύθυνση). Από την άλλη όμως, σε καμία περίπτωση η απάντηση προς αυτούς δεν πρέπει να είναι ότι η επιστημονική φαντασία περιλαμβάνει μόνο το πιτσίου-πιτσίου και ότι ο τρόμος περιλαμβάνει μόνο το μακέλεμα εφήβων από δολοφόνο στην καλύβα του δάσους.

Τα genres υπάρχουν για να μας κατατοπίζουν και να μας βοηθούν να εντοπίσουμε αυτό που ψάχνουμε. Όχι για να μας εγκλωβίζουν και να γίνονται δόγματα. Περιγράφουν ένα έργο αλλά δεν το επιβάλλουν. Αν σου αρέσουν συγκεκριμένα είδη και κλισέ, αυτό συμβαίνει σε όλους μας. Ολοι προτιμούμε κάποιο στυλ περισσότερο από κάποιο άλλο. Αλλά μην μειώνεις τα άλλα γιατί έχουν κι εκείνα αρετές.

Ελπίζω να μην σε κούρασα με το σεντόνι μου.

Edited March 20, 2018 by AlienBill