Μάθιου Λιούις (Matthew Lewis)

[Blacksword]

 

Ο Matthew Gregory Lewis (1775-1818) ήταν Άγγλος συγγραφέας γνωστός για το βιβλίο του The Monk (ελ. Ο καλόγερος) που το έγγραψε μόλις πριν φτάσει στην ηλικία των είκοσι, και κερδίζοντας το παρατσούκλι «Καλόγερος», αλλά και προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις για τις, ανεκδιήγητες όπως τις θεωρούσαν τότε, ιδέες του χαρακτηρίζοντάς τες μάλιστα ως «δηλητήριο για την νεολαία» και «προκλητικό για τους ακόλαστους».

 

Η βιβλιογραφία του:

 

- The Effusions of Sensibility (ατέλειωτο)

- The Monk

- Village Virtues: A Dramatic Satire

- The Castle Spectre

- The Minister: A Tragedy, in Five Acts

- The East Indian: A Comedy in Five Acts 

- Tales of Wonder

- Alfonso, King of Castile: A Tragedy in Five Acts  

- The Bravo of Venice

- Adelgitha; or, The Fruit of a Single Error. A Tragedy in Five Acts

- Romantic Tales

- Journal of a West India Proprietor 

- The Life and Correspondence of M. G. Lewis

- "My Uncle's Garret Window"

 

- - - - - - - - - - - - 

 

Παρακάτω η κριτική μου για το The Monk:

 

Από τα γοτθικά ρομάντζα του 18ου αιώνα το «The Monk» είναι, ίσως, ένα από τα πιο γνωστά, αν όχι το πιο κορυφαίο, στον χώρο αυτό και αν σκεφτεί κάνεις το πόσο διαφορετική ήταν η εποχή εκείνη δεν είναι παράξενο που έφερε τόσο μεγάλες αναταραχές καθώς οι ιδέες του Lewis θεωρούνταν αρκετά ακραίες. Σήμερα φυσικά, με το είδος να έχει αλλάξει πάρα πολύ, είναι δύσκολο να πω ότι έχει την ίδια επίπτωση όπως όταν πρωτοκυκλοφόρησε την εποχή εκείνη και, αυτό, λόγω του τρόπου που επέλεξε να πει ο Lewis την ιστορία αυτή.

 

Η ιστορία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: το πρώτο μισό του βιβλίου επικεντρώνεται στον Lorenzo καθώς ανακαλύπτει ότι η μοναχή αδερφή του, η Agnes, έχει ένα κρυφό δεσμό και θέτει αποστολή του να αναζητήσει εξηγήσεις από τον ερωμένο της για την τιμή της· ενώ το δεύτερο μισό να επικεντρώνεται πραγματικά, εκτός από ένα κεφάλαιο στην αρχή του βιβλίου, στον πρωταγωνιστή αυτή της ιστορίας, στον ηγούμενο Ambrosio, καθώς τον βλέπουμε να κάνει τα πιο μοχθηρά εγκλήματα για την εκπλήρωση του πάθους του.

 

Παρ’ όλο που και τα δύο μέρη έχουν μια ενδιαφέρουσα ιδέα το πρώτο μισό αποδεικνύετε και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου καθώς ο Lewis δίνει έναν, υπερβολικά, μεγάλο χρόνο στον Lorenzo και τις διηγήσεις του Alphonso, πράγμα που τραβάει την ιστορία περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται αλλά και κάνοντάς την επίσης και αρκετά κουραστική.

Συνεχίζοντας στο δεύτερο μισό, και στην εμφάνιση του Ambrosio, τα πράγματα δείχνουν να βελτιώνονται αισθητά με τον Lewis να δείχνει όλες τις φρικιαστικές ιδέες του που προκάλεσαν όλες τις αντιδράσεις και φέρνοντας την ιστορία προς το τέλος, όπως πολύ σωστά το είχε περιγράψει ο αγαπητός Lovecraft, σε «έναν ενεργό εφιάλτη» αλλά και σώζοντας, κυριολεκτικά, το βιβλίο με ένα απροσδόκητο φινάλε.

Ωστόσο, το συνολικό αποτέλεσμα όταν τα βάζουμε μαζί αυτά τα δύο μέρη δεν είναι τόσο ικανοποιητικό όσο δείχνουν οι, πολύ υψηλές, προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί γύρω από αυτό το βιβλίο και, πιστεύω, ότι αν ήταν ο Lewis είχε επικεντρωθεί περισσότερο πάνω στον ίδιο τον Ambrosio, ή έστω αν είχε μια καλύτερη ισορροπία μεταξύ των χαρακτήρων θα ήταν, στην τελική, ένα αρκετά πιο ευχάριστο βιβλίο.

[BladeRunner]

Ο καλόγερος

Τι γοτθικό έπος ήταν αυτό; Πώς γίνεται ένας τόσο νέος σε ηλικία τύπος (όταν το βιβλίο εκδόθηκε ο Λιούις δεν ήταν καν είκοσι χρονών!) στα τέλη του 18ου αιώνα κατάφερε να γράψει ένα τόσο δυνατό, τρομακτικό, καθηλωτικό, χορταστικό μυθιστόρημα γοτθικού τρόμου και θρησκευτικής παράνοιας; Τι και πόσα ερεθίσματα μπορεί να είχε τότε, όταν για παράδειγμα δεν υπήρχαν τα αμέτρητα βιβλία που κυκλοφορούν σήμερα, ούτε φυσικά ταινίες, τηλεοπτικές σειρές ή έστω κόμικς; Πώς τα σκέφτηκε όλα αυτά, ενώ δεν είχε προλάβει να βγει από το αυγό του; Μήπως έκανε καμία συμφωνία με τον Σατανά, μήπως πούλησε την ψυχή του στον διάβολο για να γράψει ένα αριστούργημα; Ποιος ξέρει! Όπως και να 'χει, πρόκειται για ένα βιβλίο που πραγματικά με καθήλωσε, με συγκλόνισε και με ανατρίχιασε, χωρίς να καταλάβω πότε το ξεκίνησα και πότε το τελείωσα, χωρίς να βαρεθώ ή να κουραστώ σε κανένα σημείο (αν και βέβαια υπήρξαν κάποια λιγότερο ενδιαφέροντα σημεία εδώ κι εκεί), με τον συγγραφέα να κρύβει εκπλήξεις και συγκλονιστικές σκηνές μέχρι και την τελευταία σελίδα. Και το τέλος! Πόσο τέλειο, πόσο δυνατό! Και η γραφή, πόσο γλαφυρή και πόσο... ζουμερή! Φυσικά είχα τις προσδοκίες μου όταν το ξεκινούσα, μιας και είναι από τα... διαβόητα βιβλία του είδους, όμως δεν περίμενα ότι θα με ταρακουνήσει τόσο. Και τώρα που το τελείωσα, τι κάνουμε; Το ξαναδιαβάζω από την αρχή; Υπάρχει κάτι παρόμοιο, που να είναι εξίσου δυνατό; Κάτι θα υπάρχει, θα το ψάξω. Και βέβαια κάποτε στο μέλλον θα ξαναδιαβάσω αυτό το βιβλίο, γιατί μια φορά δεν αρκεί!

9.5/10