Η φυλακή στο κεφάλι σου - Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου

[Naroualis]

Η Φυλακή στο κεφάλι σου

Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου

 

 

 

 

Στον έκτο όροφο ενός ροζ κτιρίου στην άκρη μιας μεγαλούπολης ζει ένας άνθρωπος κατασκευασμένος από μια πολυεθνική εταιρεία.

Ένα μυθιστόρημα για έναν άνθρωπο που δεν έχει συνηθίσει να τον θεωρούν άνθρωπο και έναν κόσμο που έχει συνηθίσει να καταπατά τα δικαιώματα του ανθρώπου, όταν αυτός δεν τα διεκδικεί.

 

Εκδόσεις ComiconShop

Σελίδες 384

ISBN 9786185199

Τιμή 14 ευρώ

 

--------------------------------

 

«Είμαι ο Γιούρι Σελιβάνοφ και σκοτώνω. Δεν πυροβολώ, δε στραγγαλίζω, δε μαχαιρώνω, δε μεταδίδω αρρώστιες. Και δε φταίω.»

 

Αυτή είναι η πιο δυνατή, αλλά όχι η πιο ενδιαφέρουσα ατάκα του βιβλίου. Κι ίσως να εμπεριέχει και το θέμα του.

 

Το πιο μεγάλο θέμα σε αυτό το βιβλίο είναι η ανθρώπινη υπόσταση. Τι μας κάνει ανθρώπους, τι μας ορίζει ως μέλη αυτής της κατηγορίας έμβιων όντων. Ο πρωταγωνιστής Γιούρι δεν παύει ούτε μια στιγμή να αναρωτιέται. Τι είναι άνθρωπος; Ανήκω κι εγώ στους ανθρώπους; Πώς μπορώ να μάθω αν είμαι άνθρωπος;

 

Και κάνει το ένα πράμμα που περιμένουμε από αυτόν: σαν γνήσιο τέκνο της τεχνολογικής προόδου, όχι μόνο δεν ξεχνάει ποτέ ότι αποτελεί πείραμα, αλλά διεξάγει κι ο ίδιος πειράματα. Δοκιμάζει την επιμονή της Τερέζ, δοκιμάζει τα νεύρα του Μπαράνσκι, δοκιμάζει την κυνικότητα της Μαργαρίτας, την αυτοσυγκράτηση του Άλεξ, την αλήθεια της Ναταλί. 

 

Αλλά, το πιο σημαντικό απ’ όλα, ο Γιούρι δοκιμάζει τα δικά του όρια. Αν μπορεί να κυκλοφορήσει μόνος του. Αν μπορεί να αντέξει μόνος του. Αν μπορεί να πειστεί ότι δεν είναι προϊόν. Αν μπορεί να κάνει κάτι περισσότερο από το να υπάρχει.

 

Ο Γιούρι πειραματίζεται με την ίδια του την ψυχή. Στο νοσοκομείο τεστάρει τις αντοχές του στην αλαζονεία. Στην δουλειά που τελικά βρίσκει, τεστάρει τις αντοχές του στην φιλαυτία και το ψέμα. Δοκιμάζει με τον Βεσελέκι τη γεύση ενός όχι, με τον Κατερινόφ το άρωμα ενός μη. Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που είναι είκοσι χρονών και ταυτόχρονα τεσσάρων, που είναι αθώος και ταυτόχρονα ένοχος, που είναι τεχνητός και ταυτόχρονα μη ντετερμινιστικός.

 

Ο Γιούρι είναι ένα πλάσμα που έχει λύσει το υπαρξιακό του πρόβλημα. Ξέρει για ποιο λόγο υπάρχει, ξέρει για ποιο λόγο δημιουργήθηκε. Και δεν του φτάνει. Πόσο πιο άνθρωπος να είναι κανείς;

 

Και το ίδιο θα δείτε να κάνει κι η Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου. Δε μένει στην εύκολη λύση. Δοκιμάζει, τεστάρει, τραβάει τους ορισμούς και τα όρια ως να ξεχειλώσουν ή να σπάσουν. Κι όχι μόνο με τα περιεχόμενα της ιστορίας που μας δίνει, αλλά και με τη γραφή της. 

 

Η Κέλλυ είναι ένας άνθρωπος με αμφιβολίες. Δε θα μείνει ποτέ στην πρώτη της γραφή ή στην πρώτη της ιδέα ή στην πρώτη της επιλογή. Θα ψάξει, θα ελέγξει, να μιλήσει με δικαστές για τις λεπτομέρειες της δίκης 

και με γιατρούς για το ψυχιατρικό κομμάτι. 

 

Κι όπως ο Γιούρι αμφισβητεί κατά βάθος την υπόστασή του ως άνθρωπος, έτσι κι η Κέλλυ φαίνεται κάποιες φορές να αμφισβητεί την ιδιότητά της ως συγγραφέα. Επιλέγει την απλή στρωτή γλώσσα, τη χωρίς λάθη, αλλά και χωρίς ιδιαίτερα ποικίλματα. Επιλέγει την απλή χωρίς εξάρσεις πλοκή. Τι την ωθεί σε αυτό; Προσπαθεί να τεστάρει τον ορισμό του συγγραφέα; Προσπαθεί να τον μελετήσει γράφοντας; Προσπαθεί -και πετυχαίνει, όπως θα δείτε και εσείς όταν διαβάσετε στο βιβλίο- να μην επιτρέψει στο λεπτό, χαριτωμένο της χιούμορ να εισχωρήσει στο κείμενό της, να μπολιάσει με την δροσιά του ένα σοβαρό ηθικό και κοινωνικό ζήτημα, όπως ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτοδιάθεση;

 

Αν δεν είναι αυτός ο ορισμός του συγγραφέα, τότε ποιος είναι; Πόσο πιο συγγραφέας να είναι κανείς;

 

Θα ήθελα να ζητήσω τόσο από εσάς, όσο κι από την Κέλλυ, να μου επιτρέψετε να κλείσω με μια παράφραση της διαβόητης φράσης του βιβλίου που διαβάσατε στην αρχή.

 

Είναι η Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου και γράφει. Δε συμβιβάζεται, δεν υπαναχωρεί, δε χαλαρώνει, δε φοβάται να ψάξει ένα θέμα εις βάθος. Και δε βασίζεται σε ατάκες για να μας πείσει να γίνουμε φανατικοί αναγνώστες της.

 

-------------

 

Ένα κοντινό μέλλον, ένας άνθρωπος φτιαγμένος από ένα μια πολυεθνική, μ' ένα κοκτέιλ γονιδίων που τον κάνει τον τέλειο εραστή, τόσο που... σκοτώνει. Μια δίκη κι ένα τεράστιο, ψυχολογικό πείραμα. 

 

Ένα κείμενο που διαβάζεται νερό, διάλογοι ρευστοί και ολοζώντανοι, χαρακτήρες αξιομνημόνευτοι και με κίνητρα. Κόβει λίγο για δυο λόγους: πρώτον για τις συμπτώσεις που κάποιες φορές μοιάζουν λίγο τραβηγμένες και δεύτερον γιατί κάποιες φορές έχει περισσότερο διάλογο απ' ό,τι πρέπει.

[wordsmith]

Μια διευκρίνιση: τιμή 12 ευρώ στο βιβλιοπωλείο ComiconShop, Σόλωνος 128, και 14 ευρώ στα άλλα βιβλιοπωλεία (μείον όποια έκπτωση κάνει το καθένα).

[wordsmith]

Και από εδώ,απ'ό,τι λέει, με 9,68.

[DinoHajiyorgi]

Σήμερα τέλειωσα κι εγώ το βιβλίο το οποίο γενικά μου άφησε καλές εντυπώσεις. Καλά εντάξει, το θέμα με εκνεύρισε σε προσωπικό επίπεδο γιατί πώς να ταυτιστώ και να νοιαστώ για έναν κούκλο, κυριολεκτικά δώρο στο γυναικείο φύλο, όπου τον θέλουν και τον γουστάρουν άπαντες και τους τρέχουν τα σάλια; Ω τον καημένο, και εκείνες οι στιγμές που δεν ξέρει ποια να διαλέξει, μου ράγισαν την καρδιά για πάρτη του. Πέραν αυτού, κρίνοντας νηφάλια, έκρινα ότι το πρώτο μέρος του βιβλίου ήταν και το πιο ενδιαφέρον. Για μένα η ιστορία ολοκληρώνεται με το τέλος της δίκης. Το δεύτερο μέρος ήταν μια φλυαρία και αν ήταν να μεταδοθούν κάποια μηνύματα, κάποια επεισόδια θα μπορούσαν να ενσωματωθούν πριν την δικαστική απόφαση. Το πάρτυ στο φινάλε και το νοσοκομείο μετά ανέβηκαν λίγο στην εκτίμηση μου και η ιστορία ολοκληρώθηκε ικανοποιητικά.

 

Κλείνοντας το βιβλίο διαπίστωσα ότι το μυθιστόρημα ήταν ένας Ανάποδος Άνθρωπος Ελέφαντας. Θυμάστε τη σκηνή στο έργο του David Lynch που ο όχλος στον δρόμο κυνηγά από περιέργεια τον Μέρικ και τον στριμώχνει σε κάτι δημόσιες τουαλέτες; Εκεί που βγάζει την συγκλονιστική κραυγή "I'm not an animal! I'm a man!" Η ανθρωπιά του ήταν τόσο σημαντική που πέθανε επειδή επιχείρησε να κοιμηθεί ξαπλωμένος, κάτι που ήταν επικίνδυνο για την φυσιολογία του. Βέβαια εδώ, όταν είσαι θεογκόμενος, οι κίνδυνοι που παραμονεύουν είναι η διασημότητα, τα πολλά λεφτά, το απεριόριστο σεξ και οι σαμπάνιες. Ω the horror!!   (Διαβάστε την «υπογραφή» μου και θα κατανοήσετε τη στάση μου.)

 

Επίσης, χωρίς να είμαι αναμάρτητος κι εγώ, με ξάφνιασαν και με ενόχλησαν σε πολλά σημεία οι διάλογοι. Τόσοι πολλοί χαρακτήρες κι όλοι μιλούσαν το ίδιο, έλεγαν τα ίδια. Δηλαδή η συγγραφέας είχε να πει πολλά και μοίραζε το σκεπτικό της πότε χρησιμοποιώντας το στόμα του ενός ή του άλλου, με αποτέλεσμα οι κουβέντες όλων να δημιουργούν ένα ενιαίο δοκίμιο. Από άποψης γραφής μόνο αυτό θα τολμούσα να πω. Κατά τα άλλα, ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

 

Και αν υπάρχει κάτι που με εξέπληξε στο βιβλίο αυτό ήταν (ουάου) η ερωτική πένα της Κέλλυς, που δύσκολα τη σκέφτομαι τώρα χωρίς να μούρχονται στον νου γραβάτες! Υπάρχει ακόμα πολύ φωτιά κάτω από την κορυφή αυτού του παγόβουνου. «Όρμαγε να καταβροχθίσει όλα όσα πουλούσε ο φιστικάς»; Τι λέτε τώρα!!!!!! (Που θα βρω εγώ τέτοια γυναίκα;)

[wordsmith]

Ευχαριστώ. Τη θεωρώ καλή κριτική και μάλιστα από έναν φαν της πίου-πίου λογοτεχνίας περίμενα χειρότερα ( ). Αυτή είναι η απάντηση στο ότι σου φάνηκε "φλυαρία" όλο το β' μέρος - δράση δεν είναι μόνο ό,τι έχει σασπένς. Αν σου έπεσε βαρύ το δικό μου, περίμενε μέχρι να διαβάσεις Ίαν ΜακΓιούαν, Μπάνβιλ, Χανίφ Κιουρέισι, Ισιγκούρο κλπ κλπ. Εκεί θα

Το ότι όλοι μιλάνε το ίδιο το είχα σκεφτεί ότι θα το παρατηρούσε κάποιος, αλλά συμβαίνει απλώς επειδή όλοι αυτοί οι χαρακτήρες έχουν το ίδιο περίπου κοινωνικό-μορφωτικό επίπεδο. Πόση διαφορά θα μπορούσαν να έχουν στο λεξιλόγιο;

 

Τα περί ερωτικής πένας δεν τα σχολιάζω. Και πάλι με είπες subzero, είχες δεν είχες, ο τουίτης.

[DinoHajiyorgi]

Το ότι όλοι μιλάνε το ίδιο το είχα σκεφτεί ότι θα το παρατηρούσε κάποιος, αλλά συμβαίνει απλώς επειδή όλοι αυτοί οι χαρακτήρες έχουν το ίδιο περίπου κοινωνικό-μορφωτικό επίπεδο. Πόση διαφορά θα μπορούσαν να έχουν στο λεξιλόγιο;

 

 

Δεν είναι μόνο αυτό. Μπορεί να είχαν ίδιο σπουδαστικό επίπεδο, αλλά είχαν διαφορετικό χαρακτήρα. Μια από τις ωραίες κριτικές που είχα από τον καθηγητή σεναρίου στο κολέγιο είναι ότι όλοι μου οι χαρακτήρες έλεγαν φωναχτά αυτά ακριβώς που σκεφτόντουσαν. Μου έλεγε δηλαδή ο δάσκαλος μου ότι οι άνθρωποι σπάνια μιλάνε ειλικρινά, δεν λένε αυτό που σκέφτονται αλλά το αντίθετο, ή λένε στάνταρ ψέματα. Όλα τα πρόσωπα στο βιβλίο, και καλοί και κακοί, λένε ευθέως και ειλικρινά όλα όσα σκέφτονται, δεν υπάρχει διπλοπροσωπεία ή συγκάλυψη. Και ο πιο κακός χαρακτήρας είναι σα να λέει "ναι έτσι, εμμένω στην κακιά μου γνώμη".

[Ballerond]

Τελείωσα λοιπόν κι εγώ το βιβλίο της Κέλλυς κι ήρθε η ώρα να πω όσο πιο άνετα και χύμα μπορώ την γνώμη μου (θα ακολουθήσει και πιο formal κριτική στο nyctophilia).

 

Πάμε στα βαρετά πρώτα:

Πολύ σωστή και δουλεμένη γραφή, πολύ ωραία επιμέλεια, κυλάει νεράκι και δεν σκοντάφτει πουθενά. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο κι ευτυχώς δεν με απογοήτευσε πουθενά εδώ η Κέλλυ.

 

Πάμε στα πιο ζουμερά:

Το βιβλίο μας δείχνει έναν μεγάλο ψυχολογικό, ανθρώπινο και βαθειά εγκεφαλικό πόλεμο. Έναν πόλεμο ανάμεσα στου "ποιος είσαι" , "γιατί υπάρχεις" , "ποιος σε έφτιαξε" κτλ. 

Μπορεί σαν κεντρικός χαρακτήρας να υπάρχει ένας τέλειος, πανέμορφος, κούκλος, πανέξυπνος, τεχνητός άνθρωπος αλλά στο κεφάλι του τίποτα δεν είναι τέλειο.

 

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη και κατά την γνώμη μου είναι λίγο άνισα.

Το πρώτο μέρος με τον Γιούρι, την δίκη και το αποτέλεσμα είναι και το πιο ιντριγκαδόρικο στην πλοκή.

Κυλάει γρήγορα, σε κρατάει, σε βάζει σε μία αγωνία για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί κάτι τέτοιο. Γενικά τα δικαστικά μου αρέσουν πολύ. Και το τέλος του πρώτου μέρους το λάτρεψα.

 

Μετά στο δεύτερο μέρος, θα συμφωνήσω εν μέρει με τον Ντίνο ότι είναι αρκετά... φλύαρο. Καταναλώνεται μεγάλος χώρος για να μας εξηγεί η συγγραφέας κάτι που μας έχει πει ήδη. Πώς νιώθει ο Γιούρι, γιατί νιώθει, πόσο τον επηρρεάζει και φτου κι από την αρχή. ΣΕ πολλά σημεία ένιωσα ότι ήθελε να περάσει ένα μήνυμα του στυλ "κοίτα τι γράφω εδώ, δες το, πρέπει να το δεις το μήνυμα μου".

 

Οι διάλογοι γενικά είναι απολαυστικοί αλλά σε αρκετά σημεία μακροσκελείς και κρατάνε πολύ χωρίς λόγο. Δεν γίνεται όταν δύο άνθρωποι μιλάνε να λένε τόσο άνετα και τόσο αναλυτικά τις σκέψεις τους. Δεν υπάρχει καμία έκπληξη μετά, καμία διαφοροποίηση τους.

 

Ενώ το κείμενο κυλάει πολύ γρήγορα και ομαλά, στο σημείο με την φωτογράφιση και την γνωριμία με την Νάταλι μπορώ να πω ότι κουράστηκα λίγο. Το τέλος βέβαια με αποζημίωσε και ταίριαξε πολύ ωραία.

 

Επίσης μία ερώτηση... γιατί Ρωσία; Υπήρχε κάποιος λόγος ή απλά αρέσει στην συγγραφέα; Δεν με χάλασε, απλά μου έκανε εντύπωση γιατί όχι Ελλάδα μιας και "τεχνολογικά" είναι ελάχιστα ΕΦ.

 

Τέλος μία απορία ρε συ Κέλλυ... γιατί ροζ κτίριο;;; Τι το ιδιαίτερο έχει το ροζ;; Γιατί όχι μπλε, κόκκινο, κίτρινο;

Γενικά μου έλειψε μία αναφορά μεγαλύτερη στην Βεσελέκι, την ιστορία της, το πώς έγινε το πείραμα. Ήτγαν αρκετά αφηρημένο αυτό.

 

Στο σύνολο πάντως πολύ καλή εντύπωση μου άφησε, όμορφη ιστορία, είχε τις θετικές της στιγμές κι αναμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο ;)

[wordsmith]

Ευχαριστώ για την προσεκτική ανάγνωση και χαίρομαι που, σε γενικές γραμμές, σου άρεσε.

Έχεις δίκιο ότι το πρώτο μέρος έχει περισσότερο σασπένς με το αποτέλεσμα της δίκης, ενώ στο δεύτερο το μόνο που περιμένουμε να δούμε είναι αν ο Γιούρι θα τα καταφέρει έξω από τη φυλακή του. Βασικά το 2ο μέρος είναι ό,τι άλλο σχετικό είχα σκεφτεί πάνω σ' αυτό το θέμα-κατάσταση-χαρακτήρες, γι' αυτό είχες αυτήν την εντύπωση. Ολόκληρο, 1ο+2ο, λέει τι νιώθει ο Γιούρι, αλλά το κάθε σημείο λέει τι νιώθει σε άλλη περίσταση, άλλο μέσα στη φυλακή, άλλο έξω, άλλο όταν του συμβαίνει το Α, άλλο όταν του συμβαίνει το Β κλπ.

Οι διάλογοι είναι πάρα πολλοί, οκ, και δεν είναι αντιπαραθέσεις, είναι ως επί το πλείστον διάλογοι ανθρώπων που συμφωνούν μεταξύ τους, δεν τσακώνονται, και γι' αυτό μάλλον δεν έχουν σασπένς.

Στο σημείο με τη φωτογράφιση μπορεί να έχω κάνει κανένα λάθος πραγματολογικό, δεν ξέρω πώς είναι οι φωτογραφίσεις και δεν είχα κανέναν να ρωτήσω. Προσπάθησα να μην το περιγράψω σε στυλ lifestyle περιοδικού, τουλάχιστον.

Για τα ρώσικα ονόματα δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερος, όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβαίνουν σε μια οποιαδήποτε δυτική χώρα. Απλώς ήθελα να μην είναι Αμερική ή Αγγλία (έχει παρασυνηθιστεί), ούτε Ελλάδα (δε θα ήταν πειστικό να εμφανίζεται εδώ μια πρωτοποριακή νέα τεχνολογία, δεν έχει τόσα λεφτά η ελληνική βιομηχανία) και μου άρεσαν αυτά τα συγκεκριμένα ονόματα, που είναι ρώσικα (και αληθινά - τα πήρα από αληθινούς ανθρώπους). Γενικά τα ονόματα αυτά είναι μεγάλη ιστορία, που περιλαμβάνει και συμπτώσεις σαν αυτές για τις οποίες λέει η Ιρμαντα ότι "τα βιβλία γράφονται μόνα τους", πού να σου τα λέω!

Δε συμφωνώ ότι τεχνολογικά είναι ελάχιστα εφ η κατασκευή ενός ανθρώπου με επιλεγμένα γονίδια, τόσο που να μη χρειάζεται να έχει προχωρημένη βιοτεχνολογία η χώρα που τον κατασκευάζει. Απλώς εγώ στο κείμενο δεν έχω βάλει καθόλου τεχνικούρα, δεν προσπαθώ καθόλου να εξηγήσω πώς το πέτυχαν αυτό οι επιστήμονες (η επιστήμονας δηλ).

Για το ροζ κτίριο το περίμενα ότι θα το ρωτήσει κάποιος: είναι ροζ αρχικά επειδή το ροζ είναι πολύ μικρή λέξη και δεν ήθελα να έχω να γράφω ξανά και ξανά "ο αποθηκευτικός χώρος του πειράματος Σελιβάνοφ", θα ήταν μακρύ και βαρετό. Επίσης το κτίριο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε ο Γιούρι είναι ροζ γιατί παίζει το ρόλο μήτρας από την οποία δεν έχει βγει ακόμα. Βέβαια το ανθρώπινο δέρμα δεν είναι στην πραγματικότητα ροζ, μάλλον μπεζ, αλλά είναι ροζ συνήθως στις παιδικές ζωγραφιές, οι οποίες είναι εξιδανικευμένες εκδοχές της πραγματικότητας, όπως και ο Γιούρι είναι εξιδανικευμένη εκδοχή ενός κανονικού ανθρώπου (εντάξει, αυτό το σκέφτηκα εκ των υστέρων, αλλά ταιριάζει).

Η Βεσελέκι έχει ένα από τα ελάχιστα ψεύτικα ονόματα: εγώ το έφτιαξα - μου είχαν τελειώσει τα ρώσικα. Φτιάχτηκε για τις ανάγκες αυτής της ιστορίας και δεν έχω σκεφτεί άλλα γι' αυτήν. Το πολύ πολύ το χαρακτήρα του ιδρυτή-ιδιοκτήτη της, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο. Για τους χαρακτήρες γενικά θα είχα να πω ένα κατεβατό για τον καθένα κι άλλο ένα για τη σχέση με "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι", αλλά περιμένω να με ρωτήσει κάποιος .

[Cassandra Gotha]

 Αυτό είναι ένα διαφορετικό βιβλίο, και μ' αρέσει να διαβάζω τέτοια. Δεν είναι τέλειο, και πιστεύω ότι η συγγραφέας (η Κέλλυ μας) έχει να μας δώσει καλύτερα πράγματα στο μέλλον, αλλά σίγουρα θα μείνει στη μνήμη μου.

 Η ιστορία του Γιούρι, ενός ανθρώπου κατασκευασμένου, χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο, όπου τον γνωρίζουμε μέσα σε μια τσιμεντένια φυλακή, το βρήκα καλό, ενδιαφέρον, αλλά κάπως στεγνό, (πράγμα που δεν το είχα καταλάβει στην πρώτη ανάγνωση, και συγγνώμη που σ' το λέω τώρα, και όχι τότε). Γιατί είναι στεγνό; Η πλοκή προχωράει αποκλειστικά μέσω διαλόγων. Με ενόχλησε αυτό, ναι. Θα ήθελα να δω και κάτι, όχι όλα να μου τα λένε, "νιώθω αυτό, σκέφτηκα το άλλο". 

Άλλη αδυναμία που βρήκα, είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες μιλούν με τον ίδιο τρόπο, έχουν τον ίδιο χαρακτήρα. Μα, όλες οι γυναίκες μαγκίτισσες και ξεψάρωτες και όλοι οι άντρες σαν μπάτσοι σε αμερικάνικη σειρά; Αλλά, παρόλα αυτά, ήθελα να προχωρήσω, να μάθω τι θα γίνει με τον Γιούρι, και αυτή είναι η δύναμη του πρώτου μέρους. Δεν το θυμόμουν καλά από την πρώτη φορά που το διάβασα, και χάρηκα γι' αυτό, το διάβαζα με ενδιαφέρον. Κέλλυ, το σημείο με τις γραβάτες το χειρίστηκες άψογα!

 Το πρώτο μέρος κλείνει ικανοποιητικά, και το δεύτερο ξεκινάει αλλιώτικα, όχι πια με συνεχείς διαλόγους,

αλλά με έναν Γιούρι που παλεύει να νιώσει άνθρωπος. Μου άρεσε στην αρχή, το βρήκα καλύτερο από το πρώτο μέρος, και οι σκέψεις θανάτου ήταν καλές, πιστευτές. Αλλά μετά από κάποιες σελίδες με κούρασε το ότι βολτάραμε άσκοπα σε έναν λαβύρινθο. Κάπως έτσι ένιωθα, ότι "ωραία, και πού βγάζει όλο αυτό;" Το μεγαλύτερο κομμάτι του δεύτερου μέρους μου έδωσε την εντύπωση ότι γράφτηκε χωρίς λόγο, ή χωρίς σχέδιο, και οι επαναλήψεις του "δεν έχω συνηθίσει την ιδέα ότι είμαι άνθρωπος" μου έπεσαν πάρα πολλές (ακόμη και σ' εμένα, που λατρέυω το personal drama ρε παιδί μου, δώσε μου πολεμιστή να μη θέλει τη ζωή του και τι στον κόσμο, για παράδειγμα. Αλλά ο Γιούρι... χμ, σαν να μην πρόλαβε να έχει personal drama, ώστε να το αντέξω, να το πιστέψω.)

 Βρήκα την ενασχόληση με τις ερωτικές του περιπέτειες αδιάφορη και τις επαγγελματικές του απόπειρες υπερβολικές για να τις πιστέψω. Επίσης, βαρέθηκα να παρακολουθώ τη σκέψη κάποιου που ξέρει τη ζωή μόνο από βιβλία και ταινίες...

 

 Κι εκεί κατάλαβα: η αντίθεση ενός άντρα που τον ποθούν όλες οι γυναίκες με τον χαρακτήρα ενός παιδιού που φοβάται να πάρει το λεωφορείο μόνο του, μας φέρνει σε αμηχανία. Ένα τέτοιο παιδί-ενήλικας που μένει μόνο του και βουτάει στη ζωή του ενήλικα, για πρώτη φορά στη ζωή του, μας φέρνει ανησυχία. Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει με ιστορίες, με θεωρία και χωρίς καθόλου πράξη, μας κάνει να νιώθουμε μειονεκτικά, ότι δεν έχει πάθει τίποτα ποτέ του, ότι δεν έχει ζοριστεί ποτέ, αντίθετα από εμάς. Αυτά τα συναισθήματα κατάφερε να μου τα μεταδώσει η συγγραφέας, τίποτα δεν ήταν φυσιολογικό, τίποτα δεν μου άρεσε, όλα άγνωστα και ασταθή, κι αυτό γιατί ο Γιούρι ήταν αυτός που ήταν.
 Όταν έφτασα στην "ιδρυματοποίηση" συμφώνησα έντονα, κουνώντας το κεφάλι, και όταν έφτασα, στο τέλος πια, στη "φυλακή στο κεφάλι σου", έβγαλα το καπέλο (ή θα το έβγαζα, αν φορούσα) στη συγγραφέα. Όταν το λέει, εκεί που το λέει ο Γιούρι, έχει τόσο δίκιο. Πόσοι είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, πραγματικά ελεύθεροι, κι ας μην μας κρατάνε κάγκελα ή αλυσίδες;

 

 

 Λίγες σημειώσεις μου:

 

 

Στο πρώτο μέρος η Τερέζ είναι πιεστική, αυταρχική. Δεν τη συμπάθησα (μόνο στο τέλος με κέρδισε).

Γελοία πράξη η βροχή στο πρόσωπο; Δηλαδή, οι αισθήσεις είναι γελοίες; Κάποιο άλλο επίθετο μήπως έψαχνες; Γελοίες;

Οι μεταφορές ήταν, συχνά, αμήχανες, βεβιασμένες. Και πολλές, πάρα πολλές. Επίσης πολλές και οι προσδιοριστικές προτάσεις.

Εντάξει, φτάνει όμως με τον Ντόριαν Γκρέι!

Πολλή ανάλυση για το ότι πήρε την Τερέζ στα γόνατά του.

Πώς γίνεται μια φωνή να μοιάσει με "τον ήχο του καπακιού της κατσαρόλας";

Όλοι τον λένε "παιδί τους" (και ο Άλεξ "μαθητή του". Γιατί μαθητής; Μου κάθισε άσχημα).

 

 

 

Συνολικά, μια ανθρώπινη ιστορία (ή "τι είναι Άνθρωπος;" ), η Ε.Φ. που μ' αρέσει. Πραγματικά ένα βιβλίο που θα θυμάμαι.
 

Edited June 14, 2017 by Cassandra Gotha

[Old man & SiFi]

Αν και τα είπαμε ένα χεράκι από κοντά (και με έχει ήδη απειλήσει για τις κακές κριτικές μου), ας πω κι εγώ δημόσια την γνώμη μου για το βιβλίο.

Γενικά η γραφή είναι η γνωστή άριστη που ξέρουμε από την Κέλλυ. Με μόνο (επίσης γνωστό) ψεγαδάκι κάποια δόση υπερβολής (για τα γούστα μου φυσικά) στις παρομοιώσεις.

Θεματικά, έχουμε ουσιαστικά (αλλά και τυπικά) δύο διαφορετικά έργα που μου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν γραφτεί με αρκετή χρονική απόσταση μεταξύ τους, και έτσι θα τα σχολιάσω (όπως κάνατε και οι περισσότεροι).

Το πρώτο μέρος είναι πολύ καλό και αυτοτελές. Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα (και δόθηκε εξαιρετικά)

 

και οι δύο αντίδικοι να  θέλουν να χάσουν την δίκη (!)

Δόθηκε τόσο καλά το σασπένς που δεν με ενόχλησε ότι η συγγραφέας είχε πάρει κάπως θέση κάνοντας το αποτέλεσμα λίγο αναμενόμενο.

 

 Οι γραβάτες βέβαια ήταν η άλλη πολύ καλή (επίσης καλά δοσμένη) ιδέα.

 

Το δεύτερο μέρος είναι αρκετά κατώτερο των προσδοκιών που χτίστηκαν στο πρώτο. Αρκετά “Αμερικανιά” για τα γούστα μου, αν και ευχάριστο και ευκολοδιάβαστο. Δεν είχε όμως το κάτι τις του που θα το απογείωνε. Κι εγώ δεν μπορώ να μπω στο πετσί ενός σούπερ-ήρωα που θέλει να τον αποδεχτούν σαν κάποιον κοινό άνθρωπο. Το ότι η Άννα το κατάφερε, μπορεί να σημαίνει ότι ο (σούπερ) αρσενικός ήρωας είναι δοσμένος αρκετά θηλυκά(;)  Θα πρέπει να το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή για να το ψάξω καλύτερα.

 

Δύο γενικές ενστάσεις: Δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα η Ρωσία, αλλά τα πολλά (και όχι εύκολα) Ρώσικα ονόματα με παίδεψαν λίγο (ίσως λόγω ηλικίας…) Τέλος, δεν νομίζω ότι υπάρχει αντικειμενική (και απόλυτη) ομορφιά, αποδεκτή σαν τέτοια και από τα δύο φύλα έστω και σε περιορισμένη γεωγραφικά έκταση. Ίσως θα μπορούσες να βάλεις και λίγο χημεία (λίγη φερομόνη ή κάτι δικό σου) για να με πείσεις περισσότερο.

Γενικά η εντύπωση που μου έμεινε είναι καλή. Μου άρεσε και το διάβασα με ευκολία και ευχαρίστηση.

 Ιδέα της στιγμής:

 

Αν χανόταν η δίκη στο πρώτο μέρος (που θα με ξάφνιαζε) μήπως θα είχες το κίνητρο για μία πιο ζουμερή συνέχεια;