alucardos Posted June 3, 2017 Share Posted June 3, 2017 (edited) Συγγραφέας - Νικόλαος Καλλίδης Σεξ - Όχι Βία - Ναί Αριθμός λέξεων - 1124 Κόκκινος Κόκκορας «Οι δρόμοι κολλούσαν από το αίμα» Συνήθιζε να τονίζει ο απλός κόσμος όταν εξιστορούσε την μάχη του Κόργουιν. Δηλαδή, τη σφαγή του Κόργουιν. Το Κόργουιν, με το έμβλημα της χρυσαφής κουκουβάγιας δεν θεωρούνταν καν πόλη, αν και το μέγεθος ήταν αντιστρόφως αντίθετο με την οικονομία του. Κυριολεκτικά φυτρωμένο στο σταυροδρόμι δύο δουκάτων, το Κόργουιν αποτελούσε κομβικό σημείο για κάθε λογής εμπόριο. Από μαλλί, βαμβάκι, σιτάρι, βρώμη, γάλα, μέλι μέχρι και εξωτικά μπαχαρικά, φρούτα και κάθε λογής θησαυρό, μονοπωλούσαν το περίφημο πανηγύρι του Κόργουιν, που πλούτιζε κάθε χρόνο. Μέχρι που έσφαξαν και τον τελευταίο κάτοικο. Ο Χόσκαλντ Φον Ρόζενγκαρντ ο τέταρτος, ήταν ένας από τους πιο σοφούς Κόμητες που πέρασαν ποτέ από το Κόργουιν. Όταν ξέσπασε ο θρησκευτικός εμφύλιος στη Κράλβα, ο Χόσκαλντ, που ήξερε πως το Κόργουιν δεν άνηκε ουσιαστικά σε κανένα από τα δύο δουκάτα τα οποία βρίσκονταν τώρα σε διαμάχη, αρνήθηκε να λάβει μέρος και να επιλέξει παράταξη. Το Κρεϊκάιτζεντ, το βόρειο Δουκάτο, δέχτηκε τη στάση του Χόσκαλντ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν διαφωνούσε. Το Δουκάτο της Γκράακλεν ωστόσο δεν ήταν τόσο συγκαταβατικό… Χόσκαλντ, ο σοφος Κόμης του Κόργουιν. Έμελλε να είναι και ο τελευταίος… Ο Κόμης είχε τέσσερα παιδιά. Τον Άλφρεντ, την Λίντα, τον Μαρκ, και τον Ούλφιους που ήταν πλέον ενήλικος. Ο Χόσκαλντ δίδασκε την ουδετερότητα στα παιδιά του, άλλα ο Ούλφιους ήταν ανεξέλεκτος σαν τα άγρια άλογα. Συχαινόταν την ουδετερότητα του πατέρα του και την αντιλαμβανόταν ως δειλία. Πάνω σε μια έκρηξη καυγά με τον πατέρα του, ο Ούλφιους έφυγε από το Κόργουιν για να πολεμήσει στο πλευρό του Κρεϊκάιτζεντ, του Αυτοκράτορα, και της αληθινής πίστης… Τα νέα της στρατολόγησης του Ούλφιους, έφτασαν στα αυτιά του Δούκα της Γκράακλεν, Άντμαρ φον Γκρινμαρ, ο οποίος βρήκε την απόλυτη δικαιολογία, για να επιτεθεί στο Κόργουιν, που τόσο καιρό ήθελε για δικό του. Ο Στρατός της Γκράακλεν ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος, με την μικρή πόλη του Κόργουιν, επομένως ο Άντμαρ δεν περίμενε ιδιαίτερη αντίσταση. Έστειλε έναν από τους οπλαρχηγούς του, τον Άλαγκαρ Μοτ, που ήταν γνωστός ως Άλαγκαρ ο Αιμοδιψής, ούτως ώστε, αν ο Χόσκαλντ δεν ήταν σίγουρος για την παράδοση της πόλης, ο Άλαγκαρ να του έδινε το απαραίτητο κίνητρο… Ο Άλαγκαρ, μπροστά από την πύλη, και έπειτα από έναν σύντομο διάλογο με τον Χόσκαλντ πάνω από τα τείχη, ανακάλυψε πως η τακτική της ουδετερότητας του Χόσκαλντ ήταν ιδεολογία βασισμένη στη λογική, και όχι στη δειλία. Ο Κόμης του Κόργουιν δεν υπήρχε περίπτωση να παραδώσει τη πόλη, ακόμα και αν αυτό σήμαινε την καταστροφή της. Ο Άλαγκαρ, εκνευρισμένος εξωτερικά, άλλα κατά βάθος χαρούμενος που το αποτέλεσμα της διπλωματίας κατέληγε σε αίμα, πολιόρκησε το Κόργουιν θεωρώντας πως η μάχη θα είναι σύντομη και εύκολη. Σύντομα όμως αντιλήφθηκε πως το έμβλημα της χρυσής κουκουβάγιας, δεν θα κατέβαινε από τα τείχη του κάστρου τόσο εύκολα, γιατί ο λαός του Κόργουιν αγαπούσε τόσο τον Κόμη του, όσο και την ελευθερία του. Καθώς η πολιορκία άρχισε να φτάνει στο τέλος, βρήκε έναν Άλαγκαρ εξοργισμένο που οι απώλειες του είχαν αρχίσει να γίνονται αδικαιολόγητες, και το αποτέλεσμα της μάχης θα τον έκθετε στα μάτια του Δούκα. Ο Άλαγκαρ μπήκε στη πόλη σφάζοντας τα πάντα στο πέρασμά του, χωρίς να λυπηθεί, ούτε γέρους, ούτε γυναίκες, ούτε παιδιά. Όταν το Κόργουιν έπεσε, και τελικά η πύλη του κάστρου γκρεμίστηκε, ο στρατός της Γκράακλεν μπήκε στο τελευταίο προπύργιο της πόλης, για να τελειώσει τη μάχη. Ο Άλαγκαρ βρήκε τον Χόσκαλντ μπροστά από το θρόνο να στέκεται όρθιος με την ασπίδα και το σπαθί του. Η μονομαχία μεταξύ Άλαγκαρ και Χόσκαλντ ήταν επική, και ο Χόσκαλντ πολέμησε σαν λιοντάρι, άλλα ο Άλαγκαρ που ήταν ένα κτήνος, γεννημένο για να τελειώνει ζωές, νίκησε τον Κόμη κομματιάζοντας τον, και σύντομα η αίθουσα του θρόνου βάφτηκε με το αίμα του. Ο Άλαγκαρ ήταν αποφασισμένος όχι απλως να σκοτώσει τον Κόμη, αλλά και να τερματίσει το γενεαλογικό του δέντρο. Τρελαμένος για αίμα άρχισε να γυρεύει τα παιδιά του, σφάζοντας τα πάντα στο πέρασμά του, χωρίς να μπορεί να τους βρει, διότι πριν τη μονομαχία, ο Χόσκαλντ σε μια έκρηξη απελπισίας, προσπάθησε να φυγαδεύσει την γυναίκα και τα τρία παιδιά του... Τα νέα της πτώσης του Κόργουιν έφτασαν σύντομα στα αυτιά του Ούλφιους που ζήτησε άδεια από τον Αυτοκράτωρα για να επιστρέψει. Ο Ούλφιους γύρισε και βρήκε τα ερείπια που κάποτε ονόμαζε πατρίδα. Περπάτησε στους δρόμους του Κόργουιν, και θυμήθηκε τα παιδιά να παίζουν, τον κόσμο να κάνει αστεία και τους πραματευτάδες να σέρνουν τα καρότσια, και τώρα ο δρόμος ήταν κόκκινος από το αίμα. Στάθηκε λίγο στη κεντρική πλατεία που γινόταν το πανηγύρι και θυμήθηκε τη λαχταριστή μυρωδιά του ψητού φασιανού, και τις μυρωδιές από τα άγνωστα μπαχαρικά που σε ταξίδευαν σε άγνωστες χώρες, άλλα τώρα κυριαρχούσε η μπόχα της σήψης και του θανάτου. Είδε το λάβαρο της χρυσής κουκουβάγιας σκισμένο, κάτω από τα τείχη του κάστρου και μόνον όταν αντίκρισε το σκουληκιασμένο κουφάρι του Κόμη, κατάλαβε πόσο λάθος είχε κάνει για τον πατέρα του… Περπάτησε όλο το κάστρο. Από δωμάτιο σε δωμάτιο, και αποθήκη σε αποθήκη, παρατηρώντας όλους τους νεκρούς, συγγενείς και προσωπικό… Στο κοτέτσι αντίκρισε τα αδέρφια του και τη μητέρα του. Είχαν κρυφτεί σε μια μάταιη προσπάθειά να μην τους βρουν. Οι στρατιώτες είχαν κλέψει όλες τις κότες άλλα ο κόκκορας που τους είχε ξεφύγει. Στεκόταν περήφανος και βουτηγμένος στο αίμα, τσιμπολογώντας μέσα από το ανοιχτό κρανίο του μικρού του αδερφού, ότι μυαλά είχαν μείνει… Τα χωριά της Γκράακλεν άρχιζαν να σβήνουν σαν τα κεριά σε εκκλησία με ανοιχτές τις πύλες. Η σφαγή του Κόργουιν, που η Γκράακλεν πλήρωνε ξανά, και ξανά, και ξανά… Ένα μήνυμά έφτασε στα χέρια του Άλαγκαρ. Μια πρόκληση σε μονομαχία. «Αντιμετώπισε με και οι σφαγές θα σταματήσουν». Ήταν γραμμένο με αίμα. Ο Άλαγκαρ μονομάχησε με τον ιππότη των σφαγών στην πρωτεύουσα της Γκράακλεν, εκείνο το δειλινό. Τον ιππότη που για έμβλημα είχε τον κόκκινο κόκκορα. Πολέμησε και έχασε, και λίγο πριν ξεψυχήσει, ο ιππότης του έδειξε το πρόσωπο του, πριν του κόψει το κεφάλι. Ο Άλαγκαρ όμως είχε κανονίσει πως αν χάσει τη μάχη, οι στρατιώτες του να σκοτώσουν τον ιππότη, όπως και έγινε… Τελικά ο ιππότης με το κόκκινο κόκκορα ήταν όπως ήταν αναμενόμενο ο Ούλφιους, που πήρε εκδίκηση για την οικογένεια, για την πόλη και το χαμένο του έμβλημα και τώρα όλα θα τελείωναν με το θάνατό του. … Αλλά τα χωριά συνέχισαν να σβήνουν ακόμα και μετά το θάνατο του Ούλφιους, του γιου του Χόσκαλντ. Νεκροί εκατοντάδες, στοιβαγμένοι σε σωρούς ο ένας πάνω στον άλλο. Μάρτυρες είδαν τον μαύρο ιππότη ζωντανό, να καρφώνει το λάβαρο του κόκκινου κόκκορα πάνω σε αυτές τις σωρούς. Και η σφαγή συνεχίστηκε… Και πολλά περισσότερα χωριά αφανίστηκαν… Νεκρά παιδιά πεταμένα σε λίμνες… Έγκυες γυναίκες νεκρές, στους στάβλους, με τα μωρά να χάσκουν μέσα από ανοιχτές μαχαιριές… Ο Δουκας Άντμαρ να ξυπνάει ουρλιάζοντας από τους εφιάλτες ουρώντας τα στρώματα από το φόβο του… Και η Γκράακλεν άλλαξε παράταξη… Κόκκινος Κόκκορας.pdf Edited June 4, 2017 by alucardos 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted June 4, 2017 Share Posted June 4, 2017 Καλησπέρα φίλε Νικόλα, Δεν νομίζω να έχω ξαναδιαβάσει κείμενο σου και δεν ξέρω πότε είχες ανεβάσει τελευταία φορά. Αυτό που μας δείχνεις εδώ μου μοιάζει σαν περίληψη / εισαγωγή / παρουσίαση σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, σωστά; Είναι ουσιαστικά μία παρουσίαση γεγονότων για μία μεγάλη σφαγή στο Κόργουιν, πρόσωπα και χαρακτήρες περνάνε όπου πεθαίνουν αμέσως ενώ δεν φαίνεται ουσιαστικά κάποιο άμεσο κίνητρο πίσω από αυτά, καθώς δεν γνωρίζουμε στο ελάχιστο το background / lore. Θα μου άρεσαν όλες οι περιγραφές αν ήξερα ότι υπάρχει συνέχεια, η οποία κρύβεται κάπου και είναι άμεση να ξεδιπλωθεί. Προς τα παρόν όλη η ιστορία δεν κατάφερε να με αγγίξει κάπου καθώς περνάει επιφανειακά πάνω από γεγονότα.Επίσης, σε κάποια σημεία υπάρχουν μικρά λαθάκια σύνταξης τα οποία μπορείς εύκολα να δεις με μία δεύτερη γραφή.Αν έχεις την συνέχεια ή έστω το background των χαρακτήρων, θα ήθελα να το δω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted June 4, 2017 Share Posted June 4, 2017 Ωραία ιστορία, μου άρεσε. Είναι σαν να διηγείται ένας γέρος σοφός ένα μέρος της ιστορίας της πατρίδας τους, έχεις και άλλα κείμενα πάνω σε αυτόν τον κόσμο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alucardos Posted June 4, 2017 Author Share Posted June 4, 2017 Ωραία ιστορία, μου άρεσε. Είναι σαν να διηγείται ένας γέρος σοφός ένα μέρος της ιστορίας της πατρίδας τους, έχεις και άλλα κείμενα πάνω σε αυτόν τον κόσμο; Βασικά έχω. Αυτή η ιστορία δεν είναι παρά ένας θρύλος μέσα σε έναν κόσμο.. Καλησπέρα φίλε Νικόλα, Δεν νομίζω να έχω ξαναδιαβάσει κείμενο σου και δεν ξέρω πότε είχες ανεβάσει τελευταία φορά. Αυτό που μας δείχνεις εδώ μου μοιάζει σαν περίληψη / εισαγωγή / παρουσίαση σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, σωστά; Είναι ουσιαστικά μία παρουσίαση γεγονότων για μία μεγάλη σφαγή στο Κόργουιν, πρόσωπα και χαρακτήρες περνάνε όπου πεθαίνουν αμέσως ενώ δεν φαίνεται ουσιαστικά κάποιο άμεσο κίνητρο πίσω από αυτά, καθώς δεν γνωρίζουμε στο ελάχιστο το background / lore. Θα μου άρεσαν όλες οι περιγραφές αν ήξερα ότι υπάρχει συνέχεια, η οποία κρύβεται κάπου και είναι άμεση να ξεδιπλωθεί. Προς τα παρόν όλη η ιστορία δεν κατάφερε να με αγγίξει κάπου καθώς περνάει επιφανειακά πάνω από γεγονότα. Επίσης, σε κάποια σημεία υπάρχουν μικρά λαθάκια σύνταξης τα οποία μπορείς εύκολα να δεις με μία δεύτερη γραφή. Αν έχεις την συνέχεια ή έστω το background των χαρακτήρων, θα ήθελα να το δω Είναι όπως το είπες. Μια περίληψη. Ένας θρύλος. Η πραγματική ιστορία βρίσκεται αλλού. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted June 5, 2017 Share Posted June 5, 2017 Κάπως έτσι το φαντάστηκα, ειδικά αν ο ιππότης με τον κόκκινο κόκορα εξακολουθεί να στοιχειώνει την περιοχή. Θα μου άρεσε να δω και άλλο από τον κόσμο αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.