drowvarius Posted May 6, 2005 Share Posted May 6, 2005 Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Μακάρι. Είναι πολλά που δεν ήξερε για εμένα. Τόσα χρόνια προσπαθούσα να σκοτώσω τα κτήνη που με καταδιωκαν. Στο τέλος τα κατάφερα. Τώρα όλα είναι νεκρά. Φοβάμαι όμως πως τώρα άρχισα και εγώ να μοιάζω με τα τέρατα που με καταδίωκαν - τα οποία έπεσαν άψυχα στα πόδια μου. "Όποιος παλεύει με τα κτήνη, στο τέλος γίνεται και ο ίδιος ένα από αυτά" Ποιος το είχε πει αυτό; Δεν θυμάμαι. Τον τελευταίο καιρό άρχισα να ξεχνάω πολλά πράγματα. Πρώτα απ'όλα ξέχασα τα ονόματα όλων όσοι έπεσαν από το σπαθί μου. Ναι, η αλήθεια είναι ότι έχω αφαιρέσει πολλές ζωές. Αρκετές από αυτές ανήκαν στα κτήνη που με κυνηγούσαν. Πάντα όμως θυμόμουν τα ονόματά τους. Κάθε νύχτα τα πρόσωπά τους έρχονταν στα όνειρά μου και τα στοίχειωναν. Τα κέρινα πρόσωπά τους, με τα παγωμένα - σαν ατσάλι - μάτια στρέφονταν προς το μέρος μου, κοιτάζοντάς με σαν να με κατηγορούσαν για κάτι. Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ τι. Τελικά ίσως ήταν καλό που ξέχασα εκείνα τα βλέματα. Ίσως πάλι όχι. Μετά άρχισα να ξεχνάω τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Το μόνο που ελπίζω είναι να με ξέχασαν και εκείνα. Το χειρότερο όμως είναι ότι τον τελευταίο καιρό άρχισα να ξεχνάω και εκείνη. Προσπαθώ να διατηρήσω στη μνήμη μου την εικόνα της, τη φωνή της, τη μυρωδιά της. Είναι το τελευταίο πράγμα που με κρατάει μακριά από τη λήθη. Όταν χαθεί και το τελευταίο χαρακτηριστικό της από τη μνήμη μου, θα ξεθωριάσω και εγώ. Θα χαθώ το στο λαβύρινθο της λήθης. Ευτυχώς θυμάμαι το όνομά της. Τη λένε... Δεν το πιστεύω. Το ξέχασα. Ξέχασατο όνομα το οποίο έχω επικαλεστεί άπειρες φορές. Η φωνή της...Μακάρι να μπορούσα να την ακούσω για άλλη μία φορά. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε καν τη χρειά της. Αυτή η υπέροχη φωνή ήταν το τελευταίο που άκουγα κάθε βράδυ, λίγο πριν βυθιστώ στην αγκαλιά της και ταξιδέψω στον κόσμο των ονείρων. Προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τη θέρμη του σώματώς της αλλά δεν τα καταφέρνω. Το μόνο που μου έμεινε πλέον είναι τα μάτια της. Το χαμογελαστό της βλέμμα. Σιγά - σιγά όμως και αυτό χάνεται. Βλέπω τα μάτια της να απομακρύνονται από εμένα. Όσο γράφω αυτές τις γραμμές τα βλέπω να ξεθωριάζουν και να χάνονται. Και εγώ αισθάνομαι να βουλιάζω. Να βουλιάζω στη λήθη για πάντα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted May 6, 2005 Share Posted May 6, 2005 Καλογραμμένο, αλλά δεν αισθάνθηκα "involved" στο μαρτύριο του αφηγητή, μάλλον γιατί δεν ξέρουμε τίποτε άλλο γι'αυτόν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted May 6, 2005 Share Posted May 6, 2005 Τι ξέχασε το παιδί και κλέγεται; Θα μπορούσες να μας το πείς; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted May 7, 2005 Author Share Posted May 7, 2005 Τι ξέχασε το παιδί και κλέγεται; Θα μπορούσες να μας το πείς; Αυτό ήταν κριτική ή η μαύρη κυρία με το μαστίγιο? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 7, 2005 Share Posted May 7, 2005 Ευαίσθητο και αυτοσαρκαστικό για έναν ήρωα ο οποίος χωρίς ουσιαστικά να μετανιώνει για τις πράξεις του θλίβεται από το μονοπάτι στο οποίο έχει οδηγηθεί (τουλάχιστον έτσι το ένιωσα εγώ). Ωραίες εικόνες, έντασης και απόγνωσης. Θα συμφωνήσω με το Bardos για το ότι δεν υπάρχουν αναφορές σε γεγονότα που να ολοκληρώνουν την εικόνα της θλίψης του και έτσι ο αναγνώστης δε μπορεί να συμμετάσχει. Δηλαδή, αν η μέχρι τώρα πορεία της ζωής του είναι η αιτία της γενικότερης θλίψης του, ποιά είναι η αφορμή; Και πώς σχετίζεται η αφορμή αυτή με "εκείνη"; Ερωτήματα που δεν απαντώνται. Μήπως ούτε ο ίδιος ο ήρωας ξέρει τι τον θλίβει περισσότερο; Μου άρεσε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 7, 2005 Share Posted May 7, 2005 (edited) Ρε Μάινα, ήμαρτον, πόσο πιο φανερό να γίνει; Αφού το έλεγε, ντε! Τέλος πάντων, νομίζω ότι ακριβώς αυτή η αίσθηση αφαίρεσης από το μαρτύριο, σα να μην μπορείς να το νιώσεις για κάποιο λόγο, προσθέτει. Edited May 7, 2005 by RaspK FOG Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted May 7, 2005 Share Posted May 7, 2005 To nick μου είναι month!!!! Αυτό που ενωούσα είναι ότι είναι πολλύ αφηρημένο για τα γούστα μου. Θα πρωτιμούσα αυτό το κείμενο να είναι το τέλος του ήρωα, αλλά αφού τον έχω μάθει. Ποιός έστειλε τα τέρατα; Γιατί ξεχνάει ακόμα και το όνομα της αγαπημένης του; Η ακόμα χειρότερα, που έβαλε την οδοντόβουρτσα του; Σημείωση. Είμαι τρελά περίεργος σαν άνθρωπος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted November 19, 2005 Share Posted November 19, 2005 Το να περιγράφεις τα συναισθήματα, για μένα τουλάχιστον, είναι από τα πιο δύσκολα της συγγραφής. Εντάξει μαι εικόνα μπορείς να την περιγράψεις. Ένα διάλογο μπορείς να τον διατυπώσεις. Αλλά τα συναισθήματα δε βγαίνουν εύκολα. Το να ξεχνάς πράγματα που σε έκαναν να χαμογελάς και να θυμάσαι πράγματα που σε τρομάζουν, σε μετατρέπει σε τέρας. Αυτό βγάζω από την ιστορία. Συμφωνώ και επαυξάνω Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 19, 2005 Share Posted November 19, 2005 Συμπαθητικό. Βλέπω τι θέλεις να μου περάσεις σαν αναγνώστης, και σέβομαι την επιλογή του θέματος, είναι ένα θέμα που μου αρέσει, μνήμη-συνείδηση-εαυτός, όλα αυτά δεμένα με λίγο απ' το μαγικό φίλτρο του έρωτα. Από κει και πέρα σαν γραφή δεν με εντυπωσίασε, ίσως γιατί δεν καταφέρνει να περάσει το βάθος και τη δύναμη του συναισθήματος. Ειδικά αυτό το "δεν το πιστεύω" χτύπησε πολύ άσχημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.