Οι Γιοι της Στάχτης: Βέλη και κρόκινες φλόγες - Κεραμίδας Ελευθέριος

[Solonor]

Βέλη και κρόκινες φλόγες.

Η ατάκα «το καλύτερο έργο Έλληνα στον χώρο του φανταστικού», έχει γραφτεί κάμποσες φορές για διάφορα βιβλία, συνήθως από φίλους του εκάστοτε συγγραφέα. Προσωπικά δηλώνω φίλος του Κεραμίδα οπότε και μόνο γι’ αυτό θα αποφύγω κάθε σύγκριση.

Όχι πως υπάρχει θέμα σύγκρισης δηλαδή.

Διότι εδώ έχουμε το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που όλοι ξέρουμε. Το «Κοράκι σε άλικο φόντο» είχε κυκλοφορήσει πριν χρόνια και ήταν το ξεκίνημα των «Γιών της Στάχτης», μιας φάντασι τριλογίας σε κόσμο που θυμίζει Βυζάντιο. Η κοινότητα του φανταστικού το είχε αγκαλιάσει, αρκετοί συγγραφείς μάλιστα επηρεάστηκαν από αυτό (κι εγώ προσωπικά) και συμφώνησαν όλοι σε ένα μειονέκτημα: η συνέχεια αργούσε.

Ε, λοιπόν, πάει αυτό. Η συνέχεια ήρθε κι είναι ακόμα πιο δυνατή. Είναι ένα «Κοράκι», περισσότερο σε όλα: μάχες, συνομωσίες, περιπέτειες και κάτι ακόμα που το κρατάω για μετά. Επίσης εμβαθύνουμε κι άλλο στον κόσμο ή καλύτερα στην Πλάση.

Αν κάτι θαυμάζω στους «Γιους της Στάχτης», είναι πως ο συγγραφέας τα καταφέρνει σε όλα: ο κόσμος είναι τόσο μελετημένος που τον φαντάζεσαι για κανονικό, η μαγεία εναρμονίζεται τέλεια, η πλοκή είναι σφιχτή, ρεαλιστικότατη, απαλλαγμένη από κλισέ και ευκολίες, ενώ έχει ανατροπές και σασπένς και το γράψιμο είναι ακριβές, ισορροπημένο αλλά και πλούσιο –προσωπικά το ζηλεύω, σου δίνει την αίσθηση πως οι λέξεις είναι καρφωμένες στη θέση τους.

Προσθέστε σ’ αυτά και το γεγονός πως το βιβλίο δεν κάνει κοιλιά πουθενά, πράγμα δύσκολο για συνέχεια τριλογίας.

Όμως από όλα τα επιμέρους στοιχεία, αν ξεχωρίζει κάτι, αυτό είναι οι χαρακτήρες. Έχουν βάθος, είναι τρισδιάστατοι, έχουν φωνή, προσωπικότητα. Κι ορισμένοι από αυτούς θα μείνουν ανάμεσα στους πέντε-δέκα καλύτερους χάρτινους που έχω γνωρίσει. Π.χ. ο Μελέτιος είναι εκεί με τον Τύριον και τον Γκλόκτα.

Έχω συνηθίσει να γράφω για διάφορα κείμενα τις θετικές εντυπώσεις μου, τελειώνοντας με ένα «αλλά». Στο Κοράκι της πρώτης έκδοσης, ας πούμε, ένα «αλλά», ήταν η αποστασιοποιημένη, ορισμένες φορές, οπτική γωνία. Κι εδώ όμως υπάρχει το twist στο οποίο προαναφέρθηκα, διότι ο συγγραφέας ξανάγραψε ΚΑΙ το πρώτο βιβλίο ΚΑΙ αυτό φυσικά, χωρίς να αλλάξει κάτι, έτσι ώστε να σε βυθίζει στον κόσμο του. Αν κάποιος συγκρίνει το βιβλίο του 2010, με το νέο «Κοράκι» ή τα «Βέλη» θα δει πως η γραφή είναι ακόμα καλύτερη.

Και, όπως είπα για το πρώτο βιβλίο: όχι δεν χρειάζεται κανείς το να ξαναδιαβάσει. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ουσία, μόνο το γράψιμο. Ούτε είναι ανάγκη να το κάνει για να ακολουθήσει τα Βέλη, υπάρχει σύντομη περίληψη που υπενθυμίζει τα πάντα, για την ακρίβεια θεωρώ πως κάποιος θα μπορούσε να διαβάσει τα Βέλη χωρίς το πρώτο –αν και θα έχανε ένα ακόμα φοβερό βιβλίο.

Στη σύγκριση μεταξύ τους, τέλος, θα έβαζα ένα κλικ παραπάνω τα «Βέλη» καθώς προχωρούν ακόμα περισσότερο την πλοκή. Πλέον βρίσκω μόνο ένα μειονέκτημα: ότι πρέπει να περιμένουμε το τρίτο. Αυτή τη φορά όμως, απ’ όσο ξέρω, με την Άρπη και με έναν οίκο όπως η Mamaya από πίσω, είμαι σίγουρος πως η αναμονή θα είναι μικρότερη, ίσως και ένας μόνο χρόνος!

 

[Δημήτρης]

Μόλις το τελείωσα. Και όπως και το πρώτο ήταν καλό. Για την ακρίβεια καλύτερο. 

Για τους χαρακτήρες θα συμφωνήσω με Solonor. Πολύ καλά σκιαγραφημένοι, με τις πράξεις και τις ατάκες τους να δίνουν άλλο χρώμα στην ιστορία. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την πλήξη του Σεβαστιανού στη Κριθησίων; Μ' ένα σωρό κόλακες να του τα πρήζουν οπότε και ευχήθηκε να είχε κοντά του τον Μελέτιο για να τους δηλητηριάσει όλους; Έσκασα στα γέλια! Όπως επίσης και τη καμμένη γη που βρήκαν οι Πολυκράτης, Λυσίβιος στην επιθεώρηση τους για τα πλοία. Καλό και δαύτο. Και πολλές άλλες επιμέρους καταστάσεις εδώ κι εκεί. Την προστριβή Υέτιου και Γνώσταρχου. Την έρευνα του Σεβαστιανού για την διαφθορά ως την άκρη του νήματος και την ιδιαίτερη φύση του Δίπυλου. Το Άνθος για να πάω και στην άλλη πλευρά. Μου άρεσε πολύ και ήθελα να υπάρχει περισσότερο στο προσκήνιο. Καλά και ωραία, παρέα με το μεστό γράψιμο και το πλούσιο λεξιλόγιο κρατούσαν σε αγωνία.

Στα μείον θα βάλω πάλι την φτωχή επιμέλεια. Έχοντας διαβάσει έναν εύλογο αριθμό Locus7 δεν με ενοχλούν (πολύ) λάθη όπως να υπάρχει μία λέξη διπλή ή να λείπει. Όπως και στο Κοράκι όμως ήταν σε διψήφιο αριθμό και είναι κάτι που ξενίζει. Επίσης η ελάχιστη για το μέγεθος του βιβλίου δράση. Φτιάχτηκα για τα καλά όταν επιτέλους ήρθε στην εσπερίδα οπότε και μου χτύπησε ακόμη περισσότερο. Ωραίο το tell αλλά ήθελα και λίγο show. Δεν πειράζει όμως. Επίκειται ο...ξέρετε τι οπότε και ξεκίνησα το τελευταίο μέρος με ανανεωμένο ενδιαφέρον 

Edited November 20, 2018 by Δημήτρης

[Laced with the dread]

τα βιβλια αυτης της τριλογιας εχουν ισως τα πιο ομορφα ονοματα (που οπως ελεγε και ο Τολκιν καθοριζουν την ιστορια) απο ολα τα βιβλια για τα οποια συζητατε εδω. Μια που το λεω αυτο ακομα και στον Τολκιν η γλωσσοαισθητικη δεν ειναι τελεια, πχ ορισμενες τεχνητες λεξεις ειναι καπως γλυκερες.