Το στοιχειωμένο λαγκάδι - Γιάννης Θωμαδάκης

[Nargathrod]

Η λέσχη ανάγνωσης φανταστικού διάλεξε το στοιχειωμένο λαγκάδι για τον μήνα Horror. 

 

 

"Ένας ψυχρός αέρας τη διαπερνούσε και της έφερνε ρίγος. Εκείνη όμως στεκόταν ακλόνητη, στηριζόμενη στο δρύινο ραβδί της. Έξαφνα έτσι όπως κοιτούσε στο βάθος ενός από τους τέσσερις δρόμους, παρατήρησε μια μικροσκοπική φιγούρα να προχωράει προς το μέρος της. Γυρνώντας προς του υπόλοιπούς τρεις δρόμους, παρατήρησε άλλες τρεις φιγούρες να έρχονται προς αυτήν". Το «Στοιχειωμένο Λαγκάδι» είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα φολκλορικού τρόμου που αποτελείται από μικρές ιστορίες που εκτυλίσσονται κυρίως στο φανταστικό χωριό Βελανιδοχώρι και την ευρύτερη κοινότητα Βελανιδιάς σε μια απομονωμένη περιοχή ψηλά στα Λευκά Όρη του νομού Χανίων. Εκεί σε αυτή τη μικρή κλειστή αγροτική κοινωνία περιγράφονται ιστορίες ανθρώπων του 2014, αλλά και ιστορίες ανθρώπων ενενήντα χρόνια πριν. Το πραγματικό με το φανταστικό αναμειγνύονται: η σκληρή πραγματικότητα των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, ο ρατσισμός, η φτώχεια, ο έρωτας και η μοναξιά συνυπάρχουν με φαντάσματα, νεράιδες, αρχαία ξόρκια, πόλεμο μεταξύ μαγισσών και μια παλιά κατάρα που μαστίζει τρεις ισχυρές και ιστορικές οικογένειες, ενώ η σκοτεινή και δραματική περιγραφή της φύσης αντανακλά την ενίοτε ζοφερή ανθρώπινη συνθήκη.

 

 

[Ιρμάντα]

Τελείωσα το Στοιχειωμένο Λαγκάδι σήμερα: η βροχή με κράτησε μέσα.

Περίμενα να τρομάξω περισσότερο, όχι επειδή τρομάζω τόσο (πλέον) από διαβάσματα αλλά επειδή έτσι μου είχαν πει ότι θα συνέβαινε. Λοιπόν δυστυχώς δεν τρόμαξα, αλλά το βιβλίο γενικά με κέρδισε. Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που συναποτελεί ένα σπονδυλωτό αφήγημα με φόντο την ορεινή Κρήτη. Αν και τελικά οι υπαίτιοι της όλης ανισορροπίας δεν είναι Κρητικοί – αλλά σμυρνιές μάγισσες. Μία ή δύο σκηνές θυμίζουν έντονα ταινίες όπως το The Ring ή τις φασματικές μαυροφορεμένες φιγούρες από το Insidious. Φωτογραφίες όπου φαίνονται τα στοιχειώματα, μάγισσες που συνεδριάζουν σε υπόγεια και ξέρετε, τα συναφή. Σας φαίνεται ίσως χιλιοειπωμένο; Ωστόσο, το Στοιχειωμένο Λαγκάδι αξίζει το χρόνο που θα του αφιερώσετε. Είναι καλογραμμένο, έχει ίσως ένα ή δυο σημεία πολυλογάδικου διδακτισμού – αλλά γενικά διαβάζεται πολύ άνετα, πολύ ευχάριστα, είναι πειστικό και κυρίως ο συγγραφέας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά για να παντρέψει τη μία ιστορία με την άλλη. Όλες οι οικογένειες του μικρού οικισμού εμπλέκονται, όλοι είναι συγγενείς όλων, με κάποιον τρόπο, ή πάντως σχετίζονται και αυτό σε πείθει, δεν γίνεται βεβιασμένα. Είναι ατμοσφαιρικό και οι περιγραφές των τοπίων με έκαναν να επιθυμώ να επισκεφτώ ένα παρόμοιο μέρος, ακόμη και βράδυ, ακόμη και με πανσέληνο (θα δείτε τί θα συμβεί) και η επίκληση στα τελευταία κεφάλαια, εντάξει, δεν με τρόμαξε (ευτυχώς ή δυστυχώς δύσκολα με τρομάζουν πράγματα που διαβάζω) αλλά μια ανατριχίλα μου την εξασφάλισε. Ανατριχίλα, όχι κάτι άλλο. Και την αίσθηση ότι ο συγγραφέας, omG, μήπως ξέρει άραγε υπερβολικά καλά για τι ακριβώς πράγμα μιλάει;

Ερωτήσεις για τη συνέντευξη της ΛΑΦ σκαρώνονται ήδη και θα έχουν ζουμί, το υπόσχομαι, μείνετε συντονισμένοι!