Καζαντζάκης (2017)

[Ιρμάντα]

Είδα (μόλις γύρισα) την νέα του Γιάννη Σμαραγδή, Καζαντζάκης.

Αν πω πως περίμενα αυτό που είδα, θα πω ψέματα. Τα μέχρι τώρα διαπιστευτήρια του Σμαραγδή (Καβάφης, Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι και El Greco) δεν μου είχαν αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Επιτέλους. Εδώ, είδα μία ταινία που πραγματικά την απόλαυσα. Μην έχοντας παρά ελάχιστη πληροφόρηση για τους ηθοποιούς, κάθε σκηνή ήταν και μία μικρή έκπληξη. Στέφανος Ληναίος στο ρόλο του ετοιμοθάνατου Καζαντζάκη, Στάθης Ψάλτης (ο τελευταίος ρόλος του) στο ρόλο του ηγούμενου στη μονή Σινά (Κάτι τέτοιες πρωτιές χαρακτηρίζουν κι άλλη ταινία του Σμαραγδή, θαρρώ ο τελευταίος ρόλος του Μουστάκα ήταν εκείνος του Τιτσιάνο, στην ταινία El Greco). Ο Οδυσσέας Παπασπιλιώπουλος ως Καζαντζάκης ήταν επαρκής, κάποτε και επαρκέστατος. Αν εξαιρέσουμε τη σκηνή όπου πληροφορείται το θάνατο του Σικελιανού, όπου απέδωσε τη συντριβή του απέναντι στο αφύσικο του θανάτου κάπως υπερβολικά (επί τη ευκαιρία, ο Νίκος Καρδώνης ενσαρκώνει μαγικά έναν ιδιοφυή και αλλόκοσμο Σικελιανό). Επίσης ο Θοδωρής Αθερίδης καλός στο ρόλο του Ζορμπά, αλλά χρειαζόταν δουλειά με το θέμα της προφοράς. Γενικά, η ταινία ήταν καλή έως πολύ καλή. Οι διάλογοι προσεγμένοι, ίσως βαρύγδουποι στα άμαθα από Καζαντζακικό γραπτό αυτιά (οι ατάκες ήταν οι περισσότερες παρμένες από βιβλία του). Το θέμα της κρητικής προφοράς επίσης γενικά δεν το είχαν προσέξει. Υπήρχαν σκηνές όπου πράγματι δεν έπειθαν για την εποχή στην οποία υποτίθεται ότι ανταποκρίνονταν. Ο Καπετάν Μιχάλης, πατέρας του συγγραφέα (Αργύρης Ξάφης) ελάχιστα με κέρδισε. Υπήρχε μία υπερβολή στο παίξιμο γενικά των ηθοποιών και υποθέτω ότι έφταιγε ότι τόσα πολλά γεγονότα έπρεπε να χωρέσουν σε μία μονάχα ταινία (και πάλι ο πρώτος γάμος του συγγραφέα με τη Γαλάτεια Καζαντζάκη έμεινε εκτός). Σε γενικές όμως γραμμές, ο Σμαραγδής κέρδισε το στοίχημα. Φτιάνει μία ταινία μεστή και δεμένη, που θέλεις να παρακολουθήσεις τη συνέχειά της. Οπωσδήποτε δείχνει να απευθύνεται σε ένα κοινό που ήδη είναι εξοικειωμένο τόσο με τα κείμενα του συγγραφέα όσο και με τον θεολογικό/ υπαρξιστικό συλλογισμό του. Αν αυτά ένας θεατής δεν τα κατέχει πιθανόν να χάσει τη μπάλα. Στα συν η μουσική, τα πλάνα, το μοντάζ. Στα μείον το μακιγιάζ. Εντάξει, ο Παπασπηλιώπουλος γερνάει με ελάχιστες γκρίζες τρίχες μέχρι να καταλήξει ένας ετοιμόρροπος Ληναίος στο κρεβάτι του θανάτου. Δείχνει να προέκυψε από τη μία στιγμή στην άλλη το γήρας του. Τη δε Ελένη Καζαντζάκη (Μαρίνα Καλογήρου) είναι λες και ντράπηκαν να τη γεράσουν. Είναι θέμα το μακιγιάζ σε πολλές ελληνικές ταινίες, τώρα που το σκέφτομαι.

Στο δια ταύτα, συστήνω την ταινία. Θα περάσετε καλά. Θα σας αγγίξει. Αν είστε υποψιασμένοι περί Καζαντζάκη, δηλαδή. Εάν όχι, ανατρέξτε και διαβάστε τον.

 

Edited November 30, 2017 by Ιρμάντα

[Mandrake]

Επιτέλους και μια θετική κριτική που διάβασα! Όλοι μου λένε να μην πάω να τη δω και ότι με τίποτα δεν πάνε και τα συναφή (= τρελή λάσπη)... Εχθές μου έλεγε πάλι φίλος ότι δικοί του την είδαν και την έχουν θάψει όσο δεν πάει... Εγώ είμαι αποφασισμένος όμως και θα το επιχειρήσω. Χαίρομαι που κάποιος που γνωρίζει τον βίο του έχει θετική άποψη για την ταινία! Παρέα βρέθηκε, τελικά, που θα ακολουθήσει (έστω μικρή), οπότε όλα καλά! Εμένα ωστόσο μου άρεσε και το "El Greco" και ο "Καβάφης" (λιγότερο, βέβαια...), ενώ το "Χαβιάρι" δυστυχώς δεν το 'χω δει ακόμη... Στα συν των δύο προηγούμενων,  η μουσικάρα του Βαγγέλη Παπαθανασίου!

Edited November 30, 2017 by Mandrake

[Ιρμάντα]

Χμμμ μπορώ να πω ότι με ξένισε κάπως τα πρώτο τέταρτο, ο υπερβολικός πατέρας και οι ψυχοπαθείς καθηγητές του έφηβου Καζαντζάκη. (Τι σχολείο δλδ ήταν αυτό, μόνο τρελοί προσλαμβάνονταν; Μου φάνηκε τραβηγμένο). Μετά όμως η ταινία ρολάρει πολύ πιο σωστά. Θα χαρώ να ακούσω τη γνώμη σου όταν πας να τη δεις!

Edited November 30, 2017 by Ιρμάντα

[BladeRunner]

Τίμια προσπάθεια, αλλά κατά την γνώμη μου μια χαμένη ευκαιρία. Φυσικά πρέπει να λάβει κανείς υπόψιν τους περιορισμούς στο μπάτζετ, κάτι εξαιρετικά σημαντικό για τέτοιου βεληνεκούς έργα. Ο Καζαντζάκης ήταν μια τεράστια προσωπικότητα, εκτός από τεράστιος συγγραφέας. Έκανε ταξίδια, γνώρισε ανθρώπους, έζησε έντονες στιγμές, το να μεταφέρεις την ζωή του στην οθόνη είναι μια δουλειά απαιτητική και πολυσύνθετη. Όμως κάποια πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν και καλύτερα: Η παρουσίαση των διαφόρων γεγονότων από την μια περιεκτική από την άλλη όχι και τόσο "δεμένη", οι ερμηνείες δεν με ικανοποίησαν στον βαθμό που θα έπρεπε (τον Παπασπηλιόπουλο τον βρήκα αρκετά καλό και επαρκή, πάντως), τα αστικά σκηνικά μου φάνηκαν μέτρια (οι περιορισμοί στο μπάτζετ που λέγαμε), το μακιγιάζ όχι και τόσο καλό... Βέβαια μου άρεσε αρκετά η φωτογραφία και η μουσική επένδυση. Με βάση πολλά σχόλια κριτικών και θεατών περίμενα κάτι χειρότερο, αλλά και πάλι, είχε τα φόντα για κάτι ξεχωριστό. 

6/10