Αποχώρηση

[drowvarius]

Ο μαυροντυμένος άνδρας προχωρούσε σκυφτός. Η κουκούλα που φορούσε κάλυπτε το πρόσωπό του. Οι περαστικοί δεν του έριχναν δεύτερη ματιά καθώς εκείνος προχωρούσε στο δρόμο. Μάλιστα έδειχναν να μην τον προσέχουν καθόλου. Κατευθυνόταν προς το νοσοκομείο. Η νυχτερινή υγρασία δεν φαινόταν να τον ενοχλεί καθόλου.

 

Πέρασε την κεντρική λεωφόρο, σχεδόν χωρίς να δώσει την παραμικρή προσοχή στα οχήματα που έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Έφτασε στην κεντρική είσοδο. Κοίταξε ψηλά. Στον τρίτο όροφο λοιπόν, σκέφτηκε. Προχώρησε μπροστά. Η πόρτα του νοσοκομείου άνοιξε αυτόματα αφήνοντάς τον να περάσει. Πήγε προς το ασανσέρ. Μπήκε μέσα και πάτησε το κουμπί με τον αριθμό τρία επάνω του. Ένοιωσε τον εαυτό του να ελαφραίνει, καθώς το ασανσέρ ξεκινούσε την ανοδική πορεία του.

Η διάθεσή του δεν ήταν καθόλου καλή. Σκεφτόταν αυτό που του είχαν αναθέσει να κάνει. Ποτέ δεν του άρεσε να παίρνει μαζί του τέτοια άτομα.

 

Την πρώτη φορά που τον έβαλαν να κάνει κάτι τέτοιο ήταν πριν από 14 χρόνια περίπου. Έπρεπε να πάρει την πρώτη του ψυχή και να την οδηγήσει στο σωστό μέρος. Θυμόταν ότι μόλις αντίκρισε το άτομο που έπρεπε να «παραλάβει» ρίγησε... Από τότε άλλη μία φορά είχε νοιώσει αυτό το ρίγος. Ήταν πριν από τέσσερα χρόνια, ένα φθινώπορο. Και τότε ρίγησε, μόλις είδε το άτομο που έπρεπε να του πάρει την ψυχή.

 

Σήμερα όμως...

 

Σήμερα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τους τελευταίους τρεις μήνες αυτό το άτομο έδεινε κάθε μέρα μάχη με το θάνατο. Και κάθε μέρα έβγαινε νικητής. Όμως αυτό είχε αρχίσει να εξαντλεί την ίδια του την ψυχή. Αισθανόταν ότι έπρεπε να προστατεύσει την ψυχή αυτού του «πολεμιστή»...Αποφάσισε λοιπόν να τον πάρει μαζί του, να τον βάλει να αναπαυθεί....

 

Αυτό ήταν μία δύσκολη επιλογή όμως.

 

Όποτε «έφευγε» κάποιος από τους μεγάλους έπαιρνε μαζί του και άλλα άτομα. Πριν από τέσσερα χρόνια είχαν χαθεί χιλιάδες.

 

Τώρα χάθηκαν δύο ηγέτες.

 

Κανείς αυτού του είδους, ποτέ δεν έφευγε μόνος του....

 

Το ασανσέρ σταμάτησε απότομα στον τρίτο όροφο. Ο μαυροντυμένος άνδρας βγήκε με αργά βήματα και κατευθύνθηκε προς την πόρτα του δωματίου που βρισκόταν το άτομο που θα έπαιρνε μαζί του. Κοντοστάθηκε για λίγο, κοιτάζοντας αφηρημένα το νούμερο του δωματίου.Έπειτα την έσπρωσε απαλά. Με ένα μικρό τρίξιμο η πόρτα άνοιξε διάπλατα.

 

Μπροστά του βρισκόταν ένα κρεββάτι πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένο ένα σώμα...αδύνατο, γερασμένο, σχεδόν νικημένο.

 

Σχεδόν.

 

Γύρω του βρίσκονταν οι συγγενείς του. Κανείς δεν έδειξε να προσέχει τον μαυροντυμένο άνδρα με την κουκούλα, παρόλο που στεκόταν μπροστά τους. Κανείς εκτός από το άτομο που βρισκόταν ξαπλωμένο στο κρεββάτι.

«Ώστε ήλθες λοιπόν», του είπε ήρεμα, χωρίς τον παραμικρό φόβο στη φωνή του.

«Ναι, ήλθα για εσένα. Πάμε;», είπε ο κουκουλοφόρος, απλώνοντας το χέρι του για να βοηθήσει τον άνθρωπο να σηκωθεί.

 

Το άτομο που βρισκόταν ξαπλωμένο κοίταξε τον μαυροντυμένο στα μάτια. Κανείς άλλος δεν είχε αντέξει να τον κοιτάξει περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να αποστρέψει το βλέμμα του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο μαυροντυμένος απέστρεψε το δικό του βλέμμα του από τα μάτια ενός θνητού ανθρώπου

Ο ηλικιωμένος σηκώθηκε με αργές κινήσεις. Δεν βιαζόταν άλλωστε. Αλλά ούτε και φοβότανε. Ήξερε πως αυτά είναι μέσα στη ζωή.

 

Ο μαυροντυμένος προχώρησε πρώτος, κάνοντας νόημα στο θνητό να τον ακολουθήσει. Βγήκαν από την πόρτα του δωματίου και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Οι συγγενείς του που βρίσκονταν ολόγυρά του δεν έδειξαν να τους προσέχουν.

 

Αυτό ήταν το τέλος μίας μεγάλης ιστορίας. Μίας ιστορίας που χαράχθηκε με χρυσό καλέμι και αδαμάντινο σφυρί...

Edited May 8, 2005 by drowvarius

[Isis]

Μια ιστορία που όπως τη διάβασα, "είδα" τις κινήσεις των ηρώων. Εύκολα το φαντάστηκα ως ταινία μικρού μήκους. Λιτή γλώσσα, η ανάγνωση κυλάει γρήγορα και ξεκούραστα.

 

Δε γνωρίζω το παρελθόν του ήρωα και δεν είμαι σίγουρη πως να τον αντιμετωπίσω. Ο ηρωισμός του όμως υπέθεσα πως κρύβεται στη διαρκή και υπομονετική μάχη του για τη ζωή τους τελευταίους 3 μήνες!

 

Δεν κατάλαβα όμως τι έγινε πριν από τέσσερα χρόνια δυστυχώς και χάθηκαν χιλιάδες και πώς σχετίζεται ο ήρωάς σου με αυτό! (είναι κι η ώρα δύσκολη...ένα μυαλό χειμώνα - καλοκαίρι ) Κάποια μάχη με αρχηγό ένα μεγάλο στρατηγό, ίσως εκείνον; Για μένα δεν ήταν δυστυχώς σαφές! Θα το ήθελα πιο ξεκάθαρο το σημείο αυτό.

 

Μου άρεσε όμως πολύ που αντιμετώπισες τη στιγμή του θανάτου ως στιγμή αξιοπρέπειας και ηρεμίας χωρίς υστερίες και ακραία συναισθήματα. Μου δίνεις την εικόνα της μετάβασης από μια διαρκή πάλη για ζωή σε μια μεταθανάτια γαλήνη. Επίσης η ιστορία μου αφήνει μια γλυκειά αίσθηση για την ανωτερότητα ενός ηρωικού (με τι κριτήρια;) ανθρώπου ακόμη και απέναντι στο θάνατο!

 

Good one!

[Throgos]

Μμμμ...στο τελευταίο συμφωνώ απόλυτα με την Ίσιδα. Αυτό που με παραξένεψε όμως ήταν η τελευταία πρόταση. Τι ακριβώς ήθελες να πεις; Επίσης κάποιες εξτρα πληροφορίες για τους 'ηγέτες' που παίρνουν μαζί τους και άλλους ανθρώπους θα ήταν χρήσιμες. Είναι μέρος μεγαλύτερης ιστορίας ή σκέτο;