Οι Πόλεις των Χρυσών Ανθρώπων - Ιωάννης Πίππος

[Ιρμάντα]

Δυσκολεύτηκα κάπως να tagάρω, όπως συμβαίνει συχνά σε μία συλλογή διηγημάτων.

Ο Λόγος για τις Πόλεις των Χρυσών Ανθρώπων, του Ιωάννη Πίππου.

Τι συμβαίνει όταν τα όνειρα αποφασίζουν να ταξιδέψουν ελεύθερα, μακριά από τη φυλακή των ανθρώπων;
Όταν οι σιωπές προσπαθούν να τραγουδήσουν εκείνα τα νοσταλγικά τραγούδια που έχουν πια ξεχαστεί;
Και τι συμβαίνει όταν οι ψυχές των ανθρώπων αποφασίζουν να δουν την πραγματική τους φύση στον ραγισμένο καθρέφτη;
Τότε χτίζουν πόλεις διαφορετικές από τις υπόλοιπες.
Πόλεις γεμάτες από ιστορίες.
Τόσο όμοιες μα και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους.
Μέσα στο τίποτα χτίζονται οι πόλεις των χρυσών ανθρώπων? (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Πηγή: https://www.politeianet.gr/books/9789609773126-pippos-ioannis-night-read-oi-poleis-ton-chruson-anthropon-275773

 

Τι κοινό μπορεί να έχουν μία πόλη όπου κατοικούν χρυσοί άνθρωποι, ένα αγόρι καμωμένο από κλωστή, μία χώρα που είναι βυθισμένη στο τέλμα της γαλήνιας και πληρωμένης σιωπής, ένας ναός που εμφανίζεται κάποτε και παντού κάθε 2,000 χρόνια, μία χώρα όπου τα δάση της βρίθουν από χαμένες πριγκίπισσες και νεραϊδένιες αγάπες;

Παραμύθια ή διηγήματα; Με την έννοια του έζησαν αυτοί καλά δεν είναι παρμαύθια, παρεκτός ίσως από δύο ή τρία. Δεν έχει σημασία ποια, μην σας χαλάσω την αναγνωστική έκπληξη. Η συλλογή αυτή είναι η πρώτη δουλειά του συγγραφέα και μας προσφέρει πολλές ελπίδες. Αν ήταν να αναφερθώ σε δύο ονόματα, ξένης και εγχώριας λογοτεχνίας, αυτά θα ήταν του Μίχαελ Έντε και του Κωνσταντίνου Καβάφη. Τα υλικά που πλάθεται ο κόσμος του είναι, τουλάχιστον ως προς τα ερεθίσματα και τις πηγές, αρκετά παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιεί ο Έντε στον Καθρέφτη Μες στον Καθρέφτη και στη Φυλακή της Ελευθερίας. Η δε γραφή του σε κάνει, όσο διαβάζεις, να πιστεύεις ότι η κατάληξη μίας ιστορίας δεν είναι ποτέ σπουδαιότερη από την ίδια την πορεία της ιστορίας. Μία Καβαφική Ιθάκη σε καμβά ενήλικων παραμυθιών. Και λέγοντας αυτό να σταθώ και στο σημείο που κατ' εμέ αποτέλεσε το μεγαλύτερο μειονέκτημα του βιβλίου: κάποιες φορές το τέλος μίας ιστορίας δείχνει όχι απογοητευτικό, αλλά κάπως άσχετο με την όλη ιστορία. Πραγματικά σαν να ενδιαφέρεται ο συγγραφέας κυρίως για την πορεία και όχι για την κατάληξη. Πράγμα που πρέπει να γίνει πολύ επιτυχημένα και από τα χέρια πολύ έμπειρου συγγραφέα, αν είναι να μην ενοχλήσει. Κι ο Πίππος έχει αρκετό δρόμο ακόμη για να το επιτύχει άρτια αυτό.

Στο ρεζουμέ: Καλές εικόνες, γραφή καλή που θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Σίγουρα μία ενδιαφέρουσα φαντασία και ιδέες που μπορεί να υποστηρίξουν όμορφα διηγήματα. Δείτε ας πούμε, και μονάχα τους τίτλους των διηγημάτων του. Λες, εδώ είμαστε. Αυτό το παλικάρι κάτι αξιόλογο έχει να πει. Κάτι εμπνευσμένο. Οι ιστορίες του όμως θέλουν ακόμη δουλίτσα, ως προς την κορύφωσή τους. Χρειάζεται επίσης να χωνέψει τις επιρροές του.

Συμβουλή: διαβάστε το για τη συλλογή σας.

Περιεχόμενα

Η πόλη των χρυσών ανθρώπων
Το αλλόκοτο πλάσμα
Το τρένο
Το αγόρι από κλωστή
Κάτω από τη βελανιδιά
Το μαγικό δάσος
Αγνό σαν το χιόνι
Η χώρα της σιωπής
Η χώρα των χαμένων πριγκιπισσών
Η χώρα των αστεριών
Ο τυφλός ψαράς
Ο κυνηγός ονείρων
Η ιστορία μιας νεράιδας
Η ευτυχία
Η κοιλάδα της ευτυχίας
Ο ναός του ποτέ
Το κουτί των χρωμάτων
Το ξωτικό της σοφίτας
Ο μικρός πλανήτης
Ο ξύλινος άνθρωπος