Ερωτηματολόγιο Τρόμου

[Vikar]

H mu8oplasia tromou legetai etsi epeidn upoti8etai oti prepei va mac fobizei h kai va mac tromazei, etsi; Proswpika exw diabasei kamposo tromo (polu ligotero apo allouc bebaia). Akomn exw dei kamposec taiviec tromou, mpolikn zwgrafikn tromou (px skitsa tou Barker), kiakomn exw akousei kai mousikn n opoia upoti8etai oti stoxeue se paremfern suvais8nmata (ka8oti palioc metalac kiegw o kanmevoc). Teloc, exw summetasxei kai se paixvidia rolwv se kosmouc tromou (Call of Cthulhu, Vampyres).

 

Olec autec oi empeiriec mou gevvnsav tnv e3nc aporia:

 

1. Mnpwc ka8e diaforetiko meso (grayimo, zwgrafikn, mousikn...) eivai ikavo gia ev gevei "diaforetiko" tromo; Poia eivai n apoyn sac;

 

Kai merika alla erwtnmata:

 

2. "Tromazete" pio eukola me eva biblio, me mia taivia h me kati allo;

 

3. Ti sac "tromazei" se mia istoria tromou suvn8wc;

 

4. Av 8umamai kala (pave xrovia), o Stephen King, sto "Danse Macabre", upostnrizei oti oi basikoteroi arxetupikoi xaraktnrec tromou eivai tessereic: to favtasma, o brikolakac, o lukav8rwpoc kai to dnmiourgnma (px to plasma tou Dr Frankenstein).* Sumfwveite; Uparxei kapoioc apo autouc pou sac tromazei perissotero apo touc allouc; H mnpwc sac tromazouv movo mn-arxetupikec istoriec tromou;

 

5. Telika, ti diaolo eivai "tromoc", "foboc" kai "andia" stn mu8oplasia tromou; Mporeite va ta katata3ete sumfwva me kapoio kritnrio; Kai to kuriotero: exete biwsei ta idia suvais8nmata stov pragmatiko kosmo;

 

___________________________________

* Prospa8nste va mnv parete ta ovomata kata gramma. Gia paradeigma, o xaraktnrac tou Stevenson sto "Dr Jekyll & Mr Hyde" empiptei sto protupo tou lukav8rwpou, ka8wc prokeitai gia eva xaraktnra pou suvduazei se mia sarka duo (avti8eta) pveumata.

 

Snmeiwsn: To 8ema to avoi3a sto forum "Λογοτεχνία, Ποίηση, Βιβλία, Συγγραφείς... > Horror", evw 3erw oti afora kai salla pragmata perav tou grayimatoc. Auto tokava epeidn tnv exw pa8ei me to 8ema "Science vs Fiction", to opoio eixa avoi3ei arxika stn "Gevikn Suzntnsn" gia paromoiouc logouc, alla upeu8uvoc to metefere kateu8eiav sto "Λογοτεχνία, Ποίηση, Βιβλία, Συγγραφείς... > Fantasy / SciFi". Niptw tac xeirac mou...

Edited October 27, 2008 by Nienor
Τίτλος: από greeklish σε ελληνικά

[Nihilio]

1. Mnpwc ka8e diaforetiko meso (grayimo, zwgrafikn, mousikn...) eivai ikavo gia ev gevei "diaforetiko" tromo; Poia eivai n apoyn sac;

Σίγουρα. Όλα σε κάνουν να ανατριχιάσεις απλά με διαφορετικά ερεθίσματα

 

2. "Tromazete" pio eukola me eva biblio, me mia taivia h me kati allo;

Ανάλογα. Αν είναι πραγματικά καλά με τρομάζουν εξίσου. Αν και πιο συχνά έχω τρομάξει σε ταινίες.

 

3. Ti sac "tromazei" se mia istoria tromou suvn8wc;

Η υπαινικτικότητα, το να αφήνεις την απειλή να πλανάται στον αέρα, χωρίς θεατής/αναγνώστης και χαρακτήρας να ξέρει τι ακριβώς είναι

 

4. Av 8umamai kala (pave xrovia), o Stephen King, sto "Danse Macabre", upostnrizei oti oi basikoteroi arxetupikoi xaraktnrec tromou eivai tessereic: to favtasma, o brikolakac, o lukav8rwpoc kai to dnmiourgnma (px to plasma tou Dr Frankenstein).* Sumfwveite; Uparxei kapoioc apo autouc pou sac tromazei perissotero apo touc allouc; H mnpwc sac tromazouv movo mn-arxetupikec istoriec tromou;

Καλή ερώτηση. Ουσιαστικά έχουμε το παράσιτο, το κτήνος, το παρελθόν που μας στοιχειώνει και την ανθρώπινη ύβρη. Προσωπικά τρομ'αζω περισσότερο με το "φάντασμα".

 

5. Telika, ti diaolo eivai "tromoc", "foboc" kai "andia" stn mu8oplasia tromou; Mporeite va ta katata3ete sumfwva me kapoio kritnrio; Kai to kuriotero: exete biwsei ta idia suvais8nmata stov pragmatiko kosmo;

Φόβος = Μαμά μου, Βοήθεια!

Τρόμος = Θεέ μου, δε μπορεί να συμβαίνει αυτό

Αηδία = Γλουργκ!

 

Για παράδειγμα: Η Αλίκη μπαίνει στο σπίτι όπου κατοικεί ο μυστηριώδης γέρος. Καθώς περπατάει στο διάδρομο αισθάνεται φόβο. Όταν τον συναντάει και αρχίζει να υπαινίσεται ότι διατηρεται στη ζωή με κανιβαλισμό έχουμε τρόμο. Και όταν το ανθρώπινο κεφάλι πεταχτεί από τη χύτρα που βράζει έχουμε αηδία.

[Βάρδος]

Γενικά, εμένα δε με πολυσυγκινεί ο τρόμος. Για ποιο λόγο να θέλω να τρομάξω; Και τι άλλα μηνύματα περνάει εκτός από το να προσπαθεί να με τρομάξει; Οι καλές ιστορίες τρόμου νομίζω ότι πρέπει να κάνουν και κάτι άλλο πέρα από το να προσπαθούν να σε τρομάξουν' πρέπει, προπάντων, να είναι μια καλή ιστορία.

 

1. Mnpwc ka8e diaforetiko meso (grayimo, zwgrafikn, mousikn...) eivai ikavo gia ev gevei "diaforetiko" tromo; Poia eivai n apoyn sac;

 

Αυτό το ερώτημα μού φαίνεται παρόμοιο με το 2. Σίγουρα, πρόκειται για διαφορετικό είδος τρόμου. Περισσότερο μπορεί να με τρομάξει μια ταινία, γιατί φαίνεται πιο "ζωντανή", μπροστά στα μάτια μου (η ταινία συνήθως ποντάρει στο οπτικό ερέθισμα και στο σοκ, σε αντίθεση με το βιβλίο που ποντάρει σε κάτι το πιο διανοητικό). Τα άλλα δύσκολα θα με τρομάξουν, εκτός κι αν φαίνεται ότι υπονοούν κάτι που μπορεί να συμβεί σε μένα. Αν φαίνεται ότι υπονοούν υπερφυσικό τρόμο, όπως Λάβκραφτ, δεν με τρομάζει, γιατί δεν το πιστεύω. Αυτά είναι απλά φαντασία για μένα, με τη διαφορά ότι ο πρωταγωνιστής είναι, συνήθως, φοβισμένος, αντί να αντιμετωπίζει την κατάσταση ψύχραιμα.

 

Πάντως, η ζωγραφική με τρομάζει λιγότερο απ'όλα, ίσως γιατί δεν είναι κάτι που "κινείται", ενώ και μια ταινία κινείται και ένα βιβλίο και η μουσική.

 

2. "Tromazete" pio eukola me eva biblio, me mia taivia h me kati allo;

 

Ταινία.

 

3. Ti sac "tromazei" se mia istoria tromou suvn8wc;

 

Αν φαίνεται να υπονοεί ότι κάτι από αυτά που λέει μπορεί να συμβεί στον καθένα μας.

 

4. Av 8umamai kala (pave xrovia), o Stephen King, sto "Danse Macabre", upostnrizei oti oi basikoteroi arxetupikoi xaraktnrec tromou eivai tessereic: to favtasma, o brikolakac, o lukav8rwpoc kai to dnmiourgnma (px to plasma tou Dr Frankenstein).* Sumfwveite; Uparxei kapoioc apo autouc pou sac tromazei perissotero apo touc allouc; H mnpwc sac tromazouv movo mn-arxetupikec istoriec tromou;

 

Όπως είπε και ο Nihilio, το φάντασμα --ίσως επειδή πιστεύω ότι θα μπορούσε να υπάρξει.

 

5. Telika, ti diaolo eivai "tromoc", "foboc" kai "andia" stn mu8oplasia tromou; Mporeite va ta katata3ete sumfwva me kapoio kritnrio; Kai to kuriotero: exete biwsei ta idia suvais8nmata stov pragmatiko kosmo;

 

Ό,τι είπε και ο Nihilio.

 

Όχι, δεν τα έχω βιώσει στον πραγματικό κόσμο.

[Μελδόκιος]

1. Mnpwc ka8e diaforetiko meso (grayimo, zwgrafikn, mousikn...) eivai ikavo gia ev gevei "diaforetiko" tromo; Poia eivai n apoyn sac;

Έτσι πιστεύω. Το κείμενο πχ είναι πιο κατάληλο τρόμο γεμάτο σασπένς (λόγω της ύπαρξης της πλοκής που εξελίσσετε σταδιακά) και περιγραφές συναισθημάτων αυτών που τον βιώνουν. Η ζωγραφική είναι κάτι το πιο άμεσο, είναι ικανή να προκαλέσει εντονα το αίσθημα της αποστροφής για παράδειγμα.

 

2. "Tromazete" pio eukola me eva biblio, me mia taivia h me kati allo;

Σίγουρα με βιβλίο. Μάλλον γιατι συμετέχω πιο ενεργά και νιώθω το φόβο καλύτερα μιας και ρέει και σχηματίζεται μέσα στους νευρώνες του εγκεφάλου.

 

3. Ti sac "tromazei" se mia istoria tromou suvn8wc;

Το δέος/τρόμος που προκαλεί το ακατανόητο. Κάτι το περίεργο, ανορθόδοξο και άγνωστο γίνεται εύκολα τρομακτικό. Κυρίως γιατί είναι απρόβλεπτο και δε ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις. Όταν νιώθεις πως δε μπορείς να στιρηχτείς στη λογική, κάτι που θεωρούσες πριν δεδομένο, πανικοβάλλεσαι.

 

4. Av 8umamai kala (pave xrovia), o Stephen King, sto "Danse Macabre", upostnrizei oti oi basikoteroi arxetupikoi xaraktnrec tromou eivai tessereic: to favtasma, o brikolakac, o lukav8rwpoc kai to dnmiourgnma (px to plasma tou Dr Frankenstein).* Sumfwveite; Uparxei kapoioc apo autouc pou sac tromazei perissotero apo touc allouc; H mnpwc sac tromazouv movo mn-arxetupikec istoriec tromou;

Γενικά δε θεωρώ πως έχει πολύ νόημα να μπερδευόμαστε με αρχέτυπα. Μια μη αρχετιπική ιστορία μου φένεται πιο ενδιαφέρουσα, μιας και ο πρωτόγνωρος τρόμος είναι πάντα πιο ισχυρός.

 

5. Telika, ti diaolo eivai "tromoc", "foboc" kai "andia" stn mu8oplasia tromou; Mporeite va ta katata3ete sumfwva me kapoio kritnrio; Kai to kuriotero: exete biwsei ta idia suvais8nmata stov pragmatiko kosmo;

Όπως τα πε και ο Νιχίλιος. Τωρα για τα αν τα έχω βιώσει, νομίζω πως φοβήθηκα σα βάσκος μια φορά πριν χρόοονια (ήμουν δεν ήμουν 10 ετών) όταν κόντεψα να πνιγω.

Edited May 9, 2005 by Μελδόκιος

[Nienna]

Τρομάζω δύσκολα, πρέπει να έχει μια μεγάλη δόση αλληθοφάνειας ή "λες να μπορούσε να ήταν έτσι...;" κάτι για να με τρομάξει...

Με τρομάζουν περισσότερο οι άνθρωποι, κανένα από τα πλάσματα... οι άνθρωποι που κάνουν πράγματα που μου είναι αδιανόητο να συλλάβω, κατά κάποιον τρόπο.

Αν είναι να τρομάξω θα τρομάξω, είτε μιλάμε για ταινία είτε για βιβλίο.

Ο φόβος είναι πιο διάχυτος από τον τρόμο, και λιγότερο έντονος. Ο τρόμος είναι πιο έντονος και ίσως πιο συγκεκριμένος, ή απλά βιώνεται ως πιο συγκεκριμένος ακόμα και αν συνεχίζει να μην είναι. Ο τρόμος είναι ένα βήμα πριν τον πανικό συνήθως. Η αηδία είναι έυκολο να καταλάβεις τι είναι, όταν το στόμα σου αρχίζει και παίρνει εκείνο το χαρακτηριστικό σχήμα και το στομάχι σου αρχίζει τα κρουστά...

[Sitronella]

Όταν ήμουν πιο μικρή τρελλαινόμουν για ταινίες τρόμου. Νομίζω δημοτικό πήγαινα ακόμα όταν η κρατική τηλεόραση (δεν υπήρχε και άλλη) έδειχνε κάθε εβδομάδα μια ταινία τρόμου με μάγισσες και φαντάσματα και λούτρινα....

Σιγά μην ξανακοιμόμουν ποτέ με κουκλάκι

Τώρα από την άλλη δεν μου αρέσει πια τόσο πολύ να βλέπω τέτοιες ταινίες. Πράγματι, γιατί να θέλω να τρομάξω; Προτιμω να διασκεδάζω και ο τρόμος δεν με διασκεδάζει πια τόσο.

Κάθε μέσο είναι διαφορετικό αλλά νομίζω πως για να τρομάξω πραγματικά πρέπει να είναι κάτι πολύ καλό, είτε είναι βιβλίο είτε ταινία. Μόνο που στις ταινίες είναι πολύ πιο εύκολο να σε κάνει κάποιος να τρομάξεις, γιατί υπάρχει το ξάφνιασμα (μπαίνεις στο δωμάτιο ξέγνοιαστος και ξαφνικά πετάγεται μια γάτα στη μούρη σου) και επίσης γιατί οι ταινίες έχουν ατμόσφαιρα έτοιμη μπροστά σου και μουσική η οποία ακόμα και να μη συμβαίνει τίποτα σε κανει να φοβάσαι.

Μικρή είχα τρομάξει διαβάζοντας τη Λάμψη. Κατά τα άλλα θεωρώ καλά θριλεράκια όχι τα σπλάτερ ούτε αυτά με τα τέρατα, αλλά αυτά που παίζουν με το μυαλό σου.

Για τα άλλα με κάλυψαν οι προηγούμενοι.

[The Blackcloak]

Οι εικόνες, οι ιστορίες και η μουσική με τρομάζουν(ή καλύτερα μου προκαλούν δυσοίωνο δέος) περισσότερο. ειδικά όταν αναδίνουν μια αίσθηση παρακμασμένου μεγαλείου και ξεχασμένης φρίκης ή κάποιου άγνωστου πλάσματος/δύναμης που παραμονεύει/χυμά στο σκοτάδι. (π.χ. αχνή ανάμνηση μεγάλης σφαγής - αλλόκοτη παρουσία σε δάσος-σπηλιά). Βλέπε κάποιες παραδοσιακές γιαπωνέζικες ξυλογραφίες (βασίλισσα αράχνη πίσω από το παραβάν, εικόνες της κόλασης), κάποια κομμάτια από το Πουλί της Φωτιάς (του Στραβίνσκυ;). Κάποια παραμύθια με φριχτά βασανιστήρια ανθρώπων (έστω και κακών), ιστορίες για μυστηριώδεις χαμούς ανθρώπων από πνεύματα, ερπετά κτλ κτλ...

Οι ταινίες δε με τρομάζουν , τις βρίσκω αστείες και χωρίς να προσπαθήσω (ναι και τα υπόλοιπα αν ξεχάσω ότι έχουν μια συνοχή δε γίνονται παρά ένα άμορφο σύνολο από πράγματα, τυχαία πεταμένα, χωρίς κανένα νόημα, άρα ούτε τρόμο αποπνέουν ούτε τίποτε).

Από τα αρχέτυπα όλα μπορούν να υπάρχουν (και ο άνθρωπος-κτήνος και ο άνθρωπος-παράσιτο και το παρελθόν που στοιχειώνει και το κατασκεύασμα που τσακίζει το δημιουργό). Πιο πολύ τρομακτικό από τα τέσσερα μου φαίνεται το φάντασμα. Αλλά υπάρχουν και άλλα. Ο σκοτεινός εαυτός, όχι απαραίτητα κακός-καταστροφικός, που οδηγεί στην παράνοια (όπως ο διάβολος του Ιβάν στους αδελφούς Καραμαζώφ), εμπνευσμένος καταρχήν από αγνά αισθήματα/υψηλούς στόχους, τα οποία παραπλανήθηκαν. Ο άνθρωπος για τον οποίο ,αυτά που είναι καλά και αυτονόητα για όλους τους άλλους, είναι βλαπτικά/επικίνδυνα και ξένα(ο Αρθούρος στον εφιάλτη του Φλωμπέρ). Αυτός που δε θα έπρεπε να είναι εκεί...

[heiron]

1.Υποθέτω,ναι.Πάντως για να τρομάξει κάποιος χρειάζεται ένας συνδυασμός.

2.Με μια ταινία.Ίσως γιατί,όπως ανέφερα,συνδυάζει εικόνα και ήχο.Συνήθως θα είναι είτε αηδίες σπλατεριές(που δεν με τρομάζουν αλλά είναι ελαφρώς ανατριχιαστικές),είτε του στυλ "ΜΠΟΥ!" σε τρόμαξα.Πχ η σκηνή που τρόμαξε ο πιο πολύς κόσμος στον Εξορκιστή ήταν όταν χτύπησε το τηλέφωνο για άσχετο λόγο στο πατρικό του Έλληνα.

3.Τίποτα!Ή είμαι πολύ γενναίος ή δεν έχω διαβάσει καλό τρόμο ακόμα.

4.Μπορεί να έχει δίκιο ο Κινγκ.Πάντως είναι θέμα ορισμού.Από τις επιλογές θα διάλεγα το φάντασμα,αν περιλαμβάνει διαόλους και δαίμονες.Κάτι πρωτότυπο μπορεί να τρομάξει περισσότερο ίσως.

5.Συμφωνώ πάνω κάτω με τα άλλα παιδιά.Και τα εχω βιώσει,κυρίως σαν παιδί.Αν και δεν έχω δει κάτι τόσο αηδιάστικά τρομερό πχ.Οπότε κυρίως τα άλλα δυο.

6.Δεν έχει έξι.

[Blondbrained]

πολύ ενδιαφέρον τόπικ!

 

1. Σϊγουρα είναι, γιατί ο τρόμος δεν έχει συγκεκριμένες εικόνες, αν και οι δημιουργοί ταινιών τρόμου έχουν κολλήσει σε συγκεκριμένα πρότυπα. Ποιός δεν έχει νιώσει να τον 'ακολουθεί' η Κραυγή του Γκόγια πχ? Και για μένα αυτό είναι τρόμος τελικά...δεν είναι το 'ξάφνιασμα' που ανέλυσε και ο heiron παραπάνω, η τεχνική που ακολουθείται συχνά, το μπού, που κάνει ένα έργο τρομακτικό, αλλά η δύναμη ενός έργου να μπεί μέσα σου και να σε 'ακολουθεί', να έρχεται στο μυαλό σου σε άσχετες στιγμές, να ξεθάβεται απο τις μνήμες σου και στα καλά καθούμενα να νιώθεις οτι θά'θελες να μην το είχες αντικρύσει ποτέ ή κάτι τέτοιο.

 

2. Η ταινία είναι πιο άμεση απο την μουσική πχ (αν και συμφωνώ με blackcloak, ειδικά για το πουλί της φωτιάς, που ναι είναι του Στραβίνσκι), αλλά γενικά οι εικόνες εντυπώνονται πιο εύκολα... μία εικόνα που με καταδιώκει είναι η γνωστή 'φωτογραφία' του 'φαντάσματος' (δεν έχω ιδέα αν είναι αληθινό ή όχι, πάντως αυτό το βλέμμα είναι παντελώς εξωπραγματικό) που υποτίθεται είχε φωτογραφηθεί στις σκάλες ενός κάστρου αν θυμάμαι καλά, είναι μία γυναίκα μελαχροινή...σαν φιγούρα δεν έχει τίπότε περίεργο, είναι παντελώς ανθρώπινη, αλλά το βλέμμα της είναι ό,τι τρομακτικότερο έχω αντικρύσει...και ανάθεμα, όντως έχω ευχηθεί πολλές φορές να μην την είχα δεί! Απο την άλλη, τώρα που το σκέφτομαι, η μουσική απο την Λάμψη πχ είναι χαρακτηριστική, και δεν ξέρω αν θα με τρόμαζε μόνη της (μπορεί λίγο ν'ανατρίχιαζα), αλλά ότάν μία τόσο πετυχημένη μουσική έχει δεθεί με μία τόσο πετυχημένη ταινία (και έναν ανυπέρβλητο Νίκολσον, ο οποίος νομίζω είναι ο πιο τρομακτικός ηθοποιός ακόμα κι όταν παίζει σε κωμωδίες!!!) τότε λειτουργεί και αναδρομικά ακόμα και μόνη της!

 

3. Εδώ θα συμφωνήσω με την Nienna, φοβάμαι περισσότερο αυτό που είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος, ειδικά ένας άνθρωπος που φαίνεται φυσιολογικός. Ομολογώ οτι απο τότε που έγινα μητέρα, έχω γίνει σχεδον παρανοϊκή με τα όσα ακούω (κι έχω δεί) με όσα μπορούν να κάνουν σε μικρά παιδιά... Έχω φτάσει σε τέτοια επίπεδα τρόμου και πανικού, που με τον άντρα μου γυρίζουμε κανάλι ακόμα κι όταν στις ειδήσεις μιλούν για κάτι κακό που έκαναν σε κάποιο παιδί...ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ! Και το αυτό μας συμβαίνει πλέον και με ταινίες...δεν μπορώ πιά να δώ ταινίες με παιδιά που βασανίζονται, ή ακόμα και παιδιά που κάνουν κακό γενικώς... έχω ξυπνήσει πολλές φορές λουσμένη στον ιδρώτα απο τον πανικό μήπως συμβεί κάτι κάποτε, και δεν λέω παραπάνω. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ! Τρόμος επίσης είναι αυτό που υπονοείται, κι όχι αυτό που φαίνεται, όπως ακριβώς με την περίπτωση του Νίκολσον πχ, που το βλέμμα του λέει περισσότερα απο τις κινήσεις ή τα λόγια του. Με πιάνει η καρδιά μου κάθε φορά που τον βλέπω να μεταμορφώνεται στην Λάμψη. Και σαν ταινία δεν είχε και τίποτε πραγματικά τρομακτικές σκηνές...αυτό το βλέμμα και η διάχυτη ΤΡΕΛΑ του είναι που έκανε όλη την δουλειά, έτσι;

 

4. Θα έλεγα οτι όσων αφορά αρχέτυπα θεωρώ πιο τρομακτικό αυτό που βρίσκεται εκτός του περιβάλλοντός του, αυτό σημαίνει ένα φάντασμα που υλοποιείται σε αυτό το επίπεδο, ή ένας άνθρωπος αντίστοιχα που παγιδεύεται σε ένα άλλο επίπεδο που δεν μπορεί να κατανοήσει. Παρομοίως, πιο τρομακτικό θα μου φαινόταν ένα ψάρι που μιλάει, παρά μία μάγισσα ξέρω γω!!! you know?

 

5. Νομίζω αυτό εξηγήθηκε πολύ καλά απο τους προλαλήσαντες...

 

...με τρομάξατε τώρα!!!!

[Nienor]

1. Mnpwc ka8e diaforetiko meso (grayimo, zwgrafikn, mousikn...) eivai ikavo gia ev gevei "diaforetiko" tromo; Poia eivai n apoyn sac;

Σίγουρα κάθε μέσο παράγει και διαφορετικού τύπου τρόμο. Προσωπικά δε με τρομάξει ποτέ πίνακας (και δε μιλάω για μικρό αρχείο που βλέπεις κάπου, μιλάω για την αυθεντική μορφή τους, σε όσους την έχω δει) γιατί θεωρώ πως μπροστά σε αυτό το μέσο μπορώ να νιώσω δέος κι όχι φόβο. Έχει διαφορά. Βιβλία και ταινίες όμως πολλές φορές, απλά στα βιβλία με τρομάζει αυτό που βλέπει η φαντασία μου σε σχέση με αυτά που περιγράφονται, ενώ στις ταινίες εκείνα που μου δείχνουν. Κι αυτό έχει μεγάλη διαφορά.

 

2. "Tromazete" pio eukola me eva biblio, me mia taivia h me kati allo;

Με κάτι άλλο... Με την πραγματικότητα που ζούμε βασικά. Εκείνα που συμβαίνουν γύρω μας είναι περισσότερο τρομαχτικά από κάθε τι επινοημένο.

 

3. Ti sac "tromazei" se mia istoria tromou suvn8wc;

Τα πράγματα που δεν είναι εκεί για να με τρομάξουν. Είναι λίγο περίεργο και δε μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά σε μια περίπτωση ταινίας ας πούμε έχει τύχει να τρομάξω σε μια σκηνή φρίκης από μια παράταιρη σκιά σε κάποια γωνία του κάδρου που δεν έχει σχέση με την πλοκή αλλά βρίσκεται εκεί απλά για να μη γέρνει το κάδρο. Έχω δει πολλές ταινίες τρόμου κι έχω διαβάσει και βιβλία προφανώς και υποθέτω πως από ένα σημείο και μετά δημιουργείται μια σύμβαση ανάμεσα στα αισθητήριά σου και σε αυτό που πρόκειται να συμβεί και το αναγνωρίζει το μνημονικό σου. Εάν προλάβω να προετοιμαστώ γιαυτό που έρχεται δεν τρομάζω. Όμως τρομάζω με τα καλοδουλεμένα πράγματα, μόνο που με τρομάζουν οι λεπτομέρειές τους συνήθως.

 

4. Av 8umamai kala (pave xrovia), o Stephen King, sto "Danse Macabre", upostnrizei oti oi basikoteroi arxetupikoi xaraktnrec tromou eivai tessereic: to favtasma, o brikolakac, o lukav8rwpoc kai to dnmiourgnma (px to plasma tou Dr Frankenstein).* Sumfwveite; Uparxei kapoioc apo autouc pou sac tromazei perissotero apo touc allouc; H mnpwc sac tromazouv movo mn-arxetupikec istoriec tromou;

Μια καλή δουλειά είναι πάντα μια καλή δουλειά. Είτε αφορά έναν σχιζοφρενή δολοφόνο είτε ένα φάντασμα. Δε μπορώ να πω πως κάτι με τρομάζει περισσότερο από το άλλο γενικότερα. Όμως προτιμώ τις ιστορίες με τα φαντάσματα αδιάφορα με το αν θα με τρομάξουν ή όχι.

 

5. Telika, ti diaolo eivai "tromoc", "foboc" kai "andia" stn mu8oplasia tromou; Mporeite va ta katata3ete sumfwva me kapoio kritnrio; Kai to kuriotero: exete biwsei ta idia suvais8nmata stov pragmatiko kosmo;

Και φτάνω στην ερώτηση για την οποία άρχισα να απαντάω. Θέλω να προσθέσω δύο ακόμα λέξεις εδώ: τη φρίκη και τον πανικό (για τον οποίο έχει μιλήσει κι η Αλίνα παραπάνω).

Νομίζω πως βασικά ο διαχωρισμός έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτεται αυτός που βιώνει το συγκεκριμένο συναίσθημα. Δηλαδή, στην περιπτωση του πανικού, όπου είναι και πιο ξεκάθαρο, αυτός που τον νιώθει έχει σταματήσει να σκέφτεται λογικά ή έχει απλά σταματήσει να σκέφτεται τελείως.

Με βάση αυτό το διαχωρισμό λοιπόν δεν πιστεύω πως ο φόβος είναι πιο light ας πούμε από τον τρόμο. Ο φόβος μπορεί να είναι βαθύτερος, μπορεί να βρίσκεται εκεί για χρόνια και να ταλαιπωρεί αυτόν που τον αισθάνεται ας πούμε σε όλη τη ζωή του. Ενώ ο τρόμος είναι κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος έρχεται από κάποιο γεγονός, εικόνα, οτιδήποτε, αλλά για λίγο. Κι εκείνο που μένει τελικά από μια κατάσταση τρόμου, είναι φόβος ή φρίκη (που για μένα εμπεριέχει και την έννοια της αηδίας και του πανικού, αλλά διάχυτα και συνεχώς).

 

Ειδικά λοιπόν για τη λογοτεχνία, θεωρώ την αηδία εξαιρετικά εύκολη, τον πανικό σχεδόν ακατόρθωτο (με την έννοια ότι δεν μπορεί ένα βιβλίο από μόνο του να σε πανικοβάλει, χρειάζονται κι άλλα πράγματα), τον τρόμο επίσης σχετικά εύκολο -ξέρω να το κάνω και πιστεύω πως αν έγραφα κάτι για δέκα άτομα θα μπορούσα να τρομάξω τουλάχιστον τα μισά και δεν είμαι καν συγγραφέας- τη φρίκη πολύ δυσκολότερη, με την έννοια ότι φρίκη είναι αυτό που γράφει ας πούμε ο Λαβκραφτ, και το φόβο πραγματικά δύσκολο. Γιατί φόβο δε μπορεί να σου δημιουργήσει μια "ιστορία τρόμου" που απλά σέβεται τον εαυτό της. Θέλει κάτι παραπάνω. Φόβο, εμένα προσωπικά, το μόνο βιβλίο που κατάφερε ποτέ να μου δημιουργήσει ήταν το 1984.

 

Και τέλος ναι, όλα τα έχω νιώσει, και τα πέντε και προφανώς δηλαδή, αλλιώς για τι πράγμα θα μιλούσαμε;

[greenmist]

1. Mnpwc ka8e diaforetiko meso (grayimo, zwgrafikn, mousikn...) eivai ikavo gia ev gevei "diaforetiko" tromo; Poia eivai n apoyn sac;

 

Απάντηση: Φυσικά, αφού μιλάμε για διαφορετικό μέσο που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα, λιγότερο ή περισσότερο έντονα.

 

Kai merika alla erwtnmata:

 

2. "Tromazete" pio eukola me eva biblio, me mia taivia h me kati allo;

 

Απάντηση: Το βιβλίο έχει σαφές και ξεκάθαρο προβάδισμα. Η ανάγνωση ερεθίζει την φαντασία του ατόμου και δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα, τα πιο τρομακτικά, αγωνιώδη, ζωντανά. Η εικόνα στον κινηματογράφο είναι συγκεκριμένη. Δεν δίνει περιθώρια για κάτι άλλο στην φαντασία μας, εκτός από την άποψη μας για μία διαφορετική οπτική παρουσίαση, για την οποία όμως έχουμε ήδη κάτι δεδομένο!

 

3. Ti sac "tromazei" se mia istoria tromou suvn8wc;

 

Απάντηση: Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας μέσα στην εξέλιξη της πλοκής είναι συνάρτηση συναισθημάτων, περιγραφής εικόνων και ανάλυση της προσωπικότητας των χαρακτήρων. Όταν λοιπόν ο δημιουργός καταφέρει να μας περάσει όλο αυτό το πακέτο στο μυαλό και μπορούμε να βλέπουμε τα γεγονότα με τα μάτια των χαρακτήρων του, αλλά και να ζούμε την πλοκή όπως και εκείνοι, θα νιώσουμε τον τρόμο.

 

4. Av 8umamai kala (pave xrovia), o Stephen King, sto "Danse Macabre", upostnrizei oti oi basikoteroi arxetupikoi xaraktnrec tromou eivai tessereic: to favtasma, o brikolakac, o lukav8rwpoc kai to dnmiourgnma (px to plasma tou Dr Frankenstein).* Sumfwveite; Uparxei kapoioc apo autouc pou sac tromazei perissotero apo touc allouc; H mnpwc sac tromazouv movo mn-arxetupikec istoriec tromou;

 

Απάντηση: Ο Stephen King έχει απόλυτο δίκιο! Είναι λογικό να είναι έτσι γιατί αυτοί οι αρχέτυποι χαρακτήρες ζούνε μαζί με τους ανθρώπους χιλιάδες χρόνια τώρα μέσα από τοπικούς μύθους, διηγήσεις παράξενων περιστατικών, λαογραφία. Το δημιούργημα που αναφέρει είναι κάτι άλλο όμως. Θα πρέπει ο συγγραφέας να ακουμπήσει τις ψυχικές και συναισθηματικές χορδές των ανθρώπων για να φτιάξει έναν χαρακτήρα που θα μας πείσει να τρομάξουμε! Εγώ θα έλεγα ότι ο τέταρτος χαρακτήρας είναι σίγουρα ο μανιακός δολοφόνος γιατί είναι και πραγματικός στην καθημερινότητα, αλλά και γιατί εκπροσωπεί την σκοτεινή ανθρώπινη πλευρά. Το δημιούργημα είναι ο πέμπτος χαρακτήρας, ο αμφισβητούμενος.

 

5. Telika, ti diaolo eivai "tromoc", "foboc" kai "andia" stn mu8oplasia tromou; Mporeite va ta katata3ete sumfwva me kapoio kritnrio; Kai to kuriotero: exete biwsei ta idia suvais8nmata stov pragmatiko kosmo;

 

Απάντηση: Φοβίες! Όλοι τις έχουμε. Σε κάθε άνθρωπο διαφέρουν, όπως και το dna του! Οι χαρακτήρες που ενσαρκώνουν με τον πιο πειστικό τρόπο τις φοβίες μας δημιουργούν τα συναισθήματα του τρόμου, του σασπένς, της αγωνίας. Άρα το κριτήριο είναι ο φόβος, οι φοβίες που παράγουν τρόμο. Η αηδία παράγει αποστροφή, δεν έχει σχέση με το συναίσθημα του τρόμου.

 

Στον πραγματικό κόσμο ζούμε με τις φοβίες μας. Άλλες τις αντιμετωπίζουμε και τις νικάμε, αλλά υπάρχουν μερικές που τις σπρώχνουμε βαθιά στα κελιά του υποσυνείδητου μας και απλά πείθουμε τον εαυτό μας ότι δεν μας απασχολούν. Από μακριά και αγαπημένοι δηλαδή!

[Eric Draven]

Εγω θα συμφωνήσω με την Nienna.

Πιστεύω πως σαν άνθρωποι περισσότερο μας τρομάζουν καταστάσεις, 'πιστεύω' και συμπεριφορές άλλων ανθρώπων. Για παράδειγμα στην πρόσφατη ταινία The Mist-που τη θεωρώ εξαιρετική - περρισότερο με σόκαρε και με επηρέασε ψυχολογικά η 'θυσία' του στρατιώτη και η απόφαση του φινάλε, παρα τα πλάσματα και οι ατμόσφαιρα της ταινίας.

Γενικά ο τρόμος σε όλα αυτά τα μέσα, είναι τρόμος εκ του ασφαλούς. Δηλαδή σε βάζουν σε μια κατάσταση, στη θέση των ηρώων αλλά ξέρεις ότι εσύ δεν θα έχεις την κατάληξη τους-είσαι ασφαλής. Το ίδιο πράγμα κάνουν και τα τρενάκια του Λούνα παρκ (γιαυτο εχουν τοση επιτυχια), αλλά ένα βήμα παραπάνω. Σε κάνουν να τρομάξεις για τη ζωή σου, αλλά ξέρεις ότι θασαι οκ. Η εμπειρία είναι που αποζητάμε, όχι το αποτέλεσμα.

[Nestor]

Και εγώ υποστηρίζω το βιβλίο. Ίσως γιατί μέσω αυτού δίνουμε μια προσωπική μορφή στο κάθε τι που θα μας φοβίσει ή τρομάξει, γιατί για τον καθένα μας ο φόβος έχει μια διαφορετική μορφή βασισμένη στα βιώματα μας.

Σε μια καλογραμμένη ιστορία με τρομάζει η όλη ατμόσφαιρα. Τα κομμένα κεφάλια, και οι σπλατεριές ( ; ) γενικότερα δεν βασίζονται στο αίσθημα του τρόμου, αλλά εάν η ατμόσφαιρα είναι σωστή τότε, ακόμη και όταν αφήσεις το βιβλίο απο το χέρι συνεχίζεις να σκέφτεσαι "ρε μπας και;"

Αν έπρεπε να επιλέξω μεταξύ των τεσσάρων θα έλεγα το φάντασμα. Αν ήταν κάτι αλλο θα υποστήριζα μια απειλή που πλανάται πάνω μου χωρίς να μπορεί να ταυτοποιηθεί αλλά ξέρω πως είναι εκεί και με περιμένει.

Ίσως ο φόβος και ο τρόμος να είναι το ίδιο συναίσθημα με διαφορετική ένταση. Αηδία, κάτι που μου προκαλεί αποστροφή χωρίς φόβο ή τρόμο.