Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω

[Man_from_Earth]

Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος Κ.
Είδος: bio post-punk
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 3243
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για τον 47ο ΔΣΣΙ, Είδος: ΕΦ/ Θέμα: Εθισμοί.
Αρχείο: Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω.docx, Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω.pdf

 

Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω

Είστε μοναδικός κηδεμόνας ατόμων που χρειάζονται φροντίδα; Δεν χρειάζεται πια να ανησυχείτε για την τύχη τους μετά το θάνατό σας. ΔΕΥΤΕΡΗ ΖΩΗ. Επειδή μια ζωή δε φτάνει για όλα. ΠΡΟΣΟΧΗ: Το προϊόν διατίθεται υπό τις ισχύουσες περιοριστικές διατάξεις στη χορήγηση αντι-γήρανσης.

Μου λείπουν οι μέρες που το μόνο που ήθελαν ήταν χρήματα, διάβολε, σκέφτηκε ο Γκέινσμπορο. Κοίταξε το ρολόι του. Είχε ήδη χαραμίσει ένα μισάωρο στην αίθουσα αναμονής της ΡΙΛΙΒ Α.Ε. βλέποντας στην οθόνη διαφημιστικά σποτάκια με ειδικές περιπτώσεις στις οποίες επιτρεπόταν η χρήση του ορού. Η πόρτα του γραφείου πωλήσεων επιτέλους άνοιξε και η γνώριμη φωνή του Πάτρικ Χάφεν ξεπροβόδισε τον προηγούμενο πελάτη καθώς έβγαινε.

«Φυσικά όχι κ.Όλιβερ. Κανένας λόγος να κάνετε διαθήκη. Η διαδικασία είναι απολύτως ασφαλής. Να πάτε στο καλό.»

Ήταν η σειρά του. Είχε εξαντλήσει όλες τις άκρες που είχε για να βρει ορό χωρίς αποτέλεσμα και ο Χάφεν ήταν η τελευταία του ευκαιρία. Έπρεπε να τον πείσει. Βλέποντάς τον να μπαίνει, το εταιρικό χαμόγελο του Χάφεν ξεθώριασε.

«Ήλπιζα να μη σε ξαναδώ εδώ.»

«Μην κατσουφιάζεις, Πάτρικ. Τα μούτρα δεν ταιριάζουν στην εικόνα του κουστουμάτου πετυχημένου πωλητή που θες να περάσεις. Σαν χθες σε θυμάμαι να με υποδέχεσαι με τζιν. Ήσουν νέος στην εταιρία, με την καρέκλα σου να τρέμει λόγω χαμηλών πωλήσεων, έτσι δεν είναι;»

«Εντάξει, εντάξει, το έπιασα. Είμαι εδώ που είμαι εξ’αιτίας σου. Δεν ήθελα να φανώ αχάριστος αλλά δεν μπορούμε να το συνεχίσουμε αυτό.»

«Κοίτα, δεν έχω διάθεση για κήρυγμα. Μπορούμε ή όχι; Το ξέρεις ότι θα ανταμειφθείς για τον κόπο σου.»

Ο Χάφεν έκλεισε την πόρτα και έριξε τον τόνο της φωνής του.

«Δεν έχει να κάνει με χρήματα, γαμώτο! Απαγορεύεται πάνω από μια φορά κι εσύ έρχεσαι στην εταιρία για πέμπτη. Θα με κρεμάσουν αν μαθευτεί. Τα γαμημένα τα κύτταρά σου θα εκραγούν στο τέλος και θα με πάνε μέσα. Ξέρεις τι κάνουν στη φυλακή σε όσους προμηθεύουν αντι-γήρανση σε πλούσιους μαλάκες που αρνούνται να πεθάνουν; Χωρίς παρεξήγηση.»

«Πάντα έχει να κάνει με χρήματα με σένα Πάτρικ.». Ακούμπησε μια επιταγή στο Γραφείο αλλά προς μεγάλη του έκπληξη ο Χάφεν δεν μπήκε καν στον κόπο να μετρήσει τα μηδενικά.

«Όχι αυτή τη φορά, Γκέινς. Τα μούτρα σου είναι στα μίντια τόσο ώστε σε μια πόλη τριανταέξι εκατομμυρίων ξέρει και το τελευταίο πιτσιρίκι πότε λήγει η επίδραση της αντι-γήρανσής σου. Και το σημαντικότερο, ποιος στην προμηθεύει. Εντωμεταξύ οι ανθρωποθέσεις που μπορεί η πόλη να υποστηρίξει μειώνονται συνεχώς. Στο δρόμο με βρίζουν γιατί πιστεύουν ότι κάθε δική σου ανάσα είναι μια λιγότερη για τα παιδιά τους. Αν δεν το πάρεις απόφαση σύντομα, την έβαψα. Για δεκαετία δεν σε είχα προμηθεύσει την τελευταία φορά; Πόσος χρόνος σου μένει;»

«Πετάω με αναθυμιάσεις. Είμαι στεγνός εδώ και μέρες και ήδη βλέπω θολά.»

Ο Χάφεν άνοιξε το μικρό χρηματοκιβώτιο που ήταν εντοιχισμένο στον τοίχο πίσω του και έβγαλε ένα μικρό μπουκαλάκι.

«Φιλικό δώρο. Για τα παλιά. Θα σου δώσει μερικές ώρες ακόμη. Σε συμβουλεύω να χαιρετήσεις τους ανθρώπους σου. Θυμήσου: όταν η επίδραση περάσει όλα θα συμβούν πολύ γρήγορα. Τα κύτταρά σου είναι πολύ γηραιά.»

Ο Γκέινσμπορο ήπιε βουλιμικά τον ορό και εξαφανίστηκε από κει μέσα. Έπρεπε στο λίγο χρόνο που του έμενε να προλάβει να παίξει ένα τελευταίο χαρτί. Αυτό που ήξερε πως θα έβγαζε μόνο όταν είναι πραγματικά απελπισμένος . Χάθηκε για λίγο στους δρόμους της πόλης και συνάμα στις σκέψεις του.

Να χαιρετήσω τους ανθρώπους μου; Όσοι σήμαναν κάτι για μένα και εγώ για εκείνους έχουν φύγει προ πολλού. Τότε τι; Τι είναι αυτό που με κρατάει εδώ;

Πολλές φορές είχε αναρωτηθεί, ειδικά μετά το χαμό της αγαπημένης του κόρης, της Νικίτα. Μετά την πρώτη της επέκταση, άρχισαν οι περιορισμοί. Δεν ήταν παρά μετά το θάνατό της που κατάφερε να διασυνδεθεί με παράνομα κανάλια προμήθειας του ορού. Ποτέ δεν κατάλαβε πώς, αλλά βρήκε τη δύναμη να αγνοήσει τις ενοχές του και να τα χρησιμοποιήσει για τον εαυτό του. Ξανά και ξανά. Πάντα κατάφερνε να βρει κάποια ποσότητα, αλλά όχι εκέινη τη φορά. Δεν είχε ξεμείνει ποτέ όπως τότε. Το μέλλον φαινόταν τόσο δυσοίωνο ώστε να κατευθύνεται προς τον Στακ Σοτ Μπίλυ.

Συνήθως πέρναγε απαρατήρητος στο δρόμο αλλά που και που όλο και κάποιος τον γνώριζε. Τα πρόσωπά τους σκοτείνιαζαν και κάποιες φορές στρέφονταν στην παρέα τους ή ακόμη και σε άσχετους περαστικούς για να αδειάσουν την αγανάκτησή τους. Έτσι κι εκείνη τη φορά. «Καθάρματα σαν και αυτόν μας έφτασαν εδώ», άκουσε κάποιον να λέει. Δεν του άρεσε αλλά μέσα του ήξερε ότι υπήρχε μια αλήθεια σε αυτό. Από τότε που εμφανίσθηκε η τεχνολογία αντί-γήρανσης ο πληθυσμός της Γης εξαπλασιάστηκε από όλους αυτούς που τη χρησιμοποιούν. Οι πόροι ζωής κατ’άτομο είναι πλέον οριακοί. Και είχε καταναλώσει πόρους τεσσάρων ανθρωποζωών. Παλαιότερα, είχε δικαιολογίες σωρό. Το άξιζε ως ένας από τους νόες πίσω από την τεχνολογία αντι-γήρανσης, χρειαζόταν κάποιος έμπειρος για τη διαχείρισή της στην πορεία των ετών ή και το άλλο το πιο πιασάρικο, ότι τάχα μια επέκταση ισοδυναμεί με τη σωτηρία μιας ζωής και επομένως είναι πρέπον και ηθικό να γίνεται. Τώρα, που οι άνθρωποι δεν χωρούν στον κόσμο, τώρα, που νιώθει το τέλος κοντά όσο ποτέ άλλοτε, η αλήθεια απογυμνώθηκε από τις δικαιολογίες του: Έμεινε γιατί το ήθελε. Και ας υπονόμευσε έτσι την αποστολή που του είχε ανατεθεί.

Κέρδισα κάτι μένοντας, άραγε; Εκτός από ένα μόνιμο πυρετό ορού; αναλογίστηκε βλέποντας φευγαλέα το είδωλό του σε μια τζαμαρία. Φαινόταν παραμελημένος. Το απεριποίητο μούσι του έκρυβε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ενώ τα κάποτε ακριβά ρούχα του είχαν ξεθωριάσει και ήταν λεκιασμένα εδώ κι εκεί. Και το χειρότερο ήταν ότι εξεπλάγην με το παρουσιαστικό του. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που συνειδητά κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.

Μπήκε σε ένα μαγαζί με επιγραφή ‘Στακ Σοτ Μπίλυ - Μουσικά όργανα μιας άλλης ζωής’. Το πάτωμα και οι πάγκοι ήταν ξύλινα με λούστρο που τους έδινε ένα ξανθό μελί χρώμα. Στους τοίχους από άβαφο τούβλο κρέμονταν μουσικά όργανα και αφίσες καλλιτεχνών. Σε μια σκοτεινή γωνιά με πάγκο εργασίας - έμοιαζε με πάγκο επισκευής οργάνων - ένας νεαρός με αλογοουρά καθάριζε με ένα πανί την ταστιέρα μιας κιθάρας. Τον πλησίασε.

«Γεια σας. Ενδιαφέρομαι για την Τέισκο Καβάι Ες-Ες τέσσερα Έλ. Έμαθα ότι υπάρχει μια στο μαγαζί και θέλω να τη δοκιμάσω.»

Ο νεαρός που αρχικά φαινόταν μάλλον αδιάφορος στην παρουσία του, πετάχτηκε από το σκαμπό σα να τον τσίμπησε μύγα.

«Φυσικά, κύριε. Ακολουθήστε με παρακαλώ.»

Ανέβηκαν με μια στενή εσωτερική σκάλα στον επάνω όροφο που ήταν γεμάτος κιθάρες.

«Το τμήμα έγχορδων οργάνων μας», του είπε με καμάρι. Ξέχωσε από κάπου μια σκληρή σκονισμένη θήκη, έβγαλε από μέσα την Τέισκο Καβάι και την μετέφερε οριζόντια, με τα δυο χέρια από κάτω, σα να κρατά κάποιο αρχαίο κειμήλιο, στον Γκέινσμπορο.

«Ξέρεις, δεν περίμενα ότι θα την ακουμπήσω ποτέ. Θα μου δώσεις λίγο χρόνο μαζί της, έτσι;»

Ο πωλητής έγνεψε.

«Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον ενισχυτή στη γωνία», του είπε, και κατέβηκε κάτω. Ο Γκέινσμπορο άρχισε να δοκιμάζει κάποια ακόρντα και τελικά κάποιο σκοπό. Αρκετές δοκιμές μετά, ο τοίχος απέναντί του, στολισμένος με αντίκες ηλεκτρικές κιθάρες,  άνοιξε στη μέση με έναν ήχο αποσυμπίεσης φανερώνοντας μια κρυφή είσοδο. Μια γυναίκα γύρω στα σαράντα εμφανίσθηκε από το άνοιγμα. Ήταν ντυμένη κομψά αλλά μάλλον επαγγελματικά, με ένα ριχτό παντελόνι και ένα λεπτό πουλόβερ ζιβάγκο. Καθώς τον πλησίαζε, το τακούνι της σφυροκοπούσε το ξύλινο πάτωμα ανυπόμονα προϊδεάζοντάς τον για τις διαθέσεις της. Τα γαλάζια μάτια της θαρρείς και πάγωναν ό,τι κοίταζε.

«Για όνομα του Θεού, κ.Σανς, αν περίμενα να παίξετε σωστά το συνθηματικό ριφ, δεν ξέρω αν θα άνοιγα ποτέ. Με συγχωρείτε. Είμαι η Κατ, διευθύντρια του οργανισμού», του είπε εκτείνοντας το χέρι της για χειραψία. «Πάμε;»

Ο Γκέινσμπορο διαπίστωσε με έκπληξη ότι αυτό που είχε περάσει για μυστικό δωμάτιο ήταν ένας τεράστιος ευήλιος επαγγελματικός χώρος, γεμάτος γραφεία που χωρίζονταν με γυάλινα τοιχώματα. Θα πρέπει να ήταν ο όροφος του διπλανού κτηρίου. Υπήρχε πολύς κόσμος και μεγάλη κινητικότητα. Τηλέφωνα, υπολογιστές, εκτυπώσεις και φωτοτυπίες, η μυρωδιά φρέσκου καφέ. Όσο περνούσαν ανάμεσά τους οι ψίθυροι και τα βλέμματα περιέργειας πλήθαιναν. «Αυτός είναι!» ακούστηκε από κάπου.

«Αλλιώς το είχα φανταστεί», μουρμούρισε ο Γκέινσμπορο.

«Εκπλήσσεστε κ.Σανς; Προκειμένου να μείνουμε ανεξάρτητοι σε ένα πλαίσιο σκληρού κορπορατισμού, απαιτεί λίγο κορπορατισμό και από εμάς. Περάστε,» του είπε κρατώντας για εκείνον ανοιχτή την πόρτα με ταμπέλα ‘Διεύθυνση’. «Λοιπόν, τι σας φέρνει στα μέρη μας;»

«Ήρθα να ενεργοποιήσω το πρωτόκολλο ακύρωσης...»

Εκείνη χαμογέλασε. «Το ξέρω κ. Σανς, ήμουν σαρκαστική. Σας περιμένουμε να ακυρώσετε περίπου εκατόν είκοσι χρόνια τώρα. Για την ακρίβεια, δεν ήμασταν τόσο παθητικοί, κάναμε περισσότερα από το να περιμένουμε. Σε εμάς οφείλονται όλες οι δυσκολίες που συναντάτε τα τελευταία χρόνια στην εύρεση ορού αντί-γήρανσης. Το ξέραμε ότι αργά ή γρήγορα θα σας οδηγούσαν εδώ.»

Ξαφνικά έγινε ξεκάθαρο στον Γκέινσμπορο πώς ο φιλάργυρος Πάτρικ Χάφεν είχε μόλις αρνηθεί ένα ποσό με τόσες κουλούρες. Ωστόσο δεν μπορούσε να διαμαρτυρηθεί για αυτή την παρέμβαση που δεν προβλεπόταν από το καταστατικό του οργανισμού. Προφανώς ήταν αντίδραση στη δική του παρεκκλίνουσα πορεία. Θα έπρεπε να έχει ενεργοποιήσει το πρωτόκολλο ακύρωσης της τεχνολογίας αντι-γήρανσης πολύ νωρίτερα.

«Τέλοσπάντων, κάλλιο αργά παρά ποτέ», συνέχισε εκείνη. «Εμείς δεν μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια όλο αυτό το διάστημα. Είμαστε σε θέση να ακυρώσουμε εντός λίγων ημερών.»

Ο Γκέινσμπορο πήγε να πει κάτι αλλά δεν έβγαινε φωνή. Ένιωσε μια ανείπωτη υποτονικότητα και κούραση. Στήριξε το κεφάλι με τα χέρια του. Ένιωσε τα μαλλιά του πολύ λιγότερα.

«Πως;» ψέλλισε τελικά.

Η ματιά της Κατ μαλάκωσε κάπως. «Είστε καλά κ.Σανς; Φαίνεστε σα να χάσατε μόλις δέκα χρόνια από τη ζωή σας». Ο Σανς δε φάνηκε να διασκεδάζει με το λογοπαίγνιο. Εκείνη σοβάρεψε το ύφος της.

«Η μάχη ήταν δύσκολη αλλά κατορθώσαμε να μείνουμε μόνοι κύριοι της πατέντας και της παραγωγής όλα αυτά τα χρόνια. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να πουλάμε τον ορό στις πέντε εταιρίες επέκτασης ζωής. Και φυσικά να κάνουμε σκόνη τα εργοστάσια παραγωγής. Όπως ακριβώς είχε συμφωνηθεί από την επιτροπή διαχείρισης του Ράβεραλ. Δικό σας σχέδιο ήταν κ. Σανς. Θυμάστε;»

Μακρυνές - σχεδόν ονειρικές - εικόνες από την πρώτη του ζωή κατέκλυσαν το νου του. Ως επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας του πανεπιστημίου του Ράβεραλ που έκανε την τομή στην αντι-γήρανση, συμμετείχε ενεργά και στην προσπάθεια της εμπορικής της αξιοποίησης. Για την ακρίβεια, καθώς είχε προβλέψει ότι ο ορός μπορεί να οδηγήσει σε υπερπληθυσμό, είχε ασκήσει ‘Βέτο’ στην επιτροπή διαχείρισης: Δεν θα επέτρεπε τη διάθεση του ορού αν δεν λαμβάνονταν μέτρα κατά του υπερπληθυσμού. Ως τελευταία γραμμή άμυνας - αν όλα τα άλλα αποτύχουν - είχε προτείνει την ίδρυση ενός οργανισμού με μοναδικό σκοπό την επιτυχή και άμεση ακύρωση του προγράμματος ανά πάσα στιγμή. Πρόσωπο κλειδί σε τέτοια περίπτωση θα ήταν το πρόσωπο που θα αποφάσιζε αν και πότε πρέπει να ενεργοποιηθεί το πρωτόκολλο ακύρωσης. Φυσικά και κράτησε αυτό το ρόλο για τον εαυτό του.

«Θυμάστε κ.Σανς; Που επιμένατε να είστε εσείς αυτός που θα ενεργοποιήσει την ακύρωση; Για να εξασφαλιστεί ότι θα γίνει στην ώρα της; Φοβόσασταν τόσο για ενδεχόμενη κατάχρησης της ανακάλυψής σας που θέσατε τον προσωπικό έλεγχο ως όρο για την έναρξη του όλου εγχειρήματος. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που σας δόθηκε η δεύτερη ζωή σας.»

Ο Γκέινσμπορο έκανε ταχυκαρδία και ένιωσε απέραντη κόπωση. Με τις λιγοστές δυνάμεις που του απέμεναν έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του το μπουκαλάκι που του έδωσε ο Χάφεν. Είδε τα ζαρωμένα και γεμάτα σκούρα στίγματα χέρια του να αδειάζουν απεγνωσμένα στο στόμα του μερικές σταγόνες που είχαν περισσέψει. Του έδωσαν αρκετή ενέργεια για ένα ξέσπασμα.

«Μη μιλάς σα να ήσουν εκεί. Δεν ήσουν. Δεν υπήρχες. Τα ξέρω όλα αυτά που μου λες. Ήμουν εκεί και τα έζησα! Εγώ έδωσα...έδωσα ζωή στους ανθρώπους! Αυτό μου αξίζει; Να πεθάνω σε ένα άθλιο γραφείο μπροστά σε μια καρακάξα που με εμπαίζει;»

Σκούπισε λυσσαλέα το μισό της γραφείο ρίχνοντας ότι έπιασαν τα χέρια του στο πάτωμα και κατέρρευσε πάλι στην καρέκλα του.

«Πήρες αυτό που ήθελες. Ο ερχομός μου ισοδυναμεί με ενεργοποίηση ακύρωσης. Απλά φέρε μου λίγο ορό, εντάξει;»

«Αφού το ξέρετε κ.Σανς. Ήσασταν εκεί και το ζήσατε. Συμφωνήσατε ότι σε περίπτωση θανάτου σας, ο οργανισμός μας αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη και λήψη αποφάσεων για τερματισμό του προγράμματος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παίρνω αυτό που θέλω», απάντησε η Κατ χαιρέκακα. Κανονικά δεν ήταν τόσο κυνική μπροστά στο θάνατο αλλά αυτό το καθίκι εκτός του ότι είχε ξεπεράσει προ πολλού το χρόνο που του αναλογούσε, ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τη μεγαλύτερη ίσως απειλή κατά της ανθρωπότητας.

Ο Γκέινσμπορο θυμόταν ακριβώς τις διαπραγματεύσεις με την επιτροπή του Ράβεραλ πάνω σε αυτό το θέμα. Η επιτροπή ήθελε τη μεταφορά ευθύνης σε περίπτωση θανάτου του αλλά εκείνος είχε σοβαρές αντιρρήσεις και η όλη διαδικασία είχε κολλήσει για μέρες. Θυμόταν σαν χθες τα λόγια του στον πρόεδρο της επιτροπής, Μπελμόντ Ρουσσώ.

«Ελπίζω, Μπελμόντ, να μην περιμένεις να υπογράψω αυτή τη βλακεία. Αν ο οργανισμός έχει τέτοια οφέλη από το θάνατό μου ποιος μου λέει ότι δεν θα τον προκαλέσουν κιόλας;»

Ωστόσο δεν γινόταν και διαφορετικά. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έπρεπε να προβλεφθεί πώς η ευθύνη θα άλλαζε χέρια αν κάτι στραβώσει. Στο τέλος-τέλος της γραφής το όλο ζήτημα ήταν πολύ μεγαλύτερο από ένα άτομο.

«Αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα, θα εισάγουμε ρήτρα στο καταστατικό του οργανισμού να σε προστατεύει. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω», του είχε πει ο Ρουσσώ.

«Υποτίθεται ότι πρέπει να με προστατεύετε», είπε τελικά στην Κατ. «Αυτό εμπεριέχει το να μη με αφήσεις να πεθάνω αβοήθητο μπροστά στα μάτια σου, έτσι δεν είναι; Πως πιστεύεις ότι θα αντιδρούσαν οι υπάλληλοι που με είδαν να μπαίνω όρθιος στο γραφείο σου αν βγω ξαπλωτός; Πόσοι από αυτούς πιστεύεις ότι θα ανέφεραν ανώνυμα το περιστατικό στο Δ.Σ.; Θα παρέμενες, άραγε, σε αυτή την καρέκλα μετά από τέτοια καταγγελία;»

«Συγχαρητήρια κ.Σανς. Μόλις κερδίσατε μια μέρα ζωής ακόμα.» μουρμούρισε και σήκωσε απογοητευμένη το ακουστικό. «Φέρε εκατό εμ-ελ ορό στο γραφείο μου. Κάντο γρήγορα. Ο κ.Σανς βιάζεται να επιστρέψει σπίτι του.»

***

Κάπου /κάποτε (δε με πολυνοιάζει). Με καίει μόνο ότι είναι το τελευταίο μου εικοσιτετράωρο.

Τι είναι φυσιολογικό να κάνει κανείς την τελευταία του μέρα; Να αποχαιρετά αγαπημένους; Να πίνει μέχρι το πρωί; Σίγουρα πάντως δεν είναι να εξετάζει τοξικολογικές αναλύσεις. Και όμως, αφιέρωσα απόψε λίγο χρόνο σε αυτό - ήμουν πολύ περίεργος για να μην το κάνω. Ο ορός έχει εξετασθεί εξονυχιστικά για εθισμό τόσο από τη δική μου ομάδα στο πανεπιστήμιο του Ράβεραλ πριν τη διάθεσή του στο κοινό, όσο και από άλλους φορείς στην πορεία των ετών. Αφορμή στάθηκαν αναφορές χρηστών που παρουσίασαν συμπτώματα εξάρτησης - κάπως σαν και αυτά που βιώνω ο ίδιος τα τελευταία εικοσιτετράωρα καθώς διανύω παρατεταμένη περίοδο ξηρασίας. Νιώθω υποχρέωση, πριν την κορύφωση αυτής της περιόδου, τον πολυπόθητο για πολλούς αυριανό θάνατό μου, να ψάξω για μια εξήγηση για τη μνημειώδη αποτυχία μας να διαχειριστούμε μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Τα ευρήματά μου από το σκάλισμα παλιών αρχείων απόψε; Θα το κάνω πολύ σύντομο. Δεν προέκυψε ποτέ και από καμία τοξικολογική ανάλυση κάποια ένδειξη εθιστικότητας στον ορό.

Με τη βιολογική εξάρτηση στα σκουπίδια σκέφτομαι ότι μια πιθανή εξήγηση είναι το ένστικτο της επιβίωσης. Οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Ανεξαρτήτως κόστους ή επιπτώσεων. Μια ανάγκη που είναι γνωστό πως σβήνει προς το τέλος: Η κόπωση και η φθορά - σωματική και ψυχική - , αντικαθιστά το ένστικτο επιβίωσης με την αποδοχή του θανάτου. Εκατομμύρια κόσμος που πήραν τον ορό νέοι δεν θα φθάσουν ποτέ εκεί. Το αποτέλεσμα είναι πληθυσμιακές ομάδες με ανεπτυγμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης που μπορεί να παρερμηνευθεί ως εξάρτηση.

Όχι, δεν είναι αυτό. Όχι για μένα. Η δική μου εμπειρία είναι κάτι παραπάνω. Αυτό που με κρατάει εδώ είναι...

Έκανε μια παύση ελπίζοντας να μπορέσει να ακούσει μια κάποια απάντηση από τα βαθύτερα λημέρια της ψυχής του. Ταυτόχρονα κοίταξε γύρω του, στο χώρο που ζούσε κάποια χρόνια τώρα, για ενδείξεις. Η ματιά του έπεσε στην ηρωική βιβλιοθήκη του που για κάποιο λόγο δεν έχει καταρρεύσει υπό το βάρος των τόσων βιβλίων. Δίπλα, στον τοίχο, αναρτημένα τα λογής πτυχία του: Βιοχημικός που ήταν το πρώτο του, Μαθηματικός, Θεολόγος, Ψυχολόγος. Στον απέναντι τοίχο, πλάι στο ηχοσύστημα είχε τα πιο παιχνιδιάρικα: Διακοσμητής, Ηχολήπτης, Καλών Τεχνών, Μηχανικός Αυτοκινήτων. Τα πρόσωπα που κάποτε αγάπησε - έστω και για μια στιγμή - φιγουράριζαν στο σύνθετο του σαλονιού.

Αυτό που με κρατάει εδώ είναι μια αέναη δίψα για γνώση και εμπειρίες· η περιέργειά μου. Για τα πάντα. Φοβάμαι πως, αν χαθώ θα σταματήσει να ικανοποιείται. Και είμαι, ίσως είμαστε, φτιαγμένοι να την ικανοποιούμε. Σε τέσσερις ζωές έχω μάθει κι έχω ζήσει πολλά...Η γνώση δεν είναι πια για μένα όπως ήταν στην πρώτη ζωή μου, μια εφήμερη, παρωχημένη ή σχετική έννοια με μόνο σκοπό να αποτελέσει προσόν κατά την ανεύρεση εργασίας. Νιώθω ότι σταδιακά έγινε ένα πρίσμα που μου χάρισε την οπτική πολλών παρατηρητών ταυτόχρονα. Μια κλειδαρότρυπα στην αντικειμενική αλήθεια των πραγμάτων. Και τι μπορεί να αποτελεί μεγαλύτερο λόγο ύπαρξης από την αλήθεια; Με κάθε επέκταση που κάνω νιώθω ότι φθάνω πιο κοντά στο να ανοίξω την πόρτα και να κοιτάξω την αλήθεια στην ολότητά της. Το μόνο που θέλω είναι να ξέρω. Τα πάντα. Τίποτε άλλο.

Για μια νύχτα ακόμα,

Γκέινσμπορο Σανς

Ο Γκέινσμπορο άφησε τη σελίδα στο τραπέζι και έπιασε την Τέισκο Καβάι - φεύγοντας από τον Μπίλυ την είχε ζητήσει από τον τυπά με την αλογοουρά, που απρόθυμα του την έδωσε. Ναι, η κιθάρα ήταν δική του εξαρχής. Την είχε αγοράσει στην πρώτη ζωή του με τον πρώτο του μισθό. Είχε για εκείνον συναισθηματική αξία και αυτό ακριβώς είχε επικαλεστεί για να τους πείσει να την χρησιμοποιήσουν στην είσοδο. Και φυσικά η συμφωνία ήταν πως όταν όλα τελειώσουν θα την πάρει πίσω. Άρχισε να γρατζουνά μια αγαπημένη μελωδία:

In my time of dying, I want nobody to mourn

All I want for you to do is take my body home

Well, well, well, so I can die easy...

Meet me, Jesus, meet me

Meet me in the middle of the air

If my wings should fail me, Lord

Please meet me with another pair

Well, well, well, so I can die easy...

Αγχώθηκε. Δεν ήταν ούτε κατά διάνοια έτοιμος να βιώσει αυτούς του στίχους σε λίγες ώρες. Ίσως όμως να τη σκαπούλαρε. Για μια φορά ακόμη. Ίσως...Ξεβίδωσε το κάλυμμα της κιθάρας, εκεί που μπαίνουν οι μαγνήτες.

Ουφ, είναι ακόμα εδώ.

Έβγαλε προσεκτικά ένα πλαστικοποιημένο σημείωμα που είχε βάλει εκεί σε μια άλλη ζωή. Το πλαστικό είχε φθαρεί από την πολυκαιρία αλλά το χαρτί φαινόταν σε καλή κατάσταση. Ήξερε απ’έξω τι λέει αλλά το διάβασε έτσι κι αλλιώς.

Δελτίο παροχής ορού αντί-γήρανσης αξίας εικοσιπέντε ετών απονέμεται στον Γκέινσμπορο Σανς για τη συνεισφορά του στην ανάπτυξη τεχνολογίας αντί-γήρανσης.

Δεν είχε εξαργυρώσει ποτέ το βραβείο αυτό. Αντί αυτού είχε σκεφτεί πως θα ήταν το τέλειο δώρο στον εαυτό του όταν έρθει η ώρα της ακύρωσης του προγράμματος που ο ορός θα χαθεί για πάντα. Αφού τον διαβεβαίωσαν ότι έχει ισόβια ισχύ το έβαλε στην κιθάρα του, που ήξερε πως θα του επιστραφεί όταν όλα τελειώσουν. Ήταν ο τρόπος του να διασφαλίσει ότι δεν θα το εξαργύρωνε νωρίτερα. Το μόνο που έμενε τώρα ήταν να εξαργυρώσει το βραβείο στο κοντινότερο σημείο διανομής ορού και να εξαφανισθεί. Θα έκανε ένα νέο ξεκίνημα σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη - το καλό με τον υπερπληθυσμό ήταν ότι αν θέλει κάποιος να χαθεί, μπορεί. Είχε βαρεθεί τα βλέμματα και τα λόγια των ανθρώπων αυτής της πόλης. Καλύτερα γι’αυτούς να είναι νεκρός. Ήλπιζε ότι το γράμμα του θα βοηθούσε σε αυτό.

Έκανε ένα ντους και ξέπλυνε τη μέρα. Έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι, έκανε σκοτεινό το σαλόνι και έκατσε στον καναπέ. Έκλεισε τα μάτια του και αφουγκράστηκε τη σιωπή. Ένιωσε την καρδιά του να χτυπάει. Επέτρεψε στον εαυτό του να απολαύσει αυτή τη μικρή νίκη.

Χτυπάει ακόμα. Πολεμάει ακόμα. Τα κατάφερες τελικά. Τα κατάφερες, για άλλη μία μέρα, τα πας μια χαρά...

[Mournblade]

Καλημέρα Σπύρο!

Καιρό έχουμε να τα πούμε (να διαβάσουμε ιστορία σου, that is).

Πολύ καλογραμμένο το διήγημα σου. Έχεις βελτιωθεί σε σχέση με πέρυσι. Χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα τις προσπάθειες του Νικόλα και του Αντώνη, νομίζω πως ήταν μια από τις καλύτερες ιστορίες του διαγωνισμού. Δεν έχω πραγματικά κάτι να της προσάψω, πέραν ίσως από μια αίσθηση που μου άφησε πως εγκλωβίστηκες χωρίς λόγο με την όλη φάση του υπερπληθυσμού και τις δικλείδες ασφαλείας (απόσυρση της τεχνολογίας κτλ). Κάπου εκεί, νομίζω, χωλαίνει από λογικής άποψης. Δεν τα έδωσα όμως και τόση σημασία, να πω την αλήθεια. Τη διάβασα ευχάριστα, μου άρεσε, μου άφησε θετικό πρόσημο. Well done λοιπόν!

 

[alinana]

Καλησπέρα και wow! μτφρ: μου άρεσε πολύ!

Είναι το πρώτο διήγημα του διαγωνισμού που διαβάζω και αν μη τι άλλο μου άνοιξε την όρεξη, επίσης.

Καλή αρχή επομένως θα πω από εδώ...

η αρχή του διηγήματος, για να μπω στο θέμα, ήτο τέτοια που και κουρασμένος να είσαι και λιγάκι να βαριέσαι.. εγώ, όταν το ξεκίνησα, καλή ώρα... πολύ δύσκολα δεν θα σε κερδίσει και δεν θα σε κρατήσει να διαβάσεις παρακάτω... και αυτό συμβαίνει σε όλη την έκταση της αφήγησης, το αμείωτο ενδιαφέρον δηλαδή! κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο που καλείται να κάνει μια ιστορία, να θες να την ακούσεις και όσο την ακούς αυτή να σε ψυχαγωγεί και να σε αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο τελειώνοντάς την σε σχέση με το τι έδωσες και το τί έχεις πάρει, και είναι και αυτό ακριβώς που ο αναγνώστης της θα ξεχάσει τελευταίο...

Το επίπεδο τόσο της δομής και της γραφής της ιστορίας σου όσο και του περιεχομένου και της πρωτοτυπίας του κυρίως είναι κατά τη γνώμη μου πολύ υψηλό. Τι να πω; μακάρι να είναι ανάλογα υψηλό το μέτρο και για τις υπόλοιπες αναγνώσεις, σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε έναν θαυμάσιο διαγωνισμό  

Θα προσπαθήσω να βρω κάποια θεματάκια επιμέλειας που καθώς διάβαζα εντόπισα νομίζω, μόνο στο πρώτο μέρος, πριν δηλαδή από το γράμμα, και συνεχίζω...

το πρώτο σημείο είναι εκεί που ο Χάφεν του λέει "...δεν μπορούμε να το συνεχίσουμε αυτό" και ο Γκρέισνμπορο του απαντάει "...  Μπορούμε ή όχι;..." ίσως να ήταν πιο λογικό να απαντήσει 'Μπορούμε ή όχι, το ξέρεις ότι θα ανταμειφθείς για τον κόπο σου.' θα μου πεις με την ανυπομονησία που είχε ταιριάζει και η ερώτηση/επανάληψη αλλά και το εναλλακτικό ίσως να μεταφέρει εξίσου την ανυπομονησία/αγωνία του...

οκ, ομολογώ πως δύσκολα θα βρω κάτι άλλο να πω! άλλα σημεία που στάθηκα κατά την ανάγνωση ήταν καθαρά προσωπικό 'γούστο' και κατά την αναζήτησή τους ακυρώθηκε και αυτό! αντιθέτως είδα ακόμα προσεκτικότερα το πόσο προσεκτικά έχεις γράψει και μου δόθηκε η ευκαιρία να εκτιμήσω λεπτομέρειες στις οποίες δεν είχα σταθεί στην πρώτη ανάγνωση... μου άρεσε εν τέλει ο ρετρό χαρακτήρας ενός προσώπου με γένια... μου άρεσε η ρετρό ατμόσφαιρα ενός στοκ καταστήματος μουσικών οργάνων... παρατήρησα το όνομα του μαγαζιού που δεν το είχα κάνει... ξαναείδα την αντίδραση του πωλητή που ήταν σαν η εξυπηρέτηση του συγκεκριμένου πελάτη να ήταν μια ιδιαίτερη για αυτόν αποστολή... και κυρίως ξαναδιάβασα τους διαλόγους από την αρχή και επιβεβαίωσα πως είναι υπέροχοι!  

Προσωπικά δεν βρήκα σχεδόν καθόλου λογικά κενά στην ιστορία, όσο το έψαξα, αυτό που λέμε "κέντημα" και αξίζει συγχαρητήρια! το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι τι θα γινόταν αν έχανε την ζωή του πχ από ατύχημα πρωτού ενεργοποιήσει την ακύρωση ο ίδιος κατ' επιθυμία του; φαντάζομαι όμως ότι και αυτό έχει καλυφθεί από την ρήτρα περί προστασίας σωστά; οπότε σε αυτή την περίπτωση η ευθύνη θα περνούσε στον οργανισμό αυτόματα...

έχουμε λοιπόν ένα εξαιρετικό πρώτο κομμάτι της ιστορίας το οποίο ακολουθεί η επιστολή, με εισαγωγή την πολύ απλή φράση που ξεχώρισα (έχω γράψει κάτι ανάλογο και "μου μίλησε" τι να πεις;

Κάπου /κάποτε (δε με πολυνοιάζει). Με καίει μόνο ότι είναι το τελευταίο μου εικοσιτετράωρο

η επιστολή λοιπόν... η ευκαιρία να γνωρίσουμε τον ήρωα και να ταυτιστούμε ακόμα περισσότερο... να αποκαλυφθούν οι σκέψεις και τα βαθύτερα κίνητρα... και να μας προϊδεάσει ώστε να είμαστε επιεικείς για το τέλος... τα πετυχαίνει κατά την προσωπική μου γνώμη όλα. Θεωρώ μόνο ότι αν δεν είχε γραφτεί για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό με το συγκεκριμένο θέμα, ίσως να μην γινόταν τόσο άμεσα αναφορά για εθισμό... ίσως να μην χρειαζόταν, η ζωή είναι ο μεγαλύτερος εθισμός για κάθε ζωντανό πλάσμα και δη για τον άνθρωπο... αλλά αυτό αναφέρεται, είναι το συμπέρασμα ακριβώς που καταλήγει και ο ίδιος... και σαφώς είναι λογικό να έχει την ανάγκη να το εκφράσει και γραπτώς οπότε ναι, το σημείωμα είναι ένα έξυπνο τέχνασμα να μιλήσεις και εσύ για αυτό, με τον πιο 'άμεσο' όπως είπα τρόπο...

και να πεις ταυτόχρονα πως ο εθισμός αυτός έχει να κάνει με την περιέργειά μας, με την δίψα για την γνώση και την αλήθεια... και να το "εξευγενίσεις", ακόμα περισσότερο.

και έτσι το τέλος έρχεται καλοδεχούμενο, το λιγότερο  ήταν άλλωστε κάτι που περίμενα από όταν έπιασε την κιθάρα στα χέρια του στο στοκατζίδικο... εξαιρετικά έκανες που περίμενες αλλά και που δεν το απέρριψες

ελπίζω να μην τον πάρει ο ύπνος στον καναπέ και χαθεί μέσα στα όνειρα - σαν πορεία μέσα σε όνειρα ήταν η ιστορία από την αρχή έτσι όπως μεταπηδούσε από σκηνή σε σκηνή με τον 'παραλογισμό' που όφειλε και στο είδος της...

Τέλος, ωραίο κλείσιμο, ωραίο τέλος...

Όταν θα μπορείς να σχολιάσεις, αν θες, πες μου, ποια ήταν η σκέψη πίσω από τον τίτλο;

Ευχαριστώ για την ανάγνωση και Καλή Επιτυχία!

 

 

 

 

 

Edited February 3, 2018 by alinana
just spelling

[Old man & SiFi]

Πολύ καλή ιδέα (100% εντός θέματος-διαγωνισμού) και εξερευνήθηκε αρκετά. Καλογραμμένο, μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος με τις αρκετές (και καλές) επιμέρους ιδέες που παρουσιάζονται χωρίς να τις περιμένεις, αλλά στρωτά και “κουμπώνουν” με φυσικότητα στην ιστορία.

Τι θα ήθελα παραπάνω;

Spoiler

 Ίσως περισσότερη πληροφορία-δράμα για το πώς έφτασε (κατά παράβαση του κανονισμού) στην πέμπτη δόση. Επίσης, δεν μου είναι αρκετά αληθοφανής η σχέση του ήρωα με την απόφαση για ακύρωση. Κατάλαβα ότι αν πέθαινε, κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δώσει την εντολή για την ακύρωση, γιατί; Και το κίνητρό του για να αποφασίσει την ακύρωση δεν μου είναι καθαρό. Δεν μοιάζει με εγωισμό (αφού δεν μπορώ εγώ, κανένας άλλος), ούτε με συνειδητοποίηση (είναι λάθος να υπάρχει αυτή η δυνατότητα).

Τέλος, θα ήθελα περισσότερα για το πώς θα περάσει τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια του. Ίσως εκεί θα μπορούσες να δώσεις περισσότερο δράμα και  μια μεταστροφή στον χαρακτήρα.

Καλή επιτυχία!

Edited February 4, 2018 by Old man & SiFi

[Ballerond]

Καλησπέρα, Σπύρο.

Χαίρομαι που σε βλέπουμε πάλι εδώ, στα γνωστά ΕΦ λημέρια σου

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους υπόλοιπους ότι η ιδεά είναι καλή, είναι γνώριμη μεν αλλά παραμένει διαχρονική και την δίνεις με ωραίο τρόπο (όρους αντιγήρανσης, υπερπληθυσμός κτλ).

Ενώ λοιπόν η ιδέα έχει ζουμί, η εκτέλεση δυστυχώς - για εμένα - πάσχει. Συγκριτικά με υπόλοιπες ιστορίες σου, εδώ νομίζω ότι ήθελε να το περάσεις δεύτερο και τρίτο χέρι, τουλάχιστον το κομμάτι γραφής. Έχεις πάρα πολλούς Αγγλισμούς, εκφράσεις που δεν στέκονται καθόλου στα Ελληνικά όπως:

Spoiler

έκανε σκοτεινό το σαλόνι

Επίσης οι διάλογοι μου φαίνονται σε πολλά σημεία διεκπεραιωτιοί παρά αληθινοί (για να κυλήσει η ιστορία, να ξεδιπλωθεί η πλοκή κτλ).
Στηρίζεις μεγάλο κομμάτι της ιστορίας σου στους διαλόγους κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι χαρακτήρες να μη με πείσουν (για παράδειγμα, η Κατ όπως κι ο Χάφεν είναι σαν καρικατούρες αντίλογου παρά πραγματικοί ήρωες που έχουν κάτι να πουν στην ιστορία).

Το ρετρό κομμάτι με την κιθάρα μου άρεσε αλλά δεν αξιοποιήθηκε αρκετά όπως θα έπρεπε (γιατί να του αρέσουν οι κιθάρες; Πώς κι είχε ασχοληθεί με τη μουσική; Ποια στοιχεία της ζωής του τον έβαλαν ώστε να διαλέξει αυτόν τον τρόπο για να φτιάξει το μυστικό σύνθημα για τον οργανισμό;)
Και, τελικά, γιατί δεν χρησιμοποιούσε τον ορό που είχε στην κιθάρα από την αρχή; Αυτό είναι σαν να αναιρεί όλη την ιστορία και την δραματική κορύφωση του ήρωα.

Δεν ξέρω... μου άρεσε το concept αλλά πιστεύω΄οτι θα μπορούσες να το περάσεις στην τελική του μορφή καλύτερα.

Καλή σου επιτυχία!

[Solonor]

Έμπα με σύντομο και λειτουργικότατο κομματάκι πληροφορίας που δουλεύει μια χαρά για μένα και δίνει και σασπένς με όσα δεν διευκρινίζει. Όμορφη και η πρόταση της δεύτερης παραγράφου, με ένα τόσο δα σχόλιο, δίνεις πολλά για τον ήρωα.

Η πρόζα κυλάει, αν και της λείπουν μερικά κόμματα για να ξεμπερδεύονται οι προτάσεις, ενώ έχουν ξεφύγει και μερικοί λόξυγκες. Έχω καιρό να διαβάσω κάτι δικό σου, πάντως έχω την εντύπωση πως το γράψιμο βελτιώθηκε. Πάντως η σύνταξη κι οι αγγλισμοί μου άφηναν την αίσθηση πως διαβάζω μια συμπαθητική μετάφραση. Οι διάλογοι δουλεύουν, αν και σε ορισμένα σημεία ίσως χωράει ένα κλικ ζωντάνεμα. Έχεις πάντως μερικές στιγμές-αστέρια όπως το «πετάω με αναθυμιάσεις».

Το επόμενο πρέπει να το τονίσω. Εξαιρετική η ροή πληροφορίας. Τη δίνεις με διάφορους τρόπους, χωρίς να βιάζεσαι, όπου βρεις αφορμή και μου έδωσε την εντύπωση (δεν ξέρω αν ισχύει) πως είχες ενορχηστρώσει το πώς θα το δώσεις. Είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στο φανταστικό και εδώ γίνεται υποδειγματικά, είχα πάντα την αίσθηση πως ήξερες τι θα πεις και πού θα το πεις.

Επίσης, Οπτική Γωνία. Θα έλεγα επιτέλους, ένας άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται εστιασμένη, αλλά το κάνεις το slip σου προς το τέλος, όταν πεθαίνει ο τύπος. Τέλος πάντων, ήταν μικρό και δε με χάλασε.

Η ιδέα ωραία, πρωτότυπη, αν και δεν είμαι σίγουρος πώς θα δούλευε ένα τέτοιο σύστημα ή ότι θα κατέληγε εκεί. Ίσως ήθελε κι άλλες λέξεις θωράκισης. Ωστόσο το κατάπια κυρίως λόγω του αντιήρωά σου, τον οποίο λάτρεψα, επιτέλους ένας τύπος που παίζει για την πάρτη του.

Όλα όσα που ανέφερα, μαζί με την πλοκή, ισχύουν ως τη στιγμή που μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Εκεί άρχισαν όλα να γίνονται πιο γρήγορα, η πληροφορία, το τι είχε συμβεί κλπ. Επίσης, δεν έπιασα τέλεια όλους τους όρους, αλλά το γενικό πλαίσιο.  Η εξήγηση για τον εθισμό στο τέλος μου άρεσε. Η εξομολόγηση του ήρωα λίγο μετά, όχι κα τόσο, μου φάνηκε λίγο εκτός χαρακτήρα αν και ίσως να φταίω εγώ, ο τρόπος που τον είδα (ή που ήθελα να τον δω) σαν ένα εγωιστικό αρχίδι που απλά ήθελε να ζήσει λίγο ακόμα. Το τέλος μου άρεσε, ήταν αντι-ηρωικότατο και εντελώς μέσα στον χαρακτήρα.

Πολύ καλή ιστορία, που νομίζω πως θα τη βοηθούσαν λίγες λέξεις ακόμα, ίσως και καμιά σκηνή πριν το τέλος. Για μένα η καλύτερή σου.

 

Κάποιες λεπτομέρειες.

1. Επιλογή χρώματος και γραμματοσειράς. Τα μετέτρεψα για να τα διαβάσω.

2. Στη δεύτερη παράγραφο ήθελες ένα κενό από την πρώτη, γιατί συνεχίζεις με italics.

3. Εκεί που πάει για την κιθάρα δεν είμαι σίγουρος πως ο πωλητής πετάχτηκε επειδή τον αναγνώρισε ή λόγω αυτού που ζήτησε. Θα ήθελα να δώσεις ένα σημάδι πως ΚΑΙ αυτός τον αναγνώρισε.

[Morfeas]

Ωραία αρχή, που σου γραπώνει το ενδιαφέρον και ωραία η ιδέα σου. Γενικά η κοσμοπλασία σου είχε κι αυτή ενδιαφέρον, πολλές λεπτομέρειες που δίνουν ζωντάνια. Αν ήταν τρέιλερ για ταινία ή σειρά, θα μ' έψηνες να την παρακολουθήσω.

Spoiler

Ωραίο και το τέλος, καλή η ανατροπή και λειτουργεί παρά την αρχική δυσπιστία μου: γιατί να το κρύψει στο άντρο των εχθρών του και πώς εκείνοι δεν είχαν προβλέψει αυτό το σενάριο. Αλλά ξαναλέω πως λειτουργεί. Επίσης, αν τον θέλανε τόσο πολύ νεκρό γιατί δεν κάνανε κάτι γι’ αυτό τόσο καιρό; Δεν θα ήταν δύσκολο φαντάζομαι να αποδείξουν ότι παράνομα πήρε περισσότερη ζωή απ’ όση του αναλογούσε, ένα πιστοποιητικό γέννησης και μια αφαίρεση, και μου φαίνεται κάπως περίεργο να είναι ηθικός ο λόγος, γιατί στην τελική με τις πράξεις τους, σφίγγοντας τον κλοιό γύρω του, τον εξωθούν στον θάνατο πάλι. Δεν είναι ακριβώς λάθη τα παραπάνω, απλώς αμφιβολίες που μου άφησε η ιστορία (ίσως κάτι να έχασα), ίσως κι επειδή σε άλλα σημεία ήσουν αρκετά αναλυτικός. Νομίζω ότι θα της ταίριαζε της ιστορίας μέγεθος νοβελέτας ή και νουβέλας, για να καλύψεις τυχόν κενά σαν τα παραπάνω (π.χ. σχετική νομοθεσία) και να ρέει πιο ομαλά.

Κατά φωνή και το βασικό πρόβλημα που είχα με την ιστορία: η ροή της, που δυσκόλεψε την ανάγνωση για μένα. Η ροή της, ως προς τη γραφή, για μένα δεν ήταν η καλύτερη δυνατή, κάτι που και σε άλλα σου κείμενα έχω προσέξει. Ίσως να φταίει που χωράς μεγάλες πλοκές σε στενά όρια λέξεων, αλλά αισθάνομαι ένα διαρκές πετσόκομμα στο μοντάζ, πηδάμε από τη μια σκηνή στην άλλη χωρίς εξηγήσεις, δεν μας προετοιμάζεις ομαλά στις μεταβάσεις (εκεί που το μαγαζί με τα μουσικά όργανα κατέληξε είσοδος στα γραφεία του οργανισμού χάθηκα, ήταν λες και βρέθηκε τυχαία εκεί και ουπς, κι εσείς εδώ; ναι ένα πρωτόκολλο ήρθα να ενεργοποιήσω). Από τη μία το κάνεις για να μας κρατάς σε μυστήριο και για ν’ ανεβάζεις το σασπένς, από την άλλη μου φαίνεται ότι η πλοκή σου προωθείται από πράγματα τυχαία, ακόμη κι αν δεν είναι. Λίγο (προσεκτικό) tell στις μεταβάσεις θα σου ’κανε καλό, τουλάχιστον εγώ θα ήθελα να ξέρω πού πατάει ο ήρωάς σου κι όχι να το καταλαβαίνω αφότου πέφτει στον γκρεμό. Διάλογοι σε σημεία διεκπεραιωτικοί, γενικά μια έλλειψη σκοπού, ίσως επειδή εμείς μαθαίνουμε τον σκοπό του ήρωα στο τέλος και μέχρι τότε δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς πού αποσκοπούν οι κινήσεις του. Εγώ εκεί θα σου πρότεινα να εστιάσεις στις επόμενες προσπάθειές σου, το να κάνεις το κείμενό σου να φεύγει χωρίς ο αναγνώστης να πρέπει να πιεστεί για να ακολουθήσει ή να σκαλώνει και αν αναρωτιέται πού στο καλό βρίσκεται, γιατί όλα τ' άλλα πιστεύω τα βελτιώνεις με τον καιρό (γραφή, χαρακτήρες σε σχέση με τα πρώτα σου κείμενα) και οι πλοκές σου είναι προσεγμένες.

Βέβαια τουλάχιστον ξαφνιάζει η ανατροπή, αλλά μάλλον θα είχα καλύτερη εικόνα για την ιστορία αν με είχε κρατήσει σ’ όλα τα υπόλοιπα.

Σίγουρα μια καλή προσπάθεια, από τις καλύτερές σου ιστορίες (αν και η Σου νομίζω μου είχε αφήσει καλύτερη γεύση) κι από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες του διαγωνισμού. Καλή σου επιτυχία!

[Ιρμάντα]

Γεια σου και από μένα Σπύρο,

Αυτή η ιστορία είναι από τις καλύτερές σου που έχω διαβάσει. Σε γενικές γραμμές δείχνει ότι έχεις δουλέψει πάρα πολύ και την πλοκή σου, και τον ρυθμό της αφήγησης, και την ροή της πληροφορίας και γενικά δεν θα με εξέπληττε αν μας έλεγες ότι πριν ξεκινήσεις το γράψιμο είχες σχεδιάσει και σκίσει καμιά δεκαριά προσχέδια. Δείχνει πολύ μελετημένη. 

Σαν ιδέα ήταν καλή. Θα ήθελα περισσότερη βαρύτητα στο ζήτημα του εθισμού, αν και γίνεται κατανοητό πώς προκύπτει. Στα ζητήματα του κακού μοντάζ που θίχτηκε πιο πάνω δεν μπορώ να πω πως είχα ιδιαίτερο θέμα. Μάλλον είχα απορίες πιο πρακτικές, ας πούμε, παρά το συμβόλαιο που βρέθηκε στην κιθάρα θα βρισκόταν προμηθευτής να του δώσει τον ορό; Ο τύπος ήταν σχεδόν επικηρυγμένος. Έπειτα. Ο ορός παρέχεται μόνο στη συγκεκριμένη πόλη, στη συγκεκριμένη χώρα; Εφόσον το θεωρεί απλό να φύγει από την πόλη και να χαθεί μέσα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα; Να μην φτάσει στο σημείο να του κλείνουν όλοι τις πόρτες στα μούτρα -μέχρι να παίξει το σωστό ριφάκι, that is? Σε μία τέτοια κοινωνία επίσης θα περίμενα ανάλογη άνθηση των πλαστικών επεμβάσεων, και μάλιστα των πολύ παρεμβατικών επεμβάσεων. Πόσοι άλλοι λεφτάδες δεν θα εθίζονται στην αιώνια ζωή; Δεν θα βαριούνται τη μορφή τους ως έχει; Δεν θα μπορούν να πληρώσουν μία αλλαγή; Το εμπόριο και το παραεμπόριο τέτοιων μεθόδων θα έπρεπε να ανθεί. Μαζί με πλαστές ταυτότητες, πλαστά πτυχία, πλαστές ζωές, μην σου πω και πλαστές αναμνήσεις. 

Εκείνο που εννοώ είναι ότι η αντιγήρανση, η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή είναι μία ιδέα χταπόδι. Έχει τεράστιες συνέπειες κοινωνικά, οικονομικά, θρησκευτικά, ψυχολογικά. Βασικά μιλάμε για μία εντελώς άλλου τύπου κοινωνία, σχεδόν αδιανόητη για μας. Πώς ζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Σε ουρανοξύστες εκατό ορόφων, για παράδειγμα, σε υποθαλάσσιες αποικίες; Μας έδωσες μια γεύση μίας μονάχα πλευράς του ζητήματος. Στο δίνω ότι, τι να πρωτοχωρέσεις στις λέξεις. Όμως θα ήθελα να δω τον ήρωά σου να σκέφτεται κάποια άλλη παράμετρο. Να αλλάξει παρουσιαστικό (ή γιατί δεν το κατάφερε). Να αλλάξει χώρα, οτιδήποτε. Κάτι που να μας δείχνει ότι έχει σκεφτεί κάθε τρόπο να ξεφύγει από το σύστημα κατανομής του ορού. 

Όπως και να έχει, η ιστορία γενικά με άφησε με θετικές εντυπώσεις. Κυρίως επειδή πράγματι βλέπω ορατή βελτίωση στο γράψιμό σου. 

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

Edited February 10, 2018 by Ιρμάντα
typo

[Γιώργος77]

Καλησπέρα κι από μένα,

Spoiler

Σοβαρή, φιλοσοφική ιστορία. Υποτίθεται ότι ο διαγωνισμός είχε το θέμα «Εθισμός», αλλά εδώ έχουμε μια πραγματεία για το νόημα της ζωής. Έχω δυο μικρές ενστάσεις: ο υπερπληθυσμός θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με τον έλεγχο των γεννήσεων. Άλλωστε, ο ορός της αθανασίας δεν θα ήταν για φτωχοδιάβολους που γεννοβολούν αδιάκοπα. Η άλλη μου παρατήρηση είναι ότι η καταληκτική διαπίστωση του διηγήματος «η ζωή είναι γλυκιά», αν και αληθινή, είναι χιλιοειπωμένη. Σχεδόν τετριμμένη. Θα προτιμούσα μια ομολογία κυνισμού του πρωταγωνιστή στο στυλ «θα ζήσω μόνο και μόνο για να σας τη σπάω και να βλέπω τα ξινισμένα μούτρα σας». Λίγη κακία δεν βλάπτει καμιά φορά…

Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

Συγγνώμη, δεν είμαι σε θέση να γράψω κανονικά σχόλια (άρρωστη), αλλά μόνο κάτι λίγες σημειώσεις που έκανα:

 

Quote

Σκούπισε λυσσαλέα το μισό της γραφείο ρίχνοντας ότι έπιασαν τα χέρια του στο πάτωμα και κατέρρευσε πάλι στην καρέκλα του.

Πρόταση: "σάρωσε". Μεγαλύτερη δύναμη σαν ρήμα, πιο κοντά στην εικόνα που θες.

 

Quote

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παίρνω αυτό που θέλω», απάντησε η Κατ χαιρέκακα. Κανονικά δεν ήταν τόσο κυνική μπροστά στο θάνατο αλλά αυτό το καθίκι εκτός του ότι είχε ξεπεράσει προ πολλού το χρόνο που του αναλογούσε, ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τη μεγαλύτερη ίσως απειλή κατά της ανθρωπότητας.

Εδώ αλλάζεις οπτική γωνία. Χωρίς λόγο, ενώ δεν το έχεις κάνει σε όλο το διήγημα.

Και, αμέσως μετά, μεταφερόμαστε απότομα στο μακρινό παρελθόν, με έναν διάλογο, και επιστρέφουμε στο παρόν, το ίδιο απότομα.

[jjohn]

Καλημέρα,

Αυτή, ναι, αυτή ήταν μια ιστορία που μου άρεσε. Θα συμφωνήσω  βέβαια ότι ήθελες μερικά περάσματακια ακόμη και πως ορισμένοι Αγγλισμοί κάνουν μπαμ, αλλά γενικά  μου άφησε αρκετά καλή εντύπωση.  Μπράβο για την βελτίωση, η  διαφορά σε σχέση με την ιστορία σου για τον προηγούμενο διαγωνισμό είναι αισθητή και προς το καλύτερο!

Αυτά!

Καλή επιτυχία!

[elgalla]

Καλησπέρα, Σπύρο.
 

Spoiler

 

Κατ' αρχάς, η ιδέα σου μου άρεσε πάρα πολύ, εντός είδους, εντός θέματος, ωραία πλοκή, ωραίο το ρίσκο που πήρες να χρησιμοποιήσεις αντιπαθή χαρακτήρα για πρωταγωνιστή. Δεν θα τον έλεγα τόσο antihero όσο sympathetic villain περισσότερο - πάντως σε κάθε περίπτωση ήταν μια επιλογή που μου άρεσε και που ξεχώρισε το διήγημά σου από τα υπόλοιπα.

Στο θέμα της γραφής, τώρα, θα κάνω την έκπληξη και θα διαφωνήσω με όλους τους προηγούμενους. Πιστεύω και έχω δει σε προηγούμενους διαγωνισμούς ότι η γραφή σου είναι σε καλύτερο και πιο προσεγμένο επίπεδο από αυτό που έδωσες εδώ. Πολλές απροσεξίες, πολλοί αγγλισμοί. Ξέρω ότι μπορείς καλύτερα, δίνω όμως ελαφρυντικά γιατί δυσκολεύτηκες να βρεις ιδέα που να σου αρέσει και το πάλεψες παρ' όλα αυτά και θεωρώ ότι έδωσες ένα αρκετά καλό αποτέλεσμα. Ίσως λιγότερο καλό από το αγαπημένου μου δικό σου, το "Μια πόλη για τη Σου", όμως καλό όπως και να'χει. Είσαι σπουδαίο παράδειγμα συγγραφικής εξέλιξης και μπράβο σου.

Η ροή πληροφορίας σου ήταν καλή, μου κράτησες το ενδιαφέρον αμείωτο καθ' όλη τη διάρκεια, καθόλου δεν με έχασες στο σημείο με τις κιθάρες, γενικά το διήγημα το βρήκα στρωτό και ιντριγκαδόρικο. Αν δεν είχε και τις απροσεξίες που προανέφερα, θα έλαμπε.

 

Μπράβο σου και καλή επιτυχία!

 

[Silvertooth]

Το σέττινγκ ήταν αρκετά πιστευτό - κάτι που το θεωρώ δύσκολο όταν μιλάμε για επιστημονική φαντασία και μάλιστα για διήγημα, όπου δεν υπάρχει πολύς χώρος για κοσμοπλασία.

Διασκέδασα πολύ με τον πρωταγωνιστή - αν και μικρόψυχος - όπως και με την Κατ.

Γενικά η ιστορία κύλησε νερό, ήταν ευχάριστη και τη βρίσκω από τις καλύτερες του διαγωνισμού.

Καλή συνέχεια!

[Mesmer]

Θα αρκεστώ να πω ότι αυτή είναι η καλύτερη ιστορία σου που έχω διαβάσει. Και πέρα από αυτό, η πρόοδος από την προηγούμενη είναι τεράστια. Το «κακό» είναι ότι από εδώ και πέρα η ράβδος θα πίπτει βαρύτερη. Καλή επιτυχία!

[Disco_Volante]

Αν και η κεντρική ιδέα δεν είναι πρωτότυπη η ιστορία που δημιουργείς είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Επίσης εκμεταλλεύεσαι σωστά το θέμα. Μόνο δύο αρνητικά στοιχεία έχω να αναφέρω. Ξεκινάω από το πιο απλό λέγοντας πως στο κείμενό σου υπάρχουν αρκετές φράσεις που δεν στέκουν καλά (π.χ. κάπου γράφεις «έκανε ταχυκαρδία»). Το δεύτερο στοιχείο είναι και το πιο σημαντικό όμως και αφορά στην πλοκή. Στο διήγημά σου βλέπουμε μόνο μερικές σκηνές, ενώ η κεντρική ιδέα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει σε μία πολύ μεγαλύτερη πλοκή. Όπως έλεγε και ένας δάσκαλός μου πήγες απλά από το Α στο Δ και δεν την περπάτησες ολόκληρη την αλφαβήτα, ενώ μπορούσες! Εννοώ πως υπήρχε χώρος (λέξεις). Για παράδειγμα στο κείμενο υπάρχουν πάρα πολλές περιγραφές που δεν προσφέρουν κάτι, καθώς ο αναγνώστης θα μπορούσε να τις φανταστεί μόνος του.

 

Spoiler

Plot: C

Setting: B

Language: Β^-

Characters: Β

Overall sci-fi rating: C⁺

 

Καλή επιτυχία!

[Man_from_Earth]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για την ανάγνωση και τα (για άλλη μια φορά) εύστοχα σχόλια! Απαντώ σε μερικά από αυτά:

@Mournblade

...πέραν ίσως από μια αίσθηση που μου άφησε πως εγκλωβίστηκες χωρίς λόγο με την όλη φάση του υπερπληθυσμού και τις δικλείδες ασφαλείας (απόσυρση της τεχνολογίας κτλ). Κάπου εκεί, νομίζω, χωλαίνει από λογικής άποψης.

Ενδεχομένως να έχεις δίκιο σε αυτό, το σκεφτόμουν κι εγώ μετά πως η τύχη μιας τέτοιας ανακάλυψης μάλλον δε θα αφηνόταν σε μια επιτροπή και κάποιον επιστήμονα...

@alinana ευχαριστώ για το πιο εγκωμιαστικό σχόλιο που είχα ποτέ. H απάντηση στην ερώτησή σου.

@Old man & SiFi

Και το κίνητρό του για να αποφασίσει την ακύρωση δεν μου είναι καθαρό.

Μα για τον ορό στην κιθάρα φυσικά.

@Ballerond

Επίσης οι διάλογοι μου φαίνονται σε πολλά σημεία διεκπεραιωτιοί παρά αληθινοί (για να κυλήσει η ιστορία, να ξεδιπλωθεί η πλοκή κτλ).Στηρίζεις μεγάλο κομμάτι της ιστορίας σου στους διαλόγους κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι χαρακτήρες να μη με πείσουν (για παράδειγμα, η Κατ όπως κι ο Χάφεν είναι σαν καρικατούρες αντίλογου παρά πραγματικοί ήρωες που έχουν κάτι να πουν στην ιστορία).

Σέβομαι τη γνώμη σου αλλά δεν ξέρω αν συμφωνώ. Οι διάλογοι θεωρώ ήταν ΟΚ, και ότι ένας δευτερεύοντας χαρακτήρας μπορεί να περιγραφεί μέσα από το διάλογο - το βλέπουμε συχνά. Επίσης οι χαρακτήρες είχαν ρεαλιστική θέση κ ρόλο στην ιστορία - δεν ήταν φερειπείν ο φούρναρης που πήγε για κουλούρι και πιάσανε παρεπιπτόντως την κουβέντα για το μέλλον των ανθρώπων. Χωρίς τον Χάφεν ο ήρωας δεν θα υπήρχε και χωρίς την Κατ δεν θα τη σκαπούλαρε και πάλι..

@Solonor Ευχαριστώ για το σχόλιο γενικότερα. Λες:

Επίσης, Οπτική Γωνία. Θα έλεγα επιτέλους, ένας άνθρωπος που ξέρει να χειρίζεται εστιασμένη, αλλά το κάνεις το slip σου προς το τέλος, όταν πεθαίνει ο τύπος. Τέλος πάντων, ήταν μικρό και δε με χάλασε.

Πες 2 λόγια παραπάνω γιαυτό αν θες, ακούγεται ενδιαφέρον...ποιό είναι το slip και σε ποιό σημείο;

@Morfeas

Επίσης, αν τον θέλανε τόσο πολύ νεκρό γιατί δεν κάνανε κάτι γι’ αυτό τόσο καιρό; Δεν θα ήταν δύσκολο φαντάζομαι να αποδείξουν ότι παράνομα πήρε περισσότερη ζωή απ’ όση του αναλογούσε, ένα πιστοποιητικό γέννησης και μια αφαίρεση, και μου φαίνεται κάπως περίεργο να είναι ηθικός ο λόγος, γιατί στην τελική με τις πράξεις τους, σφίγγοντας τον κλοιό γύρω του, τον εξωθούν στον θάνατο πάλι.

Προσπάθησα να καλύψω το ερώτημα αυτό στο σημείο που θυμάται τις διαπραγματεύσεις του με την επιτροπή. Συμφώνησαν τελικά να μπει στο καταστατικό του οργανισμού ότι πρέπει να τον προστατεύει και επομένως ο οργανισμός δεν θα μπορούσε ενεργά να επιδιώξει την εξόντωσή του. Η τουλάχιστον κάπως έτσι το σκέφτηκα, δεν ξέρω αν θα έστεκε στον πραγματικό κόσμο..

Λίγο (προσεκτικό) tell στις μεταβάσεις θα σου ’κανε καλό, τουλάχιστον εγώ θα ήθελα να ξέρω πού πατάει ο ήρωάς σου κι όχι να το καταλαβαίνω αφότου πέφτει στον γκρεμό. Διάλογοι σε σημεία διεκπεραιωτικοί, γενικά μια έλλειψη σκοπού, ίσως επειδή εμείς μαθαίνουμε τον σκοπό του ήρωα στο τέλος και μέχρι τότε δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς πού αποσκοπούν οι κινήσεις του. Εγώ εκεί θα σου πρότεινα να εστιάσεις στις επόμενες προσπάθειές σου, το να κάνεις το κείμενό σου να φεύγει χωρίς ο αναγνώστης να πρέπει να πιεστεί για να ακολουθήσει ή να σκαλώνει και αν αναρωτιέται πού στο καλό βρίσκεται...

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση και νομίζω συμφωνώ...δεν το είχα προσέξει ότι μπορεί να συμβαίνει - υποθέτω είναι μια τυφλή γωνία του συγγραφέα: εφόσον ξέρει την πλοκή πριν τη γράψει είναι δύσκολο να δει ένα τέτοιο κενό..

@Ιρμάντα

Μάλλον είχα απορίες πιο πρακτικές, ας πούμε, παρά το συμβόλαιο που βρέθηκε στην κιθάρα θα βρισκόταν προμηθευτής να του δώσει τον ορό; Ο τύπος ήταν σχεδόν επικηρυγμένος. Έπειτα. Ο ορός παρέχεται μόνο στη συγκεκριμένη πόλη, στη συγκεκριμένη χώρα; Εφόσον το θεωρεί απλό να φύγει από την πόλη και να χαθεί μέσα στον κόσμο δεν θα μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα; Να μην φτάσει στο σημείο να του κλείνουν όλοι τις πόρτες στα μούτρα -μέχρι να παίξει το σωστό ριφάκι, that is? Σε μία τέτοια κοινωνία επίσης θα περίμενα ανάλογη άνθηση των πλαστικών επεμβάσεων, και μάλιστα των πολύ παρεμβατικών επεμβάσεων. Πόσοι άλλοι λεφτάδες δεν θα εθίζονται στην αιώνια ζωή; Δεν θα βαριούνται τη μορφή τους ως έχει; Δεν θα μπορούν να πληρώσουν μία αλλαγή; Το εμπόριο και το παραεμπόριο τέτοιων μεθόδων θα έπρεπε να ανθεί. Μαζί με πλαστές ταυτότητες, πλαστά πτυχία, πλαστές ζωές, μην σου πω και πλαστές αναμνήσεις. 

Έχεις πολύ δίκιο σε πολλά από τα παραπάνω, ουσιαστικά το σχόλιο δίνει τέλεια guidelines για ρεαλιστικότερη ανάπτυξη. Λίγο νωρίτερα λες την ιστορία 'καλά μελετημένη' αλλά εσύ τη μελέτησες λίγο καλύτερα :))

@Γιώργος77

Η άλλη μου παρατήρηση είναι ότι η καταληκτική διαπίστωση του διηγήματος «η ζωή είναι γλυκιά», αν και αληθινή, είναι χιλιοειπωμένη. Σχεδόν τετριμμένη.

Γιώργο δεν έπαιξα το 'η ζωή είναι γλυκειά΄...Προσπάθησα τουλάχιστον να παίξω το χαρτί ότι αν μάθει κανείς αρκετά αντιλαμβάνεται τη γνώση αλλιώς και πλησιάζει την "αντικειμενική" αλήθεια...

@Cassandra Gotha

Εδώ αλλάζεις οπτική γωνία. Χωρίς λόγο, ενώ δεν το έχεις κάνει σε όλο το διήγημα.

Ναι, δεν έχεις άδικο. Ουπς.

Και, αμέσως μετά, μεταφερόμαστε απότομα στο μακρινό παρελθόν, με έναν διάλογο, και επιστρέφουμε στο παρόν, το ίδιο απότομα.

Ναι, θέλω κάποιες ομαλότερες μεταβάσεις, ειπώθηκε και παραπάνω..

@elgalla

Πιστεύω και έχω δει σε προηγούμενους διαγωνισμούς ότι η γραφή σου είναι σε καλύτερο και πιο προσεγμένο επίπεδο από αυτό που έδωσες εδώ. Πολλές απροσεξίες, πολλοί αγγλισμοί.

Απαντώ συνολικά εδώ σε όλες τις "κατηγορίες" για αγγλισμούς: Το πρόβλημα υπάρχει. Σχετίζεται με το ότι μου αρέσει λιγότερο ο αμιγώς ελληνικός τρόπος έκφρασης σε κάποια σημεία. Σαν να μην περιγράφει σωστά αυτό που θέλω να πω. Παράδειγμα ο τίτλος είναι γνωστή έκφραση στην αγγλική. Πως στην ευχή θα μπορούσα να τον δώσω στα ελληνικά;

Ξέρω ότι μπορείς καλύτερα, δίνω όμως ελαφρυντικά γιατί δυσκολεύτηκες να βρεις ιδέα που να σου αρέσει και το πάλεψες παρ' όλα αυτά και θεωρώ ότι έδωσες ένα αρκετά καλό αποτέλεσμα. Ίσως λιγότερο καλό από το αγαπημένου μου δικό σου, το "Μια πόλη για τη Σου", όμως καλό όπως και να'χει.

Ευχαριστώ για τη θετική διάθεση αλλά και εκπλήσσομαι που προτιμάς τη Σου από αυτό. Όχι ότι αυτό είναι τόσο καλό απλά η Σου μου έχει καταχωρηθεί στη μνήμη ως μια προσπάθεια με μεγαλύτερες ανισότητες (tell, technobubble, τραβηγμένη λύση του μυστηρίου κλπ.)...

Edited February 22, 2018 by Man_from_Earth