Κνουτ Χάμσουν (Knut Hamsun)

[Cassandra Gotha]

Κνουτ Χάμσουν, ψευδώνυμο του Κνουτ Πέντερσον. (1859-1952)

Νορβηγός μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, κέρδισε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1920. Υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία της νεορομαντικής εξέγερσης, στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα και αρχές του εικοστού, και πέτυχε με το έργο του να ανακόψει την τάση προς νατουραλισμό στο μυθιστόρημα. Έζησε σκληρά παιδικά χρόνια, και σε ηλικία δεκαπέντε ετών ξεκίνησε μία περιπλάνηση, διασχίζοντας τη Νορβηγία και ασκώντας διάφορα επαγγέλματα. Έτσι ταξίδεψε για πέντε χρόνια και στην Αμερική. Ήταν μια περίοδος μεγάλης ανέχειας γι' αυτόν, όπου διάβαζε πολύ. Το 1988 επέστρεψε στην Ευρώπη και εγκαταστάθηκε στην Κοπεγχάγη, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ιδιωτικός δάσκαλος.

Μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ, το 1920, κλείστηκε στον εαυτό του, προσπαθώντας να αφοσιωθεί στη συγγραφή. Ωστόσο, το όνομά του αμαυρώθηκε, τη δεκαετία του '30, καθώς υπό την επίδραση της συμπάθειας που έτρεφε προς τον Νίτσε και τους Γερμανούς και του έντονου αντισημιτισμού του, εξέφρασε ανοιχτά την υποστήριξή του προς τον Χίτλερ -παρόλο που ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι τα αισθήματά του ήταν περισσότερο αντιβρετανικά και λιγότερο φιλοχιτλερικά-, τάχθηκε υπέρ του εθνικοσοσιαλισμού και απομονώθηκε από τους συμπατριώτες του. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο παραπέμφθηκε σε δίκη, εγκλείστηκε σε ψυχιατρείο, αντί να φυλακιστεί, και τα περιουσιακά του στοιχεία κατασχέθηκαν. Πέθανε πάμπτωχος το 1952. 

 

Πηγές: βικιπαίδεια και BiblioNet.

Edited February 1, 2018 by Cassandra Gotha

[Cassandra Gotha]

Διάβασα την Πείνα.

Τι. Υπέροχο. Βιβλίο. Το καταβρόχθισα, το ρούφηξα, το έκλεισα και πήγα να το ξαναπιάσω από την αρχή. Καιρό είχα να το πάθω.
Αγάπησα την ένταση, τον χαρακτήρα του. Αγάπησα το χιούμορ του, την ειρωνία, αυτό τον λεπτό σαρκασμό. Αγάπησα το ότι δεν χρειάζεται καθόλου πλοκή για να έχει βάρος και αξία και όλα όσα πρέπει να έχει ένα βιβλίο, τέλος πάντων.
Θα το ξαναπάρω σε καλή έκδοση κάποτε, γιατί διάβασα εκείνη (Δωρικός) που η μετάφραση δεν ξέρω σε ποια γλώσσα είναι.

Edited February 1, 2018 by Cassandra Gotha

[BladeRunner]

Πέρυσι τον Οκτώβριο διάβασα και εγώ την Πείνα και έγραψα και σχετικό σχόλιο στο τόπικ "50 Βιβλία για το 2017". Το μεταφέρω και εδώ όμως:

Quote

Το εμβληματικό αυτό μυθιστόρημα επανακυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και εγώ το αγόρασα άμεσα, σχεδόν μισοτιμής. Και δεν άργησα ούτε στιγμή να το ξεκινήσω και, φυσικά, να το τελειώσω. Ουσιαστικά μέσα σε δυο "καθισιές" το διάβασα, μια την Παρασκευή αργά το βράδυ και μια το μεσημέρι του Σαββάτου.

Μιλάμε για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα, με την αφήγηση να είναι πραγματικά χειμαρρώδης - ο συγγραφέας σε αρπάζει από τον γιακά και σε σέρνει στην Χριστιανία (σημερινό Όσλο) των τελών του 19ου αιώνα και σου δείχνει με τον πιο έντονο και ρεαλιστικό τρόπο την κατάπτωση ενός ανθρώπου, πως είναι να φτάνεις στο σημείο να μην έχεις ούτε μια μπουκιά να βάλεις στο στόμα, να μην έχεις τι να κάνεις για να αλλάξεις την μιζέρια και την φτώχεια σου. Πάντως δεν μου μαύρισε την ψυχή ο Χάμσουν (όχι πολύ τουλάχιστον). Είτε γι'αυτό φταίει που έχω γίνει κάπως σκληρόπετσος σε κάποια θέματα, είτε γιατί ίσως η όλη αίσθηση μαύρης κωμωδίας σε ορισμένα σημεία, οι διάφοροι παραλογισμοί και το αιχμηρό χιούμορ να βοήθησαν κάπως στην... αποσυμφόρηση αρνητικών συναισθημάτων. Όμως, ναι, είναι ένα βιβλίο που με άγγιξε βαθύτατα. Μ'έκανε να δυσανασχετήσω με την μοίρα του αφηγητή της ιστορίας -που δυστυχώς είναι κοινή με εκατομμυρίων ανθρώπων που έζησαν ή ζουν ή που θα ζήσουν στην δική μας πραγματικότητα-, μ'έκανε να νιώθω τυχερός γι'αυτά που έχω, τελικά μ'έκανε να σκεφτώ κάποια πράγματα για το τι είναι σημαντικό σ'αυτή την ζωή.

Το βιβλίο γράφτηκε πριν από σχεδόν εκατόν τριάντα χρόνια (ναι!), αλλά δεν ένιωσα ότι έχασε την δύναμή του όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Πραγματικά, είναι ένα άκρως διαχρονικό βιβλίο, που δεν δείχνει την (μεγάλη) ηλικία του. Η γραφή είναι πάρα μα πάρα πολύ καλή, στρωτή, σε μερικά σημεία συναισθηματική και σε άλλα πιο αιχμηρή, οπωσδήποτε εθιστική και ευκολοδιάβαστη. Χαίρομαι πολύ που γνώρισα και αυτόν τον μεγάλο Νομπελίστα συγγραφέα (αφήνω στην άκρη τις πεποιθήσεις του...), το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει συνέχεια.

9/10

 

Edited February 1, 2018 by BladeRunner

[Cassandra Gotha]

Ο Παν

Το πρώτο μισό το απόλαυσα όσο λίγα βιβλία. Εντάξει, απ' την αρχή ενοχλήθηκα με τις κυνηγετικές του ιστορίες, δηλαδή ό,τι κινείται, πέφτει, αλλά κάποια στιγμή λέει σ' έναν άλλον ότι σκοτώνει μόνο όσο χρειάζεται για να φάει (ζει στο δάσος, με τον σκύλο του) και είπα εντάξει, είναι παλιό βιβλίο, δώσε τόπο στην οργή. (Βέβαια, και πάλι κατάπια ένα «φάε και καμιά βρούβα, το πολύ κρέας βλάπτει εξάλλου» ).
Δεν θα διάβαζα ποτέ ένα τέτοιο βιβλίο αν δεν ήταν τόσο καλά γραμμένο. Η γλώσσα είναι υπέροχη. Η οπτική της φύσης είναι υπέροχη, και κάπου σκέφτηκα να του έδινα του τύπου μία φωτογραφική μηχανή και να του έπαιρνα το τουφέκι.
Αυτός μετά γνωρίζει μία κοπέλα και την ερωτεύεται. Μετά από κάποιες σελίδες το βιβλίο γίνεται ουσιαστικά το «Ένας μάγκας στα σαλόνια», (μόνο που, στο τέλος, αντί να ξυρίσει το μουστάκι του για χάρη της, σκοτώνει τον σκύλο του - όχι, δεν έκανα σπόιλερ, το λέει από τις πρώτες γραμμές).
Αυτό, το δεύτερο μισό, δεν μου άρεσε. Όσο προχωρούσε δυσκολευόμουν να συνεχίσω. Επειδή αντιπαθούσα τόσο πολύ τον πρωταγωνιστή του δράματος, δεν μ' ενδιέφερε και η αγωνία του για τον έρωτά του. Κάπου εκεί παίρνει στο κρεβάτι του και μία άλλη, η οποία τον ήθελε αλλά αυτός είχε μάτια μόνο για τον έρωτά του, το κυνήγι ξαναρχίζει (ήταν για λίγο η περίοδος της απαγόρευσης και ζούσε με ψάρια) και μάλιστα με μεγαλύτερο ζήλο, εγώ να χαλιέμαι, και το βιβλίο τελείωσε ( 'για 'μένα) όταν, ικανοποιημένος με τον εαυτό του μας λέει ότι μια μέρα σκότωσε μέχρι κι έναν αετό! (Τον έφαγες κι αυτόν; ) Και, φυσικά, ο σκύλος... Πόσα
 τέτοια ν' αντέξω πια, ένας άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα;

Δεν το μετάνιωσα που το διάβασα, είχε πολύ καλά πράγματα. Στο πρώτο μέρος ήμουν ενθουσιασμένη. Και μόνο για κείνο το «είχα τη μελαγχολία των βράχων», που είναι από τις φράσεις που με κάνουν ν' αφήνω για λίγο το βιβλίο στην αγκαλιά μου και να ονειροπολώ, άξιζε.