ΣΑ #7 (Απαντήσεις και Σχολιασμοί)

[Ιρμάντα]

@Νίκη Ε όχι και άθλια.

Βεβαίως και μετράει η προσπάθεια. Αλλά μην απολογείσαι επειδή ήταν ένα στιγμιότυπο. Υπήρχε και στα ζητούμενα της άσκησης ότι μπορούσε να είναι απλώς και μόνο ένα στιγμιότυπο. Μας περιγράφεις τα συναισθήματα και μας δίνεις κάποια εικόνα της όλης σχέσης.

Έχω μία ένσταση: δηλαδή η Σμαρώ έπεσε πάνω στο λύκο ενώ δεν είχε ξαναδεί ότι ήταν η Αντριάννα λύκος; Αυτό μου φαίνεται λίγο παράτολμο. Εννοώ, και αν δεν είναι η Αντριάννα; Αν είναι ένα οποιοδήποτε μαντρόσκυλο που κάπως βρέθηκε εκεί; Δεν είναι λίγο επικύνδινο να το πλακώνει η άλλη στις αγκαλιές και στα χάδια; Επίσης δεν ξέρω αν θα μπορούσε να επιτεθεί, ή έστω να τρομάξει τους παρείσακτους με έναν άνθρωπο στην πλάτη της. Λίγο άβολο μου φαίνεται.

Μου άρεσε που η μία μιλούσε και η άλλη γρύλιζε και σκεφτόταν και ωστόσο, υπήρχε μεταξύ τους κάποιο είδος συνεννόησης. Θα ήθελα να διαβάσω και την κουβέντα τους όταν θα ξαναγίνει άνθρωπος η Αντριάννα.

Ευχαριστούμε πολύ για τη συμμετοχή σου!

[Ιρμάντα]

@elgalla Α εμένα μου άρεσε έτσι μικρό. Δεν με πείραξε που ήταν βασισμένο σε μύθο, το αντίθετο μάλιστα. Λειτούργησε μία χαρά σαν στιγμιότυπο. Επίσης το ότι ο Σιανμπάο παίζει κάθε μέρα τον αυλό του για την ωραία του μου φάνηκε ευφημισμός για άλλου είδους παιχνίδι αλλά τέλος πάντων. Μου άρεσε πολύ η ιστορία έτσι κι αλλιώς. Αταίριαστη, ανεκπλήρωτη, ερωτική.

Και πάνω απ' όλα, παραμύθι.

[Ιρμάντα]

@Ballerond

Κι έλεγα ποιος θα το φάει το σιχτίρ πιλάφι....

Μα μπουρδέλα με γοργόνες; Ονόματα όπως Νρλαχ;;;;;; Στα μούτρα της δασκάλας σου;;;;;;

That being said νομίζω ότι ήταν ίσως η πληρέστερη άσκηση της τάξης και σίγουρα μία από τις καλύτερες ιστορίες σου. Με ζωντάνια γραμμένη, εντάξει έχει λιγάκι αθυροστομία τι να γίνει δεν ζούμε και σε καμιά γυάλα, αλλά οι διάλογοί της είναι σωστοί. Βρίσκεσαι εκεί, στην αφήγηση. Βλέπεις και ακούς με τον ήρωά σου τι παίζει. Επίσης όλο το πλαίσιο, πώς ήταν η Πόλη (αλήθεια γιατί να υπάρχουν μονοπάτια και δρομάκια αφού όλοι κολυμπάνε; Εκτός και αν χαράχτηκαν για να διευκολύνουν τους ανθρώπινους επισκέπτες), είναι πραγματικά μαγευτικό. Η ανάγνωση της ιστορίας σου κύλησε νεράκι.

Από κει και ύστερα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν πρέπει να το αφήσεις αυτό. Γιατί θέλανε τον αέρα; Πώς ξεκίνησε το αλισβερίσι μεταξύ ανθρώπων και Θαλασσανθρώπων; Όλα αυτά βέβαια δεν είναι απαραίτητα για να είναι η άσκησή σου υποδειγματική έτσι κι αλλιώς. Αλλά είναι ωραίες ιδέες και μία βάση για να χτίσεις περισσότερα. Υπάρχουν γκέι γοργόνες; Φαντάστηκα γκέι στο ρόλο της τσατσάς. Ποια η θρησκεία των Θαλασσανθρώπων και ποια η στάση της δικής μας εκκλησίας σε αυτά τα ζευγαρώματα; Ή στην ύπαρξη γοργόνων; Θα γυρίσει ο Νίκος στη γοργόνα του ή όχι;

Ιδέες, ιδέες.

Ορίστε, ορίστε. Δρομάκια. Ούτε η Άριελ δεν ξέρει τη λέξη.

[GewDrkns]

Έγραψα κι εγώ κάτι! Ευτυχώς πρόλαβα τελευταία στιγμή πριν φύγω ταξιδάκι

Θέλω να ανεβάσω άλλο ένα που έχω σκεφτεί. Ελπίζω να προλάβω μέχρι την προθεσμία.

Spoiler

 

 

Ερωτευμένη με τη Σελήνη

 

Ένα, δύο και αριστερά. Τέλος διαδρόμου. Η ανάσα μου ήταν κοφτή και το άγχος που πλημμύριζε τα σωθικά μου δεν μπορούσε να κοπάσει, όσο και αν θύμιζα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι το σωστό. Σωστό, για ποιον; Ρωτούσε ξανά και ξανά μία φωνή. Αυτή, που δεν με άφηνε ποτέ να ησυχάσω απ’ όσα με βασάνιζαν. Έσυρα τα νύχια μου στις κρύες, άγριες πέτρες του τοίχου. Χωρίς να το καταλάβω η γροθιά μου χτυπούσε ανελέητα το σημείο μπροστά μου και δεν σταματούσα παρά τον οξύ πόνο που ένιωθα.

Σε λίγα λεπτά θα ήταν εδώ. Και εγώ, έπρεπε να της πω ότι δεν θα την δω ποτέ ξανά. Ούτε τα υπέροχα γλαυκά της μάτια, ούτε το δέρμα της που έμοιαζε με την όψη της σελήνης. Λευκό, γκρι με διάσπαρτα μαύρα σημαδάκια που τονίζουν ακόμα περισσότερο τα λευκά, σχεδόν διάφανα, μαλλιά της. Ακόμα και στην σκέψη της το σώμα μου ριγεί. Τα χέρια μου ποθούν να αγγίξουν κάθε χιλιοστό του κορμιού της, να γίνει δική μου για πάντα. Πώς μπορώ να απαρνηθώ την μισή μου φύση; Τον μισό μου εαυτό για να είμαι μαζί της; Δεν μπορώ να χωρίσω το ανεξέλεγκτο κομμάτι μου, μα ούτε και να το τιθασεύσω, ακόμα. Ίσως, αυτό το “ακόμα” είναι που με κρατάει πίσω. Αυτή η ελπίδα και η πίστη της στο ότι μπορώ να ελέγξω τον λύκο μέσα μου. Όμως το φως της, η μορφή της είναι μεθυστικά όπως μια νύχτα με πανσέληνο. Όταν το φως του φεγγαριού χαϊδεύει το δέρμα μου και μου απαιτεί να ελευθερωθώ από τα δεσμά της ανθρώπινης σάρκας, χωρίς επιλογή, χωρίς τον έλεγχο του τι κάνω.

«Πρέπει να είναι σημαντικό αυτό που σκέφτεσαι. Δεν με άκουσες καν να πλησιάζω»

Η φωνή της γλυκιά και ερωτική. Το ίδιο και η ενδυμασία της. Ένα λεπτό μαύρο ύφασμα, που σίγουρα ήταν μοναδικό και από κάποιο εξαίρετο υλικό του οποίου το όνομα αγνοούσα, περασμένο γύρω από τα στήθη της και δεμένο στο λαιμό της. Χυτό στο κάτω μέρος του και σχεδόν διάφανο. Πάντα με μάλωνε γλυκά τις ώρες που μου ανέλυε διάφορα πράγματα και εγώ χανόμουν στις δικές μου απολαύσεις του μυαλού. Αφού δεν γινόταν να την έχω στην πραγματικότητα, το μυαλό μου φρόντιζε να καλύπτει όσο από το κενό μπορούσε τις στιγμές που ήμουν κοντά της. Κανείς δεν γνώριζε για μας, κανείς δεν έπρεπε να μάθει ποτέ. Γι’ αυτούς έπρεπε πάντα να παραμένει απόμακρη, απρόσιτη κάτι το θεϊκό.

«Δεν μου μιλάς;»

Πλησίασε προς το μέρος μου και τα μάτια μου έκλεισαν αυτόματα. Τα δάχτυλά της στα χείλη μου έμοιαζαν με καυτό υγρό που τα χάιδευε με τόσο απαλό και αισθησιακό τρόπο. Ένας ήχος απόλαυσης μου ξέφυγε και πριν προλάβω να κινηθώ την ένιωσα να με φιλάει. Ήθελα να την απομακρύνω ή μήπως όχι; Σίγουρα όχι, όμως έπρεπε. Τα χέρια της χάιδεψαν τα δικά μου από τα δάχτυλα μέχρι ψηλά στους ώμους, τόσο αργά που μου κόπηκε η ανάσα. Το κατάλαβε και απομακρύνθηκε ελάχιστα, τόσο ώστε να νιώθω την ανάσα της που μύριζε κανέλα.

«Μην ανοίξεις τα μάτια σου, Αρμ»

«Θέλω να σε δω, Πέρρα. Θέλω να δω τα μάτια σου. Να χαθώ μέσα…»

«Μην ανοίξεις τα μάτια σου» η φωνή της ήταν απαλή και έβγαινε με δυσκολία. Ήξερα πως έφταιγε το φως.

Το φως της προερχόταν από την ίδια την σελήνη. Η Ιέρεια της Σελήνης, έτσι την ήξερα όλοι. Ακόμα και αυτοί που θεωρούσαν ότι πρόκειται για ένα μυθικό πλάσμα. Κάτι που μπορούσαν μόνο να φαντάζονται χωρίς ποτέ να δουν. Για ένα πλάσμα σαν εμένα, με την μισή πλευρά μου να κυριαρχείται από λύκο ή σελήνη ήταν εχθρός. Όμως εκείνη ήταν ο έρωτας μου. Πάλεψα με την επιθυμία μου και κράτησα κλειστά τα μάτια. Τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω μου και άγγιξα τα απαλά μαλλιά της.

Μείναμε για λίγο σιωπηλές. Δεν υπήρχε κάτι να ειπωθεί. Το φως της δεν γινόταν να χαθεί μέχρι η ίδια να πεθάνει. Δεν μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της ώστε να μην εμφανίζεται, ειδικά κοντά μου γινόταν όλο και πιο φωτεινό. Όπως εκείνο το βράδυ, το πρώτο βράδυ που ένιωσα το άγγιγμα της, που τα χείλη της άγγιξαν τα δικά μου… Ήταν όλα σκοτεινά, μέχρι που το φως της πλημμύρισε τον χώρο αναγκάζοντας με να μεταμορφωθώ. Δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου, το χέρι της δεν φέρει πλέον την πληγή που της προκάλεσα. Όμως αν δεν κατείχε αυτήν την δύναμη, παρά μόνο την μορφή της κουκουβάγιας, τώρα θα ήταν νεκρή.

Άνοιξα τα μάτια μου σοκαρισμένη καθώς με αυτήν την σκέψη είδα το σώμα της νεκρό στα χέρια μου γεμάτο αίματα. Με τύφλωσε το φως που εξέπεμπε το κορμί της. Έκανα ένα βήμα πίσω κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου. Κατάλαβε τι είχε συμβεί και απομακρύνθηκε όσο περισσότερο μπορούσε. Δεν έβλεπα όμως άκουγα τα πάντα, τον παραμικρό ήχο.

«Φύγε, Πέρρα»

«Δεν σε αφήνω. Ξέρω ότι μπορείς να το ελέγξεις. Μπορείς Αρμ»

Πάλευα με το ίδιο μου το είναι για να της αποδείξω ότι έχει δίκιο όμως το δέρμα μου πονούσε κάνοντάς με να θέλω να το ξηλώσω με τα ίδια μου τα νύχια. Δεν θα κρατιόμουν για πολύ ακόμα.

«Δεν θέλω να σε δω ποτέ ξανά, Πέρρα. Ποτέ ξανά. Εσύ με έσωσες τότε από αυτούς που ήθελαν να με σκοτώσουν και σου είμαι ευγνώμων, όμως δεν νιώθω ότι εσύ. Ναι, η μορφή σου είναι αισθησιακή. Ποθώ αυτό που βλέπω, όμως δεν σε αγαπώ. Δεν νιώθω τίποτα απολύτως για σένα. Λυπάμαι»

Ένιωσα τον πόνο να γίνεται αφόρητος και αυτήν την φορά όχι από την αλλαγή που ακολουθούσε. Μα από τα κρυστάλλινα δάκρυα που έσταζαν από τα μάτια της και έλαμπαν από το φως της. Χάθηκα για λίγο μέσα σε αυτό το εκστατικό θέαμα και έπειτα άρχισα να τρέχω, στην αρχή στα δύο και έπειτα στα τέσσερα.

Ούρλιαζα όσο απομακρυνόμουν, ούρλιαζα με την φωνή του λύκου. Ανούσια μου φαίνεται η γαλήνη μου αν ξέρω ότι εσύ δεν θα είσαι ευτυχισμένη. Αυτό μου είχε πει κάποτε. Και τώρα ήταν η ώρα να το εφαρμόσω και εγώ, σώζοντας την. Ή μήπως σώζοντας εμένα; Δεν ήξερα ακόμα για ποια από τις δύο το έκανα πιο πολύ.

 

 

[Ιρμάντα]

Καλώς το μας! Καλώς όρισες στην τάξη! Για να δούμε τι θα δούμε...

[elgalla]

@Νίκη

Μπράβο σου για την προσπάθεια και στα πλαίσια της άσκησης τα πήγες μια χαρά, αλλά δεν με ικανοποίησε το κείμενο, το βρήκα εξαιρετικά απρόσεκτο. Ξέρω ότι μπορείς και καλύτερα.

@Ballerond

Φοβερή ιδέα έχεις εδώ και σίγουρα μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια της άσκησης και να μεγαλώσει λιγάκι. Φτάνει και για νουβελίτσα, άνετα. Πολύ καλογραμμένη και ανάλαφρη, με εντυπωσιακά καλή κοσμοπλασία για τα δεδομένα των ασκήσεων (όπου κάνουμε συνήθως πιο απλά και γρήγορα πράγματα), ωραίο διάλογο, ωραίο χιούμορ, αν το μεγαλώσεις θα σου έλεγα να παίξεις με τις φερομόνες των γοργόνων και το πώς είναι ακαταμάχητες, γιατί οι εμμονές των άλλων, το ότι ο πρωταγωνιστής τη βλέπει και θέλει να τη βοηθήσει κτλ χρειάζονται, θεωρώ, μια εξήγηση. Κατά τα άλλα, σούπερ, το απόλαυσα πολύ.

@GewDrkns

Καλή προσπάθεια και η δική σου, καλή ιδέα, δεν είμαι σίγουρη ότι μας την εξήγησες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, θα ήθελα μάλλον περισσότερο show και λιγότερο tell, αλλά ήταν μια καλή χρήση του θέματος της άσκησης και είχε μια πρωτοτυπία στη χρήση του θέματος της λυκανθρωπίας. Πολλά μπερδέματα με τους χρόνους βρήκα, με αποσυντόνισε λίγο αυτό, αλλά γενικά κέρδισε το ενδιαφέρον μου και θα ήθελα να το δω διορθωμένο.

[Ballerond]

Ευχαριστώ για τα πολύ θετικά σχόλια που κάνατε στην ιστορία μου ;) η αλήθεια είναι ότι μου βγήκε αρκετά αβίαστα, πράγμα θετικό, κι ήδη μπορώ να σκεφτώ πράγματα για να την εμπλουτίσω και να βγει κάτι μεγαλύτερο. Θα είναι και μία καλή εξάσκηση για writers block μιας και μου βγαίνει σχετικά εύκολα.
 

Πάμε και για τα υπόλοιπα σχόλια:

@MadnJim : Εντάξει, νομίζω ότι αυτού του είδους τα ποιήματα που τα σκαρφίζεσαι τόσο εύκολα, είναι το στοιχείο σου! Μου άρεσε πολύ, από τη μέση και κάτω λίγο περισσότερο βέβαια μιας και στην αρχή βρήκα λίγο βεβιασμένες 2-3 καταλήξεις. Μου άρεσε ο λακές που καθόταν κι άκουγε και γέμιζε το κρασί, ο πόνος του βασιλιά που ψιθύρισε την αποκάλυψη στο τέλος, όλο μου έκανε σαν ένα χιουμοριστικό και σατυρικό θεατρικό που σίγουρα θα ήθελα να δω και τη συνέχεια ;)

@John Ernst : Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου, ήταν ολοκληρωμένη, με αρχή μέση και τέλος(;) τα οποία αναπτύχθηκαν επαρκώς και σε σημείο που με κάλυψε. Η πρόζα σου είναι σίγουρα βελτιωμένη, κάποιες εκφράσεις μόνο εντόπισα άστοχες αλλά αυτά μπορείς να τα φτιάξεις διαβάζοντάς το πάλι και δυνατά. Η αρχή μου βγήκε λίγο βεβιασμένη (δηλαδή πώς περιέργαψες τη σχέση της Ληδας με τον Σταύρο). Λίγο παραπάνω χώρος θα μπορούσε να δοθεί για να δείξεις το αδιέξοδο της σχέσης τους. Μου άρεσε η λυρικότητα κι η επανάληψη του πλάσματος, του έδωσε φωνή, χαρακτήρα. Θα ήθελα λίγο να περιγράψεις την ερωτική χημεία μεταξύ τους παρά να την αφήσεις να εννοηθεί. Πάντως, σίγουρα, μία πολύ όμορφη ιστορία

 

@Elli Sketo : Πριν πω οτιδήποτε, αυτό το λάτρεψα: Οι καθηγητές δεν ήταν ακριβώς ενθουσιασμένοι, οι γονείς ήταν κυρίως δυσαρεστημένοι αλλά τα παιδιά περνούσαν τέλεια. Από εκεί και πέρα, αγαπάω τις ιστορίες σου γιατί μας βουτάς απευθείας στην κοσμοπλασία σου, χωρίς ανάσα και τρόπο να ξεφύγουμε. Εϊναι χαρακτηριστικό σου αυτό (κράτα το) και μπράβο σου! Από εκεί και πέρα, εδώ μας άφησες όμως μετέωρους. Όντως μοιάζει με περίληψη, σαν να βιαζόσουν να περιγράψεις κάποιες σκηνές για να πας στις άλλες. Κάποιες φορές περιγράφεις σαν παραμυθάς την κοσμοπλασία, άλλες το τρέχεις, μετά γυρνάς σε εστιασμένη αφήγηση από την πλευρά της Άννας, μετά πάλι το ίδιο. Δεν ξέρω πού θα το πας, σίγουρα αξίζει να το δοκιμάσεις, αλλά πρόσεχε στα κενά που αφήνεις στην ιστορία.

 

@Νίκη : Καλώστην πάλι και χαίρομαι που σε βλέπουμε, έστω και πιο αραιά ;) Λοιπόν, νομίζω ότι εδώ έχεις ένα καλό υλικό και μία σχέση που μπορεί να δώσει πολλά. Αλλά, βρε συ, είναι πολύ πρόχειρα γραμμένο. Έχεις αρκετά λάθη, απροσεξίες, οι διάλογοι σε κάποια σημεία γίνονται υπερβολικά μελό, γενικά δε με έπεισε πολύ. Θέλει ζωντάνια την οποία ξέρω ότι μπορείς να αποδώσεις. Φτιάξε 1-2 κομμάτια του background, βάλε τα σαν σκέψη στη Σμαρώ μιας και δε μπορεί να μιλήσει, γενικά παίξε με τη διαφορετικότητά τους. Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να το κάνεις πολύ καλύτερο ;)

 

@elgalla : Εσένα σε μισώ που φτιάχνεις κάτι ΤΟΣΟ μαγικό σε ΤΟΣΟ λίγο χρόνο και το βαφτίζεις ΒΛΑΚΕΙΟΥΛΑ;; Μου άρεσε τρελά το ποτάμι ανάμεσά τους, η ερωτική σκηνή που δεν ήταν σκηνή, ο καημός τους που μου ήρθε τελείως αβίαστα, οι εκφράσεις του Σινμπάο (υπέροχο όνομα) και γενικά πράγματα που σε χαρακτηρίζουν από μακριά γι' αυτό και αγαπάμε τις ιστορίες σου!

 

Ξέχασα κανέναν; Νομίζω όχι.
Α, ναι! @Ιρμάντα φυσικά το όνομα της Νρλαχ όπως κι οι γοργόνες ήταν φόρος τιμής για σένα μουαχχαχαχα

 

 

[Ballerond]

Επανέρχομαι γιατί ξέχασα κάποιον και δηλώνω ασυγχώρητος.

@GewDrkns : Λυρική αρκετά η αφήγησή σου, ίσως λίγο παραπάνω απ' ότι χρειαζόταν για μία έντονη ερωτική σκηνή. Μη ξεχνάς ότι όταν υπάρχει τέτοιο πάθος κι ένταση, εκφράσεις ποιητικές ή μεγαλόστομες δεν τις σκέφτεται κανείς. Εκεί μιλάει το ένστικτο, ο απλός, κοφτός, λόγος. Πάντως σίγουρα είναι βελτιωμένο από αρκετά άλλα πράγματά σου που έχω διαβάσει κι όντως, χρειαζόταν λίγο περισσότερο show

[Ιρμάντα]

On 3/22/2018 at 8:44 PM, GewDrkns said:

Έγραψα κι εγώ κάτι! Ευτυχώς πρόλαβα τελευταία στιγμή πριν φύγω ταξιδάκι

Θέλω να ανεβάσω άλλο ένα που έχω σκεφτεί. Ελπίζω να προλάβω μέχρι την προθεσμία.

  Reveal hidden contents

 

 

Ερωτευμένη με τη Σελήνη

 

Ένα, δύο και αριστερά. Τέλος διαδρόμου. Η ανάσα μου ήταν κοφτή και το άγχος που πλημμύριζε τα σωθικά μου δεν μπορούσε να κοπάσει, όσο και αν θύμιζα στον εαυτό μου ότι αυτό είναι το σωστό. Σωστό, για ποιον; Ρωτούσε ξανά και ξανά μία φωνή. Αυτή, που δεν με άφηνε ποτέ να ησυχάσω απ’ όσα με βασάνιζαν. Έσυρα τα νύχια μου στις κρύες, άγριες πέτρες του τοίχου. Χωρίς να το καταλάβω η γροθιά μου χτυπούσε ανελέητα το σημείο μπροστά μου και δεν σταματούσα παρά τον οξύ πόνο που ένιωθα.

Σε λίγα λεπτά θα ήταν εδώ. Και εγώ, έπρεπε να της πω ότι δεν θα την δω ποτέ ξανά. Ούτε τα υπέροχα γλαυκά της μάτια, ούτε το δέρμα της που έμοιαζε με την όψη της σελήνης. Λευκό, γκρι με διάσπαρτα μαύρα σημαδάκια που τονίζουν ακόμα περισσότερο τα λευκά, σχεδόν διάφανα, μαλλιά της. Ακόμα και στην σκέψη της το σώμα μου ριγεί. Τα χέρια μου ποθούν να αγγίξουν κάθε χιλιοστό του κορμιού της, να γίνει δική μου για πάντα. Πώς μπορώ να απαρνηθώ την μισή μου φύση; Τον μισό μου εαυτό για να είμαι μαζί της; Δεν μπορώ να χωρίσω το ανεξέλεγκτο κομμάτι μου, μα ούτε και να το τιθασεύσω, ακόμα. Ίσως, αυτό το “ακόμα” είναι που με κρατάει πίσω. Αυτή η ελπίδα και η πίστη της στο ότι μπορώ να ελέγξω τον λύκο μέσα μου. Όμως το φως της, η μορφή της είναι μεθυστικά όπως μια νύχτα με πανσέληνο. Όταν το φως του φεγγαριού χαϊδεύει το δέρμα μου και μου απαιτεί να ελευθερωθώ από τα δεσμά της ανθρώπινης σάρκας, χωρίς επιλογή, χωρίς τον έλεγχο του τι κάνω.

«Πρέπει να είναι σημαντικό αυτό που σκέφτεσαι. Δεν με άκουσες καν να πλησιάζω»

Η φωνή της γλυκιά και ερωτική. Το ίδιο και η ενδυμασία της. Ένα λεπτό μαύρο ύφασμα, που σίγουρα ήταν μοναδικό και από κάποιο εξαίρετο υλικό του οποίου το όνομα αγνοούσα, περασμένο γύρω από τα στήθη της και δεμένο στο λαιμό της. Χυτό στο κάτω μέρος του και σχεδόν διάφανο. Πάντα με μάλωνε γλυκά τις ώρες που μου ανέλυε διάφορα πράγματα και εγώ χανόμουν στις δικές μου απολαύσεις του μυαλού. Αφού δεν γινόταν να την έχω στην πραγματικότητα, το μυαλό μου φρόντιζε να καλύπτει όσο από το κενό μπορούσε τις στιγμές που ήμουν κοντά της. Κανείς δεν γνώριζε για μας, κανείς δεν έπρεπε να μάθει ποτέ. Γι’ αυτούς έπρεπε πάντα να παραμένει απόμακρη, απρόσιτη κάτι το θεϊκό.

«Δεν μου μιλάς;»

Πλησίασε προς το μέρος μου και τα μάτια μου έκλεισαν αυτόματα. Τα δάχτυλά της στα χείλη μου έμοιαζαν με καυτό υγρό που τα χάιδευε με τόσο απαλό και αισθησιακό τρόπο. Ένας ήχος απόλαυσης μου ξέφυγε και πριν προλάβω να κινηθώ την ένιωσα να με φιλάει. Ήθελα να την απομακρύνω ή μήπως όχι; Σίγουρα όχι, όμως έπρεπε. Τα χέρια της χάιδεψαν τα δικά μου από τα δάχτυλα μέχρι ψηλά στους ώμους, τόσο αργά που μου κόπηκε η ανάσα. Το κατάλαβε και απομακρύνθηκε ελάχιστα, τόσο ώστε να νιώθω την ανάσα της που μύριζε κανέλα.

«Μην ανοίξεις τα μάτια σου, Αρμ»

«Θέλω να σε δω, Πέρρα. Θέλω να δω τα μάτια σου. Να χαθώ μέσα…»

«Μην ανοίξεις τα μάτια σου» η φωνή της ήταν απαλή και έβγαινε με δυσκολία. Ήξερα πως έφταιγε το φως.

Το φως της προερχόταν από την ίδια την σελήνη. Η Ιέρεια της Σελήνης, έτσι την ήξερα όλοι. Ακόμα και αυτοί που θεωρούσαν ότι πρόκειται για ένα μυθικό πλάσμα. Κάτι που μπορούσαν μόνο να φαντάζονται χωρίς ποτέ να δουν. Για ένα πλάσμα σαν εμένα, με την μισή πλευρά μου να κυριαρχείται από λύκο ή σελήνη ήταν εχθρός. Όμως εκείνη ήταν ο έρωτας μου. Πάλεψα με την επιθυμία μου και κράτησα κλειστά τα μάτια. Τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω μου και άγγιξα τα απαλά μαλλιά της.

Μείναμε για λίγο σιωπηλές. Δεν υπήρχε κάτι να ειπωθεί. Το φως της δεν γινόταν να χαθεί μέχρι η ίδια να πεθάνει. Δεν μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της ώστε να μην εμφανίζεται, ειδικά κοντά μου γινόταν όλο και πιο φωτεινό. Όπως εκείνο το βράδυ, το πρώτο βράδυ που ένιωσα το άγγιγμα της, που τα χείλη της άγγιξαν τα δικά μου… Ήταν όλα σκοτεινά, μέχρι που το φως της πλημμύρισε τον χώρο αναγκάζοντας με να μεταμορφωθώ. Δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου, το χέρι της δεν φέρει πλέον την πληγή που της προκάλεσα. Όμως αν δεν κατείχε αυτήν την δύναμη, παρά μόνο την μορφή της κουκουβάγιας, τώρα θα ήταν νεκρή.

Άνοιξα τα μάτια μου σοκαρισμένη καθώς με αυτήν την σκέψη είδα το σώμα της νεκρό στα χέρια μου γεμάτο αίματα. Με τύφλωσε το φως που εξέπεμπε το κορμί της. Έκανα ένα βήμα πίσω κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου. Κατάλαβε τι είχε συμβεί και απομακρύνθηκε όσο περισσότερο μπορούσε. Δεν έβλεπα όμως άκουγα τα πάντα, τον παραμικρό ήχο.

«Φύγε, Πέρρα»

«Δεν σε αφήνω. Ξέρω ότι μπορείς να το ελέγξεις. Μπορείς Αρμ»

Πάλευα με το ίδιο μου το είναι για να της αποδείξω ότι έχει δίκιο όμως το δέρμα μου πονούσε κάνοντάς με να θέλω να το ξηλώσω με τα ίδια μου τα νύχια. Δεν θα κρατιόμουν για πολύ ακόμα.

«Δεν θέλω να σε δω ποτέ ξανά, Πέρρα. Ποτέ ξανά. Εσύ με έσωσες τότε από αυτούς που ήθελαν να με σκοτώσουν και σου είμαι ευγνώμων, όμως δεν νιώθω ότι εσύ. Ναι, η μορφή σου είναι αισθησιακή. Ποθώ αυτό που βλέπω, όμως δεν σε αγαπώ. Δεν νιώθω τίποτα απολύτως για σένα. Λυπάμαι»

Ένιωσα τον πόνο να γίνεται αφόρητος και αυτήν την φορά όχι από την αλλαγή που ακολουθούσε. Μα από τα κρυστάλλινα δάκρυα που έσταζαν από τα μάτια της και έλαμπαν από το φως της. Χάθηκα για λίγο μέσα σε αυτό το εκστατικό θέαμα και έπειτα άρχισα να τρέχω, στην αρχή στα δύο και έπειτα στα τέσσερα.

Ούρλιαζα όσο απομακρυνόμουν, ούρλιαζα με την φωνή του λύκου. Ανούσια μου φαίνεται η γαλήνη μου αν ξέρω ότι εσύ δεν θα είσαι ευτυχισμένη. Αυτό μου είχε πει κάποτε. Και τώρα ήταν η ώρα να το εφαρμόσω και εγώ, σώζοντας την. Ή μήπως σώζοντας εμένα; Δεν ήξερα ακόμα για ποια από τις δύο το έκανα πιο πολύ.

 

 

Η ιστορία βασίζεται σε ικανοποιητική ιδέα που όμως δεν την διαχειρίζεσαι τόσο αποτελεσματικά. (Κυρίως, μου άρεσε η περιγραφή της Σελήνης, πώς τα στίγματα στο πρόσωπό της παρουσιάζονται ως σημάδι ομορφιάς και γοητείας και όχι ασχήμιας).

Δεν εξηγείς ικανοποιητικά νομίζω το πώς πρέπει να φύγει και το γιατί από το πλευρό της αγαπημένης. Περισσότερο το αντιλαμβανόμαστε ή το μαντεύουμε παρά το εξηγείς. Στα πλαίσια της άσκησης είσαι πολύ εντάξει ωστόσο, γιατί μας πείθεις για το απαγορευμένο και το αταίριαστο της αγάπης.

Θα χαρώ να δω μία εκτενέστερη ιστορία πάνω στο θέμα αυτό! Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου!

[Νίκη]

Λοιπόν, επιτρέψτε μου να ανεβάσω κι ένα ακόμη στιγμιότυπο, την πρώτη συνάντηση μεταξύ ενός ρομπότ και μιας νεράιδας:

 

Θα κάνω και μερικά σχόλια για τους υπόλοιπους συμμαθητές μας:

MadJim: Ε, πολύ αστείο, αλλά και υπερβολικά κάφρικο. Δε σου κρύβω ότι με σόκαρε κάπως. Πάντως, την χειρίστηκες πολύ καλά την ποιητική δομή.

John Ernst: Η ιστορία είχε δομή, δηλαδή αρχή, μέση και τέλος(;) κι αυτό ήταν καλό. Όμως, το τέλος ερχόταν κάπως βιαστικά και μου δημιούργησε απορίες, καθώς δεν ταιριάζει με αυτά που έλεγε στη γυναίκα το πλάσμα. Μου άρεσε η ποιητικότητα και το απροσδιόριστο του πλάσματος και η ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων. Για αυτό, θα ήθελα να έγραφες περισσότερο για την αποξένωση της ηρωίδας και του άντρα της, ώστε να έρθει πιο ομαλά η έλξη της για το φανταστικό πλάσμα.

Eli Sketo: Ωραία ιστορία, αλλά θα έλεγα ότι έπιανε υπερβολικά μεγάλο χώρο η (πολύ ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική) κοσμοπλασία, αφήνοντας πολύ λίγο χώρο για την έρευνα της σχέσης των κοριτσιών και αναγκάζοντάς σε να τρέχεις την αφήγηση. Πάντως, ήταν απόλυτα μέσα στην άσκηση, καθώς πιο καταραμένος έρωτας δεν γίνεται! Η κοσμοπλασία ήταν πάντως πολύ ωραία και θα ήθελα να δω τον κόσμο σου πιο λεπτομερειακά.

Ballerond: Η πιο πετυχημένη ιστορία! Οι διάλογοι και η αφήγηση είχαν ζωντάνια, η κοσμοπλασία ωραία, είχε και γέλιο, ώστε να μην γίνει υπερβολικά μελαγχολικό, όλα ωραία και στη θέση τους.

GewDrkns: Υπερβολικά λυρικό μου φάνηκε. Επίσης με μπέρδεψε κάπως, δύο φορές χρειάστηκε να το διαβάσω για να καταλάβω τι γίνεται και γιατί, όπως και ποιος μιλάει σε ποιον. Εδώ που τα λέμε, δεν κατάλαβα γιατί θέλει να φύγει. Το καταλαβαίνουμε, το μαντεύουμε, αλλά δεν τα λέει τα κίνητρά της η πρωταγωνίστρια. Κατά τα άλλα, απόλυτα εντός θέματος!

 

Το αφύσικο.docx

Καλό Πάσχα σε όλους!

Edited April 5, 2018 by Νίκη

[Ιρμάντα]

Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου, Νίκη/ Βάγια!

Το φλασάκι σου μου άρεσε και ήταν απολύτως εντός θέματος. Ενστάσεις, δύο βασικές:

1. Τελειώνει υπερβολικά απότομα. Και ύστερα, τι; Θέλουμε να το δούμε. Πώς θα μπορούσε να συμβεί;
2. Έχεις, νομίζω, υπερβολικά πολλές τεχνολογικές λεπτομέρειες. Σε σημείο που αισθάνθηκα περισσότερο παρά κατάλαβα ότι δεν έχεις εσύ η ίδια μεγάλη άνεση με την ΕΦ. Είναι σαν να κατέγραφες πράγματα πιο πολύ για να τα έχεις εσύ υπόψη σου. Ελπίζω να το εξέφρασα σωστά.

Οπωσδήποτε το καλύτερο κομμάτι θα ήταν εκείνο του ζευγαρώματος. Α, και μία τελευταία ένσταση: πολύ κεραυνοβόλα κεραυνοβολήθηκε ο μηχανικός εραστής μας. Σε δευτερόλεπτα δλδ είχε ξεχάσει και αποστολή και όλα και είχε αλλάξει στρατόπεδο. Χμ....

 

Λοιπόν, ευχαριστώ και πάλι για τη συμμετοχή και το σχολιασμό των ιστοριών των υπολοίπων. Καλό σου Πάσχα!

[Ιρμάντα]

@Νίκη Επίσης, θυμήθηκα κι αυτό: