Η Συνάντηση

[VangVan]

Ο πυρόξανθος νέος στάθηκε στο σημείο που του υπέδειξαν. 
Η ουρά ήταν μακριά. Μετά βίας μπορούσε να διακρίνει την αρχή της στο πρωινό πούσι.
Πέρασε ώρα. Το πλήθος κινιόταν αργά, βαριεστημένα, με συρτά βήματα που αυλάκωναν το ψιλό χαλίκι  κι αυτός μαζί του πλησίαζε στον προορισμό, την μεγάλη σιδερένια πόρτα.
Πέρασε το ψηλό ανώφλι και κατευθύνθηκε ήρεμα στους σκουριασμένους  πάγκους που περίζωναν τη μεγάλη αίθουσα.  
Είδε μιαν αδειανή γωνιά.  Κάθισε και βόλεψε όπως όπως το μακρύ κορμί του. Δίπλα του, σκυφτός ένας ξερακιανός γέρος μουρμούριζε.
Ο παππούς τον κοίταξε και μια υποψία χαμόγελου χάραξε το ζαρωμένο πρόσωπο.
Άνοιξε το στόμα, κάτι είπε και άπλωσε το ροζιασμένο χέρι .
Ο νέος ανταποκρίθηκε  στη χειραψία και είπε με προσεγμένα γαλλικά.
«Καλημέρα σας, με λένε Μάριο,  συγγνώμη αλλά δεν γνωρίζω την γλώσσα σας».  
Το μούτρο του γέρου πρόδωσε μιαν ευχάριστη έκπληξη.
«Καλημέρα σας, με λένε Γιόζεπ, γνωρίζω καλά την γλώσσα του Βολταίρου , στα νιάτα μου βλέπετε σπούδασα και αλήτεψα στην Πόλη του Φωτός». 
Το παιχνιδιάρικο γελάκι που ξέφυγε από το λειψό έρκος των κιτρινιάρικων δοντιών ακούστηκε ξένο στο συνεσταλμένο σούσουρο του γύρω χώρου. 
«Πόσο καιρό είστε εδώ;» συνέχισε ο Γιόζεπ. « Δεν σας έχω ματαδεί αν και το μπόι σας ξεχωρίζει. Ανήκετε στην περιοχή Α;»
«Ανήκω στην περιοχή Ε και είμαι εδώ τρία χρόνια. Ίσως να με έχετε συναντήσει και να μην το θυμάστε. Εργάστηκα ως νοσοκόμος στην κλινική από την πρώτη μέρα του ερχομού μου.»
«Παρά τα χρόνια μου, κλείνω τα ογδόντα ξέρετε τούτο τον Αύγουστο, η κράση μου είναι σιδηρά και δεν χρειάστηκα την συνδρομή του Ασκληπιού τα πέντε χρόνια της διαμονής μου. Μάλιστα εργαζόμουν μέχρι πρόσφατα στο λογιστήριο  αλλά τα μάτια με πρόδωσαν πια και η Υπηρεσία με μετέθεσε στα εστιατόρια. Είμαι πλέον υπεύθυνος καθαριότητας τουαλετών. Είμαστε λοιπόν συνάδελφοι του υγειονομικού τομέα».  
Το κελαριστό γέλιο που ακολούθησε, αρκετά θρασύ ώστε να προκαλέσει ματιές αποδοκιμασίας, σύσπασε την μαραμένη μορφή με τρόπο κωμικό.
«Βλέπω ότι το διασκεδάζετε», ύψωσε λίγο την φωνή ο Μάριος για να καλύψει το καμπάνισμα του παράταιρου γέλωτα. 
«Η ευδιαθεσία σας είναι πολύ ευχάριστη. Αλήθεια δεν ανησυχείτε καθόλου για το αποτέλεσμα της Διαλογής; Οι Φροντιστές διασπείρουν  φήμες για δυσμενέστατες μεταθέσεις».
«Η ανησυχία αγαπητέ μου είναι ίδιον της νεότητας. Εσχατόγηροι όπως η ταπεινότητά μου δεν έχουν χρονικά αποθέματα για τέτοιες πολυτέλειες. Εξάλλου έχω μαζί μου ένα φυλακτό που πάντα μου φέρνει καλή τύχη». Με μια αέρινη ταχυδακτυλουργική κίνηση ένα μικρό τετράγωνο κομμάτι χαρτιού εμφανίστηκε ανάμεσα στα φαγωμένα δάκτυλα. «Αυτή η αγγελική μορφή είναι η σκέπη μου σε κάθε δυσκολία». Γύρισε το χαρτί για να δει ο Μάριος την εικόνα, μια παλιά ξέθωρη φωτογραφία κάποιου μικρού κοριτσιού ίσα με πέντε χρόνων. «Είναι η εγγόνα μου, Ιωσηφίνα την λένε »  κοφτός βήχας έπνιξε έναν  αθέλητο λυγμό, «τώρα θα είναι ολόκληρη δεσποινίδα κοντά στην ηλικία σας, έχω να την δω είκοσι χρόνια σχεδόν. Θα ήταν ψέμα να πω πως ήμουν καλός οικογενειάρχης, στην παλιά ζωή κρατούσα τον Πλούτο κοντύτερα στην καρδιά απ’ τους δικούς μου ανθρώπους».   Κόμπιασε, τα μάγουλά κοκκίνισαν, έστρεψε το πρόσωπο.
 Ο Μάριος χωρίς σκέψη έσφιξε το χέρι του συνομιλητή του. «Έχω και εγώ μια Ιωσηφίνα για φυλακτό» είπε δειλά. «Ένα φυλακτό άυλο κρυμμένο στην ψυχή  αφού δεν έχω τίποτα δικό της. Ήμασταν φοιτητές ιατρικής στο Παρίσι. Από τότε που χωρίσαμε, το τελευταίο έτος της παλιάς ζωής δεν άκουσα τίποτα γι’ αυτήν». Κατέβασε τα μάτια, ο Γιόζεπ έκλαιγε.
Η πρότερη ζωντάνια έσβησε απότομα. Οι δυο άντρες βυθίστηκαν στη σιωπή. Οι τελευταίοι της ουράς κάθονταν στις θέσεις τους. Οι λευκοντυμένοι Φροντιστές βγήκαν, η μεγάλη πόρτα έκλεισε, τα γρανάζια του μηχανισμού ασφάλισης κλείδωσαν και το ερυθρό φως των φανών της οροφής έλουσε τα σφιγμένα πρόσωπα. Ο βόμβος της αντίστροφης μέτρησης αντήχησε στα γκρίζα πλακάκια τα διάστικτα με το ρόδο της νέας ζωής. 
Η Διαλογή άρχιζε. 
 

[Roubiliana]

Μια ενδιαφέρουσα αρχή ιστορίας. Φαντάζομαι ότι έχει συνέχεια. Η κοσμοπλασία δε δίνει πολλά στοιχεία αλλά προκαλεί την περιέργεια του αναγνώστη. Στη γραφή ίσως θα ήθελα λιγότερα επίθετα. Βαραίνουν το κείμενο.