Πράσινο φως

[Throgos]

Ένα διηγηματάκι με έμπνευση μια εμμονή που έχω.

***********************

Ήταν μια ήσυχη και απλή νύχτα, κάπου στα μέσα Νοεμβρίου, και εγώ κουρασμένος από τις εργασίες και τον φόρτο της ημέρας είπα να πάω να ξαπλώσω. Έβαλα λοιπόν τις γκρι μου πιτζάμες, σκεπάστηκα με την κουβέρτα και έκλεισα το φως και τα μάτια μου. Πάντα αργώ να κοιμηθώ, γιατί όλες οι σκέψεις οι αναμνήσεις της ημέρας επανέρχονται και δεν αφήνουν το μυαλό μου σε ησυχία. Συνήθως βάζω λίγη μουσική για να μπορέσω να τις διώξω, αλλά εκείνη την ημέρα δεν είχα τίποτα ιδιαίτερο ν’ ακούσω.

 

Για περίπου μισή ώρα κάθησα με κλειστά τα μάτια στο σκοτάδι περιμένοντας μάταια τον Μορφέα...αλλά εκείνος δε με καταδεχόταν. Μπουχτισμένος από την όλη κατάσταση αποφάσισα να σηκωθώ για μια βόλτα μέχρι την κουζίνα για νερό, και άνοιξα τα μάτια μου απρόθυμα. Ανασκουμπώθηκα στο κρεβάτι και άρχισα να κοιτάω όλος απορία το δωμάτιο.

 

Ποιό δωμάτιο δηλαδή; Οι τοίχοι δεν φαίνονταν καν, ούτε το πάτωμα· ή μάλλον δεν υπήρχαν τοίχοι και πάτωμα. Ένα πράσινο έντονο φως σαν ακτινοβολία ερχόταν από κάτω, και λες και κρατούσε τα αντικείμενα του δωματίου μου στον αέρα. Ήταν τόσο έντονο που όταν κοιτούσα αριστερά και δεξιά μου ήταν σαν να έχω έναν πράσινο διάφανο τοίχο γύρω γύρω απ’ το κρεβάτι.

 

Αμέσως χαμογέλασα. Μα φυσικά! Το πράσινο φως που τα εξαϋλώνει όλα. Απλά έπρεπε να κρατάω τα μέλη μου μέσα στο κρεβάτι και να μην αφήσω ούτε τρίχα να εκτεθεί στο πράσινο φως. Ότι εκτιθόταν σε αυτό θα εξαϋλωνόταν αμέσως (εκτός από τα έπιπλα που ισορροπούσαν παράδοξα πάνω του).

 

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το είχα ξαναπάθει. Απλά θυμόμουν ότι αν δω πράσινο φως να έρχεται από κάτω και τα έπιπλα να είναι στον αέρα, να μαζευτώ και να μην προσπαθήσω να κατέβω απ’ το κρεβάτι· ήταν ένας κανόνας αποτυπωμένος στο μυαλό μου. Ίσως να το ήξερα από κάποια προηγούμενη ζωή.

 

Και τι θα έκανα όμως αν δεν μπορούσα να φύγω απ’ το κρεβάτι μου; Στην αρχή προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά φοβόμουν μην μου ξεφύγει κανα χέρι απ’ έξω και το επόμενο πρωί είμαι κουλός. Μετά σηκώθηκα και άρχισα να χοροπηδάω στο κρεβάτι (μια ενστικτώδης συνήθεια που πηγάζει από την πρωτόγονη φύση του ανθρώπου). Μετά έκανα διάφορες δοκιμές με τα πολλαπλά αντικείμενα που είχα στη διάθεσή μου (μαξιλάρια και παπλώματα) βάζοντάς τα στο πράσινο φως και βλέποντας τα αποτελέσματα. Έφτιαξα και ένα εξάγωνο μαξιλάρι.

 

Μετά όμως βαρέθηκα και άρχισα να σκέφτομαι τρόπους να μετακινηθώ. Άρχισα να κουνάω σαν βάρκα το κρεβάτι μήπως και έρθει πιο κοντά στη βιβλιοθήκη ή το γραφείο για να διαβάσω κανένα βιβλίο· αλλά μάταια. Το κρεβάτι ταλαντευόταν μεν αλλά δεν μπορούσε να κινηθεί ούτε ένα εκατοστό. Έπεσα σε απόγνωση και έκατσα να κοιτάω σαν βαρεμένος το πράσινο χρώμα του ορίζοντα.

 

Και ξαφνικά το φως άρχισε να κάνει διακοπές. Έσβηνε και άναβε λες και είχε χαλάσει. Μετά από λίγη ώρα κατάλαβα ότι υπήρχαν κάποια τακτά χρονικά διαστήματα που το φως ήταν κλειστό. Μερικά μάλιστα ήταν για σχεδόν 2 δευτερόλεπτα, χρόνος αρκετός για να πάω μέχρι το γραφείο μου. Άρχισα λοιπόν να παρακολουθώ τις περιόδους, και να τις μετράω.

 

Όταν έφτασε το μεγαλύτερο διάστημα απουσίας φωτός έδωσα έναν πήδο από το κρεβάτι και πιάστηκα απ’ το γραφείο, ενώ τα πόδια μου πατούσαν στο ανύπαρκτο πάτωμα· είχα ένα δευτερόλεπτο για να ανέβω και να σιγουρευτώ ότι είμαι ολόκληρος ακριβώς από πάνω απ’ το γραφείο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Μόλις προσπάθησα να ανέβω άναψε το φως απροειδοποίητα και το ένα πόδι απ’ τη γάμπα και κάτω εξαφανίστηκε με έναν ήχο σαν καψάλισμα. Δεν ένιωσα καθόλου πόνο, απλά ένιωσα την απεριόριστη έλλειψη του ποδιού μου· και δεν ήταν ότι είχε κοπεί, απλά είχε εξαφανιστεί.

 

Βλαστημώντας την τύχη μου κάθησα και ψηλάφισα το μέρος όπου κάποτε βρισκόταν το πολυαγαπημένο μου πόδι. Όμως έτσι όπως κάθησα, το γόνατο του άλλου ποδιού βγήκε λίγο έξω από το όριο και ένα μέρος του εξαφανίστηκε. «Μα τι στο διάολο;» φώναξα και άρχισα να βαράω μπουνιές στο γραφείο. Αυτό σείστηκε και έγειρε λίγο. Φαινόταν ότι σε ελάχιστο χρόνο θα αναποδογύριζε και μαζί του θα έπεφτα κι εγώ. Τότε φώναξα δυνατά: «Όχι ρε, δε θα με φας εσύ, μόνος μου θα πάω!» και πήδηξα στο κενό.

 

Παφ!

[Nihilio]

Αρκετά καλό. Θα μπορούσες βέβαια να το κάνεις πραγματικά εφιαλτικό στη μέση με μια πιο ψυχοβγαλτική περιγραφή της ανίας, αλλά δε πειράζει, κι έτσι καλό είναι.

 

 

edit:

Και τι θα έκανα όμως αν δεν μπορούσα να φύγω απ’ το κρεβάτι μου; Στην αρχή προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά φοβόμουν μην μου ξεφύγει κανα χέρι απ’ έξω και το επόμενο πρωί είμαι κουλός. Μετά σηκώθηκα και άρχισα να χοροπηδάω στο κρεβάτι (μια ενστικτώδης συνήθεια που πηγάζει από την πρωτόγονη φύση του ανθρώπου). Μετά έκανα διάφορες δοκιμές με τα πολλαπλά αντικείμενα που είχα στη διάθεσή μου (μαξιλάρια και παπλώματα) βάζοντάς τα στο πράσινο φως και βλέποντας τα αποτελέσματα. Έφτιαξα και ένα εξάγωνο μαξιλάρι.

Όταν λέω ψυχοβγαλτική εννοούσα να είχες αναπτύξει πολύ περισσότερο αυτό το σημείο.

Edited May 10, 2005 by Nihilio

[Isis]

Και τι θα έκανα όμως αν δεν μπορούσα να φύγω απ’ το κρεβάτι μου; Στην αρχή προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά φοβόμουν μην μου ξεφύγει κανα χέρι απ’ έξω και το επόμενο πρωί είμαι κουλός.

 

Μέσα σε αυτή την περιγραφή αναγνώρισα με έκπληξη την παιδική μου ανασφάλεια περί ύπνου και τον κυριότερο λόγο για τον οποίο αντιπαθώ το σκοτάδι!

 

Δε συμφωνώ με το Nihilio: μια περιγραφή μιας τέτοιας εμμονής δε χρειάζεται "ψυχοβγαλτικές" περιγραφές ούτε έντονα αποτυπωμένες εικόνες! Δεν είναι σκηνή από το "Ψυχώ", είναι εμμονή!

 

Και η εμμονή είναι περισσότερο τρομακτική και ανθρώπινη αν είναι απλοϊκά εκφρασμένη γιατί τότε είναι που δε φαίνεται να έχει ψυχασθενικές τάσεις. Οποιαδήποτε άλλη περιγραφή της κατάστασης θα οδηγούσε τον αναγνώστη στη σκέψη πως ο συγγραφέας είναι "ιδιάζουσα" περίπτωση και χρήζει παρακολούθησης. Έτσι δε θα του επέτρεπε να ταυτιστεί.

 

Εμένα το διήγημα με έκανε να πιστέψω πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί στον καθένα προσωποποιώντας την ανασφάλειά του. Όσο για το τέλος, αυτό για μένα ήταν ο θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης να ξεπερνά τις φοβίες!

 

Όμορφο!

[Bardoulas©]

Μικρό αλλά θαυματουργό. Μου άρεσε γιατί αναφέρεσαι σε μια παιδική φοβία, πιστεύω κάθε άνθρωπου: το φόβο του σκοταδιού τη νύχτα. Οι Maiden έκαναν επιτυχία με το Fear of the Dark ας πούμε. Ο καθένας βίωσε διαφορετικά αυτή τη φοβία και το δικό σου βίωμα rulez! Μου άρεσε και ο τρόπος γραφής (το πρώτο πρόσωπο, σα να έχεις ζήσει κάποτε αυτήν την εμπειρία) και οι ιδέες σου (εξάγωνο μαξιλάρι!!). Βέβαια όλα αυτά θα τα είχες αποφύγει αν είχες αναμένο ένα φωτάκι το βράδυ. Ή αν έκοβες τους καφέδες. Ή αν είχες μια ξανθιά ξαπλωμένη δίπλα σου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.