Νεκρονομικόν: Το χειρόγραφο των νεκρών - Αντώνης Αντωνιάδης

[BladeRunner]

Τίτλος: Νεκρονομικόν: Το χειρόγραφο των νεκρών
Συγγραφέας: Αντώνης Αντωνιάδης
Εκδόσεις: Οξύ
Σελίδες: 432
Έτος έκδοσης: 2018*

*Το βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ, το 2015.

Quote

Το βιβλίο Νεκρονομικόν, Το Χειρόγραφο των Νεκρών, πρωτοκυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 2015 από τις εκδόσεις Hippocampus Press.

Μεσαίωνας. Στο πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης καταφτάνει ένας παράξενος μοναχός που ζητάει ακρόαση από τον πατριάρχη Θεοφύλακτο Λεκαπηνό. Πρέπει να αφηγηθεί μια απίθανη, αλλά αληθινή, ιστορία και να φανερώσει όλα εκείνα τα στοιχεία για τις κακόβουλες δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο. Ο πατριάρχης μαζί με άλλους επισκόπους δέχονται να ακούσουν τον μοναχό και...

Όταν ο αμερικανός συγγραφέας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ εμπνεύστηκε και έγραψε για το Νεκρονομικόν, το καταραμένο και απαγορευμένο βιβλίο «μαγείας», θεώρησε ότι μ’ αυτό θα άνοιγε τις πύλες για άλλους κόσμους και διαστάσεις μέσα στις λογοτεχνικές του ιστορίες. Εκείνο που δεν περίμενε ήταν ότι θα άνοιγε τις πύλες του χρόνου και της φαντασίας, με αποτέλεσμα χιλιάδες άλλοι συγγραφείς, ζωγράφοι, γλύπτες, ποιητές, μουσικοί και σκηνοθέτες σ’ όλον τον κόσμο επηρεασμένοι από το δημιούργημά του να συνεχίσουν την ανάπτυξη των ονείρων-εφιαλτών του. 

Ποια είναι όμως η ιστορία του Νεκρονομικού; Σύμφωνα με τον Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο συγγραφέας του διαβολικότερου βιβλίου που υπήρξε ποτέ είναι ο Άραβας Αμπντούλ Αλχαζρέντ και ο αρχικός τίτλος του βιβλίου είναι Αλ Αζίφ. Νεκρονομικόν το ονόμασε ο Έλληνας που το μετέφρασε από τα αραβικά στα ελληνικά, ο Θεόδωρος Φιλήτας. Στο βιβλίο που κρατάτε θα διαβάσετε τα γεγονότα και τις περιπέτειες της ζωής του Θεόδωρου Φιλήτα, πριν και μετά την ανακάλυψη του καταραμένου βιβλίου που έμεινε γνωστό στην Ιστορία με το όνομα που του έδωσε.

Κριτική:

Μόλις έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε το βιβλίο, το έβαλα αμέσως στη λίστα αγοράς. Η θεματολογία του, καθώς φυσικά και η περίληψη κατάφεραν να με ιντριγκάρουν για τα καλά. Επίσης, έχοντας μείνει ευχαριστημένος από το αστυνομικό θρίλερ με στοιχεία τρόμου "Δαιμόνιος Βάκχος" που διάβασα και απόλαυσα το καλοκαίρι του 2015, δεν υπήρχε περίπτωση να μην αγοράσω το καινούργιο βιβλίο του Αντωνιάδη (βέβαια στο μεταξύ είχα τσιμπήσει από παλαιοβιβλιοπωλείο ένα παλαιότερο βιβλίο, το "Ο λύκος της Σπάρτης", το οποίο παραμένει ακόμα αδιάβαστο!). Με το που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία, λοιπόν, το αγόρασα και σχεδόν δεν άργησα ούτε στιγμή να το πιάσω στα χέρια μου. 

Μιλάμε για ένα πραγματικά πολύ δυνατό, ενδιαφέρον και καλογραμμένο μυθιστόρημα, που είμαι σίγουρος ότι θα αφήσει ικανοποιημένους τόσο τους λάτρεις της Λαβκραφτικής μυθολογίας και γενικά τους λάτρεις των βιβλίων τρόμου, όσο ακόμα και αυτούς που αρέσκονται να διαβάζουν ιστορικά μυθιστορήματα. Το βιβλίο περιέχει πολλά και ωραία καλούδια: Από τη μια έχουμε διάφορες ιστορικές, θρησκευτικές και φιλοσοφικές αναφορές, που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και δένουν τέλεια με την όλη ιστορία και δίνουν βάθος στην κοσμοπλασία, ενώ από την άλλη το υπερφυσικό στοιχείο, η δράση, η ένταση και η αγωνία είναι στοιχεία που υπάρχουν σε χορταστικές ποσότητες, και είναι δοσμένα με γλαφυρότητα και δυναμισμό. Η πλοκή είναι προσεγμένη και καλογραμμένη, συνδυάζει ικανοποιητικά τη δράση, το μυστήριο και το δράμα, ενώ καταφέρνει με άνεση να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την αρχή μέχρι το δυνατό φινάλε. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλά σκιαγραφημένοι και ανθρώπινοι, με τα θετικά και τα αρνητικά τους. Τέλος, η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με δυνατές και γλαφυρές περιγραφές τοπίων και καταστάσεων, ενώ η ατμόσφαιρα κάπως μουντή και σε σημεία υποβλητική. 

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα πράγματα, αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Είναι ένα βιβλίο που με ξετρέλανε και μου χάρισε κάμποσες ώρες ψυχαγωγίας και αναγνωστικής απόλαυσης, χωρίς μάλιστα να το περιμένω σε τόσο μεγάλο βαθμό! Ο συγγραφέας κατάφερε με περισσή ευκολία να με μεταφέρει στη δύσκολη αλλά συνάμα συναρπαστική εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται η όλη ιστορία, να με κάνει ένα με τους πρωταγωνιστές και να μου μεταδώσει τα αισθήματα φόβου και τρόμου που έζησαν. Εδώ που τα λέμε, ουσιαστικά δεν έχω κάποιο σημαντικό αρνητικό να αναφέρω για το βιβλίο, το οποίο με κράτησε στην τσίτα από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Γι'αυτό το λόγο λοιπόν, του βάζω πέντε αστεράκια, και ας μην είναι εξίσου καλό με άλλα βιβλία που πήραν επίσης πέντε αστεράκια. Απλώς νιώθω ότι τα αξίζει.

9/10 

Edited May 8, 2018 by BladeRunner

[Tourin]

Χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο, αν και έχει πέσει πολλές φορές στις βιβλιοαναζητήσεις μου, αλλά κρίνοντας το συγγραφέα από δύο παλαιότερα βιβλία που κοσμούν τη βιβλιοθήκη μου, το "Ο Λύκος της Σπάρτης" και το "Εκστρατεία στην Έρημο" τα οποία προσωπικά με καθήλωσαν, μαντεύω ότι πρέπει να είναι ένα σπουδαίο βιβλίο!

[Nargathrod]

Τα καλά βιβλία πρέπει να αναγνωρίζονται και να προωθούνται.  Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και αυτό. 

Ο Αντώνης Αντωνιάδης ως έμπειρος συγγραφέας έσκυψε πάνω από τις διηγήσεις για το βιβλίο Νεκρονομικόν, γνωρίζοντας το Λαβκραφτικό έργο, πήρε την ιδέα και την πλαισίωσε με τη λόγια βυζαντινή περίοδο του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, την ιστορία του , την Άνοδο του Χαλιφάτου στη Δάμασκό την πειρατεία και την αυτονομία της Κύπρου και Κρήτης. 

Ο συγγραφέας έχει να πει μια ιστορία η οποία με έπεισε με τη γλώσσα, την κοσμοπλασία, τους αφηγηματικούς τρόπους και τις αφηγηματικές τεχνικές. Είναι ένα βιβλίο μυστηρίου και τρόμου το οποίο σίγουρα δε σε κάνει να βαριέσαι αλλά σου προκαλεί συναισθήματα, και ταύτιση με ήρωες παρουσιάζοντας ζωντανές σκηνές και τοποθετώντας μας σε έναν ζωντανό κόσμο που τον βιώνουμε σε κάθε σελίδα του. 

Έχει μια σοβαρή ανατροπή στο τέλος την οποία δεν την περιμένεις και θυμίζει πολύ τα Χιτσκοκικά έργα. Αυτή η ανατροπή σε κάνει να καταλάβεις ότι υπάρχει όντως σχεδιάγραμμα πίσω από αυτό το έργο και ότι έχει αρχή μέση τέλος, σοβαρό. 

Η γλώσσα είναι πολύ δυνατό σημείο του βιβλίου. Τα κοσμητικά επίθετα ο τρόπος που χρησιμοποιούνται οι μετοχές και τα επιρρήματα το κάνει να ρέει. Και μάλιστα είναι το σημείο κλειδί αυτές οι πετυχημένες χρήσεις γιατί το βιβλίο μονοπωλείται από τον αφηγηματικό τρόπο της περιγραφής, που κάτι λιγότερο στη χρήση της γλώσσας θα το έκανε αδύναμο και βαρετό.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους όσοι διαβάζουν βιβλία που θέλουν μυστήριο, ιστορικά στοιχεία και στοιχεία τρόμου. 

Είναι πεντάστερο με τόνο για εμένα αντάξιο με τα βιβλία της Ειρήνης Μαντά και του Ελευθέριου Κεραμίδα στο ελληνικό φανταστικό. 

[Baldwin the Victorius]

Ξεκίνησα το βιβλίο με σπουδή, εν μέρει λόγω του τίτλου του που με τράβηξε. Η ιστορία ουσιαστικά πρόκειται για την ανακάλυψη του Νεκρονόμικον από τον Θεόδωρο Φιλήτα ( και τα δύο αποτελούν στοιχεία του Cthulu mythos), τον τρόπο που αυτός το αντιμετώπισε και πως το βιβλίο σύμφωνα με την παράδοση του κόσμου του Λάβκραφτ έφτασε στην τοποθεσία από όπου αυτό θα πήγαινε αργότερα στην μεσαιωνική Δύση.

Τα καλά του βιβλίου:
1)  η απεικόνιση του υλικού πολιτισμού του τόπου και εποχής όπου τα γεγονότα διαδραματίζονται είναι ακριβής  εκτός από ένα σημείο στο τέλος – πράγμα που δείχνει πως ο συγγραφέας έκανε έρευνα πάνω στο ιστορικό θέμα

2) Εισαγωγή νέων και ενδιαφέροντων ιδεών στην μυθολογία που μπορούν να την εξελίξουν αν χρησιμοποιηθούν κατάλληλα, όπως η λεγόμενη δύναμη του ήχου – επίσης είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα να συνδυαστεί μία ιστορία κοσμικού τρόμου με ένα ιστορικό μυθιστόρημα.

3) Ο τρόπος με τον οποίο το κείμενο είναι γραμμένο. Έχει πολλές  λέξεις που δεν βρίσκεις κανείς εύκολα σήμερα είτε στον προφορικό είτε στον γραπτό λόγο. Τα έμμετρα κείμενα που υπάρχουν δείχνουν δουλεμένα και ειδικά το τεράστιο έμμετρο ποίημα στο μέσο του βιβλίου – άλλο ένα ενδεικτικό της δουλειάς που ο συγγραφέας έκανε και του χρόνου που αφιέρωσε.

4) Οι σκηνές δράσης που υπάρχουν διάσπαρτες στο βιβλίο και που είναι καλογραμμένες και σωστά δομημένες. Το ίδιο ισχύει και για τις σκηνές τρόμου.

5) Οι διάλογοι σε γενικές γραμμές έχουν λόγο ύπαρξης ο καθένας - κανένας δεν είναι αχρείαστος. 

Δυστυχώς όμως αυτά είναι και τα μόνα καλά σημεία του βιβλίου. Ως γενική εικόνα το βιβλίο είναι μέτριο προς κακό. Τα κύρια προβλήματα έρχονται από την ιστορία του βιβλίου και πως αυτή και τα στοιχεία της δομήθηκαν, συνδυάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν.

Αρχικά, οι χαρακτήρες είναι προβληματικοί. Οι τρεις κύριοι χαρακτήρες, όσο αφορά τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην Δαμασκό, παρότι φαίνεται ότι είναι δουλεμένοι ( και είναι) στην παρούσα φάση φαίνονται σχεδόν ίδιοι – ειδικά ο Θεόδωρος και ο Μπασάρ. Καταλαβαίνω την λειτουργία των χαρακτήρων αυτών ως πρότυπα, ας πούμε, εντός μίας κθουλικής ιστορίας. Οι επιστήμονες οι οποίοι βλέπουν τον κόσμο με ορθολογική ματιά, μακριά από τις δεισιδαιμονίες της θρησκείας – αυτοί που δεν παρασύρονται από την έλλειψη μόρφωσης αλλά έχοντας τα απαραίτητα εργαλεία μπορούν και βλέπουν τον κόσμο όπως περιγράφει η αντικειμενική επιστήμη μέχρι να έρθει η ώρα που να δουν ότι υπάρχει και κάτι άλλο. Κλασσική λαβκραφτική ιδέα που ο συγγραφέας φροντίζει να συμπληρώσει ή να τροποποιήσει όπου χρειάζεται, για παράδειγμα παρουσιάζοντας τους να έχουν ήδη μία μικρή γνώση πως υπάρχει και κάτι άλλο. Ενδιαφέρουσες ιδέα αλλά δυστυχώς, όπως συμβαίνει και με άλλες ιδέες, δεν εμβαθύνει πάνω σε αυτό αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και χρησιμοποιώντας το κατάλληλα μέσα στην ιστορία του πέρα από τις περιπτώσεις αναδρομών όπου κάνει την μυθοπλασία του. Η δίψα του Θεόφιλου να βρει το Χαλδαϊκά Λόγια θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως το κίνητρο εκείνο που θα τον βοηθούσε να βρει το Αλ Αζίφ. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του Μπασάρ, όσον αφορά την ιστορία και την πλοκή, εν μέρει είναι άχρηστος χαρακτήρας. Με την λέξη άχρηστος εννοώ πως ότι κάνει ο χαρακτήρας για να προχωρήσει η πλοκή μπορούσαν να γίνουν και από άλλον ή να γίνουν με άλλο τρόπο. Σίγουρα ο χαρακτήρας δεν είναι αναντικατάστατος. Η Ρεβέκκα λειτουργεί ως το αντικείμενου του πόθου του Λέοντα – δυστυχώς έχει μόνο αυτή την λειτουργία. Γενικότερα υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες οι οποίοι είτε όσα κάνουν μπορούσαν να γίνουν από άλλους ή με άλλο τρόπο είτε δεν έχουν σχέση με την ιστορία το θέμα της και την πλοκή. Η φυγή από την Δαμασκό για παράδειγμα θα μπορούσε να γίνει και με άλλο τρόπο από αυτόν που περιγράφεται.

Η ίδια η πλοκή περιγράφεται σε μεγάλο βαθμό αργά και αποσπασματικά. Αυτό δεν βοηθάει στην σωστή ροή της ιστορίας , χαλάει την συγκέντρωση του αναγνώστη και δεν βοηθάει να επενδύσει συναισθηματικά πάνω της. Ο κύριος λόγος που αυτό γίνεται είναι επειδή αφιερώνει σχεδόν το μισό βιβλίο με φιλοσοφικές τοποθετήσεις των κεντρικών χαρακτήρων και με περιγραφή των σκέψεων , προθέσεων και αισθημάτων όλων των χαρακτήρων με εξονυχιστική λεπτομέρεια. Καταλαβαίνω ότι ο συγγραφέας μάλλον έχει μεγάλη γνώση πάνω σε διάφορα ρεύματα της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας και όπως πολλοί συγγραφείς ήθελε να το δείξει αλλά θα έπρεπε να χαλιναγωγήσει αυτή την τάση του. Άλλωστε αγόρασα το βιβλίο για να διαβάσω μία ιστορία κοσμικού τρόμου, όχι να διαβάσω μία διάλεξη πάνω στην νεοπλατωνική φιλοσοφία. Καταλαβαίνω πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τρόπος για ανάπτυξη και παρουσίαση χαρακτήρων, όχι όμως εις βάρος της ιστορίας. Ούτε χρειάζεται εξαντλητική   περιγραφή των σκέψεων , προθέσεων και αισθημάτων όλων των χαρακτήρων. Αφενός γιατί όταν βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να κάνει κάτι, μπορούμε σε πολλές περιπτώσεις να καταλάβουμε γιατί. Δεν χρειάζεται μία παράγραφος όπου περιγράφεται η πρόθεση. Είμαστε νοήμονες ενήλικοι, έχουμε ικανότητα εξαγωγής συμπερασμάτων. Αφετέρου επειδή σπαταλάει όλο αυτό τον χώρο, στερώντας τον από την απαραίτητη παρουσίαση της ιστορίας και την πλοκής της και εμποδίζοντας τον αναγνώστη να νιώσει τα συναισθήματα που χρειάζεται να νιώσει ώστε να επενδύσει πάνω στους χαρακτήρες και να τον νοιάξουν τόσο αυτοί όσο και η ιστορία.

Άλλο πρόβλημα του βιβλίου είναι οι αναδρομές του. Οι αναδρομές από μόνες τους δεν είναι πρόβλημα – ίσα ίσα που αρκετές φορές δίνουν ενδιαφέροντα στοιχεία. Το πρόβλημα είναι πως αφενός είναι περισσότερες από όσες θα έπρεπε και αφετέρου τρώνε επιπλέον χρόνο καθώς ασχολούμαστε σε μεγάλο βαθμό με το παρελθόν αντί με το παρόν των χαρακτήρων. Θα ήταν καλύτερο αν μέρος τους τουλάχιστον εκτυλισσόταν στο παρόν των χαρακτήρων και να αποτελεί μέρος των κινήτρων και της πλοκής.   

Ακριβώς επειδή αφιερώνει τόσο πολύ χρόνο σε αυτά, δεν προχωρά η πλοκή όπως πρέπει με αποτέλεσμα όταν αυτή να φτάσει σε σημεία κλειδιά τα γεγονότα να εκτυλίσσονται υπερβολικά γρήγορα με τρόπο που μοιάζει αφύσικος. Παράδειγμα τα γεγονότα στην Κύπρο όπου περιγράφονται οι επιδράσεις από την χρήση των τελετουργιών του Αλ Αζιφ από τον Θεόδωρο. Τα γεγονότα περιγράφονται υπερβολικά γρήγορα, χωρίς να σε αφήνουν να νιώσεις αυτό τον  τρόμο με τον τρόπο που ο Λάβκραφτ τον υπαινίσσεται , αφήνοντας τον να μεγαλώνει μέσα στον αναγνώστη. Η απειλή που η χρήση του χειρόγραφου αποτελεί δεν μπορεί αν γίνει αντιληπτή ακριβώς επειδή δεν περιγράφονται τα γεγονότα με τον τρόπο που χρειάζεται ώστε να θεωρηθεί απειλή. Όταν υπάρχει η αντίδραση των κατοίκων του χωριού, οι αντιδράσεις τους δεν φαίνονται φυσιολογικές. Το ίδιο συμβαίνει με την σχέση του Λέοντα με την Ρεβέκκα που καταλήγει να είναι ερωτική. Αφιερώνονται αρκετές σελίδες στο πρώτο μισό του βιβλίου που δείχνουν την αρχή ενός ειδυλλίου και στο δεύτερο μισό γίνεται κατευθείαν ερωτική σχέση. Δεν την βλέπουμε να μετατρέπεται σε τέτοια ούτε τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους ως ζευγάρι ώστε να το πιστέψουμε αλλά και για να έχει ο θάνατος της το συναισθηματικό βάρος που πρέπει να έχει και να είναι πειστικό κίνητρο για τις πράξεις του Λέοντα. Οι αλλαγές  που γίνονται όταν το απαιτεί η πλοκή είναι τόσο απότομες που δεν μπορούν να πείσουν. Αντίνα τις βλέπουμε να εξελίσσονται – ειδικά όταν είναι τόσο σημαντικό κομμάτι της πλοκής και της ανάπτυξης των χαρακτήρων – απλά μας λέει ότι γίνεται και πρέπει να τις δεχθούμε. Δεν δουλεύει έτσι.  Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα αυτού του βιβλίου είναι η έλλειψη πειστικότητας του εξαιτίας του χειρισμού της ιστορίας του.

Ο κύριος antagonist και αυτός που μπορεί να αποτελέσει πραγματική απειλή, οι αιρετικοί του Ντάγκον, εμφανίζονται υπερβολικά αργά στην ιστορία. Κανονικά θα γινόταν η εμφάνιση τους,  η αδρεναλίνη εξαιτίας της έντασης και του τρόμου θα έφτανε στα ύψη και θα οδηγούσε στην σκηνή με τους υποτακτικούς του Ντάγκον να ορμάνε έξω από την πύλη. Από μόνη της η σκηνή είναι πολύ ωραία φτιαγμένη. Όμως δεν έχει το συναισθηματικό βάρος ώστε να έχει αντίστοιχη επίδραση στον αναγνώστη. Οι λόγοι είναι δύο. Πρώτον, ακόμα και μέχρι εκείνο το σημείο δεν σε νοιάζει καθόλου για τους χαρακτήρες. Δεύτερον, εμφανίζονται μεν πολύ αργά αλλά οι αιρετικοί ως απειλή δεν χτίστηκαν καθόλου. Υπάρχει στα πρώτα κεφάλαια η αναφορά για τελετουργικές θυσίες σε όλη την έκταση του χαλιφάτου, αλλά μετά δεν υποστηρίζεται καθόλου. Απλά εμφανίζονται και αυτοί στο τέλος. Ο τρόπος χρήσης τους μου θυμίζει περισσότερο κινηματογραφικό γράψιμο παρά συγγραφικό γράψιμο.

Ένα σοβαρό πρόβλημα ( και εδώ ίσως εκφράζω το δικό μου γούστο) είναι ο τίτλος, ΄΄ Νεκρονόμικον: Το χειρόγραφο των Νεκρών΄΄. Αν ο τίτλος ήταν τύπου '' Η εισβολή από το υπερπέραν'' ή κάτι άλλο, ίσως το πρόβλημα να μην ήταν τόσο μεγάλο. Με τέτοιο τίτλο όμως περιμένεις να δεις όντως μία λαβκραφτική ιστορία τρόμου που να ασχολείται με το βιβλίο από την πρώτη στιγμή, και όχι να μπαίνει στο παρασκήνιο για διάφορες φιλοσοφικές αναλύσεις - που μπορεί να έχουν το ενδιαφέρον τους, αλλά είναι άσχετα με την ιστορία και όχι απλά δεν προωθούν την πλοκή αλλά την καθυστερούν (χώρια το γεγονός ότι έχουν εμφανιστεί από άλλους συγγραφείς σε πολύ καλύτερη μορφή). Ένας τέτοιος τίτλος δημιουργεί συγκεκριμένες προσδοκίες στον αναγνώστη, ειδικά όταν είναι φαν του λαβκραφτ και περιμένουν να διαβάσουν μία αντίστοιχη ιστορία. 

Αν ένα πράγμα θεώρησα ως πρόβλημα στην χρήση του λεξιλογίου είναι πως ώρες ώρες ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολύ εξεζητημένες λέξεις σε σημεία που δεν χρειάζονται. Αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα όταν χρειάζεται να κτιστεί συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και γίνεται αδύνατο λόγω επιλογής λάθος λέξεων.

Τέλος, το πρόβλημα το οποίο εγώ προσωπικά το θεώρησα πολύ σημαντικό και πιστεύω και άλλοι που το έχουν διαβάσει ή θα το διαβάσουν, και το οποίο έχει να κάνει με την απεικόνιση ιστορικών γεγονότων.
1: Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας δεν κάηκε από τους χριστιανούς. Όλες οι γνωστές καταστροφές της έγιναν επί ρωμαϊκής κυριαρχίας, ξεκινώντας από τον Ιούλιο Καίσαρα μέχρι τον Διοκλητιανό το 297 μ.Χ. Μόνο η τελευταία το 642 έγινε από τους Άραβες κατακτητές. Από όσο γνωρίζουμε, κανείς από αυτούς δεν ήταν χριστιανός.
2: Στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχαν ήδη βιβλία από τον πρώτο μεταχριστιανικό αιώνα, ίσως και νωρίτερα, με τις σελίδες να είναι από πάπυρο ή περγαμηνή. Μέχρι τον 5^ο αιώνα μ.Χ. ήταν το μόνο μέσο στο οποίο έγραφαν. Δεν χρειάζονταν τους Άραβες για να μάθουν πώς να φτιάχνουν βιβλία.
3: Από την αρχαιότητα ακόμα ήξεραν πως ο πλανήτης  ήταν σφαιρικός. Αυτή η αντίληψη δεν άλλαξε καθόλου κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, όπου κανένας σοβαρός μελετητής δεν αμφέβαλλε για την θεωρία της σφαιρικότητας.
4: Στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία ποτέ δεν έγινε δίωξη των Εβραίων με τρόπο αντίστοιχο της καταδίωξης των Εβραίων από τους Γερμανούς την δεκαετία του 1930 και 1940. Οι Εβραίοι δεν είχαν τόσο μεγάλο αριθμό εντός της αυτοκρατορίας ( όχι πάνω από 10.000 συνολικά τον 10^ο αιώνα.), δεν είχαν όλοι τους τόσο μεγάλο πλούτο και με το διάταγμα του Καρακάλλα ήταν ρωμαίοι πολίτες του κράτους – οι νόμοι εμπόδιζαν την μαζική εξόντωση πολιτών του κράτους αν αυτοί δεν είχαν προχωρήσει ανοικτά σε εξέγερση. Πέντε αυτοκράτορες προχώρησαν σε νομικές διώξεις και μόνο δύο το προσπάθησαν σοβαρά, ο Ηράκλειος και ο Ιωάννης Τσιμισκής. Η Κωνσταντινούπολη μέχρι τον 13^ο αιώνα θεωρούταν το κέντρο του εβραϊσμού εντός της αυτοκρατορίας. Μία ματιά στα οικονομικά αρχεία της για τον 10^ο αιώνα θα έδειχνε πως δεν είχαν ανάγκες από επιτάξεις και κατασχέσεις – οι προϋπολογισμοί πάντα ήταν πλεονασματικοί.
5: Εντός της αυτοκρατορίας δεν απαγορευόταν η επιστημονική αναζήτηση λόγω της επικρατούσας θρησκείας. Μέχρι τον 11^ο αιώνα δεν την θεωρούσαν υποχρεωτικά απαραίτητη εν τούτοις δεν την απαγόρευαν. Με την επιστημονική αναζήτηση διάφορα επιτεύγματα έγιναν δυνατά όπως η Αγία Σοφία, πολλές φορές βελτίωσαν παλιές ανακαλύψεις ή έγιναν νέες και άλλες έδωσαν το έναυσμα ώστε να διατυπωθούν νέες θεωρίες στην Δύση, όπως η κριτική του Ιωάννη Φιλοπόνου που ενέπνευσε τον Γαλιλαίο και το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
6: Παρά τα όσα περιγράφονται για την πολεμική δεξιοτεχνία του Λέοντα, η εκπαίδευση στα όπλα επιτρεπόταν μόνο για όσους θα είχαν στρατιωτική σταδιοδρομία. Οι υπόλοιποι απαγορεύονταν να εκπαιδεύονται σε αυτά ανεξαρτήτως καταγωγής, σε αντίθεση με την Δύση.
7: Τα τηλεβόλα, όντας κανόνια μικρού διαμετρήματος, δεν υπήρχαν στην αυτοκρατορία τον 10^ο αιώνα. Άρχισαν να υπάρχουν μετά τα μέσα του 14^ου αιώνα και σίγουρα υπήρχαν στα μέσα του 15^ου.
8: Στην ιστορία της αυτοκρατορίας η Εκκλησία και το ιερατείο της ποτέ δεν απαγόρευσαν την συγγραφή και κυκλοφορία βιβλίων. Δεν είχαν την εξουσία και είναι αντίθετα προς την παράδοση της. Αυτό που έκαναν, όταν πρόκειται για ΄΄απόκρυφα΄΄ ιερά κείμενα, ήταν να μην τα δέχονται ως μέρος της εκκλησιαστικής ζωής και με δικά τους βιβλία να τα καταρρίπτουν – το ίδιο έκαναν και σε φιλοσοφικά βιβλία που θεωρούσαν προβληματικά. Κατανοώ τι προσπάθησε να κάνει εδώ ο συγγραφέας, αλλά θα μπορούσε να γίνει με άλλο τρόπο που να προσθέτει στο μυστήριο.
 

Αγαπητοί κύριοι και κυρίες συγγραφείς. Δεν έχω πρόβλημα όταν γράφετε ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στον πραγματικό κόσμο να εφεύρετε γεγονότα εφόσον αυτά έχουν σχέση με την ιστορία και την πλοκή σας. Δεν έχω πρόβλημα ακόμα και να μπείτε στα χωράφια της λεγόμενης ΄΄εναλλακτικής ιστορίας΄΄ - πολλές ωραίες ιστορίες ανήκουν στο είδος αυτό. Η μόνη υποχρέωση που υπάρχει είναι να είστε ξεκάθαροι στο τι έχετε κάνει και γιατί. Οι περισσότεροι αναγνώστες δεν μελετούν την ιστορία και νομίζουν πως ότι υπάρχει σε ένα μυθιστόρημα είναι πραγματικό. Τα αποτελέσματα τα ζούμε μέχρι σήμερα. Αυτά που θεώρησα πως είναι ανακρίβειες είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχουν χωρίς σοβαρό λογοτεχνικό λόγο σε μία ιστορία που ξεκάθαρα μπαίνει στα χωράφια του ιστορικού μυθιστορήματος.

Να το πάρουν οι αναγνώστες; Αν δεν είναι φανατικοί του cthulu mythos, δεν θα το πρότεινα. Το βιβλίο όπως είναι γραμμένο περιέχει πολλά στοιχεία που θα τα κατανοήσουν μόνο αυτοί – δεν γνωρίζω όμως πόσο θα τους ικανοποιήσει όσα υπάρχουν. Αν είναι φιλόλογοι ή φανατικοί των φιλολογικών κειμένων να το πάρουν, αλλιώς δεν το προτείνω – το λεξιλόγιο του βιβλίου πολλές φορές είναι αχρείαστα εξεζητημένο σε σημείο που να κουράζει από ένα σημείο και μετά και η ιστορία να μην έχει την συναισθηματική επίδραση ως όφειλε. Αν θέλουν να διαβάσουν ένα ιστορικό μυθιστόρημα, δεν το προτείνω. Πέρα από τον υλικό πολιτισμό, τα υπόλοιπα ιστορικά γεγονότα απεικονίζονται με τελείως λάθος τρόπο, κάτι που το θεωρώ ανεπίτρεπτο σε ιστορικό μυθιστόρημα. Προσωπικά, θεωρώ πως ούτε σαν ιστορία τρόμου δεν μπορεί να λειτουργήσει ακριβώς επειδή αποτυχαίνει να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να κάνει τους αναγνώστες να ενδιαφερθούν για τους χαρακτήρες. Μπορεί τεχνικά να είναι άρτιο, αλλά η ιστορία του βιβλίου έχει πολλά προβλήματα – και αυτή είναι που ενδιαφέρει στο τέλος τους αναγνώστες.

Edited March 23, 2021 by Baldwin the Victorius
Συμπλήρωση