Leaphorn & Chee - Tony Hillerman

[Naroualis]

Ένα τόπικ για τη σειρά Leaphorn & Chee, του Αμερικανού Tony Hillerman.

Η σειρά διαδραματίζεται στις περιοχές των Ναβάχο, στην Αμερική, και αφορούν τις αστυνομικές περιπέτειες δύο μελών της  Navajo Tribal Police (που είναι άλλο πράγμα από την "κανονική" αμερικανική αστυνομία). Πρωταγωνιστές είναι ο Joe Leaphorn, Ναβάχο αστυνομικός, με σπουδές στην ανθρωπολογία, και ο Jim Chee, νεαρότερος από τον Λιπχορν, κι αυτός Ναβάχο στην καταγωγή και ανθρωπολόγος, ο οποίος προσπαθεί να γίνει ένα είδος μάγου-γιατρού (γιαταάλι - τραγουδιστής ύμνων γιατρειάς). Κάνουν καλή άντιθεση οι δυό τους, αν και μέχρι ένα σεβαστό σημείο στην κοινή τους καριέρα, ο ένας είναι πολύ επιφυλακτικός απέναντι στον άλλον.

Η πιο σημαντική ιδιαιτερότητα των βιβλίων είναι ότι ο Χίλλερμαν δε χρησιμοποιεί το σέττινγκ για να προσδώσει εξωτισμό  (Ινδιάνοι κι έτσ') στην πλοκή του, αλλά έχει βαθιά, εσωτερική γνώση της συμπεριφοράς, της ψυχολογίας και της κουλτούρας των Ινδιάνων και πάνω σε αυτές βασίζει τελικά τις πλοκές του. 

Η σειρά περιλαμβάνει τα βιβλία:

The Blessing Way (1970)
Dance Hall of the Dead (1973)
Listening Woman (1978)
People Of Darkness (1980)
The Dark Wind (1982)
The Ghostway (1984)
Skinwalkers (1986)
A Thief of Time (1988) - Ο κλέφτης του χρόνου (Εκδόσεις Φλώρος )
Talking God (1989) - Ο ομιλών θεός (Εκδόσεις Φλώρος)
Coyote Waits (1990)
Sacred Clowns (1993)
The Fallen Man (1996)
The First Eagle (1998)
Hunting Badger (1999)
The Wailing Wind (2002)
The Sinister Pig (2003)
Skeleton Man (2004)
The Shape Shifter (2006)

Η κόρη του Χίλλερμαν, Ανν, έγραψε μετά το θάνατο του πατέρα της, άλλα τρία βιβλία με τους δύο Ναβάχο και την γυναίκα του Τσι, Μπερναντέτ Μανουελίτο, επίσης Ναβάχο και αστυνομικίνα

 Spider Woman's Daughter (2013)

Rock With Wings (2015)

Song of the Lion (2017)

---------------------------------

 

Διάβασα γρήγορα σχεδόν με μιαν ανάσα τον Κλέφτη του χρόνου. Ένα ήρεμο, τρυφερό ανάγνωσμα, που οδηγεί μέσα από τη τραχύτητα του τοπίου και των σχέσεων λευκών και Αμερινδών σε μια πολύ όμορφη κορύφωση. Η ανατροπή του τέλους κι η χρήση του Κοκοπέλι ήταν πραγματικά απολαυστικές. Για κάποιο λόγο όμως, δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει όσο περίμενα, παρά που το θέμα του (ανασκαφές, ιστορίες, Αμερινδοί) είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Δεν σταμάτησα να το διαβάζω, αλλά δεν λαχταρούσα κιόλας να το τελειώσω.

Νομίζω πως θα διαβάσω στο καπάκι και το δεύτερο που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά τον Ομιλώντα Θεό. Στον Κλέφτη διαφημίζονται και το Σκινγουόκερς και ο Ευλογημένος Δρόμος, αλλά δεν έχω βρει πουθενά να έχουν εκδοθεί.

 

[Naroualis]

Εξίσου καλό με τον Κλέφτη του χρόνου, ο Ομιλών Θεός μπλέκει στα πόδια του Πινοσέτ, κάνοντας ανατριχιαστική χρήση μιας ανατριχιαστικής χουντικής -ου μην αλλά και όλων των υπολοίπων απολυταρχικών καθεστώτων- συνήθειας: των βασανιστηρίων. 

Οι χαρακτήρες εξακολουθούν να είναι ενδιαφέροντες και καλογραμμένοι και τα διλήμματά τους αληθινά. Ένα ξεκούραστο, αν και όχι και τόσο ελαφρύ ανάγνωσμα.