Η Βίλκα - Άννα Μακρή

[DinoHajiyorgi]

14 hours ago, Baldwin the Victorius said:

Ως τότε, τσάγια.

Για σου βρε "Μπάλντουιν Μεγάλε". Βλέπω το πακέτο κρατάει το ύψος του. Μετά την Γκρέτα την κακούργα και τα της θείας μετάληψης, τώρα και η Βίλκα στην πυρά;

Οκ, δεν σου άρεσε. Θύμωσες επειδή πλήρωσες το βιβλίο; Κατανοητό κι αυτό. Μπορεί να παρακολουθήσεις μια όπερα και να δυσανασχετήσεις με όλους αυτούς που στριγκλίζουν με τις ώρες. Δεν είναι όλες οι μορφές της τέχνης για όλους. Το "πόσα βιβλία έχει διαβάσει αυτός" το σκέφτηκα κι εγώ διαβάζοντας την κριτική σου. Γιατί αυτό το είδος υπάρχει. Να τονίσω ότι δεκτό να μην σου αρέσει, αυτό που δεν είναι δεκτό, είναι να διαλαλείς με το ύφος σου ότι δεν πρέπει να αρέσει και σε κανέναν άλλον. Η Βίλκα δεν είναι "σκουπίδι" όπως το αποκάλεσες. Εσένα σου άρεσε "Η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης", βαρετό κατ' εμένα ανάγνωσμα. Δεν θα στην πω για τα γούστα σου όμως.

Edited April 5, 2020 by DinoHajiyorgi

[WILLIAM]

Προς τον Μπάλντουιν τον Νικηφόρο, δεν ήταν τυχαίο παράδειγμα, μου έτυχε στο στρατό, ήμουν στη Μακεδονία και όχι στην Ήπειρο αλλά δεν έχει σημασία. Και να σε πληροφορήσω ότι αν πεινάνε δε σε φοβούνται οι λύκοι όπως και αν έχουν ξανασυναντήσει άνθρωπο. Κατάλαβες; Δεν το είπα τυχαία.

Και να σε πληροφορήσω ότι η συγγραφέας είναι γέννημα θρέμμα της Ηπείρου άρα μάλλον την ξέρει πιο καλά από εσένα.

Επίσης να σου πω ότι δεν θέλω να επιβάλλω τη γνώμη μου, από την αρχή σε ρώτησα κάποια συγκεκριμένα πράγματα και αυτό γιατί με εξέπληξαν ο τρόπος σου και κάποια σημεία που έθιξες.

Όπως είπε και η Αταλάντη δεν υπήρχε λόγος για τόσο μένος. 

[Cassandra Gotha]

Αγαπητέ κύριε,

καταρχάς, δράττομαι της ευκαιρίας που μου δίνει το παρόν άρθρο να σας ευχαριστήσω για τον ειλικρινή σας σχολιασμό περί του λογοτεχνικού μου κειμένου. Συνακολούθως, να εκφράσω τα δικά μου αισθήματα, τόσο λύπης όσο και απογοήτευσης, για την αποτυχία της νοητικής μας συνένωσης και, κατ' επέκταση, της βαθιάς και ουσιαστικής συνεννόησής μας, μέσω του κειμένου αυτού.

Ωστόσο, λόγω μίας ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα μου, παραξενιάς, αν θέλετε, δεν μου είναι εύκολο να μην απαντήσω στο σχόλιό σας για τον καιρό της Ηπείρου. Το οποίο και θα κάνω, αμέσως παρακάτω.

Αγαπητέ μου κύριε, το κλίμα της Ηπείρου είναι το πιο υγρό της Ελλάδας. Μετά της Μακεδονίας και της Θράκης, το πιο κρύο, επίσης. Ο χειμώνας κρατάει εννέα ολόκληρους μήνες. Τον ήλιο τον αποχαιρετάει κανείς κατά τον Οκτώβριο, γιατί ξέρει ότι θα τον ξαναδεί Απρίλιο (ίσως με λίγα περιπαικτικά βλεφαρίσματα ενδιάμεσα). Ο ουρανός είναι σκοτεινός και χαμηλός, νιώθει κανείς να πλακώνεται. Και ποτέ δεν έχει σημασία η ώρα, γιατί όλες οι ώρες είναι ίδιες, πρωί, απόγευμα, βράδυ ή μεσημέρι, ένα και το αυτό. Όταν βρέχει, νομίζει κανείς ότι θα γκρεμιστεί η οροφή, και όταν φυσάει, παρορμάται να κρυφτεί στο υπόγειο.

Το κλίμα της Ηπείρου, άγνωστε αναγνώστη, μπορεί να κάνει και την πιο φωτεινή ψυχή να πάθει κλινική κατάθλιψη.

Σας ευχαριστώ και πάλι για τη συμβουλή σας να μην γράφω ιστορίες τρόμου που παίρνουν μέρος στην ελληνική επαρχία, αλλά θα μου συγχωρήσετε την επιμονή: αγαπώ την ελληνική φύση και μου είναι φυσικό να γράφω γι' αυτήν.

Με εκτίμηση,

Άννα Μακρή.  

 

 

[Spyrex]

Λοιπόν, διάβασα κι εγώ τη Βίλκα. Ομολογώ, πως δεν ήξερα εκ των προτέρων τι να περιμένω. Δεν ήξερα κάτι για το έργο αυτό πέρα από τη συγγραφέα. Ο λόγος που αποφάσισα να το διαβάσω είναι, ότι οι κριτικές των βιβλίων που διαβάζει η Άννα, είναι αρκετά ωραία γραμμένες. Επίσης, δεν «χαρίζεται» στις κριτικές της, θα πει ό,τι έχει να πει είτε ο συγγραφέας του βιβλίου είναι Έλληνας είτε ξένος. 

Λοιπόν, πρόκειται για μία ιστορία μαύρης φαντασίας που έχει να προσφέρει μπόλικο δράμα, ωραίες περιγραφές τοπίων με φόντο την Ήπειρο και ένα γράψιμο που μερικές στιγμές σε γαληνεύει. Το γράψιμο της Άννας είναι «ζωντανό». Πολλές φορές, όταν διάβαζα κατά τις πρώτες σελίδες την καθημερινότητα της Ιουλίας στην καινούργια της ζωή, είχα την εντύπωση ότι μερικά από αυτά που διάβαζα τα είχε ζήσει η ίδια η συγγραφέας. Μόνο έτσι μπορούσα να εξηγήσω αυτή τη γλαφυρότητα στην αφήγηση. 

Αυτό που απόλαυσα πολύ από το βιβλίο ήταν το πρώτο μισό, οι 90 περίπου πρώτες σελίδες. Η Ιουλία αναζητά μια καινούργια ζωή και είναι φανερό το άγχος της για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος. Αυτό που λατρεύω, όταν διαβάζω ένα βιβλίο, είναι να ταυτίζομαι με τους χαρακτήρες του. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με συγκίνησαν οι καταστάσεις που βίωνε η Ιουλία σκεπτόμενος κάποιες καταστάσεις που έχω ζήσει, και κατά τις οποίες ένιωθα συναισθήματα που βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας. 

Κάπου στη μέση, η ιστορία άρχισε να παίρνει μία τροπή που δεν την περίμενα. Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που διάβαζα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μπορώ να πω ότι αυτό μου έριξε λίγο τη διάθεση να διαβάζω το βιβλίο, ειδικά προς το τέλος. Παρόλ' αυτά, όταν έφτανα για τα καλά προς το τέλος της ιστορίας το ενδιαφέρον μου είχε επιστρέψει. Οι τελευταίες σελίδες έφυγαν αρκετά γρήγορα. 

Επίσης, αν και γενικά το γράψιμο μου άρεσε αρκετά (ειδικά αυτοί οι διάλογοι που έδιναν στον αναγνώστη τροφή για σκέψη, καθώς και οι διακυμάνσεις στην ψυχολογία των ανθρώπων που συνομιλούσαν) δεν πρόκειται για ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Η σύνταξη είναι τέτοια, που επιτρέπει μία αργή ανάγνωση του βιβλίου. Όταν προσαρμόστηκα, όμως, σε αυτό το ύφος γραψίματος δεν είχα πρόβλημα να απολαύσω την αφήγηση. 

Γενικά, πρόκειται για ένα βιβλίο που έχει να προσφέρει έναν πολύ ξεχωριστό, μελαγχολικό και αποφασιστικό κεντρικό ήρωα, ωραίες περιγραφές, διακυμάνσεις στην πλοκή και μία διείσδυση στις βαθύτερες επιθυμίες και σκέψεις του ανθρώπου.

[Nargathrod]

2 στα 5 αστέρια στο βιβλίο.

-Τεχνική της επιβράδυνσης στην αφήγηση... Δυσκολεύει πολύ την υπόθεση και την ανάγνωση (με κούρασε πολύ για μόνο 194 σελίδες). Θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν τα είδη του σασπένς βοηθάνε περισσότερο ή ίσως η επιτάχυνση της αφήγησησης με κάποιο τρόπο, περισσότεροι διάλογοι, λιγότερες σκέψεις κάτι.

- Η πλοκή των γεγονότων επίσης είχε θέματα όπως και η αληθοφάνεια. Θεωρώ ότι μία γυναίκα η οποία βρίσκεται σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση όπως η ηρωίδα λόγω της απώλειας που είχε θα μπορούσε να δοθεί σε ένα περιβάλλον πιο κοντά στην πραγματική ζωή για να μας πείσει. (Ένα τέτοιο περιβάλλον ίσως ήταν μια συζυγική σχέση με έναν άνδρα που δεν καταλαβαίνει την ψυχολογική αυτή κατάσταση). Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που να περνά αυτή τη φάση και να αποζητεί την ερημιά και απομόνωση. Η ψυχολογία ως επιστήμη δείχνει ότι ο άνθρωπος ψάχνει σχεδόν πάντα τη συντροφικότητα για να ξεπεράσει τις δυσκολίες δεν απομονώνεται οικειωθελώς. Μπορεί να κάνω λάθός εμένε όμως δεν με έπεισε ως αναγνώστη.

- Προβλήματα στην επιμέλεια. (Αλλά δεν χρειάζεται να αναλύσω είναι κοινό φαινόμενο στο ελληνικό φανταστικό). Με εκνεύρισε το Καταρχήν όπου έπρεπε να υπάρχει το Καταρχάς. Δε θα επεκταθώ. 

- Οι αφηγηματικοί τρόποι επίσης είχαν χρησιμοποιηθεί με λανθασμένο τρόπο, ειδικά οι λιγοστοί διάλογοι. Όταν γράφεις διαλόγους και βάζεις παράλληλα και τις σκέψεις των ηρώων χάνεται η συνοχή στο κείμενο και μπερδεύεις τον αναγνώστη. Σε συνδυασμό με την επιβράδυνση της αφήγησης μπουκώνεις τον αναγνώστη και θα εκνευριστεί σε εμένα έπιασε και εκνευρίστηκα.

- Η προσωπογράφηση των ηρώων αδιάφορη ακόμα και η πρωταγωνίστρια δεν είχε τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να σε κάνει να ταυτιστείς, να τη νιώσεις, να ήθελες να συγχρωτιστείς μαζί της ή και να τη φανταστείς. Σε δεύτερο επίεπδο σκεφτόσουν αν θα μπορούσες να ταυτιστείς με το πρόβλημα, σκεφτόσουν τι θα συνέβαινε αν έμπαινες στη θέση της και τελικά στο χάλαγε η τοποθέτηση στο χώρο και στο χρόνο ότι επέλεξε να απομονωθεί κάτι το οποίο σε ξένιζε. 

+ Μικρές κοφτές προτάσεις, θεωρώ ότι βοηθά την αφήγηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν αρκετό για να τη σώσει.

+ Ατμοσφαιρική περιγραφή και καλή χρήση της γλώσσας. 

Αυτή είναι η ειλικρινής μου άποψη για το βιβλίο, πολλά από αυτά τα είπα και στη συνάντηση της λέσχης ανάγνωσης φανταστικού το Σάββατο. 

Θεωρώ ότι δεν πρέπει να υπάρχουν φαινόμενα πολέμου στο φόρουμ μας, επίσης θεωρώ ότι όλες οι κριτικές βοηθούν τους συγγραφείς να δουν μέσα από τα μάτια των αναγνωστών το έργο τους. Σέβομαι την άποψη όλων όσοι έγραψαν παραπάνω. Ελπίζω να αποφορτιστεί το συγκεκριμένο τόπικ. Δεν υπάρχει λόγος να ρωτάμε την ηλικία κάποιου ούτε πόσα βιβλία έχει διαβάσει για να τον κρίνουμε. Ούτε να υπάρχει πολεμική διάθεση Ούτε να λέμε για τον COVID ούτε να ειρωνευόμαστε, σκεφτείτε το όσοι γράψατε. Ελπίζω να μην πέσετε να με φάτε που δεν μου άρεσε και εμένα το βιβλίο και να είμαστε ώριμοι. Είμαστε όλοι εδώ γιατί διαβάζουμε φαντασία, κρίνουμε φαντασία, κάνουμε αυτοκριτική και βελτιωνόμαστε.

Edited April 7, 2020 by Nargathrod

[WILLIAM]

Εσύ φίλε μου εξέθεσες την άποψή σου με πολιτισμένο και ευγενικό τρόπο, δεν έδειξες επιθετικότητα, δεν ήσουν δεικτικός ή είρων.

[elgalla]

Δεν καταλαβαίνω το σχόλιο. Ο τρόπος του άνωθεν ήταν απαράδεκτο και για αυτό "πέσαμε να τον φάμε", όχι επειδή δεν του άρεσε το βιβλίο.

[Ιρμάντα]

Καλησπέρα κι από μένα!

Διάβασα τη Βίλκα για τη συνάντηση της ΛΑΦ. Δεν με ξετρέλανε, σίγουρα, αλλά το διάβασα πολύ ευχάριστα. Το βιβλίο είναι ατμοσφαιρικό και καλογραμμένο και σε μεταφέρει, ή τουλάχιστον το κατάφερε με μένα, στον τόπο και στο χρόνο. Σχεδόν μύρισα το βρεγμένο χώμα, τα φρέσκα μανιτάρια που ξεμυτίζουν μετά τη βροχή, τα φρέσκα φύλλα. Λόγω ενός πολύ θλιβερού περιστατικού στην προσωπική μου ζωή ένιωσα κάποια ταύτιση με την ηρωίδα, ωστόσο όχι αρκετή για να με κάνει να τη συμπαθήσω. Και τελικά άλλο πράγμα συμπαθώ την γραφή σε ένα βιβλίο, άλλο πράγμα με ικανοποιεί το χτίσιμο των ηρώων, άλλο με παρασέρνει η πλοκή. Στην περίπτωση της Βίλκας η ατμόσφαιρα ήταν που με κέρδισε. Η Ιουλία μου φάνηκε τρομερά εγωκεντρική και κακομαθημένη: αδιαφορώντας για τα πάντα πηγαίνει και χώνεται στη φωλιά της Βίλκας (καλά, δεν το ξέρει πού χώνεται) για να πενθήσει. Δεν με έπεισε η αντίδρασή της, δεν ξέρω. Ενώ είχα μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσω για πράγματα που θεωρητικά ήταν λιγότερο ενδιαφέροντα (το τοπίο, ας πούμε, ή το γέρικο ζευγάρι) για την Ιουλία δεν μου έβγαινε. Λάτρεψα τα γύρω από την Ιουλία. Το σπίτι της. Τα πέτρινα σπίτια στο χωριό. Τα ξόρκια που της μάθανε. Τη βροχή που κόντεψε να της πάρει τη μισή κουζίνα. Απλά πράγματα γραμμένα με έναν τρόπο που ήθελα να τα ζήσω. Να πάω και να κάτσω σε αυτό το χωριό. Μέχρι και το κατώι της μου άρεσε. Αλλά δεν βρήκα πειστικό, ή τρομακτικό, ή ανατριχιαστικό, ή οτιδήποτε, όλο το περιστατικό με τα τρωκτικά/ καλικαντζαράκια/ διαολάκια που κόντεψαν να τη φάνε ζωντανή. Ενώ σαν ιδέα να φτάνει το υπόγειό της με κάποιον τρόπο στη ρίζα του δέντρου είχε ένα ενδιαφέρον, η σκηνή καθαυτή, καίρια για την εξέλιξη του μύθου, μου φάνηκε απλοϊκή και λίγη. Επίσης το άγγιγμά της στο δέντρο την προηγούμενη μέρα που κατά τα φαινόμενα έπεισε τη Βίλκα να ασχοληθεί μαζί της (σε συνδυασμό με την απώλεια, ενδεχομένως και τη συγγένεια κ.λπ.) μου φάνηκε επίσης λίγο. Δηλαδή, λίγο για έργο φαντασίας.

Σαν αφήγηση είναι αργή η Βίλκα και αν δεν απολάμβανα τόσο (μα τόσο) την μυρωδιά των περιγραφών θα δυσκολευόμουν να συνεχίσω.  Και μάλιστα όπου εμφανίζεται η Βίλκα, αθέατη ηρωίδα της ιστορίας, έχουμε ίσως τα πιο αδύναμα, κατά τη γνώμη μου, κομμάτια του βιβλίου. Πέρα από τη σκηνή στις ρίζες η τελευταία σκηνή μου φάνηκε επίσης όχι επιτυχημένη. Πρώτον έχουμε ένα κλισέ βασικό: η κοπέλα που απομονώνεται βρίσκει ξαφνικά να σπάζουν ένας προς έναν οι δεσμοί με την παλιά ζωή της. Όταν τα οικονομεί έτσι ο συγγραφέας ξέρουμε ότι η κοπέλα που απομονώνεται ή θα βρει νέο γκόμενο ή θα θυσιαστεί για το κοινό καλό. Ή πάντως, δύσκολα θα επιστρέψει εκεί από όπου ήρθε.  Ειλικρινά το έχω δει παντού. Κάποιος άνθρωπος σε μία αναζήτηση στέκει διφορούμενος ανάμεσα στο να συνεχίσει την αναζήτησή του ή να επιστρέψει. Και τελικά συμβαίνει κάτι άσχετο που του αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένας πλέον λόγος να επιστρέψει. Οπότε, μετά από αυτό είναι απολύτως προδιαγεγραμμένη η μοίρα της Ιουλίας. Είναι από την αρχή δηλαδή αλλά θεωρώ ότι δεν ήταν καθόλου απαραίτητο να αποκοπεί έτσι ο Νικήτας. Πιο «φορτισμένο» συναισθηματικά θα ήταν να έχουμε μία Ιουλία που γίνεται Βίλκα, ενώ ο Νικήτας την ψάχνει ακόμη. Ή που εκείνη να τον θέλει ακόμη, καθώς δεν μας έχει πείσει πουθενά μα πουθενά ότι τον θέλει. Η αναμέτρηση στο τέλος; Είχαμε τόσες περιγραφές μέχρις εκείνου του σημείου και δεν κατάφερε να με κάνει να νιώσω ότι φτάσαμε σε κάποια κορύφωση. Ήθελα κάτι περισσότερο. Πιο ευφάνταστο; Λιγότερο προκατασκευασμένο; Πιο αλλόκοτο, πιο πρωτόγονο, πιο τρομακτικό. Με την έννοια που είναι τρομακτική η ύπαιθρος και τα σκοτάδια της και η, κάποιες φορές, ακατανίκητη απανθρωπιά της φύσης.

Θα ήθελα και εγώ περισσότερους διαλόγους, αλλά και έτσι που ήταν δεν με χάλασε. Θα ήθελα τον Λάμπρο νωρίτερα και περισσότερο. Ωστόσο η ατμόσφαιρα στο δείπνο τους ήταν για μένα μοναδική. Θα ήθελα να νιώσω λίγο περισσότερο στο πετσί μου την αποδοχή της μοίρας της Ιουλίας. Τη μία πολεμάει τη Βίλκα για να τη συντρίψει και την επόμενη μέρα, έχοντας νικήσει, παραμένει η μόνη νικημένη. Έχει χάσει τον εαυτό της, Ιουλία πια δεν υπάρχει. Οι τελευταίες σελίδες ήθελαν περισσότερη δουλειά. Για να χωνέψουμε το πώς η ηρωίδα αποδέχεται τον ερχομό της νέας Βίλκας. Ίσως να ήθελα περισσότερες ενδιάμεσες συναντήσεις με τη Βίλκα. Η αναγνώριση (δηλαδή η αποκάλυψη του τι και ποια είναι τελικά η Βίλκα) συμβαίνει με την τεχνική του μάρτυρα. Αυτό, μαζί με τη χρήση αντικειμενικού τεκμηρίου, είναι από τις απλούστερες τεχνικές αναγνώρισης και κάποιες φορές αφήνουν ανικανοποίητο τον αναγνώστη. Μας σώζει η ατμόσφαιρα. Θέλω να φάω τα μανιτάρια που της μαγείρεψε.

Αν θα το σύστηνα; Σε κάποιον που ψάχνει να διαβάσει ένα βιβλίο με ύπαιθρο, με στοιχεία λαογραφίας και πινελιές υπερφυσικού, ναι. Σε κάποιον που ψάχνει βιβλίο με ανατροπές, χαρακτήρες να μένουν ανεξίτηλους στη μνήμη, πλούσια πλοκή και ζωντανό διάλογο δεν θα το σύστηνα. Δεν θα το σύστηνα σε κάποιον που ψάχνει να διαβάσει καθαρόαιμο τρόμο. Η Βίλκα είναι η Βίλκα και δεν έχει άλλο να σας πω. Θα ήθελα να διαβάσω ξανά κάτι με παρόμοια ατμόσφαιρα (από την Άννα κατά προτίμηση) αλλά κάπως πιο γρήγορη δράση. Εναλλαγή προσώπων, πιο ανάγλυφη προσωπογράφηση, ναι, πλοκή. Η ατμόσφαιρα για μένα κρατούσε όλο το βιβλίο. Χωρίς αυτό, χωρίς το αίσθημα ότι η Άννα αγάπα βαθιά το βιβλίο της και αυτά για τα οποία μας μιλάει, δεν ξέρω αν θα το απολάμβανα εξίσου. 

Υ.Γ.: Ξέχασα: μου άρεσε, σχεδόν συγκινήθηκα, με το τελευταίο τετράστιχο.

Edited April 8, 2020 by Ιρμάντα

[Cassandra Gotha]

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

Edited April 8, 2020 by Cassandra Gotha

[Nargathrod]

17 hours ago, elgalla said:

Δεν καταλαβαίνω το σχόλιο. Ο τρόπος του άνωθεν ήταν απαράδεκτο και για αυτό "πέσαμε να τον φάμε", όχι επειδή δεν του άρεσε το βιβλίο.

Αταλάντη διάβασα μία πολύ σκληρή κριτική επί του κειμένου, τη διάβασα μάλιστα δύο φορές λόγω της έκτασης. Δεν είδα το ποστ του να προσβάλει κάποιον άνθρωπο, προσβάλλει την ιδιότητα της συγγραφέως ναι και το κείμενο αλλά στα όρια.  Σίγουρα δε συμφωνώ με το ύφος που είναι γραμμένη. Είναι αυτό που γράφω. Δεν χρειάζεται να υπάρχει πολεμική διάθεση σε μία κριτική.  Από την άλλη διάβασα σχόλια που προσβάλλαν αυτόν τον άνθρωπο. (Βλέπε κανόνες forum). Όπως έγραψα παραπάνω και οι δύο πλευρές για εμένα είναι άστοχες με το σκοπό και τον χαρακτήρα του φόρουμ. Καταλαβαίνω την αγανάκτηση και τον εκνευρισμό και των δύο πλευρών. 

Μακάρι όλα τα βιβλία του ελληνικού φανταστικού να είχαν αρκετές κριτικές και να συζητάγαμε για την ουσία.  

[Kon]

Μιας και προσπαθω να διαβαζω τα περισσοτερα βιβλια της ΛΑΦ, ας γραψω κι εγω την γνωμη μου για την Βιλκα, ισως επαναλαβωπραγματα που εχουν ειπωθει. Θα συμφωνησω σχεδον με ολους οσοι εγραψαν παραπανω, απο λιγο διαφορετικη σκοπια. 

Στα θετικα. Ο τροπος γραφης. Οι μικρες προτασεις, η αμεσοτητα του λογου, η ωραια χρηση της γλωσσας. Δεν ξερω πως αλλιως να το τονισω παραπανω. Μου αρεσει αυτο το στυλ.

Οι περιγραφες, κυριως της καθημερινοτητας, και η ατμοσφαιρα. Με καταγωγη απο ορεινο χωριο, χωρις την εξοικειωση ομως της ζωης εκει, λες και περιεγραφε τις πρωτες προσπαθειες μας συντομης διαμονης εκει, τις δικες μας βολτες στο δασος, το δικο μας φαγητο, την δικη μας ριψοκινδυνη -τελικα πρυτανευσε η λογικη- (μη)αποπειρα με κατι μανιταρια. Ειδικα για μενα που βαριεμαι τις περιγραφες, τις βρηκα πολυ ωραιες, βιωματικες, απο μονο του αυτο ειναι νικη της συγγραφεως που σημειωνει πολλους ποντους.

Οι χαρακτηρες που περιβαλλουν την πρωταγωνιστρια. Ρεαλιστικοι στον χωρο. Πειστικοι. Τους βλεπω μπροστα μου. Θα μπορουσαν να ειναι γειτονες μας στο χωριο.

Ολα τα παραπανω ομως, καταλαβαινω οτι για καποιον που δεν εχει καμια σχεση με αυτο που λεμε ελληνικη βουνισια φυση και χωριο, υπαρχει περιπτωση να μην του λενε τιποτα.

Η ιστορια. Δεν γνωριζω αν ειναι επινοηση της συγγραφεως, καποια λαϊκη δοξασια της περιοχης ή και τα δυο μαζι, αλλα με επεισε. Ειναι κατι που ανετα ενσωματωνεται στον ελλαδικο χωρο, ειδικα σε καποια ορεινη επαρχια, δεν φανηκε ξενο στο τοπιο που στηνεται, αντιθετως.

Στα ετσι κι ετσι. Τα ψυχολογικα της Ιουλιας. Απο τη μια, θεωρω οτι τραβαει πολυ. Δεν με συγκινει. Δεν ειμαι γυναικα, δεν εχω παιδια ουτε θελω, μονο να φανταστω μπορω τον πονο της Ιουλιας. Δεν μπορω με τιποτα να ταυτιστω, να ενδιαφερθω για κατι που δεν υπαρχει ουτε καν σαν σκεψη στη ζωη μου. Απο την αλλη, θεωρω πως θελει θαρρος αυτη η εξιστορηση. Ειναι μια σκληρη ενδοσκοπηση, ειναι δυσκολη. Αυτες οι μικρες αλλα δυσκολες παραδοχες στον εαυτο μας, αυτη η σκληροτητα στην οποια πρεπει να αυτουποβληθουμε ενιοτε, ναι, αυτη η πλευρα του νομισματος με αγγιζει. Αλλα την Ιουλια δεν τη συμπαθησα. Εγωιστρια πολυ μου φανηκε.

Στα αρνητικα. Οτι ξερουμε απο νωρις που θα καταληξει. Το μαθαινουμε ηδη στην πρωτη συναντηση με την Βιλκα. Δεν υπαρχει αυτο το σταδιακο χτισιμο της ιστοριας. Μπορουσε να αναπτυχθει περισσοτερο, να απαντα σε περισσοτερα ερωτηματα που προκυπτουν οταν τελειωνεις.

Η αποτομη μεταστροφη στην συμπεριφορα και διαθεση της πρωταγωνιστριας. Οχι, δεν την καταλαβαινω, και αυτο που διαβαζουμε δεν ειναι ουτε καν αμυδρη εξηγηση, ειναι δικαιολογια για να συνεχισει στην πορεια που εχει χαραξει η συγγραφεας.

Η μεταβαση στο κεφαλαιο η Μεγαλη Βελανιδια.  Εκει που αρχιζει να υπαρχει μια εξελιξη, ειναι τοσο ατσαλος ο τροπος που συμβαινει. Γυρισα πισω να δω αν παρελειψα κατα λαθος καμια σελιδα. Ασχημα αποτομο.

Η "βλακεια" της Ιουλιας. Μονη της το λεει, το αιμα ειναι το πιο ισχυρο μαγικο, και τι παει και κανει?! Τελος παντων.

Φτανουμε στο τελος. Μου αρεσε και δεν μου αρεσε, για διαφορετικους λογους, τεινω προς το δευτερο. Η πρωτη μου σκεψη οταν τελειωσα το βιβλιο ηταν πως διαβασα 2 μερη απο 2 διαφορετικα βιβλια.  Το πρωτο απο ενα βιβλιο δραματος οπως το περιγραφει ο Μπαλντουιν (που παρεμπιπτοντως κακως του επιτεθηκατε κατα τη γνωμη μου, αν εξαιρεσω καποιους ατυχεις χαρακτηρισμους), το δευτερο απο ενα βιβλιο φαντασιας. Αυτο ειναι ισως το μονο στοιχειο που με ενοχλησε εντονα στο βιβλιο.

Νομιζω θα μπορουσαν ισως και τα δυο να εξελιχθουν πολυ ωραια, το καθενα στο ειδος του, αυτοτελως, ή θα επρεπε να υπαρχει μια πιο ουσιαστικη και υποδορροια συνδεση, να εναγκαλιζονται τα δυο ,δυστυχως διακριτα οπως τα ειδα εγω, μερη σε ενα. Πώς, δεν το γνωριζω.

Στο δια ταυτα, καλως το αγορασα, ειναι μια τιμια προσπαθεια απο αυτες που κατα την γνωμη μου αξιζει να στηριζουμε στην ελληνικη συγγραφικη σκηνη, εστω και μονο για να εχουμε εικονα. Κι αυτο νομιζω ειναι που διακρινει ενα σκουπιδι απο ενα βιβλιο που δεν μας αρεσε. Το ξαναδιαβαζα ενα φθινοπωρινο βραδυ στο χωριο.

ΥΓ. Μολις ειδα οτι τυχαινει και γραφω αυτη την κριτικη στα γενεθλια της συγγραφεως οπως εμφανιζονται στην ιστοσελιδα. Χρονια πολλα Αννα Μακρη!

 

 

 

 

Edited May 9, 2020 by Kon
Χρονια Πολλα