Συνέντευξη με τον Νίκο Γαϊτανόπουλο

[Naroualis]

Ο Νίκος Γαϊτανόπουλος  [σύμφωνα με τα δικά του λόγια] γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1990, στην Αθήνα. Είναι συγγραφέας, concept artist/εικονογράφος, αρχιτέκτονας και ό,τι απαιτεί η περίσταση. 
Μεγάλωσε στα Πευκάκια και ύστερα στους Θρακομακεδόνες. Ένα από τα πρώτα πράγματα που θυμάται είναι η ανάγκη να δει τι γίνεται μετά το τέλος της ιστορίας ή πώς θα ήταν η ιστορία αν τα πράγματα πήγαιναν αλλιώς. Τι υπήρχε στα αλήθεια στο Κάμελοτ; Τι συμβαίνει στον Οδυσσέα μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη; Τα ερωτήματα έμειναν για χρόνια αναπάντητα. Στο μεταξύ μάθαινε να ζωγραφίζει, αντιγράφοντας τα σχέδια από τα σεντόνια του και τα εικονογραφημένα βιβλία του. Στο σχολείο σιχαινόταν το γράψιμο, παρότι ήταν καλός μαθητής, γιατί το βαριόταν. Όταν πια έφτασε 15 χρόνων, άρχισε να γράφει σε ένα σπιράλ κόκκινο τετράδιο την ιστορία ενός μαθητευόμενου ιππότη, του Έρκαχοθ, εμπνευσμένος από την εικονογράφηση του Rodney Matthews “Jabberwocky”. Από τότε συνειδητοποίησε ότι του άρεσε πολύ το γράψιμο, και μέσα σε έναν μήνα αποφάσισε να γίνει συγγραφέας. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έκανε μεταπτυχιακό στο Concept Art for Video Games and Animation στο Teesside University του Middlesbrough, στην Αγγλία. Σήμερα εργάζεται στον χώρο της διαφήμισης ως κειμενογράφος τα πρωινά. Τη νύχτα γίνεται ο Μπατμ… τη νύχτα προσπαθεί να βολέψει γράψιμο και εικονογράφηση και να καταφέρει και να κοιμηθεί.
Έχει ζήσει ενάμιση χρόνο στην Αγγλία και έξι μήνες στη Γερμανία, εμπειρίες που τις θυμάται πάντα με μεγάλο χαμόγελο, και έχει ταξιδέψει σε αρκετά μέρη του κόσμου, αν και όχι ακόμα σε όσα θα ήθελε. Έχει σκηνοθετήσει installation, έχει δουλέψει σε θερμοκήπιο και έχει σκαρφαλώσει σε γκρεμισμένο πύργο από τις τρύπες στα πατώματα.
Σταμάτησε να δουλεύει τις ιστορίες του Έρκαχοθ, όταν τα συγγενικά του πρόσωπα του είπαν ότι πια έπρεπε να σταματήσει το γράψιμο και να αναζητήσει εκδότη. Ακολούθησε τη συμβουλή τους, αλλά συνεχίζει ακόμα να δουλεύει τον Έρκαχοθ. Από το 2014 έως το 2017 κέρδισε τέσσερεις λογοτεχνικούς διαγωνισμούς για μικρές ιστορίες του, μεταξύ των οποίων και το πρώτο βραβείο Fantasy στο Φantasticon 2017 και το δεύτερο βραβείο Fantasy Illustration. 
Στο Φantasticon 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Momentum η πρώτη του συλλογή ιστοριών με τίτλο «Από τη σοφίτα στο Νόρνιμ – Ιστορίες από τους τόπους του Έρκαχοθ», εικονογραφημένο από τον ίδιο. Πρόκειται για πέντε ιστορίες και ένα ποίημα που δεν εκτυλίσσονται πάντα στο Ντάργκολ, τον κόσμο όπου ζει ο Έρκαχοθ, αλλά κινούνται γύρω από την ιστορία του – στον κόσμο του και στον κόσμο μας. Ο ίδιος ο «Έρκαχοθ», σειρά πλέον, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Momementum, με το πρώτο βιβλίο να έχει τίτλο «Έρκαχοθ – Έξοδος Βιβλίο 1: Νόρνιμ».

1.    Τι πρέπει να ξέρουμε για σένα, πριν ξεκινήσουμε να διαβάζουμε τα βιβλία σου; Εκτός από το βιογραφικό σου, βέβαια. 😛

Ό,τι και να σας πω εδώ, θα μάθετε πολύ περισσότερα για μένα από τις ιστορίες μου. Μου αρέσει να βάζω την ψυχή μου σε αυτές, άλλωστε. Περιληπτικά, όμως, με λένε Νίκο και είμαι 28 χρονών. Γράφω και ζωγραφίζω. Βρίσκω και στα δύο μέσα τη δυνατότητα να εκφραστώ με έναν δικό μου τρόπο. Η φαντασία είναι το μέσο μου και η μεγάλη μου αγάπη, αλλά δεν είναι ο σκοπός μου. Ο σκοπός μου είναι, πάντα, να πω ιστορίες για τους ανθρώπους. Και για εμένα.

 

2.    Πεζό, ποίηση, σκίτσο. Ποιο σε βασανίζει περισσότερο; Ποιο σε στοιχειώνει αν δεν το υπηρετήσεις όπως εκείνο απαιτεί από σένα;

Ξέρω στα σίγουρα ποιο δεν με βασανίζει περισσότερο. Δεν είμαι ποιητής. Μου αρέσει να σκαρώνω τραγουδάκια, αλλά 9,5 στις 10 φορές έχουν λειτουργικό ρόλο. Είτε για κάποια αφήγηση στις ιστορίες μου, είτε γιατί μου άρεσε μια μελωδία κάποιου ξένου τραγουδιού και θέλω με κάποιον τρόπο να το εντάξω στον κόσμο μου. Θα δείτε πολλά τέτοια στον Έρκαχοθ. Προφανώς, η μελωδία του ποιήματος, σε αντίθεση με το μέτρο, δεν γίνεται αντιληπτή από κανέναν και ικανοποιεί μονάχα εμένα, αλλά αυτό αρκεί. Τώρα, για να απαντήσω την ερώτηση στα ίσια… δεν ξέρω. Όσο εξελίσσομαι και στο γράψιμο και στη ζωγραφική, τόσο περισσότερο θέλω και να ασχοληθώ. Δεν νιώθω ότι προδίδω το ένα, όταν κάνω το άλλο. Νιώθω, όμως, ότι προδίδω τον εαυτό μου, όταν δεν κάνω κανένα.

 

3.    Τελικά, ποιο είναι το όνομα του παιδιού στη βιβλιοθήκη; Μήπως το γνωρίζουμε ήδη;

Αν αποκτήσει όνομα, τότε δεν θα είναι το παιδί που έχει ο καθένας μας στη βιβλιοθήκη του. Θα είναι το δικό σου ή το δικό μου παιδί, αλλά όχι το παιδί. Τώρα αν ρωτάς πώς λέγεται το δικό μου… Έχει πολλά ονόματα, αλλά δεν θα σου τα πω, γιατί τα ονόματα έχουν δύναμη.

 

4.    «Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εμείς κάνουμε σχέδια», είπε κάποτε κάποιος. Άραγε αυτό να είναι το πάθημα του Ντράαχεν και του Κορακόμαλλου ή τους κατατρέχει κάτι άλλο, πιο φρικτό;

Ο Ντράαχεν και ο Κορακόμαλλος είναι δύο πολύ διαφορετικές περιπτώσεις χαρακτήρων, για να τις εντάξω στην ίδια κατηγορία. Ίσως για τον Κορακόμαλλο να ισχύει λίγο η εν λόγω φράση. Έκανε κάποια σχέδια, είχε ένα όραμα, και τα πράγματα πήγαν διαφορετικά. Ο Ντράαχεν, ωστόσο, δεν νιώθω ότι ανήκει στην ίδια κατηγορία. Η ιστορία του Ντράαχεν μας λέει για το πώς στρεβλώνεται η αντίληψη της πραγματικότητας από εμάς και πού τελικά μπορεί να μας οδηγήσει αυτό. Ο Ντράαχεν είχε ένα όραμα, αλλά ήταν ένα όραμα που ακολούθησε τόσο τυφλά, που στο τέλος τον κατέστρεψε. Ο Κορακόμαλλος δεν ήταν τυφλός, απλώς εκτίμησε λανθασμένα πάρα πολλά πράγματα. Αν, όμως, υπάρχει κάτι κοινό και στις δύο ιστορίες, είναι ότι και οι δύο ήρωες καταστρέφονται από την απόλυτη προσήλωση στον στόχο τους, με διαφορετικό τρόπο ο κανένας. Δεν κοιτάνε γύρω τους και αυτό είναι η καταδίκη τους. Είναι ένα ελάττωμα που έχω και εγώ.

 

5.    Υπάρχει η παραμικρή ελπίδα τελικά οι «Πύλες» να έχουν ένα πιο ανθρωπιστικό (όχι ανθρώπινο) τέλος; Στο κομμάτι που εμείς δε θα διαβάσουμε ποτέ;

Οι «Πύλες», όπως γράφει και στην εισαγωγή τους, είναι ένα κομμάτι μιας ιστορίας που θα εκτυλιχθεί στον Έρκαχοθ. Επομένως, θα διαβάσουμε πώς θα συνεχίστει η ιστορία του Άναβαρ, του Ίνγκμαρ Ντακόρ και των λαών τους. Θα δούμε βέβαια αυτήν την ιστορία από μια άλλη οπτική, οπότε δεν θα είναι ακριβώς η ίδια. Σε κάθε περίπτωση, Άναβαρ και Ντακόρ, Ξωτικά και Άνθρωποι, έχουν πολλά να ζήσουν και πολλά να μάθουν ο ένας για τον άλλο. Και πού ξέρεις; Ίσως έτσι μια πόρτα να ανοίξει. Γενικά μπορεί οι ιστορίες μου να είναι λίγο σκοτεινές, αλλά μου αρέσει να βάζω κάτι θετικό. Στο σκοτάδι, το φως λάμπει δυνατότερα. Θα δούμε, όμως. Άλλωστε, αυτές οι σελίδες δεν έχουν ακόμα γραφτεί.

 

6.    Πόσο προσωπική είναι η ιστορία του Πολεμιστή/Ήρωα/Όπλου; Και δε ρωτάω για το παιδί στη βιβλιοθήκη, γιατί γι’ αυτό ξέρω πολύ καλά πόσο προσωπικό είναι, όπως και κάθε άλλος δημιουργικός άνθρωπος...

Έγραψα το «Πέρασμα» σε μια πολύ ταραγμένη περίοδο της ζωής μου. Σε αντίθεση με τις «Πύλες», οι οποίες είχαν πολύ μεγάλο προσχεδιασμό, το «Πέρασμα» γράφτηκε σε μερικές ώρες, μόνο και μόνο επειδή το είχα ανάγκη. Μου ήρθε μια ιδέα το βράδυ, το επόμενο πρωί στρώθηκα και την έγραψα. Εκείνη την περίοδο, πίστευα ότι δεν μπορούσα καν να γράψω, και μου έκανε καλό. Ο Πολεμιστής, ο Ήρωας, το Όπλο… όλα έχουν πολλές διαφορετικές υποστάσεις και αναγνώσεις στο μυαλό μου. Η ιστορία είναι αλληγορική, άλλωστε, και με ευχαριστεί πολύ όταν κάποιος μου λέει ότι διάβασε κάποιο κομμάτι του εαυτού του στις σελίδες της. Διαβάζω κατά καιρούς το «Πέρασμα» ξανά και επισκέπτομαι στο μυαλό μου αυτούς τους χαρακτήρες, εκείνη την περίοδο, και νιώθω χαρούμενος που τους έβαλα στο χαρτί.

 

7.    Και τώρα, η ερώτηση, που εννιά φορές στις δέκα βαριέσαι να την απαντήσεις και δέκα φορές στις δέκα δεν μπορείς ποτέ να την απαντήσεις οριστικά: ποιες θεωρείς πως είναι οι επιρροές σου; Συγγραφείς Έλληνες και ξένοι, μουσικοί, εικαστικοί; Άνθρωποι του στενού σου περιβάλλοντος;

Χαχα, πράγματι… ωστόσο, δεν βαριέμαι αυτή την ερώτηση, όσο τη φοβάμαι, γιατί μπορεί να ξεχάσω κάποιον. Επίσης, δεν ξέρω αν θα μπορώ ποτέ να την απαντήσω ειλικρινά. Τα πράγματα που μας επηρεάζουν πραγματικά λειτουργούν υποδόρια, και βλέπουμε το μέγεθος της επιρροής τους μόνο πολύ μετά. Συγγραφείς… τι να πρωτοπώ. Όμηρος, Tolkien, Michael Moorcock, Ursula Le Guin, Mervyn Peake, Hermann Hesse, Friedrich Durrenmatt, Neil Gaiman, David Gemmel, Patricia McKillip, George Martin, Terry Pratchett, T. H. White, Jack London, Poe… δεν έχει τελειωμό. Στην τέχνη είμαι αρκετά πιο περιορισμένος. Είχα από μικρός αγάπη για τον Μονέ και τον Μιχαήλ Άγγελο, μεγαλώνοντας ανακάλυψα τον Goya και τον Ροντέν, ενώ όσον αφορά τον χώρο της εικονογράφησης, οι μεγάλες μου αγάπες είναι ο John Howe και ο Allan Lee. Δηλώνω τυχερός που κατάφερα να γνωρίσω τον πρώτο από κοντά. Στα κόμικς, έχω διαβάσει (και ενίοτε αντιγράψει τα σχέδια) των Don Rossa, Eichihiro Oda και Uderzo και Goscinny. Η μουσική πάντα με επηρεάζει εξίσου βαθιά. Από το μέταλ συνέχισα στην παραδοσιακή μουσική, και στο πάντρεμά τους είμαι ευτυχισμένος. Ό,τι μου αρέσει στη μουσική, με έχει επηρεάσει. Στον Έρκαχοθ γίνεται πολύ πιο φανερό.

 

8.    Εντάξει, ξέρουμε πως από σένα περιμένουμε τον Έρκαχοθ (πιθανότατα με εξώφυλλο που θα μας κάνει να παραληρούμε). Υπάρχει κάτι άλλο, όμως, που να περιμένουμε; Κάτι καινούριο ή τη συνέχεια κάποιου παλαιού;

Για την ώρα, ο Έρκαχοθ προέχει. Είναι ένα έργο ζωής για μένα (το άρχισα το 2005) και θα χρειαστεί πάρα πολλή δουλειά πριν την τελευταία τελεία. Ωστόσο, για να μην αποθαρρύνεστε, δύο ακόμα βιβλία έχουν έτοιμα draft, οπότε θα περάσει καιρός πριν βρεθώ χωρίς κείμενο το οποίο να σμιλεύω ως την τελική του μορφή. Άλλα πράγματα τώρα… Έχω στα σκαριά μια ιστορία για έναν άλλο ιδιαίτερο ιππότη, τον Σερ Γκογιάρντ, έχω στο νου μου μια ιστορία sci fi την οποία ελπίζω κάποια στιγμή να βρω χρόνο να δουλέψω, και έχω και τα πρώτα σχέδια (κάποια από αυτά δημοσιευμένα) για το πρώτο μου εικονογραφημένο βιβλίο με θέμα τις ιστορίες του Σερ Αλέκτο, του κόκορα ιππότη, στην προσπάθειά του να ελευθερώσει τη γη του από τις ορδές των αρουραίων. Α, ναι, και το Redwall με σημάδεψε βαθιά.

 

9.    Και τώρα, ελεύθερο θέμα. Πες ό,τι θες, ζωγράφισε – κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Απευθύνσου στο αναγνωστικό κοινό, από καρδιάς.

Θα ήθελα πραγματικά να ζωγραφίσω κάτι, αλλά ο Έρκαχοθ βρίσκεται στην τελική ευθεία αυτόν τον καιρό, οπότε όλη η ζωγραφική μου πηγαίνει εκεί. Τώρα να πω… χαίρομαι που είμαι μαζί σας, χαίρομαι που οι ιστορίες μου θα φτάσουν στα χέρια σας και χαίρομαι που θα τις διαβάσετε. Ελπίζω να σας αρέσουν. Θα ήθελα να σας αρέσουν. Όπως και να ’χει, το σημαντικό είναι ότι από τη στιγμή που τις πάρετε στα χέρια σας, αυτές οι ιστορίες δεν είναι δικές μου. Είναι δικές σας. Έχουν τη δικιά σας ερμηνεία, τη δικιά σας οπτική, τη δικιά σας εμπειρία. Μέσα από αυτές, από την κοινή εμπειρία, όλοι μαζί ερχόμαστε κοντά. Και αυτό είναι σημαντικό.
 

=============

Κι επειδή ο Νίκος δεν έχει χρόνο να ζωγραφίσει κάτι, αλλά έχει ήδη μια πολύ ωραία γκαλερύ στη σελίδα του, ρίξτε μια ματιά κι απολαύστε.

Edited May 3, 2020 by Spark
Αυξήθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ των ερωτήσεων για ευκολία στην ανάγνωση.