Οι Μακάριοι - Μάριος Δημητριάδης

[BladeRunner]

Μάριος Δημητριάδης - Οι Μακάριοι (Εκδόσεις Bell, 2018)

Quote

 

Σεπτέμβριος του 1992.

Ο Αλέξανδρος είναι ένας νεαρός δάσκαλος και η καινούργια σχολική χρονιά τον βρίσκει με μετάθεση σε ένα άγνωστο, απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου. Από την πρώτη στιγμή που πατάει το πόδι του στη Μακάρια αντιλαμβάνεται ότι οι λιγοστοί κάτοικοι είναι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι απέναντί του. Και καθώς οι μέρες περνούν, ο Αλέξανδρος συνειδητοποιεί ότι πίσω από τις φαινομενικά ήσυχες ζωές τους οι ντόπιοι κρύβουν πολλά και επικίνδυνα μυστικά. 

Η περιέργειά του θα τον οδηγήσει στην αναζήτηση της αλήθειας και όταν τα θαμμένα στα βάθη του χρόνου σκοτεινά μυστικά της Μακάριας αρχίσουν να αποκαλύπτονται, όχι μονάχα θα κλονίσουν όλα τα πιστεύω του, αλλά και θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Οι "Μακάριοι" είναι μια συναρπαστική μεταφυσική ιστορία, ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα τρόμου, όπου το πιο σκοτεινό κακό έρχεται από το παρελθόν για να μας θυμίσει ότι οι αρχαίοι θεοί βρίσκονταν πάντα ανάμεσά μας...

 

Τρίτο βιβλίο του Μάριου Δημητριάδη που διαβάζω, μετά το πολύ καλό και κλειστοφοβικό μυθιστόρημα "Σκοτεινές μέρες" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2015 και την ωραία και χορταστική συλλογή διηγημάτων "Αγκαλιάζοντας το Έρεβος" που διάβασα τον Ιούνιο του 2017, και δηλώνω για μια ακόμα φορά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο και από τη γραφή. Μάλιστα, οφείλω να πω ότι ο Μάριος έχει σίγουρα προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το πρώτο του μυθιστόρημα, είναι πιο σίγουρος και πιο άνετος με την πλοκή και τους χαρακτήρες του, ενώ επίσης η γραφή του είναι πιο δυναμική, πιο ζωντανή και γλαφυρή.

Η κεντρική ιστορία είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη, με την πλοκή να προσφέρει μυστήριο, αγωνία και ένταση σε χορταστικές ποσότητες, όπως φυσικά και κάμποσες πινελιές τρόμου και υπερφυσικού/μεταφυσικού. Το όλο σέτινγκ του απομονωμένου νησιού είναι πραγματικά εξαιρετικό, με τον Μάριο να καταφέρνει να μεταφέρει στον αναγνώστη το μυστήριο και την μουντάδα που περιβάλλει το νησί και τους κατοίκους του. Η όλη ατμόσφαιρα είναι μουντή και αρκετά σκοτεινή, σε πολλά σημεία της ιστορίας θα πρόσθετα ότι είναι και ιδιαίτερα ανατριχιαστική. Επίσης, μπορώ να πω ότι έγινα ένα με τον βασικό πρωταγωνιστή, προσωπικά ένιωσα σε πολλές στιγμές το άγχος και τον φόβο που ένιωσε και ο καημένος Αλέξανδρος, τρόμαξα και εγώ με όλα αυτά που είδε και έζησε. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πάρα πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ατμοσφαιρικές, ρεαλιστικές και ολοζώντανες περιγραφές τοπίων και καταστάσεων, αλλά και με αρκετά φυσικούς διαλόγους.

Γενικά, πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο και άκρως ψυχαγωγικό μυθιστόρημα, το οποίο θα κρατήσει στην τσίτα τους αναγνώστες από την αρχή μέχρι το τέλος. Στο σημείο αυτό, οφείλω να πω ότι τέλος είναι αρκετά απρόβλεπτο και πάρα πολύ δυνατό, σίγουρα πέρα από τα συνηθισμένα για τα ελληνικά δεδομένα. Μπορεί να πείθει, μπορεί και όχι, όμως εμένα με ιντρίγκαρε αφάνταστα. Και το βιβλίο μπορεί να μην είναι αμιγώς τρόμου, όμως τρομάζει και ανατριχιάζει τον αναγνώστη, οπότε οι ταμπέλες δεν έχουν και τόση σημασία. Πάντως είναι αμιγώς ελληνικό, μιας και βασίζεται εν πολλοίς στην πλούσια μυθολογία μας. Ασυζητητί, είναι ένα βιβλίο απολαυστικό και συναρπαστικό, το οποίο προτείνω με κλειστά μάτια. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν του βάζω πέντε αστεράκια (ίσως έχω γίνει λίγο πιο... εκλεκτικός με αυτόν τον βαθμό). Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα!

8.5/10

Edited November 22, 2018 by BladeRunner

[AlienBill]

Μεταφέρω το review μου από goodreads

Οι μακάριοι είναι το τρίτο προσωπικό βιβλίο του συγγραφέα Μάριου Δημητριάδη που διαβάζω μετά το μυθιστόρημα «σκοτεινές μέρες» και τη συλλογή «αγκαλιάζοντας το έρεβος». Ήδη από το δεύτερο βιβλίο κιόλας, είχε καταστεί εμφανές ότι η γραφή του Δημητριάδη εξελίσσεται και οδεύει ολοταχώς προς την τελειοποίηση.

Να λοιπόν που με τους «μακάριους», ο Δημητριάδης κατάφερε να αγγίξει την τελειότητα όσον αφορά το σκέλος της γραφής. Όπως και στα προηγούμενα βιβλία, η πλοκή και οι εξελίξεις καλπάζουν και αποτελούν στοιχεία ικανά για να ρουφήξουν τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα. Είχα θεωρήσει ότι θα ολοκλήρωνα το βιβλίο σε πέντε μέρες, αλλά η αφήγηση με μάγεψε τόσο που το έβγαλα σε μόλις δύο. Μιλάμε για 380 σελίδες!

Η ψυχογραφία του ήρωα είναι δοσμένη με έναν τρόπο που ο αναγνώστης να ταυτίζεται και να συμπάσχει μαζί του. Ο Αλέξανδρος έχει βρεθεί να κατοικεί σε ένα πολύ παράξενο νησί του Αιγαίου, όπου οι κάτοικοι εμφανίζουν μια αλλόκοτη συμπεριφορά και μάλιστα υπάρχουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι είναι ταγμένοι σε μια θρησκεία που είναι ξεχασμένη από τον χρόνο. Όλο και περισσότερα ένοχα μυστικά έρχονται προς το φως, παροτρύνοντας εμάς που διαβάζουμε το κείμενο να τα εξερευνήσουμε μαζί με τον Αλέξανδρο.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι χαρακτήρες στην ιστορία και συγκεκριμένα οι κάτοικοι του νησιού Μακάρια και του γειτονικού νησιού της Λήθης, με τους οποίους συναναστρέφεται ο Αλέξανδρος. Όλοι τους, διαδραματίζουν ένα καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη και στην έκβαση της ιστορίας.

Και βέβαια, όπως σε όλες τις δουλειές του Δημητριάδη, υπάρχει το στοιχείο του μεταφυσικού τρόμου, που στο συγκεκριμένο έργο μορφοποιείται ως μια παράξενη φιγούρα που κρύβει τα χαρακτηριστικά της με μία κουκούλα. Εμφανίζεται και στο εξαιρετικό εξώφυλλο.

Αξίζει να αναφέρω το πολύ πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας και το οποίο περιλαμβάνει πανέμορφες παρομοιώσεις και μεταφορές. Όσοι γνωρίζετε τον Δημητριάδη από τα προηγούμενα έργα του, στο συγκεκριμένο θα δείτε μια πιο λυρική και γοτθική όψη του.

Δεδομένου μάλιστα ότι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell, θεωρώ ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα μεταφρασμένα έργα που έχουμε απολαύσει από τη συγκεκριμένη εκδοτική.

Για να είμαι αντικειμενικός, οφείλω να αναφέρω και κάποια αρνητικά, ωστόσο δεν μπόρεσα να βρω πολλά. Ίσως το γεγονός ότι επί πολλές σελίδες διαβάζουμε για το πόσο αφιλόξενοι είναι οι κάτοικοι προς τον Αλέξανδρο, αλλά στους διαλόγους (που γίνονται με αυτούς που συναναστρέφεται) φαίνεται ότι λίγοι μόνο έχουν αυτή τη στάση.

Επίσης η φάνταζι τροπή στο τέλος –παρά το γεγονός ότι δεν θα μπορούσε να λείπει από την ιστορία- δείχνει ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια πολυσέλιδη ιστορία τρόμου να κρατηθεί (περιοριστεί) σε αυτό το είδος. Εννοείται ότι αν είστε λάτρεις της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, θα ενθουσιαστείτε με την όλη τροπή και τις αποκαλύψεις.

Κλείνοντας, θα πω ότι οι «μακάριοι» είναι ένα από τα σημαντικά βιβλία του ελληνικού φανταστικού. Εξωστρεφείς αλλά και λυρικοί, σκοτεινοί αλλά και ηρωικοί, ατμοσφαιρικοί αλλά και διασκεδαστικοί. Ένα εν δυνάμει best seller.

[Mictantecutli]

Οι Μακάριοι λοιπόν, και το πρώτο πεντάστερο που βάζω στον Μάριο Δημητριάδη. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που διάβασα το "Σκοτεινές μέρες" πριν 3-4 χρόνια, το έβλεπα να έρχεται με φόρα. Και ενώ κάποιες από τις δουλειές του, θεωρούσα ότι άξιζαν 4,5 αστέρια, δεν του χάριζα το μισό, παρόλο που σε κάποια άλλα βιβλία το κάνω. Μην με βρίσεις Μάριε Ήμουν σίγουρος ότι το καθαρό πεντάρι θα έρθει σύντομα, και ήθελα να το βάλω με όλη μου την ψυχή.
Έχω δηλώσει μεγάλος οπαδός του folk horror, αλλά το πήγε σε άλλα επίπεδα. Λάτρεψα το θέμα που επέλεξε για την ιδεα του βιβλίου του. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι. Η ιστορία μας, είναι ιδανική για τέτοιου είδους βιβλία. Λάτρεψα το τέλος. Λάτρεψα και την κατάληξη που είχε το love story(αυτό είναι μικρό spoiler για όσους ξέρουν την άποψη μου περί αυτού).
Χαίρομαι που έκλεισε η χρονιά μου με αυτό το βιβλίο.
Εν αναμονή του επόμενου λοιπόν.

[Spyrex]

Αντιγράφω από την κριτική μου στο goodreads για το βιβλίο:

Με αυτό το βιβλίο απογοητεύτηκα και συνάμα ενθουσιάστηκα. Απογοήτευση γιατί πιστεύω ότι ο συγγραφέας αδίκησε τον εαυτό του σε μερικά σημεία και ενθουσιασμός για τη σύλληψη της ιστορίας και δη για τις τελευταίες 100 σελίδες. Ας τα πάρω με τη σειρά.
Με ενόχλησε σε μερικά σημεία το γράψιμο. Ειδικά στα δύο πρώτα κεφάλαια είχα απογοητευτεί, γιατί θεώρησα τους διαλόγους λίγο αφύσικους, και μερικές φράσεις δυσνόητες. Για παράδειγμα, κάποια στιγμή στο πρώτο κεφάλαιο μία χαρακτήρας λέει «συμφωνώ, είμαι κι εγώ της ίδιας άποψης», το οποίο το θεωρώ πλεονασμό. Από κει και πέρα, το γράψιμο μου φάνηκε ότι έστρωσε γενικά, αν και υπήρχαν φορές που με «ξίνιζε» πάλι. Αισθανόμουν αρκετά άβολα όταν ο πρωταγωνιστής τηλεφωνούσε στην αδερφή του. Οι μεταξύ τους διάλογοι μου φάνηκαν λίγο παιδικοί.
Ανέφερα πριν ότι ο συγγραφέας αδίκησε τον εαυτό του, και είχα στο μυαλό μου δύο πράγματα. Πρώτον, παρακολουθούμε τις σκέψεις του ήρωα, ο οποίος σκεφτόταν να πάει σε ένα σημείο όπου θα έβρισκε ένα αμάξι και είχε σκοπό να το χρησιμοποιήσει, αλλά μόνο όταν έφτασε σε εκείνο το σημείο συνειδητοποίησε ότι μπορεί να τον κατηγορούσαν για κλοπή. Εντάξει, το θεωρώ λίγο κοροϊδία. Το δεύτερο σημείο που με ενόχλησε είναι οι συνεχείς τυχαίες συναντήσεις που καταλήγουν πάντα σε έναν καφέ. Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που με κούρασε λίγο.
Από την άλλη, πέρασα καλά. Πρόκειται για ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα τρόμου και ο συγγραφέας καταφέρνει άριστα να μας μεταφέρει σε ένα τέλειο σκηνικό τρόμου (ένα απομονωμένο νησί) και να δημιουργήσει μία μυστηριακή ατμόσφαιρα. Η ατμόσφαιρα δεν χάνεται σε κανένα σημείο του βιβλίου. Ακόμη, οι πηγές του «κακού» είναι αρκετά ωραία δοσμένες και έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζω ενίοτε με κομμένη την ανάσα. Επίσης, ευχαριστήθηκα πολύ το τέλος, το βρήκα εξαιρετικό.
Όπως προανέφερα, πέρασα αρκετά καλά, αλλά το γράψιμο σε μερικά σημεία με εμπόδισε από το να απολαύσω το βιβλίο στο έπακρο.