Άντονι Χόροβιτς (Anthony Horowitz)

[jjohn]

Σκέφτηκα να ανοίξω ένα θρεντ για τον συγκεκριμένο συγγραφέα με μια που  έχει αποκτήσει αρκετό hype τελευταία και υπάρχουν  κι αρκετούτσικα βιβλία του μεταφρασμένα στα Ελληνικά. Ο Horowitz είναι  Άγγλος  συγγραφέας-σεναριογράφος. Έχει εργαστεί στην Βρετανική τηλεόραση δημιουργώντας μία αρκετά πετυχημένη  σειρά (Foyle's War) και άλλα πράματα.  Έχει επίσης γράψει δύο βιβλία στο σύμπαν του Σέρλοκ Χολμς, τα οποία έχουν μεταφραστεί από  τις εκδόσεις Anubis. Είναι επίσης  δημιουργός μίας πετυχημένης σειράς παιδικών βιβλίων με πρωταγωνιστή κάποιον έφηβο κατάσκοπο με τίτλο Άλεξ Ράιντερ, που μπορεί να τα βρει κανείς από τον Ψυχογιό.  Γενικά δεν  θα έλεγε κανείς ότι έχει  άσχημη καριέρα.

Όπως είπα υπάρχει hype γύρω από το όνομα του και γι' αυτό χθες που ήμουν στο εμπορικό κέντρο για να πάρω το πολυπόθητο  εισιτήριο για την συναυλία ενσιφέρουμ σκέφτηκα να μπω σ' ένα βιβλίοπωλείο κι αγόρασα το   The Word Is Murder το οποίο θα κυκλοφορήσει  το 2019 και στην Ελλάδα  από τις εκδόσεις Διόπτρα που  κυκλοφόρησαν τους Φόνους της Κίσσας φέτος.

Είναι το  πρώτο βιβλίο μίας νέας σειράς(το δεύτερο βιβλίο κυκλοφόρησε πριν ένα μήνα), το οποίο έχει  ένα  ομολογουμένς αρκετά παράξενο premise.  O Horowitz εισάγει τον εαυτό του στο βιβλίο και  αναλαμβάνει τον ρόλο του βοηθού για τον  Hawthorne, έναν  πρώην μπάτσο που  παρ' αυτά  τον χρησιμοποιούν ακόμη  απ' τα κεντρικά όταν πέφτουν επάνω σε δύσκολες υποθέσεις.  O Hawthorne πλησιάζει τον Horowitz και του λέει ότι θέλει να γράψει  ένα βιβλίο για την υπόθεση που ερευνά αυτό τον καιρό: 

Μία γηραία κυρία  πηγαίνει σε ένα γραφείο κηδειών καθορίζει τα της κηδείας της και το ίδιο βράδυ κάποιος μπαίνει σπίτι της και την στραγγαλίζει.  Ουσιαστικά το βιβλίο που κρατάω εγώ στα χέρια μου είναι το βιβλίο που υποτίθεται ότι γράφει ο Horowitz του σύμπαντος του βιβλίου.

Αυτή η meta διάσταση στην πλοκή προφανώς δεν είναι πρωτοποριακή και την έχω ξανασυναντήσει και αλλού.  Θα μπορούσα να διαβάσω το βιβλίο και χωρίς να υπάρχει αυτή, αν και μου άρεσε το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου όπου ο Horowitz δείχνει το πρώτο του κεφάλαιο στο βιβλίο (αυτό που έχουμε ήδη διαβάσει δηλαδή)  στον Hawthorne και ο δεύτερος του ρίχνει ένα ξέχεσμα  επειδή έχει αλλάξει  κάποια πράγματα λόγω "ποιητικής αδείας". Κάτα τα άλλα πέρα από κάνα δύο τρεις εξυπνακίστικες ατάκες  δεν προσφέρει κάτι  άλλο  πέρα από δωρεάν διαφήμηση για τα  άλλα  δημιουργήματα του Horowitz (αν και προς τιμήν  του δεν  το παρακάνει). 

Η γραφή είναι σπιρτόζικη και το βιβλίο  εκτός από μερικά σημεία ρέει καλώς . Είναι κοντά ~400 σελίδες αλλά το διάβασα  σε  τρεις αναγνώσεις. Οι χαρακτήρες δεν έχουν  ιδιαίτερο βάθος, αλλά είναι λειτουργικοί. Φαίνεται να υπάρχει και  κάποιο στόρι  πίσω από τον Hawthorne, αλλά δεν πολυαγγίζεται σε αυτό το βιβλίο(αλίμονο!).  Λίγο κουραστικός καταντάει ο Horowitz  που αναφέρει πολλές φορές μες το βιβλίο ότι ο Hawthorne είανι παλιοχαρακτήρας,  ομοφοβικός, κτλπ.  Το είπε μια φορά, το καταλάβαμε, δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνει  συνεχώς.

Η πλοκή εξελίσσεται αρμονικά και είναι ένας συνδιασμένος σε procedural και πιο κλασικό  αστυνομικό και μου άρεσε. Στο τέλος ο Hawthorne  εξηγεί την υπόθεση με όλα της τα clues και όλα  βαίνουν καλώς. Δεν μου άρεσε πάντως η φάση  του κλιμάξ  όπου ο δολοφόνος φαίνεται να παθαίνει 'αμοκ'

Αυτά σε γενικές γραμμές. Ήταν ένα ωραίο ανάγνωσμα αν μη τι άλλο.  Δεν μου άφησε την εντύπωση ότι ο Horowtiz  είναι ο σωτήρας του είδους, αλλά πέρασα καλά.  Έλειπε αυτό το κάτι που θα με έκανε να ενθουσιαστώ παραπάνω, αλλά θα φροντίσω να προμηθευτώ κάποια στιγμή και το  δεύτερο της σειράς.

8/10

 

[BladeRunner]

Η λέξη είναι φόνος

Αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα για ενηλίκους που διαβάζω από τον Άντονι Χόροβιτς, αν και έχω εδώ και καιρό στη βιβλιοθήκη μου τα "Ο Οίκος του Μεταξιού", "Μοριάρτι" και "Οι φόνοι της κίσσας", δηλαδή τρία βιβλία πολύ ενδιαφέροντα και κατά τα φαινόμενα ακριβώς του γούστου μου. Όμως είπα να κάνω φέτος την αρχή με το "Η λέξη είναι φόνος" που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στα ελληνικά, το οποίο σαν αστυνομικό μυθιστόρημα έχει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι να έχω ξαναδιαβάσει αστυνομικό μυθιστόρημα, όπου ο συγγραφέας εισάγει τον εαυτό του στην ιστορία -έστω και σαν βοηθός-, με σκοπό την επίλυση μιας υπόθεσης. Μου άρεσε πολύ αυτή η ιδέα και ο Χόροβιτς σαν χαρακτήρας έδεσε πολύ καλά με τον εκκεντρικό βασικό πρωταγωνιστή, τον πρώην επιθεωρητή της αστυνομίας και νυν ιδιωτικό ντετέκτιβ, Ντάνιελ Χόθορν. Η πλοκή είναι καλοδουλεμένη, με όλες τις απαραίτητες δόσεις μυστηρίου, αγωνίας και εκπλήξεων, οι χαρακτήρες χωρίς ιδιαίτερο βάθος αλλά απόλυτα λειτουργικοί, ενώ και η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πραγματικά πολύ ωραία και ευκολοδιάβαστη, με ευχάριστο χιούμορ στα σωστά σημεία.

Γενικά, πρόκειται για ένα απολαυστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο άνετα μπορεί να διαβαστεί και σε μια μέρα ακόμα, έτσι καλογραμμένο και εθιστικό όπως είναι. Ο Χόροβιτς συνδυάζει υπέροχα το procedural με το κλασικό αστυνομικό της χρυσής εποχής, προσφέροντας μια απόλυτα ψυχαγωγική ιστορία. Φυσικά, μέσω της πλοκής, διαφημίζει και ολίγον τι τον εαυτό του, με όλες τις δουλειές που έχει κάνει σαν συγγραφέας και σεναριογράφος, αλλά δεν το παρακάνει. Και, άλλωστε, είναι ο δευτεραγωνιστής της ιστορίας, οπότε έτσι κι αλλιώς πρέπει να ξέρουμε κάτι γι'αυτόν! Σίγουρα μέσα στη χρονιά θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα.

8.5/10

[BladeRunner]

Ο θάνατος του 007

Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ, ήταν τον Ιούλιο του 2014, όταν απόλαυσα το "Ο χρυσοδάκτυλος". Βέβαια, στις αρχές του χρόνου έτυχε να δω τρεις-τέσσερις ταινίες με πρωταγωνιστή τον φοβερό Σον Κόνερι, αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλο το βιβλίο και άλλο η ταινία. Ο μπαγάσας σίγουρα μου έλειψε! Φυσικά, περιττό να πω ότι είναι η πρώτη φορά που διαβάζω ιστορία του Τζέιμς Μποντ που δεν είναι γραμμένη από τον Ίαν Φλέμινγκ.

Λοιπόν, μπορώ να πω ότι είμαι κατενθουσιασμένος: Ο Χόροβιτς έκανε πραγματικά πολύ καλή δουλειά σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, αλλά πάνω απ'όλα σεβάστηκε τη σειρά και έπιασε στον απόλυτο βαθμό την ατμόσφαιρα και το ύφος των βιβλίων του Φλέμινγκ. Η ιστορία περιέχει όλα αυτά τα καλούδια που θα συναντήσει κανείς τόσο στα αυθεντικά βιβλία, όσο και στις πρώτες ταινίες με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι: Μπόλικη δράση, μυστήριο, τρελά σκηνικά, μοιραίες γυναίκες, κακούργους με εξωτερική εμφάνιση που ξεχωρίζει (αλλά και με μια δόσης γραφικότητας), ωραία αμάξια και φοβερά τοπία. Και, βέβαια, ο Τζέιμς Μποντ είναι πολύ καλά σκιαγραφημένος και ακριβώς όπως τον θυμόμουν από τα βιβλία του Φλέμινγκ (έστω και με μικρότερη πείρα). Όσον αφορά τη γραφή, είναι πάρα μα πάρα πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και άκρως εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές και ζωντανούς διαλόγους.

Η αλήθεια είναι ότι κρατούσα σχετικά μεγάλο καλάθι πριν το ξεκινήσω, μιας και το "Η λέξη είναι φόνος" του ίδιου συγγραφέα που διάβασα φέτος τον Απρίλιο μου άρεσε πάρα πολύ, όμως σίγουρα δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο καλό και τόσο απολαυστικό, που θα του έβαζα δίχως δεύτερη σκέψη πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι για την ακρίβεια). Τώρα, όσον αφορά τη σειρά ανάγνωσης για όσους δεν έχουν διαβάσει Τζέιμς Μποντ, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί τις απαρχές του Βρετανού υπερκατασκόπου στην ομάδα των "00", οπότε κάλλιστα θα μπορούσε να διαβαστεί και πρώτο, πριν το εξαιρετικό "Casino Royale". 

9/10

[BladeRunner]

Η ποινή είναι θάνατος

Πέρυσι τον Απρίλιο διάβασα και πραγματικά απόλαυσα το πρώτο βιβλίο της σειράς με ήρωες τους Ντάνιελ Χόθορν και... Άντονι Χόροβιτς (μιλάμε κάτι σαν το δίδυμο Σέρλοκ Χολμς και Δρ. Γουότσον), ε, το ίδιο ακριβώς συνέβη και τώρα, μιας και το "Η ποινή είναι θάνατος" μου φάνηκε εξίσου καλογραμμένο, ενδιαφέρον και απολαυστικό με το προηγούμενο. Και θαύμασα ξανά το τρικ με τον συγγραφέα να εισάγει τον εαυτό του στο βιβλίο και να παίζει έναν αρκετά σημαντικό ρόλο στην επίλυση της κεντρικής υπόθεσης, όντας και αφηγητής της ιστορίας.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή, όμως τόσο η ατμόσφαιρα όσο και ο τρόπος εξέλιξης της πλοκής και επίλυσης της υπόθεσης, θυμίζουν τα μυθιστορήματα μυστηρίου της Χρυσής Εποχής, τα κλασικά και αγαπημένα whodunit αλά Άρθουρ Κόναν Ντόιλ ή Άγκαθα Κρίστι. Η πλοκή είναι προσεγμένη και καλοδουλεμένη, με μυστήριο, εκπλήξεις και αγωνία, οι χαρακτήρες με τις ιδιαιτερότητες και τα μυστικά τους, αναμφίβολα κλασικοί τύποι ανθρώπων που εμφανίζονται σε τέτοιου είδους μυθιστορήματα, ενώ η γραφή είναι πάρα πολύ ωραία, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ρεαλιστικές περιγραφές, φυσικούς διαλόγους και ευχάριστο χιούμορ στα σωστά σημεία.

Δεν το συζητάω, πρόκειται για ένα ευχάριστο αστυνομικό μυθιστόρημα που άνετα μπορεί να διαβαστεί και σε μια μέρα ακόμα, έτσι καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο όπως είναι, και το μόνο σίγουρο είναι ότι διαβάζοντάς το η ώρα θα περάσει ιδιαίτερα γρήγορα και ψυχαγωγικά. Και, βέβαια, έχει αυτή την ιδιαιτερότητα με τον συγγραφέα να συμμετέχει σαν χαρακτήρας στην ιστορία και να αναφέρει πράγματα από την πραγματική του ζωή, κάτι που για μένα είναι ένα έξτρα μπόνους στην όλη αναγνωστική εμπειρία. 

8.5/10

[BladeRunner]

Παγωμένη σκανδάλη

Δεύτερη ιστορία διά χειρός Άντονι Χόροβιτς με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ που διαβάζω, μετά το εξαιρετικό μυθιστόρημα "Ο θάνατος του 007" που διάβασα πέρυσι τον Νοέμβριο, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την πλοκή, όσο κυρίως από τη γραφή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο συγγραφέας σέβεται πάρα πολύ τη σειρά βιβλίων με πρωταγωνιστή τον σούπερ Άγγλο κατάσκοπο και πιάνει στον απόλυτο βαθμό την ατμόσφαιρα και το ύφος των βιβλίων του Ίαν Φλέμινγκ, αλλά και το ύφος των ταινιών με τον Σον Κόνερι στον ρόλο του Τζέιμς Μποντ.

Η ιστορία του συγκεκριμένου βιβλίου διαδραματίζεται λίγο μετά το τέλος της έβδομης περιπέτειας του Τζέιμς Μποντ, στην οποία αντιμετώπισε τον Όρικ Γκολντφίνγκερ, δηλαδή τον Χρυσοδάκτυλο. Οπότε θα πρότεινα να διαβάσετε πρώτα το βιβλίο "Ο Χρυσοδάκτυλος" (ή, έστω, να δείτε την ομότιτλη ταινία του 1964 με πρωταγωνιστή τον Σον Κόνερι), και μετά να διαβάσετε αυτό βιβλίο, γιατί υπάρχουν κάποιες σχετικές αναφορές. Αλλά, εντάξει, άνετα διαβάζεται και μόνο του, δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, απλά η όλη εμπειρία θα είναι πιο πλήρης. Λοιπόν, η πλοκή έχει όλα αυτά τα καλούδια που περιμένει κανείς από μια κλασική, ρετρό ιστορία με ήρωα τον Τζέιμς Μποντ: Χορταστική δράση, δυνατά σκηνικά, ωραία τοπία, γραφικούς κακούργους και μοιραίες γυναίκες. Ουσιαστικά ξέρεις πώς περίπου θα καταλήξει η ιστορία (ο Τζέιμς πάντα νικάει!), αλλά σημασία έχει η διαδρομή, ο όλος αγώνας του Μποντ να σώσει την κατάσταση, έστω και την τελευταία στιγμή.

Όσον αφορά τη γραφή, είναι πραγματικά πολύ καλή, άκρως ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ρεαλιστικές περιγραφές των σκηνών δράσης και βίας, καθώς φυσικά και των διαφόρων σκηνικών και τοπίων, αλλά και με φυσικούς διαλόγους. Αν μη τι άλλο ο Άντονι Χόροβιτς καταφέρνει με χαρακτηριστική ευκολία να μεταφέρει τους αναγνώστες πίσω στη δεκαετία του '50, στον επικίνδυνο μα συνάμα συναρπαστικό κόσμο του Τζέιμς Μποντ. Αντικειμενικά ίσως να μην αξίζει τα πέντε αστεράκια που θα του βάλω (για την ακρίβεια είναι τεσσεράμισι), όμως πέρασα τόσο μα τόσο καλά, που θα αισθανόμουν άσχημα αν δεν του τα έβαζα. Και στην τελική, έτσι γουστάρω!

9/10