Jump to content

FFL #17 (Ballerond vs Cassandra Gotha vs DinoHajiyorgi vs Elli Sketo vs John Ernst)


elgalla
 Share

Οι τρεις ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο ήταν:   

9 members have voted

  1. 1. Οι τρεις ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο ήταν:

    • Αβραχαζάρ του DinoHajiyorgi
    • Δέκα και μία του Ballerond
    • Η μητέρα του ακροβάτη της Cassandra Gotha
    • Άτιτλο του John Ernst
    • Ζαρζαβατικά της Elli Sketo

This poll is closed to new votes

  • Please sign in or register to vote in this poll.
  • Poll closed on 02/01/2019 at 04:12 PM

Recommended Posts

Οκ, πάμε σπίτια μας. Δηλαδή πάμε για ύπνο. Έχουμε απάντηση κυρίες και κύριοι.

  • Like 1
  • Haha 1
Link to comment
Share on other sites

Το συγκεκριμένο παιχνίδι το βρήκα αφορμή περισσότερο για άσκηση παρά για να βγάλω ιστορία.

Κάτι έβγαλα, ακριβώς ιστορία δεν το λες, αλλά πέρασα καλά και μου άρεσε ?
Καλή επιτυχία σε όλους!


Δέκα και μία

 

Spoiler


Δύο πανωφόρια, ραμμένα όλα στο χέρι, τρεις βαμβακερές φανέλες μαύρες σαν πιπέρι, τέσσερα κοκκινωπά κουμπιά σαν βουλοκέρι.

Πόσες φορές τα θαύμαζα από τα μικρά μου, πόσες φορές τα άγγιξα με τα ακροδάκτυλά μου, πόσες φορές τα φόρεσα και τα έκανα δικά μου.

 

Τρία πλουμιστά φορέματα μ’ αφήσαν, τέσσερα φτεροστολισμένα καπέλα μου χαρίσαν, πέντε ασημόπλεκτα γιλέκα μου προικίσαν.

Όλα τα έβγαλα μία νύχτα στο παζάρι, τα έβαλα μισή τιμή ο κόσμος να τα πάρει, όλα έμοιαζαν κλωστές σε ένα άτσαλο κουβάρι.

 

Τέσσερις νύχτες περπατάω μέσα στο αγιάζι, πέντε φορές έπεσα με το μέτωπό μου από τον πυρετό να βράζει , έξι φορές σηκώθηκα κι ένιωσα τον άνεμο να μ’ αρπάζει.

Πόσες αντοχές είχα ακόμη, δεν το ξέρω, πόσες ευκαιρίες είχα να φτάσω, δεν γνωρίζω, πόσες φορές σταυροκοπήθηκα, δεν μετρώ.

 

Πέντε αγόρια βγήκαν από την κοιλιά μου, έξι κορίτσια τα ‘κλεψαν από κοντά μου, εφτά ζωές, σαν τις γάτες, ήθελαν να ζήσουν μακριά μου.

Το ένα κορίτσι έμεινε μοναχό του, κλείστηκε θλιμμένο στο φτωχό σπιτικό του, να φροντίζει την γριά, μάγισσα μητριά του.

 

Έξι εγγόνια μού χαρίσανε τ’ αγόρια, εφτά υποσχέσεις ‘δώσαν ότι δε θα μείνουμε χώρια, οχτώ γράμματα μου ‘γράψαν ότι με τις δουλειές τραβάνε ζόρια.

Κι εγώ έβγαλα τα ρουχικά και τα πολύτιμά μου, έβγαλα την προίκα της μαμάς και της γιαγιάς μου, κάλους έβγαλα στα πόδια για να τους στέλνω τα λεφτά μου.

 

Εφτά μήνες είχα να δω εγγόνια και παιδιά, οχτώ μέρες έπεσα άρρωστη μες στην καταχνιά, εννιά κιλά έχασα κι έγινα ένα με την νυχτικιά.

Και τότε η μάγισσα νοιάστηκε για τη ζωή μου, το κορίτσι της μου υποσχέθηκε να βρω τη θαλπωρή μου, το κορίτσι έφερε φίλτρα που θα σήκωναν το κορμί μου.

 

Οχτώ ξόδεψα από τα χρυσά νομίσματά μου, εννιά φορές βλαστήμησα για την αφέλειά μου, δέκα βήματα με χωρίζουν από τα ‘γγόνια και τα παιδιά μου.

Κι έφτασα έξω απ’ την πόρτα τους, λιποψυχώντας κι αγκομαχώντας.

Κι είδαν μία γριά παγωμένη, ρυτιδιασμένη, σαν φτωχή ζητιάνα ντυμένη.

Κι η πόρτα έκλεισε χωρίς κανείς να μ’ ακούσει, χωρίς κανείς να με σηκώσει, χωρίς κανείς τα μάτια μου να κλείσει.

 

Δέκα κατάρες ήθελα να τους ρίξω που παράτησαν την μάνα.

Δέκα αρρώστιες ήθελα να τους σπείρω που ξέχασαν την μάνα.

Δέκα θανάτους ήθελα να τους χαρίσω που σκότωσαν την μάνα.

 

Μία θυσία έκανα στη ζωή μου για να τους φροντίσω,

Μία υπόσχεση σου ζητώ, Χάρε, πριν την ψυχή μου σου χαρίσω,

Πριν πάρεις τις ζωές των νυφών και των παιδιών μου,

Πάρε τη ζωή της μάγισσας που εκμεταλλεύτηκε τον καημό μου.

 

  • Like 6
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

Φουκ, φουκ, φουκ. Με τίποτα. Εκτός που και να πρόφταινα, θα ήταν εκτός παιχνιδιού γιατί μου βγαίνει ποίημα. (Τρομάρα μου...)

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

4 minutes ago, Ιρμάντα said:

Φουκ, φουκ, φουκ. Με τίποτα. Εκτός που και να πρόφταινα, θα ήταν εκτός παιχνιδιού γιατί μου βγαίνει ποίημα. (Τρομάρα μου...)

Ποίημα;
Guess what :P

  • Haha 2
Link to comment
Share on other sites

Εντάξει, έχω ξεχάσει να το κάνω αυτό. Μου βγαίνει ένα πράγμα 3-4 χιλιάδων λέξεων, πρόλαβα κι έγραψα τις 1.700. Θα το ανεβάσω, έτσι, για τη φάση.

Το ημιτελές μου: "Η μητέρα του ακροβάτη".

Spoiler

 

Ο Λέρνι τον κοίταζε μ' εκείνο το αυτάρεσκο βλέμμα που του έφερνε αέρια. Ο Σιριγιόζ, πάντα πιστός στους τύπους, γύρισε τα μούτρα του απ' την άλλη, για να ανακουφιστεί· όλα κι όλα, δεν ήθελε να τον δει κανείς, όσο αντιπαθής κι αν του ήταν, να αερίζεται.

*

«Η έκρηξη που σημειώθηκε χτες το βράδυ και ώρα μία και μισή νυχτερινή, στο στενό πέρασμα μεταξύ των δύο δρόμων που ενώνουν τη ζωή με τον θάνατο και χαρτογραφούνται κάπου στο αριστερό πάνω μέρος της Πανωγραίας, ήταν μοιραία για τον τεχνικό σκηνής, Λέρνι Σαλοπιέρ. Ο άτυχος διακοσιοκτάχρονος τεχνικός από το δεξί κάτω τέταρτο της χώρας είχε μόλις έρθει στην πόλη μας για λόγους ασφαλείας, καθώς στη δική του τον κυνηγούσαν για να τον σκοτώσουν οι οπαδοί του εκατονταχρονισμού.

Καταζητείται ο ακροβάτης Σιριγιόζ Μπαλούς, που εθεάθη με τον θανόντα το ίδιο βράδυ στο διπλανό σοκάκι. Οι δύο άντρες ήταν, όπως μαρτυρούν συνάδελφοί τους από το βαριετέ “Η Λατέρνα του Αντανιάν”, φίλοι και σύντροφοι εκτός εργασίας.

Το τι προηγήθηκε της φονικής έκρηξης αποτελεί μυστήριο, που η Επίλυση της Πανωγραίας επιχειρεί να επιλύσει. Για νεότερα, ενημερωθείτε από τον πλησιέστερο Σταθμό Γυάλινης Σφαίρας.

Η Γραμματεία Νέων Γεγονότων και Ανεπιβεβαίωτων Φημών, ΓΡΑΝΕΓΑΦ».

 

Η Νεαλόρια άφησε τον πάπυρο να πέσει στη μπανιέρα και του έδωσε την άδεια να αυτοκαταστραφεί.

«Τέλειωσα την ανάγνωση», είπε, κι ο πάπυρος ανεφλέγη την ίδια στιγμή. Τα νέα έπρεπε να διαβάζονται αμέσως, γιατί μετά σάπιζαν και μόλυναν το μυαλό.

Η γηραιά κυρία έφερε το γαντοφορεμένο χέρι απαλά μπροστά στο στόμα, έβηξε με χάρη και κομψότητα, δεν καταδέχτηκε να γκρινιάξει για τον καπνό και, τέλος, αποχώρησε από το δωμάτιο του μπάνιου.

Έριξε στους ώμους της την καθημερινή της μπέρτα από μαύρο βελούδο, έσιαξε την κόμη της μπροστά στον καθρέφτη, ξανάχωσε μερικές φουρκέτες που είχαν πάρει αέρα, κι άνοιξε την πόρτα της κάμαράς της με υπερηφάνεια.

«Θα τους δείξω εγώ, να ισχυρίζονται τέτοια πράγματα για τον γιο μου», είπε στη γάτα της και βγήκε.

Η γάτα απόμεινε να κοιτάει νυσταλέα την κλειστή πόρτα, αναρωτήθηκε αν είχε μιλήσει κανείς και γύρισε απ' την άλλη, χώνοντας τη μουσούδα στην πλάτη της πολυθρόνας. Πολύ την ενοχλούσε ο θόρυβος των ανθρώπων.

 

*

«Κύριε», ο Λέον Γιαρουσάβ σκούντηξε τον αρχηγό της Επίλυσης.

Εκείνος, ένας άντρας λίγο πριν τα τριακόσια του χρόνια, με τα πρώτα γκρίζα μαλλιά να δηλώνουν ότι ήταν, πια, καιρός να νοικοκυρευτεί, και με μια κοιλίτσα που τελευταία όλο και μεγάλωνε, μάσησε το μουστάκι του και συνέχισε να διαβάζει τα στοιχεία που είχε μπροστά του σε μία γυάλινη σφαίρα επαγγελματική, από κείνες που μόνον στελέχη της Επίλυσης διαθέτουν.

«Τι είναι, Όργανο;» ρώτησε, με τον ιδιαίτερα παλαιομοδίτικο τρόπο που είχε να προφέρει το ρο. «Όρργανο», είχε πει.

«Εκείνη η κυρία, Κύριε... Η μητέρα του καταζητούμενου».

Ο Αρχηγός έριξε μια βιαστική ματιά στη γυναίκα που στεκόταν στην πόρτα του γραφείου και τους κοιτούσε σαν να της είχαν τσαλακώσει την τουαλέτα.

«Και από πού συμπεραίνεις ότι είναι η μητέρα του καταζητούμενου, Όργανο;»

«Μα, όλες οι σφαίρες δείχνουν εικόνες του καταζητούμενου και της οικογένειάς τους, Κύριε».

«Αυτά είναι ανοησίες, Λέον, και το ξέρεις». Όταν τον προσφωνούσε με τ' όνομά του, ο Λέον την είχε βαμμένη. «Πάτε κι εμπιστεύεστε τις ερασιτεχνικές σφαίρες που δείχνουν ό,τι θέλουν!»

Ο Αρχηγός, όμως, κατάπιε την αγανάκτησή του, γιατί μία κυρία δεν έπρεπε να περιμένει.

«Κυρία μου», είπε με επισημότητα και την πλησίασε. «Κόσταρχος Αλιεξιέβ», συστήθηκε. «Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;»

Το σκέφτηκε λίγο. Κανονικά, εκείνος θα 'πρεπε να πάει να τη βρει. Τέλος πάντων, δεν το είχε σκεφτεί, δεν είχε προλάβει. Πώς, αυτή η γηραιά, ζαρωμένη κυριούλα με τα κιτρινισμένα μαλλιά και δόντια και το πασαλειμμένο κραγιόν, είχε κιόλας αποφασίσει ότι ο υιός της ο αγαπητός ήταν δολοφόνος και είχε έρθει να τον καταδώσει; Όχι ότι δεν τον βόλευε, δηλαδή, αλλά, να, ήταν περίεργο.

«Αληθεύει», ρώτησε η Νεαλόρια με ψυχρή ευγένεια, «ότι καταζητείται ο γιος μου για τον θάνατο του τεχνικού;»

Ο Κόσταρχος ξερόβηξε. «Αν μου πείτε το όνομα του γιου σας, κυρία μου...»

«Ξέρετε πολύ καλά ποιανού μάνα είμαι», τον διέκοψε εκείνη, χωρίς καθόλου να υψώσει τη φωνή της· δεν χρειαζόταν.

Ο Λεόν τους κοιτούσε κάπως αμήχανος, μην ξέροντας αν έπρεπε να επέμβει για να βοηθήσει τον Αρχηγό, ή αν ήταν καλό να καθίσει στ' αυγά του. Επέλεξε τη σοφία από την απερισκεψία κι έμεινε σιωπηλός στη γωνίτσα του, η οποία σαν να σκοτείνιασε λίγο.

«Κοιτάξτε, κυρία μου, ο γιος σας απλά καταζητείται για λόγους έρευνας. Αν βρεθεί και καταθέσει, αν μας αποδείξει...»

«Ν' αποδείξει; Δεν έχει ν' αποδείξει τίποτα. Ακούστε, κύριε;»

«Αλιεξιέβ», απάντησε ο Κόστραρχος.

«Ακούστε με, κύριε Αλιεξιέβ. Ο γιος μου είναι αθώος και μπορώ να σας το αποδείξω εγώ. Και να ήθελα να σας τον βρω, ειλικρινά, δεν ξέρω πού βρίσκεται και ανησυχώ για τη ζωή του. Ο Σαλοπιέρ κι ο Σιριγιόζ μου ήταν φίλοι, αν και τελείως διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλά ο Σιριγιόζ μου ποτέ δεν θα έβλαπτε κανέναν, ακόμη κι εχθρό».

«Είχε εχθρούς, κυρία Μπαλούς;»

Η Νεαλόρια τον κοίταξε πονεμένα, σαν να είχε δαγκώσει τα χείλια της κατά λάθος. Το έκανε πραγματικά: δάγκωσε τα χείλια της, έκλεισε τα μάτια και ζήτησε να μείνουν μόνοι τους, ο Αρχηγός κι αυτή.

 

*

 

Όταν ο Κόσταρχος έμεινε μόνος του με τη μητέρα του ακροβάτη, της πρόσφερε κάθισμα, τσάι και μπισκότα, τα οποία εκείνη αρνήθηκε και ζήτησε, αν δεν ήταν κόπος, ένα ποτήρι ουίσκυ κι ένα πούρο. Ο Κόσταρχος την κέρασε ευχαρίστως, αν και με μία έκπληξη, και πήρε κι ο ίδιος από ένα.

Η Νεαλόρια πήρε θάρρος με το αλκοόλ και τον καπνό, κι άρχισε να μιλάει. Όση ώρα μιλούσε, ο Κόσταρχος την κοιτούσε με ανέκφραστο πρόσωπο, γιατί δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς: έτσι ήταν, μονοκόμματος άνθρωπος, του το έλεγε η δική του η μητέρα από μικρός, και να που είχε δίκιο, είχε μείνει ανύπαντρος στα τριακόσια του.

Η Νεαλόρια, όμως, την είχε ανάγκη τώρα αυτή του την ψυχρότητα. Είχε φοβερά πράγματα να διηγηθεί.

Είχε να πει για τον προηγούμενο τεχνικό σκηνής και την αγαπημένη του, εκείνη την ακροβάτισσα που είχε σκοτωθεί πάνω στο νούμερο. Όλοι είχαν κατηγορήσει εκείνον, ότι, λόγω ζήλιας, έκλεισε τα φώτα τη στιγμή του σάλτου και η κοπέλα έπεσε αντί να κρατηθεί απ' το σκοινί.

Δεν είχαν κι άδικο, ήταν πολύ όμορφη και πολύ πεταχτούλα, όλο με τον ένα και τον άλλο γυρνούσε, της τα 'χε πει ο γιόκας της, ο Σιριγιόζ της, μέχρι και σ' αυτόν είχε ριχτεί. Τέλος πάντων, ο τεχνικός είχε αυτοκτονήσει κι έτσι, κανείς δεν θα μάθαινε ποτέ ποιος είχε κλείσει τα φώτα της σκηνής ή αν ήταν ατύχημα.

Ο καινούργιος τεχνικός σκηνής, όμως, είχε φέρει μαζί του ένα κόλπο: τα φώτα δεν έσβηναν όσο υπήρχε άνθρωπος στη σκηνή. Μόλις ο ακροβάτης απομακρυνόταν, μόνο τότε έσβηναν οι προβολείς, και μάλιστα αφού περνούσαν δέκα λεπτά από το τέλος της παράστασης. Κανείς δεν είχε τρόπο να το παραβιάσει αυτό το σύστημα, και ο Σιριγιόζ ήταν ιδιαιτέρως χαρούμενος που δεν θα κατέληγε με σπασμένο κρανίο επειδή κάποιος μπορεί να τον κατηγορούσε ότι γλυκομάτιαζε την κοπέλα του ή ότι έκλεβε στο πόκερ.

Όλα πήγαιναν ρολόι, η μια παράσταση μετά την άλλη, όταν εμφανίστηκε η νεκρή κοπέλα. Ναι, η ακροβάτισσα! Είχε διαβεί, είπε, το Πέρασμα και είχε ξανάρθει, επειδή στενοχωριόταν για τον αγαπημένο της. Μόλις πληροφορήθηκε για τον τραγικό του θάνατο, άρχισε να ωρύεται πως θα τους ξεσκέπαζε, πως ήταν όλοι τους εγκληματίες και φονιάδες και λήσταρχοι (αυτό το τελευταίο δεν το αιτιολόγησε) και πως θα τους έπαιρνε μαζί της στην Άλλη Πλευρά, να της δείξουν προς τα πού είχε πάει ο αδικοχαμένος αρραβωνιαστικός της, που δεν τον είχε βρει, όσο ήταν εκεί.

Η Νεαλόρια τελείωσε την αφήγηση πάνω που τελείωνε και το πούρο. Το ουίσκυ είχε τελειώσει από ώρα, και ο Κόσταρχος είχε σηκωθεί, πολύ ευγενικά, και της είχε βάλει δεύτερη μερίδα. Όχι ότι του άρεσε να μεθάει ηλικιωμένες γυναίκες, αλλά τούτη 'δω κάπου το πήγαινε.

«Κυρία μου, πού οδηγούν όλα αυτά;» τη ρώτησε, πολύ προσεκτικά, να μην την πληγώσει.

«Μα, πώς δεν το βλέπετε; Ηλίου φαεινότερον», σχολίασε εκείνη. «Ο Σιριγιόζ μου πήγε στην Άλλη Πλευρά για να βρει τον προηγούμενο τεχνικό και να λήξει αυτή η παρεξήγηση. Το είχε προγραμματίσει, και μάλλον το είπε στον φίλο του τον Λέρνι».

«Στο θύμα».

«Ναι, σκοτώθηκε στην έκρηξη, ο καημένος. Όμως, δεν ήταν αυτός που προκάλεσε την έκρηξη».

«Δεν ήταν;»

«Όχι, βέβαια».

«Σκεφτήτε ότι μπορεί να ήθελε να σκοτώσει τον γιο σας, για να μη βρεθεί ο προηγούμενος τεχνικός και χάσει τη δουλειά του. Το ότι, τελικά, σκοτώθηκε ο ίδιος, ήτανα τύχημα».

Η Νεαλόρια κούνησε το κεφάλι. «Όχι», είπε κατηγορηματικά. «Κάποιος άλλος τους άκουσε και δεν τον συνέφερε να πάει ο Σιριγιόζ στην Άλλη Πλευρά. Εκείνον – ή εκείνη– πρέπει να βρείτε.

Ο Κόσταρχος πικράθηκε μ' αυτό. Έπρεπε να βγει απ' το γραφείο για να ερευνήσει.

 

*

 

Στην Άλλη Πλευρά επικρατούσε φασαρία, οχλοβοή που δεν θα περίμενε κανείς. Ο Σιριγιόζ προσπαθούσε να βρει τον δρόμο του αλλά του ήταν αδύνατον, μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο: άνθρωποι, νάνοι, ξωτικά, μεταλλικές κούκλες με φτερά, ζώα με καπέλα και παπούτσια, όλοι χόρευαν έναν οργιαστικό χορό.

«Καλά περνάνε οι πεθαμένοι», είπε. Μόνος του, γιατί κανείς δεν τον άκουγε.

«Καλά, ναι, αλλά καμία σχέση με την Άλλη Πλευρά», του απάντησε κάποιος με γνώριμη φωνή.

Ο Σιριγιόζ γύρισε και είδε τον φίλο του που είχε σκοτωθεί στην έκρηξη. «Λέρνι!» αναφώνησε και άνοιξε, κάπως δειλά, την αγκαλιά του. Ο τεχνικός σκηνής τον αγκάλιασε και τον χτύπησε στην πλάτη.

«Τι θες εδώ;» είπε, «εσύ 'σαι ζωντανός».

«Λέρνι, θα φύγω, αλλά πρώτα θέλω να μου πεις αν είδες κανέναν στο σοκάκι, πριν γίνει ό,τι έγινε».

Ο Λέρνι έξυσε το κεφάλι του.

«Δεν πρόλαβα, δηλαδή, δεν είμαι σίγουρος, αλλά νομίζω ότι είδα εκείνη την κοπέλα, ξέρεις, την ακροβάτισσα».

«Ήμουνα σίγουρος!»

«Ξέρεις, Σιριγιόζ, φίλε μου, ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη που σε ειρωνεύτηκα εκείνο το βράδυ».

Δεν ήταν ώρα για τέτοια, αλλά ο Σιριγιόζ ήξερε ότι, αν δεν κάνεις το χατήρι σ' έναν νεκρό, θα σε στοιχειώσει. Βασικά πράγματα ήταν αυτά.

«Ναι, και βέβαια, σε συγχωρώ», είπε στον φίλο του, που ήταν λιγάκι χλωμός απ' τη συγκίνηση.

«Είναι που δεν πίστευα ότι θα τολμούσες ποτέ να το κάνεις», συνέχισε ο νεκρός, «ότι θα πέρναγες το Πέρασμα για να βρεις τον αρραβωνιαστικό της».

«Να με, όμως».

«Να 'σαι, όντως. Και τώρα, τι θα κάνεις;»

«Θα ψάξω να τον βρω, τι θα κάνω;»

«Εντάξει, φίλε μου. Αν τον πάρει το μάτι μου, θα σου σφυρίξω» είπε ο νεκρός κι εξαφανίστηκε, όπως κάνουν οι νεκροί, πάνω στην κουβέντα.

 

*

 

 Ωραία ήταν. Περιμένω κι εσάς, τώρα. :)

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Ναι, ναι. Θα ανεβάσω το μέχρι εδώ μου αλλά είναι εκτός. ΕΚΤΟΣ. Θα το ολοκληρώσω να χαρούμε όλοι μαζί μέσα στην εβδομάδα άμα θέτε.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

θα δώσω το έργο μου ημιτελές. έτσι για τη συμμετοχή. 

 

 

Spoiler

Πάλι η ίδια υπόθεση. Ήταν για αυτόν ένα άλυτο μυστήριο εκείνο που συνέβαινε. Από τη μέρα που την ανέλαβε είχε χάσει τον ύπνο του. Και το χειρότερο ήταν που μετά από δέκα μήνες έρευνας το μόνο στοιχείο που είχε μαζέψει ήταν ένα μισολιωμένο κερί πάνω σε κηροπήγειο. Άντε να βγάλεις συμπέρασμα από ένα τέτοιο στοιχείο. Άνοιξε το φάκελο με τις φωτογραφίες, κοίταξε ένα-ένα τα θύματα. Όλες τους παρθένες κι όλες κατακρεουγημένες… Σαράντα χρόνια στο εγκληματολογικό και ούτε εκείνος δεν μπορούσε να αντέξει το θέαμα. Ένιωσε, μάλιστα, ένα πόνο στο στομάχι καθώς τις έβλεπε. Έτσι, βιαστικά τις έκλεισε πίσω στο φάκελό τους. ´
Κανένα στοιχείο! Πήρε στα χέρια του τα πορίσματα του ιατροδικαστή. «Άγνωστο νήσο όργανο». Παντού αυτή η περιγραφή. Λες και κάποιος είχε διαμελίσει εκείνα τα σώματα με μια άγνωστη ακτίνα… που αν ήταν ακτίνα θα ήταν οι ιστοί καμμένοι… Τι λέω τώρα! « Θα σου στείλω τα στοιχεία που ζητάς όταν τελειώσει η έρευνά μου», τον είχε διαβεβαιώσει ο ιατροδικαστής. Κι ακόμα καμιά ειδοποίηση. Εντωμεταξύ ο χρόνος περνούσε και τα θύματα πλήθαιναν.
Πήρε στα χέρια το ποτήρι με το ουίσκι και το άδειασε στο στόμα. Έπαιξε λίγο με τις φλούδες από τα φυστίκια, τις πίεζε μήπως είχε μείνει κάποιο ξεχασμένο κάτω από το ξερό τους στρώμα. Καθώς ήταν αποροφημένος από το τρίψιμο των φλούδων ανάμεσα στα δάχτυλά του άκουσε ένα θόρυβο από τον κάτω όροφο. Έμοιαζε με τρίξιμο μιας αόρατης κούνιας. Τρομοκρατήθηκε. Πήρε στα χέρια του το κινητό, ενεργοποίησε βιαστικά το φακό και προχώρησε προς τα εκεί. «Ποιος είναι;» Καμία απόκριση. Το περίεργο εκείνο τρίξιμο συνέχισε να ακούγεται, όσο πλησίαζε γινόταν όλο και πιο σιγανό, αλλά μέσα στο μισοσκόταδο δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα. Όταν έφτασε στο ισόγειο ήταν σίγουρος ότι ο θόρυβος προερχόταν από την κουζίνα. Παρόλα αυτά, όταν έφτασε στο κέντρο της κουζίνας δεν ακουγόταν τίποτα. Δε διέκρινε γύρω του τίποτα ύποπτο. Με το κινητό στο χέρι φώτισε το χώρο. Μόνο σα βεβαιώθηκε ότι όλα ήταν καλά άνοιξε το διακόπτη με το φως. Και με το που χύθηκε άπλετο φως το τρίξιμο επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά πιο έντονο από ποτέ. Φάνηκε σαν να ξεπηδά από μέσα του. Από τον τρόμο του πετάχτηκε από τη θέση του. Ο ήχος ήταν φανερός αλλά εκείνο που τον έβγαζε πουθενά. Σύρθηκε για ένα μέτρο προς τα πίσω κι ύστερα γύρισε και χύθηκε προς την πόρτα. Είμαι μέσα στο σπίτι μου, κανείς δεν μπορεί να με βλάψει. Άνοιξε την πόρτα και την έκλεισε βιαστικά πίσω του. 
Πλέον βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού του. Όλα ήταν ήσυχα και σκοτεινά. Κοίταξε τα χέρια του, μόλις συνειδητοποίησε ότι το κινητό του είχε παραπέσει. Διάολε, ποιος πάει τώρα πίσω στην κουζίνα; Άπλωσε το χέρι και άρχισε να ψηλαφίζει τον τοίχο μήπως και βρει το διακόπτη, αλλά μες στην ταραχή του τού ήταν αδύνατο. Και τότε, στο κέντρο του δωματίου, εμφανίστηκε μια φλόγα. Έμεινε αποσβωλομένος να την κοιτάζει. Σε λίγο διέκρινε ότι η φλόγα αυτή έβγαινε από ένα μισολιωμένο κερί… διάολε, αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο της υπόθεσής μου. Γύρω από το κερί άρχισαν να φωτίζονται γυναικεία πρόσωπα. Δεν άργησε να τις αναγνωρίσει, ήταν τα θύματα από την υπόθεση που είχε αναλάβει. Όλες τους έντονα βαμμένες, ντυμένες με λευκά νυχτικά, κοιτούσαν το φως με μια γαλήνια έκφραση. Πισωπάτησε, η ράχη του βρήκε στην επιφάνεια της πόρτας που είχε πίσω του. Το ένιωσε να σπαρταράει από το φόβο. Ένα αίσθημα καψίματος στα μάτια τον εμπόδιζε να δει καθαρά, ήταν σαν να έβγαζαν καυτό ιδρώτα. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα που δε συνέβαινε τίποτα άλλο, αρκετά ώστε να καταφέρει να ανασυγκροτηθεί. Προχώρησε πλάγια με τα νώτα στραμμένα στον τοίχο, μέχρι που έφτασε στην εσωτερική σκάλα του σπιτιού. Κοίταξε για μια τελευταία φορά τις γυναικείες παρουσίες που παρέμεναν στο κέντρο του σαλονιού του να παρατηρούν τη φλόγα, χωρίς να κουνιούνται. 
Όταν έφτασε στο διάδρομο είχε αποφασίσει να καλέσει κάποιο συνάδελφο να στείλει ενισχύσεις. Δεν ήξερε τι να υποθέσει, του ήταν εξάλλου αδύνατο να σκεφτεί καθαρά. Κατευθύνθηκε προς το γραφείο του, ώστε να καλέσει βοήθεια από το σταθερό. Με το που δρασκέλισε το κατώφλι είδε έναν κουστουμαρισμένο κύριο να κάθεται στη θέση του, με γυρισμένη προς αυτόν την πλάτη. 
«Σε περίμενα» του πέταξε με μια φωνή τουλάχιστον φιλική. Γύρισε την καρέκλα και έστρεψε το πρόσωπο προς το μέρος του. Είχε την εμφάνιση ενός νέου ανθρώπου, όμορφο στην όψη, με ένα γλυκό χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη. Η ξένη παρουσία στο γραφείο του τον είχε φοβίσει ακόμη πιο πολύ. 
«Από ώρα σε ώρα καταφτάνουν ενισχύσεις» μπλόφαρε. 
«Έλα, τώρα, δεν έχεις πάρει κανένα τηλέφωνο. Το διαβάζω στη σκέψη σου! Κάτσε να μιλήσουμε. Έχουμε να κάνουμε μια συμφωνία».
«Ποιος είσαι;»
«Γνωρίζεις πολύ καλά ποιος είμαι. Ασχολείσαι με την αφεντιά μου τους τελευταίους δέκα μήνες».
«Ποιος είσαι;»
«Η ενσάρκωση του κακού, ο άγγελος του σκότους!»
Δεν ήξερε τι να υποθέσει! Το τελευταίο πράγμα που είχε περάσει από το μυαλό του ήταν ότι η υπόθεση με τις παρθένες αφορούσε πράγματα που ήταν έξω από τον εδώ κόσμο. Όλα εκείνα τα αλλόκοτα πράγματα που του είχαν συμβεί τα τελευταία λεπτά το αποδείκνυαν. Προσπάθησε να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να τα ερμηνεύσει όλα με μια λογική σκέψη, αλλά τίποτα δεν του ερχόταν. Προσπαθούσε να βρει σανίδα σωτηρίας στη λογική. 
«Πάει, έχω τρελαθεί» ήταν το μόνο που είπε, το οποίο παρ’ ελπίδα ήταν η μόνη φράση που βρήκε για να τον παρηγορήσει στη φάση που βρισκόταν. 
«Λοιπόν, δεν ήρθα εδώ για να σε τρομάξω» του είπε ο άνδρας απέναντί του. «Ήρθα για να κάνουμε μια συμφωνία».
Δεν του απάντησε. Όλα στο μυαλό του μπερδεμένα. 
«Θα σου δώσω τα στοιχεία που ψάχνεις για να λύσεις την υπόθεση και μαζί με τις ψυχές των κοριτσιών που περιμένουν στο σαλόνι σου, θα πάρω και τη δική σου ψυχή!»
«Γιατί να κάνω συμφωνία μαζί σου;» ψέλλισε εκείνος.
«Απλά σκέψου τη δόξα στην περίπτωση που λύσεις αυτή την υπόθεση! Δεν έχει κανείς κανένα στοιχείο, και ξαφνικά τα βρίσκεις όλα με τη μία».
«Τόσες ψυχές έχεις, τι να κάνεις τη δική μου;»
«Μα από την αρχή η δική σου ψυχή με ενδιαφέρει. Θυσίασα τόσες αθώες ψυχές για να φτάσω στη δική σου!»


 

  • Like 6
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

Είστε τέσσερις πέντε. Ακριβώς όπως είχα προβλέψει. Εγώ δεν παίζω. Το λέω ξανά.

Spoiler

ιππότης

 

Μες σε σκότη πνιχτά, ζεσταμένα απ’ ανάσες

Των γονιών, των γερόντων, των ζώων-

Με φανέλα λερή, σε κατάσκληρο στρώμα,

λαχταρούσε βουβός τις φωνές των ηρώων.

Όπου θα άνοιγε η μάνα ή ο κύρης το στόμα

Παραμύθι ζεστό σαν φωτιά να αρχινίσει

Όπου η σάρκα η κυρτή κι η πλασμένη στο χώμα

με στεφάνια μαχών και πολέμων θ’ ανθίσει

 

Και τα ονείρατα φτάναν φριχτά θεριεμένα

Με τα έργα θρεμμένα ηρώων παλιών

Μα, βαριά η ζωή, του πατούσε στη λάσπη

Κάθε φάσμα ή ελπίδα τρανών λογισμών.

Κι όταν είδε την κόρη, πριγκίπισσα θα ‘ταν

Λυγερή, χρυσαφένια, κείνος πάντα βουβός-

Απαράτησε σπίτι και σκάμμα κι αλέτρι

Και με φως τη μορφή της, κινάει μοναχός.

 

Πήρε δρόμο το δρόμο που οι ιππότες γυρεύουν

Σ’ αφεντάδων κονάκια να μάθει την τέχνη

Με δουλειά να πληρώσει και μ’ άγρια νυχτέρια

Το σπαθί πώς βαστούν των γενναίων τα χέρια

Μα οι αφεντάδες δεν στέργουν φτωχούς κουρελήδες

Να ασεβούν με ονείρατα πλούσια και πλέρια

Κάθε ανθρώπου ο τόπος του είναι ορισμένος

Κι αν πιο πέρα του ψάχνει, ο δρόμος κλεισμένος.

Κάτι θα κάνω με αυτό το ποιηματάκι. Ιδανικά, θα το διορθώσω και θα το ολοκληρώσω. Δεν συμμετέχει επειδή, εκτός που είναι μισό, το θέμα της θυσίας υπάρχει στο κομμάτι που δεν έχω γράψει ακόμη. ?

  • Like 5
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

Σας καληνυχτώ, θα σας διαβάσω αύριο. Δεν ξέρω τι να κάνω με το μισό μου, αν θέλετε να το βγάλετε από τον συναγωνισμό, είμαι ΟΚ. Είμαι πολύ κουρασμένη για να αποφασίσω τώρα.

:hi:

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Ομοίως αποχωρώ. Συγχαρητήρια σε όσους παρέδωσαν εγκαίρως τις κόλλες τους. Θα σας διαβάσω αύριο. Και θα σας σχολιάσω με πάσα ειλικρίνεια. ?

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

11 minutes ago, Ιρμάντα said:

Δεν συμμετέχει επειδή, εκτός που είναι μισό, το θέμα της θυσίας υπάρχει στο κομμάτι που δεν έχω γράψει ακόμη. ?

Για καλή μου τύχη πρόλαβα να γράψω τη λέξη 'θυσία' 11 και 9

  • Like 1
  • Haha 3
Link to comment
Share on other sites

Σας έχω διαβάσει, ξέρετε, κλασικά, θα σχολιάσω στο τέλος. 

Πολλ και λεπτομέρειες ψηφοφορίας το βράδυ! 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Θα μου επιτρέψετε να κάνω απλούς σχολιασμούς. Θα σας σχολιάσω όλους με τη σειρά που τα εμφανίσατε

DinoHajiyorgi η ιστορία σου είναι αρκετά μεστή, με πλούσιες εικόνες. Τη θεωρώ αρκετά ολοκληρωμένη προσπάθεια, δίνει σε ικανοποιητικό βαθμό τη ψυχοσύνθεση του ήρωα (βοηθά σε αυτό η πρωτοπρόσωπη διήγηση την οποία χειρίζεσαι πολύ καλά, αν και προς το τέλος μοιάζει σαν να την ξεκίνησες σε τρίτο πρόσωπο και την άλλαξες). Ως προς το θέμα, δυσκολεύομαι να δω που είναι η θυσία.

Ballerond Ποίημα; Ως προς το περιεχόμενο, μου θύμισες την κλασική Ελληνίδα μάνα που λέει συνεχώς στα παιδιά της ποιες θυσίες έχει κάνει γι' αυτά. Και κυριολεκτώ. Γιατί θέλει πολλή δουλειά για να μπούμε οι άνδρες στη γυναικεία ψυχοσύνθεση και να καταλάβουμε το ρόλο της γυναίκας στη ζωή, τον αγώνα που κάνει και ποια είναι στο τέλος η ανταμοιβή της. Σαν επιλογή θέματος μου άρεσε, στην εκτέλεση μου φάνηκε λειψό, δεν πείθει γιατί μια μάνα στο τέλος καταριέται τα ίδια της τα παιδιά. Ως προς τη μορφή, ωραίος, στρωτός, έμμετρος λόγος, η επιλογή σου να αναφέρεις τόσους πολλούς αριθμούς προσωπικά μου άρεσε, δίνει στο στίχο σου δύναμη.

 

Cassandra Gotha Η αλήθεια είναι ότι το κείμενό σου με δυσκόλεψε.

 

Elli Sketo Έλλη, θα έλεγα ότι το στόχο σου τον πέτυχες. Το κείμενο έβγαζε γέλιο, έκανε εντύπωση. Λίγο βιαστικό, αλλά καλή προσπάθεια. Το καλύτερο όλων είναι ο τίτλος, που όταν το διαβάζεις στην αρχή ούτε που σου πάει στο μυαλό... Κι εδώ η ένστασή μου είναι που δε βρίσκω το θέμα "θυσία".

 

Καλή επιτυχία σε όλους...

  • Like 2
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

6 minutes ago, John Ernst said:

 Κι εδώ η ένστασή μου είναι που δε βρίσκω το θέμα "θυσία

Πρέπει να θυσιάσει την ασφάλεια  του για να είναι ο εαυτός του

  • Like 1
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

55 minutes ago, Elli Sketo said:

Πρέπει να θυσιάσει την ασφάλεια  του για να είναι ο εαυτός του

Πιθανόν να υπάρχει καλύτερος τρόπος να αφηγηθώ την ιστορία αλλά πληκτρολογώ αργά και είχα πανικοβληθεί από τον χρόνο που περνούσε. Εφόσον διάλεξα την οπτική του πλάσματος, διάλεξα να μείνω με αυτήν ως το τέλος. Την θυσία τη θεωρούν οι "σατανιστές", η οπτική των άλλων, που σώθηκαν από τον όχλο, καθώς νομίζουν ότι ένας δαίμονας θυσιάστηκε για να τους σώσει.

  • Like 1
  • Thanks 1
Link to comment
Share on other sites

42 minutes ago, DinoHajiyorgi said:

. Εφόσον διάλεξα την οπτική του πλάσματος, διάλεξα να μείνω με αυτήν ως το τέλος. Την θυσία τη θεωρούν οι "σατανιστές", η οπτική των άλλων, που σώθηκαν από τον όχλο, καθώς νομίζουν ότι ένας δαίμονας θυσιάστηκε για να τους σώσει.

Να πω την αλήθεια, μέχρι τώρα νόμιζα ότι η ιστορία σου είναι ΕΦ. Εξωγήινος πέφτει σε κατηκίσιμο πλανήτη. 

ΥΓ μη με παρεξηγείτε, είμαι λίγο κουρασμένος

Edited by John Ernst
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

5 minutes ago, John Ernst said:

Να πω την αλήθεια, μέχρι τώρα νόμιζα ότι η ιστορία σου είναι ΕΦ. Εξωγήινος πέφτει σε κατηκίσιμο πλανήτη. 

ΥΓ μη με παρεξηγείτε, είμαι λίγο κουρασμένος

Νίκο, η ιστορία ΕΙΝΑΙ επιστημονική φαντασία. Αφορά ένα εξωγήινο ον που ταξιδεύει στο διάστημα χωρίς διαστημόπλοιο και πέφτει κατά λάθος στη Γη. Οι γήινοι που λατρεύουν τους δαίμονες (εδώ δεν παίζει μεταφυσικό στοιχείο αλλά ανθρώπινη πίστη) και βλέποντας τον εξωγήινο νομίζουν ότι είναι δαίμονας.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to FFL #17 (Ballerond vs Cassandra Gotha vs DinoHajiyorgi vs Elli Sketo vs John Ernst)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..