Τα δύο φύλα στην πλοκή

[Cassandra Gotha]

Διαβάζοντας αυτό το παλιό νήμα του φόρουμ, μου (ξανα)ήρθε στο μυαλό μία σκέψη που είχα κάνει πριν από χρόνια:  το πώς χρησιμοποιούμε ( "αξιοποιούμε", ακούγεται καλύτερα; ) τους αντρικούς και τους γυναικείους χαρακτήρες στην πλοκή των ιστοριών μας.

Επειδή δεν τα πάω καλά με το να θυμάμαι συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά το έχω δει πολλές φορές -γι' αυτό είμαι σίγουρη- θα σας πω για το πιο χτυπητό παράδειγμα που θυμάμαι: το "Έπος της Γεωθάλασσας" της Ούρσουλα Λε Γκεν. Πάνε πολλά χρόνια που το διάβασα, πάνω από δέκα, και μάλιστα σε μια φάση που δεν έδινα πολλή σημασία σε τέτοια πράγματα, όταν μου άρεσε μία ιστορία την απολάμβανα και τέλος, δεν το ψείριζα.

Λοιπόν, ποτέ μου δεν είχα δώσει σημασία στο πόσο γαμάτος μάγος γινόταν ο Γκεντ, σ' αυτά τα βιβλία. Διάβαζα την όλη ιστορία, αλλά αυτό δεν με απασχόλησε. Μήπως δεν μ' ενδιέφερε σαν χαρακτήρας; Δεν ξέρω, μπορεί. Το θέμα είναι ότι είμαι, μάλλον, από τους λίγους ανθρώπους που τους άρεσε το βιβλίο "Τεχανού" Δεν το έχω ξαναδιαβάσει από τότε, δεν ξέρω τώρα πώς θα μου φαινόταν, αλλά μου είχε αρέσει πολύ

Spoiler

(αν και το αγαπημένο μου είναι "Οι τάφοι του Ατουάν" ).

Λοιπόν, μετά από λίγα χρόνια, σε μια μάζωξη των μελών του sff, είχα μία κουβέντα για το εν λόγω βιβλίο (με κάποιον, εντάξει; ). Μου είπε ότι τον απογοήτευσε, ότι εκεί που διάβαζε fantasy, ξαφνικά βρέθηκε να διαβάζει ρομάντζο, και ότι η Λε Γκεν το πήγαινε, το πήγαινε, τόσα βιβλία, και μετά παφ!, τον ξεφούσκωσε τον Γκεντ. (Αυτό μου το έχει πει κι άλλος, όχι σουφουφίτης). Σαν να μην είχε τι να τον κάνει, μετά. ΟΚ, ομολογώ ότι προσωπικά το βρήκα πολύ ωραίο που η μαγεία εξαντλείται στον κόσμο της Γεωθάλασσας, κι ότι ο Γκεντ φυσικό ήταν να το πάθει, μετά από  όλα αυτά, αλλά...

τόσα χρόνια μετά, επειδή το έχω σκεφτεί πολύ, επίσης πρέπει να ομολογήσω ότι όσοι απογοητεύτηκαν από αυτή την τροπή της ιστορίας έχουν τα δίκια τους.

Και εξηγούμαι:

Είναι κάποιες γυναίκες συγγραφείς που χρησιμοποιούν τους αντρικούς χαρακτήρες κάπως σαν αναλώσιμους. Δηλαδή, είναι η γυναίκα πρωταγωνίστρια, (ακόμη κι αν δεν είναι η μόνη, ακόμη κι αν είναι και ο άντρας πρωταγωνιστής μαζί μ' αυτήν), και, λες και περιμένουμε να πεθάνει (ή να φύγει από τη μέση, με οποιονδήποτε τρόπο) ο άντρας για να κάνει κάτι αυτή. Ή για να μην κάνει, απλά για να μην πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο άντρας από τα χέρια της. (Σαν να είναι οι άντρες το εμπόδιο στη ζωή μας, ένα πράμα).

Αντίθετα, σε πόσες και πόσες ταινίες και βιβλία (και videogames) δεν βλέπουμε έναν άντρα να προσπαθεί να (ξανα)βρει μία γυναίκα; Του έχουν κλέψει την κόρη, τη γυναίκα, του έχει πεθάνει η κόρη, η γυναίκα, τέλος πάντων, μετά από αυτό ψάχνει... ψάχνει να τη βρει, ή να βρει τους φονιάδες της, να πάρει εκδίκηση, τέλος πάντων, δεν λέει "Α, μωρέ, πάει κι αυτή, ας κάνω ένα μπραφ στη ζωή μου να μη με πιάνει κανείς τώρα που έμεινα μόνος". 

Αυτό το δίπολο "άντρες που ψάχνουν τις γυναίκες - γυναίκες που πρέπει να χάσουν τους άντρες" στα πλοτς πολύ μ' έχει προβληματίσει.

 

 

[Nihilio]

Έχει να κάνει με τα αρχέτυπα (ήμουν εγώ κάποιος από τους σουφουφίτες που έκραζαν το Τεχανού; ) ο άντρας που βγαίνει από το σπίτι για να κάνει την επικίνδυνη δουλειά και η γυναίκα που τον περιμένει να γυρίσει σπίτι.

Αν και σε κάποιες κοσμοπλασίες αυτό δεν βγάζει νόημα, η ιδέα μας έχει εντυπωθεί τόσο δυνατά από την κοινωνία μας που αυτό το αρχέτυπο μας φαίνεται τόσο φυσικό που συχνά το χρησιμοποιούμε χωρίς να το σκεφτούμε (σκέψου πχ το Witcher 3, όπου ο Gerald, ως ο άντρας, πρέπει να βρει τη Ciri όσο η Yennefer κάνει άλλες δουλειές - και είναι ο πιο αδύναμος από τους τρεις)

[Cassandra Gotha]

13 hours ago, Nihilio said:

(ήμουν εγώ κάποιος από τους σουφουφίτες που έκραζαν το Τεχανού; )

 

Όχι.

Ο Γκέραλτ πάει να βρει την Τσίρι γιατί έχουν αυτόν τον ψυχικό δεσμό. Η μικρή έχει ταξιδέψει, βέβαια, στο παρελθόν σε ονειρικές διαστάσεις με τη Γιεν (αλλά και με την Τρις, αν θυμάμαι καλά), όμως μόνο αυτός έχει το θέμα με τα όνειρα όταν κινδυνεύει το Παιδί του Πεπρωμένου του. Επίσης, η σειρά λέγεται "The Witcher" και όχι "The Witcher's Family and Friends", οπότε, ποιος θα πήγαινε;

Ξέρεις καμιά ιστορία όπου μία γυναίκα να ψάχνει τον χαμένο άντρα/γκόμενο/αδελφό/πατέρα της; Κάποιον άντρα, τέλος πάντων; Μ' ενδιαφέρει, άμα θυμάσαι καμιά, πες.

 

[elgalla]

Μπορώ να σκεφτώ μερικά παραμύθια, όπως η Βασίλισσα του Χιονιού και το ελληνικό, ο κυρ-Σιμιγδαλένιος. Σε βιβλίο, μου έρχεται το Αστέρι του Βορρά του Philip Pullman. 

[Cassandra Gotha]

Ευχαριστώ, elgalla. Βέβαια, αυτά είναι παιδιά. Δεν θυμάται κανείς μας τίποτα με ενήλικες;

[Ιρμάντα]

6 hours ago, Cassandra Gotha said:

Ευχαριστώ, elgalla. Βέβαια, αυτά είναι παιδιά. Δεν θυμάται κανείς μας τίποτα με ενήλικες;

Θα σου έλεγα Τζέην Έυρ, όπου στο τέλος αυτή ψάχνει τον κουτσό /τυφλό αγαπημένο της χωμένο δεν θυμάμαι πού. Τον ψάχνει, τον βρίσκει και τον περιθάλπει.

Βέβαια μάλλον εσύ εννοείς αναζήτηση. Αυτό δεν είναι αναζήτηση, είναι ένα από τα συμβάντα στη ζωή της ηρωίδας. Αλλά δεν μου έρχεται άλλο τώρα.

[Starbuck]

Και μένα με έχει προβληματίσει πολύ αυτό το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν γυναικείοι χαρακτήρες που να είναι γενικά πιο αληθινοί. Δηλαδή είναι πάντα στο μπαγκράουντ, κι όταν δεν είναι ανταποκρίνονται στα στερεοτυπικά κλισέ που μαστίζουν την κοινωνία και τις σχέσεις. Είναι δηλαδή είτε όμορφες σαγηνεύτρες, είτε κακές και στριμμένες είτε  χαζές. Η Λε Γκεν τώρα έχει σχολιάσει την Γαιοθάλασσα σε ένα εξαίσιο ντοκυμαντέρ για την ίδια ( Worlds of Ursla K. Le Guin) και έχει πει ότι μεγαλώνοντας έκανε αυτοκριτική σε σχέση με το γιατί δεν φαντάστηκε ποτέ μια γυναίκα μάγισσα ή σε σχέση με την θέση των γυναικών στα πρώτα της έργα. Της πήρε 17 χρόνια να γράψει το τελευταίο βιβλίο της σειρά και μάλιστα λέει χαρακτηριστικά: «Ξέρετε πώς ένιωσαν οι άντρες που με διάβαζαν; Προδομένοι.» και γέλασε. Το ζήτημα είναι κοινωνικό. Και ότι είναι κοινωνικό εμπεριέχεται σε κάθε άνθρωπο. Αποδομώντας τα στερεότυπα κάνουμε καλό σε μας, στα έργα μας, στους ανθρώπους που θα τα διαβάσουν. Αν το καλοσκεφτούμε όλο το πόιντ του φεμινισμού ήταν και είναι το ότι οι γυναίκες και άντρες είμαι απλώς εξίσου ανθρώπινοι. Θα έγραφα κι άλλα αλλά έχω κάποιο θέμα εδώ με το πληκτρολόγιο δεν μπορώ να προσθέσω ή να διορθώσω πράματα που έγραψα νωρίτερα, τέλος πάντων δυσκολεύομαι οπότε κλείνω εδώ προς το παρόν.