Τζόζεφ Κόνραντ (Joseph Conrad)

[BladeRunner]

Ο Πολωνός συγγραφέας Τζόζεφ Κόνραντ γεννήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1857 στο Μπερντιτσίβ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και πέθανε στις 3 Αυγούστου του 1924, στο Μπίσοπσμπερν της Αγγλίας. Μπορεί μέχρι και μετά τα είκοσί του χρόνια να μην μιλούσε με ευφράδεια τα αγγλικά, όμως θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους συγγραφείς που έγραψαν στην αγγλική γλώσσα.

Για πάρα πολλά χρόνια δούλεψε ως ναυτικός σε εμπορικά πλοία και δεν είναι λίγες οι ιστορίες του που διαδραματίζονται στη θάλασσα και έχουν να κάνουν με τον κόσμο των ναυτικών και των εμπορικών πλοίων. Πολλά από τα έργα του χαρακτηρίζονται για τις υπαρξιακές τους ανησυχίες, ενώ δεν είναι λίγα αυτά που αντικατοπτρίζουν πτυχές του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας των μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Το πλέον πολυδιαβασμένο έργο του -καθώς επίσης και ένα από τα κλασικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών-, είναι φυσικά το Η καρδιά του σκότους ("Heart of Darkness", 1899). Άλλα πολύ γνωστά του έργα είναι τα Λόρδος Τζιμ ("Lord Jim", 1900), Νοστρόμο ("Nostromo", 1904) και Ο μυστικός πράκτορας ("The Secret Agent", 1907).

Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει πολλά από τα βιβλία του, σε διάφορες εκδόσεις και μεταφράσεις. Μια ενδεικτική λίστα με τα μεταφρασμένα έργα του, είναι αυτή στην Biblionet.

 

[BladeRunner]

Προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει:

*Η καρδιά του σκότους: Σχόλιο εδώ. Θα το ξαναδιαβάσω οπωσδήποτε, όντας πιο ώριμος πλέον.
*Ο κρυφός συνταξιδιώτης: Κριτική εδώ.
*Ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της προόδου: Κριτική εδώ.
*Η γραμμή σκιάς: Κριτική εδώ.

Η μονομαχία

Πέμπτο βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ που διαβάζω, δεύτερο για φέτος. Δεν είχα σκοπό να πιάσω τόσο σύντομα στα χέρια μου άλλο βιβλίο του συγγραφέα, μετά από αυτό που διάβασα τον Ιανουάριο, έλα όμως που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ελληνικά, μόλις πριν λίγες μέρες, το "Η μονομαχία", που αποτελεί και τη βάση για την πρώτη ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ (την οποία θα δω λίαν συντόμως). Μπορούσα να συγκρατηθώ, σύμφωνα με αυτά τα δεδομένα; Όχι, βέβαια!

Πλοκή: Δυο αξιωματικοί της Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα, ξεκινούν από μια εντελώς ασήμαντη και παράλογη αφορμή, μια σειρά μονομαχιών σε όλη τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων. Για πάρα πολλά χρόνια, κάθε φορά που οι δυο στρατιωτικοί συναντιούνται εκτός των επίσημων πεδίων της μάχης, μονομαχούν, είτε πεζοί είτε έφιπποι, είτε με ξίφη είτε με πιστόλια.

Το βιβλίο αυτό διαφέρει αρκετά σε σχέση με τα άλλα βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει. Ούτε με τον κόσμο των ναυτικών έχει να κάνει, ούτε με την αποικιοκρατία. Πρόκειται για μια πανέξυπνη σάτιρα με ιδιαίτερα ειρωνική και σκωπτική διάθεση, απέναντι στον παραλογισμό του πολέμου, τη ματαιοδοξία των στρατιωτικών και το αίσθημα περί τιμής. Ο Κόνραντ, μέσω των τραγελαφικών καταστάσεων και της όλης αποτύπωσης της εποχής και της ιδιόρρυθμης σχέσης μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών, καταφέρνει να περάσει κάποια σημαντικά μηνύματα. Η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή και ευχάριστη, με ωραία αίσθηση του χιούμορ και με κάποιες πολύ όμορφες περιγραφές. Εύκολα πέντε αστεράκια από μένα.

9.5/10

[BladeRunner]

Η τρέλα του Αλμάγερ

Έκτο βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ που διαβάζω και για άλλη μια φορά δηλώνω ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο κυρίως από την υπέροχη γραφή και την όλη ατμόσφαιρα μιας άλλη εποχής. Μάλιστα, με αυτό το μυθιστόρημα ο Τζόζεφ Κόνραντ έκανε το συγγραφικό του ντεμπούτο, οπότε μπορεί να δει κανείς το βιβλίο σαν μια καλή ευκαιρία για να έρθει σε πρώτη επαφή με το έργο του (αν και φυσικά δεν είναι από τα κορυφαία του!). Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο Κόνραντ δείχνει τη δύναμη που έχουν η πένα και η φαντασία του, προσφέροντας απλόχερα στον αναγνώστη κάποιες πραγματικά υπέροχες περιγραφές τοπίων και σκηνικών. Φυσικά, η όλη αποτύπωση της ζωής στο αποικιακό Βόρνεο των τελών του 19ου αιώνα είναι εξαιρετικά ρεαλιστική και γλαφυρή, όπως θα περίμενε κανείς από έναν τόσο οξυδερκή λογοτέχνη. Επίσης ο συγγραφέας σκιαγραφεί κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, που πάω στοίχημα ότι βασίζονται σε ανθρώπους που γνώρισε κάποια στιγμή στην πολυτάραχη ζωή του, όταν ήταν στο εμπορικό ναυτικό. Η γραφή πολύ καλή και γεμάτη σιγουριά, μπάζει τον αναγνώστη με χαρακτηριστική ευκολία στον κόσμο του βιβλίου, ανάμεσα στα κεντρικά πρόσωπα του δράματος. Προτείνεται με κλειστά μάτια.

8.5/10

[BladeRunner]

Ένα χαμόγελο της τύχης

Έβδομο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, εννοείται πως για άλλη μια φορά έμεινα ιδιαίτερα ικανοποιημένος, αν όχι τόσο πολύ από την πλοκή ή του χαρακτήρες, όσο από την πραγματικά εξαίσια και οξυδερκή γραφή. Και εδώ ο Κόνραντ ασχολείται με τον κόσμο των ναυτικών, το εμπόριο και την αποικιοκρατία (έστω και αν το νησί είναι της φαντασίας του, σίγουρα βασίζεται σε κάποιο πραγματικό νησί των Τροπικών), με το μενού να περιέχει οικογενειακές έχθρες, εκβιασμούς, παράνομες συναλλαγές και ένα μάλλον ανολοκλήρωτο ερωτικό πάθος. Εντάξει, μιλάμε για νουβέλα, τα πράγματα εξελίσσονται γρήγορα, δεν υπάρχει και πολύς χώρος για πλήρη ανάπτυξη της πλοκής και των χαρακτήρων, όμως αν μη τι άλλο υπάρχει ποιότητα, υπάρχει βάθος σε εικόνες και συναισθήματα. Και η γραφή είναι εξαιρετική, σίγουρα ξεχωριστή. 

8/10

Edited August 21, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Η καρδιά του σκότους'', πρώτο μου. Ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω το κλασικό αυτό βιβλίο που έβλεπα κατά καιρούς σε best of λίστες. Δεν μου άρεσε. 

Όχι ότι ήταν αναγνωστικός ανήφορος, κάθε άλλο. Απλά ήταν λίγο -πως να το πω;- αφηρημένο για τα γούστα μου. Γραμμένο μ' ένα παράξενο τρόπο που με ξένισε. Η αφήγηση ξετυλίγεται πάνω σ' ένα πλοίο αγκυροβολημένο στον Τάμεση. Ένας τύπος μιλάει στους φίλους του για ταξίδι που πραγματοποίησε στο Κονγκό. Τα όσα παράξενα είδε και βίωσε. Και ιδίως την γνωριμία του μ' έναν αμφιλεγόμενο έμπορο ελεφαντόδοντου. Και δεν ξέρω, αλλά μου φάνηκε σαν ο αφηγητής και κατ' επέκταση ο συγγραφέας, να θίγει το φλέγον θέμα του ρατσισμού. 

Το διάβασα από εκδόσεις Ερατώ. Με κάποια απειροελάχιστα προβλήματα επιμέλειας που δεν αμαυρώνουν όμως την συνολικά καλή εικόνα. Ενδιαφέρον το επίμετρο όσο και το βιογραφικό παράρτημα στο τέλος. Όπου και γίνεται λόγος για τα δύσκολα παιδικά -και όχι μόνο- χρόνια του συγγραφέα. Έχω και το ''Λόρδος Τζιμ'' από εφημερίδα, θα κοιτάξω να το πιάσω κάποια στιγμή και αυτό. 

 

Edited August 21, 2022 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

 

Η Φρέγυα από τα Εφτά Νησιά

Σχεδόν τρία χρόνια μετά, ξαναπιάνω στα χέρια μου βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ. Είναι το όγδοο δικό του που διαβάζω, μάλλον το πιο αδύναμο σε σχέση με τα προηγούμενα, αλλά χωρίς αμφιβολία πολύ καλογραμμένο και ενδιαφέρον, και άλλωστε οι αδύναμες στιγμές του Κόνραντ βάζουν άνετα κάτω τις πιο δυνατές στιγμές πολλών άλλων συγγραφέων! Πρόκειται για ένα... Κονραντικό ρομάντζο, που εκτυλίσσεται προς Ινδικό Ωκεανό μεριά, σε κάποιο από τα υπέροχα νησιά που βρίσκεις εκεί, με μια ερωτική σχέση να αναπτύσσεται ανάμεσα στη Φρέγυα, την κόρη του γερο-Νέλσων που κατέχει ένα ολόκληρο νησί, και έναν Εγγλέζο νεαρό καπετάνιο. Όμως την Φρέγυα την περιτριγυρίζει και ένας Ολλανδός κυβερνήτης μιας κανονιέρας που περιπολεί σε εκείνα τα μέρη, ένας μάλλον κακός άνθρωπος, και βέβαια ο γερό-Νέλσων θέλει να τα έχει καλά με τους Ολλανδούς... Τέλος πάντων, είναι μια ιστορία με πολλά πράγματα μέσα για το μικρό της μέγεθος, δεν καταλήγει και τόσο ευχάριστα, αλλά αυτό είναι μάλλον αναμενόμενο. Καλή ιστορία, αν και λόγω μεγέθους της λείπει το βάθος στους χαρακτήρες και γενικά στην πλοκή, με τον Κόνραντ να παίζει και λίγο με την αφήγηση, πηδώντας από το πρώτο στο τρίτο πρόσωπο, κάτι που μου άρεσε. Μιλάμε για μια πολύ καλογραμμένη νουβέλα, αλλά νομίζω ότι υπήρχε η δυνατότητα για τον συγγραφέα να γράψει ένα κανονικό μυθιστόρημα -με μεγαλύτερη ανάπτυξη σε χαρακτήρες και πλοκή-, το οποίο πιστεύω ότι θα ήταν πιο δυνατό και πιο πλήρες σε σχέση με τούτη τη νουβέλα. Γενικά, πάντως, ο Τζόζεφ Κόνραντ αποτελεί εγγύηση ποιότητας.

7.5/10

Edited October 21, 2023 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[BladeRunner]

Η επιστροφή

Ένατο βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ που διαβάζω και είναι το πρώτο που θα του βάλω τρία αστεράκια (και αν ο συγγραφέας δεν ήταν ο Κόνραντ μπορεί να του έβαζα και δυο). Δυστυχώς δεν βρήκα κάτι που να μου κινήσει το ενδιαφέρον, που να με κρατήσει, που να με κάνει να απολαύσω την ιστορία. Για μένα ήταν ένα αδιάφορο και κουραστικό συζυγικό δράμα, που δεν είχε και πολλά να μου πει. Όλη αυτή η ψυχολογική ενδοσκόπηση, αυτό το περιορισμένο σκηνικό, με κούρασαν. Η γραφή είναι ποιοτική βεβαίως, οξυδερκής όπως πάντα, αλλά δεν βοήθησε την κατάσταση. Τέλος πάντων, μικρό το κακό, έχω αρκετές άλλες ιστορίες του Κόνραντ για διάβασμα, που είναι και εντός των αναγνωστικών μου γούστων.

6/10 (χαριστικά)