Τα Σκυλιά του Στάιερμαρκ

[elgalla]

Όνομα Συγγραφέα: elgalla
Είδος: Fantasy 
Βία; Κατιτίς
Σεξ; Τώρα παίζουμε;
Αριθμός Λέξεων: 3.711 με την εισαγωγή.
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Η συμμετοχή μου στο WriteOff #91. Το βιάστηκα λίγο, αλλά να σας πω την αλήθεια πέρασα πολύ καλά, έβγαλα γούστα και, γενικά, νομίζω πως θα δουλευτεί περαιτέρω το διήγημα εν καιρώ. Για την ώρα, απλώς απολαύστε.

 

 

 

Τα σκυλιά του Στάιερμαρκ.doc

[Ballerond]

Αγαπημένη Πυργοδέσποινα, καλησπέρα.

Το κείμενό σου είναι αυτό που αγαπάμε να βλέπουμε από εσένα, σε όποιο είδος κι αν το εντάξεις, με όποια εισαγωγή ή θέμα κι αν το περιορίσεις και με όποια γραφή κι αν το χειριστείς.
Απολαυστικοί χαρακτήρες, απολαυστικότεροι διάλογοι και μία ιστορία που πάντα σε κάνει να θες να μάθεις παραπάνω για τον κόσμο που φτιάχνεις αλλά εσύ ΄πρέπει κάποια στιγμή να το κλείσεις.

Λίγα μικρά παραπονάκια έχω μόνο: Ο ρυθμός νομίζω ότι αυξομειώνεται κάπως απότομα σε αρκετά σημεία. Οι εναλλαγές στην αφήγηση με δυσκόλεψαν λίγο στην αρχή κι άργησα να καταλάβω τη σύνδεση του τέλους με την αρχή. Περίμενα μία διαφορετική επεξήγηση για τα δαιμόνια κι όχι ότι ήταν μία ερωτική απογοήτευση ενός αρχιεπισκόπου. Κι αυτός δεν έχασε την πόλη του; Έπρεπε να καλέσει όλη την Κόλαση και να ξεπαστρέψει τους πάντες;

Κι ο Μίλος, δεν υποψιάστηκε τίποτα; Υπάρχουν μερικά κενά τα οποία σίγουρα μπορούν να καλυφθούν αν το ομογενοποιήσεις λίγο καλύτερα και το τραβήξεις κάπου ή το μικρύνεις κάπου αλλού.
Κατά τα άλλα όμως η γραφή σου είναι αρτιότατη όπως κι τρόπος που χειρίζεσαι εικόνες και περιγραφές.

Μπράβο!

[DinoHajiyorgi]

Μου αρέσει ο τίτλος και η ιστορία, που παραδίδει επάξια το κλίμα του είδους “Conan for hire” όπως θα το αποκαλούσα. Δηλαδή δεν περιμένω κάποια βαρύγδουπη δραματική εξέταση όσων συμβαίνουν, απόλυτο δεκτό να τρώνε και να ερωτοτροπούν περιμένοντας τη νύχτα, με μια πόλη γεμάτη πτώματα γύρω τους. Από τους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες, ο καλύτερος και πιο ζουμερός (για τα δόντια ενός ηθοποιού που θα τον ερμηνεύσει) φυσικά ο Μίλος Καρλ Φέρντιναντ Αντρέας Κίνσκυ βον Βτσίνιτς ουντ Τατώ. Εδώ σε μαλώνω ellgala, καθώς είναι ο μόνος ο οποίος μπαίνεις στον κόπο να μας τον περιγράψεις; Γιατί; Δεν έχω ιδέα με τι μοιάζει ο Ντομπρόμιλ. Ούτε καν αν έχει μουστάκι. Το ίδιο και ο Ίμρε. Τσκ-τσκ-τσκ.

 

«Κάποιος άνοιξε μια πληγή στον κόσμο.» Μου άρεσε η παρομοίωση της «πύλης» του κάτω κόσμου με «πληγή». Καταλαβαίνω η ιστορία που γεννήθηκε στη φαντασία σου ήταν μεγαλύτερη από το όριο λέξεων, πιστεύω όμως ότι ο κακός της ιστορίας, ο Αρχιεπίσκοπος, ήταν πολύ πιο σημαντικός από τις εμφανίσεις που έχει στην ιστορία. Σημαντικά συμβάντα που τον αφορούν περνούν με μια αφηγηματική αναφορά μόνο. Αν είχε μια δυνατότερη παρουσία στο κέντρο της ιστορίας θα με ικανοποιούσε αρκετά ώστε να μην τον έχω ανάγκη για το τέλος. Έτσι το ανοιχτό φινάλε θα λειτουργούσε καλύτερα.

 

Ένα σημείο που δεν κατάλαβα τι έπαιξε ήταν η ξαφνική παρουσία των πολιτών στον καθεδρικό και η μετατροπή τους σε όχλο. Πως βρέθηκαν στο πλευρό των δαιμόνων από τους οποίους μέχρι πριν λίγο έτρεχαν για να τους ξεφύγουν.

[John Ernst]

Elgalla, συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου. 

πλοκή: ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά πολύ tell. Έχεις μπουκώσει το κείμενο με πολλά γεγονότα, σε πολλά σημεία περισσότερο περιγράφεις παρά αφηγείσαι. 

κοσμοπλασία: το γερό χαρτί σου. μου άρεσε η εικόνα του εγκαταλελειμμένου κάστρου, ένιωσα ότι περπατούσα στα καλντερίμια  του, ήρθε στα ρουθούνια μου η μυρωδιά του θανάτου. μπράβο σου. στη συνέχεια η εικόνα της πόλης και του ναού ήταν πολύ καλά δοσμένα.

Γλώσσα: γνωρίζεις ότι μου αρέσει πολύ η γλώσσα σου, πετυχημένες πάντα εκφράσεις, ωραίος λόγος. ένστασή μου οι διάλογοι. αλλού μου θύμισαν υπόθεση αστυνομικού έργου, αλλού δύο αμερικάνους στο κολέγιο που πειράζονται μεταξύ τους. Θέλει λίγη προσαρμογή στο είδος που γράφεις

Δομή: εδώ έχουμε θέμα. το κείμενό σου είναι δομημένο ανορθολογικά. Ένιωσα, όσο το διάβαζα, χαμένος στο χρόνο και τον τόπο. Οι παράγραφοί σου δεν έχουν συνοχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρουσιάζεις χαρακτήρα όχι με την εμφάνισή του, αλλά τρεις παραγράφους παρακάτω. Εγώ κρίνω τα κείμενα με βάση αν μπορώ το βράδυ που θα γυρίσω κουρασμένος από τη δουλειά μου θα με συνεπάρει, θα με κάνει να ξεχάσω την κούρασή μου. Κι εδώ συνέβηκε το αντίθετο. 

Χαρακτήρες: είχα θέμα με τους διαλόγους σου, τόσο που δεν μπόρεσα να σχηματίσω εικόνα για κανένα από τους χαρακτήρες σου. Το ότι χρησιμοποίησες ομοφυλόφιλους ιππότες, είναι σίγουρα σημαντικό στοιχείο, αλλά δύσκολα ξεχώριζα το ρόλο καθενός στην ιστορία.   

Διεκπεραίωση: θεωρώ ότι έκανες την καλύτερη χρήση των στοιχείων της άσκησης. Περίμενα ότι κάποιος θα έβαζε στον τάφο άνδρα και είχα σκοπό να του δώσω τα εύσημα. Επίσης, ο τρόπος που παρουσίασες τους δαίμονες μου άρεσε. 

από ότι κατάλαβες το κείμενό σου με δίχασε. υπήρχαν στοιχεία που μου άρεσαν πολύ, άλλα που δε μου άρεσαν καθόλου. Πιστεύω ότι αν το δουλέψεις θα μας δώσεις ένα εξαιρετικό κείμενο

καλή επιτυχία

[Ιρμάντα]

Λοιπόν, Αταλάντη, εσύ μπορούσες και καλύτερα. Βέβαια σε κάθε περίπτωση έκανες πάρα πολύ καλά που μας έκανες παρέα, ή μάλλον στα παιδιά, και γνωρίζω ότι τόσο πρόφτασες, τόσο έκανες. Στα επιμέρους:

Πλοκή.

Ήρθε στο νου μου Castlevania. Ήρθε στο νου μου το Diablo (εκεί δεν ήταν ο Lazarus, ένας τραγόπαπας που καλούσε δαίμονες ή κάτι τέτοιο;) Γενικά ήθελε κάτι πιο δικό σου. Που ξέρω πως το είχες στο νου σου αλλά δεν το πρόλαβες. Μου άρεσε ο τράγος με τα άρρωστα σκίτσα των Εσταυρωμένων και οι δαιμόνοι που χώνονταν στην εκκλησία. Εκεί θα ήθελα περισσότερο περιγραφή. Κάποια ανίερη τελετουργία ίσως. (Εν τω μεταξύ, διαβάζω τα σχόλιά μου και λέω, θα με περάσουν για τελείως αντίχριστη, και που να ήξεραν.) Και ενώ μου άρεσε η συγκεκριμένη σκηνή κάπου έχασα τη μπάλα, δηλαδή περίμεναν να τελειώσει η λειτουργία για να επιτεθούν; Έπειτα, οι χρόνοι. Ένας χρόνος ολόκληρος; Μα έτσι κι αλλιώς, ερείπιο ήταν η πόλη όταν φτάσανε. Σε κανα μήνα θα είχε ξετιναχτεί, λογικά, με τέτοιους ρυθμούς.

Κοσμοπλασία.

Είπα ήδη ποια μοτίβα μου ήρθαν στο νου. Θέλει στρώσιμο, ξέρεις εσύ, για να γίνει δικό σου.

Χαρακτήρες.

Εδώ, άνισα τα πράγματα. Μου άρεσε ο Μίλος, επειδή αγαπούσε το λαό του. Μου άρεσε ο Ίμρε, είχε μια ζωντάνια. (Και οι διάλογοι καλοί). Μου άρεσε πώς με μικρές πινελιές χτίζεις το ενδιαφέρον του πολεμιστή για τον Μίλος. Αλλά ο ίδιος ο ήρωας, τι να πω. Κάπως διεκπεραιωτικός μου φάνηκε. Βάζει κάτω το κεφάλι και κάνει ό,τι του λες. Επίσης είχα την εντύπωση ότι υπήρχε ένα θέμα με τον πατέρα του. Αυτός αναφέρεται στην αρχή μονάχα και μετά, νομίζω, ξεχνιέται. Ένας χρόνος να σφάζει ο Ντομπρόμιλ τελώνια και δεν κάνει άλλο λόγο για τον πατέρα και τους πιεστικούς δανειστές. Να τον θυμηθεί, έστω να σκεφτεί ότι παραμέλησε να τον νοιαστεί λόγω Μίλος ή κάτι. Δεν είναι υποχρεωτικό δηλαδή να κάνει κάτι, μπορεί απλά, με μία φράση, να μας δείξει ότι τον θυμήθηκε. Έστω να σκεφτεί πόσο θα απογοητευόταν ο πατέρας μου για παράδειγμα.

Γλώσσα.

Καλογραμμένο όπως όσα γράφεις με δυνατό σημείο τους διαλόγους σου.

Διεκπεραίωση.

Αν δικαίωσες τον πρόλογο; Ναι. Αλλά η ιστορία είχε τα θεματάκια της που τα ξέρεις, και θα περιμένω να την δω κανονική και αβίαστη.

Καλή επιτυχία, ευχαριστούμε για τη συμμετοχή!

[Ginger]

Ωραία ιστοριούλα, συμπάθησα πολύ τον υπηρέτη και μου άρεσε αυτό το post apocalyptic της διαλυμμένης πόλης!

Αυτός ο Αρχιεπίσκοπος καλός ανώμαλος, να χαιδεύεται χαλαράα μες τη μέση του ναου 😄, δε βαριέσαι το πολύ πολύ να τον έπαιρνε μάτι κανένα δαιμόνι!

Αλλά κρίμα να πεθαίνουν έτσι οι δύο  πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ο πρωταγωνιστής καλός ήταν μεν, αλλά οι άλλοι δύο έκλεβαν περισσότερο την παράσταση.

Το μόνο σχόλιο, ότι οι διάλογοι μου φάνηκαν σε ένα δυο σημεία λίγο αταίριαστοι με το υπόλοιπο ύφος🙂

[MadnJim]

Αταλάντη, άργησα λίγο αλλά δεν ξέχασα.  

Πριν από οτιδήποτε άλλο δεν αντέχω να μην ρωτήσω, ρητορικά πάντα, τι ακριβώς γούστα εννοείς στον πρόλογό σου ότι έβγαλες γράφοντας την ιστορία. 

Λοιπόν, περίμενα κάτι με βρικόλακες, λυκάνθρωπους, τέρατα γενικότερα, αλλά έμεινα με την όρεξη. Διάβασα για έρωτες, για ερωτικές απογοητεύσεις και εκδικήσεις, για αυνανισμούς με εικόνες του Χριστού, είδα κάποιες ωραίες εικόνες όπως εκείνη με το μάτι, αλλά μέχρι εκεί. Δεν κατάφερα να νιώσω το παραμικρό για κανέναν από τους χαρακτήρες, μπερδεύτηκα κιόλας λιγάκι με τις χρονικές αλλαγές, αλλά απόλαυσα τη γραφή σου για ακόμα μια φορά. Δηλαδή, ειλικρινά, ο τρόπος που γράφεις είναι υπέροχος. Το τι γράφεις είναι σχετικό, αλλά ο τρόπος είναι αδιαμφησβήτητα πανέμορφος. Επίσης, έχουμε ξεκάθαρα καταλάβει διαφορετικά την εισαγωγή, στο σημείο που αναφέρεται στην επιστροφή του πρωταγωνιστή ή όχι στην πόλη του. Εγώ το είδα -κι ακόμα έτσι το βλέπω- ότι η εισαγωγή απαγορεύει την επιστροφή του, στην ιστορία σου επιστρέφει και για μένα αυτό είναι φάουλ. Όμως, πιθανότατα να έχω εγώ καταλάβει λάθος, οπότε άστο καλύτερα μη πάω για μαλλί και βγω σαν τον Μουτσινά.

Σ' ευχαριστώ που έπαιξες τελικά, ανυπομονώ για την επόμενη φορά.  

[elgalla]

Δεν έχω πάρα πολλά να πω, πέρα από το ότι πραγματικά πιέστηκα πολύ με τον χρόνο, ότι υπάρχει άλλη τόση ιστορία που δεν πρόλαβα να γράψω, αλλά θα το κάνω γιατί πέρασα πολύ καλά όσο έγραφα. Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια.

[Roubiliana]

Τελικά ο ήρωας έζησε ή πέθανε; Θα ταν καλό να είχε ένα τέλος η ιστορία. Κ θα ταν μια καλή ευκαιρία να ξαναδούμε τον αρχιεπίσκοπο. Ήταν ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας κ φάνηκε ελάχιστα. 

[elgalla]

Hey, Βιβή. Η αλήθεια είναι πως, όπως είπα, πιέστηκα πολύ με τη συγκεκριμένη ιστορία, δεν πρόλαβα να γράψω όλα όσα είχα στο μυαλό μου και θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω, αλλά - θα είμαι ειλικρινής - δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές μου. Έχω τόσα πολλά πράγματα που τρέχουν παράλληλα, που δυστυχώς αυτό πάει πολύυυυυ στον πάτο. 

[Roubiliana]

Ελααααα, πες μας μόνο αν έζησε ή πέθανε. 😀

[Nick V.]

Αυτό είναι το δεύτερο διήγημά σου που διαβάζω στο σφφ. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα περισσότερα (ίσως γιατί το πρώτο δικό σου που διάβασα, το «Ο Κήπος στο Κέντρο του Ονειρέματος», ήταν κατά τη γνώμη μου εξαιρετικό).
Καταλαβαίνω όμως ότι δεν είχες και πολύ χρόνο στη διάθεσή σου και δεν το ανέπτυξες ή δεν το δούλεψες όπως και όσο θα ήθελες.

Τι δε μου άρεσε;
 

Spoiler

Αν μου επιτρέπεις, θα γίνω λίγο κακούλης (καλοπροαίρετα πάντα).

Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα είναι η πολύ καλή εισαγωγή του John Ernst. Ενώ συνολικά την διαχειρίζεσαι πολύ ωραία, στην αρχή, της ρίχνεις κατά πολύ το ρυθμό (π.χ. σε μένα, η εισαγωγή βγάζει ένα cliffhanger που το σβήνεις με μια συζήτηση σαλονιού).
Την σχέση αρχής-τέλους την υποπτεύτηκα στη μέση του διηγήματος αλλά αυτό ίσως να ήταν και στις προθέσεις σου (δεν με πείραξε πολύ. Ήθελα να δω πως θα το χειριστείς και μπορώ να σου πω ότι το δεύτερο μισό του διηγήματος είναι πολύ πιο δυνατό από το πρώτο. Αν και όλο το διήγημα φωνάζει ότι θέλει να απλωθεί σε περισσότερες λέξεις).
Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του Ντίνου, ο όχλος στο τέλος φαίνεται λίγο ξεκάρφωτος.

Ονόματα:

• Μίλος και Ντομπρόμιλ:
  Στο δικό μου μυαλό, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος. Ντομπρόμιλ=Ντομπρόμιλος=ντόμπρος Μίλος (έχω κι άλλους άλλα ας μείνουμε σ’ αυτόν). Θα ήθελα λίγο διαφορετικά αυτά τα δύο ονόματα, λοιπόν.
• Κίνσκυ:
  Με το που το διάβασα, στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η εικόνα του Κλάους Κίνσκι τον οποίον δεν τον λες και ωραίο (βέβαια, άλλα τα γούστα τα δικά μου και άλλα του Ντομπρόμιλ).

Μερικές φράσεις που πρόσεξα παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε:

• «Ο άντρας φορούσε μια μακριά…»
  Προσωπικά, τέτοιες φράσεις μου θυμίζουν παρουσίαση οίκου μόδας. Νομίζω ότι θα μπορούσες να διαχειριστείς καλύτερα τη συγκεκριμένη περιγραφή.
• «…έκανε ένα απαξιωτικό νεύμα με το χέρι, σαν να έδιωχνε κάποιο ενοχλητικό έντομο…»
  εδώ θα ήθελα κάτι λιγότερο συνηθισμένο/προβλέψιμο. 
• «Δεν ήταν δύσκολο να διαβάσει κανείς τον πρίγκιπα Κίνσκυ»
  Προσωπικά έχω ένα μικρό πρόβλημα με το «να διαβάσει». Μου δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς για τον χαρακτήρα που διαβάζει (πρόβλημά μου, θα μου πεις. Ίσως. Πάντως, νομίζω ότι θα μπορούσες να το πεις λίγο πιο κομψά π.χ. με έναν πιο περιγραφικό τρόπο).