Nienna Posted May 12, 2005 Share Posted May 12, 2005 (edited) Αρχή - ξανά - Ακίνητες οι φλόγες των κεριών μου δείχνουν το δρόμο για τον ουρανό. Κάθομαι χωρίς να μιλώ, γιατί η μουσική λέει όσα θέλω να πω... Νοιώθω να πλησιάζω εκείνη την Ηρεμία που πολλές φορές ανέφερα· 'κείνη που δεν είναι εχθρός της Έντασης, μα απαλό, πουπουλένιο κρεββάτι για να κακομαθαίνει το κορμί της... Οι οιωνοί αυτή τη φορά μελαγχολικά χαμογελούν. Η βροχερή, συννεφιασμένη πόλη δειλά μου γνέφει - καλωσορίζοντας· δε στήθηκε πανηγύρι, μα θέλω να χορέψω κάτι γεμάτο με τη γλυκειά υφή του πόνου της συγκίνησης... Κάτι που να ζωγραφίζει στον άνεμο τη δική μου ερμηνεία περί ευτυχίας: την ομορφιά της εξωτερικής ακινησίας όταν η κίνηση στο εσωτερικό κορυφώνεται... ----- 2003 Edited June 22, 2006 by Nienna Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 12, 2005 Share Posted May 12, 2005 Για μένα η συνέχεια της "Υπενθύμισης"... Το "χάσιμο" μέσα στην ευτυχία που δεν οφείλει την ύπαρξή της σε κάποιο κοσμογονικό φαινόμενο πέραν της ανθρώπινης ύπαρξης...έτσι: "...Για να κακομαθαίνει το κορμί της...όταν η κίνηση στο εσωτερικό κορυφώνεται!" Γλυκό μές την απλότητά του... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lexis Posted May 12, 2005 Share Posted May 12, 2005 Μου άρεσε το ποίημα για την απλότητα και την αφοπλιστική αμεσότηστα του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted May 14, 2005 Share Posted May 14, 2005 Αντηχούν στο κεφάλι μου τα προηγούμενα λόγια, τα Ισιδικά, και τα Λεκτικά (ακόμη και με την λακωνικότητά τους την τόσο έντονη), όταν προσθέτω και κάτι στο δικό μου ύφος: Στο πρώτο δίστιχο ένας αέρας παντοδύναμος στρίβει το κεφάλι, τα μάτια σου πάνω να κοιτάξεις τα σύννεφα και να ψάξεις τον ποιητή (*), ανάμεσα σε ίσιες πάμψηλες στήλες φωτιάς, λεπτές σαν τα κεριά που τις ποτίζουν ζωή... Στο τελευταίο, ο αέρας, κυκλώνας στρυφογυρίζει μέσα σου και χάνεσαι στα σύννεφα της γης και τ' ουρανού! [Ίσις] (Ξέρω πως είναι τελείως tactless αυτό που θα 'πω', αλλά) Γλυκό, όχι σα μέλι, αλλά σαν το Ρακόμελο στην παραλία ενός νησιού, δίπλα στη φωτιά κάτω απ'τ'άστρα... (χμμ... το έσωσα τελικά, ε; ) (* ξέρω ότι είναι ποιήτρια!) Έδωσα τις εικόνες μου, non? Υπέροχο! Οι Μούσες μαζί σου, και μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted May 14, 2005 Author Share Posted May 14, 2005 Ορφέα πότε σου είπα τελευταία φορά πως θέλω να σε πνίξω στις αγκαλίτσες; Ευχαριστώ πολύ για τα πάντα αληθινά σου σχόλια, και για το ότι αφήνεις τον εαυτό σου να νιώσει όταν με διαβάζεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.