Το Πανδοχείο

[ErnestoDoUrden]

Μετά από μία αρκέτα μεγάλη αποχή μου από το forum επιστρέφω δυναμικά με το πρώτο κομμάτι μίας ιστορίας που ξεκίνησα πριν από λίγο καιρο. Περιμένω με αγωνία σχόλια (κυρίως τα αρνητικά είναι τα αγαπημένα μου ). Άντε και καλή μου επάνοδο με χιλιάδες καινούρια post

 

 

Το πανδοχείο

 

Το μόνο που άκουγε ήταν η ανάσα του και τα βήματα του στο χώμα. Περπατούσε πολύ ώρα και είχε αρχίσει να κουράζεται. Ένιωθε την υγρασία στα κόκαλα του. Ο πόνος στα πόδια του είχε αρχίσει να γίνεται πολύ έντονος. Η ομίχλη γύρω του ήταν σχεδόν αδιαπέραστη. Αισθανόταν φοβισμένος, απροστάτευτος μέσα σε αυτήν την λευκή θολούρα. Δεν ήθελε να σταματήσει. Χρειαζόταν κάποιο σημείο για να προσανατολιστεί.

 

Συνέχισε το γρήγορο βηματισμό του περιμένοντας να αλλάξει κάτι γύρω του. Τότε άκουσε κάτι. Από κάποιο σημείο ερχόταν ήχοι από τραγούδια και γέλια. Σταμάτησε να περπατάει και συγκεντρώθηκε προσπαθώντας να βρει την κατεύθυνση από όπου ερχόταν οι ήχοι. Έχοντας πλέον ένα σταθερό σημείο προσανατολισμού ένιωσε να του φεύγει όλη η κούραση. Όσον δυνάμωναν οι ήχοι καθώς πλησίαζε τόσο επιτάχυνε.

 

Τότε σαν να άνοιξε μία κουρτίνα η ομίχλη εξαφανίστηκε από μπροστά του και αντίκρισε έναν καθαρό ουρανό γεμάτο αστέρια, ένα λόφο και πάνω στον λόφο το σημείο προέλευσης της μουσικής.

 

Ήταν ένα τεράστιο ορθογώνιο οικοδόμημα από πέτρα και ξύλο. Στην μία πλευρά ακουμπούσε ένα ακόμα ορθογώνιο κτίσμα αρκετά μικρότερο με μία μεγάλη ξύλινη πόρτα για είσοδο. Το κυρίως κτίσμα είχε τρεις ορόφους, μία σκέπη από ένα απροσδιόριστο κίτρινο υλικό και δύο καπνοδόχους που έβγαζαν μαύρο καπνό. Ο πρώτος όροφος ήταν γεμάτος φωτισμένα παράθυρα. Μπορούσε να διακρίνει ένα μεγάλο χώρο γεμάτο κόσμο. Προφανώς είχαν κάποια γιορτή. Πήρε μία ανάσα και άρχισε να ανεβαίνει το λόφο.

 

Έφτασε έξω από την μοναδική πόρτα του οικοδομήματος και έριξε μία ματιά από το παράθυρο. Κανείς δεν τον είχε προσέξει. Δεν μπορούσε να δει καλά μέσα γιατί δύο μεγάλες πλάτες στηριγμένες πάνω στο παράθυρο του έκρυβαν τη θέα. Μην έχοντας τίποτα άλλο να κάνει έσπρωξε την ξύλινη πόρτα και μπήκε μέσα.

 

Η πόρτα έτριξε καθώς έμπαινε. Αμέσως τον χτύπησε ένα ζεστό ρεύμα αέρα ανακατεμένο με μυρωδιές ψητού κρέατος, αλκοόλ, ιδρώτα και πολλών άλλων απροσδιορίστων οσμών. Μόλις πάτησε το πόδι του μέσα στον κεντρικό χώρο η μουσική σταμάτησε απότομα και περίπου διακόσια άτομα μέσα στην αίθουσα γύρισαν προς το μέρος του.

 

Έμεινε παγωμένος στην είσοδο. Η αίθουσα ήταν τεράστια γεμάτη ξύλινα τραπέζια. Τέσσερις μεγάλοι πολυέλαιοι, με κεριά που έβγαζαν μία ιδιαίτερα λαμπερή φλόγα, κρεμόταν από την οροφή και φώτιζαν τον χώρο. Στην μία πλευρά της αίθουσας καθόταν μία ομάδα ατόμων με περίεργα όργανα και ο υπόλοιπος χώρος ήταν γεμάτος κόσμο είτε όρθιο είτε στα τραπέζια. Το πιο περίεργο κομμάτι όμως ήταν ακριβώς αυτός ο κόσμος.

 

Οι περισσότεροι ήταν υπερβολικά αλλόκοτοι ενώ κάποιοι δεν έμοιαζαν καν άνθρωποι. Όσο καθόταν έτσι ακίνητος μπόρεσε να διακρίνει ένα πλάσμα με φτερά πεταλούδας, ένα κίτρινο τεράστιο πλάσμα με περίεργο δέρμα, ένα σκελετό και ένα πλάσμα με πρόσωπο που θύμιζε δράκο που καθόταν ακριβώς δίπλα του.

 

Πριν προλάβει να πει τίποτα ένας ψήλος, αδύνατος κοκκινομάλλης με πεταχτά αυτιά και μπλε ρούχα, πήδηξε πάνω από ένα μεγάλο πάγκο που ήταν τοποθετημένος κατά μήκος της μίας πλευράς της αίθουσας και ανοίγοντας δρόμο μέσα από τον κόσμο κατευθύνθηκε προς το μέρος του.

 

Όταν έφτασε κοντά του τον κοίταξε και του χαμογέλασε συγκρατημένα. «Γεια σου ξένε. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε επισκέψεις σε αυτό το μικρό καταφύγιο. Θα είχες την ευγένεια να μας πει ποιος είσαι και τι θέλεις εδώ;» του είπε ο κοκκινομάλλης με βραχνή φωνή.

 

Προσπάθησε να σκεφτεί την απάντηση και ένιωσε να ζαλίζεται. Το πόδια του άρχισαν να τρέμουν και ένα συναίσθημα τρόμου τον πλημμύρισε. Το κεφάλι του πονούσε καθώς προσπαθούσε να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις του. Τα μάτια όλων συνέχιζαν να είναι καρφωμένα πάνω του. Με χαμένο ύφος άνοιξε το στόμα του και είπε το μοναδικό πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί.

 

«Δεν ξέρω». Την στιγμή που τελείωνε την φράση του σαν να περίμεναν όλοι αυτή την απάντηση η ένταση στα πρόσωπα όλων αυτών που τον κοιτούσαν διαλύθηκε και ένα κύμα βροντερού γέλιου ξέσπασε μέσα στην αίθουσα. Ο τύπος με τα μπλε ρούχα του χαμογέλασε με συμπάθεια και του πρότεινε το χέρι του. «Καλώς ήρθες σύντροφε στο φτωχικό μας. Μάλλον θα μείνεις αρκετό καιρό οπότε καλά θα κάνεις να μας συμπαθήσεις.». Τον κοίταξε, ενώ το γέλιο μέσα στην αίθουσα είχε αρχίσει να κοπάζει και του έδωσε σαστισμένος το χέρι του.

 

Ο κοκκινομάλλης τράβηξε μία καρέκλα από ένα κοντινό τραπέζι και του πρότεινε να κάτσει. Αμέσως σχηματίστηκε γύρω του ένας κύκλος από άτομα. Έριξε μία φοβισμένη ματιά γύρω του. Σχεδόν όλοι είχαν κάτι περίεργο. Διάφορα χρώματα δέρματος, αλλόκοτα σώματα, κεφάλια με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ένιωθε πολύ περίεργα με όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του.

 

Ο ψηλός με τα πεταχτά αυτιά, ο μοναδικός που του είχε μιλήσει μέχρι τώρα κατάλαβε την ανησυχία του και του χαμογέλασε καλόκαρδα. «Μάλλον είσαι λίγο μπερδεμένος τώρα οπότε καλό θα ήταν να σου εξηγήσω κάποια βασικά. Συγχώρεσε μας για το γέλιο πριν αλλά στην αρχή φοβηθήκαμε μήπως δεν είσαι ένας από εμάς και μετά η αντίδράση σου ήταν πραγματικά πολύ αστεία. Λοιπόν εγώ είμαι ο Μπαζ, ο ανεπίσημος υπεύθυνος αυτού του χώρου. Τα παιδιά θα τα γνωρίσεις σιγά σιγά δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι. Αυτό το «πανδοχείο» θα είναι το σπίτι σου για αρκετό καιρό μάλλον και θα το συνηθίσεις εύκολα. Εμείς πάντως θα σε βοηθήσουμε όσο μπορούμε.».

 

Κοίταξε τον κοκκινομάλλη απορημένος. Δεν μπορούσε να καταλάβει το νόημα όλων αυτών που άκουγε και μια απορία τριγύριζε στο μυαλό του. «Πως βρέθηκα εδώ;» είπε ξεψυχισμένα.

 

«Αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι. Λοιπόν είσαι εδώ γιατί έχεις πεθάνει.» του είπε ο Μπαζ με όση περισσότερη σοβαρότητα μπορούσε.

 

Τα λόγια αυτά τον χτύπησαν σαν κεραυνός. Ένιωσε πάλι να ζαλίζεται. Το κεφάλι του άρχισε να βουίζει. Έκλεισε τα μάτια του. Μία επώδυνη εικόνα του ήρθε στο μυαλό. Ένας στενός δρόμος, βροχή, ένα ψηλός ντυμένος στα μαύρα, ένα πιστόλι, ένα δυνατός κρότος. Άνοιξε τα μάτια του τρομαγμένος. Ένα χέρι γεμάτο λέπια του πρόσφερε μία ξύλινη κούπα. Ήπιε ασυναίσθητα. Η κούπα ήταν γεμάτη με ένα ζεστό υγρό με μία ευχάριστη γλυκιά γεύση που δεν του θύμιζε τίποτα. Ήπιε άλλη μία γουλιά. Ένιωθε σαν να ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν εκείνη την στιγμή. Αισθανόταν το ζεστό υγρό να κυλάει στο σώμα του και το βουητό άρχισε να εξασθενεί. Κοίταξε πάλι γύρω του.

 

«Πάντα βοηθάει ένα ζεστό ποτήρι μακλόρ» άκουσε μία λεπτή φωνή πίσω του. Γύρισε και αντίκρισε έναν κοντό γεμάτο πράσινα λέπια με κεφάλι που θύμιζε ψάρι και πολύ μεγάλα μπλε μάτια. Ο ψαροκέφαλος του χαμογέλασε αδέξια με το μικρό του στόμα. «Είμαι ο Πεκλοράν» είπε σχεδόν φοβισμένα με την λεπτή φωνή του. Του ανταπέδωσε το χαμόγελο και ξαναγύρισε μπροστά.

 

«Λοιπόν τώρα που ξεπέρασες το πρώτο σοκ όλα θα είναι πιο εύκολα», του είπε ο Μπαζ. «Μην σε στεναχωρεί που δεν μπορείς να θυμηθείς ποιος είσαι. Το σοκ του θανάτου είναι μεγάλο αλλά η μνήμη σου θα επανέρχεται σιγά σιγά. Όλοι εδώ μέσα έχουμε βρεθεί στην θέση σου όποτε καταλαβαίνουμε πόσο περίεργα νιώθεις. Αυτό το συναίσθημα όμως θα χαθεί όσο περνάνε οι μέρες. Αυτό το μέρος που βρέθηκες είναι θαυμάσιο γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις».

 

«Ελπίζουμε εσύ να μην είσαι μία δυσάρεστη» ακούστηκε μία βαριά φωνή από κάποιο σημείο μέσα στο πλήθος. Ο κόσμος παραμέρισε και μία μαύρη κινούμενη κάπα εμφανίστηκε. «Αλλά μάλλον αυτό αποκλείεται αν είσαι προσεκτικός και έχεις διάθεση για συνεργασία» είπε η φωνή που ερχόταν μέσα από την κάπα.

 

Κοιτούσε έκπληκτος την μαύρη κάπα προσπαθώντας να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις του και να απαντήσει. «Να σου συστήσω τον Νόβιους. Είναι από του πιο παλιούς εδώ μέσα και είναι πάντα έτσι κακός με τους καινούριους. Άμα τον γνωρίσεις πάντως θα τον συμπαθήσεις πολύ. Λέει τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες από όλους μας. Εγώ είμαι ο Τζακ». Αυτά τα λόγια ήρθαν από την μεριά του σκελετού που στεκόταν δίπλα στον Μπαζ με μία περίεργη άχρωμη φωνή. Ένα αλλόκοτο χαμόγελο ήταν χαραγμένο στο γυμνό κρανίο που είχε ο Τζακ για κεφάλι.

 

Εκείνη την στιγμή καθώς κοιτούσε τον ζωντανό σκελετό ένιωσε φοβερά κουρασμένος. Αισθάνθηκε ότι όλα αυτά ήταν πάρα πολλά για ένα βράδυ. Ήπιε άλλη μία γουλιά από το υγρό που του είχαν προσφέρει.

 

«Μήπως θέλεις να ξεκουραστείς;» τον ρώτησε ο ψαροκέφαλος με συμπάθεια. «Έχεις δίκιο Πεκλοράν»,τον πρόλαβε ο Μπαζ, «νομίζω ότι αρκετά πέρασε ο φίλος μας σήμερα. Λοιπόν ο Κόκκινος, ο υπεύθυνος μας για τα δωμάτια θα σε οδηγήσει σε κάποιο από τα άδεια στους επάνω ορόφους και εγώ θα σου φέρω σε λίγο κάτι να φας. Θα έχουμε πάρα πολύ χρόνο από αύριο για να λύσουμε όλες τις απορίες σου και να γνωρίσεις του καινούριους σου συντρόφους».

 

Αμέσως ο τύπος με το κεφάλι δράκου τον πλησίασε και του πρότεινε να σηκωθεί για να τον οδηγήσει στο δωμάτιο του. Σηκώθηκε αμήχανα, ψιθύρισε ένα ευχαριστώ μέσα από τα δόντια του και ακολούθησε τον Κόκκινο που άνοιγε δρόμο μέσα από τον κόσμο. Καθώς ανέβαιναν τις σκάλες ο υπεύθυνος για τα δωμάτια άρχισε να του μιλάει και να του εξηγεί κάποιες λεπτομέρειες.

 

«Καλώς ήρθες και από εμένα» του είπε με φωνή που του φαινόταν ασυνήθιστα οικεία. «Το δωμάτιο σου έχει σχεδόν οτιδήποτε θα χρειαστείς. Έχει δημιουργηθεί για πλάσματα σαν και εσένα. Στα ντουλάπια θα βρεις καθαρά ρούχα κατάλληλα για τον καιρό εδώ. Τα φως στα κεριά όπως και το νερό στο μπάνιο λειτουργούν αυτόματα με την σκέψη. Θα σου αρέσει πολύ αυτό. Γενικά δεν θα σου πω πολλά καλύτερα κάποια πράγματα να τα ανακαλύψεις μόνος σου.»

 

Όσο μιλούσαν είχαν ήδη ανέβει στον τελευταίο όροφο του κτιρίου και ακολουθούσε τον Κόκκινο μέσα σε μεγάλους ξύλινους διαδρόμους που φωτιζόταν από κεριά στους τοίχους. Ένα παχύ μπλε χαλί ήταν τοποθετημένο στο δάπεδο ενώ παντού γύρω του υπήρχαν ξύλινες πόρτες με ονόματα χαραγμένα. Έφτασαν έξω από μία χωρίς όνομα και σταμάτησαν.

 

«Αυτό είναι» του είπε χαμογελαστά ο δράκος. Το φολιδωτό του σώμα ήταν κόκκινο και τα μπλε μάτια του απέπνεαν γαλήνη και ηρεμία. Άνοιξε την πόρτα, του ευχήθηκε καλή διαμονή και χάθηκε στους διάδρομους.

[distaros]

Μαλάκα Ερνέστο,έγραψες.Ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια...

(spam)Α,το βράδυ Ναυαρίνου...Και ο Βολσούνκιος λέει για Μύτινγκ την Παρασκευή...

[drowvarius]

Σύντροφε μαυροξωτικέ

 

Αν ψάχνεις αρνητική κριτική - από εμένα τουλάχιστον - ατύχησες. Η ιστορία σου μου άρεσε πολύ. Και ως ιδέα αλλά και ως γραφή. Βέβαια δεν εξηγείς και πολλά για τον κόσμο στον οποίο μας έβαλες αλλά αυτά θα βγουν σιγά - σιγά στην πορεία φαντάζομαι. Περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια φίλε μου.

[Nihilio]

Αρκετά καλό και πρέπει να το συνεχίσεις. Μου θύμισε πολύ μια ιστορία από Sandman.

[Orpheus]

Ορφικά Μικροσχόλια:

 

Παράγραφος 4. Η χρήση επιστημονικής ορολογίας πιστεύω διαλύει την ατμόσφαιρα της αφήγησης με τρόπο παρόμοιο μ'αυτόν κατά τον οποίο διαλύεται η ομίχλη σ'αυτήν. Κοινώς, με χαλάει το "ορθογώνιο κτίσμα". Παρομοίως και το "κίτρινο"¨στη σκεπή, αλλά αυτό είναι πολύ πιο προσωπικό [το απροσδιόριστο κίτρινο υλικό δεν μου δίνει αρκετά low-tech εντύπωση για να ταιριάξει με πέτρα και ξύλο]

 

14. "Τα παιδιά θα τα γνωρίσεις σιγά σιγά" εδώ σου έφυγε μια κόμμα "δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι."

 

20. "Αυτό το μέρος που βρέθηκες είναι θαυμάσιο" παρομοίως "γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις»."

 

Γενικώς, λείπουν διάφορα κόμματα [να γιατί έγινε ουδέτερο ], σε διάφορα σημεία. Αλλά αυτό είναι το κύριο παράπονό μου. Θα προτιμούσα τα ονόματα να ήταν λίγο λιγότερο σύγχρονα και η περιγραφή του πανδοχείου λίγο πιο 'εποχής', αλλά παίρνω πίσω το σχόλιό μου για την περιγραφή παραπάνω: φαίνεται ότι το έκανες επίτηδες, οπότε δεν μπορώ να πω τίποτα.

 

Γενικά το συναίσθημα που βγάζει είναι πολύ cosy κι αυτό μ'αρέσει. Μόνο πρόσεχε τη στίξη σου, δεν υπάρχει λόγος να έχουμε μια τεχνικούρα να λέμε , οι τελειομανείς!

 

 

Οι Μούσες μαζί σου,

-Ορφέας

[Balidor]

Πολύ καλή ιδέα, πραγματικά έμεινα άφωνος στο "Επειδή είσαι νεκρός"... τι να πώ !!!

 

Ελπίζω να δούμε κι άλλα τέτοια "κουλά" σου !!!

 

Γουέκ Ντάν !!!!