Ελληνικό setting

[John Ernst]

Επειδή ζητήθηκε, παίρνω εγώ την πρωτοβουλία να κουβεντιάσουμε ένα θέμα που υπάρχουν πολλές και διαφορετικές απόψεις. Λειτουργεί ένα Ελληνικό setting στις ιστορίες φαντασίας ή απλά το αποτέλεσμα θα ήταν ιλαρό και θα προκαλούσε γέλιο; 

[John Ernst]

9 hours ago, Unicron said:

Όχι δεν είναι έτσι. Να φέρω ένα παράδειγμα. Ο μπαρμπα-Θωμάς (όχι αυτός με την καλύβα) που ζει στην Άνω Κρανούλα φτιάχνει το σπιτικό γιδοτύρι του. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αν αύριο το πρωί ξυπνήσει και πει, "Γιατί να μην φτιάξω και παρμεζάνα;" θα είναι σωστό; Είναι δυνατόν να συγκριθεί ένα μούφα τυρί με το αυθεντικό Ιταλικό;

Σε κάποιο άλλο post έγραψες για Ελληνικό επεισόδιο X-Files και πραγματικά παραλίγο να με στείλεις στα επείγοντα (μου λύθηκε ο αφαλός από το γέλιο!) Μεγάλωσα με τα X-Files στον ΑΝΤ1, τα έχω δει πολλές φορές σε επανάληψη και πίστεψέ με την αίσθηση της σειράς δεν μπορεί να την ρεπλικάρει καμία Ελληνική ιστορία. Ακόμα και τα καινούρια επεισόδια της σειράς δεν έχουν το ίδιο feeling με τα πρώτα. Φαντάσου τώρα κάποιον Μήτσο και κάποια Κούλα να κυνηγάνε εξωγήινους στην πλατεία Κολωνακίου! Ή να κατέβει εξωγήινο σκάφος στο Σύνταγμα! Που αν γίνει ποτέ, θα βάλουν στους εξωγήινους φόρο πολυτελείας και φυσικά θα τους ζητήσουν και πόθεν έσχες για το σκάφος! 

Δεν είμαστε εμείς κομπλεξικοί απλά κάποια πράγματα δεν δουλεύουν παντού το ίδιο. Και αυτό ισχύει και αντιστρόφως. Παράδειγμα. Οι Έλληνες ως λαός είναι γλεντζέδες,  χαλάνε λεφτά για διασκέδαση στα μπουζούκια, κάνουν καμάκι κτλ (ή τουλάχιστον αυτά ίσχυαν στα 90s όταν ο ήλιος ήταν πράσινος και φτιάχναμε σαΐτες με πεντοχίλιαρα). Θα μπορούσε λοιπόν να μεταφέρει κάποιος τις ιστορίες του Δόγκανου ή του Ακάλυπτου στα Γερμανικά, σε έναν σοβαρό λαό που δεν έχει ίχνος χιούμορ και φυσικά δε χαλάει λεφτά; Όχι βέβαια!

Επειδή όμως είναι κρίμα να σπαμάρουμε το post της ιστορίας, αν θέλει κάποιος ας ανοίξει καινούριο post για καλύτερη ανταλλαγή απόψεων.

 

Ξεκινάω από τις θέσεις του Unicron πάνω στο θέμα. Θα συμφωνήσω σε μεγάλο μέρος με τις απόψεις του. Ναι, κάθε λαός έχει τη δική του κουλτούρα και τη δική του παράδοση. Είναι μια γραμμή χρόνου που πρέπει να λαμβάνουμε πάντα σοβαρά υπόψιν. Όταν μεταχειρίζεσαι την παράδοση κάποιου λαού, πρέπει να σέβεσαι τα πιστεύω του, τις απόψεις του, το λόγο για τον οποίο έγραψε τη συγκεκριμένη ιστορία. Αν δεν το κάνεις, κινδυνεύεις να γίνεις γελοίος. Προσωπικά, όσο θα έβαζα τα γέλια αν έβλεπα τον Τάσο και την Γκόλφω να τους απαγάγουν οι εξωγήινοι, άλλο τόσο γελάω με τις μεταφορές της αρχαίας μυθολογίας στο Χόλιγουντ.

Είμαστε μια χώρα με πλούσια παράδοση, με πολλές ιστορίες που χάνονται κάπου στο παρελθόν, χιλιάδες χρόνια πριν. Πολλές από αυτές τις ιστορίες είναι μέσα στα πλαίσια του φανταστικού. Έτσι, η πρώτη αναφορά σε ρομπότ υπάρχει στην Ελληνική μυθολογία, βρικόλακες και στοιχειά είναι κομμάτι της λαϊκής τέχνης των Βαλκανίων (από εμάς τα πήρανε), έχουμε πλούσια μυθολογία και καταγράψει και τη μυθολογία άλλων λαών. Πολλά από τα παραμύθια που κυκλοφορούν ανήκουν στην παράδοση των λαών της περιοχής. 

Γιατί σαν χώρα δεν παράγουμε φανταστικό; (για να μην παρεξηγηθώ, το ζήτημα δεν είναι η λογοτεχνία, που έχουμε πλούσια παραγωγή, αλλά κυρίως ο κινηματογράφος, εκεί που αν κάποιος προεξοφλεί ότι το κοινό θα του γυρίσει την πλάτη, δε χαλάει τα εκατοντάδες χιλιάρικα για να το φτιάξει). Γιατί οι Έλληνες δεν είναι σαν κοινό εξοικειωμένοι με το θέμα; Θυμάμαι κάποια φορά που κρατούσα στα χέρια μου βιβλίο ski fi opera σε δημόσιο μέρος, όλοι με κοιτούσαν σαν εξωγήινο! Φταίει ο κόσμος, οι συγγραφείς ή το σύστημα γενικά στην Ελλάδα; Κι εγώ δεν έχω καταλήξει. 

Επειδή δεν έχω την πιο πλήρη εικόνα για όλα αυτά κι επειδή έχω βιώματα από τα λαϊκά κυρίως στρώματα μου ούτε λόγος για φανταστικό (με έθρεψαν μεροκαματιάρηδες άνθρωποι που προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζειν), οπότε μεγάλωσα με το ρεαλισμό στην τέχνη, δε θεωρώ τον εαυτό μου και τον πιο κατάλληλο για να πω γι' αυτά. Εκείνο που θέλω να αναφέρω είναι τις δικές μου προσπάθειες να λειτουργήσει ένα Ελληνικό setting. Δε θα αναφέρω την ιστορία που τρέχει στο διαγωνισμό, ακόμα είναι υπό κρίση, αλλά σε όλες τις άλλες ιστορίες μόχθησα να βγάλω αποτέλεσμα που και σύγχρονο θα ήταν και προσαρμοσμένο στην Ελληνική παράδοση. Πολλές φορές προχωράω τυφλά,  χωρίς αναφορές και συγκεκριμένα αναγνώσματα. Δε θα πω ότι τα έχω καταφέρει στα 100%, αλλά ότι το αποτέλεσμα ταιριάζει εν τέλει στη δική μου αισθητική περισσότερο αν έγραφα ένα κείμενο με setting στην Αμερική ή τη Δ Ευρώπη. (αν και το τελευταίο το έχω κάνει κι ένα χρόνο περιμένω κάποιον να το σχολιάσει!). Θέλω να πω ότι είναι στο δικό μας χέρι να φτιάξουμε ιστορίες που να έχουν το συγκεκριμένο setting και να λειτουργούν. (Γέλιο προκαλεί κάτι που δε λειτουργεί, όχι η επιλογή αυτή καθ' αυτή).

 

[DinoHajiyorgi]

Σε ένα Αμερικάνικο σενάριο οι εξωγήινοι καταλαμβάνουν τη Γη. Τη Γη. Μήπως όλος ο πλανήτης είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες; Δεν είναι η Ιταλία; Το Πακιστάν; Ως άνθρωποι με φαντασία (και ως ένα βαθμό ως καλλιτέχνες) δεν έχουμε την περιέργεια να ψάξουμε, να δούμε πως είναι η κατοχή της Γης στις άλλες χώρες; Στην Ελλάδα; Σε μια χώρα που έκανε αντάρτικο στους Γερμανούς, δεν θα έκανε αντάρτικο στους εξωγήινους; Γιατί να είναι αστείο; Επισημαίνω, όπως έκανα κι αλλού, το πρόβλημα είναι σε αυτόν που γελάει.

Και για να δείξω κάπως την έκταση του προβλήματος, θα πω ότι δυστυχώς σε αυτή τη χώρα διαθέτουμε πολλά παρδαλά κατσίκια. Πχ, όταν οι Αμερικάνοι γυρνάνε γουέστερν τους φαίνονται αστεία; (Μην ξεχνάμε ότι η Αμερική γυρνάει ταινίες για τον δικό της πληθυσμό, άσχετα αν είναι αρεστές παγκοσμίως). Όταν οι Κινέζοι κάνουν ταινίες κουγκ-φου, σαολίν, ιπτάμενους δράκους, ξεκαρδίζονται στα γέλια; Οι Βρετανοί με τον Σέξπιρ ρίχνουν απίστευτη καζούρα; Οκ. Ελλάδα εδώ. Άντε να κάνουμε σήμερα ταινία με φουστανέλα, όπως κάναμε παλιά. Πιστεύετε ότι δεν θα βρεθούν αυτοί που θα το γελάσουν σαν παρδαλά κατσίκια; Κάποτε έκανα έρευνα για να γράψω σενάριο τη ζωή του ρήτορα Δημοσθένη για τηλεοπτική σειρά. Σε όποιον το έλεγα μου απαντούσε "μα δεν θα είναι αστείο;" Όλοι τους ήταν κολλημένοι από κάτι σκετσάκια στους Απαράδεκτους με αρχαία Ελλάδα, με τους χαρακτήρες να φορούν σεντόνια.

Ωραία ρε μάγκες. Όχι εξωγήινους, όχι βρικόλακες, μα ούτε φουστανέλες ή αρχαία Ελλάδα. Ε για τι το σταυρό μου είμαστε εντάξει να βγάλουμε;!! Άστε ξέρω. Τον Χατζηχρήστο να λέει "αμ πως" και τον Βέγγο να τρέχει και να τρώει σφαλιάρες.

Είναι θέμα κόμπλεξ. Είναι θέμα παιδείας.

Θυμάμαι όταν πήγαινα φροντιστήριο να μάθω Αγγλικά. Είχαμε δασκάλους που μας μάθαιναν να λέμε τις λέξεις με τη σωστή αγγλική προφορά. Μόλις όμως ο μαθητής έλεγε τη λέξη σωστά, οι υπόλοιποι μαθητές γελούσαν σε βάρος του. Κομπλαρισμένος ο μαθητής, για να γλυτώσει την καζούρα, γύρναγε το αγγλικό του στο πιο... "ουγκ" και τα μιλούσε όπως ο Αντόνι Κουίν στο Ζορμπά. Λες και μαθαίναμε τα αγγλικά για να τα μιλάμε μεταξύ μας. Και τώρα όλοι ξέρουμε αγγλικά σαν τον Τσίπρα.

Είναι θέμα παιδείας. Οι Έλληνες μπορεί να μην αντιδρούν σαν τους Αμερικάνους στο εξωπραγματικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ελληνικό setting αποκλείεται από την ντόπια φαντασία.

[Mournblade]

Καλημέρα κι από μένα! 

Ενδιαφέρον τόπικ. 

Κατ' αρχάς, ξεκινώντας θέλω να πω το εξής: ασχέτως προτιμήσεων, όλα είναι πιθανά στη ζωή. Οποιαδήποτε ιστορία κι αν γράψει κάποιος, αν το πράξει με συνέπεια, φινέτσα,  ώριμο ύφος, τέχνη και μεράκι θα πείσει. Το θέμα είναι να το κάνει με αίσθηση του ''κινδύνου'' και με γνώμονα τη δυσκολία του εγχειρήματος. Να γνωρίζει και να αποδέχεται το πόσο δύσκολο είναι να επιτύχει τη χρυσή τομή. Η προδιάθεση που έχει κάποιος όταν ξεκινάει να διαβάζει, είναι υψίστης σημασίας. Είναι η αφετηρία, το σημείο που ορίζει την απόσταση που πρέπει να διανύσει ο αναγνώστης ώστε να σε νιώσει.

Σε ένα σχόλιό του ο Νίκος (John Ernst) κάποτε είχε πει αυτό: "στην τέχνη ο συνδυασμός των αντιθέτων είναι το ζητούμενο, μόνο που όταν συγκεντρώνονται πολλές αντιξοότητες  το αποτέλεσμα είναι φτωχό''.

Συμφωνώ απόλυτα. Και αντιθέσεις & αντιξοότητες μπορεί να βρει κανείς μυριάδες στο σκηνικό όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας.

Επομένως, θεωρώ πως όλα γίνονται, όμως επειδή τα ερεθίσματά μας είναι ποικίλα στη σύγχρονη εποχή θα πρέπει να είμαστε ιδαιτέρως προσεκτικοί όταν προσπαθούμε να αναπλάσουμε ένα περιβάλλον γνώριμο όπου το υπερφυσικό δεν έχει θέση και να το παρουσιάσουμε ως κάτι που έχει συνέπεια και αίσθηση αληθοφάνειας. Θέλει προσοχή και ιδιαίτερη μεθοδικότητα όταν εισάγουμε ξένα υπερφυσικά στοιχεία εκεί όπου δεν ανήκουν.

Προσωπικά προτιμώ να γράφω για μέρη εντελώς φανταστικά, ώστε να είμαι ελεύθερος.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω αυτό: Και γιατί να μην επικεντρώνεται το φανταστικό στοιχείο της Ελλάδας σε μύθους του τόπου; Όπως πχ εκείνη την ιστορία που η Αταλάντη είχε γράψει για τη μοίρα, το Κοράκι σε Άλικο Φόντο, τα Πνεύματα κτλ κτλ. Σε αυτές τις περιπτώσεις το σεττινγκ δένει αρμονικά με το υπερφυσικό στοιχείο.

[Ballerond]

Συγνώμη, αλλά δηλώσεις του στυλ "δεν μπορώ να δω την Γκόλφω να τρέχει να κυνηγάει τον εξωγήινο ή τον κυρ Μπάμπη να τον καταδιώκουν λυκάνθρωποι" τις θεωρώ δικαιολογίες και δείχνουν έλλειψη φαντασίας.

Έχουμε κολλήσει τόσα χρόνια ότι η Ελληνική "κουλτούρα" και "παράδοση" είναι μόνο σειρές με ξεπεσμένους έρωτες, γλεντζέδες λεφτάδες και μία Ελληνική επαρχία όπου περνάνε όλη μέρα ρίχνοντας καρπαζιές ο ένας στον άλλον. Οι Ελληνικές ταινίες των δεκαετιών 50-70 αντανακλούσαν μία Ελληνική καθημερινότητα στην οποία υπήρχαν οι μεροκαματιάρηδες, τα μπουζούκια, η μεταπολίτευση, η άνθιση της Ελληνικής βιοτεχνίας κτλ.  Το ότι παίζονται ακόμα στην τηλεόραση αυτές οι ταινίες δεν σημαίνει ότι έχουμε να δείξουμε μόνο αυτό σαν λαός.

Προφανώς κι έχει να κάνει με την παιδεία, όπως είπε ο Ντίνος. Έχει να κάνει με την αντίληψη του μέσου Έλληνα για την παραγωγή λογοτεχνίας/κινηματογράφου/τέχνης στην χώρα μας όπου το μεγαλύτερο ποσοστό αναλώνεται σε επιθεωρήσεις με τον Σεφερλή, τραγικές κομεντί με δυσλειτουργικές οικογένειες (με ηθοποιούς μοντέλα όμως) και σε copy paste βιβλία τα οποία διαβάζονται, στην καλύτερη των περιπτώσεων,  στην παραλία πριν την ταβέρνα με τα καλαμαράκια.

Το να αποφεύγουμε να ρισκάρουμε το Φανταστικό στην Ελληνική καθημερινότητα είναι σαν να επιβεβαιώνουμε όλους τους παραπάνω οι οποίοι νομίζουν ότι ο Αχιλλέας ήταν ίδιος ο Brad Pitt κι έκανε "μαγκιές" στον Έκτορα σαν τον ταξιτζή που μας κόβει τον δρόμο κι ότι ο μύθος των βρικολάκων ξεκίνησε με τον Edward που λαμποκοπάει στην ήλιο σαν την κυρά Σούλα από τα κάτω Πετράλωνα που έριξε 1 κιλό carroten πριν βγει στην παραλία.

Λατρεύω να βλέπω ιστορίες Φανταστικού στην Ελλάδα, είτε επαρχία, είτε πόλη. Λατρεύω να βλέπω προσπάθειες συγγραφέων να βουτήξουν τον μέσο - ή και όχι - Έλληνα σε μία κατάταση στην οποία θα πρέπει να απαρνηθεί αυτά που ήξερε για να επιβιώσει. Το λατρεύω γιατί δείχνει ανθρώπους που θέλουν να σπάσουν ένα κατεστημένο κλαυσίγελου το οποίο είχε απωθήσει τόσα χρόνια άλλους συγγραφείς από το να κάνουν κάτι αντίστοιχο.
Και ποιος σας είπε ότι όλοι οι Αμερικανοί, με το που έβλεπαν εξωγήινους, θα αντιδρούσαν όπως ο Mulder κι η Scully? Έχετε δει καθόλου τον μέσο Αμερικανό που ζει στην Christian zone? (κεντρική και νοτιοδυτική Αμερική); Θα έπαιρνε την τσουγκράνα, θα καβαλούσε το άλογό του, θα φόραγε τις μπότες του και θα πήγαινε να το παίξει John Wayne μασώντας καπνό με το στόμα. 

Ξεκολλήστε από τέτοια όρια και προσπαθήστε να ξεχωρίσετε. Όσο γράφω, θα προτιμάω ΠΑΝΤΑ το Ελληνικό setting γιατί αυτό θέλω να αποδομήσω και να φτιάξω από την αρχή. Χέστηκα για το τι θα έκανε ο Μπραντ από την Νέα Υόρκη αν μία επιδημία με ζόμπι ξεκινούσε στην γειτονιά του.
Θέλω να δω τι θα έκανε η Ελένη, φοιτήτρια Νομικής, από την Κυψέλη αν ξαφνικά έβλεπε τον περιπτερά που της πουλάει κάθε μέρα τα τσιγάρα της, να βούταγε μέσα από το περίπτερο και να την κυνηγάει πάνω στην Φωκίωνος Νέγρη.

[John Ernst]

2 hours ago, John Ernst said:

Προσωπικά, όσο θα έβαζα τα γέλια αν έβλεπα τον Τάσο και την Γκόλφω να τους απαγάγουν οι εξωγήινοι

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως να το δοκιμάσω;

[elgalla]

Α, επίσης, στο Star Trek Discovery υπάρχει χαρακτήρας με ασιατικά χαρακτηριστικά και όνομα Φιλίππα Γεωργίου. Οπότε ούτε οι Αμερικανοί δεν έχουν τέτοια στεγανά, γιατι να έχουμε εμείς; 

[Φάντασμα]

Θα ήθελα και εγώ με την σειρά μου, να προσθέσω το εξής:

Στην ταινία Godzilla (1998), ο γνωστός ηθοποιός Matthew Broderick υποδύεται τον βιολόγο Dr. Niko Tatopoulos.

 

Edited April 24, 2019 by Dreamer

[Mournblade]

Παιδιά, την καλημέρα μου! 

Για μένα είναι απλά τα πράγματα:

«Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».

Οφείλουμε (όλοι μας) να έχουμε ευαισθησία απέναντι στα συναισθήματα και τις πεποιθήσεις των συνανθρώπων μας. 

Πρέπει να μας χαρακτηρίζει η ευγένεια και η θετικότητα απέναντι στις απόψεις των άλλων.

Να σεβόμαστε το έργο τους και την αισθητική τους. Να υπερασπιζόμαστε τη διαφορετικότητα και την ελευθερία έκφρασης.  

Απο εκεί και ύστερα, όλα γίνονται.

 

Υγ: Κι αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του θιγμένο, να σημειώσω απλώς πως κατά την ταπεινή μου άποψη η αναζήτηση των αποδεικτικών στοιχείων οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο που διαιωνίζει καταστάσεις. Όλοι κάπου βασίζονται, στην τελική, για να αντιδρούν καθ' αυτόν τον τρόπο. Η υιοθέτηση κόσμιας συμπεριφοράς, ασχέτως προκλήσεων, θεωρώ πως υποδηλώνει με εμφατικό τρόπο την ποιότητα του χαρακτήρα μας.

 

 

Edited April 25, 2019 by Mournblade

[AlienBill]

Κατ' εμέ δεν υπάρχει πιο σουρεαλιστικό πράγμα από το να γράφει κάποιος ένα κείμενο για μία χώρα στην οποία ούτε έχει πατήσει το πόδι του και όταν του πεις "πώς γνωρίζεις ότι έτσι είναι εκεί;" να σου απαντήσει "έτσι κι αλλιώς θα το διαβάσει Έλληνας".

Γιατί ο Έλληνας να διαβάσει από Έλληνα για μία χώρα που δεν γνωρίζει κανείς από τους δύο (ουσιαστικά εννοώ, όχι μόνο ό,τι έχουν δει σε ταινίες και σειρές).

Ενδεικτικό του σουρεαλισμού αυτού είναι το εξής παράδειγμα. Οι βρυκόλακες είχαν επινοηθεί στην Ελλάδα ως θρύλος πριν καν ανακαλυφθεί η Αμερική. Ωστόσο θεωρούμε φυσιολογικό οι βρυκόλακες να αρμόζουν στο αμερικάνικο setting και μας προκαλεί γέλιο το να μιλούν ελληνικά (;;;?).

Προσωπικά δέχομαι το δυτικότερο σέτινγκ μόνο σε θεματολογίες όπου χρησιμοποιούνται πολύ εξειδικευμένα και σύγχρονα τεχνολογικά μέσα όπως συμβαίνει σε αστυνομικές έρευνες, διεθνή κατασκοπία κλπ.

Και πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη ότι για πολλούς από εμάς, το ελληνικό σέτινγκ δεν αποτελεί καθόλου πρόκληση, αλλά είναι κάτι που βγαίνει ΑΒΙΑΣΤΑ. Οι υπέρμαχοι του αλλοδαπού σέτινγκ θεωρούν ότι ο Έλληνας που τοποθετεί τις ιστορίες του στην Ελλάδα, το κάνει με δυσκολία και υπό μορφή μιας πρόκλησης. Δεν είναι έτσι όμως.

Εδώ έχουμε μια πλούσια παράδοση γεμάτη από θρύλους και μύθους που άπτονται του φανταστικού. Πρόκειται για στοιχεία που στο USA είναι "εισαγόμενα" από την Ευρώπη.

Δεν βρίσκω τον λόγο να είναι οι Αμερικάνοι πιο αρμόδιοι για τη διαχείρισή τους μόνο και μόνο επειδή κάνουν πολλές σειρές και ταινίες με αυτά.

Edited April 25, 2019 by AlienBill

[Unicron]

Παραπάνω έθεσα ένα ερώτημα που όμως δεν απαντήθηκε επί της ουσίας. Αν όντως είναι σωστό να χρησιμοποιούμε Ελληνικό setting σε ιστορίες υπερφυσικού τρόμου και Ε.Φ. τότε γιατί μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει ούτε μία ανάλογη Ελληνική ταινία ή σειρά; Και δεν λέω για σήμερα που τα οικονομικά είναι περιορισμένα. Και στα 90s που το χρήμα έρεε από τις κάνουλες τα ίδιο φαινόμενο είχαμε. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί Έλληνες συγγραφείς που γράφουν τέτοιες ιστορίες όμως κακά τα ψέματα το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα είναι αρκετά περιορισμένο και το στατιστικό δείγμα δεν είναι ασφαλές για συμπεράσματα. Αντιθέτως μια σειρά ή μια ταινία απευθύνεται σε κοινό εκατομμυρίων ανθρώπων και συνεπώς τα δεδομένα θα είναι πιο σαφή. Άρα, για να μην το έχει τολμήσει κανένας μέχρι τώρα κάποιος σοβαρός λόγος θα υπάρχει. Έτσι δεν είναι; Όπως και να το κάνουμε, όσον αφορά στις ταινίες, στην Ελλάδα βλέπουμε μόνο κωμωδίες και Σαπιοκαλιάτικα δράματα. Διάολε, δεν υπάρχουν πια ούτε ταινίες δράσης, όπως αυτές των 70s.

Υ.Γ.: Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου, είχα ζήσει περίπου ένα χρόνο στην Αμερική και έχω βιώσει από πρώτο χέρι την καθημερινότητά τους. Το συναίσθημα είναι πολύ πρωτόγνωρο. Μέσα σε πόλεις και ιδιαίτερα στην επαρχία νιώθεις πως ζεις μέσα σε ταινία.  

[AlienBill]

Unicron αυτό συμβαίνει γιατί στη χώρα μας προτιμούμε τη φθηνή λύση σε ότι αφορά τις ταινίες και τις σειρές. Δεν υπάρχουν κινηματογραφικά στούντιο όπως υπήρχαν στις δεκαετίες του 60 και του 70, αλλά ο εκάστοτε κινηματογραφιστής, με δικά του πενιχρά μέσα, καλείται να κάνει ταινία. (Αντε να πάρει κάποια ψίχουλα από σπόνσορες και από το Κέντρο κινηματογράφου).

Ακόμη κι έτσι όμως, έχουμε κάποια δείγματα όπως "το κακό", "η μέδουσα", "το καταφύγιο 2: Το μονοπάτι του πάγου" (αυτό προβλήθηκε πρώτη φορά πέρισι), Αδάμαστος κλπ.

Ουδεμία σχέση έχουν όλα αυτά με τη λογοτεχνία. Στη λογοτεχνία ο καθένας, ελεύθερα, μπορεί να δημιουργήσει. Δεν περιορίζεται από κάποιο μπάτζετ στα όσα αφηγείται.

Στα λόγια μου ερχόμαστε: Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ έχουν τη δυνατότητα να κάνουν αβέρτα σειρές και ταινίες, δεν σημαίνει ότι είναι λάθος το φανταστικό να τοποθετείται στην Ελλάδα.

Edited April 25, 2019 by AlienBill

[DinoHajiyorgi]

14 minutes ago, Unicron said:

Παραπάνω έθεσα ένα ερώτημα που όμως δεν απαντήθηκε επί της ουσίας. Αν όντως είναι σωστό να χρησιμοποιούμε Ελληνικό setting σε ιστορίες υπερφυσικού τρόμου και Ε.Φ. τότε γιατί μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει ούτε μία ανάλογη Ελληνική ταινία ή σειρά; Και δεν λέω για σήμερα που τα οικονομικά είναι περιορισμένα. Και στα 90s που το χρήμα έρεε από τις κάνουλες τα ίδιο φαινόμενο είχαμε. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί Έλληνες συγγραφείς που γράφουν τέτοιες ιστορίες όμως κακά τα ψέματα το αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα είναι αρκετά περιορισμένο και το στατιστικό δείγμα δεν είναι ασφαλές για συμπεράσματα. Αντιθέτως μια σειρά ή μια ταινία απευθύνεται σε κοινό εκατομμυρίων ανθρώπων και συνεπώς τα δεδομένα θα είναι πιο σαφή. Άρα, για να μην το έχει τολμήσει κανένας μέχρι τώρα κάποιος σοβαρός λόγος θα υπάρχει. Έτσι δεν είναι; Όπως και να το κάνουμε, όσον αφορά στις ταινίες, στην Ελλάδα βλέπουμε μόνο κωμωδίες και Σαπιοκαλιάτικα δράματα. Διάολε, δεν υπάρχουν πια ούτε ταινίες δράσης, όπως αυτές των 70s.

Και γιατί είναι αυτό σημαντικό έτσι ώστε να μου αποτρέπει να γράφω σε ελληνικό setting; Γιατί; Όποιου δεν του αρέσει να μην το διαβάσει. Γράψε όπως νομίζεις, θα γράψω όπως νομίζω και ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του.

Και γιατί ξανά μανά συγχέεις την συγγραφή με τον κινηματογράφο; Μιλάμε για δύο διαφορετικές βιομηχανίες. Δεν θα αναλωθώ εδώ στα γιατί του σινεμά. Εδωπέρα ασχολούμαστε στη συγγραφή (πεζού λόγου, όχι σεναρίου). Αν νομίζεις ότι γράφοντας με τον δικό σου τρόπο, στον κόσμο της συγγραφής, θα κερδίσεις περισσότερους αναγνώστες, τότε βουρ, όρμα και αέρα στα πανιά σου. Μην καίγεσαι για μένα, επιλογή μου να το παλεύω με τον δικό μου τρόπο.

[Unicron]

Νομίζω πως το μέσο που χρησιμοποιείς, είτε είναι χαρτί είτε φιλμ, δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει η ιστορία που διηγείσαι και αν αυτή μπορεί να σταθεί εξίσου καλά σε οποιοδήποτε σκηνικό.

[jjohn]

5 hours ago, Unicron said:

 Υ.Γ.: Κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου, είχα ζήσει περίπου ένα χρόνο στην Αμερική και έχω βιώσει από πρώτο χέρι την καθημερινότητά τους. Το συναίσθημα είναι πολύ πρωτόγνωρο. Μέσα σε πόλεις και ιδιαίτερα στην επαρχία νιώθεις πως ζεις μέσα σε ταινία.  

 

Εγώ προσωπικά προτιμώ πάντως να ζω στην  Ελλάδα (και ας μην ζω βέβαια, αλλά το υπόσχομαι θα επιστρέψω!!!), όπου κάθε της γωνιά μυρίζει  παράδοση   (που λέει και ο αναμφίβολλα αξιότερος εμού Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος) παρά σε ένα ψεύτικο χολιγουντιανό σέττινγκ.

Ας τα εξετάσουμε αναλυτικά τα τρία είδη:

1. ΕΦ: Οκ, και εμένα μου φαίνεται λίγο παράδοξο το ΕΦ σε Ελληνικό σέττινγκ, γιατί  "λεφτά υπάρχουν δεν...", αλλά αν η ιστορία είναι καλή, ε, κλάιν δε πα  να 'ναι τοποθετημένη και στο Κωλοκοτρωνίτσι. Εξάλλου  μου φαίνεται περισσότερο αστείο να μου απαγάγουν έναν μέσο Αμερικάνο αιμομίκτη Ρέντνεκ, απ' την Γκόλφω

2. Τρόμου: Σόρρυ κιόλας, αλλά έχουμε τόσους μύθους/παραδόσεις/θρύλους που αν δεν μπορείς να σκεφτείς εσύ ιστορία σε Ελληνικό σέττινγκ, μάλλον φταίει η έμπνευση σου και όχι κάτι άλλο (εγώ κάποτε έγραψα μέχρι και Βυζαντινό χόρρορ -άπατο πήγε (και καλά έκανε θα πω τώρα) )

3. Φαντασία:  Παρομοίως. 

Και γενικά επειδή μας μάθανε σε έναν τρόπο σκέψης που λέει ότι Ελληνικό setting =  χαχα  δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε κολλημένοι σε αυτόν λες και λόγος Θεού  (και αυτό είναι κάτι που ως ερευνητής θα πρέπει να το γνωρίζεις ο ίδιος,  εδώ εγώ που  είμαι νεούδι  και έχω αρχίσει να το συναντώ μπροστά μου)

---

Επίσης γιατί ξένο σέττινγκ σημαίνει  απαραίτητα αμερική;  

[Starbuck]

Καλησπέρα κι από μένα. 
Να πω την αλήθεια μου βρίσκω μια τρομερή πρόκληση και ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον στο να γράψω σάι φάι με ελληνικό φόντο. 
Το πρόβλημα της Ελλάδας, και είναι πρόβλημα σε όλα, είναι το κόμπλεξ που κουβαλάμε σαν λαός. 
Δυστυχώς χτίσαμε μια ταυτότητα σε σχέση με το πώς οι άλλοι μας όρισαν (αυτοί οι φιλέλληνες, που μεγάλωσαν στα παλάτζο και στα αναγεννησιακά διαβάζοντας πλάτωνα και αριστοτέλη, χωρίς να φταίνε φυσικά οι άνθρωποι). Αυτοί, λοιπόν, οι άλλοι οραματίστηκαν μια Ελλάδα όπως την διάβασαν και όπως την φαντάστηκαν χωρίς φυσικά να αναλογιστούν ότι εμείς εδώ όταν γίναμε κράτος δεν μιλούσαμε καλά καλά τα ελληνικά και παίζαμε κλαρίνα στα πανηγύρια (και μάλιστα πολύ ωραία κλαρίνα-θα σας ανεβάσω αύριο γιατί σήμερα δεν τα βρίσκω). 
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είμαστε σαν τα κομπλεξικά παιδιά που προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονέων τους. Και έτσι εξηγείται και όλο αυτό το χαχα με το ελληνικό σέτινγκ το οποίο, θεωρώ, περιέχει μια φοβερή σειρά τοπίων που μπορεί να τροφοδοτήσει με πολύ δυνατά σκηνικά μια οποιαδήποτε ιστορία φαντασίας. Μάλιστα οι μυθολογίες και οι θρησκείες των λαών έχουν άμεση σχέση με τα τοπία του τόπου τους. Νομίζω λοιπόν ότι εμείς γελάμε γιατί ακριβώς έχουμε αποκοπεί από τον τόπο μας. Και δεν είναι αυτό κάποια εθνικίζουσα φανφάρα (επουδενί!). Κάθε τόπος περιέχει ένα δικό του μοναδικό δέος. Εμείς, απλώς, δεν γνωρίζουμε το δικό μας. 

[Solonor]

2019 και ακόμα συζητούμε τα ίδια και τα ίδια. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχουν βγει ένα κάρο βιβλίο σε ελληνικό setting. Τρόμου, φαντασίας, επιστημονικής φαντασίας. Αρκετά μάλιστα διηγήματα με ελληνικό setting έχουν δημοσιευτεί σε επαγγελματικά περιοδικά του εξωτερικού. Ένα κέρδισε και σημαντικό βραβείο του χώρου. 

Το ελληνικό setting δεν αποτελεί καν πρόκληση, είναι κάτι δοκιμασμένο, που δουλεύει. Δεν είναι  θέμα γούστου ή άποψης ή συζήτησης (το τι αρέσει στον καθένα είναι άλλο). Το να σου φαίνεται παράξενο το ελληνικό setting είναι θέμα άγνοιας και ασχετοσύνης. Το να σου φαίνεται παράξενο το ελληνικό setting στο sff.gr, όμως, προσωπικά με ξεπερνάει.

[Starbuck]

19 minutes ago, Solonor said:

2019 και ακόμα συζητούμε τα ίδια και τα ίδια. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια έχουν βγει ένα κάρο βιβλίο σε ελληνικό setting. Τρόμου, φαντασίας, επιστημονικής φαντασίας. Αρκετά μάλιστα διηγήματα με ελληνικό setting έχουν δημοσιευτεί σε επαγγελματικά περιοδικά του εξωτερικού. Ένα κέρδισε και σημαντικό βραβείο του χώρου. 

Το ελληνικό setting δεν αποτελεί καν πρόκληση, είναι κάτι δοκιμασμένο, που δουλεύει. Δεν είναι  θέμα γούστου ή άποψης ή συζήτησης (το τι αρέσει στον καθένα είναι άλλο). Το να σου φαίνεται παράξενο το ελληνικό setting είναι θέμα άγνοιας και ασχετοσύνης. Το να σου φαίνεται παράξενο το ελληνικό setting στο sff.gr, όμως, προσωπικά με ξεπερνάει.

Κυρίως ζήτημα συνήθειας νομίζω και εξοικείωσης είναι. Για μένα πχ που τώρα άρχισα να κινητοποιούμαι πιο σοβαρά σε σχέση μ' αυτό που αγαπώ να κάνω, και να ψάχνομαι και με καινούρια πράματα, αυτή η κουβέντα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα. Και προτιμώ αυτό που ξέρει κάποιος παραπάνω να το μοιραστεί από το να κράζει αααα γιατί συζητάτε ακόμα τετοιααα έλεος είστε άσχετοι και αδαείς. Λίγη ευγένεια δεν έβλαψε ποτέ. 

[MadnJim]

32 minutes ago, Solonor said:

 Το να σου φαίνεται παράξενο το ελληνικό setting είναι θέμα άγνοιας και ασχετοσύνης.

Όπως είπα ήδη και παραπάνω, εμένα μου φαίνεται παράξενο σε κάποιες περιπτώσεις, άρα σύμφωνα με αυτό είμαι άσχετος και τελώ υπό πλήρη άγνοια (το περιβόητο "προσωπικό γούστο", που παρεμπιπτόντως δεν αφορά κανέναν για να μπορεί να το κρίνει και μάλιστα χαρακτηρίζοντας στο όριο της προσβολής, άγνωστες λέξεις).

Σ' ευχαριστώ, φίλε μου, μην ανησυχείς, έχω πολύ χιούμορ για να μην το δω προσβλητικά. Κάθε ευχή από καρδιάς για καλή Ανάσταση.

[Ballerond]

Εβελίνα, το πρόβλημα δεν είναι η κουβέντα αυτή καθεαυτή, αλλά αυτός που την ξεκινάει. Είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα, το ίδιο μοτίβο από τον ίδιο άνθρωπο που δεν δέχεται καμία άλλα άποψη πάρα μόνο τη δική του.

Μην παρεξηγείς τον Solonor, από κοντά είναι πολύ πιο γλυκούλης 😛

[Mournblade]

😁😁Ώπα, ώπα, μισό, κάτι γίνεται εδώ, κάτι καίγεται, και δεν είναι ο Γαϊτάνος!

 

Υγ: Βρε παιδιά, είναι απλά τα πράγματα. Ο καθένας γραφεί & διαβάζει ό, τι γουστάρει και δεν χρειάζεται να προβάλει τις θέσεις του πάνω στον άλλο. Μια κοινότητα είμαστε. Απο διαφορετικές προσωπικότητες και με διαφορετικές απόψεις ο καθένας.Ομόνοια και αλληλεγγύη να έχουμε, ώστε το κάθε έργο να φτάσει στους αναγνώστες που μπορεί να αγγίξει.

 

[Solonor]

Επίσης, από πότε δε χωράει κρίση στο γούστο; Δικαίωμά σου να γουστάρεις Λάμψη και  Καλημέρα ζωή (τυχαία παραδείγματα) και δικαίωμά μου να βγάλω τα συμπεράσματά μου. 

[DinoHajiyorgi]

 

[Unicron]

9 minutes ago, DinoHajiyorgi said:

 

 

Independence Day από τα Lidl!!! 

[Mictantecutli]

Αν μου επιτρέψετε, θα πω κι εγώ την γνώμη μου, ως αναγνώστης που είμαι. Το να μην αρέσει σε κάποιον το Ελληνικό στοιχείο στο Φανταστικό, είναι θεμιτό. Το να το θεωρεί γελοίο όμως, είναι εντελώς...γελοίο. Είναι δυστυχώς η κλασική νοοτροπία του νεοέλληνα. Οτιδήποτε Ελληνικό το κράζουμε. Όπως και ό'τι συμβαίνει στην Ελλάδα για παράδειγμα, για κάποιον λόγο συμβαίνει "μόνο στην Ελλάδα" και είμαστε οι χειρότεροι και μπλα μπλα μπλα. Λαλάκης ο εισαγόμενος μία φάση. Το να φτιάχνουν οι Αμερικάνοι ταινίες με τους γελαδάρηδές τους, είναι γαμώ. Το να κάνουμε εμείς ταινία με τσολιάδες, είναι γελοίο(άλλο ένα παράδειγμα). Η Ελλάδα έχει τόσο πλούσια ιστορία και μυθολογία που το γελοίο είναι να ΜΗΝ την χρησιμοποιούμε(εσείς οι συγγραφείς δηλαδή) στο Φανταστικό. Αν την μυθολογία μας την είχαν οι Αμερικάνοι, θα είχαν βγει ΧΙΛΙΑΔΕΣ βιβλία και ταινίες βασισμένες εκεί.
Και για ταινίες πες οκ. Έχουν και τα λεφτά για να κάνουν ότι θέλουν, ενώ εμείς είμαστε άφραγκοι, οπότε λογικό να μην κάνουμε. Για βιβλία δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το εκμεταλλεύονται περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς. Ότι λαογραφικό έχω διαβάσει με Ελληνικό στοιχείο το λάτρεψα. Με 1-2 εξαιρέσεις που ήταν απλά καλό.