Dig Your Own Hole

[cir calvin]

Όνομα Συγγραφέα: Cir Calvin
Είδος: Τρόμος, Συμβολισμός
Βία; Ναι (λίγη)
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 1409
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Πρώτη μου ανάρτηση, για καιρό stalk-αρα την εξαιρετική σας κοινότητα. Όποιος έχει όρεξη ας μου πει αν του άρεσε ή όχι.

 

Νομίζω η πρώτη φορά που το παρατήρησα ήταν στην αλάνα έξω από το σπίτι μου. Τότε μου φάνηκε αστείο, μια μικρή λεπτομέρεια της καθημερινότητας που σβήστηκε από το μυαλό μου. Ένα μικρο παιδί, ένα αγοράκι πέντε - το πολύ έξι ετών με τη μητέρα του. Το αγοράκι να σκάβει με τα χέρια του το ξερό χώμα της αλάνας. Όχι με κάποιο από αυτά τα πλαστικά παιδικά φτυαράκια ή κάποιο ξύλο, αλλά με τα χέρια του. Η μητέρα του μίλαγε έντονα στο κινητό της και περπατούσε αμήχανα κάνοντας κύκλους τριγύρω του. Για μια στιγμή σταμάτησε και πρόσεξε τα γεμάτα χώμα χέρια του παιδιού. Τα ρούχα του που είχαν λερωθεί. Τα γόνατά του. Δεν το είχε πάρει χαμπάρι; Του φώναξε να τελειώνει με το σκάψιμο και τις χαζομάρες και το τράβηξε από το μπλουζάκι. Αλλά για μια στιγμή, μόνο για μια στιγμή κοντοστάθηκε και ακούμπησε το χώμα, τη μικρή τρύπα που είχε ανοίξει το παιδί. Σαν ένα διερευνητικό άγγιγμα. Και μετά πήρε το παιδί της έφυγε.

Τριάντα επτά. Χωρισμένος εδώ και πέντε χρόνια, ανεργος εδώ και τρία, κατάθλιψη εδώ και δύο. Φωτορεπόρτερ σε εφημερίδα. Πρώην φωτορεπόρτερ σε εφημερίδα. Ο συνδυασμός ανεργίας και κατάθλιψης είναι εξαιρετικός. Ιδιαίτερα όταν η μοναδική πηγή εσόδων σου είναι η ευτυχία των άλλων. Μια αρπαχτή σε κάνα γάμο, σε βαφτίσια, κάτι χαζές φωτογραφίσεις για βιογραφικά. Τι κάνω τώρα; Που ακριβώς βρίσκομαι; Έχεις αρκετό χρόνο να το σκεφτείς. Μετά από ένα σημείο μαθαίνεις στην ανεργία, μαθαίνεις στην απραξία. Κάθεσαι και χαζεύεις την τηλεόραση. Δεν ακούς και δεν προσέχεις. Χαζεύεις. Δεν υπάρχει καλύτερη λέξη να το περιγράψεις. Απλά βρίσκεται εκεί και εσύ απέναντί της, το εκτελεστικό απόσπασμα. Και βλέπεις τις εικόνες να περνάνε απέναντί σου, καθρεφτίσματα μιας ζωής που δεν μπορείς να αγγίξεις επειδή είσαι ή αισθάνεσαι άχρηστος. Δεν έχω καταλήξει ακόμα για το αν είμαι ή αισθάνομαι άχρηστος.

Ηθοποιοί, τραγουδιστές, διάσημοι, μοντέλα, πολιτικοί. Τα top trends. Τι είναι ιν και τι όχι. Εκεί ήταν η δεύτερη φορά που το πρόσεξα. Ήταν εκεί, στην τηλεόραση, μια μικρή λεπτομέρεια. Το έπιασε το μάτι του φωτογράφου ή η παράνοια μου;

Η νέα γυμναστική μόδα που έχει συνεπάρει τον κόσμο. Μια χαζή είδηση σε ένα πρωινάδικο. Ένα βίντεο με μερικούς πιτσιρικάδες να έχουν πάρει φτυάρια και να σκάβουν. “Συνδυάζεις τη γυμναστική με το σκάψιμο” είπε ο ένας και όλοι γέλασαν. Δεν ήταν καν αστείο. Αλλά μάλλον αυτό πρέπει να κάνεις όταν είσαι στην τιβί. Να γελάς. Οι πιτσιρικάδες συνέχισαν το σκάψιμο ενώ η παρουσιάστρια σχολίαζε την είδηση. Τα λόγια της ήταν ήδη θόρυβος μέσα στο μυαλό μου. Είχα αποσπαστεί εντελώς στις σκέψεις μου και αδιαφορούσα για τα υπόλοιπα. Η νέα μόδα που έχει συνεπάρει τον κόσμο. Δεν έβγαζε νόημα. Ήταν σαν να έβλεπα μια παρωδία της πραγματικότητας, όπως όταν κοιτάς κάτι γνώριμο και ξαφνικά σου φαίνεται ξένο, στρεβλό. Πως γίνεται να είναι μόδα; Ποιοί και γιατί κάθονται και σκάβουν αντί να κάνουν γυμναστική; Και γιατί να είναι κάτι που αξίζει την προβολή στην τηλεόραση;

Μέσα σε λίγες εβδομάδες είχα απάντηση για τα ερωτήματά μου. Αυτή η χαζομάρα γιγαντώθηκε. Έγινε μόδα. Τουλάχιστον για την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Μουδιασμένος μέσα στις σκέψεις μου έβλεπα διάσημους και άσημους να φτυαριζουν κήπους, χωράφια, παραλίες. Vlogger και youtubers να ανεβάζουν ακατάπαυστα βίντεο με συμβουλές. Παρωδίες, τραγούδια, άρθρα, διαφημίσεις, μια ολόκληρη βιομηχανία άνθισε πάνω σε αυτό το φαινόμενο. Και εγώ να απορώ. Τίποτα από αυτά δε μου έκανε καμία εντύπωση. Άλλο ένα τρεντ που θα περάσει. Άλλη μια εφήμερη χαζομάρα. Έκανα λάθος.

Δεν ήταν τρεντ. Ήταν viral. Επιδημία. Πολύ γρήγορα το φαινόμενο γιγαντώθηκε. Και δεν μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο στα μέσα. Ήταν κάτι άλλο. Κάτι ανησυχητικό. Το έβλεπες παντού γύρω σου. Χώματα, λακουβίτσες. Ο γείτονάς μου με την οικογένειά του να σκάβουν κάθε απόγευμα μέχρι εξαντλήσεως να έχουν μετατρέψει την μικρή αυλή τους σε εργοτάξιο. Υπήρχαν αναφορές για ανθρώπους που παράτησαν τη δουλειά τους για να σκάβουν. Folie à deux. Ίσως μαζική υστερία ίσως τρέλα, ίσως ένας ιός. Έμοιαζε να συμβαίνει σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα. Μήπως υπερέβαλλα; Μήπως η δική μου απάθεια με έκανε υπερευαίσθητο και αρνητικό σε όλα; Και τι να κάνω; Να ακολουθήσω το ρεύμα και να αρχίσω να σκάβω; Ήταν παρανοϊκό. Δεν έβγαζε νόημα. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα το παιδάκι, τη μητέρα του, την αντίδρασή της.

Μέσα σε μια εβδομάδα ο κόσμος κατέρρευσε. Όχι από πόλεμο, φωτιές, πλημμύρες ή καταστροφές. Ούτε από βιομηχανικό ατύχημα, πυρηνική καταστροφή ή λιώσιμο των πάγων. Ο πλανήτης, η ανθρωπότητα κατέρρευσε από μια ιδέα που καρφώθηκε στο μυαλό μας. Όπου και να κοιτάξεις τριγύρω σου άνθρωποι να σκάβουν. Με χέρια, με εργαλεία. Υπήρξαν μια σειρά από αναφορές στις ειδήσεις για επιστήμονες, ψυχολόγους, γιατρούς, να προσπαθούν να το εξηγήσουν, να βρουν κάποια άκρη για αυτή τη μανία αλλά ήταν ήδη αργά. Τους έβλεπες ιδρωμένους, παγωμένους να προσπαθούν να αντισταθούν στην ιδέα. Την ίδια μέρα σταμάτησε η τηλεόραση. Το ίδιο βράδυ ο ηλεκτρισμός. Έπρεπε να φύγω. Έπρεπε να πάω κάπου αλλού, μακριά από όλους. Να πάρω το αυτοκίνητο και να εξαφανιστώ. Οι γείτονές μου χτύπαγαν συνέχεια την πόρτα ουρλιάζοντας να τους βοηθήσω. Δεν έτρωγαν, δεν έπιναν, μόνο έσκαβαν. Λερωμένοι, ματωμένα χέρια. Δε θύμιζαν σε τίποτα τους ανθρώπους που ήταν μέχρι πριν από μερικές μέρες.

Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά ο ύπνος δεν ερχόταν. Στο μυαλό μου ένα απέραντο κενό παγωμένου φόβου. Το επόμενο πρωί πήρα μερικά μπουκάλια νερό, μερικά τρόφιμα που βρήκα στο σπίτι και έφυγα. Οι δρόμοι άδειοι. Έρημοι. Μερικά αυτοκίνητα παρατημένα αριστερά και δεξιά. Και δίπλα τους άνθρωποι να σκάβουν. Πάτησα γκάζι. Ήθελα να ξεφύγω. Να εξαφανιστώ. Να αποφύγω τη μόλυνση. Την ίδια ιδέα φαίνεται ότι είχαν και άλλοι. Μόνο που ίσως να ήταν η λάθος ιδέα. 

Είδα ανθρώπινα καραβάνια, λερωμένα σώματα από χώμα και ιδρώτα να περπατάνε άβουλα. Χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας. Όποια στροφή, όποιο δρόμο και να έπαιρνα δεν μπορούσα να τους αποφύγω. Ήταν παντού. Ο καθένας τους είχε όνειρα, ελπίδες σκέψη, οικογένεια και φίλους, τώρα όλα είχαν εξαφανιστεί, διαγραφεί από μια ιδέα. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να σκάβουν. Αδιαφορούσαν για το σώμα τους, αδιαφορούσαν για εμένα. Κάθε λίγο και λιγάκι έπεφταν στα τέσσερα και έσκαβαν. Με ματωμένα χέρια. Να ουρλιάζουν από πόνο και να συνεχίζουν. 

Συνέχισα τον δρόμο. Στο μυαλό μου ήταν τα τσιγάρα. Είχαν μείνει μόνο δύο στο πακέτο. Αν αυτό ήταν το τέλος του κόσμου θα έμενα χωρίς τσιγάρα. Αποφάσισα να καπνίσω το ένα. Παρατήρησα τον καπνό του τσιγάρου καθώς έπαιζε με τον ήλιο  Οχι. Λάθος  Στο βάθος της εθνικής οδού ο ήλιος έδυε μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης. Ένιωσα το αίμα να φεύγει από το κεφάλι μου, χέρια και πόδια να μουδιάζουν. Τότε το κατάλαβα. 

Δεν έφευγα μακριά από τον κίνδυνο αλλά πήγαινα κοντά του.. Δεν ήταν επιλογή μου. Κάτι με πίεζε, με έσπρωχνε προς αυτόν. Προς το τέλος. Τη δύση. Και τότε, πλησιάζοντας αργά με το αμάξι είδα την αιτία της σκόνης. 

Μια τεράστια τρύπα στο έδαφος, πάνω από πέντε χιλιόμετρα διάμετρος. Σαν αντίστροφο βουνό. Εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι να σκάβουν. Σκόνη και μια μυρωδιά θανάτου. Άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι. Να σκάβουν με τα χέρια. Όσοι αντέχουν ακόμα. Όσοι δεν άντεξαν, όσοι δεν τα κατάφεραν είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Σαν μυρμήγκια που φτιάχνουν τη φωλιά τους, μια αφύσικη μηχανή καταστροφής να ανοιγει μια πληγή στην επιφάνεια του πλανήτη. 

Το ένιωσα σαν ένα κύμα που με παρέσερνε, ένας όγκος νερού που με τραβούσε βαθιά στο βυθό. Έπρεπε να μπω μέσα. Έπρεπε να φτάσω στο τέλος. Άρχισα την κατάβαση. Κανένας δε μου έδινε σημασία. Όλοι ήθελαν να πλατύνουν και να βαθύνουν την τρύπα. Λίγο βαθύτερα κάποιοι είχαν ανάψει φωτιές. Ανθρώπινα σώματα στην πυρά να φωτίζουν το έκτρωμα. Εγώ όμως δεν ένιωθα τίποτα. Όλα τα συναισθήματα μου όλες οι σκέψεις μου είχαν εξαφανιστεί. Το μόνο που έμενε ήταν η περιέργεια. Τι υπάρχει στο τέλος. 

Καθώς πλησίαζα όλο και πιο βαθιά οι άνθρωποι λιγόστευαν. Το σκοτάδι μεγάλωνε. Το φως από τις φωτιές ήταν ισχνό. Μόνος οδηγός μου ο, μόνη συντροφιά ο λυσσασμένος θόρυβος των ουρλιαχτών και του σκαψίματος. Και εγώ να απομακρύνομαι από τον ίδιο μου τον εαυτό, από το Είναι μου, τις σκέψεις, την προσωπικότητά μου. Κάθε τι που με έκανε αυτό που είμαι να σβήνει, να διαγράφεται από μια αδιαφορία.

Έφτασα στο τέλος. Ήταν η είσοδος μιας μικρής σπηλιάς. Βουλωμένη με χώμα και πέτρες. Αυτό ήταν; Αυτό είναι το τέλος; Άναψα το τελευταίο τσιγάρο και άρχισα το σκάψιμο. Οτιδήποτε είναι κρυμμένο μέσα στη σπηλιά, θεός ή δαίμονας ή ίσως απολύτως τίποτα, είχε αρκετή δύναμη να μας επηρεάσει όλους. Να βάλει μια ιδέα μέσα στο μυαλό μας. Να μας κάνει να αυτοκαταστραφούμε κανοντας το πιο απλό και χαζό πράγμα στον κόσμο: σκάβοντας. Η περιέργεια σκότωσε τον άνθρωπο. Και είμαι περίεργος να δω τι θα συναντήσω.
 

[Cassandra Gotha]

Καλή αρχή, Cir Calvin!

Το διήγημα μου άρεσε. Πιο πολύ μου άρεσε η ιδέα του, τη βρίσκω εξαιρετική, πολύ δυνατή, πολύ τρομακτική με τη φαινομενική της απλότητα.

Η πρώτη μου αντίδραση, όμως, όταν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, ήταν "Όου, κάτσε, αυτό εδώ θέλει χιλιάδες λέξεις!". Πραγματικά, επειδή το θέμα της γλώσσας, της γραφής, της ροής, του ρυθμού, (όλα) το έχεις, δεν θα σταθώ σε τίποτ' άλλο, παρά μόνο σ' αυτό: μόλις διάβασα μία σύντομη καταγραφή της ιδέας.

Εδώ έχουμε έναν χαρακτήρα δυνατό, με πολλά προβλήματα (ανεργία, μοναξιά, κατάθλιψη) που τον κάνουν να θέλει να τα παρατήσει και να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Σωστά; Τέλεια!

Η ιδέα σου να το υλοποιήσεις αυτό, είναι καταπληκτική, αλλά χρειάζεται πολλή διαδρομή για να αναπτυχθεί. (Θέλω πολύ να το διαβάσω, το λέω ειλικρινά, και όχι μόνο: είμαι ενθουσιασμένη). 

Αυτή τη φράση είναι όλο το ζουμί (που πρέπει να προσέξεις, αν αποφασίσεις να το ξαναγράψεις, μεγαλύτερο) :

Quote

Μέσα σε μια εβδομάδα ο κόσμος κατέρρευσε.

Εννοείς η κοινωνία των ανθρώπων; Επειδή όλοι έσκαβαν; Και ποια κοινωνία; Η πολιτισμένη; Μήπως, επιτέλους, οι πρωτόγονες κοινωνίες έμειναν στην ησυχία τους; Ή, μήπως εννοείς ότι κατέρρευσε ο πλανήτης, το οικοσύστημα, γιατί οι άνθρωποι έσκαβαν με γεωτρύπανα παντού, ή απλά επειδή ο σκαφτικός τους ζήλος ήταν τέτοιος που έφαγε δέντρα και ρίζες και δάση ολόκληρα;

Επίσης, πρέπει να προσέξεις πολύ την αναγκαιότητα της χρήσης εργαλείων, αν μιλάμε για οικολογική καταστροφή. Χωρίς μηχανήματα δεν θα μπορούσαν να σκάβουν από ένα βάθος και κάτω, χώρια που θα είχαμε μαζικούς θανάτους από εξάντληση ή και ατυχήματα, αν έσκαβαν με τα χέρια, τσάπες, κασμάδες κλπ. Αν μιλάς, όμως, μόνο για ανθρώπινη καταστροφή, τότε θα πρέπει να κοιτάξεις την αληθοφάνεια της Μεγάλης Τρύπας. Διάλεξε τι θέλεις: να πεθάνουν όλοι από το σκάψιμο, ή ν' ανοίξει η γη και να καταπιεί τον ήρωά σου;

Κοίτα κι αυτά (αν δεν το 'χεις κάνει ήδη) :

 

Καλή συνέχεια, ελπίζω να ήμουν κατανοητή και να βοήθησα λίγο, αν όχι, εδώ είμαστε για κουβεντούλα.

[cir calvin]

Ευχαριστώ πολύ @Cassandra Gotha για τα καλά σου λόγια! Guilty as charged. Ναι, είναι η καταγραφή μιας ιδέας. Σκοπέυω να το επεκτείνω. Χωρίς να κάνω spoiler, η αρχική ιδέα ήταν για μια "τρύπα στο νερό". Η ιστορία ναι μεν προσπαθεί να είναι τρόμου αλλά επί της ουσίας είναι μια κωμική ιδέα: το να αφιερώνεις τη ζωή σου στο να κάνεις μια τρύπα στο νερό (το άλλαξα στο χώμα γιατί ήταν too obvious).
Θελώ να δω το feedback για το αν αξίζει να επεκταθεί σε κάτι μεγαλύτερο μιας και δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν ο αναγνώστης θα το έβλεπε αγχωτικό, ενδιαφέρον, τρομακτικό ή αστείο (λόγω του concept).

Ευχαριστώ για το link στην ανάρτηση! Θα βοηθήσει σίγουρα!

[MadnJim]

Πολύ ωραία η ιδέα σου, φίλε μου! Επιτέλους μια Αποκάλυψη πρωτότυπη, χωρίς ζόμπι, κομήτες, ιούς και λοιπά πολυμασημένα. Ναι ρε φίλε, Αποκάλυψη για μια μόδα, για κάτι που κάποιος κάπου το ξεκίνησε κι όλοι ακολούθησαν χωρίς να ξέρουν το γιατί, χωρίς λόγο, απλώς επειδή το κάνουν όλοι, επειδή το λένε στο ίντερνετ, επειδή αυτό είναι το "ιν". Δεν είναι καθόλου κωμικό, αν και θα μπορούσε εύκολα να γίνει, είναι καραμπινάτος τρόμος. Συμφωνώ απόλυτα με την Άννα πιο πάνω, αυτό μπορεί άνετα να γίνει κάτι πολύ μεγαλύτερο και πρέπει να το κάνεις. 

Περίπου άσχετο, αλλά κατά μία έννοια και με λίγο στρώσιμο θα μπορούσε άνετα να παίξει και στον διαγωνισμό που τρέχει τώρα. 

Α! Οπωσδήποτε βρες κάποιον τίτλο όμως.  

Edited September 18, 2019 by MadnJim

[cir calvin]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια @MadnJim
Ο τίτλος είναι Dig Your Own Hole, λίγο από Chemical Brothers αλλά κυρίως το νόημα της έκφρασης.

Για τον διαγωνισμό δεν ξέρω πως λειτουργεί. Θέλησα να μην είναι ξεκάθαρο αν είναι ένα τρεντ ή κάτι παραφυσικό γιατί δεν έχει και τόσο σημασία. Το σκάψιμο είναι οποιαδήποτε δραστηριότητα μας εξαναγκάζει το σύνολο να ακολουθήσουμε. Και μερικές φορές το κάνουμε από την αρχή έως το τέλος της ζωής μας χωρίς να το σκεφτόμαστε. 

Στην προηγούμενη μου δουλειά ήταν και κάτι που το είχα ακούσει. Να λένε δηλαδή: άντε να πέσει κανα μπετό, να σκάψουμε καμιά τρύπα να βγει το μεροκάματο.

[MadnJim]

1 hour ago, cir calvin said:

Ο τίτλος είναι Dig Your Own Hole, 

Ναι, το ξέρω, μπορεί να μην το έβαλες στην αρχή του κειμένου, αλλά είναι ο τίτλος του τόπικ. Έχεις δίκιο όμως, δεν το είπα σωστά. Εννοούσα πως, κατά τη γνώμη μου, ίσως να ήταν καλύτερα αν έβρισκες έναν τίτλο ελληνικό αφού το κείμενο είναι στα ελληνικά. Για μένα το "Dig your own hole" είναι ωραίος και ταιριαστός τίτλος αν και το κείμενο ήταν στα αγγλικά. Ίσως η μετάφρασή του να βόλευε, κάτι σαν "Σκάψε τον λάκκο σου" ας πούμε. Μικροπαραξενιές και λεπτομέρειες, αλλά ειδικά αυτή η λεπτομέρεια, ο τίτλος, είναι πολύ σημαντική γιατί είναι αυτό που τραβάει πρώτο την προσοχή του υποψήφιου αναγνώστη.  

[buteto]

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλεις να καυτηριάσεις με αυτή την ιστορία πάντως μου θυμίζει την "Μύτη" του  Νικολάι Γκόγκολ. Ο συγγραφέας θέλοντας να καυτηριάσει θέματα της εποχής του δημιουργεί μια απίστευτη ιστορία. Ο Ιβάν Γιάκοβλεβιτς, ο μπαρμπέρης, ντύθηκε, κάθισε στο τραπέζι, ψιλόκοψε το κρεμμύδι του, το αλάτισε κι έκοψε στα δυό το ψωμί. Και τα ‘χασε. Γιατί μέσα στην ψίχα του ψωμιού κάτι ξεχώριζε μαλακό και άσπρο: μιά μύτη! Και μάλιστα μια μύτη γνωστή! Η φρίκη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.. Ένας ανώτερος υπάλληλος ξυπνάει χωρίς μύτη, μια μύτη κυκλοφορεί στους δρόμους της Πετρούπολης, παίρνει άμαξα, κάνει τις βόλτες της, πιάνει κουβέντα με τους άλλους, επιδεικνύει μάλιστα και έναν αλαζονικό χαρακτήρα... Αναρωτιέσαι συνεχώς που το πάει ο συγγραφέας; 

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι διεγείρει έντονα το ενδιαφέρον. και αυτό δεν είναι κάτι εύκολο.

 

 

[cir calvin]

@MadnJim Έχεις απόλυτο δίκιο για τον τίτλο, καθόλου μικροπαραξενιά. Και ανοίγει και μια συζήτηση για το πως π.χ αγγλικές εκφράσεις μπορούν να αποδωθούν στα ελληνικά (ή τις αντίστοιχες ελληνικές).

@buteto ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ναι! Ο Γκογκολ είναι απίστευτος. Τι ήθελα να καυτηριάσω. Βασικά είμαι στην περίοδο μετά τ καλοκαίρι που δυσανεκτώ με την επιστροφή στη δουλειά. Και χάνεις λίγο το νόημα της ζωής με την απότομη μετάβαση.

Οπότε μια βασική λογική πίσω από την ιστορία είναι: σκάψιμο=δουλειά ή οποιαδήποτε δραστηριότητα που δε μας αρέσει και μας επιβάλλεται. Ο ήρωας δεν είμαι εγώ αλλά βασίζεται πάνω σε άλλα πρόσωπα. Είναι mix τριών διαφορετικών ανθρώπων.

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια! Σχετικά τώρα με τις επιρροές είναι (γι αυτή την ιστορία) οι μικρές ιστορίες των Ray Bradbury και Paul Tremblay καθώς και οι χιουμοριστικές του Neil Gaiman. Η ιστορία αυτή άρχισε σαν κωμική (θα ήταν τρύπα στο νερό αντί για το έδαφος) αλλά αποφάσισα να την κάνω λίγο πιο σοβαρή. 

[Mesmer]

Γεια κι από μένα.

Γενικά, θα συμφωνήσω με τους από πάνω πως η ιδέα είναι ωραία, πρωτότυπη και δουλεύει άψογα. Μου άρεσε πολύ η πρώτη σκηνή με την μαμά και το παιδί στην αλάνα αφήνει ένα περίεργο συναίσθημα πως κάτι αλλόκοτο συνέβη εκεί, χωρίς να μπορείς να το προσδιορίσεις. Η συνέχεια είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και αφήνεσαι να σε παρασύρει αυτή η τρέλα που επικρατεί τριγύρω.

Σ' αυτό που δεν συμφωνώ είναι στο αν θα πρέπει να μεγαλώσει η ιστορία. Όσο κι αν μου άρεσε και να θέλω να δω κι άλλα πράγματα απ' αυτό το συμβάν, για μένα το μέγεθος είναι ικανοποιητικό. Σίγουρα θα μπορούσε να μεγαλώσει ακόμη λίγο, ίσως μια-δυο σκηνές παραπάνω, σαν την πρώτη στην αλάνα, ή μια-δυο παραπάνω ματιές στην τρέλα του κόσμου. Αλλά όχι κάτι παραπάνω από αυτά. Ο λόγος είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας σου είναι αυτό το weird feeling που σου αφήνει. Αν προσπαθήσεις να την μεγαλώσεις, να δώσεις περισσότερες εξηγήσεις, να γίνεις πιο technical που λέμε και στο χωριό μου, τότε κινδυνεύεις να χάσεις αυτό το συναίσθημα. Και μιας και η ιστορία σου είναι συμβολική, πιστεύω πως δεν αξίζει να θυσιάσεις το weirdness.

Καλωσόρισες. Ελπίζω να δούμε κι άλλες τέτοιες ιστορίες από σένα.

[cir calvin]

@Mesmer Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ένας από τους λόγους που το πόσταρα είναι ακριβώς αυτό: η έκταση. Είμαι πολύ κακός σε αυτόν τον τομέα. Γι αυτό και το feedback είναι απαραίτητο για να δω τα λάθη μου με μια άλλη οπτική.

Το weirdness είναι πάντα ωραίο. Έχω γράψει μια ιστορία για μια εταιρία πυραμίδα, σαν αυτές με τα καλλυντικά, συμπληρώματα διατροφής κλπ. Σε αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν μπει για τα καλά στην λογική της πυραμίδας και πρήζουν φίλους και οικογένεια να συμμετέχουν, εκεί υπάρχει πολύ weirdness. Σαν παραθρησκευτική οργάνωση. 

Η το weirdness του να σε ακολουθεί κάποιος, η να πιστεύεις ότι σε ακολουθεί κάποιος ή πράγματα που θυμάσαι μόνο εσύ και κανένας άλλος. Τα βρίσκω πιο προσιτά και ενδιαφέροντα από ένα τέρας ή φάντασμα π.χ.