ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ...

[Βασίλης]

Όνομα Συγγραφέα: Βασίλης
Είδος ποιήματος: Κοινωνικό - πολιτικό - σατιρικό
Αριθμός Στίχων: Δεν τους μέτρησα 
Σχόλια: Το κατέβασε η κούτρα μου αυθόρμητα πριν λίγα χρόνια όταν οι αραβικοί λαοί άρχισαν να ξεσηκώνονται...

 

ΑΡΑΒΩΝ  ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

Όλοι οι αραβικοί λαοί, σήκωσαν μπαϊράκι,

κι εκεί που πίναν ήσυχοι την μόκα με κα'ι'μάκι,

βγήκαν στους δρόμους έξαλλοι, ωρύονται φωνάζουν,

και με τις κυβερνήσεις τους, άρχισαν να τα βάζουν

 

Σε Αλγερία, Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία,

φωνάζει, ξεσηκώθηκε, ο κόσμος με μανία.

Χρόνια στην καταπίεση, διώχνουν τους αρχηγούς τους,

ξυλοφορτώνουν άγρια, όλους τους υπουργούς τους.

 

Βγάλαν αυτοί τα άρματα, τα όπλα τα κανόνια,

μ' αυτά που καταπίεζαν, τον κόσμο τόσα χρόνια,

κι αντί να βγει ένας απ αυτούς, στον κόσμο να μιλήσει,

έστειλαν ένοπλο στρατό, να τους πυροβολήσει.

 

Πυροβολούσαν τον λαό, φρικτή αιματοχυσία,

δεν γίνεται επανάσταση, χωρίς καμιά θυσία.

Μα τις θυσίες δυστυχώς, μόνο ο λαός τις κάνει,

δεν είδα κυβερνητικό, ζωή ποτέ να χάνει.

 

Μα οι φαντάροι κιότεψαν, να ρίξουν στα αδέλφια,

μόνο και μόνο των κακών, να κάνουνε τα κέφια.

Αλλάξανε παράταξη, πήγανε με το πλήθος,

γιατί αλλιώς δεν τίθεται, δημοκρατίας λίθος.

 

Εικόνες αποτρόπαιες, σ όλη την οικουμένη,

έδειχνε η τηλεόραση, μα τι να περιμένει,

κανείς από έθνη δυτικά, με τους λαούς χορτάτους,

πως γίνεται να ενδιαφερθούν, για τους πολλούς θανάτους;

 

Για όλα τα εγκλήματα, όλες τις εκτελέσεις,

που βλέπουν απ' το σπίτι τους, με τις πολλές ανέσεις,

σαν βλέπουνε τους νηστικούς, νεκρούς να πέφτουν κάτω,

νοιώθουν συμπόνια γι αυτούς, κι…αδειάζουνε το πιάτο!

 

Και με γεμάτη την κοιλιά, δεν σκέφτονται τους άλλους,

όπου καταπιέζονται, συχνά απ’ τους μεγάλους.

Η μόνη τους η έγνοια, είναι αν θα μπορέσουν,

να πάνε στην δεξίωση, τι…ρούχο να φορέσουν!

 

Οι άρχοντες οι δυτικοί, τίποτε δεν σκαμπάζουν.

Στέλνουν τηλεγραφήματα, όπου καταδικάζουν,

τάχα μου αυτά που γίνονται, φωνάζουν δημοσίως,

όμως για το συμφέρον τους, δουλεύουν υπογείως..

 

Ποιος νοιάζεται αν όλοι αυτοί, έχουνε δικαιώματα,

ποιον ενδιαφέρει οι δρόμοι πια, αν γέμισαν με πτώματα,

το μέγα το κριτήριο, αν θα τους βοηθήσουν,

είναι η πιθανότητα, που έχουν να πλουτίσουν.

 

Θέμα δεν είναι τον λαό, να τόνε δικαιώσουν,

θέμα είναι τι αντάλλαγμα, έχουνε να τους δώσουν.

Αν έχουνε πετρέλαιο, ουράνιο, λιγνίτη,

για να του τον εκλέψουνε, μπροστά από την μύτη.

 

Κι αν τά 'χουνε όλα αυτά, κι αν όλα αυτά τους τάξουν,

τότε την καταπίεση, τρέχουν για να πατάξουν.

Προβάλουν δικαιώματα, ανθρώπινα και άλλα,

βάζουν επιχειρήματα, τεράστια, μεγάλα.

 

Βάζουν μπροστά τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ και τα όπλα,

ξέρουν αυτοί, τα κάνανε, κι άλλη φορά τα κόλπα.

Για να γλυτώσουν τον λαό, το πρόσχημα το ξέρουν,

και στέλνουν πλοία και στρατό, για να το καταφέρουν.

 

Κι αν εκθρονίσουν τελικά, τον τύραννο και πέσει,

βάζουν δικό τους άνθρωπο, σ’ αυτήν εδώ την θέση.

Αρχίζει η εκμετάλλευση, και η λεηλασία,

και ξεζουμίζουν τον λαό, χωρίς ασυδοσία..

 

Αν τό 'ξεραν οι άμοιροι, οι φτωχοεπαναστάτες,

θα τους επαίρναν προ πολλού, έστω με τις…ντομάτες.

Μα όταν φεύγει ο καπνός, από το κανονίδι,

καταλαβαίνουν τελικά, πως χάσαν το παιχνίδι..