Συνέντευξη με τον Μιχάλη Δαγκλή

[Nargathrod]

Η συνέντευξη δόθηκε στα πλαίσια της 55η συνάντησης της λέσχης ανάγνωσης φανταστικού όπου συζητήθηκε με τον Μιχάλη Δαγκλή το βιβλίο Αγαλήνευτα Βάθη. 

 

Nargathrod: Καλησπέρα Μιχάλη, καλώς όρισες στη λέσχη ανάγνωσης φανταστικού του sff.gr. Τι σε έκανε να μπεις στη διαδικασία να γράψεις  πέντε ιστορίες από  πέντε διαφορετικούς τόπους και ποιο ήταν το έναυσμα;

Μιχάλης Δαγκλής:  Καταρχάς κάποιες από τις ιστορίες τις είχα γράψει πριν πολλά χρόνια. Από εκεί ήταν ουσιαστικά η αρχή, κάπου στα μέσα του 2000 περίπου. Ήμουνα και είμαι φανατικός αναγνώστης της λογοτεχνίας τρόμου και στα 90s οι ελληνικές εκδόσεις κυκλοφορούσαν συνέχεια ιστορίες, υπήρχε αφθονία. Οπότε στα μέσα περίπου του 2000 παρατήρησα ότι εγκαταλείφθηκε λίγο το είδος. Στραφήκανε κυρίως προς το αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο μεσουρανεί ακόμα, είναι κάτι σαν βασιλιάς, αλλά και στο teenager fantasy. Ήταν σαν να μετουσιώσανε τον τρόμο σε σκοτεινό εφηβικό ρομάντζο. Χωρίς να είναι απαραίτητα κακό αυτό, απλά δεν ήταν αυτό που συνήθιζα να διαβάζω εγώ. Μου δημιουργήθηκε σαν ανάγκη να δοκιμάσω να γράψω και εγώ τις ιστορίες που είχα στο μυαλό μου. Είχα μπει και στο site, στο sff.gr, είχα δει και τα παιδιά που είχαν ανεβάσει τις ιστορίες τους και μου άρεσε πολύ. Είπα να το προσπαθήσω. Είχα γράψει μια-δυο ιστορίες που είχαν θετική ανταπόκριση και το έβαλα σαν σκοπό, σαν όνειρο μου, να γράψω και εγώ ένα βιβλίο και να το εκδώσω όπως και να χει, έστω και με αυτοέκδοση. Οπότε πρόσθεσα κάποιες άλλες ιστορίες, πήρα και αυτές που είχα γράψει, τις εμπλούτισα λίγο και τις έφτιαξα...

Nargathrod: Κάποια είναι στο sff .gr δηλαδή;

Μ.Δ.: Είναι η τελευταία ιστορία του βιβλίου, το Μια Κρυμμένη Αλήθεια που διαδραματίζεται στον Πειραιά. Οπότε τις μάζεψα όλες και μετά αναζήτησα εκδοτικό οίκο. Είχα την τύχη να τις εκδώσει η Ωκεανίδα. Οπότε είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό. Από εκεί και πέρα έχω και κάποια άλλα στο μυαλό μου. Έχω γράψει το πρώτο μου μυθιστόρημα, το 'Η τελευταία Νύχτα Της Αδέρας'. Υπήρχε και μια άλλη ιστορία που θα έμπαινε στα Αγαλήνευτα Βάθη, θα ήταν έξι κανονικά, αλλά απορρίφθηκε από τον εκδοτικό οίκο γιατί είχε κάποιες σκηνές ακραίας βίας που δεν ταίριαζαν στο ύφος της εκδοτικής, ήταν λίγο too much...

Ιρμάντα: Ε, και αυτές που μπήκαν δεν πάνε πίσω. 

Μ.Δ.: Αυτή όμως ήταν λίγο περισσότερο... είχε να κάνει με ζώα και υπήρχαν κάποιες σκηνές που ήταν λίγο πιο τραβηγμένες, τουλάχιστον για την συγκεκριμένη εκδοτική. Αλλά μπήκε στην επόμενη συλλογή που ετοίμασα, στο Ζωώδες ‘Ενστικτο. Είναι σαν δίδυμο αδερφάκι της πρώτης μου συλλογής. Αποτελείται από τρεις μεγάλες ιστορίες. Τώρα αυτό που είπες, ότι όλες οι ιστορίες μου εξελίσσονται μες στην Ελλάδα, αυτό ήθελα εξαρχής να το κάνω γιατί θεωρώ στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολύ πλούσιο υλικό σε δοξασίες και θρύλους από το οποίο μπορούμε να αντλήσουμε υλικό και να φτιάξουμε μια πολύ ωραία ιστορία. Για παράδειγμα, ας πούμε, μπορείς να πάρεις τις παραδόσεις του Νικόλαου Πολίτη, να τις ανοίξεις σε μια οποιαδήποτε σελίδα στην τύχη, να βάλεις το δάχτυλό σου στο κείμενο που θα πέσει και να έχεις έτοιμη μια ιστορία που θα αποτελεί το έναυσμα. Οπότε επειδή υπάρχει αυτό το πλούσιο υλικό και επειδή θεωρώ ότι ακόμα και τώρα στο 2019 υπάρχουν αυτές οι παραδόσεις μέσα μας από τους παππούδες μας - νομίζω όλοι ξέρουμε δυο τρεις ιστορίες τρόμου ή αστικούς θρύλους - οπότε νομίζω ότι ο Έλληνας αναγνώστης θα ταυτιστεί λίγο περισσότερο με αυτό το πράγμα και θα του κάνει λίγο περισσότερο σε σχέση πχ με ένα ξένο που δεν είναι τόσο εξοικειωμένος. Οπότε ναι, ήθελα αυτό το ελληνικό στοιχείο να υπάρχει γιατί έχω μεγαλώσει με αυτό, το γνωρίζω, θεωρώ ότι είναι πολύτιμο και πολύ τρομακτικό, και μάλιστα όλες αυτές οι ιστορίες που λέγονταν, και λέγονται ακόμα, δεν έχουν να κάνουν σχεδόν τίποτα με κάτι θετικό. Ακόμα και οι νεράιδες στην πλειοψηφία τους θέλουν το κακό σου, είναι τρομακτικά πλάσματα, υπήρχε αυτό στις διηγήσεις. Ή αυτά που μας λέγανε σαν παιδιά ότι θα έρθει ο μπαμπούλας το βράδυ αν δεν κοιμηθείς γρήγορα ή πως αν δεν φας το φαΐ σου θα έρθει (λέγανε στο χωριό μου) η γριά Χρύσα από το βουνό και θα σε φάει. Όλα αυτά για τα παιδιά είναι πολύ τρομακτικά. Λέγανε στο χωριό μου πως αν βγεις μετά τις 12 λίγο έξω από τα όρια του χωριού βγαίνει μια γριά και σε αρπάζει, και πως δεν πρέπει να περάσεις από αυτό το σημείο. Όλα αυτά με γαλουχήσανε, μεγάλωσα με αυτά, τα θεωρώ πολύ ωραία, πολύ ωραίο τρόμο και το ήθελα σαν την πρώτη μου δουλειά. Επίσης ήθελα κάποιες από τις ιστορίες, αν όχι όλες-κάποιες, να έχουν μία θεματική από πίσω όπως η πρώτη ιστορία, η ομότιτλη, έχει να κάνει με την ύβρη του ανθρώπου και την απληστία και την τιμωρία που επέρχεται μετά. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μια ιστορία που δεν έχει θεματική είναι κακή. Η τελευταία ιστορία του βιβλίου που διαδραματίζεται στον Πειραιά δεν έχει κάποιο δίδαγμα από πίσω. Θεωρώ πως μια ιστορία τρόμου μπορεί να σε παίρνει και να σε οδηγεί στο ταξίδι της μέχρι το τέλος, δίχως κάποιο βαρύγδουπο μήνυμα στο βάθος. Απλά προσωπικά, μου άρεσει να υπάρχει και μια θεματική από πίσω, όσο μπορώ να βρω σε κάποιες ιστορίες. Η Νύχτα των Νεογνών πχ, στα Καλάβρυτα, ήθελα να έχει σχέση με την πατρότητα ή μάλλον με το μεταίχμιο της πατρότητας, κάποιος που είναι έτοιμος να γίνει πατέρας.

Ιρμάντα.: Εγώ θα ήθελα να σου αναφέρω αυτό που είπα και στα παιδιά. Καταρχάς θέλω να σε ρωτήσω, υπάρχουν Έλληνες συγγραφείς που να θεωρείς πως υπηρετούν το φολκλόρ, αυτό το είδος που δείχνει να σου αρέσει και να σε εμπνέει, υπάρχει κάποιος που κατά κάποιο τρόπο να έχει αποτελέσει έμπνευση σου;

Μ.Δ.: Έχω δει με μεγάλη μου χαρά τα τελευταία χρόνια πως έχουν βγει κάποιοι εκδοτικοί οίκοι που δίνουν το βήμα σε νέους συγγραφείς οι οποίοι δίνουν τα διηγήματα τους και είναι φολκλόρ τρόμου. Αυτό μόνο καλό είναι για τους λάτρεις του είδους. Δεν τα έχω διαβάσει όλα, μου λείπουν πολλά. Πάντως μου άρεσε πολύ Η Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας. Επίσης έχω επηρεαστεί, αν και δεν είναι διηγήματα, από τις παραδόσεις του Νικόλαου Πολίτη. Από τα τελευταία βιβλία που έχω διαβάσει είναι το Στοιχειωμένο Λαγκάδι, που μου άρεσε αρκετά.

Ιρμάντα.: Είχαμε διαβάσει τον Γιάννη Θωμαδάκη στη λέσχη ανάγνωσης .

Μ.Δ.: Και αυτό το είδος μου αρέσει πολύ. Επίσης του Βασίλη Γιαννάκη το Η Νύχτα που Έβρεξε Μαχαίρια, όπως και του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη τις Δοξασίες. Τον ακολουθούσα και από το facebook γιατί μου άρεσαν πολύ οι δοξασίες που σκαρφιζόταν και ο τρόπος που τις απέδιδε. Πιο πολύ όμως είμαι επηρεασμένος από την λογοτεχνία τρόμου, όπως και από το σινεμά.

Nargathrod :  Παρατηρήσαμε όλοι ότι έχεις επηρεαστεί πολύ από το σινεμά. Ταινίες των 80s. Δηλαδή είδαμε κάποια κλισέ τα οποία αλλού τα χρησιμοποίησες με σωστό τρόπο, αλλού ήσουν λίγο υπερβολικός. Πες μας τι σκέφτεσαι όταν κάποιος σου λέει ελληνικό ή ξένο κινηματογράφο; Πώς τον χρησιμοποίησες στο έργο;

Μ.Δ.: Ξένο κινηματογράφο κυρίως, έχω μεγαλώσει με τις ταινίες του Carpenter, με όλα τα κλασσικά, τις λαβκραφτικές ταινίες, οι οποίες δεν είναι όλες καλές αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιες. Λατρεύω το σινεμά της δεκαετίας του 80’, με τον Carpenter να είναι ο αγαπημένος μου. Επίσης οι πρώτες ταινίες του James Cameron, πχ το Terminator που το θεωρώ ταινία τρόμου και όχι επιστημονικής φαντασίας...

Nargathrod:  Γίνεται και τα δύο.

Μ.Δ.: Ναι, προφανώς και γίνεται και είναι ωραίο όταν συμβαίνει.

Ιρμάντα: όπως και το πρώτο Alien.

Μ.Δ: Και το Alien και το Predator και όλα αυτά, αγαπώ τα κυνηγητά και τις καταδιώξεις και το γεγονός ότι ο κακός δεν πεθαίνει πολύ εύκολα. Ότι εκεί που νομίζεις ότι τον έφαγες, επανέρχεται με κάποιο τρόπο.

Nargathrod: Αυτό το είχα διαβάσει σε μία κριτική ταινίας, ότι το θέμα σε μια ταινία θρίλερ ο κακός να είναι αρκετά καλοφτιαγμένος. Να μην πεθαίνει εύκολα, να μην νικιέται εύκολα... 

Ιρμάντα: Και να έχει προσωπικότητα...

deadend: Επειδή είναι κακός να μην τον κάνουν προσχηματικό.

Μ.Δ.: Και θέλω να αποπνέει αυτή την αίσθηση, ότι δεν μπορείς να τον νικήσεις, ότι είναι αήττητος με κάποιο τρόπο, και πως θα σε πιάσει και πρέπει να κάνες κάτι για αυτό, ή να τρέξεις ή να βρεις κάποιο τρόπο να το αναστρέψεις αυτό. Υπάρχουν στοιχεία από αυτό στα Αγαλήνευτα Βάθη, ειδικά στην τελευταία ιστορία που διαδραματίζεται στον Πειραιά. Προσπάθησα να παρατείνω το σασπένς και το χαμό και γενικά το μακελειό.

deadend: Το ότι μια ιστορία, αυτή με το φάρο και το τέρας το θαλασσινό θύμισε λίγο λάβκραφτ, έχεις επιρροές και από εκεί; 

Μ.Δ.: Καταλαβαίνω γιατί έδωσε αυτήν εντύπωση. Όταν το έγραφα δεν είχα τον Lovecraft στο μυαλό μου, που μου αρέσει πάρα πολύ...

Ιρμάντα: Αλλά έχεις διαβάσει;

Μ.Δ.: Ναι, βέβαια, έχω διαβάσει τα πάντα από Lovecraft, τον λατρεύω. Απλά θεωρώ πως έχουμε διαβάσει τόσα από το Cthulhu mythos, και ξαναδιαβάζουμε, οπότε δεν χρειαζόταν να γράψω και εγώ άλλο ένα. Δηλαδή το ‘δικό μου’ τέρας δεν είναι από τους Αβυσσαίους, δεν έρχεται από άλλη διάσταση...
deadend: Οποιοδήποτε θαλάσσιο τέρας το συνδέουν με τον Lovecraft.

Μ.Δ.: Ναι, γιατί ο Lovecraft ξεκίνησε όλο αυτό και έχει περάσει στο νου μας... Πάντως, μεταξύ αστείου και σοβαρού, εγώ λέω ότι το δικό μου είναι.. ελληνικό τέρας. 

Ιρμάντα : Όλα τα τέρατα που έχεις είναι ελληνικά και αυτό είναι καλό. Αν υποθέσουμε ότι σε ρώταγε κάποιος από αυτές τις ιστορίες ποια είναι που θα ξεχώριζες; Που θεωρείς είναι πιο δουλεμένη;

Μ.Δ.: Είναι η ομότιτλη, το Αγαλήνευτα Βάθη, που δεν έχει μεταφυσικό τρόμο, που είναι πιο δραματική και θεωρώ ότι είναι πιο σκληρή από τις άλλες.

Ιρμάντα : Είναι. Προσωπικά έπαθα κλειστοφοβία εκεί που περιέγραφες τα σκάφανδρα και το ένα και το άλλο. 

Μ.Δ.: Ναι, γιατί το σκάφανδρο, είναι μια στολή που είναι πολύ επιβλητική...

Ιρμάντα: Και είναι ένα εργαλείο που έχει πάρει κόσμο στον λαιμό του.

Μ.Δ.: Έχει πάρει κόσμο. Πριν το γράψω αυτό έκανα έρευνα για το σκάφανδρο και την ιστορία του. Έχει σκοτωθεί πολύ κόσμος και άφησε σακάτηδες πάρα πολλούς. Σαν φιγούρα, το σκάφανδρο είναι επιβλητικό και βγάζει κάτι το γοτθικό για εμένα, όλο αυτό το μέταλλο, το βαρύ πράγμα. Οπότε είχα από πάντα την ιδέα πως θα ήταν κάποιος παγιδευμένος μέσα σε αυτό το πράγμα, στο βυθό και να του τελειώνει το οξυγόνο. Αυτός ήταν ο σπινθήρας της ιστορίας μου. Και επειδή έχει αυτή την τραγωδία από πίσω είναι και πιο ανθρώπινη, τους χαρακτήρες τους δούλεψα περισσότερο, οπότε για μένα είναι λίγο παραπάνω από τις άλλες, παρόλο που δεν έχει το μεταφυσικό στοιχείο.

Nargathrod : Γιατί είναι η μοναδική ιστορία στην οποία δεν έχεις το μεταφυσικό στοιχείο;

Μ.Δ.: Γιατί ήθελα να αφηγηθώ την ιστορία ενός ανθρώπου που ήταν αχάριστος ουσιαστικά, άπληστος, δεν του έφτανε τίποτα, παρόλο που είχε αυτό βάσανο από πίσω με την μητέρα του, και την ώρα που θα μπορούσε να τη σώσει, να σταματήσει και να επιστρέψει πίσω και να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες, εκεί ενήργησε το πάθος του, η απληστία του, και έκατσε πολλές ώρες για να μαζέψει σφουγγάρια από τον βυθό με αποτέλεσμα να γίνουν όλα αυτά. Δεν θεωρώ ότι χρειάστηκε να βάλω κάποιο τέρας σε αυτό γιατί ουσιαστικά το τέρας βγήκε μέσα από τα πάθη μεταξύ των δύο αντίζηλων.

Nargathrod: Για τον φάρο που τοποθέτησες στην ιστορία σου, μου θύμισε πολύ το Ψυχρό Δέρμα του Pinol  .

Μ.Δ.: Το βιβλίο είναι πάρα πολύ ωραίο. Ο φάρος θεωρώ ότι είναι ένα παρατημένο μέρος, μου βγάζει αυτή την αίσθηση της παραίτησης, ότι έχεις πάει εκεί πέρα και είσαι μόνος σου. Έχεις και την θάλασσα μπροστά με όλα τα μυστήρια της.. Μπορεί να γίνει πολύ εύκολα μια οποιαδήποτε ιστορία τρόμου με ένα φάρο, την θάλασσα, λίγα άτομα και παράνοια...

Βaldwin the Victorius: Σε έχει επηρεάσει το βιβλίο του Pinol; Όσον αφορά την εκμετάλλευση της ιδέας.

Μ.Δ.: Όχι γιατί είχα πάντα στο μυαλό αυτή την εικόνα του φάρου. Με γοήτευε πάντα. Στην συγκεκριμένη ιστορία, αν επηρεάστηκα από κάτι ήταν από την ταινία The Wicker Man. Αυτό με επηρέασε περισσότερο, λόγω της κοινότητας. Έχει βγει remake με τον Nicolas Cage που είναι απαίσιο. Η πρώτη ταινία του Christopher Lee είναι φοβερή πάντως.

Baldwin the Victorius.: Δεν ξέρω για την πρωτότυπη ταινία αλλά στο remake είναι μία κοινότητα κελτικής θρησκείας, μια παγανιστική θρησκεία, όπου ακολουθούσαν ένα έθιμο το οποίο αμφισβητούν πλέον αν υπήρχε όπου έφτιαχναν ένα τεράστιο ξύλινο είδωλο μιας θεότητας, κλείναμε μέσα ανθρώπους και μετά έβαζαν στο είδωλο φωτιά. 

Ιρμάντα : Ένα παρόμοιο πράγμα ξέρετε που το είχα πρωτοδιαβάσει; Στη Σαλαμπώ. Σε μεταλλικό. Ήταν το είδωλο του Marduk στην Καρχηδόνα όπου το γεμίζανε με προς θυσία άτομα και έβαζαν φωτιά. Βέβαια το είδωλο δεν καιγόταν γιατί ήταν μεταλλικό αλλά από μέσα είχαν ζητήματα.

Baldwin the Victorius: Για το θαλάσσιο τέρας, έψαξες αν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στον ελληνικό χώρο όσο παλιό και αν είναι ή το βρήκες σε έναν άλλο χώρο και σκέφτηκες ‘’να μια ωραία ιδέα, ας το τοποθετήσω σε ελληνικό νησί’’; Και γενικότερα την ιδέα της θυσίας σε ένα τέρας το οποίο μας δίνει τόσα.

Μ.Δ.: Επειδή γενικά οι νησιώτες έχουν πολύ τα θαλασσινά και το ψάρι, είδα ότι όντως το χέλι είναι ένα γκουρμέ πιάτο τους. Επίσης το χέλι, η μορφή του, θυμίζει λίγο το φάρο ως σύμβολο φαλλικό, οπότε το συνδύασα έτσι. Ότι έχουν ένα εκλεκτό μεζέ στην περιοχή γιατί υπάρχει αυτό το πράγμα εκεί πέρα, ένα δούναι και λαβείν μεταξύ τους το οποίο το έχουν σαν θεό γιατί έχει νόηση και τους έχεις επηρεάσει, τους κρατάει δέσμιους ουσιαστικά, τους δίνει τα αγαθά του, ζητάει κάτι από αυτούς... Όχι αυτό μου ήρθε, δεν το πήρα από κάπου. 

Ιρμάντα : Θα πήγαινες να την κάνεις αυτήν την δουλειά;

Μ.Δ.: Ναι.

Nargathrod : Εκδόσεις Ωκεανίδα. Συνεργασία, πως σου φάνηκαν, εξώφυλλα, έξτρα συνεργάτες, επιμέλειες; Τα διαδικαστικά με λίγα λόγια.

Μ.Δ.: Ήταν η πρώτη που με πήραν τηλέφωνο, που είχαν ενδιαφερθεί. Έχω κάποια παράπονα. H έκδοση μου αρέσει πάρα πολύ.

Ιρμάντα: Επίσης είναι πάρα πολύ ελαφρύ το χαρτί, διευκόλυνε να το μεταφέρω μαζί στα Μέσα και να το διαβάζω. 

Μ.Δ.: Μου άρεσε το εξώφυλλο. Είχα πει ότι ήθελα ένα εξώφυλλο που να θυμίζει πόστερ τανίας των 80s. Αν γινόταν να είναι και τσαλακωμένο, σαν να είναι ξεδιπλωμένο. Είχα και κάποιες ιδέες. Τους είχα πάει και σκίτσα. Είχα σκεφτεί διάφορα όπως το σκάφανδρο. Τέλος πάντων, καταλήξαμε σε αυτό. Από την έκδοση είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος. Από εκεί και μετά έχω κάποια παράπονα με την έννοια ότι δεν το κυνηγήσανε πολύ το βιβλίο. Δηλαδή άργησε πολύ να βγει στα βιβλιοπωλεία, σε κάποια δεν υπάρχει ακόμα, για παράδειγμα στο χωριό μου δεν υπάρχει αν και το ζητάνε, ούτε προώθηση έγινε πολύ, δεν ξέρω αν πιστέψανε σε αυτό πολύ. Μου είχαν πει βέβαια ότι σαν εκδόσεις η Ωκεανίδα δεν βγάζει πολύ τρόμο και ειδικά τα διηγήματα δεν τα προτιμούνε οι εκδοτικές. Θέλουν να είναι μυθιστόρημα. Οπότε αυτοί είναι οι λόγοι, για αυτό και το έχω σαν μικρό παράπονο, γιατί θα ήθελα το κάτι παραπάνω. Για παράδειγμα παρουσίαση δεν έγινε, παρότι το ζήτησα και ήταν πολύ θετικοί σε αυτό. 

Nargathrod: Αγία τριάδα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

Μ.Δ.: Ελλήνων στον τρόμο εννοείς;

Nargathrod: Γενικά.

Μ.Δ.:Να σου πω τώρα, με τους Έλληνες δεν το έχω τόσο. Δηλαδή, τώρα κάθομαι και τους βρίσκω και εγώ. Τα τελευταία χρόνια αρχίζω και τους παρακολουθώ. Του Κέλλη έχω διαβάσει, αν και θα διαβάσω και τα υπόλοιπα αργότερα. Του Μίσσιου όπως είπα με την Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας, μου άρεσε και ο Βασίλης Γιαννάκης, καθώς και Η Βίλκα από τα πρόσφατα.

Ε.Μ.: Ξένους;

Μ.Δ.: Κοίτα μου άρεσαν πολύ οι κλασσικοί, όπως ο Lovecraft. Θα πω κάποιους άλλους που δεν είναι τόσο γνωστοί. Henry Katner, γιατί έχει μία από τις καλύτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ. Η οποία είναι μόλις 10-12 σελίδες, το The Graveyard Rats. Μέσα σε αυτές τις σελίδες αυτός ο άνθρωπος έγραψε κάτι που εμένα μου προκάλεσε εφιάλτες για δύο εβδομάδες. Σε ένταση την συγκρίνω μόνο με το The Pit and The Pendulum. Το πως ξεκινάει η ιστορία, πως σε πιάνει και δεν σε αφήνει μέχρι το τέλος. O Algernon Blackwood μου αρέσει επίσης γιατί έχει την καλύτερη ιστορία τρόμου που έχω διαβασει, το The Willows. Μ’αρέσει και ο Masterton. Μου θυμίζει τις nasty ταινίες του ’70 που δεν μασάγανε, που στα πετάγανε στα μούτρα. Και ήταν από τους πρώτους που με είχανε τρομάξει, δεν το περίμενα. Το αγαπημένο μου από αυτόν είναι το Παγιδευμένοι. Σαν ιδέα μου άρεσε πάρα πολύ. 

Christine: Γράφεις από μικρός; 

Μ.Δ.: Όχι. Άρχισα να γράφω από τα μέσα του 2000.

Christine: Τότε άρχισες. 

Μ.Δ.: Ναι.

Christine: Και θεωρείς ότι θα το κρατήσεις , θα το συνεχίσεις;

Μ.Δ.: Πιστεύω ναι. Είναι κάτι που μου αρέσει και θα το συνεχίσω. Αν μπορούσα θα έκανα μόνο αυτό. Ετοιμάζω κάποια καινούργια βιβλία για το μέλλον.

Nargathrod:  Μιχάλη σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή τη συνέντευξη για το βιβλίο σου Αγαλήνευτα Βάθη και για την παρουσία σου στη λέσχη ανάγνωσης φανταστικού του sff.gr. Σου ευχόμαστε τα καλύτερα στο μέλλον.

Μ.Δ:  Σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση και για τα όσα συζητήσαμε απόψε.