Κόκκινο - Κώστας Χαρίτος

[BladeRunner]

Κώστας Χαρίτος - Κόκκινο (Εκδόσεις Κέδρος, 2020)

Quote

 

«Τρία πράγματα δεν χάνονται ποτέ από το συλλογικό ασυνείδητο: Οι ιδέες, οι ήρωες και τα σύμβολα».

Ο Ιάσονας είναι ένας ζωγράφος που γεννήθηκε στη Σύρο και ζει στο Παρίσι. Προσπαθεί να φτιάξει το ιδανικό χρώμα, αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των ανθρώπων.
Ο Κόρι είναι απόφοιτος του ΜΙΤ και ικανότατος προγραμματιστής. Θέλει να γράψει την τέλεια ρουτίνα, τον κώδικα που θα μπορεί να αναγνωρίσει ένα αριστούργημα της τέχνης προτού το δει ανθρώπινο μάτι.
Ο Ιβάν είναι ένας μετανάστης δεύτερης γενιάς που εργάζεται για τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Αποστολή του είναι να συλλάβει αυτούς που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τον κόσμο του.

Αυτή είναι η ιστορία τους· τρεις άνθρωποι και ένα χρώμα.

Το χρώμα που θα ενώσει τις διαδρομές τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους μεταξύ τους αλλά και με τον εαυτό τους.

Το χρώμα του έρωτα, της επανάστασης και του αίματος.

Αυτή είναι η ιστορία του κόκκινου χρώματος .

Ένα μυθιστόρημα για την τέχνη και την εξουσία, για την προσπάθεια του ανθρώπου να αγγίξει την τελειότητα και το τίμημα που πρέπει να πληρώσει.

 

 

[BladeRunner]

Τον Μάρτιο του 2009, όταν πήγαινα ακόμα Β' Λυκείου (πώς περνάνε τα χρόνια ρε γαμώτο!), διάβασα σχεδόν από τύχη το "Σχέδιο Φράκταλ", πιθανότατα το πρώτο βιβλίο του Ελληνικού Φανταστικού που έτυχε να πέσει στα χέρια μου. Θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ, αν και βέβαια έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε και στο μεταξύ έχω διαβάσει στην κυριολεξία εκατοντάδες βιβλία, με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες. Οπότε τον είχα σταμπάρει από τότε τον Κώστα Χαρίτο και ανυπομονούσα να διαβάσω κάποιο επόμενο βιβλίο του. Έντεκα χρόνια μετά, επιτέλους κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημά του, το οποίο άρπαξα αμέσως... και δεν άργησα να το ξεκοκαλίσω.

Δεν το συζητάω, είναι ένα από τα πιο ευκολοδιάβαστα και εθιστικά βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Για αύριο το βράδυ ήταν... προγραμματισμένο να το τελειώσω, έλα όμως που με το ζόρι κράτησε μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Μια η γραφή, μια η αγωνιώδης πλοκή και οι ιντριγκαδόρικες ιδέες, δεν μπορούσα με τίποτα να το αφήσω κάτω. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες κατάλαβα ότι αν μη τι άλλο η ανάγνωση του βιβλίου αυτού θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως ψυχαγωγική εμπειρία. Υπάρχουν ωραίες και ιντριγκαδόρικες ιδέες με κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, οι οποίες μπορεί να διχάσουν τους αναγνώστες αλλά σίγουρα θα τους βάλουν να σκεφτούν κάποια πράγματα για τον κόσμο γύρω τους, η πλοκή προσφέρει δράση, αγωνία και κάμποση ένταση, ενώ και οι βασικοί χαρακτήρες έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και δεν είναι αδιάφοροι. Επίσης το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, ανά κάθε κεφάλαιο παρακολουθούμε πότε τον έναν και πότε τον άλλο χαρακτήρα, μέχρι που στο τέλος γίνεται το... μπαμ! Η αλήθεια είναι ότι το τέλος μου φάνηκε κατά κάποιο τρόπο λιγάκι βιαστικό για τα γούστα μου, ίσως θα μπορούσε να απλωθεί σε λίγες παραπάνω σελίδες, αν και, εδώ που τα λέμε, πολλές φορές κάπως έτσι εξελίσσονται τα πράγματα. Επίσης ορισμένα πράγματα δεν με έπεισαν απόλυτα, ενώ θα ήθελα να υπάρχει περισσότερο background (που λένε και στο χωριό μου) σε κάποιους χαρακτήρες, ώστε να κατανοήσουμε πλήρως τα κίνητρά τους.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα πάρα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, γεμάτο ιδέες και κοινωνικοπολιτικές/καλλιτεχνικές ανησυχίες, που μεταξύ άλλων είναι ικανό να δώσει και λίγη τροφή για σκέψη. Τέλειο μπορεί να μην είναι (αλήθεια, ποιο βιβλίο είναι τέλειο; Υπάρχει;), όμως είναι τιμιότατο και εν γένει απολαυστικό. Σίγουρα θα μου μείνουν πολλές σκηνές στο μυαλό μου (ειδικά αυτές που έχουν να κάνουν με τον Ιβάν), έτσι γλαφυρές όπως ήταν οι περιγραφές τους. Και οφείλω να παραδεχτώ ότι θα κρατάω... μεγάλο καλάθι, για τυχόν επόμενα μυθιστορήματα του συγγραφέα. Άραγε, το "Χαμένα χρώματα" που υπάρχει στο εξώφυλλο, να παραπέμπει σε μια σειρά βιβλίων; Μακάρι!

8.5/10

Edited July 21, 2020 by BladeRunner

[Roubiliana]

Σελίδα 290 ως τώρα. Το άρχισα χθες. Απλά εθιστικό. Αναρωτιέμαι πώς θα τελειώσει.